Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

a-ha: Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα γκρουπ των 80s.Το νορβηγικό συγκρότημα που γνώρισε μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του 80 με κεντρικό πρόσωπο τον τραγουδιστή Morten Harket .H μεγάλη επιτυχία τους στα μέσα της δεκαετίας του 1980 "Take On Me", η οποία μετά τη δεύτερη και τρίτη εκδοχή της το 1984-1985 οδήγησε το ποπ συγκρότημα στην πρώτη θέση του αμερικανικού Billboard.Το ποπ συγκρότημα A-ΗA ιδρύθηκε το 1982 στο Όσλο. Ο Βάακταρ Σαβόι, ο Φουρουχόλμεν, όπως και ο κιθαρίστας Μόρτεν Χάρκετ έγιναν διάσημοι αφότου κυκλοφόρησε ο δίσκος τους "Hunting High And Low" το 1985.Παρόλα αυτά οι  Morten Harket (φωνητικά), Magne Furuholmen (keyboards) και Pål Waaktaar-Savoy (κιθάρα) έχουν βγάλει ποπ διαμάντια σε όλη τη διάρκεια της 35 χρονης καριέρας τους που δισκογραφικά αποτιμάται σε 10 στούντιο δίσκους.
Σίγουρα υπήρχαν ατυχείς δισκογραφικά δουλειές, απόλυτα φυσιολογικό, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει τις ωραίες στιγμές που μας έχουν δώσει, κάποιες έχουν κυκλοφορήσει σε single ενώ άλλες είναι καλά κρυμμένες.                                                                 
 Το εκπληκτικό βίντεο κλιπ της πρώτης και μεγαλύτερης επιτυχίας τους, Take on me, βραβεύτηκε με 6 διακρίσεις από το MTV και σκηνοθετήθηκε από τον ιρλανδό Steve Barron, υπεύθυνο για ένα ακόμη σημείο αναφοράς της παντοδυναμίας του MTV, το Billie Jean. Τα περίφημα σχέδια του video clip του Take on me, χρειάστηκαν 3 μήνες για να ολοκληρωθούν. Είχαν σχεδιαστεί από τον Mike Patterson και τη γυναίκα του Candace Reckinger. Το ζεύγος σκηνοθέτησε αργότερα τα Luka της Suzanne Vega, το  Be Still My Beating Heart του Sting, το επίσης βραβευμένο Opposites Attract, της  Paula Abdul με τον MC Skat Kat, ενώ πιο πρόσφατα το  Mr. Blue Sky των Electric Light Orchestra για το  site του συγκροτήματος το 2012, τραγούδι που ακούγεται και στο Guardians of the Galaxy: Vol 2.                                                                 
 O Edge και ο Adam Clayton των U2 έχουν δηλώσει ότι οι A-ha είναι μια υποτιμημένη μπάντα. Οι  Coldplay και οι  Keane τους έχουν δηλώσει ως επιρροή.
Το διάσημο νορβηγικό συγκρότημα Α-ha θα δώσει συναυλία στο Crocus Siti Hall της Μόσχας στις 22 Νοεμβρίου του 2019, όπου θα παρουσιάσει τις επιτυχίες του άλμπουμ τους "Hunting High And Low", το οποίο το έκανε παγκοσμίως γνωστό.
                                               
Οι Γερμανοί heavy-power metallers Powerwolf έρχονται στην Ελλάδα για δύο εκρηκτικές συναυλίες, στο Principal Club Theater (Θεσαλονίκη) και στο Piraeus 117 Academy (Αθήνα).
O Ράμι Μάλεκ…θα είναι ο «κακός» στη νέα ταινία Τζέιμς Μποντ
Μετά το «The Bohemian Rhapsody» για το οποίο βραβεύθηκε με Όσκαρ, ο Ράμι Μάλεκ θα αναλάβει το ρόλο του βασικού κακού στη νέα ταινία του 007.Το στούντιο βρίσκεται σε συζητήσεις με τον ηθοποιό για τη συμμετοχή του στην επερχόμενη ταινίαΜετά τις διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία του ως «Φρέντι Μέρκιουρι» στην ταινία «Bohemian  Rhapsody», ο Ράμι Μάλεκ μίλησε για το ενδεχόμενο συμμετοχής του στη νέα ταινία του Τζέιμς Μπόντ. Και μάλιστα σε ρόλο-έκπληξη.

