The Sound: ένα συγκρότημα που έχει χαρακτηριστεί ως “the greatest undiscovered British band”.Τα χρόνια της post punk ανέδειξαν πολλά συγκροτήματα από τα οποία άλλα δικαίως καταξιώθηκαν εμπορικά και καλλιτεχνικά και άλλα όχι και τόσο. Aπό τους αδικημένους της υπόθεσης ήταν οι “The Sound”.

Oι “The Sound” σχηματίστηκαν στο Νότιο Λονδίνο το 1979 από τα υπολείμματα της  punk μπάνταςThe Outsiders. Η αρχική σύνθεση των Sound αποτελείται από τους Adrian Borland (φωνητικά, κιθάρα) και Graham Bailey (μπάσο κιθάρα), και οι δύο πρώην Outsiders, μαζί με τον Mike Dudley (τύμπανα) και Benita "Bi" Marshall (πληκτρολόγιο, σαξόφωνο, κλαρινέτο). Αν και δεν είναι μέλος, ο πρώην Outsider Adrian Janes θα συνεισφέρει ιδέες και θα συν-γράψει στίχους στη μουσική των Sound. Οι Borland και Bailey έφτιαξαν επίσης το συγκρότημα Second Layer, που σχηματίστηκε περίπου την ίδια εποχή με τους  Sound.

Οι Sound έκαναν το ντεμπούτο τους με το EP Physical World το 1979.το “Propaganda”, ηχογραφημένο κι αυτό το 1979, αλλά χωρίς να δει το φως της δημοσιότητας μέχρι το 1999. Δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος ,το Jeopardy το 1980   και ακολούθησε το "From the lion's mouth" το 1981.


Τι στο διάολο λείπει; Μουσική, συνθέσεις, στίχοι; Σχεδόν όλα υποδηλώνουν μια μπάντα καταρτισμένη, άρτια, αφοσιωμένη.Εμφανισιακά, ο Adrian Borland, ο Max Mayers, o Mike Duddley κι ο Graham Green ήταν κάτι παραπάνω από τους διπλανούς μας, απ' τους περαστικούς στο δρόμο, απ' τον οποιοδήποτε κοινό θνητό. Βλέπετε, «στυλάκι» κι «εικόνα» δεν πούλησαν ποτέ σ'αντίθεση με τους όποιους Sisters, Cure και πάει λέγοντας.

Οι ομοιότητες με τους Joy Division πλήθαιναν. Αλλά πέρα από την αναμενόμενη παραδοχή: «Μα γιατί οι Division άφησαν τέτοια παρακαταθήκη, ενώ οι Sound έπεσαν στην ανυποληψία;», σταδιακά κατάφερα να τοποθετήσω τους δεύτερους στη χορεία των σπουδαίων post punk συγκροτημάτων.

Το 1957 ο Elvis Presley γύρισε την τρίτη του κινηματογραφική ταινία με τίτλο ‘’Jailhouse Rock’’, η οποία γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και ήταν η πρώτη ταινία του ‘’βασιλιά’’ που πήρε καλές κριτικές από τους ειδικούς.

Jailhouse Rock είναι μια αμερικανική μουσική δραματική ταινία που σκηνοθετεί ο Richard Thorpe  και πρωταγωνιστεί ο Elvis Presley, η Judy Tyler και ο Mickey Shaughnessy. Η ταινία διανέμεται από τον Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) και δραματοποιείται από τον Guy Trosper από μια ιστορία που γράφτηκε από τον Nedrick Young. Η ταινία αφορά έναν νεαρό άνδρα που καταδικάστηκε σε φυλάκιση για ανθρωποκτονία, και ξαφνικά συνειδητοποιεί τις μουσικές ικανότητές του. Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, ενώ ψάχνει για δουλειά ως τραγουδιστής, ο νεαρός συναντά έναν μουσικό υποστηρικτή που τον βοηθά να ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του. Καθώς αναπτύσσει τις μουσικές ικανότητές του και γίνεται αστέρι, η εγωκεντρική του προσωπικότητα αρχίζει να επηρεάζει τις σχέσεις του.

Η σύζυγος του παραγωγού Pandro S. Berman τον έπεισε να δημιουργήσει μια ταινία με τον Presley στο ρόλο. Ο Berman ανέθεσε το casting στον Benny Thau, επικεφαλής του στούντιο και τον Abraham Lastfogel, τον τότε πρόεδρο του οργανισμού William Morris. Ο Berman προσέλαβε τον Richard Thorpe , ο οποίος ήταν γνωστός για τη γρήγορη παραγωγή γυρισμάτων. Η παραγωγή του Jailhouse Rock ξεκίνησε στις 13 Μαΐου 1957 και ολοκληρώθηκε στις 17 Ιουνίου του ίδιου έτους. Η σκηνή του χορού στο ομώνυμο τραγούδι τίτλου "Jailhouse Rock" της ταινίας αναφέρεται συχνά ως "η μεγαλύτερη στιγμή του  Presley στην οθόνη".

Κοσμαγάπητος καλλιτέχνης επί δεκαετίες ολόκληρες, δημοφιλής πρωταγωνιστής της μεγάλης οθόνης. που σφράγισε ανεξίτηλα τους ρόλους που ερμήνευσε, χαρίζοντας άφθονο γέλιο.Νωρίς το πρωί της Τετάρτης, έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος ηθοποιός Κώτσας Βουτσάς σε ηλικία 88 χρονών.

Ο “αιώνιος έφηβος” του ελληνικού κινηματογράφου, ο άνθρωπος που με το αυθόρμητο γέλιο του, με την αγάπη του για τη ζωή και τον έρωτα δεν “γέρασε” ποτέ, ο Κώστας Βουτσάς, δεν είναι πια εδώ.Ποιος δεν θυμάται άραγε τα αξέχαστα,«έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;» ή το «Κάτινααα σαλαμάκι.


Είναι πολλά τα χρόνια του Βουτσά σε κινηματογράφο και θέατρο, πρόκειται άλλωστε για έναν καλλιτέχνη που μπαίνει στα σπίτια όλων των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες, άλλοτε ως γαμπρός από το Λονδίνο, άλλοτε ως τέντι-μπόι των εν Ελλάδι sixties και άλλοτε ως γκομενιάρης μαγκάκος – αυτό που ήταν μια ζωή ολόκληρη, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος.

Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνιση του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία 60 και 70.


Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου). Το επίθετό του ήταν κανονικά Σαββόπουλος. Κώστας Σαββόπουλος θα λεγόταν αν δεν είχε επικρατήσει το «Βουτσάς» λόγω του παππού του που έφτιαχνε και βαρέλια τα οποία ονομάζονταν «βουτσιά».



Από μικρός είχε το σαράκι του ηθοποιού και μεγαλώνοντας γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.Στον κινηματογράφο ντεμπουτάρισε το 1953 στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται».


Ακολουθήσανε ταινίες όπως «Η Αλίκη στο Ναυτικό» του Αλέκου Σακελλάριου και «Ο Σκληρός Ανδρας», του Γιάννη Δαλιανίδη, ο «Κατήφορος»,  για λογαριασμό της Φίνος Φιλμ.


