Η ταινία είναι επίσης γνωστή ως Attack Force (Αμερικανικός τίτλος DVD), POW the Escape (αμερικανικός τίτλος επανέκδοσης). Πρωταγωνιστεί ο David Carradine . 

Παρά το γεγονός ότι έχει έναν αναγνωρισμένο συνθέτη, η ταινία περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά ανακυκλωμένες παρτιτούρες από άλλες κυκλοφορίες της Cannon. H ποιο αξιοσημείωτη,  The Delta Force. Αυτή η ταινία είναι πολύ διασκεδαστική, όποιος περιμένει στρατιωτική και ιστορική ακρίβεια θα υποστεί την ίδια απογοήτευση με κάποιον που περιμένει να δει τον David Carradine να παίζει με όλη την ταχύτητα και την ευκινησία του Bruce Lee. Η γνώμη μου πάντως είναι ότι είναι μια καλή πολεμική περιπέτεια της Cannon Films εποχής .Αν σας έχουν τελειώσει οι πολεμικές ταινίες του Τσακ Νόρις για να δείτε, το P.O.W. η Απόδραση θα γεμίσει το κενό.

Yπόθεση, Ο συνταγματάρχης Cooper, , αποστέλλεται στο Βιετνάμ για να απελευθερώσει αμερικανούς στρατιώτες που έχουν αιχμαλωτιστεί  σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου του Βιετνάμ. 

 Nick Cave: Από το 1978 μέχρι το 1983 συμμετείχε στο συγκρότημα The Birthday Party (αρχική ονομασία The Boys Next Door) γνωστό ιδιαίτερα για τους Gothic  ροκ ρυθμούς, τους προκλητικούς στίχους και το βίαιο ήχο με επιρροές από τη free jazz, το μπλουζ και τη πανκ. Το συγκρότημα μετακόμισε στο δυτικό Βερολίνο και διαλύθηκε το 1983.Ο Nick Cave επίσης είχε συμμετοχές και σαν ηθοποιός σε ταινίες. Μερικές από αυτές ήταν και οι ταινίες του γνωστού Win Wenders  , Wings of Desire (Τα φτερά του έρωτα), Until the end of the World (Μέχρι το τέλος του κόσμου) και στην ταινία του John Hillcoat , Ghosts of the Civil Dead το 1989.* Ο «σκοτεινός» Cave έγινε μόδα τη δεκαετία του '90 όταν αποφάσισε - στα πλαίσια των τολμηρών πειραματισμών του - να συνεργαστεί με την Kylie Minogue και την P.J. Harvey σε δύο singles  στο δίσκο Murder Ballads .Σαν συγγραφέας έχει εκδόσει επίσης βιβλία μυθοπλασίας, τραγούδια και θεατρικά έργα, μυθιστόρημα, κόμικ σε συνεργασία με τραγούδια και θεατρικά έργα. Το 2015 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής του αφού στιγματίστηκε από τον θάνατο του 15χρόνου γιού του. Η μουσική του Cave χαρακτηρίζεται από συναισθηματική ένταση, ευρεία ποικιλία επιρροών και λυρικές εμμονές με τη θρησκεία, το θάνατο, την αγάπη και τη βία.

 Όταν ο Johnny Cash ηχογραφούσε το ‘Ι Walk The Line’

Βρισκόμαστε στο μακρινό 1950 όταν ο Johnny Cash αποφασίζει να καταταγεί στις ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και συγκεκριμένα στην  πολεμική αεροπορία.

Λίγους μήνες αργότερα και αφού τελειώνει την εκπαίδευση, μαθαίνει πως μετατίθεται στη Δυτική Γερμανία, που εκείνα τα χρόνια βρίσκεται ακόμα υπό την κατοχή των συμμάχων.

Ένα μοναχικό βράδυ, ηχογραφεί επίμονα συγχορδίες με την κιθάρα του, σε ένα κασετόφωνο που είχε μαζί του και από κάποια τρομερή σύμπτωση, αποφασίζει να ακούσει ανάποδα ό,τι έχει γράψει μέχρι εκείνη την ώρα και ο ήχος αυτός, ήταν η αρχή της δημιουργίας ενός από τα πιο εμβληματικά κομμάτια όλων των εποχών, ανεξαρτήτως είδους, του ‘Ι Walk The Line’.

 Ο καιρός πέρασε και ο Johnny Cash επέστρεψε στις Η.Π.Α. έχοντας αποφασίσει πως θα ασχοληθεί με την country μουσική.

Oι πρώτες του τρεις δισκογραφικές προσπάθειες γνώρισαν μικρή επιτυχία, μα ο ίδιος ήδη περιόδευε στη χώρα προωθώντας τη δουλειά του. Πριν από μια εμφάνισή του στο Τέξας, στην οποία όπως δήλωσε ο ίδιος:

«Έθετα σε αμφισβήτηση τον γαμήλιο όρκο μου» θυμήθηκε τις συγχορδίες που είχε ακούσει εκείνο το βράδυ στη Γερμανία και κάπως έτσι ολοκλήρωσε στο μυαλό του το κομμάτι.

Φυσικά μπήκαν κάποιες επιπλέον πινελιές… Για παράδειγμα, ο Johnny Cash, δεν είχε ιδέα ποιον τίτλο να επιλέξει, μέχρι που συζήτησε με τον τραγουδιστή και φίλο του Carl Perkins που τον έπεισε να υιοθετήσει το ‘Ι Walk The Line’.

Όμως την καταλυτική διαφορά στο τραγούδι, την έκανε η σύσταση του παραγωγού του Cash, Sam Philips, ο οποίος παρά την επιμονή του πρώτου, να έχει το κομμάτι τη μορφή αργής μπαλάντας, κατάφερε τελικά να τον πείσει να βασιστεί σε ένα πιο γρήγορο τέμπο.

Ήταν 2 Απριλίου του 1956 όταν στα περίφημα στούντιο Sun, το ‘I Walk The Line’ πήρε σάρκα και οστά, ενώ λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε σε βινύλιο για πρώτη φορά.

Έκτοτε ηχογραφήθηκε ξανά άλλες τέσσερις φορές από τον ίδιο το δημιουργό, αλλά λόγω της εμβληματικής του φύσης, δεν έχει διασκευαστεί από άλλους καλλιτέχνες παρά ελάχιστες φορές, τουλάχιστον σε σχέση με τη δημοφιλία του.

I Walk the Line

Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 17 των Αμερικανικών pop charts και παρέμεινε σε αυτά για 43 βδομάδες, καταγράφοντας παραπάνω από 2 εκατομμύρια πωλήσεις, αριθμό, ιδιαίτερα ψηλό για την εποχή.

Φυσικά, στα charts της country, το ‘I Walk The Line’ έφτασε πανεύκολα στο νούμερο 1 και παρέμεινε εκεί για πολύ περισσότερο καιρό.

Το Rolling Stone το συμπεριέλαβε το 2000 στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών και μάλιστα στη θέση #30.

Ήταν ένα από τα λίγα κομμάτια τα οποία όταν ο Johnny Cash έπαιζε live, τα σιγοτραγουδούσε λίγο πριν ξεκινήσουν, κάτι που είχε προκαλέσει την απορία πολλών θαυμαστών του αλλά και αρκετών δημοσιογράφων.

Ο ίδιος είχε δηλώσει με το γνωστό λακωνικό του ύφος:

Με ρωτάνε συχνά γιατί σιγοτραγουδώ το ‘I Walk The Line’ πριν το ξεκινήσω. Είναι απαραίτητο για να πιάσω τον τόνο, καθώς απαιτεί πολλές αλλαγές σε αυτόν.

Εκτός αυτού, συνήθιζε να τοποθετεί στην κορυφή της ταστιέρας της κιθάρας του ένα κομμάτι χαρτί στα live, λίγο πριν ξεκινήσει να ερμηνεύει το κομμάτι. Σε σχέση με αυτό είχε πει:

Με αυτόν τον τρόπο μιμούμαι τον ήχο ενός ταμπούρου. Δυστυχώς, όταν ηχογραφούσαμε το τραγούδι δεν είχαμε πρόσβαση σε ένα τέτοιο όργανο και έπρεπε να αυτοσχεδιάσουμε.

Κλείνοντας, να θυμίσουμε πως η βιογραφική ταινία του Johnny Cash έχει και αυτή τον τίτλο ‘I Walk The Line’ τονίζοντας  έτσι τη σημαντικότητα αυτού του κομματιού που ηχογραφήθηκε το 1956.

Πηγή: Rockrooster.gr

 Πρiν ξεκινήσετε να δείτε το Great Expectations (1998) αφαιρέστε τον Charles Dickens από το μυαλό σας. Δεν πρέπει να σκεφτείτε τον Άγγλο συγγραφέα του 19ου αιώνα του οποίου το μυθιστόρημα ήταν η βάση για αυτήν την ταινία. Δεν γνωρίζω με πόση καλή διάθεση σκηνοθέτησε τελικά ο Cuaron την ταινία αφού  αρχικά είχε αρνηθεί στην Twenth Century Fox να την σκηνοθετήσει  Μετά από πιέσεις τις εταιρίας τελικά δέχεται και αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της ταινίας με πρωταγωνιστές τους: Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Anne Bancroft και Robert De Niro. , αλλά το αποτέλεσμα δείχνει ότι εργάστηκε πολύ σκληρά και έδωσε πολλά από το προσωπικό του στιλ σε αυτήν. 

Οι "Μεγάλες Προσδοκίες" αποτελούν μια ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου κλασσικού μυθιστορήματος του Charles Dickens. Mετέφερε το σκηνικό του αρχικού μυθιστορήματος από το Λονδίνο το 1812-1827 στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1990. Η ταινία είναι ένας συνοπτικός εκσυγχρονισμός του μυθιστορήματος του Ντίκενς του 1861, με το όνομα του ήρωα να έχει αλλάξει από Pip σε Finn και τους χαρακτήρες της  Miss Havisham να έχουν μετονομαστεί σε Nora Dinsmoor και του Abel Magwitch  να μετονομάζεται σε Arthur Lustig. Η ταινία απέσπασε μικτές κριτικές. Ο σκηνοθέτης Alfonso Cuarón ήταν μεγάλος θαυμαστής του έργου του Ethan Hawke στο Before Sunrise (1995) και ήθελε έντονα να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

 Αn Bancroft: "Mrs. Robinson, you're trying to seduce me. Aren't you?"  Αυτές οι διάσημες γραμμές από το The Graduate (1967) θα συνέδεαν για πάντα την Anne Bancroft (1931–2005) με την πρωτοποριακή ταινία και θα επιβεβαίωναν την ιδιότητά της ως κινηματογραφική εικόνα. Μαζί με την ερμηνεία της ως Annie Sullivan στο θεατρικό και κινηματογραφικό δράμα The Miracle Worker, αυτός ο ρόλος ήταν το αποκορύφωμα μιας καριέρας που διήρκεσε μισό αιώνα και έφερε στην Bancroft ένα Όσκαρ, δύο Tony και δύο βραβεία Emmy.

Eίχε πρωταγωνιστήσει σε πάρα πολλές ταινίες, αλλά ξεχώρισε ως «κυρία Ρόμπινσον», η γυναίκα που σαγήνεψε τον Ντάστιν Χόφμαν στον Πρωτάρη (1968).Βραβεύτηκε με ένα Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, με δυο Χρυσές Σφαίρες, με τρία Βραβεία BAFTA, με δυο Βραβεία Τόνυ και με δυο Βραβεία Έμμυ. Έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του 1952 Το έκτο κλειδί της γκαρσονιέρας (Don't Bother To Knock), πλάι στη Marylin Monroe, το οποίο ακολουθήθηκε από μια σειρά δευτερευόντων ρόλων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50.Σύζυγος του σκηνοθέτη - ηθοποιού Μel Brooks. Επίσης θα την θυμούνται πολλοί και από τον ρόλο της στην τηλεταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Franco Jeffirelli τον Ιησού τον Ναζωραίο στο ρόλο της Μαγδαληνής.

