Victoria.Ήταν το πρώτο ροκάδικο στην Ελλάδα, χρονολογικά, αλλά και μουσικά πρωτοπόρο για την εποχή του.

Η Βικτώρια (Victoria Rock club ή Vicky για τους φίλους της) υπήρξε ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά underground club της Αθήνας. Άνοιξε την δεκαετία του ’70 σε ένα υπόγειο στη πλατεία Περιβολάκι της Νίκαιας.

Η Victoria ξεκίνησε τη διαδρομή της ως ντισκοτέκ το 1969, παίζοντας μεταξύ άλλων soul μουσικές, φιλοξενώντας «καρεκλάδες». Μετεξελίχθηκε σε συνεπές ροκάδικο, χωρίς παρεκκλίσεις από την ευρύτερη ροκ γραμμή.

Ακόμη υπήρχε αυτή η rock ατμόσφαιρα και η πλατεία παρέμενε μία αυτόνομη υπόθεση λίγων και εκλεκτών. Ταυτόχρονα, στον Πειραιά –όχι μόνο στο Πασαλιμάνι αλλά και πιο πάνω...π.χ. στη No Name-, στο Χαλάνδρι, στον Κορυδαλλό, στο Αιγάλεω, στην Αγία Παρασκευή, στη Γλυφάδα και αλλού, υπήρχαν rock στέκια που άκουγες τις πρόσφατες κυκλοφορίες (και ας μην ήταν και τόσο πρόσφατες) και γνώριζες γαμιστερά άτομα που τις περισσότερες φορές διαφωνούσες μαζί τους για ζητήματα ζωής και θανάτου (π.χ. γιατί οι Maiden έβαλαν πλήκτρα στο νέο τους album ή γιατί οι Scorpions έγιναν τόσο εμπορικοί). Στα clubs έβλεπες τα πρώτα δειλά βήματα των νέων συγκροτημάτων και γενικότερα υπήρχε μία ανεμελιά, μία (σχεδόν) αθωότητα αρμονικά ταιριασμένη με την εποχή. Βέβαια, η βία και τα ναρκωτικά ήταν σε ένα all-time high αλλά αν ήσουν λιγάκι έξυπνος δεν έπεφτες σε αυτή τη λούμπα.

Συγκροτήματα όπως οι Alex Harvey, Saxon, Motorhead, Scorpions, Iron Maiden κά., χάριζαν στους θαμώνες υπέροχες και μοναδικές στιγμές, όχι με κάποια συναυλία, αλλά με την παρέα τους στα ίδια τραπέζια με τους πιστούς φίλους της ''υπόγας''.


Ιδιοκτήτης ήταν ο Σούλης Καραγιαννίδης, γνωστός ως «Σούλης ο Victorias».

Ο προφανής λόγος για τον οποίο έβαλε λουκέτο, και γνωρίζουν οι περισσότεροι θαμώνες και μη, είναι ότι ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (ΕΛΑ), τοποθέτησε βόμβα στο μαγαζί. Λίγα λεπτά αργότερα μία ακόμα βόμβα έσκαγε στο 10ο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας.

Το μεγαλο μας τσιρκο (1973).Το εμβληματικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που παρουσιάστηκε από το θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν έναν ξεχωριστό τρόπο για να αντισταθούν στο καθεστώς των συνταγματαρχών.

Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης γράφτηκαν απ τον Σταύρο Ξαρχάκο.Στη σκηνή τραγουδούσε ζωντανά ο αείμνηστος Νίκος Ξυλούρης.

Ο Καμπανέλλης ανταποκρίθηκε και έγραψε ένα σπονδυλωτό έργο που διατρέχει όλη τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας  από τα χρόνια του Όθωνα μέχρι τη Γερμανική Κατοχή συμπεριλαμβάνοντας φυσικά γεγονότα όπως τη Μικρασιατική Καταστροφή χωρίς να παραλείπει υπαινιγμούς για τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας έως τη χούντα.

Εν μέσω Δικτατορίας, στις 22 Ιουνίου 1973 έκανε την πρεμιέρα του στο θέατρο «Αθήναιον», πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο.Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.

Το έργο γρήγορα έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας  και το παρακολούθησαν πάνω από 400.000 άνθρωποι. Ο κόσμος αμέσως το αγκάλιασε και το αγάπησε. Δεν ήταν απλώς μια παράσταση γι’ αυτούς, αλλά μια πράξη αντίστασης. Το κοινό γέμιζε ασφυκτικά το θέατρο κάθε βράδυ και η παράσταση είχε ένα κλίμα συλλαλητηρίου.

Λίγο πριν από το Πολυτεχνείο, το έργο διακόπηκε βίαια από τη Χούντα. Η Καρέζη και ο Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ συνελήφθησαν εκ νέου κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η παρουσίαση του έργου συνεχίστηκε μετά τα τραγικά γεγονότα του Πολυτεχνείου και το καλοκαίρι του 1974 μεταφέρθηκε ξανά στο «Αθήναιον».

