Μπορεί να μην ήταν ένας από τους «γίγαντες» του ελληνικού κινηματόγραφου, αλλά ήταν ένας ηθοποιός που δεν ντρεπόταν για το ύψος του και αυτοσαρκαζόταν συνεχώς. Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80 όπου έπαιξε με τον Στάθη Ψάλτη, τον Θανάση Βέγγο, τον Κώστα Τσάκωνα, τον Απόστολο Σουγκλάκο και πολλούς άλλους. Ο Τάκης Χαλάς γεννήθηκε με νανισμό το 1951 και δεν άργησε να βγει στο θεατρικό στερέωμα. Ο μεγάλος θεατρικός παραγωγός της εποχής, Βαγγέλης Λιβαδάς, τον ανακάλυψε σε ένα βενζινάδικο όπου δούλευε και εντυπωσιάστηκε από την ευφράδεια του λόγου και την ετοιμολογία του. Όταν του είπε «τι κοιτάς αφεντικό; Που η μάνικα είναι ψηλότερη από εμένα;’’ ο Βαγγέλης Λιβαδάς κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καριέρα στο θέατρο …κι ας του έλειπε αρκετό μπόι. Από τότε ξεκίνησε μια ανοδική πορεία με συμμετοχές σε αρκετές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όπως «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ», «Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ», «Ο Θανάσης στη Χώρα της σφαλιάρας», «Η ζούγκλα των πόλεων», «Ο Μανωλιός ξαναχτυπά» κ.α.
Συνεργάστηκε με πολλούς καλούς ηθοποιούς όπως τον Λάμπρο Κωντσαντάρα, τη Μάρω Κοντού, τον Κώστα Βουτσά, την Αιμιλία Υψηλάντη, τον Αντώνη Παπαδόπουλο, το Μάνο Κατράκη, το Σπύρο Καλογήρου, τη Μαίρη Χρονοπούλου, το Γιώργο Παπαζήση κ.α. Ωστόσο καταξιώθηκε στη συνείδηση του κόσμου μέσα από τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80, που ναι μεν δεν ήταν υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων αλλά είχαν μεγάλη απήχηση.
Μερικές από αυτές ήταν «Αδέσποτος καβαλάρης», «Κερατάς και δαρμένος», «Ο Ράμπο ο κοντός και η τάπα», «Ριφιφίδες του έρωτα» κ.α. Έπαιξε επίσης και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές όπως «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού», «Οι μεν και οι δεν», «Οι αγνοημένοι» κ.α. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του στην ταινία «Ράκος Νο 14 και ο πρώτος μπουνάκιας» με τον Στάθη Ψάλτη, όπου ο Τάκης Χαλάς υποδυόταν τον φροντιστή του.
Σε μια προπόνηση και λίγο πριν τον αγώνα του μποξ τον βλέπουμε να εμψυχώνει τον Στάθη Ψάλτη που είχε φάει πολύ ξύλο από τον αντίπαλό του, λέγοντας τους «Πονάς;», «Δεν Πονάω» του απαντά, «Πονάς;» του ξαναφωνάζει έχοντας κολλημένο το πρόσωπό του στο δικό του, «δεν πονάω» του ξαναπαντά αγριεμένος. Και αφού επαναλαμβάνεται αυτό πέντε έξι φορές τον προτρέπει να μπει δυναμικά στο ρινγκ φωνάζοντάς του: «φατωνέεεεεεεεεε»....
Ο Χαλάς άρχισε να αποκτά μπόι τη περίοδο των βιντεοκασετών και έγινε περιζήτητος. Ο Κώστας Τσάκωνας, που είχε συνεργαστεί μαζί του και τον εκτιμούσε, θυμάται ένα περιστατικό όπου ο Τάκης Χαλάς είπε σε ένα ψηλό συνάδελφο του: «μου φαίνεται πως σε περνάω σε ύψος δημοτικότητας».
Κάποιοι θα τον θυμούνται, δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς στις επιθεωρήσεις, όπου αποσπούσε τη συμπάθεια και το χειροκρότημα. Ίσως μερικοί να τον λυπούνταν λόγω του νανισμού του καθώς η κοινωνία των 80ς ήταν λιγότερο εξοικειωμένη με τους νάνους. Όμως ο ίδιος ήταν πάντα ένας περήφανος άνθρωπος που δούλεψε εντατικά για να βελτιωθεί. Ο Τάκης Χαλάς είχε παίξει στο Εθνικό θέατρο αλλά και στο θέατρο του Καρόλου Κουν, μεταξύ άλλων στα έργα «Καζιμίρ και Καρολίνα» 1981, «Βολπόνε» 1996, «‘ Η γυναίκα της Ζάκυνθος» 1998, «Δον Ζουάν» 2000.
Για να επιβιώσει κατέφυγε και στις βιντεοκασέτες για ένα κομμάτι ψωμί… Η πορεία του ήταν σύντομη καθώς είχε προβλήματα με τα πόδια του λόγω του νανισμού, γεγονός που τον έκανε να αποσυρθεί από τον χώρο της υποκριτικής. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε βρει άσυλο στην Πάρο όπου ζούσε με την αδελφή του. Η αίτηση του για αναπηρική σύνταξη ώστε να μπορεί να αυτοσυντηρείται απορρίφθηκε. Για πολλούς μήνες έμεινε κατάκοιτος με μοναδικό στήριγμα την αδερφή του. Κανένας συνάδελφός του δεν του συμπαραστάθηκε. Δεν κράτησε κακία σε κανέναν. Παρακάλεσε την αδελφή του σαν τελευταία χάρη, στην κηδεία του να τους καλέσει όλους, ώστε ο κόσμος να δει, πόσο αξιαγάπητος ήταν.
Το 2003 σε ηλικία 52 χρονών και μετά από αρκετούς μήνες ταλαιπωρίας, έφυγε από την ζωή. Στην κηδεία δεν παρευρέθηκε κανείς από τους συναδέλφους του. «Συχώρα μας φίλε Τάκη και μένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί όλοι σε είχαμε ξεχάσει, πως λοιπόν να σε θυμόμαστε στο φριχτό φευγιό σου από ένα κόσμο θεατρίνικο γεμάτο υποκρισία… Θα μιλήσουμε άλλοτε αν ηθοποιός σημαίνει φως ή απλά ένα επάγγελμα…», είχε γράψει σε ένα αποχαιρετιστήριο άρθρο του ο Κώστας Τσάκωνας....
Οι Camel υπήρξαν ανέκαθεν αγνοί ιδεολόγοι της μουσικής, που δημιουργούσαν μουσική πρωτίστως για το ίδιο το ταξίδι της δημιουργίας και δευτερευόντως για το δόγμα «η τέχνη για τον κόσμο». Δε δημιούργησαν ποτέ σκάνδαλα, δεν προσήλκυσαν ποτέ σκόπιμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε καν προσχώρησαν σε οποιαδήποτε μουσική ή εξωμουσική κάστα για να εξασφαλίσουν επιτυχία. Ειδικά αυτό το τελευταίο, σκεφτείτε το ξανά. Αλήθεια, μπορείτε να βρείτε έστω και λίγα από τα λεγόμενα super group, που δεν το έκαναν; (αν ναι, τότε μάλλον δε μπορείτε να διαβάζετε ανάμεσα στις γραμμές) Γυρνώντας στους Camel, βλέπουμε ότι κατά κανόνα αψηφούσαν τις σύγχρονες μουσικές τάσεις, ενσωματώνοντας τες επιλεκτικά στον διαρκώς μεταβαλλόμενο ήχο τους. Μουσικοί με αστείρευτη έμπνευση, που για να ολοκληρώσουν μία σύνθεση, δε δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν υλικό το οποίο, κατά τα μέτρα πολλών συγκροτημάτων, συχνά αντιστοιχούσε σε μια ολόκληρη πλευρά δίσκου. Με άλλα λόγια, μας έδωσαν όσο πιο ανάγλυφο γινόταν τον ορισμό του progressive rock. Οι Camel, όμως, δεν υπήρξαν μονάχα αυτά, αλλά και πολλά ακόμα...
Οι Camel αρχικά ήταν οι Peter Bardens, Andrew Latimer, Doug Ferguson και Andy Ward. Ακολούθως στις τάξεις τους εντάχθηκαν αρκετοί μουσικοί, μεταξύ των οποίων οι Colin Bass, Richard και Dave Sinclair και Mel Collins. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Γραμμένη αποκλειστικά και μόνο με νότες.