Επιλεκτική για μεγάλο μέρος της διαλείπουσας καριέρας της, εμφανιζόταν πιο συχνά στην οθόνη τη δεκαετία του '90 και στις αρχές του '00, παίζοντας μια σειρά από χαρακτήρες σε ταινίες όπως Ερωτική Φόρμουλα Νο 9 (1992), Κωδικό όνομα: Νίνα (1993), Πίσω στο σπίτι για τις διακοπές (1995), Η επίλεκτη (1997), Μεγάλες προσδοκίες (1998), Πιστά ερωτευμένοι (2000) και Up at the Villa (2000). Η τελευταία της ταινία, το μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων Delgo (2008), κυκλοφόρησε μεταθανάτια το 2008 και αφιερώθηκε στη μνήμη της.

Έφυγε στις 6 Ιουνίου 2005,  σε ηλικία 73 ετών. Μια αποφασιστική ηθοποιός που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στον κινηματογράφο, παραμένοντας πιστή στην τέχνη της.

 Είναι εικονικός, είναι εξωγήινος, είναι ένας Αμερικανός που αντιπροσωπεύει τα ιδανικά της ανθρωπότητας μέσα από τις πράξεις και τον χαρακτήρα του.  Ο Σούπερμαν παραμένει ο πιο ισχυρός, πιο εμβληματικός, ο πιο παρεξηγημένος υπερήρωας εν μέρει χάρη στην αντιληπτή τελειότητά του. Οι ταινίες του Σούπερμαν που χρονολογούνται από την εμβληματική ταινία του 1978 έχουν εισπράξει περισσότερα από δυόμισι δισεκατομμύρια δολάρια μαζί σε σχεδόν πέντε δεκαετίες.  O Christopher Reeve, άγνωστος στο ευρύ κοινό, το 1978 επελέγη μεταξύ 200 υποψηφίων από τον σκηνοθέτη Richard Donner για το ρόλο του Superman στην ομότιτλη ταινία, η οποία των καθιέρωσε στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία είχε τρεις συνέχειες (1981, 1983, 1987) και απέφερε στον πρωταγωνιστή της 300 εκατομμύρια δολάρια. Ας θυμηθούμε της πρώτες τέσσερις ταινίες του θρυλικού ήρωα με τον αξέχαστο Christopher Reeve στον ρόλο:

Superman (1978)

Με μια ιστορία του Mario Puzo, συγγραφέα τόσο του βιβλίου όσο και της ταινίας The Godfather, μουσική του John Williams (Star Wars) και ME εκπληκτικά ειδικά εφέ, ο Superman έθεσε τα πρότυπα για τον κινηματογράφο υπερήρωων για τις επόμενες δεκαετίες. Ο σκηνοθέτης Richard Donner συνεργάστηκε με την ομάδα κινουμένων σχεδίων και τον κινηματογραφιστή, Geoffrey Unsworth, πίσω από το 2001: A Space Odyssey, για να επαναλάβει ορισμένες τεχνικές οπτικών εφέ για το άνοιγμα της ταινίας. Ο Christopher Reeve  ενσάρκωσε τον  Clark Kent και τον γεμάτο αυτοπεποίθηση, γοητευτικό Σούπερμαν . Στην ταινία συμμετέχουν οι ηθοποιοί Marlon Brando, Gene Hackman,  Jeff East, Margot Kidder, Glenn Ford, Phyllis Thaxter, Jackie Cooper, Trevor Howard, Marc McClure, Terence Stamp, Valerie Perrine, Ned Beatty, Jack O'Halloran. , Maria Schell,και Sarah Douglas. Απεικονίζει την καταγωγή του Superman (Reeve), συμπεριλαμβανομένης της βρεφικής του ηλικίας ως Kal-El του Κρύπτον, γιου του Jor-El (Brando) και τα νεανικά του χρόνια στην επαρχιακή πόλη Smallville. Μεταμφιεσμένος ως ρεπόρτερ Clark Kent, υιοθετεί μια ήπια διάθεση στο Metropolis και αναπτύσσει ένα ειδύλλιο με τη Lois Lane (Kidder)  ενώ παλεύει με τον κακόβουλο Lex Luthor (Hackman). Η πιο ακριβή ταινία που έγινε μέχρι εκείνο το σημείο, με προϋπολογισμό 55 εκατομμυρίων δολαρίων,  Ο Σούπερμαν κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1978 και ήταν μια μεγάλη οικονομική επιτυχία. Τα κέρδη του σε παγκόσμιο εισιτήριο 300 εκατομμυρίων δολαρίων το έκαναν τη δεύτερη με τις περισσότερες εισπράξεις κυκλοφορία της χρονιάς. Έλαβε έπαινο για την ερμηνεία του Reeve και τη μουσική του Τζον Γουίλιαμς, και προτάθηκε για τρία Βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης καλύτερου Μοντάζ , Καλύτερης Μουσικής (Πρωτότυπη Μουσική) και Καλύτερου Ήχου, και έλαβε Βραβείο Όσκαρ  για τα Visual Effects- Οπτικά Εφέ. . 

Superman II (1980) 

O Richard Donner αποχώρησε  από τη θέση του σκηνοθέτη κατά τη διάρκεια του τελευταίου σκέλους των γυρισμάτων και αντικαταστάθηκε από τον Richard lester (Tthe Three Musceteers). Η παραγωγή περιπλέχθηκε περαιτέρω με τον θάνατο του θρυλικού κινηματογραφιστή Geoffrey Unsworth το 1978. Ωστόσο, η ταινία είναι μια άμεση συνέχεια του Superman και περιλαμβάνει τους κρυπτονικούς κακούς που εισήχθησαν στο Superman, καθώς και την επιστροφή του Gene Hackman. Η συνέχεια έλαβε μια επανέκδοση το 2006, με τίτλο Superman II: The Donner Cut, που αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια το αρχικό όραμα του Richard Donner για την ταινία. To Superman II παραμένει μια από τις καλύτερες ταινίες με υπερήρωες που έγιναν ποτέ.

Superman III (1983)

Είναι η τρίτη της σειράς ταινιών Superman και η συνέχεια του Superman II (1980). Στην ταινία συμμετέχουν οι Christopher Reeve, Richard Pryor, Jackie Cooper, Marc McClure, Annette O'Toole, Annie Ross, Pamela Stephenson, Robert Vaughn και Margot Kidder.Ο Superman III προσπαθεί να μοιράσει τον χρόνο της οθόνης μεταξύ του Christopher Reeve, του Richard Pryor (The Toy) και ενός κακού Christopher Reeve. Η ταινία ήταν λιγότερο επιτυχημένη από τις δύο πρώτες ταινίες του Superman, τόσο οικονομικά όσο και κριτικά. Πολλοί θαυμαστές της σειράς παραπονέθηκαν ότι δόθηκε υπερβολική έμφαση στην κωμωδία, οι κακοί ήταν πολύ αδύναμοι και ότι ο Christopher Reeve ουσιαστικά έπαιζε δεύτερο βιολί στον Richard Pryor.

Superman IV: The Quest for Peace (1987)

Είναι η πέμπτη ταινία της σειράς ταινιών Superman και η συνέχεια του Superman III (1983). Είναι η πρώτη ταινία της σειράς που δεν έχει τη συμμετοχή των παραγωγών Alexander και Ilya Salkind. Η ταινία σηματοδοτεί επίσης την τελική εμφάνιση του Reeve ως Superman. Λίγο πριν από την παραγωγή της ταινίας, η εταιρεία παραγωγής, The Cannon Group, υπέστη μεγάλη οικονομική κρίση που ανάγκασε μεγάλες περικοπές στον προϋπολογισμό και 40 λεπτά πλάνα διαγράφηκαν μετά από αρνητικές δοκιμαστικές προβολές.  Μετά την κυκλοφορία του, επικρίθηκε ευρέως από τους κριτικούς και τους θαυμαστές, με πολλούς κριτικούς να αναφέρουν κακά ειδικά εφέ, ασυνέπειες και αδιάφορη πλοκή. Το Superman IV έχει συχνά χαρακτηριστεί ως μια από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γίνει ποτέ. Δεν κυκλοφόρησαν άλλες ταινίες Superman μέχρι το Superman Returns το 2006.

 Star Wars: Έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα και επιδραστικά franchise στην ιστορία του κινηματογράφου. Ξεκίνησαν τις δεκαετίες του 70 και του 80 και αναβιώθηκαν στο πέρασμα του 21ου αιώνα, οι ταινίες Star Wars προόδευαν συνεχώς τον τομέα των ειδικών εφέ ταινιών και εξελίσσονταν σε μια εξαιρετικά προσοδοφόρα βιομηχανία merchandising.

Όταν ο George Lucas ανέπτυξε την ιστορία του Star Wars και δημιούργησε τους ήρωες και τους κακούς του, αξιοποίησε στοιχεία θεολογίας, μυστικισμού και μυθολογίας καθώς και τις γνώσεις του για τις κλασικές ταινίες. Και όπως αρμόζει σε μια ιστορία που διαδραματίζεται «πολύ καιρό πριν», η ιστορία της πραγματικής ζωής έπαιξε επίσης κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της διαστημικής όπερας του σκηνοθέτη.

Έχουν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια από τότε που ο Τζορτζ Λούκας άλλαξε τον κόσμο μας για πάντα και μας σύστησε ένα καστ χαρακτήρων που είναι πλέον τόσο αγαπημένοι που δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν γαλαξία χωρίς αυτούς - Λουκ Σκαϊγουόκερ, Όμπι-Ουάν Κενόμπι, Χαν Σόλο, οι επίφοβοι Ο Sith Lord, ο Darth Vader και ο τρομερός ηγέτης των επαναστατών, η πριγκίπισσα Leia.

Ελάτε μαζί μας, καθώς ανανεώνουμε τις αναμνήσεις σας και το ταξίδι σας σε έναν γαλαξία μακρινό, μακρινό με μια ματιά σε κάθε ταινία Star Wars που κυκλοφόρησε από το 1977. 

Star Wars: A New Hope (1977)

Εκεί που ξεκίνησαν όλα… Στο Star Wars: A New Hope, συναντάμε τον Luke Skywalker καθώς ωθείται στον αγώνα της Rebel Alliance μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον Obi-Wan Kenobi, ο οποίος έχει ζήσει για χρόνια απομονωμένος στον έρημο πλανήτη του Τατουίν. Ο Όμπι-Ουάν ξεκινά την εκπαίδευση των Τζεντάι του Λουκ καθώς ο Λουκ τον συνοδεύει σε μια τολμηρή αποστολή για να σώσει την ηγέτη των επαναστατών Πριγκίπισσα Λέια και να απαλλάξει τον γαλαξία από την κακή Αυτοκρατορία.

Star Wars: The Empire Strikes Back (1980)

Στο Star Wars: The Empire Strikes Back, οι αυτοκρατορικές δυνάμεις συνεχίζουν να καταδιώκουν την πριγκίπισσα Leia και την ομάδα των ανταρτών της. Μετά την ήττα τους στον παγωμένο πλανήτη Χοθ, ο Λουκ ταξιδεύει στη Νταγκόμπα για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του με τον Δάσκαλο Τζεντάι Γιόντα, ο οποίος ζει κρυμμένος από την πτώση της Δημοκρατίας. Σε μια προσπάθεια να μετατρέψει τον Luke στη σκοτεινή πλευρά, ο Darth Vader τον παρασύρει σε μια παγίδα στην Cloud City of Bespin. Είναι εδώ, στη μέση μιας άγριας μονομαχίας με φωτόσπαθο, που ο Λουκ αντιμετωπίζει μια εκπληκτική αποκάλυψη.

Star Wars: Return of the Jedi (1983) 

Στο Star Wars: Return of the Jedi, η Αυτοκρατορία ετοιμάζεται να συντρίψει την Εξέγερση με ένα πιο ισχυρό Άστρο του Θανάτου, ενώ ο στόλος των Επαναστατών επιτίθεται στον διαστημικό σταθμό. Εν τω μεταξύ, προκειμένου να αποκαταστήσει την ελευθερία στον γαλαξία, ο Λουκ Σκαϊγουόκερ αντιμετωπίζει τον Darth Vader σε μια τελευταία κλιματική μονομαχία ενώπιον του κακού Αυτοκράτορα.

