Η ζωή του Elmer Bernstein θα μπορούσε να είχε μελοποιηθεί, και για πολλούς είχε γίνει. Συμπαθητικός,  και γνήσιος, ο άνθρωπος πίσω από τη μουσική που έχει ήδη ξεπεράσει τη δοκιμασία του χρόνου ήταν ένας άνθρωπος με χρυσή πινελιά. Η προσφορά του στην κινηματογραφική μουσική γιορτάζεται. Η προσφορά του στις νέες γενιές επίδοξων μουσικών συνεχίζεται. Η πληθωρικότητα του για τη ζωή είναι ακόμα αισθητή.

Στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, ο Elmer Bernstein (1922-2004) συγκαταλέγεται μεταξύ των εμβληματικών και των θρυλικών. Με μια καριέρα που διήρκεσε απαράμιλλες 5 δεκαετίες, συνέθεσε περισσότερα από 150 πρωτότυπα score ταινιών και σχεδόν 80 για την τηλεόραση, δημιουργώντας μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα και αξιομνημόνευτα θέματα στην ιστορία του Χόλιγουντ: Tην καθοδηγητική τζαζ του The Man With the Golden Arm, το ξεσηκωτικό Ο δυτικός ύμνος των The Magnificent Seven, η λυρική και ήσυχα συγκινητική μουσική του To Kill a Mockingbird και η χαρμόσυνη πορεία του The Great Escape. Ο αντίκτυπός του εξακολουθεί να είναι αισθητός, και η παρουσία του εξακολουθεί να λείπει, τόσο από τους κινηματογραφιστές όσο και από τους θεατές.

Ο Bernstein κέρδισε ένα Όσκαρ για τη μουσική του στο Thoroughly Modern Millie (1967) και ήταν υποψήφιος για 14 Όσκαρ συνολικά. Κέρδισε επίσης δύο Χρυσές Σφαίρες, ένα βραβείο Emmy και ήταν υποψήφιος για δύο βραβεία Grammy και δύο βραβεία Tony.

Παραδείγματα των ευρέως δημοφιλών  έργων του είναι τα score των :The Ten Commandments (1956), The Magnificent Seven (1960), To Kill a Mockingbird (1962), The Great Escape (1963), The Rookies (1972–76), Animal House (1978), Airplane! (1980), Heavy Metal (1981), Ghostbusters (1984), The Black Cauldron (1985), Cape Fear (1991), The Age of Innocence (1993), Wild Wild West (1999) and Far from Heaven (2002).  

 Οι Midnight Oil είναι κάτι περισσότερο από ένα rock 'n' roll συγκρότημα. Από τις βόρειες παραλίες του Σίδνεϊ μέχρι τους δρόμους του Μανχάταν, έχουν σταματήσει την κυκλοφορία, έχουν φούντωσει τα πάθη, έχουν εμπνεύσει θαυμαστές, αμφισβητούν τις έννοιες του «business as usual» και έχουν ανοίξει νέους δρόμους. Το να βλέπεις τους Midnight Oil σε πλήρη πτήση σημαίνει να βιώνεις την υπερβατική, κινητική δύναμη του live rock 'n' roll.

Τα πάντα για το συγκρότημα είναι ασυμβίβαστα, αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμά τους είναι ότι είναι, νύχτα με τη νύχτα και άλμπουμ μετά από άλμπουμ, ένα υπέροχο rock 'n' roll συγκρότημα. Παρά την απίστευτη ανάπτυξη, τη φιλοδοξία και τους πειραματισμούς που έχουν αποδείξει οι Midnight Oil, ο ήχος και η οργή και το πνεύμα των πρώτων ηχογραφήσεων τους είναι ακόμα εκεί πάνω από 40 χρόνια αργότερα.

Ο Rob Hirst (τύμπανα, φωνητικά) και ο Jim Moginie (κιθάρες, πλήκτρα & φωνητικά) άρχισαν να κάνουν μουσική μαζί στο σχολείο το 1972. Σταδιακά εξελίχθηκαν σε Midnight Oil, με τον τραγουδιστή Peter Garrett να συμμετέχει το 1975 και τον Martin Rotsey (κιθάρα). το επόμενο έτος. Το ιδρυτικό μέλος και  μπασίστας, Andrew “Bear” James, αντικαταστάθηκε από τον Peter “Giffo” Gifford από το 1980 έως το 1987 όταν ο Bones Hillman μπήκε στο συγκρότημα.

Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, με τίτλο "The Blue Meanie" , κυκλοφόρησε το 1978 και ήταν μια συλλογή από αρχέγονο, αιχμηρό rock 'n' roll. Όπως τόσα πολλά σπουδαία ντεμπούτο άλμπουμ, μίλησε άμεσα για το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε (κουλτούρα του Sydney surf/προαστίων) και ήταν μια in-studio προσέγγιση του ζωντανού τους συνόλου. Το τραγούδι "Run By Night" έγινε αμέσως κλασικό και παρόλο που δεν έλαβε σχεδόν καμία εμπορική υποστήριξη στο ραδιόφωνο, το άλμπουμ έσπασε στο Αυστραλιανό Top 50.

Ένα δεύτερο άλμπουμ, το "Head Injuries", ακολούθησε την επόμενη χρονιά με τα σινγκλ "Cold Cold Change" και "Back on the Borderline" - η γεωγραφία ήταν λίγο ευρύτερη, το θέμα λίγο πιο παγκόσμιο και ο ήχος λίγο πιο κοντά στο τη ζωντανή τους ενέργεια.

Λίγο μετά από έαν ατύχημα  στο κεφάλι, ο Andrew "Bear" James αποσύρθηκε και στο μπάσο ανέλαβε ο Peter "Giffo" Gifford. Αναβαθμίζοντας τον ήχο τους όπως θα έκαναν πολλές φορές, η νέα σύνθεση του συγκροτήματος κυκλοφόρησε το EP 12" "Bird Noises" (με το "No Time For Games" και το υπέροχο surf instrumental "Wedding Cake Island").

Οι φιλοδοξίες τους αυξάνονταν, το συγκρότημα αποστρατεύτηκε στην Αγγλία για να ηχογραφήσει το άλμπουμ «Place Without A Postcard» με τον θρυλικό παραγωγό Glyn Johns (The Faces, The Who, The Rolling Stones). Ένα πυκνό, κλειστοφοβικό διαμάντι, το "Place Without A Postcard" είναι αναμφισβήτητα το πρώτο υπέροχο άλμπουμ των Midnight Oil – που διατυπώνει προκλητικά μια ευρύτερη αυστραλιανή κοσμοθεωρία σε κομμάτια όπως το "Armistice Day", "Don't Wanna Be The One" και το επικό "Lucky Country". Όταν κυκλοφόρησε το «Place Without A Postcard» το 1981, η αυστραλιανή παμπ ροκ σκηνή ήταν στο ζενίθ της.

Η αυστραλιανή ανακάλυψη και η πρώτη τους διεθνής αναγνώριση ήρθε το 1982, με την κυκλοφορία του 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, που περιλάμβαναν τα σινγκλ "Power and the Passion" και "Read about It ". Το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 3 και το "Power and the Passion" έφτασε στο Νο. 8.

Μετά τοάλμπουμ  10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 ακολούθησε το Red Sails in the Sunset τον Οκτώβριο του 1984, το οποίο ηχογραφήθηκε στην Ιαπωνία, σε παραγωγή και πάλι από τον Launay. Κορυφώθηκε στο Νο. 1 για τέσσερις εβδομάδες στα αυστραλιανά charts, και στο Billboard 200. Τα σινγκλ από το άλμπουμ κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά δεν είχαν επιτυχία στα τσαρτ.  Ενώ το άλμπουμ έδειξε υπερβολική εξάρτηση από την τεχνική μαγεία, η στιχουργική τους στάση ήταν θετική. Το συγκρότημα συνέχισε να επεκτείνει τον ήχο του και να εξερευνά θέματα της πολιτικής, του καταναλωτισμού, του μιλιταρισμού, της απειλής του πυρηνικού πολέμου και περιβαλλοντικών ζητημάτων. Το εξώφυλλο του άλμπουμ του Ιάπωνα καλλιτέχνη Tsunehisa Kimura περιείχε ένα φωτομοντάζ του Σίδνεϊ –τόσο της πόλης όσο και του λιμανιού– κατεστραμμένο με κρατήρες και κατεστραμμένο μετά από μια υποθετική πυρηνική επίθεση. Το ζωντανό πλάνα συναυλίας του "Short Memory" χρησιμοποιήθηκε στην αυστραλιανή ανεξάρτητη ταινία κατά του πυρηνικού πολέμου One Night Stand. Ένα προωθητικό βίντεο για το "Best of Both Worlds", που αργότερα έγινε στο Best of Both Worlds, προβλήθηκε παγκοσμίως στον τηλεοπτικό σταθμό καλωδιακής μουσικής MTV.

Έκτο άλμπουμ για το συγκρότημα ήταν το  Diesel and Dust, που κυκλοφόρησε το 1987 σε παραγωγή  από τον Warne Livesey.Το άλμπουμ επικεντρώθηκε στην ανάγκη για αναγνώριση από τη λευκή Αυστραλία των αδικιών του παρελθόντος που αφορούσαν τα έθνη των Αβορίγινων και την ανάγκη για Συμφιλίωση στην Αυστραλία. Ο Peter Gifford άφησε το συγκρότημα πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ λόγω των εκτεταμένων προγραμμάτων περιοδειών, και αντικαταστάθηκε από τον Bones Hillman, πρώην The Swingers. Το "Beds Are Burning" ήταν το μεγαλύτερο διεθνές τους σινγκλ, που έφτασε στο Νο. 6 στην Αυστραλία, και στο Νο. 17 στο Billboard Hot 100,  στο Νο. 6 στα τσαρτ σινγκλ του Ηνωμένου Βασιλείου. Το "The Dead Heart" έφτασε στο Νο. 6 στην Αυστραλία,και καταγράφηκε στο Hot 100 και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το "Put Down that Weapon" μπήκε επίσης στα charts στην Αυστραλία, ενώ το "Dreamworld" μπήκε στα charts των Mainstream Rock Tracks του Billboard και στο Νο. 16 στα Modern Rock Tracks του.

Τον Φεβρουάριο του 1990, το Blue Sky Mining, σε παραγωγή Livesey, κυκλοφόρησε από την CBS/Columbia. Το άλμπουμ Earth and Sun and Moon, σε παραγωγή του Nick Launay, κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1993 και κέρδισε επίσης την αποδοχή των κριτικών και τη διεθνή επιτυχία, φτάνοντας στο Νο. 2 στα charts των άλμπουμ ARIA,  στο top 20 στη Σουηδία και την Ελβετία. 

Το Breathe κυκλοφόρησε το 1996. Ήταν παραγωγή του Malcolm Burn και είχε ένα χαλαρό, ακατέργαστο ύφος με σχεδόν ήχο χαμηλών τόνων. Ήταν 1η Οκτωβρίου του 2000 και η Αυστραλία είχε επιλέξει τον Peter Garrett και το συγκρότημά του για την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Οι Midnight Oil χώρισαν το 2002, αλλά επανενώθηκαν για λίγο το 2005 και το 2009 πριν επιστρέψουν πλήρως το 2016.