Το Νοέμβρη του 1973 ηχογραφήθηκαν τα τραγούδια κι ένα μεγάλο μέρος της παράστασης στο στούντιο Polysound και το 1974 κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο.

Αγαπώ τα τρένα. Τις φιδίσιες διαδρομές, το ρυθμικό μεταλλικό ήχο των τροχών επάνω στις ράγες, τα παράθυρα που καδράρουν τα τοπία, το φως που πλημμυρίζει το βαγόνι με μια απόχρωση μελιού.
Πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης, το τραίνο δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το χώρο του τραγουδιού. Σε όλον τον κόσμο, είναι χιλιάδες τα τραγούδια που αναφέρονται στο τραίνο και στην ξενη αλλα και στην ελληνική μουσική.Ας κάνουμε μια αναδρομή και ας θυμηθούμε μερικά:

 NIGHT TRAIN-James Brown 

LONG TRAIN RUNNING-Doobie Brothers 

MYSTERY TRAIN-Elvis Presley 

CRAZY TRAIN-Ozzy Osbourne 

Το Τρένο Φαντασμα - Ξύλινα Σπαθιά
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Το τρένο - Νίκος Πορτοκάλογλου 

Στην Κοιλάδα των Τεμπών - Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι και Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Η ταχεία - Ελένη Βιτάλη
Στίχοι: Νίκος Μπακογιάννης
Μουσική: Τάκης Σούκας

Το τρένο -Τρύπες

Jefferson airplane.Κυριάρχησαν στην αμερικανική μουσική σκηνή κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 και θεωρούνται ως πρωτοπόροι του ψυχεδελικού ροκ.

Γέννημα της χίπικης κοινότητας του San Francisco, έγιναν σημαία για την επαναστατημένη αμερικανική νεολαία της δεκαετίας η οποία ευαγγελιζόταν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής. Οι Jefferson Airplane μπόλιασαν την ψυχεδέλεια με πολιτικούς και κοινωνικούς στίχους.

Πρωτοσχηματίσθηκαν το 1965 στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ και έπαιζαν ένα μείγμα φολκ και ροκ μουσικής, με επιρροές από το Ντίλαν, τους Βeatles αλλά και τους σπουδαίους τζαζίστες της εποχής.


Το συγκρότημα καθόρισε τον ψυχεδελικό ροκ του Σαν Φρανσίσκο, με τον εμβληματικό δίσκο τους “Surrealistic Pillow” του 1967 που περιείχε τα “Somebody To Love” και “White Rabbit”, τα πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια τους με την συγκλονιστική ερμηνεία της τραγουδίστριάς τους Grace Slick.

Η Σίνιε Τόλι Άντερσον, έγινε γνωστή ως η πρώτη τραγουδίστρια του συγκροτήματος.
Μολονότι ήταν παρούσα στην αφετηρία της «περιπέτειας» του συγκροτήματος και συμμετείχε στο πρώτο άλμπουμ, το Jefferson Airplane Takes Off το 1966, η Άντερσον εγκατέλειψε το γκρουπ την ίδια χρονιά για να μεγαλώσει το παιδί της. Τη θέση της στο συγκρότημα πήρε η Γκρέις Σλικ.

Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος προέκυψαν διάφορα διάδοχα σχήματα από τα πρώην μέλη, με κυριότερα αυτά των Jefferson Starship και Hot Tuna. Κανένα όμως από αυτά δεν πλησίασε την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των JA.

Οι Jefferson Airplane κατάφεραν να αποτυπώσουν μέσα στα τραγούδια τους το τι συνέβαινε όλο το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 στην Αμερική. Γεννήθηκαν μέσα από το κίνημα των Hippies και πέθαναν μαζί του, αφήνοντας πίσω τα ντοκουμέντα μίας εποχής όπου ο κόσμος θα μπορούσε να αλλάξει. 

Ο Martin Scοrsese είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές του σύγχρονου και όχι μόνο κινηματογράφου και τώρα έχουμε την πρεμιέρα στις αίθουσες αλλά και από το Netflix για την ταινία του με τους Al Pacino, Robert De Niro και Joe Pesci. Συγκεκριμένα θα κυκλοφορήσει στις Αμερικάνικες αίθουσες την πρώτη Νοεμβρίου (και εκεί κοντά στην Ελλάδα), ενώ στο Netflix θα την δούμε στις 27 του ίδιου μήνα.

H ταινία The Irishman είναι σε παραγωγή Netflix με budget 140 εκ. δολάρια και μιλάει για την αληθινή ιστορία του Frank Sheeran, ενός βετεράνου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος έζησε δύσκολα σαν υψηλόβαθμος αξιωματικός του International Brotherhood of Teamsters, αλλά και σαν μέλος του οργανωμένου εγκλήματος και πιο συγκεκριμένα σαν επαγγελματίας δολοφόνος, που σύμφωνα με τις φήμες είχε άμεση σχέση με τις δολοφονίες του Προέδρου Kennedy και του συνδικαλιστή Jimmy Hoffa.