Prequel Trilogy

Star Wars: The Phantom Menace (1999)

Στο Star Wars: The Phantom Menace, Μετά από χιλιετίες, ένα αρχαίο κακό επιστρέφει αναζητώντας εκδίκηση. Εν τω μεταξύ, ο Jedi Knight Qui-Gon Jinn ανακαλύπτει τον Anakin Skywalker: ένα νεαρό σκλάβο αγόρι ασυνήθιστα δυνατό με τη Δύναμη. Προκειμένου να τον εκπαιδεύσει στους τρόπους των Τζεντάι, ο Qui-Gon Jinn επιχειρεί να κερδίσει την ελευθερία του Anakin και να επιστρέψει στο Naboo για να αντιμετωπίσει έναν θανάσιμο εχθρό που ονομάζεται Darth Maul, έναν άρχοντα sith ισχυρό με τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης.

Star Wars: Attack of the Clones (2002)

Το Star Wars: Attack of the Clones βλέπει τον γαλαξία στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Υπό την ηγεσία ενός αποστάτη Τζεντάι που ονομάζεται Κόμης Ντούκου, χιλιάδες ηλιακά συστήματα απειλούν να απομακρυνθούν από τη Γαλαξιακή Δημοκρατία. Μετά από μια απόπειρα δολοφονίας του γερουσιαστή Padmé Amidala, οι Jedi Knights Anakin Skywalker και ο Obi-Wan Kenobi ερευνούν μια μυστηριώδη πλοκή που θα μπορούσε να αλλάξει τον γαλαξία για πάντα. Κατά τη διάρκεια της αποστολής του, ο Anakin ανακαλύπτει την αγάπη του για τον Padmé καθώς και τη δική του πιο σκοτεινή πλευρά. Σύντομα, οι ήρωές μας παρασύρονται στην καρδιά του αυτονομιστικού κινήματος και στην αρχή των Πολέμων των Κλώνων.

Star Wars: Revenge of the Sith (2005)

Στο Star Wars: Revenge of the Sith, οι Jedi Knights οδηγούν έναν τεράστιο στρατό κλώνων σε μια μάχη σε ολόκληρο τον γαλαξία ενάντια στους αυτονομιστές. Ο κακός Νταρθ Σίντιους υλοποιεί το τελικό του σχέδιο για απεριόριστη δύναμη -- και ο ηρωικός Anakin Skywalker πρέπει να διαλέξει μια πλευρά. Οι Jedi αποδεκατίζονται, καθώς ο Obi-Wan Kenobi και ο Jedi Master Yoda αναγκάζονται να κρυφτούν, ο ήρωας των Jedi, Anakin Skywalker, παρασύρεται από τη σκοτεινή πλευρά της Δύναμης και γίνεται ο νέος μαθητευόμενος του Αυτοκράτορα. Darth Vader. Η μόνη ελπίδα για τον γαλαξία είναι οι απόγονοι του ίδιου του Anakin, δίδυμα παιδιά που γεννήθηκαν μυστικά.

STAR WARS: THE FORCE AWAKENS(2015)

Τριάντα χρόνια μετά τη Μάχη του Έντορ, μια νέα απειλή έχει εμφανιστεί με τη μορφή του Πρώτου Τάγματος και του κακού Kylo Ren. Εν τω μεταξύ, η Ρέι, μια νεαρή , ανακαλύπτει δυνάμεις που θα της αλλάξουν τη ζωή -- και πιθανώς θα σώσουν τον γαλαξία.

STAR WARS: THE LAST JEDI(2017)

Ο Ρέι βρήκε τον θρυλικό Luke Skywalker, ελπίζοντας να εκπαιδευτεί στους τρόπους της Δύναμης. Εν τω μεταξύ, το Πρώτο Τάγμα επιδιώκει να καταστρέψει τα απομεινάρια της Αντίστασης και να κυβερνήσει τον γαλαξία χωρίς αντίπαλο.

STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER (2019)

Ένας ισχυρός εχθρός επιστρέφει και η Ρέι πρέπει να αντιμετωπίσει τη μοίρα της. Στη συναρπαστική κατάληξη του ιστορικού έπος του Skywalker, θα γεννηθούν νέοι θρύλοι - και η τελική μάχη για την ελευθερία δεν έχει έρθει ακόμη.

 Warner Bros: Η εταιρεία ιδρύθηκε από τέσσερα αδέρφια: τον  Harry Warner , Albert Warner  Samuel Warner και Jack Warner , οι οποίοι ήταν γιοι του Benjamin Eichelbaum, ενός μετανάστη Πολωνού τσαγκάρη και μικροπωλητή .Τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια ξεκίνησαν να ασχολούνται με τον κινηματογράφο, έχοντας αποκτήσει έναν κινηματογραφικό προβολέα με τον οποίο έδειχναν ταινίες στις πόλεις εξόρυξης της Πενσυλβάνια και του Οχάιο.

Ξεκινώντας το 1903, άρχισαν να αποκτούν κινηματογραφικές αίθουσες και στη συνέχεια προχώρησαν στη διανομή ταινιών. Περίπου το 1913 άρχισαν να παράγουν τις δικές τους ταινίες και το 1917 μετέφεραν τα κεντρικά γραφεία παραγωγής τους στο Hollywood  της Καλιφόρνια. Ίδρυσαν την Warner Brothers Pictures, Inc., το 1923. Ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς, ο Harry , ήταν ο πρόεδρος της εταιρείας και διηύθυνε τα κεντρικά γραφεία της στη Νέα Υόρκη, ενώ ο Albert ήταν ο ταμίας και επικεφαλής πωλήσεων και διανομής. Ο Samuel και ο Jack διαχειρίζονταν το στούντιο στο Hollywood.

H Warner Brothers γύρισε το Lights of New York (1928), την πρώτη ολοκληρωμένη ταινία πλήρους μήκους, και το On with the Show (1929), την πρώτη έγχρωμη ταινία που μιλάει. Η τεράστια οικονομική επιτυχία αυτών των πρώιμων ηχητικών ταινιών επέτρεψε στη Warner Brothers να γίνει ένα σημαντικό κινηματογραφικό στούντιο. Μέχρι τη δεκαετία του 1930 η Warner Brothers παρήγαγε περίπου 100 κινηματογραφικές ταινίες το χρόνο και έλεγχε 360 αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες και περισσότερους από 400 στο εξωτερικό.

Η Warner Brothers έγινε γνωστή για τις αυστηρά προϋπολογισμένες, τεχνικά ικανές ψυχαγωγικές ταινίες της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η εταιρεία ξεκίνησε  γκανγκστερικές ταινίες με τα Little Caesar (1931), The Public Enemy (1931), και Scarface (1932), και καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '30 παρουσίαζε ταινίες με αστέρια όπως ο James Cagney και ο Edward G. Robinson σε ρόλους γκάνγκστερ. Η Warner Brothers παρουσίασε επίσης  πολλές ταινίες περιπέτειας με πρωταγωνιστή τον Errol Flynn και δράματα με αστέρια όπως ο Paul Muni, η Bette Davis, ο Humphrey Bogart και ο John Garfield. Μεταξύ των πιο γνωστών ταινιών του στούντιο τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ήταν  Το The Maltese Falcon (1941), Casablanca (1942), A Streetcar Named Desire (1951), και Rebel Without a Cause (1955).

Το στούντιο είχε επιτυχίες τη δεκαετία του 1960 με ταινίες όπως My Fair Lady (1964) και Who’s Afraid of Virginia Woolf; (1966). Το στούντιο έχει κυκλοφορήσει 25 ταινίες που έχουν λάβει υποψηφιότητα για  Όσκαρ  Καλύτερης Ταινίας: Disraeli (1929), I Am a Fugitive from a Chain Gang (1932), 42nd Street (1933), Here Comes the Navy (1934), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (1935), Anthony Adverse (1936), The Life of Emile Zola (1937), The Adventures of Robin Hood (1938), Four Daughters (1938), Jezebel (1938) και  Dark Victory (1939).

Η δεκαετία ήταν επίσης αξιοσημείωτη για το ντεμπούτο του Looney Tunes, μιας σειράς ταινιών κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. Για περισσότερα από 90 χρόνια, τα κινούμενα σχέδια της Warner Bros φέρνουν χαρά σε όλες τις ηλικίες. Οι Looney Tunes και Merrie Melodies παρήγαγαν μερικούς έως τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων – Bugs Bunny, Porky Pig, Daffy Duck, Tweety Bird, Wile E. Coyote, Road Runner, Elmer Fudd και πολλούς  άλλους.

 Τα κλασικά κινούμενα σχέδια μικρού μήκους της Warner Bros ήταν διαφορετικά από όλα τα άλλα στο ότι φτιάχτηκαν με γνώμονα το ενήλικο κοινό. Οι αστείες, πληθωρικές ιστορίες με ρυθμό που κόβει την ανάσα ήταν γεμάτος με έντονη σάτιρα και αναφορές σε επίκαιρα θέματα και φαινόμενα της πραγματικής ζωής καθώς και ατελείωτα λεκτικά πυροτεχνήματα. Διάρκεια έξι έως επτά λεπτών, τα κινούμενα σχέδια προβλήθηκαν αρχικά στις κινηματογραφικές αίθουσες πριν από την ταινία μεγάλου μήκους.

Η εταιρεία είναι γνωστή για το τμήμα κινηματογραφικών στούντιο , το οποίο περιλαμβάνει τη Warner Bros. Pictures, τη New Line Cinema, την Warner Animation Group, την Castle Rock Entertainment και την DC Films.

Λίστα με ταινίες της Warner Bros: 

Gold Diggers

Looney Tunes

Penrod and Sam

Philo Vance

Perry Mason

Torchy Blane

Four Daughters

Nancy Drew

Secret Service

Hanna-Barbera

Dirty Harry

The Exorcist

Oh, God!

Superman

Mad Max

Poseidon

Blade Runner

National Lampoon's Vacation

Police Academy

Lethal Weapon

The Lost Boys

Batman

Under Siege

The Fugitive

Free Willy

Ace Ventura

Eraser

The Matrix

Deep Blue Sea

Ocean's

Cats & Dogs

Wizarding World 2

Scooby-Doo

Terminator

A Cinderella Story

The Sisterhood of the Traveling Pants

The Dark Knight trilogy

Happy Feet

The Hangover

Final Destination

Sherlock Holmes

Dolphin Tale

Magic Mike

The Conjuring Universe

DC Extended Universe

The Lego Movie

MonsterVerse

Suicide Squad

It

Wonder Woman

Aquaman

Shazam

Dune

The Batman

The Unforgiven

 Η Paramount Pictures: Ένα από τα πρώτα και πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά στούντιο του Ηollywood. Ένα εμβληματικό και ιστορικά σημαντικό κινηματογραφικό στούντιο που έχει φιλοξενήσει πολλές σημαντικές ταινίες και franchise όλα αυτά τα χρόνια. Είναι το τρίτο παλαιότερο υπάρχον  στον κόσμο πίσω από τα Universal Studios & Gaumont Pictures και το τελευταίο μεγάλο κινηματογραφικό στούντιο που εξακολουθεί να εδρεύει στην περιοχή του Hollywood του Los Angeles. Kατατάσσεται σταθερά ως ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο με τις μεγαλύτερες εισπράξεις. Σε αυτό το άρθρο, θα διερευνήσουμε εν συντομία: πώς δημιουργήθηκε η εταιρεία, και τις αξιόλογες ταινίες στις οποίες είχε το στούντιο.