Vanessa Redgrave:Ο Διάσημος τότες εκείνη την εποχή ,θεατρικός συγγραφέας, Tennessee Williams την αποκάλεσε «η μεγαλύτερη ηθοποιός της εποχής μας». Καταγόταν από μια θρυλική θεατρική οικογένεια. Ο πατέρας της, ο Sir Michael Redgrave, ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς και σεβαστούς ηθοποιούς της Βρετανίας και η μητέρα της, Rachel Kempson, ήταν γνωστή ηθοποιός του θεάτρου. Η αδερφή της, Lynn, έκανε τόσο σκηνική όσο και κινηματογραφική δουλειά —κυρίως στα Georgy Girl (1966) και Shine (1996)— και ο αδερφός της, Corin, ήταν επιτυχημένος σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, όπως ένα Όσκαρ, ένα Βραβείο Τηλεόρασης της Βρετανικής Ακαδημίας, δύο Χρυσές Σφαίρες, δύο Βραβεία Emmy Primetime, δύο βραβεία Screen Actors Guild και ένα βραβείο Tony, καθιστώντας την μια από τις λίγες ερμηνεύτριες που πέτυχαν το Triple Crown. της υποκριτικής. Έχει επίσης λάβει διάφορα τιμητικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου BAFTA Fellowship, του Golden Lion Honorary Award και μιας εισαγωγής στο American Theatre Hall of Fame.

Αφού φοίτησε στο Queensgate School στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Central School of Speech and Drama, η Vanessa ανέπτυξε τη φήμη της στην αγγλική σκηνή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 και του '60.

Η Redgrave έκανε το επαγγελματικό της ντεμπούτο στο έργο A Touch of the Sun (1957), στο οποίο έπαιξε με τον πατέρα της. Εμφανίστηκε στην πρώτη της ταινία, Behind the Mask, το 1958, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στη σκηνική δουλειά στα τέλη της δεκαετίας του '50 και στις αρχές της δεκαετίας του '60 και ήταν μέλος της Royal Shakespeare Company στο Stratford-upon-Avon κατά τη σεζόν 1959-60. 

Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε σοβαρά το 1966. Μέσα σε δύο χρόνια, εμφανίστηκε σε τέσσερις ταινίες που καθιέρωσαν τη φήμη της ως ευφυούς ηθοποιού με επιβλητική παρουσία. Η πρώτη από τις έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ ήταν για το Morgan! (1966), η πρώτη της ταινία μετά από οκτώ χρόνια. Στη συνέχεια έπαιξε έναν ρόλο στο Blow-Up (1966) του Michelangelo Antonioni, ένα ψυχολογικό μυστήριο που με το χρόνο έγινε καλτ αγαπημένη ταινία για πολλούς. Η ατιμολόγητη cameo εμφάνιση της Redgrave ως Anne Boleyn στο A Man for All Seasons (1966) και η ερμηνεία της ως Guinevere στο Camelot (1967) εξασφάλισαν περαιτέρω τη θέση της ως μία από τις πιο δημοφιλείς και σεβαστές ηθοποιούς της εποχής.

Μετά ήρθε μια περίοδος ανάπαυσης, εν μέρει ως αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της φήμης της για πολιτικούς σκοπούς που αποξένωσε πολλούς από τους συνομηλίκους και το κοινό της. Το 1971 μαζί  με την ηθοποιό Glenda Jackson έπαιξε στο Mary, Queen of Scots και έκανε μια σύντομη εμφάνιση στο Murder On The Orient Express του 1974. Τρία χρόνια αργότερα επιβραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ για τον δεύτερο ρόλο της στην Julia(1977).

Τρία χρόνια αργότερα το 1980, ωστόσο, η συγκλονιστική ερμηνεία της Vanessa ως επιζών από στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Playing For Time που της έφερε ένα Emmy φίμωσε πολλούς από τους επικριτές της. Και οι δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα την είδαν να επιστρέφει στη φόρμα καθώς κέρδισε δύο ακόμη υποψηφιότητες για την Ακαδημία για το The Bosnias and Howards End του 1984 το 1992.

Η Vanessa  μπήκε στην έβδομη δεκαετία της με μια έκρηξη δημιουργικής δραστηριότητας. Υπήρξε μια στυφή σκηνή στο Mission Impossible του 1996, και δύο υπέροχες ερμηνείες στο Mrs Dalloway και στο  Wilde στο ίδιο έτος ,1997

. Εν τω μεταξύ, η δέσμευσή της στον πολιτικό ακτιβισμό μέσω της τέχνης παρέμεινε στην πρώτη γραμμή της δουλειάς της και συνεχίζει να εργάζεται ως ειδική εκπρόσωπος του Παιδικού Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τις τέχνες.

Το 2002, η ηθοποιός επέστρεψε στη σκηνή σε μια παραγωγή της Lady Windermere's Fan μαζί με τη μικρότερη κόρη της Joely Richardson. Η άλλη κόρη της Vanessa, Natasha Richardson η οποία δυστυχώς έφυγε το 2009 από τη ζωή και η οποία ήταν σύζυγος του ηθοποιού Liam Neeson, ηταν επίσης επιτυχημένη ηθοποιός ενώ ο γιος της Carlo Nero από την επτάχρονη σχέση της με τον Ιταλό ηθοποιό Francο Nero είναι ένας επίδοξος σκηνοθέτης.

 Τα κανόνια του Ναβαρόνε

Διάσημη πολεμική ταινία του 1961, που γύρισε ο Τζέι Λι Τόμσον σε παραγωγή του διάσημου Καρλ Φόρμαν, με φυσικό σκηνικό το νησί της Ρόδου και πρωταγωνιστές τους σταρ Γκρέκορι Πεκ, Ντέιβιν Νίβεν, Άντονι Κουίν.Η επιτυχία της και τα κέρδη που έφερε στο νησί των ιπποτών απέδειξαν πώς ο κινηματογράφος και ειδικότερα το Χόλιγουντ, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην προβολή και ανάπτυξη της χώρας....
Στην ταινία πήραν μέρος δέκα τανκς, 18 τεθωρακισμένα, 12 τζιπ, 93 άλλα οχήματα, 40 μοτοσικλέτες, ένα ανιχνευτικό αεροπλάνο, δύο ελικόπτερα, 6 αντιτορπιλικά, ένα περιπολικό σκάφος, χίλιοι στρατιώτες και εκατοντάδες κομπάρσοι, κυρίως ντόπιοι, που πληρώνονταν 120 δραχμές την ημέρα....

Όταν γυριζόταν η ταινία, οι πρωταγωνιστές σταρ τράβηξαν πάνω τους το τεράστιο ενδιαφέρον τόσο του ξένου Τύπου όσο και των γαλαζοαίματων της εποχής. Εκτός από όλα τα πρακτορεία του κόσμου, στα γυρίσματα παραβρέθηκαν η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη και οι πριγκίπισσες Ειρήνη και Σοφία. Ο Γκρέκορι Πεκ δεχόταν καθημερινές «επιθέσεις» από το γυναικείο πληθυσμό. Σημειώνεται ότι το ρόλο των Γερμανών στρατιωτών έπαιζαν εθελοντικά οπλίτες της ελληνικής χωροφυλακής. Μετά το τέλος των γυρισμάτων ο Άντονι Κουίν, που μαγεύτηκε από το νησί των Ιπποτών, προσπάθησε να αγοράσει μία έκταση πάνω σε μία παραλία, αλλά τελικώς δεν τα κατάφερε.«Παναγία μου, να μην ξαναδούμε ποτέ τέτοια», είπε νοικοκυρά του χωριού Κρεμαστή της Ρόδου, όταν είδε ένα τσούρμο γερμανών στρατιωτών να κατεβαίνουν συντεταγμένα  στην πλατεία του χωριού.

 Οι στρατιώτες ήταν κομπάρσοι που γύριζαν σκηνή για τις ανάγκες της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε». Οι κάτοικοι του χωριού, στη θέα των «γερμανών» στρατιωτών αναστατώθηκαν αν και γνώριζαν για τα γυρίσματα. Στο μυαλό τους ήρθαν οδυνηρές μνήμες του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε τελειώσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Κατά τα άλλα, ήταν ενθουσιασμένοι που το νησί τους «μύριζε» Χόλιγουντ.  Πολλοί Αμερικανοί σταρ βρίσκονταν στην Ρόδο για τα γυρίσματα της ταινίας και οι προβολείς των διεθνών μέσων ενημέρωσης ήταν στραμμένοι στο νησί των Ιπποτών. Γκρέγκορι Πεκ, Άντονι Κουίν,  Άντονι Κουέιλ, Τζέιμς Ντάρεν, Ειρήνη Παππά, Τζία Σκάλα και πολλοί άλλοι,  τριγυρνούσαν καθημερινά στους δρόμους του νησιού και απολάμβαναν κάθε γωνιά του.... H ταινία συγχρηματοδοτήθηκε απ τον Αριστοτέλη Ωνάση.

 Ο Hugh Cornwell είναι ένα από τα καλύτερα ταλέντα της βρετανικής μουσικής και καταξιωμένος κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης. Στο βρετανικό ροκ συγκρότημα The Stranglers, γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη με 10 επιτυχημένα άλμπουμ και 21 single , χαράζοντας τον εαυτό του στη μουσική ψυχή του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ευρώπης με κλασικά τραγούδια, όπως τα Peaches, No more Heroes, Golden Brown, Always the Sun, Grip, Nice N Sleazy, Duchess και Skin Deep.

Γνωστός ως frontman των Stranglers, ενός από τα πιο μακροβιότερα και διεθνώς δημοφιλή συγκροτήματα από το αρχικό κύμα του βρετανικού πανκ, ο Hugh Cornwell απολάμβανε επίσης μια μέτρια επιτυχημένη σόλο καριέρα, ξεκινώντας με το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του, Nosferatu, το 1979 και συνεχίζοντας. πολύ μετά την αποχώρησή του από το γκρουπ το 1990.

Γεννημένος το 1949 και μεγαλωμένος στο Tufnell Park στο Βόρειο Λονδίνο, ο Cornwell άρχισε να ασχολείται με τη μουσική στο γυμνάσιο, όπου έπαιζε σε ένα συγκρότημα με τον Richard Thompson (αργότερα Fairport Convention). Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ με πτυχίο B.Sc. στη βιοχημεία, μετακόμισε στη Στοκχόλμη για να κάνει μεταπτυχιακή έρευνα. Εκεί δημιούργησε το συγκρότημα Johnny Sox, το οποίο αργότερα θα γίνει Οι Stranglers. Το συγκρότημα, αρχικά ομαδοποιημένο με το punk rock, ήταν πολύ πιο ειρωνικό και εγκεφαλικό από τους περισσότερους συγχρόνους του. Συνέχισαν να επεκτείνουν πολύ τον ήχο τους, μεταμορφώνοντας σε new wave και αργότερα, σχετικά mainstream ποπ.