Με τις κωμωδίες του, αλλά και τις συμμετοχές του στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη γίνεται σούπερ σταρ, ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς της Ελλάδας, αφήνοντας στην ιστορία ατάκες και αξέχαστες στιγμές που χαρακτήρισαν μια ολόκληρη εποχή, αλλά και πλήθος μιμητών που δεν κατάφεραν ποτέ να τον φτάσουν στο πηγαίο κωμικό timing που είχε ως έμφυτο ταλέντο.


Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ« της τότε ΥΕΝΕΔ.Ε για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά.

Οι ταινίες του Κώστα Βουτσά θα μας συντροφεύουν για πάντα.

Θυμάστε την “Μεγάλη των μπάτσων σχολή“; Τις τρελές περιπέτειες και τις γκάφες μιας Aστυνομικής Aκαδημίας, όπου τόσο οι δόκιμοι όσο και οι εκπαιδευτές είναι τρελοί για δέσιμο.


Δεν υπήρχε περίπτωση να ήσουν έφηβος στα 80s και να μην είχες γελάσει με κάποιο γκαγκ της «Μεγάλης των μπάτσων σχολής». Αν δεν ήταν οι απίθανοι ήχοι που έβγαζε ο Τζόουνς, θα ήταν το κλαμπ «Γαλάζια Συκιά». Αν δεν ήταν ο μανιακός με τα όπλα Τάκλμπερι θα ήταν το φρικιό Ζεντ.

Όσοι μεγαλώσαμε στα 90s στην Ελλάδα, είχαμε την τύχη (;) να βλέπουμε Police Academy κατά μέσο όρο μια φορά το μήνα στην επάρατη ελληνική τηλεόραση. Μιλάμε για ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά 7 (εφτά) Μεγάλες των Μπάτσων Σχολές.


H Μεγαλη των μπάτσων σχολή: Η κωμική σειρά ταινιών που έκανε πρεμιέρα το 1984(Η απολαυστική φαρσοκωμωδία του Χιου Γουίλσον ξεχώρισε δικαίως. Έχουν περάσει 32 χρόνια από την επίσημη πρώτη αλλά ακόμα και σήμερα βλέπουμε ευχάριστα τα… παρατράγουδα της Αστυνομικής Ακαδημίας) , υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά σουξέ της δεκαετίας, με έξι ταινίες να κυκλοφορούν μέχρι το 1989 και την έβδομη (και μέχρι στιγμής τελευταία) το 1994 («Mission to Moscow»).

Είναι από τις ταινίες εκείνες που σου προκάλεσαν άπειρο γέλιο. Στο άκουσμά της και μόνο ένα μικρό χαμόγελο ξεφεύγει από τα χείλη και δικαιολογημένα. Το «Police Academy» -στα ελληνικά η «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή»- είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της κινηματογραφικής κωμωδίας, όπως άλλωστε και οι χαρακτήρες της.

Στην πραγματικότητα, η ταινία γυρίστηκε στο Τορόντο του Καναδά, ενώ η ακαδημία ήταν ένα εγκαταλελειμμένο φρενοκομείο που χρησιμοποιείται συστηματικά για γυρίσματα από την κινηματογραφική βιομηχανία....

Για το ρόλο του μανιώδους φαρσέρ Μαχόνει, οι παραγωγοί αρχικά σκεφτόταν τον Τομ Χανκς και τον Μάικλ Κίτον, ενώ από οντισιόν είχε περάσει και ο Μπρους Γουίλις....

Ο Πολ Μασλάνσκι ήταν αυτός που εμπνεύστηκε την ιδέα για τη «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή», κατά τη διάρκεια εξωτερικών γυρισμάτων στο Σαν Φρανσίσκο. Τη περίοδο εκείνη γύριζε την ταινία «Οι κατάλληλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ» και η παραγωγή είχε ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας για να ελέγχει τον κόσμο, που από περιέργεια παρακολουθούσε τα γυρίσματα. Ο Μασλάνσκι γέλασε όταν είδε τους νεοσύλλεκτους να βγαίνουν από τα λεωφορεία και να παίρνουν τη θέση τους μπροστά στο κόσμο....

Τότε ο Μασλάνσκι ρώτησε τον λοχία «Αυτοί πρόκειται να είναι οι μελλοντικοί αστυνομικοί του Σαν Φρανσίσκο;» Ο λοχίας του απάντησε ότι όλοι οι αστυνομικοί προσλαμβάνονται επί ίσοις όροις, μπαίνουν στην ακαδημία και εάν αποτύχουν τους διώχνουν. Η πρώτη σκέψη του Μασλάνσκι ήταν «Τι θα γινόταν εάν δεν ήθελαν να φύγουν, αλλά να μείνουν;». Το ίδιο βράδυ πήγε στο σπίτι του, έγραψε δύο σελίδες με το σχετικό θέμα και τις παρέδωσε στο κινηματογραφικό στούντιο Λαντ. Η ιδέα του Πολ τους φάνηκε αστεία και συμφώνησαν αμέσως να γίνει ταινία....

Το μυστικό της επιτυχίας της ήταν απλό: λαμπροί χαρακτήρες, πολλά αστεία και παράλογες καταστάσεις που θα σας αναγκάσουν να είστε προσκολλημένοι στην οθόνη και να ζητάτε και άλλο.

Έχει περάσει παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, όμως αυτή η θρυλική κωμωδία συνεχίζει να μας προσφέρει χαρά και πάντα καταφέρνει να μας φτιάξει την διάθεση.

Ο punk idol Dee Dee Ramone, με πραγματικό όνομα Douglas Colvin,δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όταν άλλαξε το όνομά του στο Dee Dee και σχημάτισε τους Ramones, άλλαξε τη ροκ μουσική για πάντα. Ήταν η πεμπτουσία punk μπάντα, μια έμπνευση για όλους από τους Sex Pistols μέχρι τους σημερινούς  Green Day.

Ο Dee Dee Ramone, δημιούργησε τον ήχο που αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για τους Ramones.

Οι Ramones σχηματίστηκαν τον Αύγουστο του 1974 στη Νέα Υόρκη. Πήραν το όνομά τους από το ψευδώνυμο Paul Ramone που χρησιμοποιούσε ο Paul McCartney για να περνάει απαρατήρητος όταν ταξίδευε.

Αν και σχεδόν όλα τα τραγούδια τον Ramones είχαν πιστωθεί εξίσου σε όλα τα μέλη της μπάντας, ο Dee Dee ήταν ο πιο παραγωγικός στιχουργός και συνθέτης του συγκροτήματος, γράφοντας πολλά από τα πιο γνωστά τραγούδια του, όπως  "53rd & 3rd", "Commando", "Wart Hog", "Rockaway Beach", "Poison Heart" και "Bonzo Goes To Bitburg".

Το τραγούδι "Bonzo Goes to Bitburg" κέρδισε το βραβείο μουσικής της Νέας Υόρκης για το καλύτερο ανεξάρτητο single του έτους το 1986 και το Animal Boy κέρδισε το καλύτερο άλμπουμ. Οι Beauvoir και Dee Dee αργότερα συν-έγραψαν το τραγούδι "Cut Me To Pieces", το οποίο παρουσιάστηκε στην ταινία Rock and Roll High School Forever.