Camel - The White Rider a) Nimrodel b) The Procession c) The White Rider
Το τραγούδι που κλείνει, δίνοντας μια δραματική προσέγγιση, την πρώτη πλευρά του δίσκου Mirage είναι εμπνευσμένο από το The Lord of the Rings του J. R. R. Tolkien. Σε αυτό το τραγούδι αποδεικνύεται η ικανότητα του Andrew Latimer τόσο στην κιθάρα όσο και στο φλάουτο.
Camel - The Snow Goose
Οι Camel για τον τρίτο δίσκο τους είχαν την ιδέα να φτιάξουν ένα concept άλμπουμ. Αποφάσισαν κάθε μέλος της μπάντας να προτείνει ένα μυθιστόρημα ώστε πάνω σε αυτό να βασιστεί το άλμπουμ. Το μυθιστόρημα που επιλέχτηκε ήταν ιδέα του μπασίστα Doug Ferguson και ήταν το The Snow Goose γραμμένο από τον Paul Gallico.
Rhayader
Rhayader Goes to Town
The Snow Goose
'Όλος ο δίσκος αποτελείται από ορχηστρικά κομμάτια.Το άλμπουμ αρχικά είχε στίχους που βασίζονταν στο κείμενο του Gallico, αλλά αυτό εγκαταλείφθηκε λόγω προβλημάτων με τα πνευματικά δικαιώματα.
Friendship
Migration
Οι ηχογραφήσεις άρχισαν τον Ιανουάριο του 1975 και τον Απρίλιο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε. Συμμετείχε η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Την ενορχήστρωση της ορχήστρας έκανε ο David Bedford (Roy Harper, Mike Oldfield)
Το όνομα των Blue Öyster Cult προέρχεται από ένα ποίημα που έγραψε ο μάνατζερ του συγκροτήματος, Sandy Pearlman.
Ο Sandy Pearlman στο ποίημά του με τον όρο Blue Öyster Cult εννοεί μία ομάδα εξωγήινων που είχαν συγκεντρωθεί στη Γη για να καθοδηγήσουν κρυφά την ιστορία της. Τα διαλυτικά πάνω από το Ο στο Öyster προστέθηκαν από το συγκρότημα. Άλλες μπάντες αργότερα, μιμήθηκαν τη χρήση διαλυτικών ή διακριτικών σημάτων στα ονόματά τους, όπως οι Motörhead, οι Mötley Crüe κ.ά.
Οι περισσότεροι τους γνωρίζουν χάρη στο περίφημο "(Don't Fear) The Reaper", πολλοί έχουν μείνει με την εντύπωση πως ήταν μία προσπάθεια από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να απαντηθεί το φαινόμενο των Black Sabbath, ίσως να μην είναι και λίγοι αυτοί που δεν τους έχουν ακούσει ποτέ. Όσοι όμως έχουν εντρυφήσει στη μουσική των Νεοϋορκέζων Blue Oyster Cult, έχουν να λένε πως η αμερικανική (μα... τόσο αγγλική) αυτή μπάντα αποτελεί ένα από τα κορυφαία και πιο «εγκεφαλικά» σχήματα που ανέδειξε ποτέ η «σκληρή» rock.
Ένα συγκρότημα που τραγουδούσαν σχεδόν όλοι, είχαν τρεις κιθάρες κι έκαναν τρομερή επιτυχία, βγάζοντας διαχρονικά hits και κάνοντας ένα πολύ σπουδαίο και αξιοσέβαστο όνομα. Είναι επίσης υπεύθυνοι για μία από τις πιο αστείες ιστορίες που έχουν συμβεί στη 15χρονη ιστορία του Rock Hard, ενώ η συναυλία τους στο Θέατρο Βράχων, είναι από τις πάρα πολύ ωραίες που υπήρξε. Πολλά και τα αγαπημένα μου τραγούδια, ακροβατώντας ανάμεσα στο “Joan Crawford”, “Then came the last days of May” και το “Veteran of the psychic wars”, στο νήμα επικρατεί το τρίτο:
Το αμερικανικό συγκρότημα Blue Öyster Cult σχηματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Με μία μακρά διάρκεια – σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών – στο χώρο της μουσικής και με πωλήσεις πάνω από είκοσι τέσσερα εκατομμύρια άλμπουμ, οι Blue Öyster Cult έχουν περάσει σίγουρα στο πάνθεον των θρυλικών ροκ συγκροτημάτων.
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1967. Συνεχίζει να δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής μέχρι σήμερα. Αρχικά, τα μέλη των Blue Öyster Cult ήταν οι Donald Roeser, γνωστός ο Buck Dharma (κιθαρίστας και τραγουδιστής), Eric Bloom (κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθεσάιζερ), Allen Lanier (κιθαρίστας, κίμπορντς, φωνητικά), Joe Bouchard (μπάσο, φωνητικά), Albert Bouchard (ντραμς, κρουστά, φωνητικά). Η σημερινή σύνθεση της μπάντας αποτελείται από τους Roeser και Bloom ενώ τα υπόλοιπα μέλη είναι οι Danny Miranda (μπάσο, φωνητικά), Jules Radino (ντραμς, κρουστά) και Richie Castellano (κιθάρα, κίμπορντς, φωνητικά). Οι Blue Öyster Cult έχουν δεκατρία πετυχημένα άλμπουμ.
Όσο για το live αλμπουμ τους είναι όλα υπέροχα. Είναι τα: On Your Feet Or On Your Knees (1975), Some Enchanted Evening, Extraterrestrial Live (1982) και A Long Day' s Night (2002).
Πέντε μεγάλες επιτυχίες του ιστορικού αμερικανικού συγκροτήματος Blue Öyster Cult
(Don’t fear) The reaper – Blue Öyster Cult
Στίχοι-Μουσική: Donald Roeser (Buck Dharma)
Το (Don’t fear) The reaper είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των Blue Öyster Cult. Κυκλοφόρησε με το άλμπουμ τους Agents of Fortune το 1976. Το τραγούδι έγραψε ο Donald Roeser (Buck Dharma) και μερικοί από τους στίχους είναι εμπνευσμένοι – όπως ισχυρίζεται ο ίδιος – από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Όταν ο Donald Roeser έγραψε το τραγούδι, σκεφτόταν τι θα γινόταν αν πέθαινε σε νεαρή ηλικία. Αν θα ξανασυναντούσε, μετά θάνατον, όσους αγαπούσε.
Το(Don’tfear) Thereaper αρχικά ερμηνεύτηκε σαν τραγούδι για την αυτοκτονία.
Ο ίδιος ο Roeser όμως, σε συνέντευξή του στο περιοδικό CollegeMusicJournal εξηγεί «…αισθάνθηκα πως με αυτό το τραγούδι είχα απήχηση στην ψυχολογία των ανθρώπων. Ένιωσα πραγματικά τρομαγμένος όταν κατάλαβα πως κάποιοι άνθρωποι το είδαν ως διαφήμιση για την αυτοκτονία, κάτι που δεν ήταν καθόλου στις προθέσεις μου. Έχει να κάνει με το να μη φοβάσαι τον θάνατο. Είναι βασικά ένα τραγούδι αγάπης όπου η αγάπη ξεπερνά την πραγματική φυσική ύπαρξη των συντρόφων».
Το τραγούδι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία των Blue Öyster Cult το 1976, φτάνοντας στο νούμερο επτά του Cash Box και στο νούμερο δώδεκα του Billboard Hot 100. Το 2004, το (Don’tfear) Thereaper περιλαμβάνεται στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών και βρίσκεται στη θέση 405.
Ο Στίβεν Κινγκ εμπνεύστηκε από το (Don’t fear) The reaper το μυθιστόρημά του The Stand. Χρησιμοποίησε τους στίχους του τραγουδιού στην αρχή του βιβλίου του.
Veteran of the Psychic Wars – Blue Öyster Cult
Μουσική: Eric Bloom Στίχοι: Michael Moorcock
Το Veteran of the Psychic Wars κυκλοφόρησε το 1981 στο άλμπουμ Fire of Unknown Origin. Η μουσική είναι του Eric Bloom και οι στίχοι ανήκουν στο συγγραφέα Michael Moorcock, δημιουργό του έπους Έλρικ του Μελνιμπονέ. Το Veteran of the Psychic Wars επισκιάστηκε από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε το τραγούδι Burnin’ for You από το ίδιο άλμπουμ.
Η φράση «…βετεράνος χιλιάδων ψυχικών πολέμων» είναι από το τραγούδι Standing at the Edge του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Hawkwind. Και αυτό το τραγούδι χρησιμοποιούσε στίχους του Moorcock και διαπραγματευόταν τον μύθο του Αιώνιου Πρωταθλητή, ενός ήρωα που παλεύει για την ισορροπία μεταξύ των δυνάμεων του Νόμου και του Χάους.