Ο Cornwell κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του, Nosferatu, το 1979, μια συνεργασία με τον ντράμερ των Magic Band, Robert Williams. Δεύτερο άλμπουμ ήταν το  Wolf το 1988. Το 1990, νιώθοντας ότι το συγκρότημα είχε πέσει αρκετά καλλιτεχνικά, ο Cornwell έφυγε από τους Stranglers. Στη συνέχεια, έγινε όλο και πιο παραγωγικός, εκδίδοντας δύο σόλο άλμπουμ τη δεκαετία του '90 και τέσσερα στη δεκαετία του 2000, μαζί με πολλά ζωντανά και συλλογικά άλμπουμ -- ιδίως το ζωντανό box set με τρία CD People, Places, Pieces (2006) -- και οι συλλογικές προσπάθειες CCW (1992) με τους Roger Cook και Andy West and Sons of Shiva (1999) με τον Ιρλανδό ποιητή John W. Sexton. 

Έγραψε επίσης πέντε βιβλία, μεταξύ των οποίων δύο μυθιστορήματα. Ηχογραφημένη ως επί το πλείστον σε ένα stripped-back power trio, η σόλο μουσική του Cornwell είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένη από τα μπλουζ και το ροκ εν ρολ και χαρακτηρίζεται από τους πολυμαθείς και σαρδόνιους στίχους του.

Death Hunt(1981). Τσαρλς Μπρόνσον και Λη Μάρβιν μαζί, σε μια ξεχασμένη περιπέτεια του 1981, βασισμένη σε αληθινά περιστατικά, που έλαβαν χώρα στον Καναδά το 1931, δίνοντας όμως μια διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας. Τα μεγάλα ατού της (αρκετά βίαιης για την εποχή της) ταινίας, είναι σίγουρα οι Μπρόνσον και Μάρβιν, οι οποίοι κάνουν το φιλμ κλασικό, μόνο και μόνο με την παρουσία τους.

Μιας πραγματικότητας, που ούτως ή άλλως είναι θολή μέχρι σήμερα, καθώς δεν έχει διαλευκανθεί πλήρως ποιος αληθινά ήταν ο Άλμπερτ Τζόνσον, ο "τρελός κυνηγός του Ρατ Ρίβερ" .

 Ο Άλμπερτ Τζόνσον του Τσαρλς Μπρόνσον, είναι ένας αντικοινωνικός, λιγομίλητος τύπος, ο οποίος θα κυνηγηθεί από μια ομάδα ντόπιων ταραχοποιών, όταν θα αγοράσει το σκύλο ενός από αυτούς, παρά τη θέλησή του, για να τον σώσει από βέβαιο θάνατο σε μια κυνομαχία. Οι ντόπιοι επιτίθενται στην καλύβα του Τζόνσον κι αυτός αμυνόμενος, θα σκοτώσει έναν από αυτούς. 

Τότε μπλέκεται πλέον η αστυνομία και μπαίνει στο παιχνίδι ο Λη Μάρβιν, ως αρχιφύλακας Μίλερ. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι δύο άνδρες με διαφορετική κοινωνική υπόσταση αλλά ως προσωπικότητες μοιάζουν ίδιοι, με τον Μίλερ να μην διακρίνεται κι αυτός για την κοινωνικότητά του. Στη σκηνή της ανάκρισης του Τζόνσον από τον Μίλερ έξω από την καλύβα του, φαίνεται η συμπάθεια του Μίλερ για τον Τζόνσον, ξεκινώντας έτσι μια περίεργη σχέση κυνηγού και κυνηγημένου. Ο Μίλερ δεν θέλει να κυνηγήσει τον Τζόνσον, γιατί τον θεωρεί αθώο, είναι όμως αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να το πράξει.

  . 

 Η ταινία σταθμός, που σφράγισε τη δεκαετία του ’50 και γέννησε ένα διαχρονικό σύμβολο, τον Τζέιμς Ντιν. Το φιλμ αφηγείται την ιστορία ενός ατίθασου έφηβου (υποδειγματικός ο Τζέιμς Ντιν), που έρχεται σε μια πόλη, συναντά ένα κορίτσι, αμφισβητεί τους γονείς της και αντιμετωπίζει γυμνασιακούς τσαμπουκάδες, με τους πιτσιρικάδες του τοπικού σχολείου.

Η ταινία δανείστηκε τον τίτλο της από το μυθιστόρημα του 1944 του ψυχιάτρου Ρόμπερτ Μ. Λίντνερ με τίτλο Rebel Without a Cause: The Hypnoanalysis of a Criminal Psychopath.Όχι τόσο μια σπουδαία ταινία, αν και συναρπαστική αφηγηματικά και άψογη στις ερμηνείες και το τεχνικό της κομμάτι, ο Επαναστάτης χωρίς Αιτία από το 1954 είναι ακρογωνιαίος λίθος του λαϊκού πολιτισμού, βάζοντας στο παιχνίδι της ψυχαγωγίας τους έφηβους με μια ολόδική τους ταινία, αν και γυρισμένη από έναν «μεγάλο» σε ηλικία. 

Μαζί με τον Φύλακα στη Σίκαλη και το rock n roll, ο Επαναστάτης χωρίς Αιτία είναι ένα κειμήλιο της μεταπολεμικής απελευθέρωσης μιας γενιάς που δεν είχε σχέση με τους πατεράδες της, μιας γενιάς που λαχταρούσε να αποδεσμευτεί από τα τραύματα και τα συντρίμμια και να γλεντήσει το θυμό με ρυθμό. Το Επαναστάτης Χωρίς Αιτία θεωρείται από πολλούς καταραμένη ταινία, καθώς κι οι τρεις πρωταγωνιστές της πέθαναν πρόωρα κι υπό ανεξήγητες συνθήκες. 

Την αρχή έκανε ο Τζέιμς Ντιν που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Σεπτέμβριο του 1955. Ο Σαλ Μίνεο δολοφονήθηκε το 1976 σε ηλικία 37 ετών σε ένα σοκάκι πίσω από την πολυκατοικία στην οποία διέμενε στο Χόλιγουντ, ενώ η Νάταλι Γουντ σκοτώθηκε το 1981, ενώ βρισκόταν σε κρουαζιέρα με το σύζυγό της Ρόμπερτ Βάγκνερ. Ο «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» έλαβε συνολικά τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ χωρίς όμως να κερδίσει κάποιο χρυσό αγαλματίδιο. Η Νάταλι Γουντ προτάθηκε για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, ενώ ο Σαλ Μίνεο προτάθηκε για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Ο Τζέιμς Ντιν έλαβε υποψηφιότητα (μετά θάνατον) για την πρώτη από τις δυο ταινίες που γύρισε εκείνη τη χρονιά, μαζί με το «Ανατολικά της Εδέμ».

 Το στιχουργικό δίδυμο που συνεργάστηκε για πληθώρα θεατρικών και κινηματογραφικών έργων, ήταν γνωστό για την «εξειδίκευσή» του στις μπαλάντες.

Έγραψαν στίχους που έγιναν εμπορικές επιτυχίες με τις φωνές, μεταξύ άλλων, της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, του Φρεντ Αστέρ και του Φρανκ Σινάτρα.

Οι Μπέργκμανς είχαν προταθεί για 16 Όσκαρ, κερδίζοντας τρία από αυτά - για το The Way We Were (που ακούστηκε στην ομότιτλη ταινία του 1973 με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ), το Windmills of Your Mind από την ταινία Υπόθεση Τόμας Κράουν τού 1968 και για τα κομμάτια του Yentl τού 1983.

Οι δύο τους είχαν κερδίσει πλήθος Grammy και Emmy και είχαν περιληφθεί στους στιχουργούς του Hall of Fame το 1980.

Πηγή: lifo.gr

 Σπάνια το κοινό αντιμετωπίζει μια ταινία δράσης τόσο δυναμικά συναρπαστική και όμως τόσο εμποτισμένη με ανθρωπιστική διορατικότητα, λεπτά αποκαλυπτικά μηνύματα και ηθική ανάμεσα στις γραμμές. Οι ακραίοι αντιήρωες της ταινίας είναι αφάνταστα πρωτότυποι. Με απλά λόγια, οι καλοί είναι κακοί και οι κακοί είναι καλοί. Αυτή η δραστική αλλαγή σε σημαντικούς ρόλους προσδίδει σε μια σκληρή αλλά συγκινητική εμπειρία που δεν μοιάζει με τίποτα για το οποίο θα μπορούσε να προετοιμάσει κατάλληλα τους θεατές ο μειονεκτικά γενικός τίτλος.

Εμπλουτίζοντας τους χαρακτήρες τους με ένα εκπληκτικό βάθος, ο Jon Voight και ο Eric Roberts δημιουργούν μια συναρπαστική, απίθανη συνεργασία. Ο Voight  είναι ισχυρός πρωταγωνιστής, αν και ο χαρακτήρας του είναι σημαδεμένος, πικρός, ασταθής και ένας απαίσιος εκφυλισμένος – καθιερώνοντας ιδιότητες για μια συναρπαστική τελική λύτρωση. Ο Μπακ, ενώ είναι επίσης εγκληματίας, είναι αντιθέτως πιο απλός και ήρεμος. είναι ένας τραμπούκος που του λείπει βαθιά γνωστική ικανότητα και, σαν ένα εικονιστικό κριάρι, χειραγωγείται εύκολα από το διεφθαρμένο πρότυπό του. Ο διάλογος είναι επίσης αξιοσημείωτος, καθώς βοηθά στον καθορισμό των αντίθετων απόψεων των Manny και Buck και εξορθολογίζει τις νοοτροπίες επιβίωσής τους. H DeMornay είναι η εύθραυστη κόλλα που τους εμποδίζει να σφάζονται ανόητα ο ένας με τον άλλον και το κλειδί για να κατανοήσουν  την συλλογικά απελπισμένη κατάστασή τους. Η εξαιρετική ερμηνεία των Voight  και Roberts δεν πέρασε απαρατήρητη, καθώς και οι δύο ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ το 1985. Ο ηθοποιός John P. Ryan στον ρόλο του  απαίσιου και αυστηρού αρχιφύλακα που θέλει τους καταδίκους νεκρούς.

Βασισμένο σε σενάριο του θρυλικού Akira Kurosawa, το "Runaway Train" είναι γεμάτο με τα βάθη της ζωής, του θανάτου, των επιθέσεων, των ηθικών επιλογών και του εύπλαστου πεπρωμένου.

Πλοκή: Ένας σκληραγωγημένος κατάδικος και ένας νεότερος κρατούμενος δραπετεύουν από μια βάναυση φυλακή στη μέση του χειμώνα για να βρεθούν σε ένα τρένο εκτός ελέγχου με μια σιδηροδρομική υπάλληλο ενώ τους καταδιώκει ο εκδικητικός αρχηγός ασφαλείας.

 Ο βραβευμένος με Όσκαρ Fred Zinnemann σκηνοθετεί αυτό το συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ βασισμένο στο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Frederick Forsyth. Μια υπόγεια οργάνωση θέλει τον Γάλλο Πρόεδρο Στρατηγό Σαρλ ντε Γκωλ νεκρό και στρέφονται σε έναν αδίστακτο δολοφόνο γνωστό μόνο ως «Το Τσακάλι» για να πατήσει τη σκανδάλη. Η ένταση αυξάνεται καθώς οι μεθοδικές προετοιμασίες του επίδοξου δολοφόνου παραλληλίζονται με τις προσπάθειες της γαλλικής και της βρετανικής αστυνομίας να αποτρέψουν ένα γεγονός που θα ζαλίσει τον κόσμο. Ετοιμαστείτε για διεθνή ίντριγκα και ασταμάτητο σασπένς στην Ημέρα του Τσακαλιού.

