'Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν' -1991- ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩ...

 

Το 1964 ήταν μια υπέροχη κατά τα άλλα χρονιά.

Εκδίδεται για πρώτη φορά η Μαφάλντα του Quino στην Αργεντινή.

 Γεννιέται ο Νίκολας Κόπολα, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Νίκολας Κέιτζ.

 

Διακόπτεται στο 115ο λεπτό της παράτασης ο αγώνας Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού για το Κύπελλο Ελλάδας. Εξαγριωμένοι φίλαθλοι και των δύο ομάδων, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο αγώνας είναι στημένος, καταστρέφουν ολοκληρωτικά το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στην κανονική του διάρκεια ο αγώνας είχε λήξει ισόπαλος 1-1 (Δομάζος – Νεοφώτιστος).

 Εκείνη την χρονιά, το θρυλικό συγκρότημα The Beatles είδε το τέταρτο στην σειρά single του να σκαρφαλώνει στην κορυφή των UK No.1 single. Επρόκειτο για το αξέχαστο 'Can't Buy Me Love' το οποίο μέχρι και σήμερα κρατάει την πιο ψηλή θέση στις προ-παραγγελίες δίσκων με τις πωλήσεις του να μετρούν 2.1 εκατομμύρια αντίτυπα.

            Είναι η χρονιά που ένας Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης.  ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι θα γυρίσει την αριστουργηματική του ταινία Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

            Θεωρήθηκε “βλάσφημη” για τους κινηματογραφικούς κύκλους και τους σινεφίλ γιατί απεικόνιζε τον Χριστό μακριά από τα πρότυπα, που τον ήθελαν ως έναν απλό, λαϊκό, άνθρωπο στον κόσμο των φτωχών και όχι ως μια εξιδανικευμένη μορφή, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Βέβαια, το γεγονός ότι ο Παζολίνι ήταν άθεος, μαρξιστής και αντιεξουσιαστής, τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά, έδωσε έναν ακόμα λόγο γι’ αυτό.

Προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 4 Σεπτεμβρίου 1964 και έχει διάρκεια 137 λεπτά, ενώ είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην ιταλική γλώσσα. Έχοντας γράψει το σενάριο και με την ευθύνη της σκηνοθεσίας, ανέθεσε την μουσική επένδυση στον Λουίς Ενρίκε Μπακάλοφ, ο οποίος, πέρα από τις κλασσικές επιρροές που χρησιμοποίησε, συνέθεσε και ο ίδιος πρωτότυπη μουσική.

 

Ο ίδιος ο Παζολίνι έχει πει:

«Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου. Στο "Ακατόνε" επρόκειτο για μια κατάδυση επική κι όχι ψυχολογική στον κόσμο που θα περιγραφόταν. Το ζητούμενο του Ευαγγελίου - δηλαδή, η υφολογική σύμφυρση ενός πνευματικού κι ενός απλού, ιδιωτικού κόσμου - είναι ίδιο με αυτό των μυθιστορημάτων μου. Μ’ αυτή την έννοια, το Ευαγγέλιο βρίσκεται πιο κοντά στα μυθιστορήματά μου...»

«Η μεγάλη δυσκολία του Ευαγγελίου ήταν ακριβώς να μην καταστραφεί η διήγηση του Ματθαίου, να κρατηθεί όρθια πάση θυσία. Αυτό, μεταξύ άλλων με υποχρέωσε να πραγματοποιήσω μια εξαιρετικά δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στη δική μου οπτική γωνία και σ’ αυτήν του πιστού - ανάμεσα δηλαδή σε δύο διηγήσεις. Νομίζω ότι στάθηκα συνεπής, όσο ήταν δυνατόν. Απ’ την άλλη, η ανατροπή που πραγματοποίησα, είναι φανερή: αναφέρεται σε μια ολόκληρη μικροαστική, αλλά και εμπορική, εικονογραφία. Έκανα το παν για να διαφυλάξω και ν’ αντλήσω την πραγματικότητα της διήγησης του Ματθαίου, κι αυτό, με πολεμική διάθεση: ενάντια στον φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού κι ενός ορισμένου λαϊκισμού.»

 

«Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη ήθελα  να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι χωρίς να το θέλω  οδηγήθηκα  στην ανατροπή, όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. Γιατί για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ' τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ' την άλλη, με τα μάτια ενός πιστού και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα...»

 

«Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα...»

 

            Για τα γυρίσματα της ταινίας, χρησιμοποίησε τεχνικές του νεορεαλισμού, και οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς στα γυρίσματα ήταν ερασιτέχνες, όπως ο πρωταγωνιστής Ενρίκε Ιραζοκούι, Ισπανός φοιτητής οικονομικών, ακτιβιστής και κομμουνιστής. Στην ίδια του την μητέρα Σουζάνα, δίνει τον ρόλο της μητέρας του Χριστού. Επισκέφτηκε τους Ιερούς Τόπους αλλά δεν βρήκε τις κατάλληλες τοποθεσίες για τα γυρίσματά του, κι έτσι επέστρεψε στην Νότια Ιταλία, στα χωριά Μπαρίλα, Μάτερα και Μασσάφρα όπου με την βοήθεια των κατοίκων ολοκλήρωσε τα γυρίσματα, σε ιδανικότερες κατά την γνώμη του εικόνες εποχής.

 

            Η ταινία δέχθηκε κατά κύριο λόγο θετικές κριτικές, καθώς περιγράφει το ιστορικό πρόσωπο του Χριστού, και το ψυχολογικό προφίλ του.

Το 2010 η ταινία κατατάχθηκε στην δέκατη, και το 2011 στην έβδομη θέση, στην λίστα με τις εκατό πιο σημαντικές ταινίες, και το Βατικανό την συμπεριέλαβε στην λίστα με τις σαράντα πέντε εξ’ ίσου σημαντικές ταινίες.

Στο 25ο διεθνές φεστιβαλ κινηματογράφου της Βενετίας, η ταινία κέρδισε το βραβείο OCIC και το ασημένιο λιοντάρι. Στην δε πρεμιέρα, ενω είχαν συγκεντρωθεί για να τον μπουκοτάρουν, όταν τελείωσε η ταινία, δεχόταν τα συγχαρητήρια.

Αργότερα της απονομήθηκε το το πρώτο βραβείο στο διεθνές φεστιβάλ καθολικού κινηματογράφου.

 

 

Έτος: 1964 | Xώρα: Ιταλία | Διάρκεια: 137 λεπτά | Σκηνοθεσία: Pier Paolo Pasolini | Σενάριο: Pier Paolo Pasolini | Παίζουν: Enrique Irazoqui, Margherita Caruso, Susanna Pasolini

 Το ροκ εντ ρολ προήλθε από διάφορα μουσικά είδη που ήταν δημοφιλή στην Αμερική στα τέλη του 1940 και έγινε αρκετά δημοφιλές στις αρχές και στα μέσα  του 1950. Είχε ως βάσεις του τη μουσική rhythm and blues και την country. Η ροκ εντ ρολ αρχικά, ήταν ένα από τα είδη χορευτικής μουσικής των αφροαμερικανών. Η τεράστια επιτυχία του ροκ εντ ρολ ξεκίνησε στις αρχές του 1950, όταν λευκοί καλλιτέχνες διασκεύαζαν το υλικό των αφροαμερικάνων ή ακολούθησαν το στυλ τους, στο μουσικό είδος που έγινε γνωστό ως ροκαμπίλι. Ταυτόχρονα τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής, έδωσαν ώθηση στην οικιακή διασκέδαση που σχετίζεται με τη μουσική. 