Πριν όμως και από αυτό, ο στίχος εμφανίζεται σαν μία γραμμή στο ποίημα Far Arden του Τζιμ Μόρισον.
Burnin’ for You – Blue Öyster Cult
Μουσική: Donald Roeser (Buck Dharma) Στίχοι: Richard Meltzer
Το Burnin’ for You θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Blue Öyster Cult. Κυκλοφόρησε το 1981 στο άλμπουμ Fire of Unknown Origin. Το τραγούδι παρέμεινε στην κορυφή του Billboard Mainstream Rock για δύο εβδομάδες και στα τσαρτς για είκοσι τρεις εβδομάδες. Επίσης, ήταν από τα δημοφιλέστερα videos για το μουσικό κανάλι MTV. Ο Don “Buck Dharma” Roeser υπογράφει τη μουσική και οι στίχοι γράφτηκαν από τον Richard Meltzer ο οποίος έδινε συχνά στίχους στο συγκρότημα.
Η αμερικανική, χέβι μέταλ μπάντα Iced Earth χρησιμοποίησε αυτό το τραγούδι στο συλλεκτικό της άλμπουμ Tribute to the Gods.
Godzilla– Blue ÖysterCult
Στίχοι – Μουσική: Donald Roeser (Buck Dharma)
Το Godzilla είναι και αυτό με τη σειρά του μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Blue Öyster Cult μαζί με το (Don’t fear) The reaper και το Burnin’ for You. Κυκλοφόρησε το 1977 στο άλμπουμ τους Spectres. Οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται στο δημοφιλές τέρας Godzilla των ιαπωνικών ταινιών που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ΄50. Παρ’ όλο που είναι από τα πιο γνωστά τραγούδια του συγκροτήματος, το Godzilla δεν κατάφερε να κατακτήσει τα τσαρτς. Τα ραδιόφωνα όμως της εποχής έδειξαν ένα ιδιαίτερο πάθος για το τραγούδι. Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Donald Roeser (Buck Dharma), έγραψε τους στίχους και τη μουσική.
Στα φωνητικά ο Eric Bloom, ο οποίος κατά το δεύτερο μισό του τραγουδιού μιλάει ιαπωνικά.
Astronomy – Blue Öyster Cult
Μουσική: Albert Bouchard/Joe Bouchard Στίχοι: Sandy Pearlman
Το Astronomy κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο άλμπουμ Secret Contracts (1974). Η μουσική του τραγουδιού γράφτηκε από τα αδέλφια Albert (ντράμερ) και Joe Bouchard (μπάσο). Οι στίχοι του τραγουδιού βασίζονται σε ένα ποίημα του μάνατζερ της μπάντας, Sandy Pearlman.
Οι στίχοι απασχόλησαν αρκετά τον Τύπο της εποχής καθώς είναι δύσκολο να ερμηνευτούν. Στο ποίημα αυτό, εξωγήινοι που είναι γνωστοί ως Les Invisibles καθοδηγούν έναν μεταλλαγμένο άνθρωπο που ονομάζεται Imaginos – γνωστός και ως Desdinova – να παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και μέσα από μία σειρά γεγονότων να οδηγηθούμε στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο Astronomy γίνονται συνεχείς αναφορές σε ουράνια σώματα. Το «φως που ποτέ δε θερμαίνει» είναι το φεγγάρι, η «βασιλική ροή» αναφέρεται στον αστερισμό της Κασσιόπης κ.ά.
Το 1998 οι Metallica διασκεύασαν το Astronomy συμπεριλαμβάνοντάς το στο άλμπουμ τους Garage Inc.
Οι Martha and the Muffins είναι ένα καναδικό New Wave γκρουπ, ενεργοί από το 1977 έως σήμερα.
Αν και στην ουσία είχαν μόνο μια μεγάλη παγκόσμια επιτυχία, το "Echo Beach" το 1980, γνώρισαν μεγάλη απήχηση και πολλές επιτυχίες υπό το όνομα M + M.
Το γκρουπ δημιουργήθηκε στο Τορόντο το 1977, όταν ο David Millar με τον φίλο του Mark Gane αποφάσισαν να στήσουν μια μπάντα. Προστέθηκε στην παρέα η Martha Johnson για να παίζει πλήκτρα και για τα βασικά φωνητικά, και άλλοι δυο φίλοι μουσικοί.
Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν στο Πανεπιστήμιο του Οντάριο, στο πάρτυ του Halloween.
Επέλεξαν το όνομα "Martha and the Muffins" για να αποστασιοποιηθούν από τα επιθετικά ονόματα των πανκ γκρουπ της εποχής.
Το 1979, η μπάντα ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο, το Metro Music που έβγαλε τη μεγάλη τους επιτυχία "Echo Beach".
Μετά το τρίτο άλμπουμ τους "This is the Ice Age" άλλαξαν το όνομά τους σε M+M.
Έχουν βγάλει 8 άλμπουμ, καμιά 20αριά σινγκλ. Αλλες επιτυχίες "Black Stations/White Stations", "Paint By Number Heart"
H Martha Jane Ladly που ο κόσμος γνώρισε ως Μάρθα των Muffins είναι πλέον ντιζάινερ, καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Στη μουσική της καριέρα, εκτός από τους Muffins είχε και μια σχετικά επιτυχημένη σόλο πορεία στη δεκαετία του 80.
Πηγη-istoriestismousikis.blogspot.com
Μετά τα υπέροχα Lost Themes και Lost Themes II του 2015 και 2016 αντίστοιχα, ο μεγάλος horror/sci-fi σκηνοθέτης και μουσικός John Carpenter κυκλοφόρησε (επιτέλους) νέο μουσικό υλικό δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση από το μελλοντικό μουσικό άλμπουμ του, Lost Themes III.
Πρόκειται για τα instrumental κομμάτια «Skeleton» και «Unclean Spirit» που θα βγουν σε συλλεκτικό 12ιντσο βινύλιο στις 28 Αυγούστου 2020 από την Sacred Bones Records. Μπορείτε να ακούσετε τα κομμάτια στην παρούσα είδηση.
Νέο body-horror φιλμ από τον γιο του David Cronenberg
Ο Brandon Cronenberg, γιος του μάστορα του body horror David Cronenberg, είναι ο υπεύθυνος για μια αξιοπρόσεκτη body horror παραγωγή που αναμένεται να κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο τρέχον έτος αν όλα πάνε καλά. Πρόκειται για το «Possessor» το οποίο προβλήθηκε στην αρχή του έτους στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Sundance αποκομίζοντας καλά σχόλια.
Το φιλμ ακολουθεί έναν πράκτορα που εργάζεται για έναν μυστικό οργανισμό ο οποίος χρησιμοποιεί τεχνολογία εμφυτευμάτων εγκεφάλου για να καταλαμβάνει το μυαλό άλλων ανθρώπων μετατρέποντάς τους σε στυγνούς δολοφόνους για λογαριασμό πλούσιων πελατών.
Ο Brandon Cronenberg έχει αναλάβει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Στο cast συναντάμε ενδιαφέροντα ονόματα όπως Andrea Riseborough (Mandy, Black Mirror), Jennifer Jason Leigh (Annihilation, Good Time), Sean Bean (The Lord of the Rings, Black Death) και Christopher Abbot (It Comes At Night).
Το καλοσχεδιασμένο poster και το ψαρωτικό teaser trailer μάς ταξιδεύουν στις παλιές καλές εποχές του Cronenberικού body horror εντείνοντας την προσμονή μας για το «Possessor»! Ας ελπίσουμε να κινείται στα χνάρια των ένδοξων δουλειών του πατέρα Cronenberg!
Σπάνια μαθαίνουμε για κυκλοφορία ταινιών τρόμου από τη Ρωσία. Ας πάρουμε λοιπόν μια πρώτη γεύση από το αξιοπρόσεκτο φιλμ τρόμου/επιστημονικής φαντασίας Sputnik που αναμένεται να δει το φως της κυκλοφορίας διαδικτυακά από τα μέσα Αυγούστου 2020!
Η υπόθεση επικεντρώνεται σε έναν Σοβιετικό αστροναύτη που επέζησε από ένα διαστημικό ατύχημα και έφερε στη γη μαζί του ένα μυστηριώδες πλάσμα μέσα στο σώμα του. Τον αστροναύτη προσπαθεί να βοηθήσει μια ψυχολόγος την ώρα που ο στρατός έχει άλλα σχέδια για αυτόν!