Η Paramount Pictures χρονολογεί την ύπαρξή της από την ημερομηνία ίδρυσης του 1912 της Famous Players Film Company. Ο Ουγγρικής καταγωγής ιδρυτής Adolph Zukor,  είδε ότι οι ταινίες απευθύνονταν κυρίως στους μετανάστες της εργατικής τάξης. Με τους συνεργάτες Daniel Froman και Charles Froman σχεδίαζε να προσφέρει ταινίες μεγάλου μήκους που θα απευθύνονταν στη μεσαία τάξη με τους κορυφαίους θεατρικούς ηθοποιούς της εποχής . Μέχρι τα μέσα του 1913, η Famous Players Film Company είχε ολοκληρώσει πέντε ταινίες και ο Zukor ήταν καθ' οδόν προς την επιτυχία.   Η πρώτη του ταινία ήταν το Les Amours de la reine Élisabeth, με πρωταγωνίστρια τη Sarah Bernhardt.Το 1914 κυκλοφόρησε η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους, The Squaw Man.

 Η νέα εταιρεία, η οποία συνέχισε να χρησιμοποιεί και το όνομα Paramount, αναδείχθηκε γρήγορα με δημοφιλή αστέρια όπως η Mary Pickford, ο Fatty Arbuckle, η Gloria Swanson, η Clara Bow και ο Rudolph Valentino. Οι πρώτες επιτυχίες της  Paramount περιλάμβαναν το πρώτο «μεγάλο γουέστερν», Το Red Wagon (1923) και The Ten Commadments(1923), ένα βιβλικό έπος σε σκηνοθεσία Cecil De Mile.

 Στα τέλη της δεκαετίας του 20 και του ’30 το στούντιο πρόσθεσε στο ρόστερ του αστέρια όπως οι Humphrey Bogart,  Laureen Bacaull Claudette Colbert, Carole Lombard, Marlene Dietrich, Mae West, Gary Cooper, Maurice Chevalier, W.C. Fields, και Bing Crosby και σκηνοθέτες όπως ο Ernst Lubitsch, ο Josef von Sternberg και ο Rouben Mamoulian. Αν και συνέχισε να παράγει ταινίες που ήταν καλλιτεχνικά και οικονομικά επιτυχημένες, υπέστη απώλειες από την αλυσίδα των θεάτρων της κατά τη μετάβαση στον ήχο και η Paramount κηρύχθηκε σε πτώχευση το 1933. Αναδιοργανώθηκε δύο χρόνια αργότερα ως Paramount Pictures, Inc. σύντομα και πάλι κερδοφόρα. Η Gulf + Western αγόρασε την Paramount το 1966 και αποκατέστησε την επιτυχία του στούντιο με καταξιωμένες επιτυχίες που βασίζονται στα αστέρια και υψηλού concept εικόνες. Με αυτή την εξαγορά, η Paramount κέρδισε τα δικαιώματα παραγωγής τηλεοπτικών επιτυχιών όπως το Star Trek και το Mission: Impossible. 

Το πρώτο λογότυπο της Paramount Pictures, βασίστηκε σε σχέδιο του συνιδρυτή της William Wadsworth Hodkinson, που χρησιμοποιήθηκε από το 1914 έως το 1967. Η  Viacom, Inc. εξαγόρασε την εταιρεία το  1994. 

Το στούντιο έχει παράγει πολλές ταινίες που έχουν αναγνωριστεί από τους κριτικούς, όπως Titanic, Footloose, Breakfast at Tiffany's, Braveheart, Ghost, The Truman Show, Mean Girls, Psycho, Rocketman, Ferris Bueller's Day Off, The Curious Case of Benjamin Button, Days of Thunder, Rosemary's Baby , Νebrasca, Sunset Boulevard, Forrest Gump, Super 8, Coming to America, World War Z, Babel, The Conversation, The Fighter, Interstellar, Team America, Terms of Endearment, The Wolf of Wall Street και A Quiet Place; καθώς και εμπορικά επιτυχημένα franchise όπως: οι ταινίες Godfather, Star Trek, Mission: Impossible, SpongeBob SquarePants, the Grease films, Sonic the Hedgehog, ταινίες Top Gun, The Italian Job, Transformers films, Οι ταινίες Mutant Ninja Turtles, οι ταινίες Tomb Raider, οι ταινίες Friday the 13th, οι ταινίες Cloverfield,  G.I.  Joe, ταινίες του Beverly Hills Cop, οι ταινίες Terminator, οι ταινίες Pet Sematary, οι ταινίες Without a Paddle, Jackass, οι ταινίες Odd Couple, South Park, οι ταινίες Crocodile Dundee, οι ταινίες της Charlotte's Web, οι ταινίες του Wayne's World, Beavis and ButtHead, Jimmy Neutron, The War of the Worlds ταινίες, Naked Gun, Anchorman ταινίες, Dora the Explorer, Addams Family, Rugrats, Zoolander  και ταινίες Paranormal Activity. καθώς και η πρώτη φάση του Marvel Cinematic Universe (με εξαίρεση το The Incredible Hulk, το οποίο διανεμήθηκε από την Universal Pictures), τις ταινίες Indiana Jones και διάφορες ιδιότητες DreamWorks Animation (όπως ο Shrek, τα seaquel της Μαδαγασκάρης, τα δύο πρώτα Οι ταινίες Kung Fu Panda και η πρώτη How to Train Your Dragon) πριν  τα δύο στούντιο εξαγοραστούν αντίστοιχα από την Disney (μέσω των Marvel Studios και Lucasfilm) και την Universal Studios.

 Oι  Yazoo (γνωστό ως Yaz στη Βόρεια Αμερική) ήταν ένα αγγλικό synthpop δίδυμο από το Basildon, Essex. Είχαν μια σειρά από  επιτυχίες στα βρετανικά charts στις αρχές της δεκαετίας του 80. Δημιουργήθηκε στα τέλη του 1981 από τον πρώην συνθέτη  των Depeche Mode, Vince Clarke (βασικός συνθέτης των Depeche Mode, αλλά έφυγε μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ Speak & Spell το 1981, λόγω διαφωνιών για την πορεία του γκρουπ.) και την Αγγλίδα τραγουδίστρια Alison Moyet .Το όνομα του συγκροτήματος "Yazoo" προήλθε από τη δισκογραφική εταιρεία Yazoo.

Το ντουέτο σχηματίστηκε στα τέλη του 1981 όταν ο Clarke απάντησε σε μια διαφήμιση που έβαλε η  Moyet σε ένα βρετανικό μουσικό περιοδικό, αν και οι δυό τους  γνωριζόντουσαν μεταξύ τους  από τα σχολικά τους χρόνια. Το ντουέτο κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, το Upstairs at Eric's και το You and Me Both.Τα φωνητικά της  Moyet  ήταν φανερά επηρεασμένα από τη blues και τη soul.

Οι Yazoo γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία, ιδιαίτερα στη χώρα καταγωγής του, όπου τρία από τα τέσσερα single τους έφτασαν στην πρώτη τριάδα του UK Singles Chart και και τα δύο άλμπουμ τους μπήκαν στα δύο κορυφαία του UK Albums Chart. Tο τραγούδι "Situation",  ήταν τεράστια  επιτυχία στα  κλαμπ εκείνη την εποχή .

Παρά την επιτυχία τους, το δίδυμο διαλύθηκε τον Μάιο του 1983 ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού της απροθυμίας του Clarke να κάνει περισσότερους δίσκους με το όνομα Yazoo, μιας σύγκρουσης προσωπικοτήτων και της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ του ζευγαριού.

Ο Clarke δημιούργησε το Erasure, ένα άλλο επιτυχημένο και μακροχρόνιο δίδυμο synth-pop, ενώ η Moyet ξεκίνησε μια άκρως επιτυχημένη σόλο καριέρα. Η μουσική τους έχει αναφερθεί ως επιρροή στη σκηνή της house μουσικής που εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 80, καθώς και σε πολύ ποιό μετέπειτα  συγκροτήματα όπως οι LCD Soundsystem , Hercules and Love Affair (των οποίων ο αρχηγός Andy Butler έχει πει ότι το "Situation" ήταν η μεγαλύτερη μουσική του έμπνευση ως παιδί), La Roux, Shiny Toy Guns και Blaqk Audio.

 Caravans(1978):Η ταινία γυρίστηκε σε τοποθεσία στις ερήμους του Ιράν (περισσότερο από ένα χρόνο πριν, περιττό να πούμε), και είναι πλούσια σε τοπικό χρώμα. Βλέπουμε τα παζάρια, τα παλάτια, τα απίστευτα τοπία, τα κοστούμια, τα εγκαταλελειμμένα ερείπια, τη ζωή στους δρόμους, και υπάρχει ένα εγγενές ενδιαφέρον για όλα αυτά. Διασκευασμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του James A. Michener, που κυκλοφόρησε 16 χρόνια νωρίτερα. Ο Michael Sarrazin είναι ένας διπλωμάτης στον οποίο ανατίθεται η έρευνα για να βρει μια νεαρή γυναίκα (Jennifer O'Neill). Πρωταγωνιστούν επίσης οι Anthony Quinn και Christopher Lee.

Ο Michael Sarrazin  δίνει μια εντάξει ερμηνεία στο ρόλο του Μαρκ Μίλερ, του Αμερικανού διπλωμάτη που δεν δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα στην προσπάθεια να μάθει πού βρίσκεται η Έλεν, ενώ η Jennifer O'Neill είναι η Έλεν, η γυναίκα που πρέπει να βρεθεί. Κατά τα άλλα, ο Anthony Quinn και ο Christopher Lee δεν προσφέρουν πολλά στους αντίστοιχους ρόλους τους ως Zulffiquar και Sardar Khan, με τον Zulffiquar τον αρχηγό να συμμετέχει.

Η σκηνοθεσία  του James Fargo είναι εντάξει, αλλά θα έπρεπε να ήταν καλύτερη, όπως η εμφάνιση περισσότερων εκφράσεων του προσώπου για πιο έντονο αποτέλεσμα, ενώ υπάρχει επίσης περισσότερη τεταμένη ατμόσφαιρα - αυτό δεν συμβαίνει πολύ.

Το σενάριο είναι μέτριο από τους Nancy Voyles Crawford, Thomas A. McMahon και Lorraine Williams .Ωστόσο, δεν είναι όλα άσχημα, γιατί ο Διευθυντής φωτογραφίας , Douglas Slocombe κάνει καλή χρήση των τοποθεσιών, ειδικά με τον ηλιόλουστο καιρό.

Ο Mike Batt έγραψε τη μουσική, που υπήρξε το πιο επιτυχημένο στοιχείο της ταινίας, παραμένοντας μπεστ σέλερ για πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας.

Συνολικά, το Caravans είναι μια απογοητευτική προσαρμογή του μυθιστορήματος, λόγω  της μέτριας  σκηνοθεσίας, του αδύναμου σεναρίου, του αργού ρυθμού, της μεγάλης διάρκειας και της έλλειψης έντασης και καθορισμού χαρακτήρα.

 Ο Gregory Peck και ο Omar Sharif μάχονται για να βρουν μια θρυλική κρύπτη χρυσού σε αυτό το εντυπωσιακό Wild Westadventure. Το MACKENNA'S GOLD(1969) είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά γουέστερν που έγιναν ποτέ. Το Mackenna's Gold βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Heck Allen με το ψευδώνυμο Will Henry, αφηγούμενο την ιστορία του πώς το δέλεαρ του χρυσού διαφθείρει μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων. Η σκηνοθεσία είναι του J. Lee Thompson(The Guns of Navarone, Cape Fear ).

Η πρώτη επιλογή του  σκηνοθέτη J. Lee Thompson για τον ρόλο του MacKenna ήταν ο Clint Eastwood, ο οποίος έψαχνε να κάνει μια αμερικανική ταινία Western μετά την επιτυχία του με την τριλογία Dollars. Δεν του άρεσε το σενάριο και απέρριψε την ταινία για να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Hang 'Em High (1968). Ο Steve McQueen προτάθηκε επίσης για τον πρωταγωνιστικό ρόλο όπως και στον  Richard Burton, ο οποίος το ονόμασε "ένα τυπικό σενάριο γουέστερν."Ο  Gregory Peck τελικά επιλέχθηκε και  ανακοινώθηκε τον Μάρτιο. Είχε δουλέψει ξανά  με τους J. Lee Thompson(σκηνοθέτης ) και Carl Foreman(σεναριογράφος) στο The Guns of Navarone.