Το «The Day of the Jackal» του Fred Zinnemann είναι μια συναρπαστική ταινία. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για το πόσο καλό είναι πραγματικά: δεν είναι απλώς ένα κλασικό σασπένς, αλλά ένα όμορφα εκτελεσμένο παράδειγμα κινηματογραφικής δημιουργίας.  Το σενάριο συγκεντρώνει σχολαστικά μια απίστευτη σειρά υλικού και στη συνέχεια ο Zinnemann το χορογραφεί έτσι ώστε η ιστορία - όσο περίπλοκη κι αν είναι - να ξεδιπλώνεται σε σχεδόν παραστατική σκοτεινότητα.

Τα στούντιο της Universal αρχικά θέλησαν να καλέσουν έναν μεγάλο Αμερικανό ηθοποιό για τον ρόλο του  Τσακαλιού, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τζακ Νίκολσον να έρχονται στην Ευρώπη για οντισιόν. Αν και η Universal επέλεξε τον Νίκολσον, ο Zinnemann εξασφάλισε τελικά μια συμφωνία με την παραγωγή που όριζε ότι θα έπαιρναν μόνο Ευρωπαίους ηθοποιούς. Στη συνέχεια, οι Βρετανοί ηθοποιοί David McCallum, Ian Richardson, και  Michael York εξετάστηκαν πριν ο Zinnemann  επιλέξει τον Edward Fox. Η Jacqueline Bisset προσφέρθηκε για τον ρόλο της Ντενίζ, αλλά τον απέρριψε  λόγω συγκρούσεων στον προγραμματισμό. Το «The Day of the Jackal» γυρίστηκε σε στούντιο και σε τοποθεσίες στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία και την Αυστρία.

Η Ημέρα του Τσακαλιού έλαβε θετικές κριτικές και κέρδισε το βραβείο BAFTA για το καλύτερο μοντάζ (Ralph Kemplen), πέντε επιπλέον υποψηφιότητες για βραβεία BAFTA, δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ. Το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 74η μεγαλύτερη βρετανική ταινία του 20ου αιώνα.

 Ο Cat Stevens μεγάλωσε από είδωλο εφήβων της δεκαετίας του 60 σε έναν από τους πιο σημαντικούς τραγουδιστές-συνθέτες όλων των εποχών. Εκτός από τα τεράστια μουσικά του επιτεύγματα, η δια βίου πνευματική του αναζήτηση έχει προσθέσει ίντριγκα και βάθος σε μια πρωτοποριακή καριέρα.

Ο Steven Demetre Georgiou, γεννημένος στις 21 Ιουλίου 1948 στην περιοχή Marylebone του Λονδίνου, ήταν το μικρότερο παιδί ενός Κύπριου πατέρα, του Σταύρου Γεωργίου (1900–1978),και μιας Σουηδής μητέρας, της Ingrid Wickman (1915–1989). ). Έχει μια μεγαλύτερη αδερφή, την Ανίτα (γενν. 1937) και έναν αδελφό, τον David Gordon. 

Αν και ο πατέρας του ήταν Ελληνορθόδοξος και η μητέρα του Βαπτίστρια, ο Stevens στάλθηκε στο Ρωμαιοκαθολικό Δημοτικό Σχολείο St Joseph, στην οδό Macklin, που ήταν πιο κοντά στην επιχείρηση του πατέρα του στο Drury Lane. Ο Stevens ανέπτυξε ενδιαφέρον για το πιάνο σε νεαρή ηλικία. Στα 15 του, εμπνευσμένος από τη δημοτικότητα των Beatles, άρχισε να ενδιαφέρεται για την κιθάρα. Έπεισε τον πατέρα του να πληρώσει 8 £ για την πρώτη του κιθάρα και άρχισε να την παίζει και να γράφει τραγούδια.

Αν και του άρεσε η τέχνη του σκιτσογράφου (τα μετέπειτα δισκογραφικά του άλμπουμ παρουσίαζαν το πρωτότυπο έργο τέχνης του), αποφάσισε να ακολουθήσει μουσική καριέρα. Άρχισε να παίζει με το όνομα "Steve Adams" το 1965 ενώ ήταν στο Hammersmith. Εκείνη τη στιγμή, στόχος του ήταν να γίνει τραγουδιστής . Εκτός από τους Beatles, άλλοι μουσικοί που τον επηρέασαν ήταν οι Kinks,  ο Bob Dylan, η Nina Simone, οι καλλιτέχνες των blues Lead Belly και Muddy Waters, Biff Rose (ιδιαίτερα το πρώτο άλμπουμ του Rose), Leo Kottke και Paul Simon. Προσπάθησε επίσης να μιμηθεί συνθέτες μιούζικαλ, όπως ο Ira Gershwin και ο Leonard Bernstein. Το 1965 υπέγραψε εκδοτική συμφωνία με την Ardmore & Beechwood και ηχογράφησε πολλά demos, συμπεριλαμβανομένου του "The First Cut Is the Deepest".

Ο Stevens  σημείωσε πρόωρη επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του '60 με τα "I Love My Dog" και "Matthew and Son". Ήταν ένας παραγωγικός τραγουδοποιός γράφοντας τραγούδια όπως τα «Here Comes My Baby» και «The First Cut Is The Deepest» για άλλους καλλιτέχνες. Το τελευταίο, συγκεκριμένα, θα συνέχιζε να γίνεται διεθνής επιτυχία σε πολλές περιπτώσεις για διάφορους καλλιτέχνες.

Το 1968 ο βαρύς φόρτος εργασίας των περιοδειών, οι δεσμεύσεις των μέσων ενημέρωσης και τα προνόμια του τρόπου ζωής των ποπ σταρ άρχισαν να τον βαραίνουν και έτσι   ο Cat προσβλήθηκε από μια δυνητικά θανατηφόρα κρίση φυματίωσης και νοσηλεύτηκε για αρκετούς μήνες. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ξεκίνησε μια σημαντική διαδικασία εσωτερικού προβληματισμού και διαλογισμού.

Μετά την ανάρρωσή του και με μια νέα προοπτική για τον κόσμο, ο Cat υπέστη μια βαθιά μουσική μεταμόρφωση. Έγραψε περίπου 40 τραγούδια και έκανε θεμελιώδεις αλλαγές στον τρόπο ζωής του. Ο νέος του ήχος ήταν πιο απογυμνωμένος και οικείος, οι στίχοι του απέκτησαν λεπτότητα και ένα διαισθητικό πλεονέκτημα, και στην ιδιωτική του ζωή άρχισε να εξερευνά ποικίλα πνευματικά μονοπάτια.

Η περίοδος από το 1970 έως το 1974 θα έβλεπε τον Cat Stevens να ανεβαίνει στα ανώτερα κλιμάκια του μουσικού superstardom. Το άλμπουμ του του 1970 Tea for the Tillerman, που έγινε χρυσό στις ΗΠΑ, περιείχε τα κλασικά «Wild World», «Hard Headed Woman», «Where Do the Children Play;» και «Father & Son». Ωστόσο, ήταν αναμφισβήτητα το Teaser and the Firecat του 1971 που έκανε τον Cat πραγματικό μέγα σταρ. Τραγούδια όπως τα «Morning Has Broken», «Peace Train» και «Moonshadow» είχαν απήχηση στο κοινό σε όλο τον κόσμο και αγκαλιάστηκαν από μια γενιά ως ύμνοι ειρήνης και ενότητας. Τα τραγούδια αυτής της εποχής θα συνεχίσουν να εκτιμώνται και από τις μελλοντικές γενιές, η διαχρονική ποιότητά τους φάνηκε όταν μια διασκευή του «Father & Son» έγινε τεράστια επιτυχία για το ιρλανδικό ποπ συγκρότημα Boyzone τη δεκαετία του 1990.

Το 1975 ο Cat γνώρισε ένα άλλο σημαντικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή. Ενώ κολυμπούσε στον Ειρηνικό Ωκεανό στα ανοιχτά του Μαλιμπού, άρχισε να παρασύρεται στη θάλασσα. Φοβούμενος τον επικείμενο θάνατο, κάλεσε τον Θεό παρακαλώντας ότι, αν σωθεί, θα αφιέρωνε τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού. Εκείνη τη στιγμή ένα απαλό κύμα τον παρέδωσε στην ακτή και στην ασφάλεια. Μια σειρά γεγονότων ξεκίνησε και, αφού έλαβε ένα αντίγραφο του Κορανίου από τον αδελφό του, ασπάστηκε το Ισλάμ το 1977.

Κατά τη διάρκεια των ισλαμικών σπουδών του, ο Cat ένιωσε μια ισχυρή συγγένεια με την ιστορία του Ιωσήφ και αποφάσισε να πάρει το αραβικό αντίστοιχό του ως το νέο του όνομα, και έγινε Yusuf Islam το 1978. Στη συνέχεια κατέπληξε τον κόσμο εγκαταλείποντας τη φήμη και την καριέρα του ως αστέρας της μουσικής. να κάνει οικογένεια και να αφοσιωθεί σε φιλανθρωπικό έργο.

Εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 2014.

Φιλοποίμην Φίνος (1975)

Ο Δημοσιογράφος Δημήτρης Λυμπρόπουλος με τον Φιλοποίμην Φίνο ,3 Οκτωβρίου 1975: Εμφανίζεται και ο ηθοποιός Θανάσης Βέγγος ο οποίος μιλάει με συγκίνηση για τη βοήθεια και τη στήριξη του Φίνου προς τον ίδιο.

 Τεράστιο κεφάλαιο στον Ελληνικό μας Κινηματογράφο. όλα τα είχε ομορφιά, γοητεία, ερμηνεία επάνω στο σανίδι αλλά και στην οθόνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης άφησε και αυτός όπως όλα τα άλλα ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου ,το στίγμα του .Όπως είχε δηλώσει και σε μια συνέντευξη της η μεγάλη  Ελένη Χαλκούση  :Δεν υπάρχουν ποιά Ζεν πρεμιε στην Ελλάδα. Ο τελευταίος ήταν ο Αλεξανδράκης.

Γεννήθηκε στης 27  Νοεμβρίου 1928 από εύπορη οικογένεια, γιος δικηγόρου από τη Μάνη της Πελοποννήσου. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη με λογοτεχνία, αθλήματα ελίτ και εκπαίδευση κορυφαίας βαθμίδας, διαμορφώνοντας τις πνευματικές του κοσμοθεωρίες. Διέπρεψε στην ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της Εθνικής Ελλάδος.

Σε ηλικία δεκαέξι ετών, αποφάσισε να μπει στη Σχολή Δοκίμων, με την ελπίδα να γίνει Αξιωματικός του Ναυτικού. Εμπνεύστηκε βαθιά από μια θεατρική παράσταση του Κάρολου Κουν, που τον ενθάρρυνε να εγγραφεί στο Βασιλικό Θέατρο. Αργότερα σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Δημήτρης Χορν ου ήταν στο Βασιλικό Θέατρο τότες, ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Εδώ ξεκίνησε την αξιόλογη καριέρα του στις τέχνες του θεάματος.