Πρωταγωνιστούν οι Oksana Akinshina, Fedor Bondarchuk, Pyotr Fyodorov, Anton Vasilev και Anna Nazarova. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Igor Abramenko ενώ το σενάριο οι Oleg Malovichko και Andrei Zolotarev. Το επίσημο trailer του Sputnik έχει ήδη κυκλοφορήσει και αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις.
Από αρκετούς αποκαλείται ο «Ισπανός Lon Chaney Jr.», αλλά στην πραγματικότητα ακόμα είναι λίγοι οι φίλοι της σκηνής του τρόμου και του cult σινεμά εν γένει που τον γνωρίζουν και ιδίως στη χώρα μας. Κι όμως, ο Paul Naschy είναι χωρίς καμία αμφιβολία μια από τις σημαντικότερες μορφές του παγκόσμιου τρόμου με αδιάκοπη δραστηριότητα από τις αρχές της δεκαετίας του 60 μέχρι και σήμερα και κλασικές ταινίες που έχουν επηρεάσει το είδος τοποθετώντας τον Ισπανό δημιουργό πλάι σε ονόματα Ιερών Τεράτων της σκηνής όπως των Vincent Price, Christopher Lee και Lon Chaney Jr.
Αρχή της Τριχοφυΐας
Ο Jacinto Molina Alvarez γεννήθηκε το 1934 στη Μαδρίτη της Ισπανίας και μεγάλωσε με τα θρυλικά Τέρατα της Universal Pictures στις δεκαετίες του 40 και του 50. Ο Δράκουλας, η Μούμια και πάνω απ’ όλα ο Λυκάνθρωπος του Lon Chaney Jr. σημάδεψαν τη ζωή του για πάντα και τον έκαναν να ασχοληθεί με τη σκηνή του τρόμου, που ουσιαστικά δεν υπήρχε στην Ισπανία τη δεκαετία του 60.
Μετά από μια λαμπρή καριέρα στο χώρο της άρσης βαρών όπου και υπήρξε πρωταθλητής, ο Ισπανός σταρ άρχισε σποραδικές εμφανίσεις σε μικρούς ρόλους σε διάφορα ψευδοϊστορικά φιλμ και γουέστερν στις αρχές της δεκαετίας του 60. Ο Jacinto Molina έγραψε το 1968 το πρώτο του σενάριο για μια ταινία με τίτλο MARK OF THE WOLFMAN. Η ταινία έπεσε σαν βόμβα στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της Ισπανίας εκείνη την εποχή, μιας Ισπανίας που ταλαιπωρούταν από συνεχόμενα προβλήματα λογοκρισίας στις τέχνες, κλιμακούμενο θρησκευτικό φανατισμό και ταμπού κάθε είδους να εδραιώνουν όλο και περισσότερο τη θέση τους σε μια γενικά καταπιεσμένη κοινωνία.
Βλέπετε, ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο Λυκάνθρωπος στο Ισπανικό σινεμά, πόσο μάλλον με την αιμοδιψή μανία την οποία του απέδωσε ο Ισπανός δημιουργός στην ερμηνεία του. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Naschy, η εταιρία είχε στόχο να προσλάβει τον Lon Chaney Jr. για το ρόλο του λυκάνθρωπου , αλλά η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε να δεχτεί τον ρόλο. Έτσι, οι υπεύθυνοι παραγωγής βλέποντας το αδιέξοδο που διαφαινόταν πρότειναν στον ίδιο τον Naschy να παίξει τον Waldemar Daninsky, τον λυκάνθρωπο.
Waldemar Daninsky: ο Λυκάνθρωπος
Έτσι, ο Jacinto Molina φόρεσε το βασανιστικό μακιγιάζ του λυκανθρώπου το οποίο διαρκούσε περίπου 6 ώρες για να ολοκληρωθεί αφού ουσιαστικά έπρεπε να τοποθετηθεί τρίχα- τρίχα στο πρόσωπό του και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Paul Naschy, το οποίο τον ακολουθεί μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα συνέχισε να γράφει τα σενάρια των ταινιών του χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα. Όμως ο Waldemar Daninsky είχε ήδη αφήσει το σημάδι του τόσο πάνω στον ίδιο τον Naschy και την Ισπανική σκηνή τρόμου, όσο και στην παγκόσμια σκηνή του κινηματογράφου του φανταστικού.
Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του MARK OF THE WOLFMAN τράβηξε τα βλέμματα Αμερικάνικων εταιριών διανομής που ήθελαν να κυκλοφορήσουν την ταινία στις ΗΠΑ. Όμως η δουλειά παρά λίγο να χαλούσε όταν ο Αμερικάνος διανομέας αποφάσισε ότι έπρεπε να λανσάρει την ταινία σαν περιπέτεια του Δρ. Frankenstein και μετονόμασε το MARK OF THE WOLFMAN σε FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR, κάνοντας έτσι το Αμερικάνικο κοινό να παρεξηγήσει την ταινία και εν μέρει να απογοητευτεί.
Και λέω εν μέρει γιατί ήταν ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο για κάποιον fan του τρόμου της εποχής να μην συμπαθήσει την παθιασμένη και 100% δοσμένη ερμηνεία του Paul Naschy στο ρόλο του Waldemar Danisnky, ενός γενικά καλού χαρακτήρα που όμως η κατάρα του λυκάνθρωπου που κουβαλάει δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Ο Danisnky του Naschy ήταν ένας παθιασμένος και ηθικός άνθρωπος, πάντα τζέντλεμαν και ευγενής και πάντα αμετανόητος γυναικάς, ενώ ο λυκάνθρωπος ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε. Ένα διψασμένο για αίμα τέρας, χωρίς συναισθήματα και λογική και χωρίς συναίσθηση των πράξεων του.
Το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR άνοιξε μια καινούργια χρυσή σελίδα στο σινεμά του Euro Horror παρουσιάζοντας θεάματα που μέχρι τότε έμοιαζαν απαγορευμένα για τα Ισπανικά καλλιτεχνικά πράγματα. Μαύρη μαγεία, τελετές, σεξουαλικότητα, βρικόλακες, λυκάνθρωποι και gore, ήταν όλα πρωτοεμφανιζόμενα στοιχεία στην σχεδόν ανύπαρκτη Ισπανική σκηνή τρόμου και όλα τα λάνσαρε ο Paul Naschy με το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR.
Από εκεί και πέρα ο Naschy άρχισε να κυκλοφορεί την μία περιπέτεια του Waldemar Danisnky μετά την άλλη, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τον εκκολαπτόμενο θρύλο που ο ίδιος δημιούργησε., ενώ ενδιάμεσα ασχολήθηκε και με άλλους θρυλικούς «κακούς» του σινεμά τρόμου. Αμέσως μετά το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR κυκλοφόρησε το ASSIGNMENT TERROR (1970) με πρωτότυπο τίτλο ‘Los Monstruos del terror’, του οποίου το σενάριο είχε γράψει ο ίδιος και όπου πάλι υποδυόταν τον Waldemar Daninsky δίπλα σε ιστορικά τέρατα του σινεμά όπως το Δράκουλα και τη Μούμια. Μετά ακολούθησε το 1971 το JACK THE RIPPER OF LONDON και το 1972 το ιστορικό WEREWOLF SHADOW έκανε την εμφάνιση του στις αίθουσες.
Λυκάνθρωπος Για Όλες Τις Δουλειές
Το WEREWOLF SHADOW για πρώτη ίσως φορά έδειξε με ολοκληρωμένο τρόπο το όραμα και το στυλ κινηματογράφου που θα ακολουθούσε ο Naschy στο υπόλοιπο της καριέρας του. Έντονος ερωτισμός, σκοτεινή και αδιαπέραστη ατμόσφαιρα της σχολής του Mario Bava και τα γνωστά θεματικά μοτίβα των περιπετειών του Waldemar Daninsky έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους με ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό τρόπο. Παράλληλα, ξεκίνησε και η μακροχρόνια συνεργασία του Naschy με τον σκηνοθέτη Leon Klimovsky, αποτέλεσμα της οποία ήταν πλήθος ιστορικών ταινιών που έχουν αντέξει το πέρασμα του χρόνου και έχουν γίνει πλέον κλασικές.
Αν και από σεναριακής πλευράς το WEREWOLF SHADOW δεν ξεφεύγει από το μοτίβο που λάνσαρε το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR, οι διαφορές από άποψη καλλιτεχνικής και εκτελεστικής αρτιότητας ήταν χαώδεις. Ο Leon Klimovsky πήρε την ατμόσφαιρα του FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR και την έκανε ακόμα πλουσιότερη με τη χρήση ονειρικών σεκάνς και πλάνων αργής κίνησης (έμπνευση του Naschy) που έκαναν το WEREWOLF SHADOW ένα μαγικό σκοτεινό ταξίδι στον κόσμο του φανταστικού και του Waldemar Danisnky.