Αυτή η ταινία γυρίστηκε στο τέλος της  θρυλικής εποχής των  γουέστερν. Είχε ένα δυνατό καστ που πρόσθεσε ύφος και στυλ στη σύντομη ζωή των χαρακτήρων τους. Η ιστορία είναι μια περιπέτεια κυνηγιού θησαυρού. Θα μπορούσε εύκολα να ήταν μια τριλογία του Ιντιάνα Τζόουνς, αν το γουέστερν είδος δεν βρισκόταν σε χειμερία νάρκη. Προτείνω αυτήν την ταινία με ένα κουτί ποπ κορν, μια κόκα κόλα και χωρίς κινητό.

Πλοκή: Στην επικράτεια της Αριζόνα της δεκαετίας του 1870, ο Στρατάρχης Sam MacKenna (Peck) είναι ο μόνος ζωντανός άνθρωπος που γνωρίζει τη δαιδαλώδη διαδρομή προς το μυθικό "Canon Del Oro". Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, ο MacKenna αιχμαλωτίζεται από τον Κολοράντο (Σαρίφ), έναν βάναυσο Μεξικανό ληστή που εδώ και καιρό αναζητούσε τον θάνατό του. Αλλά αν ο MacKenna οδηγήσει τη συμμορία στον χαμένο θησαυρό, o Κολοράντο πρέπει να τον κρατήσει ζωντανό. Καθ' οδόν, ο MacKenna και οι ομάδα των παράνομων ενώνονται με αποστάτες στρατιώτες, εκδικητικούς Ινδιάνους, ψυχρόαιμους δολοφόνους . Καθώς πλησιάζουν το χρυσό φαράγγι, όλοι εκτός από τον MacKenna  παρασύρονται από έναν ξαφνικό πυρετό - τη γυμνή απληστία για χρυσό.

 

Machine-Gun Kelly (1958): Μια αποτελεσματικά φτιαγμένη με γρήγορο ρυθμό γεμάτη δράση γκανγκστερική b-movie  ταινία  σε σκηνοθεσία Roger Corman.

.

Η ταινία εξιστορεί τις εγκληματικές δραστηριότητες του αληθινού George "Machine Gun" Kelly, ενός  Αμερικανού γκάνγκστερ από το Μέμφις του Τενεσί, ενεργός κατά την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Το παρατσούκλι του προήλθε από το αγαπημένο του όπλο, ένα υποπολυβόλο Thompson. .  Η ταινία θεωρήθηκε χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά έλαβε καλές κριτικές. Ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τον ηθοποιό  Charles Bronson. Με αυτή την ταινία άρχισε να τραβάει τη σοβαρή κριτική των κριτικών.

Η σκηνοθεσία είναι του βασιλιά των b-movies, Roger Corman ο οποίος τον προσέλκυσε η ιστορία του Kelly εξαιτίας του πώς ο γκάνγκστερ παραδόθηκε με πραότητα. Προσέλαβε τον  σεναριογράφο R. Wright Campbell για τον οποίο ο Corman λέει ότι «έγραψε ένα πολύ καλό σενάριο με δυνατούς, καλογραμμένους χαρακτήρες» βασισμένος σε μεγάλο βαθμό στα γεγονότα.

Ο ηθοποιός Dick Miller, τακτικό μέλος του Roger Corman, επρόκειτο να παίξει τον ομώνυμο ρόλο, αλλά ο συγγραφέας R. Wright Campbell συνέχισε να πιέζει για τον αδερφό του, William Campbell, να τον αποκτήσει και άρχισε να προσαρμόζει το σενάριο για να τονίσει τα δυνατά σημεία του αδελφού του. Για να αποφύγει τις εσωτερικές διαμάχες, ο Corman ανέθεσε τον ρόλο στον Charles Bronson.

 Ο Chas Chandler, ο άνθρωπος που χάρισε στον κόσμο τον  Jimi Hendrix. Ο Bryan James "Chas" Chandler ήταν ένας από τους τιτάνες της κλασικής ροκ εποχής. Γεννημένος στο Χίτον του Νιούκαστλ το 1938, ο Chandler έγινε ο μπασίστας στο The Alan Price Trio το 1962 και θα απολάμβανε μια γρήγορη άνοδο στη φήμη και μέχρι το τέλος της δεκαετίας θα γινόταν γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους μουσικούς και ένας άνθρωπος που τα είχε κάνει όλα. Όταν ο τραγουδιστής Eric Burdon εντάχθηκε στους Alan Price Trio το 1963, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε The Animals. 

Απολάμβαναν μια γρήγορη άνοδο στη φήμη, κάτι που βοηθήθηκε από την νούμερο ένα επιτυχία τους, «The House Of The Rising Sun», που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1964. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μπασογραμμές του Chandler συχνά παραβλέπονταν υπέρ των γεροδεμένων βαρύτονων φωνητικών του Burdon ή τα  riff του κιθαρίστα Hilton Valentine, αλλά το πρώτο του riff στο κλασικό «We Gotta Get Out of This Place» του 1965 έλαβε τεράστιους επαίνους μόνο τα χρόνια μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα.

Εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame (ως μέλος των The Animals) στις 19 Ιανουαρίου 1994. Ανακάλυψε τον Jimi Hendrix όταν ο Hendrix έπαιζε στο Cafe Wha στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης το 1966. Ο Chandler έφερε τον Hendrix στο Λονδίνο στα τέλη Σεπτεμβρίου και, με την οικονομική υποστήριξη του Michael Jeffery που είχε επιβλέπει τη βραχύβια καριέρα των The Animals, ξεκίνησε να προωθήσει τη νεαρή του δουλειά. Συνεργάζοντας  με τον μπασίστα Noel Redding και τον ντράμερ Mitch Mitchell, μια σειρά από επιτυχίες - Hey Joe, Purple Haze και The Wind Cries Mary - θα δημιουργούσε μια επανάσταση στο rock 'n' roll .

Aνέλαβε χρέη μάνατζερ  του  Χέντριξ από το 1966 έως το 1968. Ανακάλυψε και έγινε μάνατζερ επίσης  στο ροκ γκρουπ της δεκαετίας του '70, Slade. Ο Chandler  παρέμεινε ενεργός στη μουσική βιομηχανία  τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του μέσω της λειτουργίας ενός στούντιο ηχογράφησης  ιδιοκτησίας του, το  Newcastle Arena. Ηχογράφησε επίσης με τους αυθεντικούς Animals στα μέτρια άλμπουμ επανασύνδεσής τους το 1976 και το 1983, ενώ περιόδευε επίσης με το συγκρότημα το 1983. Ήταν ένας από τους πιο προσιτούς και ευδιάκριτους συνεργάτες του Jimi Hendrix, συνεισφέροντας αρκετά στην ιστορική καταγραφή της ζωής του Hendrix ως θέμα συνέντευξης για διάφορα έργα πριν πεθάνει το 1996.

 Benny Goodman: Γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1909 στο Σικάγο του Ιλινόις. Ήταν το ένατο παιδί των μεταναστών David  Goodman και Dora Grisinsky , οι οποίοι εγκατέλειψαν τη Ρωσία για να γλιτώσουν από τον αντισημιτισμό. 

Όταν ο Μπένι ήταν 10 ετών, ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει μουσική στη Συναγωγή Kehelah Jacob στο Σικάγο και σύντομα άρχισε να παίζει σε συγκροτήματα και να σπουδάζει μουσική στο Hull House της Jane Addams. Εκεί, ο Benny έμαθε κλαρίνο υπό την κηδεμονία του μέλους της Συμφωνικής του Σικάγο, Franz Schoepp. 

Από δύο χρόνια σπουδών με τον κλασικό δάσκαλο Franz Schoepp, ο Goodman απέκτησε τις εργασιακές συνήθειες και την καθαρότητα του τόνου που του επέτρεψαν να αποδώσει επιδέξια τόσο στον τομέα της κλασικής όσο και της τζαζ. Ο Goodman απορρόφησε επίσης τα βασικά στοιχεία της τζαζ στα πρώτα του εφηβικά χρόνια μέσω τζαμαριών με τους Bud Freeman, Jimmy McPartland και Frank Teschemacher, και ακούγοντας μουσικούς όπως ο Jimmie Noone και ο Johnny Dodds. Στην ηλικία των 14, ο Goodman ήταν εκπληκτικός έμπειροι μουσικοί με την επίθεση, τον τονισμό και τον άπταιστο αυτοσχεδιασμό του.

 Δύο χρόνια αργότερα, ο Goodman μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να ενταχθεί στο συγκρότημα του Ben Pollack. Έμεινε στο συγκρότημα για αρκετά χρόνια και τελικά έγινε ένας από τους κορυφαίους σολίστες του. Το 1928, ο Goodman κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, A Jazz Holiday. Στη συνέχεια άφησε το συγκρότημα και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη τον επόμενο χρόνο.

Σε μια ηχογράφηση στην δισκογραφική εταιρεία Victor στις 21 Μαρτίου 1928, έπαιξε μαζί με τους Glenn Miller, Tommy Dorsey και Joe Venuti στην Ορχήστρα All-Star υπό τη διεύθυνση του Nathaniel Shilkret. Έπαιξε με τα συγκροτήματα των Red Nichols, Ben Selvin, Ted Lewis και Isham Jones και ηχογράφησε για το Brunswick με το όνομα Benny Goodman's Boys, ένα συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε ο Glenn Miller. Το 1928, οι Goodman και Miller έγραψαν το "Room 1411", το οποίο κυκλοφόρησε ως Brunswick 78.

Έφτασε στα charts για πρώτη φορά όταν ηχογράφησε το "He's Not Worth Your Tears" . Αφού υπέγραψε με την Columbia το 1934, είχε τις πρώτες δέκα επιτυχίες με το "Ain't Cha Glad?" και το "I Ain't Lazy, I'm Just Dreamin" που τραγούδησε ο Jack Teagarden, το "Ol' Pappy" που τραγούδησε η Mildred Bailey και το "Riffin' the Scotch" που τραγούδησε η Billie Holiday. 

Το NBC προσέλαβε τον Goodman για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα Let's Dance. Οι πρώιμες ηχογραφήσεις του Goodman (1934–35) —«Bugle Call Rag», «Music Hall Rag», «King Porter Stomp» και «Blue Moon» μεταξύ τους—άρχισαν να τραβούν την προσοχή στο ραδιόφωνο. Αυτό το τρίωρο εβδομαδιαίο πρόγραμμα αφιέρωσε μία ώρα η κάθε μία σε συγκροτήματα διαφορετικών στυλ, με το συγκρότημα των Goodman να εμφανίζεται τελευταίο.

Ο Goodman  πήγε στο Palomar Ballroom στο Λος Άντζελες. Εκείνη η εμφάνιση στο Palomar, στις 21 Αυγούστου 1935, θεωρείται η αρχή της εποχής του swing. Οι επιτυχίες του συγκροτήματος κατά τα πρώτα χρόνια του περιλάμβαναν τα "Don't Be That Way", "Down South Camp Meetin'", "Stompin' at the Savoy", "Goody Goody" και τα δύο θεματικά τραγούδια του συγκροτήματος, "Let's Dance", συνήθιζε να ανοίγει σχεδόν κάθε παράσταση του Goodman και το «Goodbye», το θέμα κλεισίματος του Goodman.

Ο Goodman τιμήθηκε με το βραβείο Grammy Lifetime Achievement. Εισήχθη στο Hall of Fame Jazz Down Beat το 1957. Ήταν μέλος του ραδιοφωνικού τμήματος του Εθνικού Συνδέσμου Ραδιοτηλεοπτικών Εκπομπών Hall of Fame. Η μουσική του εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ Jews and Baseball: An American Love Story (2010) με αφήγηση του ηθοποιού Dustin Hoffman.

Το Πρώτο Ελληνικό Γουέστερν στις τοποθεσίες που γυρίστηκε! (Ιστορική Ανα...

ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΠΙΣΩ. (1967)

Σενάριο / Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος. Μουσική: Μίμης Πλέσσας. Παραγωγή: Finos Film Πριν 55 χρόνια, στην πεδιάδα και τη λίμνη της Στυμφαλίας στην πανέμορφη Ορεινή Κορινθία με φόντο τις χιονισμένες κορφές της Ζήρειας και του Ολίγυρτου γυρίστηκε το πρώτο ελληνικό (γουέστερν). Η ταινία θεωρήθηκε μια από τις καλύτερες παραγωγές όλων των εποχών και κυριολεκτικά καθήλωσε τους Έλληνες μπροστά από τη μεγάλη οθόνη. H ταινία, παραγωγή της Φίνος Φιλμς έκανε πρεμιέρα στις 9 Οκτωβρίου 1967 και έκοψε 307.094 εισιτήρια, αποτελώντας μια αδιαμφισβήτητη εισπρακτική επιτυχία και αγαπήθηκε από το κοινό αλλά και από τους κριτικούς. Ο Νίκος Φώσκολος, με την πρώτη του κιόλας ταινία, αναδεικνύεται σε άριστο σκηνοθέτη. Δίχως καμιά υπερβολή οι (Σφαίρες του) μπορούν να σταθούν πλάι στις ταινίες του Τζων Φορντ, του Χάουαρντ Χωκς, του Χιούστον, του Άντονυ Μαν. Με άλλα λόγια, ο Φώσκολος χαρίζει στον ελληνικό κινηματογράφο, με τις Σφαίρες, το πρώτο αριστούργημα στο είδος της «ορεινής περιπέτειας», όπως θα μπορούσε να ονομαστεί το ελληνικό (γουέστερν). Η ταινία ήταν και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Νίκου Φώσκολου. Μέχρι τότε, ο Φώσκολος είχε γράψει πολλά σενάρια για ταινίες της εταιρίας, αλλά μετά από προτροπή του Φίνου, αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια σπουδαία σκηνοθετική καριέρα για τον διάσημο δημιουργό, ο οποίος αφού ανέλαβε σκηνοθεσία και σενάριο δεν άφησε τίποτα στην τύχη του… Αρχικά επέλεξε το καστ της ταινίας να αποτελείται από βαριά ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου. Για τους δυο βασικούς ρόλους διάλεξε τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Κώστα Καζάκο που βρίσκονταν στο ζενίθ της καριέρας τους, τους οποίους πλαισίωνε ο πάντα έξοχος Σπύρος Καλογήρου, η Μέμα Σταθοπούλου, η Μπέτυ Αρβανίτη και πολλοί άλλοι σπουδαίοι τότε ηθοποιοί σε δεύτερους ρόλους. Τη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας είχε ο Γιάννης Δημόπουλος και την μουσική υπέγραψε ο Μίμης Πλέσσας ο οποίος χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του είχε πει σχετικά ότι (ήταν η πρώτη φορά που έγραφα και έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ να υπάρξω σε ένα αλλιώτικο είδος). Η ταινία είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και είχε αποσπάσει το Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής και Βραβείο Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Πέρα όμως από την άρτια σκηνοθεσία, το δραματικό σενάριο, την υπέροχη μουσική, την απίστευτη φωτογραφία και τις καταπληκτικές ερμηνείες, την ταινία απογείωσε το ιδανικό φυσικό σκηνικό στο οποίο γυρίστηκε: Η πεδιάδα και η λίμνη της Στυμφαλίας με τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ζήρειας και του Ολίγυρτου να την κυκλώνουν! Ο κινηματογραφικός φακός του Νίκου Φώσκολου βρίσκοντας το ιδανικό θεατρικό πεδίο στη Στυμφαλία, εξάντλησε τη σκηνοθετική του μαεστρία, δημιουργώντας ένα αριστούργημα, που (μετέφερε) τον θεατή σε χιονισμένα τοπία, σε βάλτους γύρω από τη λίμνη, σε απροσπέλαστες καλαμιές και σε παρθένα δάση. Το φυσικό σκηνικό της ορεινής Κορινθίας διαδραμάτισε το δικό του… ρόλο. Τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στα τέλη του χειμώνα, όταν η λίμνη είχε άφθονα νερά, αλλά οι κορφές δεν είχαν χάσει τα χιόνια τους και το οροπέδιο της Στυμφαλίας αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό. Πολλά από τα γυρίσματα έγιναν κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, κάτι που άλλωστε είναι εμφανές ανά διαστήματα μέσα στην ταινία. Πηγές: Ψηφιακό Αρχείο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Finosfilm.gr Αρχεία Ταινιών Ελλάδος – Ταινιοθήκη της Ελλάδος – Μουσείο Κινηματογράφου Γιώργος Σοφούλης.

πηγή :DroneDays gr

 «Η κυρά μας η μαμμή»: Πού ήταν η Λεστινίτσα που γυρίστηκε η θρυλική ελληνική ταινία. Το χωριό δεν είναι τελικά τόσο μακριά.

Με φόντο την παλιά Αθήνα αλλά και πόλεις και χωριά της επαρχίας γυρίστηκαν πολλές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Τότε που τα κτήρια ήταν λιγότερα, οι γειτονιές πιο απλές και τα σπίτια πολλές φορές σαν ενιαία με το φυσικό περιβάλλον. Ακόμη και περιοχές της Αττικής, μοιάζουν σε παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου σαν να είναι σε κάποιο χωριό στην επαρχία. Άραγε, πόσοι γνωρίζουν ποιο είναι το χωριό Λεστινίτσα που γυρίστηκε η θρυλική ταινία «Η κυρά μας η μαμμή»; Θα φανταζόσουν ποτέ ότι δεν είναι πολύ μακριά από την Αθήνα;

«Η κυρά μας η μαμμή»: Η υπόθεση της ταινίας

Η κυρά μας η μαμμή. Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη κινηματογραφική κωμωδία η οποία γυρίστηκε το 1958 σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου. Η υπόθεση είναι λίγο – πολύ γνωστή σε όσους αγαπούν και παρακολουθούν τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ο ένας πρωταγωνιστής είναι ο Λυκούργος Μπέκος (Ορέστης Μακρής), ο οποίος είναι συνταξιούχος γιατρός του Ι.Κ.Α. και αποφασίζει να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στη Λεστινίτσα, δηλαδή το χωριό της γυναίκας του για να ανοίξει ιατρείο. Εκεί όμως τον περιμένει η  Καλλιόπη Μουστάκη (Γεωργία Βασιλειάδου), τη μαμή του χωριού με την οποία έρχεται σε κόντρα. Ο λόγος, φυσικά οι ανορθόδοξες ιατρικές πρακτικές της, δηλαδή ξεματιάσματα και φυλακτά. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ όταν φτάνει στο χωριό ο Δημήτρης (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), γιος της μαμής και φοιτητής ιατρικής στην Αθήνα, ο οποίος για διακοπές στο χωριό, όπου γίνεται ζευγάρι με την Καίτη (Ξένια Καλογεροπούλου), την κόρη του γιατρού. Αυτή η γνωριμία είναι που θα περιορίσει την ένταση ανάμεσα στον γιατρό και τη μαμμή με ευτυχή κατάληξη.

Η Λεστινίτσα δεν είναι, λοιπόν, ένα χωριό πολύ μακριά από την Αθήνα αλλά στην πραγματικότητα μέσα στην Αττική. Ο λόγος για τις Αφίδνες ή αλλιώς Κιούρκα, όπως είναι γνωστά. Φυσικά η τοποθεσία σήμερα είναι αγνώριστη καθώς τότε έμοιαζε πράγματι με ένα χωριό της επαρχίας. Μιλάμε για την περίοδο κοντά στο 1958 οπότε και γυρίστηκε η ταινία. Μέχρι λίγα χρόνια πριν και συγκεκριμένα μέχρι το 1912 οι Αφίδνες ονομάζονταν Κιούρκα από το αλβανικό επώνυμο qurk που στα ελληνικά αποδίδεται ως Κυριάκος.

Οι Αφίδνες στους πρόποδες της Πάρνηθας αποτέλεσαν το ιδανικό σκηνικό για την ταινία «Η κυρά μας η μαμμή». Σήμερα είναι ένα χωριό ιδανικό για κοντινή βόλτα από την Αθήνα ενώ πολύ κοντά βρίσκεται και η περίφημη Λίμνη Μπελέτσι, που πολλοί αγαπούν για μονοήμερες εκδρομές και βόλτες.

Πηγή:exploringgreece.gr

Πηγή φωτογραφίας: oropos.gov.gr

Πηγή φωτογραφίας: mapio.net

 Το Von Ryan's Express(1965), είναι μια  περιπέτεια δράσης  στη δεκαετία του '60, που συνδυάζει μερικά από τα καλύτερα στοιχεία του The Great Escape και του Bridge Over the River Kwai. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του 1964 του David Westheimer, η ταινία αλλάζει πολλές πτυχές του μυθιστορήματος, κυρίως το τέλος, το οποίο είναι πολύ πιο αισιόδοξο στο βιβλίο. Έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του Frank Sinatra.

Οι πολιτιστικές συγκρούσεις αφθονούν στο Express του Von Ryan, Βρετανοί εναντίον Αμερικανών, Ιταλοί εναντίον Γερμανών. Μερικές φορές οι συμμετέχοντες φαίνεται να ξεχνούν ακριβώς ποιος ήταν ο εχθρός.

Είναι μια αρκετά αδύνατη ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διασκεδαστική. Ο Frank Sinatra κρατά υπό έλεγχο την ταλαντευόμενη  περσόνα του και ο Trevor Howard γεννήθηκε για να παίξει αυτούς τους βρετανικούς στρατιωτικούς ρόλους.

Από το υπόλοιπο καστ η αγαπημένη μου ερμηνεία είναι αυτή του Βρετανού ιερέα του συντάγματος Edward Mulhare. Το γεγονός ότι πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και τα μιλάει άπταιστα είναι μια ανεκτίμητη βοήθεια στους κρατούμενους που δραπετεύουν.

Το μυθιστόρημα ήταν best seller και τα δικαιώματα για την ταινία αγοράστηκαν από την 20th Century Fox για 125.000 $. Το στούντιο ανέθεσε στον Saul David την παραγωγή και στον Mark Robson τη σκηνοθεσία. Ο Robson είχε σκοπό να κάνει τους Centurians, αλλά αυτό καθυστέρησε όταν το επιλεγμένο αστέρι του, ο Anthony Quinn, δεν ήταν διαθέσιμος. Ο Frank Sinatra είχε διαβάσει το μυθιστόρημα και ήθελε να αγοράσει ο ίδιος τα δικαιώματα της ταινίας. Όταν άκουσε ότι είχαν αγοραστεί από την 20th Century Fox, πρόσφερε τις υπηρεσίες του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μουσική της ταινίας γράφτηκε από τον Jerry Goldsmith. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ Ήχου (Walter Rossi) το 1966.

Το Von Ryan's Express ήταν ένα έργο που αναλήφθηκε έντονα από την 20th Century Fox, το οποίο ήταν ακόμα οικονομικά αναστατωμένο μετά την υπερβολή και την κριτική επίθεση της Κλεοπάτρας. Ο Fox, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι ήταν ακόμη σε θέση να κάνουν ταινίες σε επική κλίμακα, γυρίστηκε εκτενώς σε μια τοποθεσία στην Ευρώπη και έχτισε ένα στρατόπεδο φυλακών πλήρους κλίμακας, σε αντίθεση με τα γυρίσματα σε παρασκήνιο. Ήταν η πρώτη ταινία του παραγωγού Saul David για την Fox. Το ακολούθησε με το Our Man Flint, το Fantastic Voyage και το In Like Flint.

Για όσους αγαπούν τις πολεμικές ταινίες δράσης, το Von Ryan's Express είναι ότι πρέπει .