Το 1989,  έφυγε για να ακολουθήσει μια βραχύβια καριέρα στην hip hop μουσική με το όνομα Dee Dee King. Σύντομα επέστρεψε στις ρίζες του punk και κυκλοφόρησε τρία σόλο άλμπουμ με ολοκαίνουργια τραγούδια, πολλά από τα οποία ηχογαρφήθηκαν αργότερα από τους Ramones.

 Έκανε περιοδείες παίζοντας  τα νέα του τραγούδια, και μερικά παλιά αγαπημένα  απ τους Ramones σε μικρά κλαμπ και συνέχισε να γράφει τραγούδια για τους Ramones μέχρι το 1996, όταν το συγκρότημα αποσύρθηκε.

Έφυγε από τη ζωή στις 5 Ιουνίου του 2002, από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Τα πρωτότυπα remixes τους, η «αναιδής» τους παρουσία στην σκηνή, οι ρομαντικές τους ηλεκτρονικές μελωδίες και η χορευτικοί τους ρυθμοί, έκαναν τους Pet Shop Boys ένα από τα πιο πετυχημένα – κριτικά και εμπορικά- group της εποχής τους.

Αν το σκεφτείτε καλά όμως, οι Pet Shop Boys μοιάζουν να είναι το μοναδικό συγκρότημα της εν ευρεία έννοια ηλεκτρονικής/ χορευτικής pop, του οποίου τα τραγούδια ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν ξεπεράστηκαν από κάποιο remix αυτών. Ούτε μισό remix σε τραγούδι των PSB δεν είναι καλύτερο από το πρωτότυπο.

Οι Pet Shop Boys δημιουργήθηκαν στο Λονδίνο το 1981 και αποτελούνται από τους Neil Tennant (φωνητικά, πλήκτρα, κιθάρα) και Chris Lowe (πλήκτρα, φωνητικά). Η κοινή τους αγάπη για την dance μουσική και τα synthesizers, τους οδήγησε στη δημιουργία του συγκροτήματος, του οποίου το όνομα αποτελεί φόρο τιμής σε όσους φίλους τους είχαν δουλέψει κατά καιρούς σε αυτά τα καταστήματα, αλλά και στην hip hop κουλτούρα της Νέας Υόρκης το 1981.

Έχουν πουλήσει 50 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο και έχουν βραβευτεί τρεις φορές με Brit Award και έξι υποψηφιότητες για Grammy και μετά το 1985 22 τραγούδια τους ήταν στα βρετανικά τσαρτς και 42 στα 30 καλύτερα τραγούδια.

It's A Sin, West End Girls, Heart, Go West, Always On My Mind, Love Comes Quickly, Domino Dancing, What Have I Done To Deserve This, Suburbia, Being Boring, Can You Forgive Her, Left To My Own Devices, Se A Vida E (That's The Way Life Is) είναι μόνο μερικά από τα υπέροχα τραγούδια που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Πέρα όμως από τεράστιο μουσικό κεφάλαιο, το ντουέτο των Neil Tennant και Chris Lowe παραμένει ενεργό και δραστήριο μέχρι σήμερα, καθώς ποτέ δεν σταμάτησε να κυκλοφορεί νέες, αρκετά ενδιαφέρουσες, δουλειές. Έτσι, στην αυγή της νέας δεκαετίας, κατέφτασε ο 14ος δίσκος της καριέρας τους. Μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει με το pop anthem "Dreamland", στο οποίο συμμετέχουν και οι Years & Years, ενώ, σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, ακολούθησε το μελαγχολικό "Burning the Heather".

Γενικά οι ταινίες τρόμου με κούκλες είναι αμφιλεγόμενες. Από μερικούς απορρίπτονται συλλήβδην λόγω της «αφέλειας» τους και του κωμικού στοιχείου που μοιραία βγάζουν προς τα έξω όταν ο κακός της υπόθεσης είναι μια παιδική κούκλα ή περισσότερες.

Από την άλλη υπάρχει και εκείνη η μερίδα των οπαδών που εντοπίζουν μια κρυμμένη τρομακτική γοητεία στη θέα μιας ζωντανής κούκλας με απειλητικές διαθέσεις. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και το κοινό των πιτσιρικιών στα οποία τέτοιες ταινίες προκαλούν ισχυρότερα αισθήματα τρόμου από τους μεγαλύτερους, ακριβώς λόγω της παιδικής ηλικίας αλλά και επειδή στη θέση του κακού βρίσκεται ένα παιχνίδι που δεν διαφέρει πολύ από τα δικά τους.

Το 1988 ο σεναριογράφος Don Mancini μπήκε στον αθώο παιδικό κόσμο των παιχνιδιών και τον μετέτρεψε σε μια κόλαση στο πρόσωπο του σατανικού Τσάκι ,της τρομακτικής κούκλας-δολοφόνου που στοίχειωσε το μυαλό και της νύχτες κάθε παιδιού της εποχής.

Σαν φανατικός θαυμαστής των Horror Movies  από την παιδική ηλικία του, η έμπνευση του Mancini για το Child's Play ήταν ταινίες όπως Trilogy of Terror και the "Talky Tina" επεισόδιο απ την θρυλική σειρά The Twilight Zone, συνειδητοποιώντας  ότι δεν είχε γίνει ποτέ ταινία μεγάλου μήκους στην εποχή της animatronics.

 Ο πατέρας του Mancini είχε δουλέψει στη βιομηχανία της διαφήμισης καθ 'όλη τη ζωή του και γνώριζε πόσο αποτελεσματικό μάρκετινγκ θα μπορούσε να οδηγήσει στον καταναλωτή μια τέτοια ιδέα για μια ταινία που να αφορά μια κούκλα-δολοφόνο.

Ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τους πραγματικούς δολοφόνους Charles Manson, Lee Harvey Oswald (ο δολοφόνος του προέδρου Kennedy) και James Earl Ray (ο δολοφόνος του Martin Luther King).

Η πρώτη ταινία σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ωθώντας τους παραγωγούς να δημιουργήσουν τη συνέχεια της με τίτλο: Η κούκλα του σατανά 2 (1990). Ακολούθησαν οι ταινίες Η κούκλα του σατανά 3 (1991), Η νύφη του Τσάκι (1998) και Ο γιος του Τσάκι (2004).

Την ανατριχιαστική φωνή της κούκλας-δολοφόνου ερμήνευσε ο ηθοποιός Μπράντ Ντούριφ.

Ο χαρακτήρας που δημιούργησε ο Ντον προκάλεσε τον τρόμο στο κοινό για περισσότερα από 30 χρόνια. Η μακροζωία και η κληρονομιά του Τσάκι είναι απόδειξη της δημιουργικής αφήγησης και των φανατικών θαυμαστών που έχει συγκεντρώσει τη κινηματογραφική σειρά με τα χρόνια.

Η δολοφονική φύση που κρύβει μέσα του ο Τσάκι γίνεται αντιληπτή μόνο από τον πιτσιρικά ήρωα που διαπιστώνει με τον πιο ακραίο τρόπο (η σάρκα του πρώτου θύματος του Τσάκι στολίζει το παιδικό δωμάτιο του Άντι) για το τι είναι ικανή η αιμοδιψής κούκλα. Για όσους αγνοούν τη δράση του Τσάκι στα 90ς (είχαν ακολουθήσει άλλες 4 συνέχειες εκείνης την πρώτης ταινίας με τον ίδιο ακριβώς τίτλο που είχε σκηνοθετήσει ο Τομ Χόλαντ το 1988) να πούμε ότι η ψυχή ενός στραγγαλιστή είχε μεταφερθεί την ώρα που πέθαινε στο σώμα της εν λόγω κούκλας που στη συνέχεια δωρίστηκε από μια μητέρα στον 6χρονο γιο της.