Το Irishman βασίζεται στο βιβλίο «I Heard You Paint Houses» του Charles Brandt, με τον Scorsese στην σκηνοθεσία όπως αναφέρθηκε, ενώ το σενάριο είναι από τον Steve Zaillian.

Πηγή:Cineramen

Στις 23 Δεκεμβρίου 1974, ο Rod Stewart ηγήθηκε με το συγκρότημα  Faces στην τελική τους συναυλία στο Ηνωμένο Βασίλειο, προσφέροντας μια συναρπαστική εμφάνισή  στο Κρατικό Θέατρο Kilburn του Λονδίνου. Παρόλο που το συγκρότημα θα επισκεπτόταν τις Η.Π.Α. το 1975, αυτή η αποχαιρετιστήρια συναυλία αναγράφεται συχνά ως η τελευταία. εμφάνιση  τους μαζί.
Η συναυλία  παρουσίασε τον τραγουδιστή Rod Stewart, τον πληκτρα Ian McLagan, τον κιθαρίστα Ron Wood, τον ντράμερ Kenney Jones και τον μπασίστα Tetsu Yamauch. Ο Yamauch αντικατέστησε τον ιδρυτικό μπασίστα Ronnie Lane, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τη μπάντα το καλοκαίρι του 1973.

Είναι εξ ορισμού «επικίνδυνο» το να μιλάς για συγκροτήματα παγκόσμιας εμβέλειας. Όχι τόσο επειδή όλοι έχουν προσωπική άποψη για αυτά, η οποία (ευτυχώς, για το καλό της τέχνης) είναι πολύ δύσκολο να συμπίπτει με τη δική σου, αλλά, κυρίως, λόγω του ότι τελικά αναφέρεσαι σε απολύτως προσωπικά συναισθήματα. Αναφέρομαι βεβαίως στο συγκρότημα των Genesis
Το καταπληκτικό στην ιστορία του γκρουπ είναι ότι έζησε πολλούς αποχωρισμούς μελών, που κατά παράδοξο τρόπο όλες οδηγούσαν σε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία!

Εδω θα δούμε μια εμφάνιση του συγκροτήματος των Genesis της δεκαετίας του 70 και συγκεκριμένα το 1972 με τον Peter Gabriel στα Φωνητικά, στην Αρχική Σύνθεση του συγκροτήματος της πρωτης περιόδου του συγκροτήματος στην οποίαε μφανίζονται στη Βελγική τηλεοπτική εκπομπή Pop Shop.

 Δεσπόζουν συχνά στης κορυφές βουνών και λόφων, σε απόμερες γωνίες και απομονωμένες περιοχές,τα κάστρα αποτελούσαν ανέκαθεν αγαπημένο θέμα στους μύθους και στα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας.

 Ακόμα και σήμερα η ταινία αυτή ειναι στη κορυφη του πανθεον τον διάσημων ταινιών τρόμου.Θα λεγα προσωπικα για μενα η πρωτη ταινία τρόμου που σε κανει να αισθανεσαι ρίγος και ανατριχιλα οσες φορες και αν την βλέπεις.

Εδώ γυρίστηκαν το 1921 πολλές σκηνές από έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους  των ταινίών τρόμου και του εξπρεσιονισμού,

το περίφημο «Nosferatu» (Nosferatu, eine Symphonie des Grauens) από τον Friedrich Wilhelm Murnau, της οποίας το σενάριο εμπνεύστηκε από το θέμα του μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ Δράκουλας .

Το κάστρο Orava χρησιμοποιήθηκε από τον Murnau για να αντιπροσωπεύσει το σπίτι του Count Orlok της Τρανσυλβανίας.

Το κάστρο βρίσκεται σε ένα ψηλό βράχο πάνω από τον ποταμό Orava, που βρίσκεται στην περιοχή Orava, βόρειο Σλοβακία.

Παρακατω θα δείτε μερικές φώτο από το Κάστρο:

Ο Bob Marley χοροπηδούσε στην σκηνή με τις μακριές πλεξίδες του με τους εκπληκτικούς Wailers δίπλα του και το υπέροχο εκείνο γυναικείο φωνητικό τρίο I Three - μέλος τους ήταν και η γυναίκα του Rita Marley - που κάθε μία από τις γυναίκες έκανε διαφορετικές κινήσεις, τόσο όμορφες και ρυθμικές που συνέβαλαν εντυπωσιακά στην σκηνική του παρουσία. Αυτός ο χορός που έστηνε σε κάθε συναυλία του ο Bob Marley, ο ρυθμός της μουσικής του, τα ράστα μακριά μαλλιά του που ανεβοκατέβαναν μαζί με τις κινήσεις του ήταν το κάτι άλλο και εκστασίαζε το κοινό του.Μια απο της τελευταίες του Εμφανίσεις ηταν το live του 1979 στην Σαντα Μπάρμπαρα. Ας απολαυσουμε τον Βασιλιά της ρεγγε σε αυτο το live.