Εκτός όμως από αυτό, το WEREWOLF SHADOW χρησιμοποίησε και σε μεγάλο βαθμό τα πικάντικα στοιχεία που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους στον Ευρωπαϊκό exploitation κινηματογράφο. Τα στοιχεία αυτά ήταν το γυμνό και το gore και το WEREWOLF SHADOW έχει μπόλικα από αυτά, με καυτούς θηλυκούς βρικόλακες να προσπαθούν να ρίξουν τα δίχτυα τους στον Waldemar Daninsky που όμως όταν έρχεται η πανσέληνος απαντάει με ωμή βία!
Η επιτυχία του WEREWOLF SHADOW απογείωσε την καριέρα του Paul Naschy, η παραγωγικότητα του οποίου ήταν παροιμιώδης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70. Ακολούθησε το εξίσου ατμοσφαιρικό DRACULA’S GREAT LOVE, η μοναδική ταινία στην οποία ο Naschy υποδύεται τον Άρχοντα του Σκότους και που ξέφευγε αρκετά από τα συνηθισμένα μοτίβα των ταινιών του και από εκεί και πέρα ο Waldemar Daninsky είχε την τιμητική του. THE FURY OF THE WOLFMAN το 1972, DR JEKYLL VERSUS THE WEREWOLF το ίδιο έτος και CURSE OF THE DEVIL το 1973 σε σκηνοθεσία Carlos Aured.
Σε όλες αυτές τις ταινίες ο Naschy ακολούθησε γενικά την πεπατημένη του WEREWOLF SHADOW με τον Waldemar Danisnky να είναι πάντα πράος, ευγενής και γενικά πρόσωπο εμπιστοσύνης, μέχρι την μεταμόρφωση του σε λυκάνθρωπο την πανσέληνο. Οι λεπτομέρειες και μόνο άλλαζαν από ταινία σε ταινία, αλλά η αίσθηση παρέμενε η ίδια. Φυσικά οι αισθησιακές θηλυκές παρουσίες αυξάνονταν και πλήθαιναν όσο πέρναγε ο χρόνος, αλλά ο Waldemar Danisnky παρέμενε τζέντλεμαν παρόλο που δεν άφηνε καμία τους σε χλωρό κλαρί!
Beyond the Wolfman
Το 1973 ο Naschy απομακρύνθηκε κάπως από το τριχωτό alter ego του και δοκίμασε την τύχη του με άλλους χαρακτήρες και σενάρια. Αποτέλεσμα ήταν μια σειρά ταινιών που πολλοί θεωρούν από τις κορυφαίες στη φιλμογραφία του Paul Naschy με πρώτη το giallo BLUE EYES OF THE BROKEN DOLL του Carlos Aured. Ακολούθησε το THE MUMMY’S REVENGE από τον ίδιο σκηνοθέτη και το παράξενο αλλά σούπερ- διασκεδαστικό CRIMSON στο οποίο ο Naschy είχε έναν μικρό σχετικά ρόλο.
Όμως το «μπαμ» έγινε την ίδια χρονιά με το HORROR RISES FROM THE TOMB το οποίο σηματοδότησε και την ίδρυση της εταιρίας παραγωγής Profilmes που από εκεί και πέρα θα ήταν το όχημα που θα κυκλοφορούσε η συντριπτική πλειοψηφία του έργου του Naschy αλλά και του Ισπανικού σινεμά του φανταστικού. Με ένα σενάριο το οποίο ο Naschy ξεπέταξε μέσα σε 1-2 μέρες, το HORROR RISES FROM THE TOMB ασχολήθηκε με θέματα όπως την Ιερά Εξέταση, το κυνήγι μαγισσών ενώ είχε και μια μικρή σε διάρκεια αλλά ζουμερή εμφάνιση των ζωντανών νεκρών, την πρώτη καταγεγραμμένη στο Ισπανικό σινεμά. Ο Naschy ουσιαστικά παίζει τρεις ρόλους στην ταινία, μια πρακτική που συνέχισε με την ίδια άνεση και στις περισσότερες μελλοντικές δουλειές του, ενώ το θερμόμετρο από άποψη gore και γυμνού έφτασε με άνεση στα κόκκινα!
Οι δύο επόμενες ταινίες του που επίσης κυκλοφόρησαν μέσα στο 1973 εξερεύνησαν διαφορετικά θεματικά μονοπάτια από τα συνηθισμένα. Τα HUNCHBACK OF THE MORGUE και VENGEANCE OF THE ZOMBIES τάραξαν ακόμα περισσότερο τα νερά της σκηνής, με το μεν πρώτο να είναι ιδιαίτερα βίαιο, σκληρό και αιματηρό και το δεύτερο να είναι μια ταινία που (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Naschy) θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει μόνο εκείνη την περίοδο και είναι κάτι που συμβαίνει μια μόνο φορά στην καριέρα ενός σκηνοθέτη.
Παράλληλα, η ερμηνεία του Naschy στο HUNCHBACK… είναι ίσως μια από τις κορυφαίες της καριέρας του μαζί με εκείνη του FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR. Υπάρχουν αρκετές αληθινές ιστορίες για το HUNCHBACK…, με μια από αυτές να είναι ότι όλες οι σκηνές που διαδραματίζονται μέσα στο νεκροτομείο γυρίστηκαν σε πραγματικό νεκροτομείο στο οποίο μάλιστα υπήρχαν και κάμποσα πραγματικά πτώματα. Ο Naschy μάλιστα έκοψε το λαιμό ενός από αυτά για τις ανάγκες μια σκηνής λίγο πριν ο πραγματικός ιατροδικαστής ολοκληρώσει την νεκροψία! Επίσης η πολυσυζητημένη σκηνή με την επίθεση των αρουραίων έχει το ενδιαφέρον της, μιας και επρόκειτο για αληθινούς και αρκετά πεινασμένους αρουραίους που πηδούσαν πάνω στο καλυμμένο από μια ουσία που τα ελκύει σώμα του Naschy πριν παραδοθούν με αρκετή ομολογουμένως σκληρότητα στην πυρά.
Λυκάνθρωπος σε Διακοπές
Το 1974 είδε την κυκλοφορία άλλων δύο μη λυκανθρωπικών ταινιών του Naschy. Πρώτο ήταν το THE DEVIL’S POSSESSED και δεύτερο το βίαιο giallo A DRAGONFLY FOR EACH CORPSE. Κλασικές ταινίες και οι δύο, που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην συνείδηση του ίδιου του Naschy, που όμως ακόμα περιμένουν την κυκλοφορία τους σε DVD και είναι γενικά δυσεύρετες, τουλάχιστον στην full uncut έκδοση τους.
Ο Waldemar Daninsky επανήλθε στο προσκήνιο το 1975 με το χαοτικό αλλά και απίστευτα ψυχαγωγικό THE WEREWOLF AND THE YETI- την μοναδική περιπέτεια του Daninsky στην οποία γιατρεύεται από την κατάρα του λυκάνθρωπου με χρήση Θιβετιανής μαγείας- ενώ μετά ο Naschy ασχολήθηκε με τη μανία της εποχής λόγω THE EXORCIST, δηλαδή τη μαύρη μαγεία, τον σατανισμό και τον δαιμονισμό. Τα EXORCISMO και INQUISITION έδωσαν το φόρο τιμής τους στα THE EXORCIST και WITCHFINDER GENERAL- MARK OF THE DEVIL. Μάλιστα, το INQUISITION ήταν και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Naschy που έδειξε ξεκάθαρα ότι αν μη τι άλλο γνώριζε καλά τόσο το κοινό του όσο και τα κόλπα της σκηνής που αφομοίωσε σαν γνήσιος επαγγελματίας από τις συνεργασίες του με τους Leon Klimovsky και Carlos Aured.
Πάντως όσο και να άλλαζαν οι θεματολογίες των ταινιών του, το στυλ του Paul Naschy είχε ήδη γίνει σήμα κατατεθέν, και έτσι το ύφος παρέμεινε γενικά το ίδιο στις περισσότερες ταινίες του. Τα θέματα της μαγείας, εκδίκησης και επιστροφής από τον τάφο έμειναν ακλόνητα στη φιλμογραφία και την καριέρα του, που όμως έμελλε να πάρει- αδίκως- την κάτω βόλτα από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και κατά τη διάρκεια όλης σχεδόν της δεκαετίας του ’80.