Ο αιμοσταγής, κοκκινομάλης, κοντοστούπης Τσάκι συνέχισε να σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο στη μεγάλη οθόνη, χάνοντας βέβαια αρκετά από την αίγλη του, έως και το 2017, μετρώντας συνολικά 7 ταινίες με τον Ντον Μαντσίνο στο σενάριο, να αρνείται να τον αποσύρει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Το τελευταίο  reboot της «Κούκλας του Σατανά»  του 2019 προσπαθεί μάταια να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί έπρεπε να γίνει». Οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ και το μόνο τρομαχτικό είναι ότι ταινίες σαν κι αυτές, οι οποίες μοιάζουν να έχουν ξεμείνει στο ράφι κάποιου ξεχασμένου βιντεοκλάμπ, ετοιμάζουν (ξανά και ξανά) το δυναμικό τους comeback. Βοήθειά μας.

Αφού κυκλοφόρησαν αρκετά singles, το Live Is Life του συγκροτήματος των Opus πέτυχε τεράστια επιτυχία το 1985, ανεβαίνοντας στα  charts πολλών χωρών, μεταξύ των οποίων η Αυστρία (οκτώ εβδομάδες), η Γερμανία, η Γαλλία (επτά εβδομάδες) και η Σουηδία (τέσσερις εβδομάδες). Στη Γαλλία, το τραγούδι είναι το 149ο καλύτερο και πρώτο σε πωλήσεις single όλων των εποχών με περίπου 857.000 πωλήσεις.

Το τραγούδι δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Oberwart, στις 2 Σεπτεμβρίου 1984, ενώ το συγκρότημα  γιόρταζε την ενδέκατη επέτειό του. Καταγράφεται σε μια ζωντανή έκδοση με το κοινό να τραγουδάει στα στίχους. Στους στίχους, το τραγούδι εκφράζει "την ενθουσιώδη προσκόλληση της μπάντας στη σκηνή". Το τραγούδι πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της φιλανθρωπικής εκστρατείας του 1985, "Austria für Afrika".

Το 1994, με την ευκαιρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA το 1994, Οι Opus κυκλοφόρησε μια άλλη έκδοση του "Live Is Life", που τους κατέστησαν  πάλι στην πρώτη δεκάδα καλύτερων συγκροτημάτων  στην Αυστρία.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ,το "Live is Life" μαθέυτηκε σε όλο τον κόσμο και από τότες όλοι ήξεραν τους  Opus. Προσκλήθηκαν σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως "Top of the Pops" (GB), Solid Gold και MTV (ΗΠΑ) και έδωσαν συναυλίες στην Ίμπιζα, στο Βόσπορο, στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Επιπλέον έλαβαν το βραβείο Juno από τον Καναδά για το καλύτερη παραγωγή single της χρονιάς.  

Το

Music and Movie History,blogspot.com.

 κάνει την δική του κριτική για τα φετινά όσκαρ. Μεγάλος νικητής η ταινία «Παράσιτα», η οποία έκανε τη μεγάλη ανατροπή!



Ήταν μια απονομή που έμοιαζε να κυλάει χωρίς εκπλήξεις από τα τεχνικά βραβεία για το «1917» έως τα κοστούμια για τις «Μικρές Κυρίες» (που όπως δυστυχώς όλοι περιμέναμε θα ήταν το μόνο βραβείο που το φιλμ της Γκρέτα Γκέργουικ θα κέρδιζε), αλλά φέτος η ακαδημία φύλαγε το καλύτερο για το τέλος.

Και κάπως έτσι αμέσως μετά την απολύτως σίγουρες βραβεύσεις των Χοακίν Φίνιξ και Ρενέ Ζελβέγκερ και την ευχάριστη έκπληξη της βράβευσης του Μπονγκ Τζουν χο για την σκηνοθεσία, το Οσκαρ καλύτερης ταινίας πήγε στα «Παράσιτα» σε μια «ανατροπή» που ακόμη κι αν πολλοί περίμεναν ότι μπορεί να συμβεί, λίγοι πίστευαν ότι θα γίνει πραγματικότητα.

Οσκαρ 2020 Καλύτερης Ταινίας: Παράσιτα
Η ταινία τα «Παράσιτα» (Parasite), υβρίδιο μαύρης σάτιρας, θρίλερ και αλληγορίας για την ζωή των προνομιούχων και των μη προνομιούχων στη σύγχρονη Σεούλ, ταινία που σύμφωνα με την κριτική της εφημερίδας The Wall Street Journal «είναι πάντα μπροστά από τον θεατή της». Συνολικά η νοτιοκορεάτικη ταινία απέσπασε 4 Οσκαρ.Ο Μπονγκ Τζουν-χο είναι ο τρίτος σκηνοθέτης στην Ιστορία των Οσκαρ που κερδίζει το Οσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για ταινία που δεν μιλάει αγγλικά. Οι προηγούμενοι δύο ήταν ο Μισέλ Χαζαναβίσιους για το «The Artist» (που δεν μίλαγε καθόλου) και ο Αλφόνσο Κουαρόν για το «Roma».


Το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου κατέκτησε ο  Χοακίν Φοίνιξ .έβγαλε μια ομιλία με κοινωνικό πρόσωπο, μίλησε για το ρατσισμό, για τα δικαιώματα των ζώων, για την ανισότητα.

Μίλησε φυσικά για το περιβάλλον, τονίζοντας ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε τις πρώτες ύλες, και ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε την κατανόηση και την αγάπη για να γίνονται οι αλλαγές ευκολότερες για όλους. Δήλωσε ευγνώμων που του δόθηκαν δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή και πρόσθεσε ότι ο δρόμος προς την εξιλέωση πρέπει να είναι κοινός. Δακρυσμένος, αναφέρθηκε στον αδελφό του, επίσης ηθοποιό, Ρίβερ Φοίνιξ, που έφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία από ναρκωτικά.


Όσκαρ 2020 Α΄Γυναικείου Ρόλου: Ρενέ Ζελβέργκερ
Η Ρενέ Ζελβέγκερ έλαβε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για την ενσάρκωση της θρυλικής ερμηνεύτριας Τζούντι Γκάρλαντ στη βιογραφική ταινία «Τζούντι» (Judy).

Είναι το δεύτερο Όσκαρ για την Τεξανή ηθοποιό, που είχε λάβει βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου για την «Επιστροφή στο Cold Mountain» (Cold Mountain) το 2004 και ήταν υποψήφια τέσσερις φορές.

Ο πολύ μεθοδικός τρόπος με τον οποίο η Ζελβέγκερ μελέτησε για να μπορέσει να ενσαρκώσει την Γκάρλαντ, 50 χρόνια μετά τον θάνατό της — τα μαθήματα τραγουδιού, η σπουδή στην κινησιολογία της με τη βοήθεια χορογράφου… — της εξασφάλισαν ήδη μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA κι ένα βραβείο της αμερικανικής ένωσης ηθοποιών (Screen Actors Guild). Η ταινία επικεντρώνεται σε μια πολύ δύσκολη της διάσημης τραγουδίστριας, όταν αγωνιζόταν να ξεπεράσει την κατάχρηση ουσιών, την κατάθλιψη, την αϋπνία, την οικονομική αστάθεια και δικαστικές μάχες για την κηδεμονία των παιδιών της.