Η Beatles world tour 1964 ήταν η πρώτη παγκόσμια περιοδεία του συγκροτήματος των  The Beatles, που ξεκίνησε μετά την περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1964. Η υποδοχή ήταν ενθουσιώδης. Ακολούθησε η επόμενη περιοδεία τους στις ΗΠΑ τον Αύγουστο του ίδιου έτους .Στην Ουάσινγκτον, όπου ταξίδεψαν με ιδιαίτερο πολυτελέστατο βαγόνι, 2.000 θαυμαστές πολιόρκησαν το σταθμό. Οι εμφανίσεις τους προκαλούσαν τόση υστερία που αποτελούσαν μεγάλο πονοκέφαλο στην αστυνομία. Η εμφάνισή τους στο δημοφιλέστατο τηλεοπτικό σόου του Εντ Σάλιβαν σημείωσε ρεκόρ τηλεθέασης. Ρεπορτάζ της εποχής αναφέρει πως "οι αστυνομικές δυνάμεις των διαφόρων πόλεων, όπου το συγκρότημα περιοδεύει, συναγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα καταφέρει να φυγαδεύσει ταχύτερα τους Μπιτλς από την αίθουσα συναυλιών". Εδω θα δουμε ενα απόσπασμα απ την εμφάνισή τους στην Μελβούρνη της Αυστραλίας. Ας τους απολαυσουμε.

«ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ» (1989).
Άλλη μια ξεχασμένη ταινία την μουσική της οποίας υπογράφει ο Mark Knopfler των Dire Straits.
Σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Χιούμπερτ Σέλμπι Τζούνιορ.

Η αποποινικοποίηση αυτού του μυθιστορήματος σήμανε ουσιαστικά τον θάνατο της λογοκρισίας στην Αγγλία.


Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Μάλκολμ ΜακΝτάουελ που ξεσηκώνει σε επανάσταση ένα αυστηρό και άκρως συντηρητικό εσωτερικό σχολείο της Αγγλίας στα τέλη του ’60. Απείθαρχος, δεν εντάσσεται στο κλίμα του σχολείου, αλλά ξέρει να παρασύρει στο δρόμο του τους συμφοιτητές του.

Είχαν γίνει αρκετές προσπάθειες προσαρμογής του βιβλίου του Χιουμπερτ Σελμι πριν ξεκινήσουν  τα γυρισματα και κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους.

Για τον ρόλο του Χάρι στην ταινία πρώτη προτίμηση ήταν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο μέχρι τελικά να τον πάρει ο Στήβεν Λανγκ   τον οποίο τον έχουμε

απολαύσει σε ταινίες όπως το Manhunter(1986), Avatar(2009) και φυσικά στον ρόλο του τυφλού δολοφόνου στο Don't breathe του 2016.

Χρήστος τσιγγιριδης.Ο πατέρας της ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. Υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε στην Ελλάδα την τεχνογνωσία και τεχνολογία της μικροφωνικής εγκατάστασης .

Σπούδασε στην Γερμανία ηλεκτρολόγος-Μηχανικος στη σχολή ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ στην Στουτγκάρδη.

 Ο Χρήστος Τσιγγιριδης ξεκινά τους πειραματισμούς του το 1923:στην αυλή του σπιτιού του , στην οδό Βασιλίσσης Όλγας στη Θεσσαλονίκη.Εκει εγκαθιστά τον πρώτο ραδιοφωνικό πομπό τον οποίο κατασκευάζει ο ίδιος από εγκαταλελειμμένο ασύρματο της Γαλλικής Στρατιάς Ανατολής.

Το 1928 τίθεται σε λειτουργία ο πρώτος ιδιωτικός  ραδιοφωνικός σταθμός της Ελλάδος από τον Χρίστο Τσιγγιριδη ,κυριάρχησε στη ραδιοφωνική ζωη της Βόρειας Ελλάδας για περισσότερα από 20 χρόνια και υπήρξε φάρος πολιτισμού σε ολόκληρο το βορειοελλαδικο χώρο.

Ο Χρίστος Τσιγγιρίδης παραμένει άνεργος μετά την αναγκαστική εξαγορά των μηχανημάτων του, καθώς το κρατικό ίδρυμα αποφασίζει να μην αξιοποιήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία του. Οι υποσχέσεις του τότε ΕΙΡ προς τον Τσιγγιρίδη ποτέ δεν τηρήθηκαν, δεν θα πάρει ούτε την πενιχρή αποζημίωση της απαλλοτρίωσης του Σταθμού του, αφού πεθαίνει μέσα στη θλίψη την ίδια χρονιά, τον Δεκέμβριο του 1947, και κηδεύεται με τιμές που ποτέ δεν γνώρισε εν ζωή.

Mickey dee, ο ελληνικής καταγωγής ντράμερ ,πρώην King Diamond και Motorhead.

Γεννημένος στο Γκέτεμποργκ της μακρινής Σουηδίας από Έλληνα πατέρα και σουηδέζα μητέρα.