Μετά το INQUISITION ο Paul Naschy επέστρεψε τρεις φορές πίσω από την κάμερα με κατά κοινή ομολογία αρκετά καλές ταινίες που ξέφευγαν από το στενό κλισαρισμένο πλαίσιο του classic horror Naschy, αλλά που λόγω περιορισμένης διανομής έμειναν γενικά στην αφάνεια. Το πρώτο μπαμ τη δεκαετία του 80 ήρθε με το HUMAN BEASTS, μια ακόμα avant garde προσπάθεια τρόμου του Naschy που μάλιστα κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε DVD το 2008 (σ.σ. την οποία και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία).
Το Ξύπνημα του Λυκάνθρωπου
Ο Waldemar Daninsky επανήλθε με τρομερό στυλ το 1981 με το NIGHT OF THE WEREWOLF, κατά τον Naschy αλλά και πολλούς άλλους την κορυφαία περιπέτεια του τριχωτού alter ego του, ο οποίος ξανασυναντιέται με την κόμισσα Bathory και το επιτελείο της από θηλυκούς βρικόλακες, σε ένα ακόμα ατμοσφαιρικότερο remake του κλασικού WEREWOLF SHADOW. Εδώ ο Naschy δίνει τα ρέστα του για άλλη μια φορά σαν Waldemar Daninsky όσο και σαν σκηνοθέτης φτιάχνοντας μια άκρως ατμοσφαιρική ταινία που αν και ως συνήθως συνάντησε πολλά προβλήματα με τη λογοκρισία κατάφερε να ξαναβάλει τον Ισπανό δημιουργό στα σπίτια των horror fans που είχαν ήδη αρχίσει να κουράζονται από το κύμα των slashers που έγιναν ο κανόνας στη σκηνή τη δεκαετία του 80.
Ο Daninsky του NIGHT OF THE WEREWOLF επανέφερε τα κλασικά τέρατα της Universal αλλά και την ατμόσφαιρα exploitation του Jess Franco στην φιλμογραφία του Naschy. Σε σύγκριση με το WEREWOLF SHADOW είναι σίγουρα μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά τόσο από πλευράς μέσων όσο και οράματος του ίδιου του Naschy. Ο λυκάνθρωπος ίσως πιο τρομακτικός και αδυσώπητος από ποτέ, ο Daninsky σε υπέρ- γοητευτικά και ώριμα επίπεδα και οι θηλυκοί βρικόλακες όσο είναι σαγηνευτικές άλλο τόσο είναι σκοτεινές, απόμακρες και επικίνδυνες. Και σαν ευχάριστο μπόνους υπάρχει και αρκετά πιο δεμένο και ενδιαφέρον σενάριο αυτή τη φορά.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά που κατόρθωσε ο Naschy με το NIGHT OF THE WEREWOLF δεν αντικατοπτρίστηκαν και στην συνέχεια της φιλμογραφίας του τη δεκαετία του 80. Η ταινία δεν κατάφερε να τον επαναφέρει στις στιγμές μεγάλης δόξας του της δεκαετίας του 70 και έτσι οι δουλειές του συνέχισαν να είναι όλο και λιγότερο συχνές, προς απογοήτευση των πιστών οπαδών του ανά τον κόσμο.
Ο Λυκάνθρωπος που μ’ Αγάπησε
Επόμενος σταθμός το 1983 όταν και ο Naschy έγραψε, σκηνοθέτησε και κυκλοφόρησε το PANIC BEATS, ένα μίγμα κλασικού slasher, θρίλερ μυστηρίου και ιστορίας μαγείας και εκδίκησης. Εδώ ο Naschy επανέφερε τον χαρακτήρα του Alaric Du Marnac από το HORROR RISES FROM THE TOMB και τον τοποθέτησε ως το «αντίπαλο δέος» για τις πολλές και χυμώδεις θηλυκές υπάρξεις με τις οποίες σχετίστηκε στη συγκεκριμένη ταινία, δίνοντας τα ρέστα του στο προφίλ του ερωτιάρη και άτακτου ευγενή που με τόσο κόπο αλλά και επιτυχία είχε καλλιεργήσει τη δεκαετία του 70.
Από τεχνικής πλευράς, το PANIC BEATS συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το οπτικά εντυπωσιακό NIGHT OF THE WEREWOLF, με πανέμορφη φωτογραφία, πυκνή ατμόσφαιρα και γενικά πολύ υψηλά στάνταρντς παραγωγής. Όμως, η ρετρό αισθητική του δεν το άφησε να ανεβάσει την καριέρα του Naschy ο οποίος συνέχισε με συγκρατημένο τέμπο να κυκλοφορεί τις ταινίες του αποκλειστικά για τους fans.
Μοιραία, ο γυναικάς Waldemar Daninsky επέστρεψε με το WEREWOLF AND THE MAGIC SWORD το 1983, μια ταινία που μπλέκει την τυπική ιστορία του λυκάνθρωπου με την Ιαπωνική παράδοση και μυθολογία των Σαμουράι και που οι fans περιμένουν πως και πως την έκδοση της σε DVD.
Λυκάνθρωπος σε Σύνταξη;
Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι η καριέρα ενός ακόμα θρύλου του σινεμά τρόμου είχε φτάσει στο τέλος της, μιας και η παραγωγικότητα του Naschy είχε δεχτεί πλήγμα στο υπόλοιπο μισό της δεκαετίας του ’80. Οι ταινίες του άρχισαν να κυκλοφορούν όλο και σπανιότερα, ενώ προς στιγμήν εγκατέλειψε και τη σκηνοθεσία, βγάζοντας το ψωμί του με εμφανίσεις σε τηλεοπτικές παραγωγές και αδιάφορες εμπορικές ταινίες του Ισπανικού σινεμά. Όμως η αγάπη του για τη σκηνή δεν τον άφησε να βγει σε σύνταξη και έτσι επανήλθε σαν το λαγουδάκι της Duracel να συνεχίζει εκεί που όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν να σταματούν.
Κατ’ αρχάς πίσω από την κάμερα στο NIGHT OF THE EXECUTIONER (1992) του οποίου και το σενάριο επίσης έγραψε και μετά το 1996 με την επόμενη περιπέτεια του Waldemar Daninsky, LYCANTROPUS: THE MOONLIGHT MURDERS. Ενδιάμεσα υπήρξαν αρκετές άλλες εμφανίσεις του αλλά οι περισσότερες πέρασαν ξώφαλτσα μέχρι τη νέα χιλιετία όπου είδε την επιτυχημένη κυκλοφορία του αιματηρού slasher SCHOOL KILLER το 2001.
Ένας Ισπανός Λυκάνθρωπος στις ΗΠΑ
Η επαναφορά του Naschy ήταν πλέον ένα χαρμόσυνο γεγονός για τους fans της κουρασμένης σκηνής του τρόμου και ο μεγάλος Ισπανός εναλλακτικός σταρ δεν τους απογοήτευσε κυκλοφορώντας το καταπληκτικό ROJO SANGRE το 2004. Η υποδοχή του κοινού ήταν ενθουσιώδεις και ο 70χρονος πια Naschy αναβίωσε και το alter ego του στο TOMB OF THE WEREWOLF του γνωστού Αμερικάνου b-μουβά Fred Olen Ray. Αυτή ήταν και η πρώτη Αμερικάνικη παραγωγή στην οποία συμμετείχε ο Naschy, μια τάση που συνέχισε με το COUNTESS DRACULA'S ORGY OF BLOOD του Donald F. Glut το 2004.
Τελευταία του αξιοσημείωτη ταινία εκείνης της περιόδου ήταν το όχι και τόσο επιτυχημένο ROTTWEILER του Brian Yuzna που έγινε σε συνεργασία με την νεοσυσταθείσα εταιρία Filmax των Brian Yuzna και Julio Fernandez, μια εταιρία υπεύθυνη για ταινίες όπως τα FAUST: LOVE OF THE DAMNED και DARKNESS. Όμως ο Naschy δεν σταματάει εκεί, μιας και ήδη τα γυρίσματα της νέας του ταινίας EMPUSA έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί και ο ίδιος ο Ισπανός δημιουργός ετοιμάζεται να μεταφέρει τους fans του ξανά σε μονοπάτια κλασικού τρόμου, μυθολογικών τεράτων, gore και έντονου ερωτισμού. Επίσης το επίσημο site του έγραψε την είδηση- φήμη ότι επίκειται η για πολλά χρόνια καθυστερημένη πρώτη του συνεργασία με τον μεγάλο Christopher Lee.