Όσκαρ 2020 Β΄Άντρικού Ρόλου: Μπράντ Πίτ

Ο Μπραντ Πιτ ανέβηκε στη σκηνή της 92ης Απονομής των Βραβείων Οσκαρ για να παραλάβει το Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για το «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» και αναφέρθηκε στην παραπομπή του Ντόναλντ Τραμπ (και ειδικά στον φρουρό του, Τζον Μπόλτον, στον οποίο αρνήθηκαν να καταθέσει), αλλά και στο μεγαλείο του Κουέντιν Ταραντίνο, που με το «Κάποτε στο... Χόλιγουντ» άλλαξε για ακόμη μια φορά την Ιστορία, όπως είχε κάνει και με το «Inglourious Basterds», την πρώτη του συνεργασία με τον Μπραντ Πιτ το 2009.

«Ταραντίνο, είσαι αυθεντικός, είσαι μοναδικός. Η βιομηχανία του σινεμά θα ήταν ένα πολύ πιο ξερό μέρος χωρίς εσένα.»

Τα υπόλοιπα βραβεία είναι ως εξής:Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού: Ελτον Τζον για το I' m gonna love me again από το το Rocketman.

Οσκαρ Μουσικής: Joker

Οσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: Parasite!

Οσκαρ καλύτερου μακιγιάζ-μαλλιών: Bombshell

Οσκαρ Οπτικών Εφέ: 1917

Οσκαρ 2020 Καλύτερου Μοντάζ: Ford v Ferrari

Οσκαρ Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας: Ρότζερ Ντίκενς για το 1917!

Οσκαρ Μίξης Ηχου: Mark Taylor & Stuart Wilson για το 1917.

Οσκαρ Μοντάζ Ηχου: Ford v Ferrari

Οσκαρ 2020 Β΄Γυναικείου Ρόλου: Λόρα Ντερν (Ιστορία Γάμου).

Ο Falco, ένας μεγάλος αυστριακός καλλιτέχνης της δεκαετίας του 80 πρωτοεμφανίστηκε το 1981 στην πατρίδα του όπου έγινε γνωστός με το «Ντερ Κομισάρ», πριν κάνει το μεγάλο «μπαμ» το 1985 με την παγκόσμια επιτυχία «Ροκ μι Αμαντέους».

Ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που προσπάθησαν να ενσωματώσουν τη ραπ μουσική στην ευρωπαική ποπ.


Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιόχαν (ή Χανς) Χέλτσελ.

Ο εγωκεντρικός του χαρακτήρας, η άστατη ζωή του και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τα ναρκωτικά ήταν πολλές φορές η αφορμή για τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας του.

Το Der Kommissar (ένα ημι- ραπ κομμάτι, που μιλάει για τα ναρκωτικά) .Η γερμανική λέξη «Kommissar» σημαίνει «επίτροπος» αλλά στο συγκεκριμένο τραγούδι πιθανότατα έχει την έννοια του αστυνόμου. Το τραγούδι μιλάει για ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ξεφύγει από το νόμο και κάθε φορά που τυχαίνει να είναι σε δημόσιο χώρο εμφανίζεται ο αστυνόμος. Εξ ου και η φράση «Alles klar Herr Kommissar?», που σημαίνει «Όλα καλά, κύριε αστυνόμε;».κυκλοφόρησε το 1981 και περιλαμβάνεται στο δίσκο του Falco «Einzelhaft».

Τον Ιανουάριο του 1985, ο Falco με τους Bolland and Bolland, γράφουν το τραγούδι που περιγράφει τα επιτεύγματα αλλά και τα πάθη μιας μουσικής ιδιοφυΐας. Το όνομα αυτού, «Rock me Amadeus». Και κάπως έτσι, με τον μαγικό αυλό του Falco, o Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ μετατρέπεται από συνθέτης κλασικής μουσικής στο απόλυτο ροκ είδωλο.

Το «Jeanny» περιλαμβάνεται στο δίσκο του Falco «Falco 3», που κυκλοφόρησε το 1985. Είναι μία ροκ μπαλάντα προσανατολισμένη στο Pop ύφος των ερωτικών τραγουδιών και αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα τραγούδια του Falco αλλά και ένα από τα λίγα γερμανόφωνα τραγούδια που γνώρισαν διεθνή επιτυχία. Οι στίχοι του τραγουδιού εξωτερικεύουν τους στοχασμούς ενός ψυχωτικού άντρα που παρακολουθεί μία κοπέλα, χωρίς να διευκρινίζεται το είδος της σχέσης μεταξύ των δύο.


Το τραγούδι “Out Of The Dark” που ηχογραφήθηκε λίγο πριν τον θάνατό του και κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά την κηδεία του χαρακτηρίστηκε από πολλούς προφητικό. Είναι βέβαιο πως ο Falco θα παραμείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο για την δεκαετία του 80, πόσο μάλλον για την Αυστρία που μουσικά μετά τον Mozart δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα αξιόλογο εκτός από τον Falco.

Ο Αυστριακός καλλιτέχνης που κέρδισε περίοπτη θέση στους καταλόγους με τις Ενοχες Απολαύσεις των μουσικόφιλων της δεκαετίας του '80 με το Der Kommissar και το Rock Me Amadeus και φυσικά το Jeanny σκοτώθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1998 κοντά στο Πουέρτο Πλάτα της Δομινικανής Δημοκρατίας, όταν το αυτοκίνητό του συγκρούστηκε με λεωφορείο.

Την ίδια χρονιά με τον Δράκο ,το 1956 ,ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει την τρίτη του ταινία με τον τίτλο ΄΄Το κορίτσι με τα Μάυρα΄΄ που καταπιάνεται με τον έρωτα ενός σε διακοπές πρωτευουσιάνου με μία νησιωτοπούλα.Μέσα απο τν έρωτα αυτό ο κακογιάννης μας δίνει μια ν εικόνα της ζωής στήν ελληνική επαρχία(η ταινία γυρίστηκε στο νησί της Ύδρας)με τα διάφορα σεξουαλικά και άλλα ταμπού ,αλλά και την κοινωνική καταπίεση ,ιδιαίτερα της γυναίκας (η χήρα που κάνει το γιό της να αισθάνεται ΄΄άτιμασμένος΄΄ επειδή αυτή έχει εραστή,η κόρη που φοβάται να να ερωτευτεί το νεαρό Αθηναίο τουρίστα γιατί θα την κουτσομπολέψουν οι ΄΄κακές γλώσσες΄΄.κ.α.)

Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι η ταινία αυτή γυρίστηκε με μία μόνο κάμερα, για να καταλάβει το μέγεθος της επιτυχίας, αλλά και το βαθμό που οι κινηματογραφιστές, οι ηθοποιοί και οι παραγωγοί της εποχής ξεπερνούσαν πολλές φορές τους εαυτούς τους, αλλά και τη λογική. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο της ταινίας ήταν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν, δύο ηθοποιοί-μύθοι, που είναι σαφές ότι είχαν μεγάλο ρόλο στη μεγάλη, διεθνή επιτυχία της ταινίας, αλλά και στην υστεροφημία της.