Το 1943 ο σκηνοθέτης Γιώργος Τζαβέλλας ξεκίνησε να κάνει την πρώτη του ταινία με τον τίτλο Χειροκροτήματα. Για την ανάγκη των γυρισμάτων ήθελε άτομα να γεμίσουν την πλατεία ,περίοδος κατοχής τότες, αλλά δυστυχώς τα οικονομικά δεν επιτρέπαν την χρήση κομπάρσων. Έτσι μάζεψε διάφορους και μέσα σε αυτούς ήταν και ο τότες πιτσιρικάς ,Αλέκος Αλεξανδράκης ο οποίος ήθελε πάρα πολύ να δει πως γυρίζεται μια ταινία .Αυτή θα έλεγα ότι είναι η πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο για τον Αλεξανδράκη.

Ο Αλεξανδράκης πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 ταινίες. Πρωταγωνίστησε σε ταινίες της  Finos Films, του Φιλοποίμην Φίνου. Έκανε το ντεμπούτο του στην οθόνη το 1949  με την ταινία «Δύο Κόσμοι». Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο Αλέκος συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε αμέτρητες ταινίες και έγινε διάσημος για την ακαταμάχητη γοητεία και τις εκπληκτικές υποκριτικές του ικανότητες.

Ποτέ δεν έβγαλε προς τα έξω την προσωπική ου ζωή. Στην ερωτική του ζωή, παντρεύτηκε τέσσερις φορές, οι οποίες δυστυχώς κατέληξαν σε διαζύγιο. Ωστόσο, παρέμεινε με την τελευταία του σύντροφο Νόνικα Γαληνέα για 21 χρόνια, αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Εκτός από την υποκριτική στη σκηνή και στην οθόνη, ο Έλληνας ηθοποιός εντρυφούσε και στον κόσμο της κινηματογραφικής παραγωγής. Σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, καθώς και ταινίες όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουξ και το «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο Αλεξανδράκης ήταν δηλωμένος αριστερός και γνωστός στις αρχές από τη δραστηριότητά του. Είχε πει ότι “ στην κατοχή ήμουν 12 χρόνων παιδί και τότε κυριαρχούσε το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ. Είχε συμμετάσχει  στην πρώτη Μαραθώνια πορεία πίσω από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και μετά τη δολοφονία του ειρηνιστή πολιτικού, συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Στην διάρκεια της δικτατορίας αντιμετώπισε πολλά προβλήματα.

Είχε μπει στη μαύρη λίστα. Μάλιστα, πολλοί θιασάρχες δέχονταν απειλές για να μην τον πάρουν στο θέατρό τους.

Ο Αλεξανδράκης άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά. Συνολικά, ο Αλέκος Αλεξανδράκης πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 ταινίες και υπήρξε δημοφιλής μορφή σε όλη την Ελλάδα την εποχή του. Έπαιξε σημαντικούς ρόλους στο θέατρο και άφησε ένα αξέχαστο στίγμα σε κάθε μέλος του κοινού.

Το 2001, ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στις παραστατικές τέχνες στην Ελλάδα.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή το 2005 μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

 Δημιουργήθηκε το 1973, το βρετανικό σκληρό ροκ συγκρότημα Bad Company , ένα supergroup που αποτελούταν από  τον πρώην μπασίστα των King Crimson ,Boz Burrell, τον πρώην κιθαρίστα των Mott the Hoople, Mick Ralphs και τον τραγουδιστή Paul Rodgers και τον ντράμερ Simon Kirke, και οι δύο προηγούμενα μέλη των Free. Με τη δύναμη των μυϊκών φωνητικών του Rodgers και της κιθάρας του Ralphs με βάση τα blues, οι Bad Company ήταν το πρώτο συγκρότημα που υπέγραψε συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρεία Led Zeppelin Swan Song. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1974 ήταν μια διεθνής επιτυχία, κατακτώντας την κορυφή των αμερικανικών τσαρτ δίσκων και ανεβαίνοντας με το νούμερο ένα σινγκλ "Can't Get Enough of Your Love".

Το Straight Shooter, που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά, ήταν άλλη μια μεγάλη επιτυχία, σημειώνοντας την επιτυχία "Feel Like Makin' Love", ενώ το Run with the Pack του 1976 ήταν ο τρίτος συνεχόμενος δίσκος του συγκροτήματος με πωλήσεις εκατομμυρίων. Μετά το Burnin' Sky του 1977, Οι Bad Company ηχογράφησαν το Desolation Angels του 1979, το οποίο διόσμησε τον ήχο του γκρουπ με συνθεσάιζερ και έγχορδα. Ακολούθησε ένα διάλειμμα τριών ετών πριν από την κυκλοφορία του Rough Diamonds, του τελευταίου LP του γκρουπ στην αρχική του ενσάρκωση.

Το 1986, οι Ralphs και Kirke ανέστησαν το όνομα Bad Company, επιστρατεύοντας τον πρώην τραγουδιστή των Ted Nugent, Brian Howe, για να αντικαταστήσει τον Rodgers. Το ντεμπούτο της καινούριας σύνθεσης, Fame & Fortune, ήταν εμπορική αποτυχία, αλλά το Dangerous Age του 1988 έγινε μικρή επιτυχία. Κυκλοφόρησε το 1990, το Holy Water τα πήγε ακόμα καλύτερα, καθώς η power μπαλάντα "If You Needed Somebody" έγινε επιτυχία στα Top 20. Το Here Comes Trouble, που κυκλοφόρησε το 1992, έγινε πλατινένιο και κέρδισε άλλη μια επιτυχία στο Top 40 με το "How About That".

Ακολούθησαν δύο ακόμη LP -- το The Company of Strangers του 1995 και το Stories Told and Untold του επόμενου έτους -- και το 1998 η αρχική σύνθεση των Rodgers, Ralphs, Kirke και Burrell επανενώθηκε για να ηχογραφήσει μια σειρά από νέα κομμάτια που εμφανίστηκαν μαζί με παλαιότερο υλικό στις αρχές του επόμενου έτους στο The Original Bad Company Anthology. Μια μακρά περιοδεία επανασύνδεσης ακολούθησε εκείνη την άνοιξη, μετά την οποία Οι  Bad Company διαλύθηκαν ξανά. Παρόλο που θα εμφανίζονταν διάφορα επανενωμένα lineups την επόμενη δεκαετία, η περιοδεία του 1999 θα ήταν η τελευταία φορά που τα τέσσερα αρχικά μέλη έπαιξαν μαζί.

 Το Vanishing Point ήταν καθαρά αντιπολιτισμικό. Όχι μόνο επειδή το σενάριο γράφτηκε από έναν Guillermo Cabrera Infante με το ψευδώνυμο Guillermo Cain , έναν πρώην Κουβανό επαναστάτη που, για μια  ζωή, υπηρέτησε ως διευθυντής του Instituto del Cine υπό τον Φιντέλ Κάστρο και τιμήθηκε με το Premio Cervantes από τον βασιλιά Χουάν Κάρλος της Ισπανίας. Όχι μόνο με την έννοια ότι είχε ευαισθησίες χίπις, αλλά επειδή συνδύαζε ευαισθησίες υπέρ των ναρκωτικών και οπτικά υπέρ του γυμνού.

Η ιστορία βασίστηκε σε δύο πραγματικά γεγονότα: την ατιμωτική καριέρα ενός αστυνομικού του Σαν Ντιέγκο και  δεύτερο σε μια γρήγορη καταδίωξη ενός άνδρα που αρνήθηκε να σταματήσει και σκοτώθηκε όταν έπεσε σε ένα αστυνομικό οδόφραγμα.

Το 1969, ο σκηνοθέτης Richard C. Sarafian απέρριψε μια πρόταση να κάνει το Downhill Racer του Robert Redford για να σκηνοθετήσει το Vanishing Point. Τον τράβηξαν τα θέματα της αντικουλτούρας στο σενάριο του Cain. Αρχικά, ο σκηνοθέτης ήθελε τον Gene Hackman να υποδυθεί τον Kowalski, αλλά το στέλεχος του στούντιο της 20th Century Fox, Richard Zanuck , επέμενε να δώσει στον  σχετικά άγνωστο ηθοποιό Barry Newman τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία σηματοδότησε τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις στην οθόνη του Cleavon Little και του John Amos.

Πλοκή: Πρόκειται για έναν μοναχικό που οδηγεί ένα Dodge Challenger R/T του 1970 από το Ντένβερ στο Σαν Φρανσίσκο όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Γιατί; Κανένας πραγματικός λόγος. Είναι πρώην αστυνομικός. Είναι πρώην οδηγός αγώνων και πρώην δρομέας μοτοσικλετών. Είναι κτηνίατρος του Βιετνάμ που κέρδισε το Μετάλλιο της Τιμής, κυνηγημένος από την αστυνομία και συναντώντας διάφορους χαρακτήρες στη διαδρομή. 

Cinenostalgia με την Ροζίτα Σώκου

Η Μαρία Μπαλοδήμου συνάντησε τη δημοσιογράφο, κριτικό και συγγραφέα Ροζίτα Σώκου στο σπίτι της και μίλησε μαζί της για την πολύχρονη πορεία της. Η συζήτηση άρχισε από τις περίφημες βεγγέρες που συνήθιζε να διοργανώνει κάθε Κυριακή, με προσκεκλημένους ανθρώπους του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τέχνης γενικότερα. Η Ροζίτα Σώκου μίλησε, ακόμη, για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο κι εξήγησε γιατί ήταν λίγο επιφυλακτική μαζί του και δεν έγραφε κριτικές. Αναφέρθηκε, επίσης, σε σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες εκείνης της εποχής, όπως οι: Γιώργος Τζαβέλλας, Γιώργος Παππάς, Βασίλης Λογοθετίδης,  Κυριάκος Μαυρέας, Βασίλης Γεωργιάδης, Αλέκος Σακελλάριος, Σαπφώ Νοταρά, Ορέστης Μακρής, Σμάρω Στεφανίδου, Γεωργία Βασιλειάδου, αλλά και σε κάποιους που θεωρούσε ότι αδικήθηκαν, όπως ο Τάκης Κανελλόπουλος και ο Κώστας Μανουσάκης.

Ακόμη άνοιξε το φωτογραφικό της άλμπουμ και μοιράστηκε μαζί μας αναμνήσεις από την προσωπική και επαγγελματική της ζωή, ενώ ο φακός της εκπομπής την ακολούθησε στη δραματική σχολή που δίδασκε, όπου την είδαμε την ώρα που έκανε μάθημα στους σπουδαστές και συζητούσε μαζί τους.

 Θρίλερ δράσης βασισμένο στο μυθιστόρημα του Alistair MacLean, με πρωταγωνιστές τον Donald Sutherland  και την Vanessa Redgrave ως μέλη μιας αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στην Αρκτική που ανακαλύπτουν μια περιουσία σε χρυσό κρυμμένη σε ένα ναζιστικό υποβρύχιο σε αποσύνθεση.