Λυκάνθρωπος για Πάντα
Χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει αντίστοιχο υπηρέτη της σκηνής του τρόμου στην παγκόσμια φιλμογραφία της σκηνής και τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας θα είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα. Ο Paul Naschy ήταν, είναι και θα είναι ένας αγνός fan της σκηνής του τρόμου και του φανταστικού που θα συνεχίσει να την υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις, όπως έκανε πάντα.
Στις μέρες μας ο Naschy είναι συνήθως παρών σε συνέδρια, προβολές και άλλα events της σκηνής, ενώ επέβλεψε ο ίδιος την πρόσφατη κυκλοφορία των κλασικών του ταινιών σε DVD από την Αμερικάνικη εταιρία BCI/ Deimos. Οι ταινίες που βρήκαν τη μεταχείριση που τους αξίζει από την εταιρία είναι τα NIGHT OF THE WEREWOLF, HORROR RISES FROM THE TOMB, EXORCISMO, VENGEANCE OF THE ZOMBIES ενώ όπου και να ‘ναι κυκλοφορούν τα HUMAN BEASTS και BLUE EYES OF THE BROKEN DOLL, πάντα σε ψηφιακά επεξεργασμένες εκδόσεις χωρίς περικοπές.
Ο ίδιος ο Naschy δηλώνει σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του ότι εκείνη η ατμόσφαιρα του φανταστικού και η αισθητική η οποία διέπει τις ταινίες της χρυσής περιόδου του είναι αδύνατον αν επαναληφθεί στις μέρες μας. Ο λόγος είναι ότι έχει χαθεί το συναίσθημα από τη σκηνή που πλέον έχει γίνει πιο υπολογιστική από ποτέ. Έτσι, πάντα σύμφωνα με τη γνώμη του Naschy, όποιες προσπάθειες αναβίωσης είναι σχεδόν καταδικασμένες να πέσουν στο κενό και να αποτύχουν γιατί απλώς είναι αδύνατο να επαναληφθεί εκείνη η μαγική περίοδος των τελών της δεκαετίας του 60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80.
Και βλέποντας κανείς την πλειοψηφία των λουστραρισμένων και λουσάτων παραγωγών της σκηνής που κάνουν την εμφάνιση τους στις αίθουσες ή κατευθείαν σε DVD δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με τη γνώμη ενός από τους τελευταίους μεγάλους, όσο και να νοσταλγήσει εκείνη την μαγική περίοδο.
Μετά από μια λαμπρή καριέρα στο χώρο της άρσης βαρών όπου και υπήρξε πρωταθλητής, ο Ισπανός σταρ άρχισε σποραδικές εμφανίσεις σε μικρούς ρόλους σε διάφορα ψευδοϊστορικά φιλμ και γουέστερν στις αρχές της δεκαετίας του 60. Ο Jacinto Molina έγραψε το 1968 το πρώτο του σενάριο για μια ταινία με τίτλο MARK OF THE WOLFMAN. Η ταινία έπεσε σαν βόμβα στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της Ισπανίας εκείνη την εποχή, μιας Ισπανίας που ταλαιπωρούταν από συνεχόμενα προβλήματα λογοκρισίας στις τέχνες, κλιμακούμενο θρησκευτικό φανατισμό και ταμπού κάθε είδους να εδραιώνουν όλο και περισσότερο τη θέση τους σε μια γενικά καταπιεσμένη κοινωνία.
Έτσι, ο Jacinto Molina φόρεσε το βασανιστικό μακιγιάζ του λυκανθρώπου το οποίο διαρκούσε περίπου 6 ώρες για να ολοκληρωθεί αφού ουσιαστικά έπρεπε να τοποθετηθεί τρίχα- τρίχα στο πρόσωπό του και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Paul Naschy, το οποίο τον ακολουθεί μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα συνέχισε να γράφει τα σενάρια των ταινιών του χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα. Όμως ο Waldemar Daninsky είχε ήδη αφήσει το σημάδι του τόσο πάνω στον ίδιο τον Naschy και την Ισπανική σκηνή τρόμου, όσο και στην παγκόσμια σκηνή του κινηματογράφου του φανταστικού.
Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του MARK OF THE WOLFMAN τράβηξε τα βλέμματα Αμερικάνικων εταιριών διανομής που ήθελαν να κυκλοφορήσουν την ταινία στις ΗΠΑ. Όμως η δουλειά παρά λίγο να χαλούσε όταν ο Αμερικάνος διανομέας αποφάσισε ότι έπρεπε να λανσάρει την ταινία σαν περιπέτεια του Δρ. Frankenstein και μετονόμασε το MARK OF THE WOLFMAN σε FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR, κάνοντας έτσι το Αμερικάνικο κοινό να παρεξηγήσει την ταινία και εν μέρει να απογοητευτεί.
Από εκεί και πέρα ο Naschy άρχισε να κυκλοφορεί την μία περιπέτεια του Waldemar Danisnky μετά την άλλη, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τον εκκολαπτόμενο θρύλο που ο ίδιος δημιούργησε., ενώ ενδιάμεσα ασχολήθηκε και με άλλους θρυλικούς «κακούς» του σινεμά τρόμου. Αμέσως μετά το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR κυκλοφόρησε το ASSIGNMENT TERROR (1970) με πρωτότυπο τίτλο ‘Los Monstruos del terror’, του οποίου το σενάριο είχε γράψει ο ίδιος και όπου πάλι υποδυόταν τον Waldemar Daninsky δίπλα σε ιστορικά τέρατα του σινεμά όπως το Δράκουλα και τη Μούμια. Μετά ακολούθησε το 1971 το JACK THE RIPPER OF LONDON και το 1972 το ιστορικό WEREWOLF SHADOW έκανε την εμφάνιση του στις αίθουσες.
Αν και από σεναριακής πλευράς το WEREWOLF SHADOW δεν ξεφεύγει από το μοτίβο που λάνσαρε το FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR, οι διαφορές από άποψη καλλιτεχνικής και εκτελεστικής αρτιότητας ήταν χαώδεις. Ο Leon Klimovsky πήρε την ατμόσφαιρα του FRANKENSTEIN’S BLOODY TERROR και την έκανε ακόμα πλουσιότερη με τη χρήση ονειρικών σεκάνς και πλάνων αργής κίνησης (έμπνευση του Naschy) που έκαναν το WEREWOLF SHADOW ένα μαγικό σκοτεινό ταξίδι στον κόσμο του φανταστικού και του Waldemar Danisnky.
Εκτός όμως από αυτό, το WEREWOLF SHADOW χρησιμοποίησε και σε μεγάλο βαθμό τα πικάντικα στοιχεία που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους στον Ευρωπαϊκό exploitation κινηματογράφο. Τα στοιχεία αυτά ήταν το γυμνό και το gore και το WEREWOLF SHADOW έχει μπόλικα από αυτά, με καυτούς θηλυκούς βρικόλακες να προσπαθούν να ρίξουν τα δίχτυα τους στον Waldemar Daninsky που όμως όταν έρχεται η πανσέληνος απαντάει με ωμή βία!
Το 1973 ο Naschy απομακρύνθηκε κάπως από το τριχωτό alter ego του και δοκίμασε την τύχη του με άλλους χαρακτήρες και σενάρια. Αποτέλεσμα ήταν μια σειρά ταινιών που πολλοί θεωρούν από τις κορυφαίες στη φιλμογραφία του Paul Naschy με πρώτη το giallo BLUE EYES OF THE BROKEN DOLL του Carlos Aured. Ακολούθησε το THE MUMMY’S REVENGE από τον ίδιο σκηνοθέτη και το παράξενο αλλά σούπερ- διασκεδαστικό CRIMSON στο οποίο ο Naschy είχε έναν μικρό σχετικά ρόλο.
Όμως το «μπαμ» έγινε την ίδια χρονιά με το HORROR RISES FROM THE TOMB το οποίο σηματοδότησε και την ίδρυση της εταιρίας παραγωγής Profilmes που από εκεί και πέρα θα ήταν το όχημα που θα κυκλοφορούσε η συντριπτική πλειοψηφία του έργου του Naschy αλλά και του Ισπανικού σινεμά του φανταστικού. Με ένα σενάριο το οποίο ο Naschy ξεπέταξε μέσα σε 1-2 μέρες, το HORROR RISES FROM THE TOMB ασχολήθηκε με θέματα όπως την Ιερά Εξέταση, το κυνήγι μαγισσών ενώ είχε και μια μικρή σε διάρκεια αλλά ζουμερή εμφάνιση των ζωντανών νεκρών, την πρώτη καταγεγραμμένη στο Ισπανικό σινεμά. Ο Naschy ουσιαστικά παίζει τρεις ρόλους στην ταινία, μια πρακτική που συνέχισε με την ίδια άνεση και στις περισσότερες μελλοντικές δουλειές του, ενώ το θερμόμετρο από άποψη gore και γυμνού έφτασε με άνεση στα κόκκινα!