Η Υδρα του Μιχάλη Κακογιάννη είναι ασπρόμαυρη, μελαγχολική, φτιαγμένη από ανομολόγητα μυστικά και μικρές ανθρώπινες ιστορίες, ένα «κορίτσι με τα μαύρα» από μόνη της, πανέμορφο, αγέρωχο, βαθιά πληγωμένο, παγιδευμένο μέσα σε ένα χωροχρόνο που ορίζεται από το ελληνικό φως για να «φωτίσει» τις σκιές μέσα από τις οποίες αναδύεται κάθε φορά πιο τραυματισμένη η επιθυμία για φυγή.

Η ταινία προσεγγίζει την ελληνική κοινωνία μετά τον Εμφύλιο, όταν οι ταξικές διαφορές επαναπροσδιορίζονταν.Η ταινία απέσπασε βραβείο Χρυσής Σφαίρας Καλύτερης Ξένης Ταινίας από την Επιτροπή Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Hollywood
Ασημένιο Βραβείο στο Φεστιβάλ της Μόσχας 1958.

Η πρώτη προβολή έγινε στής 19/3/1956 .Στο εξωτερικό προβλήθηκε με τούς τίτλους :΄΄A girl in Black΄΄ και ΄΄La fille en noir΄΄.

Όταν η  ήχοι των Pink Floyd φέραν  ξανά ζωή στην Αρχαία Πομπηία.Ήταν 1971 όταν το συγκρότημα της ροκ έδωσε συναυλία μέσα στον ίδιο χώρο μετά την απόρριψη του δικτατορικού καθεστώς να δώσουν την συναυλία στην Αρχαία Επίδαυρο.

Αρχές δεκαετίας του 70 στην Ελλάδα. Πληροφόρηση μηδενική,  κυκλοφορίες δίσκων σχετικές και γινόντουσαν με καθυστέρηση σε σχέση με την κυκλοφορία τους στο εξωτερικό. Μουσικά περιοδικά και εφημερίδες, ανύπαρκτα, το ίδιο και τα ξένα αντίστοιχα. Απορώ πως μαθαίναμε τι συνέβαινε στο μουσικό κόσμο.

Το Pink Floyd: Live at Pompeii  είναι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ  σε σκηνοθεσία του Adrian Maben που παρουσιάζει το έργο του βρετανικού συγκροτήματος Pink Floyd με σκηνικό το αμφιθέατρο της Πομπηίας.

Πριν από 49 χρόνια, οι τέσσερις μεγάλοι μουσικοί που απάρτιζαν τους Pink Floyd (David Gilmour, Roger Waters, Richard Wright και Nick Mason), βρέθηκαν στο αρχαίο θεάτρο της Πομπηίας, όπου έπαιξαν τραγούδια από την πρώιμη περίοδο του συγκροτήματος, και κυρίως από τους δίσκους «Meddle» του 1971 και «A Sauceful of Secrets» του 1968.

Στη συναυλία του θρυλικού συγκροτήματος στην Πομπηία που ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε, δεν υπήρχε κοινό.Η ιδέα ανήκε στον Άγγλο σκηνοθέτη Adrian Maben που είχε επισκεφθεί την Ιταλία και την Πομπηία και αμέσως του ήλθε η ιδέα για να συναυλία στο αρχαίο αμφιθέατρο.

Να υπενθυμίσω βεβαίως οτι Ο Adrian Maben η πρώτη του επιλογή ήταν η Αρχαία Επίδαυρο και έτσι μετά απο ενα ταξίδι στην Ελλάδα και μετά απο πολλές επαφές με της κρατικές τότες αρχές δέν έγινε δεκτό το αίτημα του για να γίνει η συναυλία εκεί.Έτσι  πλησίασε τον manager των Pink Floyd, Steve O’Rourke και τού πρότεινε την ιδέα του, να παίξουν στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας.

Τελικά ,μετά απο συνάντηση μαζί και με την παρουσία του Gilmour δέχονται και ξεκινούν οι διαδικασίες για την άδεια από το Ιταλικό Υπουργείο Πολιτισμού.

Το συγκρότημα επισκέφθηκε την Πομπηία μετά το τέλος μια μικρής ευρωπαϊκής  περιοδείας τους κι αφού ηχογράφησαν για το BBC το Sounds Of The Seventies.  Από την αρχή ο Maben είχε ξεκαθαρίσει ότι τα γυρίσματα θα διαρκούσαν 6 ημέρες. Το πρώτο και βασικό πρόβλημα παρουσιάστηκε αμέσως κι αφορούσε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος! Πώς να παίξεις και πώς να κινηματογραφήσεις χωρίς ρεύμα! Τα φορτηγά με τον εξοπλισμό είχαν έλθει και δεν υπήρχε ρεύμα για να γίνουν οι απαραίτητες συνδέσεις. Αφού πέρασαν δύο ημέρες άκαρπες, πήραν ρεύμα από τη σύγχρονη πόλη της Πομπηίας και το πρόβλημα λύθηκε αλλά ήδη είχαν χαθεί  δύο ημέρες.

Το κύριο υλικό μέσα και γύρω από το αμφιθέατρο γυρίστηκε σε τέσσερις μέρες τον Οκτώβριο του 1971, χρησιμοποιώντας τον τακτικό τουριστικό εξοπλισμό της μπάντας, συμπεριλαμβανομένου ενός κινητού 8-track recorder από το Παρίσι  .  Πρόσθετα βίντεο που γυρίστηκαν σε τηλεοπτικό στούντιο στο Παρίσι τον επόμενο μήνα, Δεκέμβριο προστέθηκε για την αρχική κυκλοφορία του 1972. Η ταινία επανεκδόθηκε στη συνέχεια το 1974 με επιπλέον στούντιο υλικό του συγκροτήματος που είχε εργαστεί για  το The Dark Side of the Moon και συνεντεύξεις στο Abbey Road Studios.

Η ταινία κυκλοφόρησε αργότερα πολλές φορές στο βίντεο, και το 2002 εμφανίστηκε σε  DVD το οποίο συνδύασε το πρωτότυπο υλικό από το 1971 με πιο σύγχρονα πλάνα και την περιοχή γύρω από την Πομπηία, γυρισμένη  από τον Maben. Ορισμένα συγκροτήματα έχουν εμπνευστεί από την ταινία αυτή για να δημιουργήσουν τα δικά τους βίντεο ή να γυρίσουν συναυλίες χωρίς κοινό.

 Ο David Gilmour  χάρισε στους θεατές αυτό που περίμεναν χρόνια τώρα. Χιλιάδες θεατές ένιωσαν το αναμενόμενο δέος καθώς οι ήχοι από το "Dark Side Of The Moon" αντήχησαν στο μυσταγωγικό αρχαίο θέατρο.

Tο καλοκαίρι 7 και 8 Ιουλίου ΤΟΥ 2016 ο σπουδαίος Βρετανός κιθαρίστας έδωσε μια μοναδική παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας η οποία ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε.

Αυτές ήταν οι πρώτες συναυλίες με κοινό στο συγκεκριμένο θέατρο έπειτα από 2.000 χρόνια.