Οι δίσκοι γραμμοφώνου που παράγονται στα μέσα του 1950 είναι πλέον 45 στροφών και όχι 78 και το 1957 , η Ιαπωνική εταιρία TTEC (Tokyo Telecommunications Engineering Corporation) που αργότερα μετονομάστηκε σε Sony, εισάγει στην αμερικάνικη αγορά το πρώτο ραδιόφωνο με τρανζίστορ που αποτελείται πλήρως από μικρού μεγέθους ηλεκτρονικά στοιχεία. Εξαιτίας αυτών, οι νέοι σταδιακά μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση σε ένα φτηνό σύστημα όπου θα άκουγαν μουσική. Προς το τέλος του 1950, η δημοφιλής μουσική της περιόδου ήταν γνωστή σε όλη την Αμερική. Παράλληλα, αν και οι πωλήσεις των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών γνώρισαν μια πτώση της τάξης του 30%, οι ανεξάρτητες δισκογραφικές άνθισαν καταλαμβάνοντας ένα μερίδιο πωλήσεων γύρω στο 55% στις ΗΠΑ. Οι πωλήσεις δίσκων ροκ εντ ρολ, κατέλαβαν το 1959 το 42,7% των συνολικών πωλήσεων. Βέβαια, εξαιτίας της επιτυχίας του είδους, όσοι προωθούσαν καλλιτέχνες της εποχής, χαρακτήριζαν ως ροκ εντ ρολ και άλλα είδη μουσικής όπως η ποπ της εποχής που είχε στοιχεία ροκ εντ ρολ, με στόχο την προσέλκυση μεγαλύτερου κοινού. Η επικράτηση του ροκ εντ ρολ ξεπέρασε τα όρια των Ηνωμένων Πολιτειών και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στη Βρετανία όπου αναπτύχθηκε το Βρετανικό ροκ.

Πηγή: sto rythmo tis rock 

 Garage rock

Η Βρετανική Εισβολή (British Invasion) όπως είναι γνωστή στον μουσικό τύπο η επικράτηση του Βρετανικού ροκ σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία, διέδωσε παγκοσμίως το Βρετανικό ροκ και γνώρισε πολλούς μιμητές. Πολλοί εξ αυτών στις ΗΠΑ, προσπάθησαν να φτιάξουν τη δική τους συνοικιακή μπάντα. Οι πρόβες και οι ηχογραφήσεις γίνονταν συνήθως στα γκαράζ των σπιτιών τους χωρίς τα μέσα που παρείχε κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρία της εποχής. Εντούτοις αρκετοί, όπως οι The Sonics, ξεχώρισαν την περίοδο μεταξύ 1963 και 1967, οπότε και γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του το γκαράζ ροκ. Το garage rock είχε ονομαστεί αρχικά punk rock, αλλά αργότερα ο όρος γκαράζ ροκ χρησιμοποιήθηκε  για να μη δημιουργείται σύγχυση με το πανκ ροκ όπως το έκαναν γνωστό οι Sex Pistols, που έγινε πολύ δημοφιλές κατά τη διάρκεια του 1970.

Folk rock

Η φολκ σκηνή απαρτιζόταν από καλλιτέχνες που πέρα από την ίδια την παραδοσιακή μουσική, είχαν ενδιαφέρον στα ακουστικά όργανα, στα παραδοσιακά τραγούδια και στην κάντρι μπλουζ, την ακουστική έκφανση της μπλουζ. Οι καλλιτέχνες της αναγέννησης της φολκ που συντελέστηκε εκείνη την περίοδο, προτιμούσαν να ερμηνεύουν τραγούδια που είχαν κάποιο κοινωνικά προοδευτικό μήνυμα, πράγμα που είχε απήχηση και στο κοινό τους.

Στη Βρετανία το φολκ ροκ έγινε εξίσου δημοφιλές με την Αμερική.

Πηγή: sto rythmo tis rock 

 Μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά (η κορωνίδα του Βρετανικού κινηματογράφου), σε σενάριο του Γκράχαμ Γκριν, με ευρηματική σκηνοθεσία, υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και παραδειγματική αξιοποίηση των φυσικών ντεκόρ, για την δημιουργία ατμόσφαιρας. Φιλμ νουάρ, που έγινε διάσημο για τη χαρακτηριστική μουσική του Αντον Κάρας, αλλά και την εντυπωσιακή εμφάνιση του Ορσον Γουέλς προς το μέσον της ίντριγκας. Μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών, Καλύτερης ταινίας στα Bafta, και Οσκαρ καλύτερης φωτογραφίας.

Ο Κάρολ Ρηντ, ο σπουδαίος αυτός Αγγλος σκηνοθέτης, είχε πάει στην πληγωμένη από τον πόλεμο Βιέννη για να ετοιμάσει τα γυρίσματα τής ταινίας «Ο τρίτος άνθρωπος» και τυχαία άκουσε σε μια κρασοταβέρνα τον Άντον Κάρας να παίζει αυτό το όργανο. Τόσο πολύ γοητεύθηκε που τού πρότεινε αμέσως να αναλάβει την μουσική επένδυση τού φιλμ. Κάτι που ο Κάρας δεν είχε ξανακάνει, γι’ αυτό και ήταν πολύ διστακτικός. Για να τον πείσει ο σκηνοθέτης, τον πήρε μαζί του στο Λονδίνο. Μετά από λίγο όμως ο Κάρας νοστάλγησε την Βιέννη, και ήθελε να τα παρατήσει και να φύγει. Δεν θα τον άφηνε ο Ρηντ, αν δεν έγραφε πρώτα τη μουσική. Κάτω από τέτοια πίεση, έγραψε λοιπόν ο Άντον Κάρας «The Harry Lime theme».

Η υπόθεση της ταινίας έχει ως εξής:

Ένας άσημος συγγραφέας φτάνει στη μεταπολεμική Βιένη για να συναντήσει έναν φίλο του, ο οποίος μαθαίνει πως είναι νεκρός. Οι ύποπτες συνθήκες του θανάτου του τον ωθούν να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη.

Ο Τρίτος Άνθρωπος ανήκει σε αυτές τις ταινίες που πρέπει να δεις. Είναι ένα θρίλερ, μια ταινία μυστηρίου, μια ιστορία αγάπης, ένα σχόλιο για τα δεινά του πολέμου, για την ανθρώπινη φύση, για το καλό και το κακό. Σε μαγεύει οπτικά, σε κερδίζει σεναριακά και με τις ερμηνείες των ιερών τεράτων της μεγάλης οθόνης, δείχνοντας ότι ο καλός κινηματογράφος δεν έχει ηλικία. 72 χρόνια μετά και παραμένει μια μοναδική, ανεπανάληπτη, δυνατή εμπειρία.