Λίγοι συγγραφείς έχουν μεταφράσει τόσο συχνά στη μεγάλη οθόνη με τόσο μεγάλη επιτυχία όσο ο Alistair MacLean. Ο Alistair MacLean είναι ένα όνομα που θα γνωρίζει όποιος αγαπά τις ταινίες. Έγραψε μερικές από τις καλύτερες περιπέτειες δράσης που έγιναν ποτέ που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, όπως το "Where Eagles Dare".Το πρωτότυπο μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε το 1971 και έγινε best-seller, πουλώντας πάνω από οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα. Η σκηνοθεσία είναι του  Don Sharp με καριέρα στην Hammer Films  και πρωταγωνιστούν οι Donald Sutherland, Vanessa Redgrave, Richard Widmark, Christopher Lee και Lloyd Bridges.

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 22 Νοεμβρίου 1978 στο Στιούαρτ της Βρετανικής Κολομβίας. Η μονάδα στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Εθνικό Πάρκο Glacier Bay στην Αλάσκα. Τα γυρίσματα στο Stewart και στο Glacier Bay διήρκεσαν τρεις μήνες.

Η ταινία ήταν μια αποτυχία στο box office. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ο Don Sharp είχε δηλώσει σε συνέντευξη του ότι η ταινία παρόλο που δεν πήγε καλα στον κινηματογράφο, είχε μεγάλη επιτυχία στο VHS. Οι σκηνές δράσης είναι άφθονες και περιλαμβάνουν μια δολοφονική χιονοστιβάδα, μια έκρηξη μαμούθ,  και μια καταδίωξη με μεγάλη ταχύτητα σε χιονισμένο έδαφος χρησιμοποιώντας καινοτόμα μηχανοκίνητα οχήματα. 

Η ταινία παρόλο της  αρνητικές κριτικές  εγώ προσωπικά την θεωρώ μια ωραία και εντυπωσιακή  περιπέτεια και την προτείνω ανεπιφύλαχτα.

Άννα Συνοδινού (Συνέντευξη)

Η Πολύ μεγάλη, κ σπουδαία, ηθοποιός του εθνικού θεάτρου ,Άννα Συνοδινού στο καλλιτεχνικό Καφενείο 30 Μαρτίου 1988 .

Μαίρη Μεταξά (Συνέντευξη)

Μαίρη Μεταξά:  Ήταν  η υπερπροστατευτική μάνα, κυρίως του Κώστα Βουτσά, με τον οποίο αποτέλεσαν ένα αχτύπητο και άκρως απολαυστικό δίδυμο στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Πολύ συγκινητική, θλιβερή συνέντευξη μιας πολύ καλής ηθοποιού που όπως φαίνεται ήταν και καλή ως άνθρωπος. Αλλά συνήθως οι καλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται, ειδικά σε αυτά τα επαγγέλματα. Ευτυχώς που έπαιξε σε όλες αυτές τις ταινίες με τον Κώστα Βουτσά (ο οποίος στάθηκε σαν γιος της μέχρι το τέλος) και τη θυμόμαστε. εδώ σε μια από της ελάχιστες και ίσως θα έλεγα και η μοναδική συνέντευξη που που έχει δώσει , στον αείμνηστο δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο.

Βασισμένο στο σημαντικό αστυνομικό μυθιστόρημα του James Ellroy, το LA Confidential είναι μια σκληρή ιστορία εγκλήματος και διαφθοράς που διαδραματίζεται το 1953 όταν το Λος Άντζελες μεταμορφωνόταν δυναμικά στη μητρόπολη του μέλλοντος μέσω των επιρροών της πληθυσμιακής έκρηξης, της προώθησης των πολιτών και της διάχυτη εμβέλεια της τηλεόρασης.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μεθυστικής εποχής, ένα καστ από σκληροτράχηλους, πολύχρωμους χαρακτήρες και στις δύο πλευρές του νόμου διασταυρώνονται σε έναν ιστό διαφθοράς και εξαπάτησης.

Τρεις αστυνομικοί, ένα call girl, ένας μυστηριώδης εκατομμυριούχος, μια  δημοσιογράφος τροφοδοτούν μια δαιδαλώδη πλοκή γεμάτη μυστήριο, φιλοδοξίες, ρομαντισμό και χιούμορ.

Σκηνοθετημένο από τον Curtis Hanson από το βραβευμένο με Όσκαρ σενάριο του, το L.A. Confidential περιλαμβάνει ένα all-star καστ, συμπεριλαμβανομένων των Kevin Spacey, Russell Crowe, Guy Pearce, James Cromwell, David Strathairn και Kim Basinger (στον βραβευμένο με Όσκαρ ρόλο της).

Ο Hanson είχε δει τον Russell Crowe  στο Romper Stomper και τον βρήκε "αποκρουστικό και τρομακτικό, αλλά σαγηνευτικό". Ο Guy Pearce πέρασε από οντισιόν και ο Hanson ένιωσε ότι «ήταν πολύ αυτό που είχα στο μυαλό μου για τον Ed Exley. την απόφασή του. Όπως έκανε και με τον Crowe, ο Hanson μαγνητοφώνησε τον Pearce και το έδειξε στους παραγωγούς, οι οποίοι συμφώνησαν ότι θα έπρεπε να παίξει ως Ed .Ο Hanson επέλεξε την Kim Basinger  λέγοντας σε μια συεντευξή του Ποια ομορφιά σήμερα θα μπορούσε να προβάλει τη γοητεία της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ;"

Πλοκή:Λος Άντζελες, 1953. Μακριά από τη λάμψη και τα φώτα της δημοσιότητας, το σκοτεινό κάτω μέρος του Χόλιγουντ βρέχεται από βία, έγκλημα και διαφθορά. Μια βάναυση δολοφονία συγκεντρώνει τρεις σκληροπυρηνικούς αστυνομικούς (Russell Crowe, Guy Pearce, Kevin Spacey) που σχηματίζουν μια απίθανη συνεργασία ακεραιότητας και καθήκοντος σε αυτό το θρίλερ νουάρ υπερπαραγωγής.

ΝΙΚΗΤΗΣ ΟΣΚΑΡ:

Καλύτερος δεύτερος γυναικείος ρόλος: Kim Basinger

Καλύτερη προσαρμογή σεναρίου

 The Snows of Kilimanjaro(1952):Η κινηματογραφική εκδοχή του διηγήματος σκηνοθετήθηκε από τον Henry King,, σε σενάριο Casey Robinson, και πρωταγωνίστησε ο Gregory Peck ως Harry, η Susan Hayward ως Helen, και η Ava Gardner ως Cynthia Green (ένας χαρακτήρας που δημιουργήθηκε  για την ταινία). Το τέλος της ταινίας δεν αντικατοπτρίζει το τέλος του βιβλίου.

Θεωρούμενη από τον ίδιο τον συγγραφέα , Ernest Hemingway ως μια από τις καλύτερες ιστορίες του που μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο , «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Esquire το 1936 και στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε στο The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories (1938).

Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ στα 25α Όσκαρ, Καλύτερης Φωτογραφίας, Έγχρωμης και Καλύτερης Καλλιτεχνικής Σκηνοθεσίας, Έγχρωμο .

Ο Humphrey Bogart, Richard Conte και Marlon Brando αναφέρθηκαν ότι ήταν όλοι υπό εξέταση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και ο Dale Robertson.

Η ταινία γυρίστηκε στης τοποθεσίες  Ναϊρόμπι, στην Κένυα, στο Κάιρο, στην Αίγυπτο και στη Γαλλική Ριβιέρα, και οι εργασίες στο στούντιο έγιναν στο Stage 14 στα 20th Century Fox Studios.

Η διάσημη ιστορία του Hemingway«Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» είναι μια απλή ιστορία ενός συγγραφέα που αργά αργά πεθαίνει από μια πληγή σε ένα αφρικανικό σαφάρι και σκέφτεται τις αποτυχίες της ζωής του. Έτσι, η μοναδική κινηματογραφική μεταφορά αυτής της ιστορίας γεμίζει την έλλειψη δραματικής δράσης με αναδρομές σε σκηνές από άλλα έργα του Χέμινγουεϊ και από τη ζωή του ίδιου του συγγραφέα. 

Στην ταινία του 1952 πρωταγωνιστεί ο Gregory Peck ως ο συγγραφέας Χάρι Στριτ. Στην πρώτη σκέψη, ο Peck  θα φαινόταν πολύ αστικός κύριος για να παίξει έναν τόσο σκληρό χαρακτήρα. Αλλά είναι πραγματικά πολύ καλός . Βλέπουμε τα πρώτα του χρόνια στο Παρίσι, τις μάχες του στην Ισπανία, το κυνήγι των μεγάλων θηραμάτων, την επιτυχία του ως μυθιστοριογράφου, τη γυναικεία του ζωή. Ειδικά το γυναικείο του. Η Susan Hayward , ως η τελευταία και απολαυστική σύζυγός του, έχει έναν μελοδραματικό ρόλο. Η Ava Gardner, η οποία ουσιαστικά έκανε καριέρα ως μοιραία γυναίκα του Hemingway (επίσης στα Killers και The Sun Also Rises), σιγοβράζει υπέροχα στο The Snows of Kilimanjaro ως η μεγάλη αγάπη που ο συγγραφέας θυσίασε για χάρη της καριέρας του.

Ο Leo G. Carroll παίζει επίσης έναν εφευρεμένο ρόλο στις αναδρομές, ως θείος του Street που του αφήνει έναν γρίφο για το όρος Κιλιμάντζαρο.

 

Μίκης Θεοδωράκης και Βασίλης Τσιτσάνης τραγουδούν μαζί το «Κάποια μάνα αναστενάζει»

Δείτε τη συναυλία που διοργάνωσε προς τιμή του ο Μίκης Θεοδωράκης, παρόντος του συνθέτη, που έφυγε λίγους μήνες μετά...

Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει «θα θελα να λογαριάζομαι σαν ένας ταπεινός μαθητής του Τσιτσάνη. Να όμως που εμείς, μια ολόκληρη γενιά, μουσικοί και ποιητές, σε αναγνωρίσαμε και σε αναγνωρίζουμε για δάσκαλό μας. Ακολουθήσαμε, με τις δικές μας δυνάμεις, τον δρόμο που εσύ και οι σύντροφοί σου πρώτοι χαράξατε..»» όταν διοργάνωσε συναυλία προς τιμή του στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Μουσικός Αύγουστος». Λίγους μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 1984, ο Τσιτσάνης έφυγε από τη ζωή.

Ο Τσιτσάνης δεν παραδεχόταν τον Μπιθικώτση, λάτρευε τον Καζαντζίδη

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά πέντε τραγούδια του Τσιτσάνη: «Αχάριστη», «Νύχτες Μαγικές», «Πέφτεις σε λάθη», «Ξημερώνει και Βραδιάζει», «Συννεφιασμένη Κυριακή».