 Stanley Kramer: Οι αξιοσημείωτες ταινίες του περιλαμβάνουν The Defiant Ones, On the Beach, Inherit the Wind, Judgment at Nuremberg, Ship of Fools και Guess Who's Coming to Dinner. Το έργο του αναγνωρίστηκε με το τιμητικό Βραβείο Irving G. Thalberg το 1961 και κατά τη διάρκεια της καριέρας του έλαβε εννέα υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Ο σκηνοθέτης Steven Spielberg τον περιέγραψε κάποτε ως «έναν από τους σπουδαίους σκηνοθέτες , όχι μόνο για την τέχνη και το πάθος που ανέβασε στην οθόνη, αλλά και για τον αντίκτυπο που είχε στη συνείδηση ​​του κόσμου». Ο κριτικός κινηματογράφου David Thomson  περιέγραψε τον Kramer ως «ήρωα της δεκαετίας του 1950» και «επιχειρηματικό παραγωγό», αλλά έγραψε επίσης για τις μεταγενέστερες ταινίες του ότι «ο εμπορικός, του πιο χαζού και μπερδεμένου είδους, έχει αποδυναμώσει όλα τα έργα του».

 Από μικρή ηλικία, ο Kramer είχε δεσμούς με την κινηματογραφική βιομηχανία. Ο θείος του, Earl Kramer, εργάστηκε στη διανομή στη Universal Pictures και στη συνέχεια ως πράκτορας στο Hollywood. Η μητέρα του Kramer εργαζόταν επίσης σε θέση γραμματέα στην Paramount Pictures. Ο Kramer φοίτησε στο γυμνάσιο DeWitt Clinton στο Μπρονξ ,αποφοίτησε από το γυμνάσιο σε ηλικία 15 ετών και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης όπου ήταν μέλος της αδελφότητας Pi Lambda Phi, απέκτησε πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων το 1933.Στο τελευταίο του έτος στο πανεπιστήμιο, του προσφέρθηκε πρακτική άσκηση επί πληρωμή στο τμήμα συγγραφής της 20th Century Fox. Ο Kramer ανέλαβε τη δουλειά αν και αρχικά είχε προγραμματίσει να σπουδάσει νομική σχολή.

 Λίγο αργότερα, μετακόμισε στο Hollywood και εισήλθε στον κινηματογράφο, δουλεύοντας ως ερευνητής, μοντέρ και σεναριογράφος. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε στο Σώμα Σημάτων Στρατού, όπου γύρισε ταινίες εκπαίδευσης και προσανατολισμού. Μετά τον πόλεμο, ο Kramer βοήθησε στην ίδρυση της Screen Plays Inc., μιας ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής. Το 1948 κυκλοφόρησε η πρώτη της ταινία, So This Is New York (σε σκηνοθεσία Richard Fleischer). Η πρώτη επιτυχία του Kramer, Champion (σκηνοθεσία Mark Robson), ακολούθησε το 1949. Επίσης πυροδότησε την καριέρα του Kirk Douglas.

Ωστόσο, τα κέρδη στο Screen Plays δεν ήταν τα αναμενόμενα και το 1949 ο Kramer ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής, η οποία εργαζόταν σε κοινοπραξίες με τα μεγάλα στούντιο, κυρίως με την Columbia. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του Μάρλον Μπράντο με το The Men (σε σκηνοθεσία Fred Zinnemann), ένα δράμα που εξερευνούσε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι βετεράνοι πολέμου. Μεταξύ των επόμενων τίτλων του Kramer ως παραγωγού ήταν το Death of a Salesman (1951), μια προσαρμογή του θεατρικού έργου του Άρθουρ Μίλερ που έγινε γνωστή από τους κριτικούς. το κλασικό γουέστερν High Noon (1952), το οποίο κέρδισε επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου ενός  για την καλύτερη ταινία. και το σουρεαλιστικό φανταστικό 5,000 Fingers of Dr. T (1953), μια καλτ επιτυχία . Αξιοσημείωτα ήταν επίσης το The Wild One (1953), με τον Brando σε έναν από τους εμβληματικούς του ρόλους ως μοτοσυκλετιστή, και το The Caine Mutiny (1954), όπου πρωταγωνίστησε ο Humphrey Bogart στην αναμφισβήτητα  τελευταία του εξαιρετική ερμηνεία. Και τα δύο δράματα είχαν κριτική και εμπορική επιτυχία.

Η εκτίμηση του Kramer για το ταλέντο αναγνώρισε όχι μόνο τους πρωταγωνιστές, αλλά συχνά έδωσε σε αυτούς τους ηθοποιούς που απορρίφθηκαν από τα συστήματα του Hollywood  μερικές εκπληκτικές δουλειές. Το 1965, το "Ship of Fools", με πρωταγωνίστρια τη Vivien Leigh, έβαλε την άρρωστη ηθοποιό σε μια τελευταία υποψηφιότητα για Όσκαρ ταινία, ενώ η εξαιρετικά επιτυχημένη επίκαιρη κωμωδία "Guess Who's Coming to Dinner?" σηματοδότησε την τελευταία παράσταση του Spencer Tracy. Ο Tracy, του οποίου η κακή υγεία τον είχε κρατήσει μακριά από το Hollywood για αρκετά χρόνια, συμπρωταγωνίστησε με την Katharine Hepburn και τον Sidney Poitier στη μελέτη για τον διαφυλετικό ρομαντισμό. Η ταινία συγκέντρωσε πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου μιας νίκης για την κα Hepburn.

Συνολικά, οι 35 ταινίες του Stanley Kramer κέρδισαν συνολικά 85 υποψηφιότητες για Όσκαρ, με νίκες 15 βραβείων - κανένα από τα οποία δεν πήγε στον παραγωγό-σκηνοθέτη Kramer. Ενώ οι ταινίες του απέδωσαν αστέρια, αναγνώριση από τους κριτικούς και βραβεία σε προσωπικότητες όπως η Ava Gardner, ο Frank Sinatra, ο Robert Mitchum και η Marie Windsor, το ένα Όσκαρ του Kramer έλαβε εκτός συναγωνισμού: το 1961 Irving Thalberg Memorial Award για συνολική αριστεία. Οι επίκαιρες ταινίες του Kramer έτυχαν μεγάλης εκτίμησης και τιμήθηκαν συχνά εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα στο International Film Circuit. Μεταξύ των πολλών βραβείων του, ο Kramer έλαβε 3 Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας, 2 από τα βραβεία David di Donatello της Ιταλίας, 3 Βραβεία Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου, βραβεία από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του San Luis Obispo και 2 Αμερικανικές Χρυσές Σφαίρες, μεταξύ των οποίων ένα ειδικό βραβείο για την καλλιτεχνική ακεραιότητα.

Ο Kramer, ο οποίος ξαναπαντρεύτηκε το 1966, αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο το 1977 και εγκατέλειψε το Hollywood για να δημιουργήσει μια δεύτερη οικογένεια με τη σύζυγό του, την ηθοποιό Karen Sharpe στο Seattle της Ουάσιγκτον. Ο Kramer συνταξιοδοτήθηκε ενεργά, διδάσκοντας σε κολέγια της περιοχής, γράφοντας μια δημοφιλή τακτική στήλη για τους Seattle Times και φιλοξενώντας ραδιοφωνικές εκπομπές. Μετά την επιστροφή του στην Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Kramer τιμήθηκε με το Βραβείο Lifetime Achievement του David O. Selznik του Σωματείου Παραγωγών της Αμερικής και το 1998 με μια ειδική διάκριση NAACP αναγνωρίζοντας την προσπάθειά του να τονίσει και να καταπολεμήσει τον ρατσισμό.

Ο Stanley υπέφερε για πολλά χρόνια από σοβαρό διαβήτη. Η σύζυγός του Karen, 35 ετών, φρόντιζε τον ίδιο και την ολοένα και εύθραυστη υγεία του. Τελικά, το 2000 μπήκε στο The Motion Picture and Television Fund Hospital στο Woodland Hills της Καλιφόρνια. Μετά από μια σύντομη μάχη με την πνευμονία, ο Stanley Earl Kramer πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του στις 19 Φεβρουαρίου 2001.

 Δάκης :Ο γεννημένος στην Αλεξάνδρεια ερμηνευτής ξεκίνησε την καριέρα του στο τραγούδι το 1964 και έκτοτε είχε ηχογραφήσει 39 άλμπουμ και 19 single στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά. Μερικές από τις πρώτες επιτυχίες του ήταν τα γαλλόφωνα τραγούδια "Monsieur Cannibal", "Tu Veux ou tu veux pas", "Mourir ou vivre" και "Gaston".

Ο πατέρας του Γιώργος,, λογιστής στο επάγγελμα, δεν αγαπούσε καθόλου τη μουσική. Αντίθετα, η μητέρα του Μερόπης, της άρεσε πάρα πολύ. Από το σόι του είχαν αναδειχθεί μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο θείος του και ο αξέχαστος ξάδελφός του Ντέμης Ρούσσος.

Από μαθητής είχε εκδηλώσει  ενδιαφέρον  για τη μουσική. Αρχές των 60s ξεκίνησε να τραγουδάει ερασιτεχνικά, χωρίς αμοιβή, με διάφορα  γκρουπάκια. όπως το "Lambis et son ensemble" που είχε φτιάξει με κάποιους φίλους του και εμφανίζονταν στο κέντρο "L'Aiglon" της Αλεξάνδρειας

. 

Το 1963 ήρθε στην Ελλάδα και ένα χρόνο αργότερα άρχισε να τραγουδά σε διάφορα κλαμπ στην Αθήνα. Μιλούσε επίσης ιταλικά, ισπανικά και αραβικά, γεγονός που του έδωσε τη δυνατότητα να παίζει σε πολλές γλώσσες. Πολυάριθμες σημαντικές συνεργασίες του Δάκη στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο Δάκης συνεργάστηκε με σπουδαίους Έλληνες συνθέτες όπως ο Μίμης Πλέσσας και ο Γιώργος Κατσαρός.

Στη μακρόχρονη καριέρα του, ο Δάκης συνεργάστηκε με κορυφαίους διεθνείς ερμηνευτές και συνθέτες, όπως οι Rolling Stones, Milva, Charles Aznavour, Joe Dassin, Sacha Distel και Demis Roussos.

Παράλληλα με την καριέρα του στο τραγούδι, ο Δάκης εμφανίστηκε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές στην Ελλάδα και φυσικά έκανε ζωντανές συναυλίες στα πιο γνωστά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας όλα αυτά τα χρόνια.

Ο Δάκης εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνή φεστιβάλ τραγουδιού σε πολλές περιπτώσεις, κερδίζοντας βραβεία και βραβεία.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

2η Ολυμπιάδα Τραγουδιού 1969

Έρωτα παντοτινέ μου των Κ.Ξενάκη – Γ.Οικονομίδη

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1970

Κλείσε τα μάτια και θυμήσου της Β.Δαλαμάγκα

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971

Κρυφό μου όνειρο της Β.Δαλαμάγκα

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1975

“ΚΙ ΟΛΟ ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ” (2ο Βραβείο) του Γ.Μανίκα

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1976

“ΠΑΛΙΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΑΠ’ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ” (Βραβείο ερμηνείας) του Σ.Τσιλίκη

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΙΛΗΣ 1971

“ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ” του Ν.Λαβράνου

ΓΑΛΛΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ROSE D’OR 1980

“LA MELANCOLIE” (2ο Βραβείο)του Jeff Barnel

ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΑ EUROVISION 1980

“ΚΟΧΥΛΙ ΑΠ’ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ” (2η Θέση) των Κ.Χατζή & Ξ.Φιλέρη

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΪΡΟΥ 2000

“ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ” του Α.Μπονάτσου

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

L.P. & CD

1.ΤΟ ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (ΜΙΝΟΣ 1970)

2.ΔΑΚΗΣ SPECIAL (ΜΙΝΟΣ 1973)

3.ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ (ΜΙΝΟΣ 1974)

4.ΔΑΚΗΣ 100% (ΜΙΝΟΣ 1975)

5.ΔΑΚΗΣ 72 (ΜΙΝΟΣ 1971)

6.ΔΑΚΗΣ (ΜΙΝΟΣ 1976)

7.ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ (ΜΙΝΟΣ 1989)

 Ο Δάκης, που έφυγε από τη ζωή την  Κυριακή 29/5 , είχε να περηφανεύεται ότι ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που άνοιξαν την πρώτη συναυλία των Rolling Stones στην Ελλάδα στις 17 Απριλίου του 1967.