Τα γυρίσματα έγιναν σε φιλμ 35mm για να παιχτεί στην τηλεόραση. Από τις πλέον χαρακτηριστικές σκηνές των γυρισμάτων ήταν όταν ο Roger Waters χτύπαγε το το gong του οποίου η παρουσία και μόνο ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

Κερκ Ντάγκλας: Ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, εμβληματική μορφή μιας χρυσής εποχής για το Χόλιγουντ.

Δεν υπήρξε σχεδόν κανείς που να μισήσει τον Κερκ Ντάγκλας. Αγαπημένος ηθοποιός και σούπερ σταρ μιας ολόκληρης εποχής, ο Κερκ Ντάγκλας έζησε σοκαρισμένος, όπως δήλωνε ο ίδιος, για να δει τον εαυτό του να ξεπερνάει έναν ολόκληρο αιώνα και να καταλήγει σε ηλικία 103 ετών, στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς


Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ της Νέας Υόρκης το 1916. Άλλαξε τουλάχιστον 40 δουλειές πριν γίνει ηθοποιός. Η επιθυμία του να γίνει ηθοποιός γεννήθηκε μετά τη συμμετοχή του σε σχολικές παραστάσεις, ενώ σπούδασε στο St. Lawrence με δανεικά χρήματα που επέστρεψε δουλεύοντας ως κηπουρός ή επιστάτης.


Ο Κερκ Ντάγκλας έπαιξε τις επτά δεκαετίες της καριέρας του σε περίπου εκατό ταινίες, ανάμεσά τους στη μεταφορά του βιβλίου Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα του Ιουλίου Βερν (1954), αλλά και φιλμ γουέστερν, δραματικές, αστυνομικές, πολεμικές ταινίες, πολύ συχνά στον ρόλο του σκληρού.

Το κανονικό του όνομα ήταν Ισουρ Ντανιέλοβιτς.Μετακόμισε στις ΗΠΑ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο νεαρός τότε Ισουρ, άλλαξε το όνομά του σε Ιζι Ντέμσκι, πριν το αλλάξει ξανά σε Κερκ Ντάγκλας.

Ο Ντάγκλας εργάστηκε επίσης ως εκφωνητής στο ραδιόφωνο και ανέλαβε θεατρικές δουλειές. Ο Ντάγκλας είχε ως σκοπό να παραμείνει στο θέατρο, αλλά η Λορίν Μπακόλ τον βοήθησε να λάβει τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στην ταινία του 1946 «Αμαρτωλές Γυναίκες».

Ένας από τους σημαντικότερους ρόλους του ήταν αυτός του Διοικητή του Γαλλικού στρατού στην ταινία «Σταυροί στο Μέτωπο», του Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1957. Πρόκειται για μια αντιπολεμική ταινία της οποίας η προβολή είχε απαγορευθεί για 18 χρόνια στη Γαλλία και για 29 χρόνια στην Ισπανία. Επίσης ήταν παραγωγός της ταινίας, που ήξερε ότι δεν θα φέρει χρήματα.


Στις αρχές του '60, το σχέδιο του «Σπάρτακου» ήταν μνημειώδες περίπου για κάθε λόγο που μπορείς να φανταστείς. Από τη μια ένα set χωρισμένο στα δύο με τους Άγγλους να σκοτώνονται με τους Αμερικανούς του καστ. Ο Ολίβιε με τον Λώτον να τσακώνονται ακατάπαυστα και μεταξύ τους αλλά να ενώνονται χλευαστικά μπροστά στον «κοινό εχθρό» Ντάγκλας, που θεωρούσαν ότι «δεν ήξερε να παίζει». Κι ο τελευταίος, να διώχνει σκηνοθέτη, να προσλαμβάνει τον 32χρονο Κιούμπρικ, να διαχειρίζεται έναν αβυσσαλέο προϋπολογσμό 12 εκατομμυρίων δολαρίων και, εντυπωσιακά, να προσλαμβάνει ανοιχτά και ξάστερα τον Ντάλτον Τράμπο της κατάμαυρης ΜακΚαρθικής λίστας στο σενάριο και να λήγει μονοκοντυλιά την εποχή της.


Είναι επίσης γνωστός και για τις ταινίες: Αμάρτημα του Παρελθόντος (Out of the Past, 1947), Φλογισμένα Πάθη (Champion, 1949), Αστυνομική Ιστορία (Detective Story , 1951), Το Τελευταίο Ατού (Ace in the Hole, 1951), Η Ωραία και το Κτήνος (The Bad and the Beautiful, 1952) , Η ζωή ενός ανθρώπου (Lust for Life, 1956),  και Επτά Ημέρες του Μαΐου (Seven Days in May, 1964).




προτάθηκε τρεις φορές για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου χωρίς όμως να το κερδίσει ποτέ.

Το 1995 του απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ για τα 60 χρόνια παρουσίας ως δημιουργική και ηθική δύναμη στον κόσμο του κινηματογράφου.


Αν υπάρχει μια λέξη για να χαρακτηρίσει τον ΚΕΡΚ ΝΤΑΓΚΛΑΣ, είναι η λέξη «ΠΕΡΣΟΝΑ». Διότι μέσα στην «περσόνα» χωράει και η λέξη και η έννοια «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ»

«Περσόνα» ήταν,  κι αυτή η περσόνα είναι που του έφτιαξε τον ΠΑΝΑΞΙΟ Μύθο του!

Προσωπικότητα ήταν ο Κερκ Ντάγκλας, πάνω από ο,τιδήποτε άλλο.

Αυτή η προσωπικότητα είναι που του έφτιαξε την «περσόνα», πέρα από το αν ήταν ή δεν ήταν μεγάλος Ηθοποιός, να του δίνουν μεγάλοι σκηνοθέτες τα σενάρια τους. Κι ο Μαρκ Ρόμπσον κι ο Μπίλυ Γουάιλντερ κι ο Βιντσέντε Μινέλι κι ο Γουίλιαμ Γουάιλερ –  την περσόνα του είναι που ήθελαν για να ντύσει τους χαρακτήρες των έργων τους . Πιο πολύ για να τους ντύσει αυτός παρα για να το ντύσουν εκείνοι. Ακόμα κι ο Ηλίας Καζάν, ο γκρινιάρης και μεμψίμοιρος κι αυστηρός κι απαιτητικός Καζάν, στην «περσόνα» του Ντάγκλας κατέφυγε όταν ο Μάρλον Μπράντο τεμπέλιασε για μια ακόμα φορά και την τελευταία στιγμή ακύρωσε τον «Συμβιβασμό». Δεν τρελαινόταν ο Καζάν για τον Ντάγκλας , σύμφωνα με τις δικές του εμμονές περι Ηθοποιίας, όμως η προσωπικότητα του τον έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Η περσόνα του είναι που όποιον ρόλο έπαιξε τον «σφράγισε», κυρίως με την περσόνα του, λιγότερο με την ηθοποιία του. Ηθοποιία και περσόνα στην περίπτωση του Κερκ Ντάγκλας , όμως,ήταν ένα και το αυτό.

Ο τελευταίος μεγάλος της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ πέθανε σε ηλικία 103 ετών.«Για τον κόσμο υπήρξε ένας θρύλος, ένας ηθοποιός από τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου, ο οποίος την έζησε στα καλύτερά του χρόνια, ένας φιλάνθρωπος αφοσιωμένος στη δικαιοσύνη και στους αγώνες στους οποίους πίστευε.