Η μέρα του Βασίλη, του δεξιοτέχνη

Ο Αντώνης Καλογιάννης τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Ακούγονται τα τραγούδια: «Απρίλη μου» στίχοι/μουσική Μίκης Θεοδωράκης, «Καημός», «Φτωχογειτονιά», «Μαργαρίτα-Μαργαρώ», «Παίξε Τσιτσάνη μου»

Ποιος είναι ο εγκληματίας πίσω από την «Αχάριστη» του Τσιτσάνη;

τρίτο μέρος της συναυλίας ο Βασίλης Τσιτσάνης, έχοντας στο πλευρό του την Ελε τραγουδά μεγάλες επιτυχίες του, όπως: «Γιατί με ξύπνησες πρωί», «Το παιδί απ’ το λιμάνι», «Απόψε κάνεις μπαμ» «Έλα όπως είσαι», «Πάλιωσε το σακάκι μου», «Δεν με στεφανώνεις με γελάς», «Το βαπόρι απ’ την Περσία», «Τα λερωμένα τ’ άπλυτα», «Παίξε Χρήστο το μπουζούκι» «Μπαξέ-Τσιφλίκι», «Όμορφη Θεσσαλονίκη», «Ζαΐρα».

«Εσύ περιμένεις στην ουρά να πληρωθείς;» - Έξαλλος ο Μίκης με τη δισκογραφική εταιρία Columbia

Η συναυλία κλείνει με τον Τσιτσάνη να τραγουδά το «Συννεφιασμένη Κυριακή».

Ιστορική ήταν και η στιγμή όταν ο Τσιτσάνης με τον Θεοδωράκη τραγούδησαν μαζί το «Κάποια μάνα αναστενάζει».

ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ-ΤΣΙΤΣΑΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ

Πηγή:fosonline.gr

 Jerry Bruckheimer - Don Simpson :Το ντουέτο ήταν υπεύθυνο για μια σειρά από επιτυχίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, συμπεριλαμβανομένων των Flashdance (1983), Beverly Hills Cop (1984) και Top Gun (1986). Ο Bruckheimer και ο Simpson ονομάστηκαν παραγωγοί της χρονιάς από την Εθνική Ένωση Ιδιοκτητών Θεάτρου το 1985 και το 1988. Η εταιρεία δεν χρησιμοποίησε λογότυπο μέχρι το 1990 στο Days of Thunder. 

Αλλά την ίδια στιγμή που το όραμά του οδηγούσε στην κατώτατη γραμμή του Χόλιγουντ, ο τρόπος ζωής του Simpson ήταν η επιτομή της διάχυτης σκοτεινής πλευράς της βάσης ισχύος της βιομηχανίας. Η θρυλική του κατανάλωση δεν είχε όρια. Και όσο συνέχιζε να βγάζει χρυσό από τα εισιτήρια, κάθε επιθυμία του ικανοποιούνταν εμφανώς - μια ασυγκράτητη υπερβολή που τον σκότωσε και έστειλε μια προειδοποιητική κραυγή σε ολόκληρη τη βιομηχανία. Όταν ο Simpson πέθανε το 1996, μετονομάστηκε σε Jerry Bruckheimer Films, με το λογότυπο να εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Con-Air. 

 Η Jerry Bruckheimer Films ιδρύθηκε το 1996 από τον Bruckheimer, αφού διέκοψε τους δεσμούς του με τον πρώην συνεργάτη παραγωγής Don Simpson. Η εταιρεία έχει επί του παρόντος την έδρα της στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Συχνά παράγει ταινίες με την Walt Disney Pictures και την Touchstone Pictures. Το 2013, η εταιρεία είχε μετατοπίσει τους δεσμούς της από την Disney στην Paramount μετά από 22 χρόνια εργασίας στο στούντιο. Η εταιρεία στη συνέχεια έγινε ανεξάρτητη το 2020.

Το The Rock είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Simpson. Αυτό το γεγονός αναφέρεται στο τέλος της ταινίας. η αρχή τον προσδιορίζει ως συμπαραγωγό με τον Jerry Bruckheimer. Το Enemy of the State έχει επίσης δώσει στον Simpson τα screen credit στην οθόνη ως εκτελεστικός παραγωγός, αν και η τελευταία ταινία κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά τον θάνατό του.

Φιλμογραφία

1983 Flashdance

1984 Beverly Hills Cop-Thief of Hearts

1986 Top Gun

1987 Beverly Hills Cop II

1990 Days of Thunder

1994 The Ref Executive παραγωγός

1995 Bad Boy-Crimson Tide-Dangerous Minds (Τελευταία ταινία ως παραγωγός)

1996 The Rock

 Kiss of the Spider Woman(Το φιλί της γυναίκας αράχνης), μυθιστόρημα του Manuel Puig, που εκδόθηκε το 1976 ως El beso de la mujer araña. Αποτελούμενο κυρίως από τον διάλογο μεταξύ δύο ανδρών σε ένα κελί φυλακής της Αργεντινής, το μυθιστόρημα παρακολουθεί την εξέλιξη της απίθανης φιλίας τους. 

Ο William Hurt  κέρδισε το Όσκαρ και το Βραβείο BAFTA Α' Ανδρικού Ρόλου και η ταινία έλαβε άλλες τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας.

Tο 1981, ο γεννημένος στην Αργεντινή σκηνοθέτης Hector Babenco βρισκόταν στο Λος Άντζελες για να λάβει ένα βραβείο από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες για την πρωτοποριακή ταινία του, Pixote. Στη δεξίωση, ο κριτικός των Los Angeles Times Kevin Thomas ρώτησε τον Babenco για τα μελλοντικά του έργα και ο σκηνοθέτης ανέφερε την επιθυμία του να διασκευάσει το μυθιστόρημα του Puig, με πρωταγωνιστή τον Burt Lancaster. H προχωρημένη ηλικία του Lancaster και μια εγχείρηση bypass καρδιάς τον Απρίλιο του 1983, προκάλεσε την καθυστέρηση της παραγωγής και οι σκηνοθέτες στράφηκαν στον William Hurt  ως αντικαταστάτη.

Ο Richard Gere επρόκειτο να παίξει τον Βαλεντίν, δίνοντας στην παραγωγή περαιτέρω αξιοπιστία στο box office.  Ωστόσο, ο Babenco παρέμεινε επιφυλακτικός όσον αφορά την αγγλοποίηση του αρχικού υλικού και ανακουφίστηκε από το casting του Πορτορικανού ηθοποιού Raul Julia, ο οποίος αντικατέστησε τον Richard Gere.

Υπόθεση: Ο Μολίνα είναι ένας μεσήλικας ομοφυλόφιλος άνδρας της κατώτερης μεσαίας τάξης που περνάει τις πολλές ώρες στη φυλακή παίζοντας σκηνές από τις αγαπημένες του ταινίες. Ο Βαλεντίν είναι ένας νεαρός σοσιαλιστής επαναστάτης της ανώτερης μεσαίας τάξης που αρχικά επικρίνει τον Μολίνα για τη θηλυκότητα του και την έλλειψη πολιτικής πεποίθησής του. Μοιράζοντας τις δυσκολίες μιας εξάμηνης φυλάκισης, οι δυο τους τελικά σφυρηλατούν μια δυνατή σχέση που γίνεται σεξουαλική. Σε μια ειρωνική αντιστροφή ρόλων στο τέλος του μυθιστορήματος, ο Μολίνα πεθαίνει ως αποτέλεσμα της εμπλοκής του στην πολιτική, ενώ ο Βαλεντίν δραπετεύει από τον πόνο των βασανιστηρίων υποχωρώντας σε έναν ονειρικό κόσμο.

 Οι θεατές του κινηματογράφου δεν είχαν δει ποτέ κάτι σαν το "Top Gun" όταν βγήκε στις οθόνες το καλοκαίρι του 1986. Η  ιστορία μιας ομάδας πιλότων με υπέροχα πλάνα και εκθαμβωτικές εναέριες σεκάνς , έδωσαν στο κοινό μια θέα στο πιλοτήριο της δράσης, καθώς και ένα καινούριο αστέρι του Hollywood σε άνοδο στον Tom Cruise, μετά ​​από τον ρόλο του στο "Risky Business". 

Το «Top Gun» θα συνέχιζε να κερδίζει τότε τα τεράστια 356,8 εκατομμύρια δολάρια, έχοντας η ταινία με τα περισσότερα έσοδα της χρονιάς και ωθώντας τον Κρουζ στην Α-λίστα, όπου παρέμεινε για δεκαετίες. Έλαβε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας εκείνο του Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού με το «Take My Breath Away», σε μουσική των Giorgio Moroder και Tom Whitlock με το μουσικό συγκρότημα Berlin.

Καθοδηγώντας ένα εκπληκτικό καστ συμπεριλαμβανομένων των Val Kilmer, Kelly McGillis, Anthony Edwards, Meg Ryan και Tim Robbins, ο Tom Cruise ανεβαίνει ως Maverick, ο νεαρός πιλότος μαχητικού των ΗΠΑ που χρειάζεται ταχύτητα, πολλά για να αποδείξει, ακόμη και περισσότερα για να μάθετε. Πάντα στην κατάταξη με τις καλύτερες ταινίες δράσης όλων των εποχών, το Top Gun παραμένει μια έκρηξη αδρεναλίνης υψηλού οκτανίου που σίγουρα θα σας κόψει την ανάσα.

Ο σκηνοθέτης Tony Scott έφερε μερικά απίστευτα πλάνα στην ταινία, τοποθετώντας κάμερες παντού στα μαχητικά αεροσκάφη για να πετύχει εκπληκτικά πλάνα δίνοντας στο κοινό την αίσθηση ότι πετούσε δίπλα στον Maverick. Το Πολεμικό Ναυτικό έκανε αρκετά αεροσκάφη από τη μοίρα μαχητικών F-14 VF-51 "Screaming Eagles" (που αναφέρει ο Tom Skerritt στη σκηνή στο σπίτι του) διαθέσιμα για την ταινία. Η Paramount πλήρωνε έως και 7.800 δολάρια ΗΠΑ ανά ώρα (που ισοδυναμεί με 18.800 δολάρια σήμερα) για καύσιμα και άλλα λειτουργικά έξοδα όποτε τα αεροσκάφη πετούσαν εκτός των κανονικών τους καθηκόντων.  Οι περισσότερες από τις σεκάνς των ελιγμών του αεροσκάφους πάνω από τη στεριά γυρίστηκαν στο Naval Air Station Fallon, στη Νεβάδα, χρησιμοποιώντας κάμερες τοποθετημένες στο έδαφος.

Ο ηθοποιός Matthew Modine απέρριψε τον ρόλο του Pete Mitchell (που πήγε στον Tom Cruise) επειδή ένιωσε ότι η φιλοστρατιωτική στάση της ταινίας ήταν αντίθετη με την πολιτική του. Η Julianne Phillips  επιλέχθηκε πρώτα για  τον ρόλο της  Charlie και είχε προγραμματιστεί να κάνει δοκιμαστικό καστ δίπλα στον Tom Cruise. Τελικά απορρίφθηκε και ο ρόλος πήγε στην Kelly McGillis.

 Η ταινία γυρίστηκε σε μορφή Super 35, καθώς οι αναμορφικοί φακοί ήταν πολύ μεγάλοι για να χωρέσουν στο Cockpit των μαχητικών αεροσκαφών και επίσης οι κάμερες έπεφταν από τις βάσεις τους όταν τα μαχητικά αεροσκάφη έκαναν ελιγμούς στα πλάγια.