Από νεαρή ηλικία τον τράβηξε η μουσική και ιδιαίτερα τα ντράμς, έτσι ξεκίνησε να παίζει σε τοπικά συγκροτήματα.

Οι πρώτες του μουσικές επιρροές όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ήταν ο Brian Downey, ο Neil part και ο Steve Smith.

Αλλά πάντα η μεγαλύτερη του αδυναμία αποτελούσε ο εξαιρετικός ντράμερ των θρυλικών Deep Purple, O Ian Paice.



Το 1985, μετακόμισε στην Κοπεγχάγη της Δανίας και έγινε μέλος του προσωπικού σχήματος του πρώην τραγουδιστή των Mercyful Fate, King Diamond. Έπαιξε στα τέσσερα πρώτα στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος από το 1986 μέχρι το 1989, την περίοδο κατά την οποία θεωρείται η σπουδαιότερη από άποψη δημιουργικότητας για τον King Diamond.

Έκανε και ένα πέρασμα απ το συγκρότημα των Dokken ,του Don Dokken  μέχρι το 1992 όταν ο ίδιος ο Μίκι Ντι δέχεται την προσφορά του μεγάλου Ian Kilmister μετά από μεγάλες προσπάθειες του δεύτερου να τον εντάξη στο συγκρότημα του, και έτσι γίνεται ο καινούριος ντράμερ των Motorhead αντικαθιστώντας τον Philthy Annimal Taylor .

Το 2016, αντικατέστησε τον James Kottak , ντράμερ των Scorpions, λόγω  προβλημάτων  υγείας του.

Γιάννης Μαρής. Ο μεγαλύτερος Έλληνας αστυνομικος συγγραφέας. Ο πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα και σεναριογράφος πολλών ελληνικών ταινιών.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τσιριμώκος, γόνος γνωστής πολιτικής οικογένειας, που αργότερα υπογράφει τα έργα του με το ψευδώνυμο «Μαρής».



Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.) από κοινού με τους Ηλία Τσιριμώκο και Σταύρο Κανελλόπουλο, οργάνωση που συμμετείχε στο ΕΑΜ, στης οποίας το δημοσιογραφικό όργανο "Μάχη" διετέλεσε αρχισυντάκτης και αρθρογράφος.



Διέθετε φλογερή πένα, γεγονός το οποίο ενόχλησε και καθώς ήταν αριστερός εξορίστηκε την περίοδο του εμφυλίου στη Γυάρο. Η  εξορία δεν κράτησε πολύ και όταν επέστρεψε, εργάστηκε στις εφημερίδες Απογευματινή και Ακρόπολις....

Ο Γιάννης Μαρής ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα  το 1953 με το μυθιστόρημα «Έγκλημα στο Κολωνάκι», το οποίο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες  στο περιοδικό «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί μετά από λίγο το περιοδικό ανέστειλε τη λειτουργία του....

Πολλά από τα έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, τόσο από τον ίδιο, όσο και μετά τον θάνατό του, δημιουργώντας έτσι το αντίστοιχο του φιλμ νουάρ στο Ελληνικό σινεμά.

Φιλμογραφία:

Το χαμόγελο της Πυθίας (1979)
Ο εφιάλτης (ταινία) (1976)
Ζήτημα ζωής και θανάτου (1973)
Αντάρτες των πόλεων (1972)
Ως την τελευταία στιγμή (1972)
Οι τελευταίοι του Ρούπελ (1971)
Μια γυναίκα κατηγορείται (1966)
Το πρόσωπο της ημέρας (1965)
Αμφιβολίες (1964)
Ο μπαμπάς μου κι εγώ (1963)
Χωρίς ταυτότητα (1963)
Ο άντρας της γυναίκας μου (1962)
Λάθος στον έρωτα (1961)
Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)
Ένας Δον Ζουάν για κλάματα (1960)
Καλημέρα Αθήνα (1960)
Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959)
Ένας Έλληνας στο Παρίσι (1959)
Η Λίζα το 'σκασε (1959)
Ο άνθρωπος του τρένου (1958).

Ο Γιάννης Μαρής πέθανε στην Αθήνα το 1979.

Αναμφισβήτητα χαρισματικός αλλά και αθεράπευτα αυτοκαταστροφικός, ο μεγάλος «επαναστάτης» του Χόλιγουντ ,Ο σκηνοθετης Τζον Χιούστον.


Πατέρας του, ο ηθοποιός Γουόλτερ Χιούστον, που όχι μόνον τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, αλλά του έδειξε και τα στοιχειώδη υλικά του δράματος.

Ενα παλικάρι, όχι απαραιτήτως συμπαθητικό, αλλά γνήσιο, ένας ατρόμητος άνθρωπος που χόρτασε με την κουτάλα τη ζωή του αποκτώντας εχθρούς και φίλους. Και ταυτόχρονα ένας τεράστιος εθνικός θησαυρός της Αμερικής, μια δύναμη στον πολιτισμό της χώρας, η οποία δύναμη άφησε το αποτύπωμά της σε παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες: ο Χιούστον γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, από τις οποίες πολλές έγραψαν Ιστορία και σήμερα εξακολουθούν να κρατούν μια θέση στην ανθολογία των καλύτερων του αμερικανικού κινηματογράφου.