Πηγή:Cine.gr-athinorama.gr-politeianet.gr-clickatlife.gr-apotis4stis5.com

 Πίτερ Λόρε, Ούγγρος ηθοποιός.Συχνά υποδυόταν τον μοχθηρό αλλοδαπό και τα τελευταία χρόνια της καριέρας του ήταν ασταθή.

Γεννήθηκε σαν Λάζλο Λέβενσταϊν το 1904 στη σημερινή Σλοβακία (τότε τμήμα της Αυστροουγγαρίας), και ήταν το πρώτο παιδί μιας οικογένειας Ουγγροεβραίων. Όταν μετά το θάνατο της μητέρας του ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε (το 1908-1909), οι σχέσεις του με την μητριά του δεν ήταν καθόλου καλές και αυτό σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια. Το ξέσπασμα του Β’ Βαλκανικού Πολέμου οδήγησε την οικογένεια στο να μετοικήσει στη Βιέννη.

 Στη Βιέννη, ο Λόρε αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 17 ετών πριν μετακομίσει στη Γερμανία, όπου είχε τις πρώτες του επιτυχίες, πρώτα στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο Λόρε έκανε παγκόσμια αίσθηση με τη γερμανική ταινία του Φριτς Λανγκ Ο δράκος του Ντίσελντορφ (M, 1931), με την οποία καθιερώθηκε υποδυόμενος έναν κατά συρροή δολοφόνο μικρών κοριτσιών. Ο συγκεκριμένος ρόλος αποτέλεσε, μελλοντικά, το αρχέτυπο υποκριτικό πρότυπο για κάθε ηθοποιό με ανάλογο θέμα. Με χαρακτηριστικά προσώπου που παρέπεμπαν σε έναν καλοκάγαθο άνθρωπο και έναν σχεδόν μαγνητικό τρόπο εκφοράς του λόγου, ο Λόρε περιελήφθη στον κατάλογο των θρύλων του κινηματογράφου, ως ο ιδανικός δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο.

 Ως Εβραίος εγκατέλειψε τη Γερμανία το 1933 με την άνοδο των ναζί. Μετακόμισε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στις Η.Π.Α. Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του ήταν Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά (1934) του Άλφρεντ Χίτσκοκ που γυρίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Αφού εγκαταστάθηκε τελικά στο Χόλυγουντ, εμφανίστηκε σε πολλές χολυγουντιανές ταινίες εγκλήματος και μυστηρίου. Συνέχισε να υποδύεται δολοφόνους, όπως στην ταινία Mad Love (1935), ενώ το χαρακτηριστικό στρογγυλό και ωχρό πρόσωπό του αποτυπώθηκε στον Ρασκόλνικοφ στο Έγκλημα και Τιμωρία (1935). Τη χρονική περίοδο 1937-1939 πρωταγωνίστησε σε οκτώ ταινίες υποδυόμενος τον Ιάπωνα ντετέκτιβ Μότο.

 Από το 1941 έως το 1946 εργάστηκε κυρίως για την Warner Bros. Η πρώτη από αυτές τις ταινίες στην Warner ήταν το Γεράκι της Μάλτας (1941), με την οποία άρχισε μία σειρά εμφανίσεων δίπλα στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τον Σίντνεϊ Γκρίνστριτ. Ακολούθησε η Καζαμπλάνκα (1942), η δεύτερη από τις εννέα ταινίες όπου εμφανίστηκαν ο Λόρε και ο Γκρίνστριτ. Άλλες ταινίες του Λόρε είναι η Μάσκα του Δημητρίου (1944), το Αρσενικό και παλιά δαντέλα (1944) του Φρανκ Κάπρα και οι 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (1954) της Walt Disney Pictures.

 

Σοβαροί λόγοι υγείας, τους οποίους κλήθηκε να αντιμετωπίσει στη δεκαετία του 1950, τον ανάγκασαν να αποσυρθεί παίζοντας επιλεκτικά κάποιους ρόλους, διαφορετικούς από εκείνους που είχε συνηθίσει να υποδύεται. Ο Λόρε ήταν ο πρώτος ηθοποιός που έπαιξε τον κακό σε ταινία Τζέιμς Μποντ, στην τηλεοπτική εκδοχή του Casino Royale (1954). Μερικοί από τους τελευταίους του ρόλους ήταν σε ταινίες τρόμου.

Πηγή:Wikipedia 

 Βρετανικό ροκ '50

Στο Ηνωμένο Βασίλειο το δημοφιλές κίνημα που είναι γνωστό ως "παραδοσιακή" τζαζ, έφερε πολλούς Αμερικάνους καλλιτέχνες της μπλουζ και τζαζ στη Βρετανία, οι οποίοι μετέδωσαν τους ροκ εντ ρολ και ροκαμπίλι ρυθμούς εκεί. Έτσι το ροκ εντ ρολ έγινε γνωστό και στην Ευρώπη. Βρετανοί καλλιτέχνες όπως οι Tommy Steele, Cliff Richard και Billy Fury έγιναν γνωστοί στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 1950, παίζοντας ροκ εντ ρολ και ροκαμπίλι. 

Η μουσική σκιφλ (skiffle) που είχε τις ρίζες της στις ΗΠΑ από το 1920 και ήταν πολύ δημοφιλής στη Βρετανία, επηρεάστηκε αισθητά από το ροκ εντ ρολ. Το νέο αυτό ύφος άνθισε ιδιαίτερα στα μέσα της δεκαετίας του 1950 καθώς δημιουργήθηκαν πολλά νέα συγκροτήματα, μεταξύ άλλων και οι The Quarry Men του Τζον Λέννον, που αποτέλεσαν το προπαρασκευαστικό συγκρότημα για τη δημιουργία των Beatles. Η Βρετανία, ανέπτυξε μεγάλη σκηνή ροκ εντ ρολ, που αναπτύχθηκε γρήγορα απαλλαγμένη από τα ρατσιστικά εμπόδια που κράτησαν τη rhythm and blues και άλλα είδη τέχνης αφροαμερικανών, στην απομόνωση στις ΗΠΑ.

Ο Κλιφ Ρίτσαρντ έκανε την πρώτη ροκ εντ ρολ επιτυχία στη Βρετανία με το τραγούδι του Move It και έτσι τέθηκαν για πολλούς οι βάσεις για τη δημιουργία του Βρετανικού ροκ ήχου. Το συγκρότημά του The Shadows, ήταν ένα από πολλά που γνώριζαν επιτυχία με ορχηστρικά κομμάτια μουσικής σερφ. Καθώς το ροκ εντ ρολ στην Αμερική άρχισε να φθίνει και να κλίνει προς το ελαφρύ ποπ και τις μπαλάντες που ακούγονταν σε κλαμπ και χορούς, τα Βρετανικά ροκ συγκροτήματα συνέχισαν να παίζουν με ένταση, βαθιά επηρεασμένοι από το μπλουζ ροκ.