Τζορτζ Χάρισον, μέλος των Beatles.Ήταν ο λιγότερο «θορυβώδης» από τους υπόλοιπους τρεις του συγκροτήματος τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή, γι’ αυτό έμεινε στην ιστορία της μουσικής ως ο « ήσυχος Μπιτλ».Ο Τζορτζ Χάρισον γεννήθηκε στο Liverpool στις 25 Φεβρουαρίου του 1943.

Σε ηλικία 15 χρονών παίζει στο συγκρότημα  Johnny And The Moondogs του Τζον Λένον και εγκαταλείπει τις προσπάθειες για μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση ως μαθητευόμενος διακοσμητής και βοηθός ηλεκτρολόγου.

Η γνωριμία του με τον συμμαθητή του Πολ Μακάρτνεϊ, τον έκανε να στραφεί αποφασιστικά στην μουσική και να βελτιώσει τις επιδόσεις του στην κιθάρα. Ο ΜακΚάρτνεϊ με τον Τζον Λένον είχαν σχηματίσει στα μέσα της δεκαετίας του ’50 μια ροκ μπάντα, τους The Quarrymen, η οποία, ύστερα από πολλές αλλαγές ονομάτων, έλαβε την τελική της μορφή στους Μπιτλς. Ο Χάρισον έγινε το τρίτο μέλος του συγκροτήματος και ο βασικός κιθαρίστας του,ενώ αργότερα προστέθηκε και ο ντράμερ Ρίνγκο Σταρ, που συμπλήρωσε την θρυλική μουσική τετράδα.

Αν και τα περισσότερα τραγούδια του συγκροτήματος γράφτηκαν από τους Τζον Λένον και Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, στα περισσότερα άλμπουμ υπήρχε τουλάχιστον μια σύνθεση του Χάρισον.'Οπως τα «While My Guitar Gently Weeps», «Here Comes the Sun», «Taxman» και «Something».


Το 1968 ο George συνθέτει και ηχογραφεί την μουσική για το σάουντράκ της ταινίας “Wonderwall”. Το “Something” γνώρισε πάνω από τριακόσιες ηχογραφημένες διασκευές , το έγραψε για την σύζυγο του Πατρίτσια και ο Frank Sinatra το είχε κατονομάσει ως την αγαπημένη του σύνθεση των Lennon / McCartney !!!Μετά την διάλυση των Beatles το 1970, ο Harrison ακολούθησε (όπως και τα υπόλοιπα “σκαθάρια”) solo καριέρα.

Το 1973 κυκλοφόρησε το «Living In The Material World» που περιλάμβανε την μεγάλη επιτυχία με το το τραγούδι «Give Me Love (Give Me Peace on Earth)». Το 1987, επανήλθε στο μουσικό προσκήνιο με τον δίσκο «Cloud Nine», το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του, που περιείχε την παγκόσμια επιτυχία «I Got My Mind Set on You», διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού τιου Ρούντι Κλαρκ.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα σχημάτισε μαζί με τους Μπομπ Ντίλαν, Ρόι Όρμπισον, Τομ Πέτι και Τζεφ Λιν, το σούπεργκρουπ «The Travelling Wilburys»,με τους οποίους ηχογράφησε δύο άλμπουμ.


Παντρεύτηκε την Patti Boyd το 1966 και χώρισε το 1977.Ο George παντρεύτηκε την Olivia Arias το 1978, αμέσως μετά τη γέννηση του γιου τους Dhani και το 1979, ίδρυσε την Handmade Films μαζί με τον Denis O'Brien και ασχολήθηκε με παραγωγές κινηματογραφικών ταινιών.


Ο κιθαρίστας των «Σκαθαριών» «δεν φοβόταν το θάνατο, γιατί γι’ αυτόν αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της ζωής… Ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τα πνευματικά ζητήματα και πίστευε ότι η ζωή είναι ενωμένη με το θάνατο με τον ίδιο τρόπο που η μέρα είναι ενωμένη με τη νύχτα. Το μόνο που ήθελε ήταν σεβασμός στην ιδιωτική του ζωή και λάτρευε την οικογένειά του»

Άφησε  την τελευταία του πνοή σε σπίτι φίλου του στο Λος  Αντζελες, νικημένος από την επάρατη νόσο.

Υπήρξε μελωδικότατος τραγουδοποιός με μοναδική εξαίρεση μερικά τραγούδια του στη δεκαετία του 80, αλλά είναι αλήθεια ότι αυτή η δεκαετία υπήρξε προβληματική για πολλούς καλλιτέχνες του Rock του .….παρελθόντος μας.

Το τραγούδι που πιστώνεται όσο κανένα την μουσική επανάσταση των 60’s είναι το “I wanna hold your hand” των θρυλικών Σκαθαριών.Την ιστορία τους την ξέρουμε. Το δίχως άλλο, αποτελούν αναπόσπαστο μέλος της μεγάλης ανθρώπινης κοινωνίας και οι αναφορές για τη διάσημη τετράδα, βρίσκονται παντού.

Το 1963, επίσης, ηχογράφησαν ένα από τα πιο ιστορικά σινγκλ τους, το "I Want to Hold Your Hand", που απέδειξε την ξεχωριστή τους ικανότητα να γράφουν αυθεντικά, διαχρονικά και εμπορικά τραγούδια, ικανότητα που με εξελισσόμενη ταχύτητα οδήγησε το γκρουπ στην καλλιτεχνική του ωρίμανση. Τον Ιανουάριο του 1964, επιφύλαξαν στους Beatles αποθεωτική υποδοχή και τα εισιτήρια για την αίθουσα Ολυμπιά είχαν προπωληθεί εβδομάδες νωρίτερα. Κατά την παραμονή τους στο Παρίσι, έμαθαν ότι με το "I Want to Hold Your Hand" εκπορθήθηκε η αμερικανική αγορά καθώς ανέβηκαν στο Νο 1 των Η.Π.Α..

Η ιστορία πίσω από αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με τους στίχους όσο με την φιλία του John Lennon και του Paul McCartney που έγραφαν μαζί τα περισσότερα τραγούδια τους. Κι όταν εννοώ μαζί εννοώ πατώντας και γράφοντας ο ένας πάνω στα ακόρντα του άλλου όπως είχε περιγράψει ο John ότι έγραψαν αυτό το τραγούδι – επανάσταση για τη rock στο σαλόνι της τότε κοπέλας του Paul.

Μπορείς να πεις τη μεγαλύτερη φιλοσοφία στον κόσμο και να ακουστεί σαν μπούρδα. Οι Beatles τραγούδησαν το πιο απλό και ουσιαστικό πράγμα στον κόσμο – όπως το να κρατάς το χέρι του κοριτσιού σου – με τον πιο όμορφο τρόπο. Αυτό το τράβηγμα στο “haaaand”. Αυτό.

Kυκλοφόρησε το 1963 στο άλμπουμ Meet the Beatles!Οι Beatles με το «I Want To Hold Your Hand»… … εξασφάλισαν τον πρώτο τους, σε πωλήσεις, δίσκο στην Αμερική, όταν το τραγούδι «άγγιξε» την κορυφή του Cash Box Magazine music chart.