Συγκεκριμένα, εμφανίστηκε στο πρώτο μέρος της συναυλίας των Rolling Stones που έγινε στο στάδιο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα, μαζί με τους Idols, We Five, Τάσο Παπασταμάτη, M.G.C, Guidone και Loubogg.

Πριν από μερικούς μήνες, ο διάσημος τραγουδιστής είχε πραγματοποιήσει τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή “Μουσικό Κουτί” με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και την Ρένα Μόρφη. Τότε, μεταξύ άλλων, είχε μιλήσει για τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι, αλλά και για την περίφημη συναυλία των Rolling Stones.

«Δεν μου άρεσαν οι Rolling Stones, αλλά οι Beatles. Αυτή η αγριάδα τους, και τα ναρκωτικά κλπ, δεν μου πήγαινε. Ωστόσο, το Satisfaction το λέω, ήταν το μόνο τραγούδι που μου άρεσε» είχε πει ο Δάκης, τραγουδώντας το θρυλικό αυτό τραγούδι στην εκπομπή.

«Ο Μαστοράκης με έκλεισε εκεί πέρα. Είπα τα τραγούδια μου, τελείωσα, και σηκώθηκα και έφυγα. Δεν κάθισα να τους ακούσω. Μάλιστα θυμάμαι ότι την ώρα που έφευγα εγώ, έμπαιναν εκείνοι. Και ήρθε ο Μικ Τζάγκερ και είχε ένα παιδάκι στους ώμους του… Τους κοίταξα και έφυγα. Και καλά που έφυγα γιατί είχαν γίνει φασαρίες μετά» ανέφερε, μεταξύ άλλων ο Δάκης.

πηγή: enikos.gr

 Πιθανώς τον Richard Burton να τον θυμούνται αρκετοί για την πολυτάραχη προσωπική του ζωή με την Elizabeth Taylor  (την οποία παντρεύτηκε δύο φορές), θεωρούνταν ωστόσο   ένας από τους μεγαλύτερους  λαμπρούς Βρετανούς ηθοποιούς της περιόδου μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Burton γεννήθηκε το 1925 σε μια οικογένεια που μιλούσε ουαλικά  στο Pontrhydyfen από την Edith Maude (Thomas) και τον Richard Walter Jenkins, ανθρακωρύχο. Το δωδέκατο από τα δεκατρία παιδιά, η μητέρα του πέθανε ενώ ήταν μικρό παιδί και ο πατέρας του εγκατέλειψε αργότερα την οικογένεια, αφήνοντάς τον να τον μεγαλώσει μια μεγαλύτερη αδερφή, η  Cecilia. Φανατικός θαυμαστής του Σαίξπηρ, της ποίησης και της ανάγνωσης, είπε κάποτε «το σπίτι είναι εκεί που είναι τα βιβλία». Έλαβε υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για να σπουδάσει υποκριτική και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή το 1944.

Οι πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις ήταν σε βρετανικές ταινίες ρουτίνας όπως : The Last Days of Dolwyn (1949), Waterfront Women (1950) και  Green Grow the Rushes (1951).  Έπειτα άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες του Hollywood όπως Η Εξαδέλφη μου Ραχήλ (1952), Ο Χιτών (1953) και Ο Μέγας Αλέξανδρος (1956). Τα τέλη της δεκαετίας του 50 ήταν μια συναρπαστική και εφευρετική περίοδος στον κινηματογράφο του Ηνωμένου Βασιλείου, που συχνά αναφέρεται ως "Βρετανικό Νέο Κύμα", και ο Burton  παρουσίασε μια συγκλονιστική ερμηνεία στο Look Back in Anger (1959). Εμφανίστηκε επίσης με μια πλειάδα  διεθνών σταρ στο The Longest Day (1962), και στη συνέχεια στον αναμφισβήτητα τον πιο «διαβόητο» ρόλο του ως εκείνος του Marc Antony απέναντι από την Elizabeth Taylor στην εξαιρετικά ακριβή Κλεοπάτρα ( 1963). Αυτή ήταν, φυσικά, η ταινία που ξεκίνησε το φλογερό και παθιασμένο ειδύλλιό τους (συν δύο γάμους) και οι δυο τους εμφανίστηκαν σε πολλές παραγωγές τα επόμενα χρόνια, όπως The V.I.P.s (1963), The Sandpiper (1965), Who's Afraid of Virginia Woolf?(1966) και Η στριγγλα που έγινε αρνάκι (1967), καθώς και εισπρακτικές αποτυχίες όπως Οι Εραστές της Νύχτας (1967). Ο Μπάρτον τα κατάφερε καλύτερα όταν ήταν μόνος του δίνοντας ερμηνείες υψηλότερου διαμετρήματος, όπως εκείνες στο Μπέκετ (1964), την κινηματογραφική προσαρμογή του Τενεσί Ουίλιαμς, Η νύχτα της Ιγκουάνας (1964), το λαμπρό θρίλερ κατασκοπείας Ο Κατάσκοπος που Γύρισε απ' το Κρύο (1965) και την φοβερή πολεμική περιπέτεια ,μαζί με τον  Clint Eastwood ,Όπου τολμούν οι αετοί (1968).

Η απήχηση του κοινού του άρχισε να μειώνεται κάπως από τα τέλη της δεκαετίας του 60 καθώς στράφηκαν σε νεότερους, πιο ανδρικούς άνδρες σταρ, ωστόσο ο Μπάρτον ήταν υπέροχος στο Η Άννα των χιλίων ημερών (1969) ως King Henry VIII, έκανε μια λογική εμφάνιση στο  Raid on Rommel (1971),  Άλλες ταινίες που έπαιξε ήταν : «Villain» (1971), Hammersmith Is Out (1972) , Bluebeard (1972) και  The Assassination of Trotsky (1972). 

Ο Richard Burton  προτάθηκε για Όσκαρ επτά φορές, αλλά δεν τo κέρδισε ποτέ .Είναι ένα από τα λίγα γνωστά ονόματα του Hollywood  των μέσων του 20ου αιώνα που δεν έχουν καν τιμητικό άγαλμα.  Ήταν αποδέκτης των BAFTA, των Χρυσών Σφαιρών και των βραβείων Tony Καλύτερου Ηθοποιού. Ένας καλόπιστος ηγέτης του Hollywood . Οι συχνές εμφανίσεις του σε κουτσομπολίστικες στήλες μπορεί να τον εμπόδισαν να τον πάρουν στα σοβαρά ως ηθοποιό ή ίσως απλώς να σημάδεψε πολλούς σημαντικούς ανθρώπους.  Πέθανε στις 5 Αυγούστου 1984 στο Celigny της Ελβετίας από εγκεφαλική αιμορραγία.

 Ringo Star: Γεννημένος Richard Starkey στις 7 Ιουλίου 1940 «σε πολύ νεαρή ηλικία» ήξερε από πολύ νωρίς τι ήθελε να κάνει. «Όταν ήμουν 13, ήθελα μόνο να γίνω ντράμερ», θυμάται ο Ringo. Ο Starkey γεννήθηκε σε μια εργατική περιοχή του Λίβερπουλ. Οι γονείς του, και οι δύο εργάτες αρτοποιίας, χώρισαν όταν ήταν μικρό παιδί. Συχνά άρρωστος, πέρασε ένα χρόνο στο νοσοκομείο με επιπλοκές από έκρηξη σκωληκοειδούς απόφυσης όταν ήταν έξι ετών και άλλα δύο χρόνια σε σανατόριο αφού απέκτησε πλευρίτιδα σε ηλικία 13 ετών. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου επεισοδίου μυήθηκε στα τύμπανα από έναν υπάλληλο υγείας που έδωσε στα παιδιά μουσικά όργανα για να τα διασκεδάσει. Ο Starkey δεν επέστρεψε στο σχολείο μετά την αποφυλάκισή του από το σανατόριο, αλλά εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, και τελικά έγινε μαθητευόμενος ξυλουργός σε μια εταιρεία.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, εντάχθηκε στους Eddie Clayton Skiffle Band και το 1959 έγινε ντράμερ για ένα άλλο συγκρότημα , τους Rory Storm and the Hurricanes, και υιοθέτησε το καλλιτεχνικό του όνομα. Το συγκρότημα έγινε αρκετά δημοφιλές και ήταν κατά τη διάρκεια ενός κοινού αρραβώνα του 1960 στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, όπου ο Starr γνώρισε τους Beatles (John Lennon, Paul McCartney, George Harrison,και Pete Best). Μόλις τρία χρόνια μετά από αυτό, ο Ringo Star κλήθηκε να γίνει μέλος των Beatles.  Στις 18 Αυγούστου 1962, ο Ringo Starr προσχώρησε επίσημα με τους Paul McCartney, John Lennon και George Harrison σε αυτό που θα γινόταν ένα από τα πιο σημαντικά δημοφιλή μουσικά έργα όλων των εποχών, ή όπως λέει ο Ringo, «το μεγαλύτερο συγκρότημα στη χώρα».

Το 1970, η EMI κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του Ringo, Sentimental Journey. Ήταν ακριβώς αυτό: ένας δίσκος της μουσικής με τον οποίο είχε μεγαλώσει και που του έμενε κοντά στην καρδιά. (Αργότερα είπε, "Το έκανα για τη μαμά μου.") Ο Ringo ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα με το Beaucoups Of Blues, ένα άλμπουμ country  που ηχογραφήθηκε στο Nashville με τον Pete Drake σε μόλις δύο ημέρες. Την ίδια χρονιά, οι Beatles διαλύθηκαν.

Αλλά το πάθος του Ringo για τη δημιουργία μουσικής συνέχισε να τον ωθεί προς τα εμπρός και τους γύρω του. Το 1971, ξεκίνησε την άνευ προηγουμένου πορεία του ως ο πρώτος σόλο Beatle που σημείωσε επτά συνεχόμενα σινγκλ στο Top 10, ξεκινώντας με το "It Don't Come Easy". Το δεύτερο επιτυχημένο σινγκλ του, "Back Off Boogaloo" ακολούθησε το 1972, και γράφτηκε με και εμπνεύστηκε τον frontman του T. Rex, Marc Bolan. Ο Ringo κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ του με μεγάλη επιτυχία το 1973. Απέδωσε τρία σινγκλ στο Top 10, συμπεριλαμβανομένων των #1 επιτυχιών "Photograph" και "You're Sixteen (You're Beautiful And You're Mine". Το άλμπουμ Ringo σηματοδότησε επίσης την πρώτη φορά μετά τη διάλυση των Beatles που και τα 4 μέλη του συγκροτήματος συμμετείχαν στο ίδιο έργο (αν και όχι την ίδια στιγμή).

Η δεκαετία του 70 είδε επίσης τον Ringo Star να επεκτείνει την κινηματογραφική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 60 με τις ταινίες των Beatles, Hard Days Night το 1964, Help. Aκολούθησε η περιοδεία Magical Mystery Tour το 1967. Το 1968 πρωταγωνίστησε στο Candy και το 1969 συμπρωταγωνίστησε με τον φίλο του Peter Sellers στο διάσημο Magic Christian. Το 1970 κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ Let It Be και το 1971 ο Ρίνγκο πρωταγωνίστησε στο Blindman. Το 1974 ενώθηκε με τον καλύτερο φίλο του Χάρι Νίλσον στο The Son of Dracula, αφηγήθηκε την ταινία κινουμένων σχεδίων του Χάρι The Point και εμφανίστηκε στο 200 Motels του Frank Zappa. Το 1973 συμπρωταγωνίστησε ως Teddy Boy στο That'll Be The Day, το 1975 στο Lisztomania του Ken Russell και το 1976 έγινε μέλος του The Band για τη θρυλική τελευταία τους συναυλία που γυρίστηκε από τον Martin Scorcese, The Last Waltz.

Στην προσωπική του ζωή , o Ringo Starr γνώρισε την ηθοποιό Barbara Bach το 1980 στα γυρίσματα της ταινίας Caveman και παντρεύτηκαν στο Marylebone Town Hall στις 27 Απριλίου 1981.