Πηγή: sto rythmo tis rock 

Η μουσική γράφει ιστορία - Βασίλης Τσιτσάνης

 Ο Νατ Κινγκ Κόουλ είχε την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, ιδέα να μετακομίσει το 1948 με την οικογένεια του σε κομψή αστική περιοχή του Λος Άντζελες, στο κατώφλι του Χόλιγουντ.

Ο Νατ Κινγκ Κόουλ είναι ο πρώτος μεγάλος σταρ της μαύρης φυλής. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '40 ο χαμογελαστός γίγαντας της τζαζ μουσικής, με τη βελούδινη φωνή του ερμήνευσε με χαρακτηριστική άνεση και αξεπέραστο στυλ κλασικές μελωδίες του 20ου αιώνα: Mona Lisa, Nature boy, Unforgettable είναι μόνο μερικά από τα χιτ της μεταπολεμικής Αμερικής και όχι μόνο.

Το "μαύρο διαμάντι" είχε την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, ιδέα να μετακομίσει το 1948 με την οικογένεια του στο Χάνκοκ Παρκ, στην κομψή αστική περιοχή του Λος Άντζελες, το κατώφλι του Χόλιγουντ. Αμέσως κινήθηκε εναντίον του ένας γιγαντιαίος μηχανισμός για να αποτρέψει την εγκατάστασή του στο άντρο αυτό του "αμερικανικού ονείρου". Ο Σύνδεσμος ιδιοκτητών Χάνκοκ Παρκ κινήθηκε δικαστικά για να ακυρώσει την πώληση και αφού δεν τα κατάφερε προσπάθησε ανεπιτυχώς να αγοράσει το σπίτι από τον σπουδαίο τραγουδιστή και πιανίστα.

Ο Νατ Κινγκ Κόουλ και η οικογένειά του μπήκαν εφεξής στο "μάτι του κυκλώνα". Ο ανόητος ρατσισμός των λευκών Αμερικάνων έγινε, ως συνήθως, μια λαίλαπα που επιχείρησε να ρημάξει την καθημερινότητα των Κόουλ. Κάποιοι χάραξαν πάνω στο γρασίδι του σπιτιού την αχαρακτήριστη έκφραση "Νέγρο!", κι οι ίδιοι προφανώς φόλιασαν το σκυλί της οικογένειας δείχνοντας ως πού θα μπορούσαν να φτάσουν προκειμένου να διώξουν από την περιοχή το "μαύρο μίασμα".
Στα κωμικοτραγικά της υπόθεσης ας προσθέσουμε και κάποιο όρο στο συμβόλαιο αγοραπωλησίας που ξετρύπωσαν οι αθεράπευτοι ρατσιστές του Χάνκοκ Παρκ, στο οποίο αναφερόταν ότι η συγκεκριμένη ιδιοκτησία προορίζεται αποκλειστικά για εκπροσώπους της λευκής φυλής, ενώ τυχόν έγχρωμοι επιτρέπεται να κατοικούν εκεί μόνο ως μέρος του υπηρετικού προσωπικού. Ευτυχώς την ίδια χρονιά το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής απαγόρευσε με ειδική νομοθετική ρύθμιση συμβόλαια με ρατσιστικούς όρους.

Η Νάταλι Κόουλ, κόρη του "βασιλιά" Νατ Κόουλ δήλωσε πρόσφατα πως "επρόκειτο για κατάφωρη και απροσχημάτιστη ασέβεια που αναστάτωσε τη ζωή της οικογένειάς μου".

"Ο ρατσισμός έχει ακόμα ισχυρά ερείσματα στην Αμερικανική κοινωνία. Είναι ίσως λιγότερο προφανής, προσαρμοσμένος στα νέα δεδομένα αλλά υπάρχει σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής στην Αμερική σήμερα. Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας".

Να σημειώσουμε πως την εποχή που ο Νατ Κινγκ Κόουλ μετακόμιζε στο Χάνκοκ Παρκ ήταν το λατρεμένο είδωλο της Αμερικής αυτό όμως δεν μπορούσε προφανώς να "ξεπλύνει" το χρώμα του δέρματός του για τους αθεράπευτους ρατσιστές. Το κατώφλι του Χόλιγουντ και οι ιδιοκτησίες του ήταν προνόμιο της λευκής φυλής και ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής περιλαμβάνονταν τριζάτα ονόματα του θεάματος όπως η Κάθριν Χέρμπορν και ο Χάουαρντ Χιουζ.

Unforgettable
That's what you are
Unforgettable
Tho' near or far


Like a song of love that clings to me
How the thought of you does things to me
Never before
Has someone been more...


Unforgettable
In every way
And forever more
That's how you'll stay


That's why, darling, it's incredible
That someone so unforgettable
Thinks that I am
Unforgettable, too

Unforgettable, too

Πηγή:fosonline.gr

 Το τραγούδι "Δεν θα ξαναγαπήσω" ή " το Μερτικό" όπως είναι πιο γνωστό σ τους Καζαντζιδικούς έχει τη δική του Ιστορία.

Είναι λίγοι οι συνθέτες που τίμησαν τον όρο "έντεχνο τραγούδι" όσο ο Μάνος Λοΐζος. Ο Αλεξανδρινός συνθέτης στη σύντομη ζωή του άφησε πίσω του έργο ακριβό και αλησμόνητο, τα τραγούδια του που τραγουδάνε ακόμα οι καλές παρέες.

Το 1970 ο Μάνος συνάντησε τον Στέλιο στο στούντιο. Ο τραγουδιστής των τραγουδιστών κλήθηκε να πει δυο από τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια του Λοΐζου σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Πρόκειται για αυθεντικά λαϊκά σε μια εποχή λογοκρισίας και χαμηλής αισθητικής, που στη διασκέδαση και στα μουσικά γούστα επιβάλλεται η νοοτροπία του "σκυλάδικου" και του εκφυλλισμένου άσματος.

Ο Στέλιος μπαίνει στο στούντιο κι αναμετριέται με το μικρόφωνο, σ' ένα τραγούδι που ξεκινά από τις πιο χαμηλές νότες, για να καταλήξει στην κορώνα του "δεν θα ξαναγαπήσω".

Βάζει όλο το πάθος και τη δύναμη της φωνής του και το λέει μια κι έξω. Ο ίδιος δεν δείχνει ικανοποιημένος και ζητά να το ξαναπεί μια φορά ακόμα. Και τότε ακούει από την κονσόλα τον συνθέτη να του λέει ενθουσιασμένος: "Τι άλλο να πεις ρε Στέλιο;" Ο Μάνος δίνει το ok στον ηχολήπτη και η ερμηνεία του Καζαντζίδη περνά στην Ιστορία.
Η συνεργασία Καζαντζίδη-Λοΐζου αποτυπώθηκε αρχικά σε ένα δισκάκι 45 στροφών. Από τη μια το "Δεν θα ξαναγαπήσω" από την άλλη το "Όταν βλέπετε να κλαίω".