 Gorky Park(1983):Ο Martin Cruz Smith έχει γράψει επτά μυθιστορήματα για τον Ρώσο αστυνομικό, Arkady Renko. Είναι μια από τις σπουδαίες φανταστικές δημιουργίες. Αυτό ήταν το πρώτο, το 1981, και το βιβλίο γνώρισε άμεση επιτυχία. Η σκηνοθεσία του Michael Apted(The World is Not Enough) κρατά την ένταση σε υψηλά επίπεδα τις περισσότερες φορές, και το σενάριο του Dennis Potter διαπερνά την πολύ περίπλοκη πλοκή που έχει μόνο μερικά χαλαρά άκρα. 

Ο Michael Apted  πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 2021 σε ηλικία 79 ετών. Ταλαντούχος σκηνοθέτης, 

παραγωγός, συγγραφέας και ηθοποιός, ο Apted μπορεί να μην ήταν γνωστό όνομα που παρέδωσε μεγάλο προϋπολογισμό ή εξαιρετικά επιτυχημένες ταινίες, αλλά έκανε μερικές πραγματικά καλές και 

αξιοπρεπέστατες σε όλη τη φιλμογραφία του.

Ο William Hurt είναι εξαιρετικός σε όλη την ταινία στον ρόλο του Ρώσου αστυνομικού Arkady Renko . Είναι ένας φανταστικός ηθοποιός και δεν διαφέρει σε αυτή την ταινία. Αυτό ισχύει και για τον Lee Marvin και την Joanna Pacula. Έχουν τρομερό ταλέντο και αυτό φαίνεται . Ο Ian McDiarmid, φυσικά, δείχνει τις ικανότητές του στην υποκριτική αν και ο ρόλος του είναι μικρότερος.

Η παραγωγή καθυστέρησε για αρκετά χρόνια λόγω των συγκρούσεων σχετικά με τον προγραμματισμό με τον σκηνοθέτη John Schlesinger(Midnight Cowboy), ο οποίος τελικά θα αντικατασταθεί από τον Michael Apted. ΟDustin Hoffman και ο Al Pacino εξετάστηκαν και οι δύο για τον ρόλο του Arkady Renko πριν από το casting του Hurt, ενώ ο Cary Grant και ο Burt Lancaster εξετάστηκαν για τον ρόλο του Jack Osborne και ο Roman Polanski για τον ρόλο του Prof. Andreev. 

Το Σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα καταδίκασε την ταινία ως αντικομμουνιστική και αντιρωσική και αρνήθηκε την πρόσβαση του συνεργείου για γυρίσματα στη Μόσχα. Το Gorky Park γυρίστηκε στο Ελσίνκι και τη Στοκχόλμη. Το δημόσιο πάρκο Kaisaniemi στο κέντρο του Ελσίνκι ορίστηκε ως το Gorky Park για τα γυσρίσματα

Το Gorky Park είναι το πιο διάσημο πάρκο της Μόσχας, που δημιουργήθηκε κατά τη σοβιετική περίοδο ως κόμβος χαλάρωσης και πολιτιστικών δραστηριοτήτων.

Περίληψη: Ένας αστυνομικός της Μόσχας ερευνά μια μοχθηρή τριπλή ανθρωποκτονία και πέφτει πάνω σε μια διεθνή πολιτική συνωμοσία υψηλού επιπέδου.

 Ως ο κινητήρας που οδήγησε την απόλυτη Metal μηχανή που λέγεται Slayer, ο Dave Lombardo θεωρείται από τους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο ως ο απόλυτος ντράμερ του heavy metal.

Ο Dave Lombardo (γεννημένος στις 16 Φεβρουαρίου 1965 στην Αβάνα της Κούβας) είναι τρεις φορές υποψήφιος, δύο φορές βραβευμένος με Grammy Κουβανός Αμερικανός ντράμερ, που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ντράμερ της εποχής μας. Ο Lombardo είναι ευρύτερα γνωστός ως ένας επιθετικός και εξαιρετικά δεξιοτέχνης ντράμερ του heavy metal, .

 Όταν ήταν δύο ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στο South Gate της Καλιφόρνια. Κατά τη διάρκεια της τρίτης δημοτικού, σε ηλικία οκτώ ετών, ο Lombardo έφερε ένα σετ μπόνγκο με δίσκο Santana για επίδειξη και αφήγηση στο σχολείο και έπαιξε παράλληλα με τον ρυθμό. Αυτό ενέπνευσε το μουσικό του ενδιαφέρον για τα ντραμς και εντάχθηκε στο σχολικό συγκρότημα όπου έπαιζε το τύμπανο, αν και τελικά θεώρησε το τύμπανο ως «όχι για εκείνον». Ο πατέρας του Lombardo είδε το επίμονο ενδιαφέρον του για τη μουσική σε ηλικία δέκα ετών και του αγόρασε ένα σετ τυμπάνων Maxwin πέντε κομματιών για 350 $. Καθώς ο Lombardo είχε τώρα ένα drumkit, αγόρασε τον πρώτο του δίσκο, το  Alive των Kiss και ξεκίνησε να παίζει. Δίδαξε ο ίδιος το τραγούδι "100,000 Years" ακούγοντας τον δίσκο επανειλημμένα. 

Το 1978, ο Lombardo επέστρεψε στο να παίζει ροκ μουσική και θα συνομιλούσε με αρκετούς μουσικούς γύρω από το South Gate. Το 1981, γνωρίστηκε με τον κιθαρίστα Kerry king o οποίος εκείνη την περίοδο έψαχνε ντράμερ  για το σχηματισμό ενός heavy Metal  συγκροτήματος. Έτσι  ξεκίνησαν να κάνουν πρόβες παίζοντας αρχικά διασκευές σε τραγούδια των Iron Maiden και των Judas Priest. Στο συγκρότημα στη συνέχεια εισχώρησε και ο  δεύτερος κιθαρίστας  Jeff Hanneman , ενώ έψαχναν για μπασίστα και τραγουδιστή, με τον  Tom Araya από τους Quits να αναλαμβάνει και τους δύο ρόλους. Τη δεκαετία του '90,  αποχώρησε από τους Slayer και δημιούργησε τους Grip Inc. το 1993 και τους Fantômas το 1998 

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, είχε σημαντική επιρροή στη metal σκηνή και έχει εμπνεύσει πολλούς σύγχρονους metal ντράμερ, ιδιαίτερα στο death metal και στο thrash metal. Ως πρωτότυπο και ιδρυτικό μέλος των Slayer, ο Lombardo έχει παίξει με τους Slayer σε επτά άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένης της πρωτοποριακής κυκλοφορίας τους το 1986 Reign In Blood και της κυκλοφορίας τους το 2006 Christ Illusion, για την οποία έλαβε επαίνους από τους κριτικούς. 

Η μουσική σταδιοδρομία του Lombardo διήρκεσε περισσότερα από 35 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων συμμετείχε στην παραγωγή περισσότερων από 40 εμπορικών ηχογραφήσεων που καλύπτουν μια σειρά από μεγάλα είδη με συγκροτήματα όπως οι  Testament, Apocalyptica, John Zorn.

 The Odessa File (1974) :Δραματικό πολιτικό θρίλερ Γερμανο-Βρετανικής παραγωγής 1974 σε σκηνοθεσία  Ronald Neame (σκηνοθέτησε μερικές αξιοσημείωτες ταινίες συμπεριλαμβανομένου, The Man Who Never Was (1956), που εξιστόρησε την Operation Mincemeat, μια βρετανική επιχείρηση εξαπάτησης του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, The Prime of Miss Jean Brodie (1969), που κέρδισε η Maggie Smith το πρώτο της Όσκαρ, και την disaster ταινία The Poseidon Adventure (1972). Σκηνοθέτησε επίσης το I Could Go On Singing (1963), την τελευταία ταινία της Judy Garland και το Scrooge (1970), με πρωταγωνιστή τον Albert Finney) , βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Frederick Forsyth. Πρωταγωνιστούν ο Jon Voight, Mary Tamm και Maximilian Schell.

Βασίζεται μάλλον  στο βιβλίο, αλλά αποκαλύπτει την πραγματική ζωή του   «χασάπη της Ρίγας» όπως τον είχαν ονομάσει,Eduard Roschmann. Αυστριακός υπολοχαγός των SS και διοικητής του γκέτο της Ρίγας κατά τη διάρκεια του 1943. Ήταν υπεύθυνος για πολλές δολοφονίες και άλλες φρικαλεότητες.

Τα γυρίσματα έγιναν στο Αμβούργο της Γερμανίας. Σάλτσμπουργκ, Αυστρία; Χαϊδελβέργη, Γερμανία; Μόναχο, Γερμανία, στα Pinewood Studios στην  Αγγλία. και στα Bavaria Studios στο Grünwald της Βαυαρίας, Γερμανία.

Πλοκή: Μετά την ανάγνωση του ημερολογίου ενός ηλικιωμένου Εβραίου που αυτοκτόνησε, ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Peter Miller αρχίζει να ερευνά την υποτιθέμενη θέαση ενός πρώην καπετάνιου των SS που διοικούσε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Miller  τελικά αναμειγνύεται με την ισχυρή οργάνωση πρώην μελών των SS - που ονομάζεται ODESSA - καθώς και με την ισραηλινή μυστική υπηρεσία. Ο Μίλερ ερευνά βαθύτερα και τελικά ανακαλύπτει μια σχέση μεταξύ του καπετάνιου των SS, της ODESSA και της οικογένειάς του.

 

Η ομορφιά βρίσκεται στην απλότητα. Και κανένα άλμπουμ (ή συγκρότημα) δεν αποτελεί καλύτερο τεκμήριο αυτού του αποφθέγματος από το Fire And Water(1970)και τους Free. Με την βάφτιση τους από τον μεγάλο Alexis Korner και τις ευλογίες του Chris Blackwell, τότε αφεντικού της Island Records, άνοιξε ο δρόμος για την ανάδειξη ενός από τα πιο λαμπρά σχήματα στην ιστορία του βρετανικού blues. Στο ζενίθ της καριέρας τους, αυτή η τρίτη κυκλοφορία τους ήταν (και παραμένει) μέσα στα απόλυτα άλμπουμ του βρετανικού hard rockin’ blues, με τον frontman Paul Rodgers να παραδίδει μαθήματα φωνητικών σε τραγουδιστές όπως οι David Coverdale, Lou Gramm και Joe Lynn Turner μεταξύ άλλων, δημιουργώντας σχολή, ενώο Paul Kossoff στην κιθάρα να διδάσκει vibrato και οικονομία στο παίξιμο, παρέα με το εξίσου στιβαρό rhythm section των Andy Fraser στο μπάσο να τον συμπληρώνει τέλεια και τον Simon Kirke να ολοκληρώνει υποδειγματικά το σύνολο. Όσο για τα τραγούδια, εδώ έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους rock ύμνους στο “All Right Now”. Και αν και αυτό δεν είναι αρκετό, μία ακρόαση του “Mr. Big” και του ομώνυμου τραγουδιού θα σας πείσει για την αξία του αξεπέραστου “Fire And Water”. Ένα διαμάντι στο στέμμα της παγκόσμιας rock δισκογραφίας.Κ.Τ.

Πηγή:Rockmachine.gr