Ταλαντούχος ζωγράφος, δυνατός πότης, λάτρης της άγριας ζωής και της φύσης, ταξιδευτής, ονειροπόλος, στοχαστικός, άνθρωπος που έκανε ταινίες για χάριν της αυθεντικής δημιουργίας, με θρησκευτική ευλάβεια απέναντι στην Τέχνη που υπηρέτησε για δεκαετίες.
Ο Χιούστον έγραψε το σενάριο στις περισσότερες από τις 37 ταινίες που σκηνοθέτησε στην καριέρα του, αρκετές από τις οποίες θεωρούνται κλασσικές μέχρι και σήμερα (Το Γεράκι της Μάλτας (The Maltese Falcon, 1941), Η ύαινα (In this our Life, 1942), Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of the Sierra Madre, 1948), Στη βοή της καταιγίδος (Key Largo, 1948), Η Ζούγκλα της Ασφάλτου (The Asphalt Jungle, 1950), Η Βασίλισσα της Αφρικής (The African Queen, 1951), Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge, 1952), Οι Αταίριαστοι (The Misfits, 1961), Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King, 1975) και Η Τιμή των Πρίτσι (Prizzi's Honor, 1985).

Έκανε ένα από τα πιο εκθαμβωτικά σκηνοθετικά ντεμπούτα στα κινηματογραφικά χρονικά, το οποίο ακούει στο όνομα «Το Γεράκι της Μάλτας». Διασκευάζοντας το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, σχεδιάζοντας λεπτομερέστατα, πριν ακόμη από την έναρξη των γυρισμάτων, οτιδήποτε θεωρούσε απόλυτα σημαντικό (τη θέση της κάμερας σε κάθε σκηνή, το φωτισμό, ακόμη και τα κοντινά στα πρόσωπα των ηθοποιών) και παρότι είχε στη διάθεσή του μόλις οχτώ εβδομάδες γυρισμάτων με έναν προϋπολογισμό ταινίας Β΄ διαλογής (μόλις 300.000 δολάρια), ο Χιούστον κατόρθωσε το 1941 να φιλοτεχνήσει ένα από τα πιο εμβληματικά νουάρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και κατά κοινή αποδοχή μία από τις καλύτερες ταινίες της αμερικάνικης κινηματογραφικής ιστορίας. Χαρακτηρισμένο ως κλασικό ακόμη και από τους κριτικούς της εποχής, το φιλμ σηματοδότησε και την αρχή μιας μεγάλης συνεργασίας (και ακόμη μεγαλύτερης φιλίας) του σκηνοθέτη με τον ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.

Απεβίωσε στις 28 Αυγούστου του 1987  σε ηλικία 81 ετών στη Μίντλταουν του Ρόουντ Άιλαντ.

Η Κλακ Φιλμ ήταν ελληνική κινηματογραφική εταιρεία. Ιδρύθηκε το 1963 από τον Δημήτριο Καράμπελα και τον Απόστολο Τεγόπουλο. Η πρώτη ταινία της εταιρείας είχε τίτλο «Πληγωμένες καρδιές» και ήταν ένα μελόδραμα με τον Νίκο Ξανθόπουλο στον ρόλο του «κακού», λίγο πριν καθιερωθεί, από την ίδια εταιρεία, ως «παιδί του λαού». Με τον Νίκο Ξανθόπουλο έκανε 24 ταινίες και έφτασε τα μελοδράματα στα ύψη της δημοτικότητας και η εταιρεία έφτασε να είναι η τρίτη εμπορικότερη και παραγωγικότερη μετά την Φίνος Φιλμ και την Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.

Εκτός από τον Νίκο Ξανθόπουλο, η εταιρεία συγκέντρωσε πολλά μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου: Μάνος Κατράκης, Τζαβαλάς Καρούσος, Λυκούργος Καλλέργης, Θόδωρος Μορίδης, Ελένη Ζαφειρίου, Κατερίνα Βασιλάκου, Μιράντα Μυράτ.

Η ταινία της Κλακ Φιλμ με τα περισσότερα εισιτήρια:

Ξεριζωμένη γενιά (1967 – 1968) 448.679 (9η/99) Δημήτριος Καράμπελας και Απόστολος Τεγόπουλος

Η ταινία της Κλακ Φιλμ με τα λιγότερα εισιτήρια:

Τύψεις συνειδήσεως (1972 – 1973) 8.316 Δημήτριος Καράμπελας και Απόστολος Τεγόπουλος

Πηγή:wikipedia

Από το Πειρατικό στο Διαδικτυακό Ραδιόφωνο

26/9/18 -- Θάνος Μπάμπαλης & Γιάννης Μιχαλακόπουλος. Η διαδρομή του ερασιτεχνικού Ραδιοφώνου από το 1960 ως σήμερα, μέσα από τα μάτια αλλά κυρίως μέσα από τα αυτιά και τα στόματα δύο παλαιών ραδιοπειρατών. Με τον Στέργιο Νικόδημο και τον Σταμάτη Κάτσαλη.