Τα δυο αυτά τραγούδια πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στην αρχή. Σήμερα είναι πυλώνες τόσο για τον Καζαντζίδη όσο και για το ίδιο το λαϊκό τραγούδι.

Πηγή:fosonline.gr

 Οι 10 πιο επικές εισαγωγές στην ιστορία της ποπ και ροκ. 

«Επική εισαγωγή ενός ροκ τραγουδιού», μια τέχνη χαμένη στη μουσική λήθη περασμένων δεκαετιών. Κάπως έτσι ξεκινάει το άρθρο του BBC – ουσιαστικά μια λίστα από τραγούδια – σχετικά με δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις τραγουδιών από την ροκ και ποπ μουσική που χρησιμοποιούν μεγάλες σε διάρκεια εισαγωγές προτού μπουν στο… ψητό. Όλα τα τραγούδια της λίστας (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, «πειράξαμε»… ποιητική αδεία, αφαιρώντας ένα και προσθέτοντας ένα άλλο που θεωρήσαμε πως είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό) χαρακτηρίζονται από το BBC ως «άκρως σημαντικά για την ευρύτερη ποπ κουλτούρα». Ας τα δούμε ένα προς ένα: Pet Shop Boys West End Girls (1985) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.33 Remaining Time-0:16  Το τραγούδι ηχογραφήθηκε αρχικά το 1984, όταν το συγκρότημα γνώρισε τον αμερικανό παραγωγό Μπόμπι Ορλάντο. Το τραγούδι είχε μικρή επιτυχία στις ΗΠΑ, αλλά παταγώδη αποτυχία στη Βρετανία. Όταν όμως το 1985 προσέλαβαν για παραγωγό τον Στίβεν Χέιγκ, που έκανε ένα απείρως πιο ατμοσφαιρικό και λιγότερο χορευτικό ρεμίξ του «West End Girls», είδαν την (μαζική) επιτυχία να τους χαμογελάει. 

The Eagles Hotel California (1976) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.52 Δυο ακουστικές κιθάρες «μονομαχούν» στην μονόλεπτη εισαγωγή, με φόντο την αφιλόξενη αμερικανική έρημο και έναν ανώνυμο ταξιδιώτη που φτάνει στο Λος Άντζελες από την επαρχία προκειμένου να γνωρίσει μια νέα ζωή γεμάτη ναρκωτικά, αλκοόλ και πάσης φύσεως πειρασμούς. 

Led Zeppelin Stairway to Heaven (1971) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.53 Ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της ροκ ιστορίας, διαθέτει την εισαγωγή που του αρμόζει, με μια κιθάρα και ένα «στοιχειωμένο» αρμόνιο. Ακόμη το μετανιώνουν οι Zeppelin που δεν το κυκλοφορήσαν ως single… 

The Who Baba O’Riley (1971) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.06 Το 1970 ο Πιτ Τάουνσεντ έχει αφήσει πίσω του το βαρύ, κιθαριστικό Mod παρελθόν του και αρχίζει και πειραματίζεται με τα νέα ηλεκτρονικά συνθεσάιζερ. Αποτέλεσμα των πειραματισμών αυτών υπήρξε αυτό το τραγούδι (που το ρεφρεν του κατόπιν έκλεψαν και οι αδελφοί Κατσιμίχα για το «Για Ένα Κομμάτι Ψωμί»)…

Of Montreal The Past Is A Grotesque Animal (2007) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.40 Τραγούδι-σταθμός της αμερικανικής (αλλά και εγχώριας…) εναλλακτικής σκηνής εκεί στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, αυτό το 11λεπτο έπος μιλάει για έναν χωρισμό με μουσικούς όρους και μια στιχουργική ενάργεια που είχαμε χρόνια να ακούσουμε. Η εισαγωγή κυλάει… νεράκι και ούτε καν καταλαβαίνεις το πότε μπαίνει η φωνή του τραγουδιστή Κέβιν Μπαρνς. 

The Stone Roses I Wanna Be Adored (1989) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.48 Ίσως το σημαντικότερο σταδιακό «χτίσιμο» τραγουδιού όλης της brit-pop σκηνής: ψυχεδελική εισαγωγή, το μπάσο μπαίνει στα 40 δευτερόλεπτα, κιθάρες και ντραμς, σε ένα ηχητικό κολάζ πέραν πάσης προσδοκίας. Πολλοί προσπάθησαν να το αντιγράψουν έκτοτε, κανείς δεν τα κατάφερε τόσο επιτυχημένα. 

U2 Where the Streets Have No Name (1987) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.46 Η χαρακτηριστική κουδουνιστή κιθάρα του Edge μπαίνει σιγά σιγά στα ηχεία με το κλασικό της ριφ, προτού ακουστεί το μπάσο και τα ντραμς σε απόλυτη αρμονία με την απότομη αλλαγή του ρυθμού από 3/4 σε 4/4 (μια από τις σπουδαιότερες αλλαγές ρυθμολογίας της ροκ ιστορίας, όπως σημειώνει το BBC).

Αϊζακ Χέις Theme From Shaft (1971) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 2.41 Τεράστια εισαγωγή σε ένα εξίσου σημαντικότατο κομμάτι, χαρακτηριστικό όχι μόνο του Χέις, αλλά και των αμερικανικών αστυνομικών ταινιών blaxploitation των αρχών των ’70s. 

The Temptations Papa Was a Rollin’ Stone (1972) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 3.53 Σχεδόν τέσσερα λεπτά από κιθάρα wah-wah, φανκ ενορχήστρωση, χειροκροτήματα, χτυπήματα hi-hat στα ντραμς και μια λιτή και σπαρτιάτικη μπασογραμμή, προτού μπουν τα πρώτα φωνητικά. 

Pink Floyd Shine On You Crazy Diamond (1975) Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 8.40 Ίσως το καλύτερο τραγούδι που ηχογράφησαν ποτέ οι Βρετανοί progrock-άδες, σε ένα οκτάλεπτο έπος που μοιάζει να μην τελειώνει, αλλά όταν καταλαβαίνεις πως αυτό θα συμβεί, θέλεις να συνεχιστεί, ει δυνατόν, και για ακόμη… δυο πλευρές βινυλίου. 

Πηγή: Protagon.gr

(dance 90s) Double Dee - Found love

Scotch - Disco Band (1984)

Ranko Happy World (7'' Version) Original

Μια απαράμιλλα γοητευτική Μπέτι Ντέιβις.

Μια από τις πιο συγκινητικές και σπαρακτικές ταινίες της εποχής.

Μια πικρή ιστορία για μια... πικρή νίκη που, ως ταινία δεν θα γινόταν ποτέ κλασική στο είδος της, αν η Μπέτι Ντέιβις δεν έπειθε τους παραγωγούς των στούντιο να αγοράσουν τα πνευματικά δικαιώματα του αξεπέραστου θεατρικού έργου των Τζορτζ Έμερσον Μπρούερ Τζ. και Μπέρτραμ Μπλοχ, για τη δημιουργία του φιλμ.