Οι δύο επόμενες ταινίες του που επίσης κυκλοφόρησαν μέσα στο 1973 εξερεύνησαν διαφορετικά θεματικά μονοπάτια από τα συνηθισμένα. Τα HUNCHBACK OF THE MORGUE και VENGEANCE OF THE ZOMBIES τάραξαν ακόμα περισσότερο τα νερά της σκηνής, με το μεν πρώτο να είναι ιδιαίτερα βίαιο, σκληρό και αιματηρό και το δεύτερο να είναι μια ταινία που (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Naschy) θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει μόνο εκείνη την περίοδο και είναι κάτι που συμβαίνει μια μόνο φορά στην καριέρα ενός σκηνοθέτη.
Το 1974 είδε την κυκλοφορία άλλων δύο μη λυκανθρωπικών ταινιών του Naschy. Πρώτο ήταν το THE DEVIL’S POSSESSED και δεύτερο το βίαιο giallo A DRAGONFLY FOR EACH CORPSE. Κλασικές ταινίες και οι δύο, που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην συνείδηση του ίδιου του Naschy, που όμως ακόμα περιμένουν την κυκλοφορία τους σε DVD και είναι γενικά δυσεύρετες, τουλάχιστον στην full uncut έκδοση τους.
Ο Waldemar Daninsky επανήλθε στο προσκήνιο το 1975 με το χαοτικό αλλά και απίστευτα ψυχαγωγικό THE WEREWOLF AND THE YETI- την μοναδική περιπέτεια του Daninsky στην οποία γιατρεύεται από την κατάρα του λυκάνθρωπου με χρήση Θιβετιανής μαγείας- ενώ μετά ο Naschy ασχολήθηκε με τη μανία της εποχής λόγω THE EXORCIST, δηλαδή τη μαύρη μαγεία, τον σατανισμό και τον δαιμονισμό. Τα EXORCISMO και INQUISITION έδωσαν το φόρο τιμής τους στα THE EXORCIST και WITCHFINDER GENERAL- MARK OF THE DEVIL. Μάλιστα, το INQUISITION ήταν και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Naschy που έδειξε ξεκάθαρα ότι αν μη τι άλλο γνώριζε καλά τόσο το κοινό του όσο και τα κόλπα της σκηνής που αφομοίωσε σαν γνήσιος επαγγελματίας από τις συνεργασίες του με τους Leon Klimovsky και Carlos Aured.
Πάντως όσο και να άλλαζαν οι θεματολογίες των ταινιών του, το στυλ του Paul Naschy είχε ήδη γίνει σήμα κατατεθέν, και έτσι το ύφος παρέμεινε γενικά το ίδιο στις περισσότερες ταινίες του. Τα θέματα της μαγείας, εκδίκησης και επιστροφής από τον τάφο έμειναν ακλόνητα στη φιλμογραφία και την καριέρα του, που όμως έμελλε να πάρει- αδίκως- την κάτω βόλτα από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και κατά τη διάρκεια όλης σχεδόν της δεκαετίας του ’80.
Μετά το INQUISITION ο Paul Naschy επέστρεψε τρεις φορές πίσω από την κάμερα με κατά κοινή ομολογία αρκετά καλές ταινίες που ξέφευγαν από το στενό κλισαρισμένο πλαίσιο του classic horror Naschy, αλλά που λόγω περιορισμένης διανομής έμειναν γενικά στην αφάνεια. Το πρώτο μπαμ τη δεκαετία του 80 ήρθε με το HUMAN BEASTS, μια ακόμα avant garde προσπάθεια τρόμου του Naschy που μάλιστα κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε DVD το 2008 (σ.σ. την οποία και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία).
Επόμενος σταθμός το 1983 όταν και ο Naschy έγραψε, σκηνοθέτησε και κυκλοφόρησε το PANIC BEATS, ένα μίγμα κλασικού slasher, θρίλερ μυστηρίου και ιστορίας μαγείας και εκδίκησης. Εδώ ο Naschy επανέφερε τον χαρακτήρα του Alaric Du Marnac από το HORROR RISES FROM THE TOMB και τον τοποθέτησε ως το «αντίπαλο δέος» για τις πολλές και χυμώδεις θηλυκές υπάρξεις με τις οποίες σχετίστηκε στη συγκεκριμένη ταινία, δίνοντας τα ρέστα του στο προφίλ του ερωτιάρη και άτακτου ευγενή που με τόσο κόπο αλλά και επιτυχία είχε καλλιεργήσει τη δεκαετία του 70.
Από τεχνικής πλευράς, το PANIC BEATS συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το οπτικά εντυπωσιακό NIGHT OF THE WEREWOLF, με πανέμορφη φωτογραφία, πυκνή ατμόσφαιρα και γενικά πολύ υψηλά στάνταρντς παραγωγής. Όμως, η ρετρό αισθητική του δεν το άφησε να ανεβάσει την καριέρα του Naschy ο οποίος συνέχισε με συγκρατημένο τέμπο να κυκλοφορεί τις ταινίες του αποκλειστικά για τους fans.
Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι η καριέρα ενός ακόμα θρύλου του σινεμά τρόμου είχε φτάσει στο τέλος της, μιας και η παραγωγικότητα του Naschy είχε δεχτεί πλήγμα στο υπόλοιπο μισό της δεκαετίας του ’80. Οι ταινίες του άρχισαν να κυκλοφορούν όλο και σπανιότερα, ενώ προς στιγμήν εγκατέλειψε και τη σκηνοθεσία, βγάζοντας το ψωμί του με εμφανίσεις σε τηλεοπτικές παραγωγές και αδιάφορες εμπορικές ταινίες του Ισπανικού σινεμά. Όμως η αγάπη του για τη σκηνή δεν τον άφησε να βγει σε σύνταξη και έτσι επανήλθε σαν το λαγουδάκι της Duracel να συνεχίζει εκεί που όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν να σταματούν.
Η επαναφορά του Naschy ήταν πλέον ένα χαρμόσυνο γεγονός για τους fans της κουρασμένης σκηνής του τρόμου και ο μεγάλος Ισπανός εναλλακτικός σταρ δεν τους απογοήτευσε κυκλοφορώντας το καταπληκτικό ROJO SANGRE το 2004. Η υποδοχή του κοινού ήταν ενθουσιώδεις και ο 70χρονος πια Naschy αναβίωσε και το alter ego του στο TOMB OF THE WEREWOLF του γνωστού Αμερικάνου b-μουβά Fred Olen Ray. Αυτή ήταν και η πρώτη Αμερικάνικη παραγωγή στην οποία συμμετείχε ο Naschy, μια τάση που συνέχισε με το COUNTESS DRACULA'S ORGY OF BLOOD του Donald F. Glut το 2004.
Χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει αντίστοιχο υπηρέτη της σκηνής του τρόμου στην παγκόσμια φιλμογραφία της σκηνής και τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας θα είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα. Ο Paul Naschy ήταν, είναι και θα είναι ένας αγνός fan της σκηνής του τρόμου και του φανταστικού που θα συνεχίσει να την υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις, όπως έκανε πάντα.
Ο ίδιος ο Naschy δηλώνει σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του ότι εκείνη η ατμόσφαιρα του φανταστικού και η αισθητική η οποία διέπει τις ταινίες της χρυσής περιόδου του είναι αδύνατον αν επαναληφθεί στις μέρες μας. Ο λόγος είναι ότι έχει χαθεί το συναίσθημα από τη σκηνή που πλέον έχει γίνει πιο υπολογιστική από ποτέ. Έτσι, πάντα σύμφωνα με τη γνώμη του Naschy, όποιες προσπάθειες αναβίωσης είναι σχεδόν καταδικασμένες να πέσουν στο κενό και να αποτύχουν γιατί απλώς είναι αδύνατο να επαναληφθεί εκείνη η μαγική περίοδος των τελών της δεκαετίας του 60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80.
Η μυθολογία είναι η κληρονομιά περασμένων αιώνων. Και η πρωτότυπη ταινία, Clash of the Titans, είναι ένα κλασικό παράδειγμα αυτού του τύπου...
O Michael Douglas, ένας από τους ελάχιστους απόγονους διασημοτήτων του Hollywood (Kirk Douglas) που αναρριχήθηκε με τις δικές του δυνάμεις ...