Τάσος Γιαννόπουλος. Αξέχαστος , ανεπανάληπτος.Ο Αγαπημένος Κίτσος του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Τάσος Γιαννόπουλος γεννήθηκε το 1931 στη Μεσσηνία και από μικρός ήθελε να γίνει ηθοποιός. Σπεσιαλιτε του Οι φοβερές μιμήσεις που μέχρι και σήμερα σκορπάνε το γέλιο όταν της παρακολουθείς.

Το μεγάλο ταλέντο του ως μίμος, φανερώνεται στην ταινία "Μπάρμπα Γιάννης κανατάς", όπου ο Τάσος Γιαννόπουλος ντουμπλάρει σε όλη την ταινία τις φωνές των Βασίλη Αυλωνίτη και Νίκου Σταυρίδη.Εμφανιζόταν σε κέντρα διασκέδασης και έκανε σπουδαίες μιμήσεις....

Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1958 στην ταινία «Το κορίτσι της αμαρτίας» και την επόμενη χρονιά έπαιξε για πρώτη φορά στο θέατρο.

Συνολικά έπαιξε σε 62 ταινίες .Έπαιξε σε άλλες τέσσερις ταινίες και σε μια τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ.

Έφυγε νωρίς από τη ζωή, σε μία εποχή που η καριέρα του παρουσίαζε συνεχή ανοδική τροχιά. Στις 27 Οκτωβρίου 1977 σε ηλικία μόλις 46 ετών, από κίρρωση του ήπατος.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ιεράπετρας, ως θεσμός με αισθητή παρουσία στα Πολιτιστικά Δρώμενα της Ελλάδας και του Κόσμου, ταξιδεύει σε άλλα μέρη της χώρας μας, του Πλανήτη, αλλά σε άλλα φιλόξενα Φεστιβάλ, με συνεργασίες προβολών και παράλληλες εκδηλώσεις.

Δευτέρα στης 5 Αυγούστου στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ ώρα προβολής  9+ 15 μμ με  είσοδος για όλους ελεύθερη θα προβληθεί   το ντοκιμαντέρ .Η δύναμη της εικόνας:Νίκος καβουκιδης   χρονικής διάρκειας 87 λεπτά .Ο Νίκος Καβουκίδης υπηρέτησε τον χώρο του κινηματογράφου για περισσότερα από εξήντα χρόνια ως μοντέρ, διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης και με την κάμερα του φώτισε τεράστιους μορφές της υποκριτικής όπως οι Κατίνα Παξινού, Τζένη Καρέζη, Δημήτρης Χόρν, Αλίκη Βουγιουκλάκη κ.α.

6οΔιεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας & Awards, στη Μητρόπολη του Νότου, την Ιεράπετρα, από 3 έως και 10 Αυγούστου 2019.

Cinderella, συγκρότημα “θεσμός” του Αμερικάνικου μελωδικού hard rock του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’80 και αρχών της δεκαετίας του ’90.

Δημιουργήθηκαν το 1982 στη Φιλαδέλφεια από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Tom Keifer και τον μπασίστα Eric Brittingham.

Την αρχική σύνθεση της μπάντας συμπλήρωναν ο κιθαρίστας Michael Smerick και ο ντράμερ Tony Destra.

Την  φτωχή“Σταχτοπούτα” (Cinderella) την τσέκαρε σε κάποιο live ο “πρίγκιπας” Jon Bon Jovi, του γυάλισε και τις έκανε το “κονέ” με τη δισκογραφική εταιρεία Mercury/Polygram το 1985 (είχε προηγηθεί δυο χρόνια πριν και η γνωριμία τους με τον Gene Simmons ιτων KISS αλλά δεν προχώρησε η φάση.

Οι CINDERELLA έκαναν μεγάλο κρότο από το ντεμπούτο τους κιόλας.
 Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Night Songs" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1986.
Δεν χρειάστηκαν καν να φτάσουν στον δεύτερο δίσκο για να φτάσουν στην παγκόσμια αναγνώριση. Να που έφτασαν όμως.

Το1988 κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους “Long Cold Winter”.

Η μπαλάντα "Don't Know What You Got (Till It's Gone)" έφθασε στο # 12 το Νοέμβριο.

Επομενο αλμπουμ του συγκροτηματος το "Heartbreak Station", το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1990.

Το 1991 ήταν η χρονιά που άρχισαν τα προβλήματα υγείας για τον Tom Keifer. Λόγω κάποιας πάθησης των φωνητικών του χορδών, ο Keifer έχασε ολοκληρωτικά τη φωνή του. Μετά από εκτεταμένες χειρουργικές επεμβάσεις κατάφερε να διορθώσει το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε (εν μέρει, απ’ ότι θα φανεί κάποια χρόνια αργότερα).