H «Πικρή Νίκη» γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, και μουσικής επένδυσης.

Από άρθρο του Νewsweek: «εάν η ταινία ήταν όχημα, τότε σίγουρα θα ήταν μια Ρολς Ρόις!».

Υπόθεση:Η 23χρονη και πλούσια Τζούντιθ μαθαίνει πως έχει όγκο στον εγκέφαλο.Η πρώτη εγχείρηση αποτυγχάνει και ο γιατρός της λέει πως έχει μονάχα έξι μήνες ζωής.Στο μεταξύ, η Τζούντιθ κι ο γιατρός έχουν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον και παρά τα άσχημα νέα, θέλουν να παντρευτούν.

 Γιος της έκπαγλης ομορφιάς σολίστ που πέθανε 30 ετών και του βαθύτατα μορφωμένου Εβραίου που δεν γύρισε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Αρτέμης Μάτσας έπαιξε τον καταδότη στο σπίτι που συνελήφθη από τους Γερμανούς ο πατέρας του.

Ο Αρτέμης Μάτσας είναι μάλλον ο πιο γνωστός… κακός του ελληνικού κινηματογράφου. Έπαιξε στο θέατρο και σε σημαντικό αριθμό κινηματογραφικών ταινιών και στην τηλεόραση από το 1949 μέχρι και το 1988. Έχει μείνει στη μνήμη των θεατών λόγω της ερμηνείας του σε ρόλους καταδότη - δωσίλογου σε έργα που διαδραματιζόταν κατά την Κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αδελφός του ήταν ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Νέστορας Μάτσας. Χαρακτηριστική είναι η χρήση του ονόματός του σε δημοσιεύματα αρκετά χρόνια μετά την ενεργό του δράση, για να υποδηλώσει τον προδότη ή τον καταδότη.

O πατέρας του Αρτέμη Μάτσα, ο οποίος συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης

Κι όμως η ζωή του ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον συνήθη ρόλο του. Ο πατέρας του πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω της εβραϊκής του καταγωγής. Ο Αρτέμης Μάτσας είχε σπουδάσει στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και εργάστηκε με την ιδιότητα του κινηματογραφικού και καλλιτεχνικού συντάκτη σε εφημερίδες και περιοδικά.

Στο anemourion.blogspot.com διαβάζουμε σε κείμενο του Αντώνη Πρέκα όσα ο αδερφός του, Νέστορας Μάτσας, λέει: «Ο καλότατος κακός του Ελληνικού κινηματογράφου... Ο αδελφός μου ο Αρτέμης γεννήθηκε στην Αθήνα. Από γονείς που είχαν μέσα τους το ιερό καλλιτεχνικό πυρ. Η μητέρα ήταν σολίστ του πιάνου από τη Σμύρνη.

Η Βικτωρία Αλμπαγλή. Έκπαγλης ομορφιάς. Πέθανε πάρα πολύ νέα τριάντα τριών ετών. Έπειτα από ένα ρεσιτάλ. Ο πατέρας είχε σπουδάσει στη Χαϊδεμβέργη. Ήταν ένας βαθύτατα μορφωμένος άνθρωπος. Δε γύρισε ποτέ πίσω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ».

Τι ειρωνεία όμως. Χρόνια μετά, όταν ο Αρτέμης κλήθηκε να παίξει τον ρόλο ενός κουκουλοφόρου-καταδότη των Γερμανών, διαπίστωσε πως το σπίτι που είχαν διαλέξει για να γυριστεί η σκηνή του, ήταν αυτό όπου οι Γερμανοί είχαν συλλάβει τον πατέρα του. «Ήταν η πιο συγκλονιστική και μαζί σκληρή στιγμή της καριέρας μου» είχε εξομολογηθεί ο ίδιος.

"Πηγή:Fosonline.gr

 Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα σαντουροβιόλια και οι εστουδιαντίνες με τα σμυρνέικα και τα παραδοσιακά τραγούδια, ο Μάρκος έκανε τομή με το ταπεινό μπουζούκι του και έστρεψε το ενδιαφέρον της δισκογραφίας στο περιφρονημένο ρεμπέτικο. Στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής οι ρεμπέτες με τη φιλοσοφία του τεκέ και της ανέμελης ζωής αποτέλεσαν το λούμπεν προλεταριάτο της προπολεμικής εποχής και τους βασικούς υπόπτους του μεταξικού καθεστώτος, που πέρα από τη λογοκρισία τούς κυνήγησε ανηλεώς με τον φόβο του χωροφύλακα.

Είναι χαρακτηριστικές οι αράδες από την αυτοβιογραφία του Μάρκου που αναφέρονται στο "διαζύγιό" του με τον μπαγλαμά. "Όταν επήγα στρατιώτης, είπαμε, έμαθα το πρώτον το μπαγλαμά, το οποίον κατόπι βέβαια τώρα το παράτησα αυτό το πράγμα, δεν μπόραγα. Ήταν τσαμπουκάς να το βαστάω. Δηλαδή ότι με καταλαβαίνανε ότι είμαι χασικλής με το μπαγλαμά. Αυτό ήταν ένα όργανο που έπρεπε να το κρύψεις από κάτω το σακάκι σου, από πίσω από την κωλότσεπη, όπως παραδείγματος χάρη, ο συχωρεμένος ο φίλος μου ο Γιώργος ο Μπάτης".

Η στάση του Μάρκου απέναντι στον μπαγλαμά έκανε το μικρό αυτό οργανάκι παρία της λαϊκής ορχήστρας και το περιόρισε σε συνοδευτικό ρόλο, που σε εξαιρετικές περιπτώσεις στη δισκογραφία εκτελούσε το εισαγωγικό ταξίμι.

Αν το μπουζούκι ήταν μια φορά σύμβολο του περιθωρίου, ο μπαγλαμάς ήταν δέκα, όργανο που γρατζουνούσαν οι μάγκες στις φυλακές για να λένε το ντέρτι τους και να περνά η ώρα. Η άποψη του Μάρκου για όσους βαστούσαν μπαγλαμά αποτυπώνεται στη γνώμη του για τον Μπάτη: "Ο Μπάτης κωμικός ήτανε. Μα ούτε να παίζει ήξερε, ούτε τίποτες. Τραγουδούσε με τον μπαγλαμά που είχε. Κι αν έβγαζε και κανένα τραγούδι στο ραδιόφωνο του το τραγούδαγε ο Στράτος...

"Πηγή:Fosonline.gr

 

“ESCAPE FROM FORT BRAVO”(1953)

Είδαμε τους Glenn Ford & William Holden μαζί, τον Ford μόνο του, οπότε μένει να δούμε και τον Holden σε ξεχωριστή ταινία σαν πρωταγωνιστή, για να κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις στο παίξιμο και την καριέρα του. Η ταινία που επιλέξαμε, είναι το “Escape from Fort Bravo” του 1953. Μια ταινία που βρίσκει τον Holden στο απόγειο της καριέρας του, έχοντας πραγματοποιήσει ένα πολύ επιτυχημένο και δημιουργικό πέρασμα, όχι μόνον στα γουέστερν, αλλά και σε άλλα κινηματογραφικά είδη. Έχει ήδη καθιερωθεί σαν δυναμικός πρωταγωνιστής, κάτι που τον χαρακτήρισε σαν ηθοποιό γενικότερα. Βέβαια, όπως όλοι οι συνάδελφοι του εκείνων των χρόνων, έπαιξε και σε ρομαντικές κομεντί ή δράματα, αλλά λιγότερα από ότι οι υπόλοιποι, επιλέγοντας ουσιαστικά τα δικά του μονοπάτια, στον χώρο του θεάματος. Πιστεύω και θα συμφωνείτε μαζί μου, ότι αυτή του η επιλογή τον δικαίωσε απόλυτα. Στην ταινία για την οποία θα μιλήσουμε σήμερα, συναντάει και καθοδηγείται από έναν μετρ των γουέστερν, με τον οποίο έκανε κι άλλες ταινίες στη συνέχεια. Είναι ο σημαντικός δημιουργός John Sturges, για τον οποίον ήδη έχουμε μιλήσει αρκετές φορές σ` αυτό το αφιέρωμα και θα τον βρούμε μπροστά μας ακόμη περισσότερες φορές.

Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στις ταινίες που πρωταγωνίστησε ο William Holden, ή αν θέλετε στα χιλιόμετρα κινηματογραφικής ταινίας που διέσχισε, μέχρι να φτάσει στο “Escape from Fort Bravo”. Οι ταινίες που παραθέτω πιο κάτω είναι ενδεικτικές της πορείας του και όχι πλήρης φιλμογραφία.

Arizona (1940). Το φιλμ το παρουσιάσαμε στο τρίτο τμήμα του αφιερώματος μας. Συμπρωταγωνιστεί η Jean Arthur.

Texas (1941) Κι αυτό το παρουσιάσαμε, πριν 2 εβδομάδες. Εδώ είναι μαζί του ο Glenn Ford.

Meet the Stewarts (1942). Κομεντί με την Frances Dee.

Young and Willing (1943). Ακόμη μια κωμωδία, με την μεγάλη Susan Hayward στο πλάι του.

The Man from Colorado (1948). Ψυχολογικό, δραματικό γουέστερν, στο οποίο συναντιέται ξανά με τον Ford επί σκηνής. Θα μιλήσουμε γι` αυτό προσεχώς.

The Dark Past (1948). Φιλμ νουάρ με την υπογραφή του Rudolph Maté.

Streets of Laredo (1949). Γουέστερν του Leslie Fenton, που αποτελεί ουσιαστικά ένα remake του The Texas Rangers (1936).

Miss Grant Takes Richmond (1949). Καταπληκτική κωμωδία καταστάσεων, με την απίθανη Lucille Ball.

Sunset Boulevard (1950). Ένα από τα καλύτερα νουάρ όλων των εποχών, σκηνοθετημένο από τον Billy Wilder. Μαζί του η Gloria Swanson. Η ταινία έχει υπέροχη μουσική, που βραβεύτηκε και με Όσκαρ.

Union Station (1950). Δεύτερο φιλμ που κάνει με τον Rudolph Maté, τρίτο φιλμ νουάρ στην καριέρα του.

Force of Arms (1951). Ρομαντικό πολεμικό δράμα, του σκηνοθέτη της “Casablanca” Michael Curtiz. Μαζί του η σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του στα `50ς, Nancy Olson.

Boots Malone (1952). Οικογενειακή ταινία, που έκανε αρκετά εισιτήρια στην Αμερική.

The Turning Point (1952). Δραματική ταινία, με τους Edmond O’Brien και Alexis Smith.

Stalag 17 (1953). Ίσως η πιο ποιοτική του επιλογή σεναρίου. Σκηνοθετεί ο Billy Wilder. Σπουδαίο αντιπολεμικό φιλμ, με μεγάλους σταρ να πρωταγωνιστούν. Εκτός από τον Holden, εμφανίζονται μεταξύ άλλων και οι Don Taylor, Otto Preminger(όχι, δεν διαβάσατε λάθος! Είναι ο γνωστός και βραβευμένος σκηνοθέτης!), Robert Strauss και Peter Graves. Η ερμηνεία του Holden ήταν πολύ καλή για να μην βραβευτεί. Εδώ λοιπόν κερδίζει το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

Αφού είδαμε συνοπτικά, κάποια highlights της καριέρας του William Holden, πριν γυρίσει το “Escape from Fort Bravo”, τα οποία παρέθεσα για να σας βοηθήσουν να πάρετε μια εικόνα του ηθοποιού, σαν επιλογές ταινιών, πάμε στο ίδιο το φιλμ του Sturges. Η ταινία προβλήθηκε το 1953(4 Δεκεμβρίου η πρεμιέρα), με διάρκεια 99 λεπτά και φυσικά έγχρωμη. Την ιστορία έγραψαν οι Michael Pate, Phillip Rock και Frank Fenton(που έκανε το σενάριο), ενώ σκηνοθέτησε ο John Sturges. Εκτός του William Holden, παίζουν ακόμη η Eleanor Parker και ο γνωστός από τον ρόλο του σαν πατέρας του J. R. Στο τηλεοπτικό Dallas, ο John Forsythe.

Πάμε και στην υπόθεση. Ένα έξυπνο και αρκετά διαφοροποιημένο σενάριο, σε σχέση πάντα με το είδος της ταινίας, έχουμε εδώ. Επίκεντρο η συμβίωση αιχμαλώτων του στρατού των Νοτίων, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ένωσης(Βορείων), στην διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου. Το Fort Bravo βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το Τέξας και περιτριγυρίζεται από τους πολεμοχαρείς ινδιάνους Μεσκαλέρος, του επαναστατημένου Κοτσίζ(υπαρκτό πρόσωπο), οι οποίοι απειλούν και τις δύο πλευρές των εμπλεκόμενων στον πόλεμο αυτό. Έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα η ταινία του Sturges, ενώ οι στούντιο σκηνές θα σας φέρουν στο νου παραγωγές της εποχής, ή το τηλεοπτικό Bonanza, όπου αυτοί που επιμελούνταν την κατασκευή τους, ήταν πραγματικά καλλιτέχνες! Οι αιχμάλωτοι Νότιοι επιχειρούν να δραπετεύσουν, αλλά ο Holden(υπολοχαγός Ρόπερ), τους πιάνει και τους φέρνει πίσω. Ενδεικτική και η ατάκα ενός καρατερίστα(William Demarest), όπου γυρίζοντας προς τον συμπολεμιστή του(William Campbell), του λέει χαρακτηριστικά: «ο Ρόπερ είναι ο θα – σε – φέρω – πίσω – απ` – όπου – πας!». Εκεί ανάμεσα, τρυπώνει η πανέμορφη Eleanor Parker, με σκοπό να ελευθερώσει τον αρραβωνιαστικό της(John Forsythe) και 2-3 ακόμη. Ο Holden την ερωτεύεται και …έχετε πολλά να δείτε επί σκηνής, όλα ενδιαφέροντα! Οι σκηνές μάχης είναι πολύ δυνατές και καλογυρισμένες. Ειδικά αυτή με τα βέλη των ινδιάνων… Ενώ μια άλλη σκηνή, αυτή με τον αγέρωχο υπολοχαγό, που βαδίζει προς τον κίνδυνο αγνοώντας τον, κρατώντας τα δύο του πιστόλια, είναι classic!

Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με ένα ενδιαφέρον θέμα, που δεν συγκαταλέγεται σε αυτά που αναμασήθηκαν απ` το Χόλλυγουντ. Συνεπώς έχει μια μοναδικότητα και δεν κουράζει ακόμη και στις σκηνές μέσα στο φρούριο, χάρη στους πανέξυπνους διαλόγους του σεναρίου. Προσέξετε τον τρόπο που επιλέγει η Parker για να την πέσει στον Holden και τις ατάκες που ακούγονται! Έχει ρυθμό δυνατό, ωραία πλάνα με βραχώδεις εκτάσεις και φαράγγια, αλλά και εξαιρετικές ερμηνείες. Θεωρώ ότι βρίσκεται μέσα στα 10 καλύτερα γουέστερν της δεκαετίας του`50. Δεν υπολείπεται κανενός στοιχείου, από αυτά που καθιέρωσαν το είδος και το έκαναν τόσο αγαπητό σε όλους μας. Η ταινία κυκλοφορεί και με Ελληνικούς υπότιτλους, σε όλα τα dvd club, αλλά δυστυχώς, δεν περιέχει κανένα extra! Κρίμα, γιατί θα υπήρχαν σίγουρα παραλειπόμενα, τα οποία θα άξιζε να γνωρίσουμε.

Πηγή:Cineoasis.Wordpress

 

Κλασσική περίπτωση αφήγησης τμήματος της Αμερικάνικης ιστορίας, μέσα από το πρίσμα των πρώιμων αψιμαχιών που στην συνέχεια οδήγησαν στον Εμφύλιο. Το κλίμα που μεταφέρεται εδώ είναι μια προετοιμασία για έναν αιματηρό πόλεμο, που οι πρωταγωνιστές απλά συμμετέχουν μη μπορώντας να αλλάξουν την ροή του ή να τον εμποδίσουν. Βέβαια δεν είναι εντελώς τεκμηριωμένο ιστορικά, καθώς η παραγωγή θεώρησε καλό να προσθέσει δικά της στοιχεία, ορισμένα από τα οποία αλλοιώνουν τα ίδια τα γεγονότα και τους χαρακτήρες όσων ενεπλάκησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.  Έτσι, κάποια στιγμή θα δούμε τους Βόρειους της υπόθεσης να είναι οι «κακοί», τους Νότιους στον ακριβώς αντίθετο ρόλο και τους έγχρωμους που διεκδικούν την ελευθερία τους, να μετανιώνουν που ακολούθησαν τον φανατισμένο θρησκευτικά Τζό Μπράουν, ο οποίος εμφανίζεται σαν η μορφή που πήρε στο λαιμό του ένα τσούρμο μισθοφόρους και μάλλον ανόητους εθνικιστές. Ανταρτοπόλεμος με τον στρατό της Ένωσης, με θέα τον περίφημο μονοπάτι που οδηγεί προς την Σάντα Φε και το οποίο δεν μπορεί να προχωρήσει, μόνο και μόνο εξ` αιτίας των αποστατών του Μπράουν, που θέλει να οδηγήσει το κράτος στο χάος και την απόσχιση. Είναι λιγάκι διαστρεβλωμένα όλα αυτά, αλλά εμείς θα περιοριστούμε στην ταινία καλλιτεχνικά, αφήνοντας τα υπόλοιπα στην κρίση σας, όπως και της ίδιας της ιστορίας.

Ένα ιστορικό λοιπόν γουέστερν, που αναπλάθει αυτή την ταραγμένη εποχή της Αμερικάνικης ιστορίας, όπως περιγράψαμε πιο πάνω, με πρωταγωνιστές μερικούς απόφοιτους της στρατιωτικής σχολής του Γουέστ Πόιντ, οι οποίοι πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή αυτού του μετώπου, με σκοπό να βοηθήσουν στην κατασκευή του σιδηροδρόμου, αλλά και στην εξόντωση του Τζό Μπράουν και των ανταρτών του, που φανερά προκαλούν και διασαλεύουν την ειρήνη της περιοχής, απειλώντας ακόμη και τις ζωές των αμάχων. Το φιλμ γυρίστηκε από τον μεγάλο Michael Curtiz(Καζαμπλάνκα), σε μια παραγωγή του μόνιμου συνεργάτη του, Hal B. Wallis, για λογαριασμό της Warner Bros.. Ο τρίτος της παρέας που συμμετέχει εδώ στην μουσική επένδυση, είναι ο εξίσου γνωστός για τις επικές τους ηχητικές προτιμήσεις, Max Steiner. Αν και ασπρόμαυρη η ταινία, ο διευθυντής φωτογραφίας Max Steiner κάνει θαύματα, ενώ το μοντάζ του George Amy πρέπει να διδάσκεται σε σχολές! Είναι απλά αξεπέραστο και δεκαετίες μπροστά από την εποχή του! Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1940 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πρωταγωνιστούσαν οι Errol Flynn, Olivia de Havilland, Raymond Massey(καταπληκτικός στον ρόλο του Μπράουν!), κι ο Ronald Reagan όταν ακόμη έπαιρνε μαθήματα υποκριτικής, για να τα χρησιμοποιήσει έπειτα στην πολιτική! Για την ιστορία να αναφέρουμε και το πρωτοποριακό σύστημα ηχογράφησης Vitasound, που πειραματικά χρησιμοποιήθηκε στην ταινία και που εγκαταλείφτηκε σύντομα σαν ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσφερε και πολλά. Το σενάριο ήταν του Robert Buckner. Πολλοί από τους συντελεστές – σχεδόν όλοι τους – συναντήθηκαν ξανά σε τεράστιες επιτυχίες του παγκόσμιου σινεμά και έκαναν πολύ μεγάλες καριέρες. Όμως εδώ, συμμετείχαν απλά σε μια «μετάφραση» κατά κάποιον τρόπο ενός τμήματος της ιστορίας, το οποίο και δεν μετέφεραν αμερόληπτα 100%, αλλά μάλλον το ερμήνευσαν σύμφωνα ίσως με τις προτροπές της παραγωγής… Το φιλμ πάντως είναι καλογυρισμένο, με όμορφα πλάνα, έχει ένταση και ρομάντζο, πολλές σκηνές δράσης και εν γένει αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά της περιόδου στην οποία γυρίστηκε και συγκαταλέγεται στα πιο εμπορικά όλων των εποχών.

Πηγή:Cineoasis.Wordpress