Τα επόμενα χρόνια αναλώθηκαν σε ασχολίες, οι οποίες δεν είχαν σχέση με τους Cinderella (προσωπικά albums, που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν, projects κλπ.

Ταξιδιάρικα άλμπουμ, thanks for the memories, Cinderella…

Τζέιμς Μποντ ,Ο Διασημότερος πράκτορας του Χόλυγουντ.Γεννήθηκε από την πένα του άγγλου συγγραφέα Ίαν Φλέμινγκ, όταν αυτός αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών, να εγκατασταθεί στην εξωτική Τζαμάικα και να ασχοληθεί με το γράψιμο. Είχε κι εξακολουθεί να έχει τους πιο συναρπαστικούς -κι επικίνδυνους- αντίπαλους, τα ωραιότερα κορίτσια, τα πιο εξελιγμένα αξεσουάρ, τα πιο ποθητά αυτοκίνητα, τα πιο πετυχημένα soundtrack, τα πιο εξελιγμένα gadgets...Ο χαρακτήρας του Μποντ είναι η επιτομή πολλών πρακτόρων και κομάντο, που γνώρισε ο Φλέμινγκ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σίγουρα έχει αντλήσει στοιχεία από τον αδελφό του Πίτερ Φλέμινγκ, που πολέμησε στη Νορβηγία και την Ελλάδα, αλλά και από τον ρωσοεβραίο τυχοδιώκτη και πράκτορα Σίντνεϊ Ράιλι. O Φλέμινγκ ήθελε το παρουσιαστικό του Τζέιμς Μποντ να είναι μία διασταύρωση του εαυτού του και του Αμερικανού τραγουδιστή Χόγκι Καρμάικλ.Η πρώτη ταινία της σειράς προβλήθηκε το 1962 και ήταν ο Δόκτωρ Νο σε σκηνοθεσία Τέρενς Γιανγκ με τον Σον Κόνερι την Ούρσουλα Άντρες. Ο κινηματογραφικός Μποντ, από τον πρώτο του 1962 και όσους ακολούθησαν, παραμένει η επιτομή του κομψού και τζέντλεμαν Τζώρτζ λαζενμπι, Ρότζερ Μουρ, Τίμοθι Ντάλτον, Πιρς Μπροσναν και ο τωρινός Ντάνιελ Κρεγκ.Ολοι τους ενσάρκωσαν τον πανούργο, κυνικό και γοητευτικό εραστή που υπήρξε ο μεγαλύτερος κατάσκοπος όλων των εποχών.. τουλάχιστον στο σινεμά.Για την πλειοψηφία του κοινού, ο Τζέιμς Μποντ είναι ο Σον Κόνερι και ο Σον Κόνερι είναι ο Τζέιμς Μποντ. Όχι αδίκως. Κανείς δεν συνέδεσε ριζικότερα το όνομα του με τον κινηματογραφικό πράκτορα όσο ο Σκωτσέζος ηθοποιός, με τους υπόλοιπους να ακολουθούν κάτω από τη βαριά σκιά του cool υποκριτικού ταλέντου του και του απαράμιλλα Μποντικού physique του. Παραγωγός της σειράς ήταν ο Άλμπερτ μπροκολι και ο Χάρι Σαλτσμαν. Μετά τον θάνατο του Άλμπερτ Μπροκολι τα ηνία της παραγωγής τα πήρε η κόρη του η Μπάρμπαρα Μπροκολι απ το Golden Eye του 1995 ,η πρώτη ταινία του Πιρς Μπροσναν στον ρόλο του μυστικού πράκτορα. Αναλυτικά οι ηθοποιοί και οι ταινίες που έπαιξε ο καθένας είναι οι εξής:

Σον Κόνερι (1962-1971, 1983): Dr. No" (1962), "From Russia with Love" (1963), "Goldfinger" (1964), "Thunderball" (1965), "You Only Live Twice" (1967), "Diamonds are Forever" (1971), "Never Say Never Again" (1983).

Τζορτζ Λάζενμπι: "On Her Majesty's Secret Service" (1969).


Ρότζερ Μουρ: "Live and Let Die" (1973), "The Man with the Golden Gun" (1974), "The Spy Who Loved Me" (1977), "Moonraker" (1979), "For Your Eyes Only" (1981), "Octopussy" (1983), "A View to a Kill" (1985).


Τίμοθι Ντάλτον: "The Living Daylights" (1987), "Licence to Kill" (1989).

Πιρς Μπρόσναν: "Golden Eye" (1995), "Tomorrow Never Dies" (1997), "The World Is Not Enough" (1999), "Die Another Day" (2002).

Ντάνιελ Κρεγκ: "Casino Royale" (2006), "Quantum of Solace" (2008),"Skyfall"(2012),"Spectre"(2015) και "Bond 25"(2019). 

Εκτός απο τον κίνηματογραφο,Οι περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο,έχουν γίνει κόμικ στριπ και βιντεοπαιχνίδια.