Οι πρώτες φήμες που θέλουν τον 37χρονο ηθοποιό να υποδύεται τον αντίπαλο του πράκτορα 007 στη νέα ταινία «Τζέιμς Μπόντ» του Κάρι Φουκουνάγκα, κυκλοφόρησαν τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι συντελεστές της ταινίας πλησίασαν τον Μάλεκ για συζήτηση όσον αφορά το ρόλο, όμως ο ηθοποιός είναι πολύ απασχολημένος αυτό το διάστημα, καθώς βρίσκεται στα γυρίσματα της νέας σεζόν της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, «Mr.Robot».

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Έχουν περάσει 11 μήνες από τη θριαμβευτική εμφάνιση των Queen στο Live Aid και το συγκρότημα κυκλοφορεί το 12o άλμπουμ του με τίτλο A Kind of Magic (1986). Την άνοιξη του 1985, οι Queen αδημονούσαν για μία μεγάλη διακοπή μετά την περιοδεία για την προώθηση του "The Works". Παρ' όλα αυτά, οι απόψεις τους άλλαξαν μετά την εξαιρετική αντίδραση του κοινού στην εμφάνιση τους στο "Live Aid", στις 13 Ιουλίου 1985,[3] όταν ο Μέρκιουρι πρότεινε στους υπόλοιπους μουσικούς να ξεκινήσουν την σύνθεση του νέου τους δίσκου. Σαν δεύτερο single από το άλμπουμ, κυκλοφόρησε το ομώνυμο τραγούδι, σύνθεση του ντράμερ Roger Taylor (No 3 Μ.Βρετανία, Νο 42 Αμερική) με πολλά στοιχεία από την ταινία Highlander, όπου ακούγεται και στην ταινία και στο soundtrack.Κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, το συγκρότημα πλησίασε ο σκηνοθέτης Ράσελ Μάλκαχι, ο οποίος εκείνο το διάστημα δούλευε πάνω στην πρώτη ταινία "Χαϊλάντερ, ο Αθάνατος", με πρωταγωνιστές τους Κρίστοφερ Λαμπέρτ και Σον Κόνερι. Ο Μάλκαχι ρώτησε το συγκρότημα αν θα ενδιαφερόταν να ηχογραφήσει το βασικό τραγούδι της ταινίας, αλλά οι Queen βλέποντας μόλις είκοσι λεπτά από τα αρχικά πλάνα, αποφάσισαν να παρέχουν ολόκληρο το σάουντρακ της ταινίας, αλλάζοντας γνώμη λόγω των παλιότερων ηχογραφήσεων σάουντρακ που είχαν πραγματοποιήσει, με αποτέλεσμα να δώσουν μερικά κομμάτια από το νέο τους δίσκο. H φράση "a kind of magic" ακούγεται από τον πρωταγωνιστή της ταινίας Christopher Lambert σαν μια περιγραφή της αθανασίας του και επηρέασε τον Roger Taylor στο να γράψει τους στίχους. Όμως το τραγούδι έχει κι άλλες λέξεις που είναι δανεισμένες από την ταινία, όπως "one prize, one goal", "no mortal man" και "there can be only one". Το εξώφυλλο του single έχει τη φωτογραφία ενός από τους χαρακτήρες που παίζουν στο έργο, του Kurgan.Τα σινγκλ του δίσκου "One Vision","A Kind Of Magic","Friends Will Be Friends" και "Who Wants To Live Forever" γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1986 και αποτέλεσε το πρώτο βρετανικό # 1 του συγκροτήματος μετά το "The Game" του 1980.Το εξώφυλλο του single "A Kind Of Magic"έχει τη φωτογραφία ενός από τους χαρακτήρες που παίζουν στο "Χαϊλάντερ, του Kurgan.

Ανακοινώθηκε sequel για ταινία τρόμου που δεν περιμέναμε.Η ταινία είναι το  Escape Room, η οποία θα έχει ένα… απρόσμενο sequel. Θα βγει στις 17 Απριλίου 2020, ενώ θα επιστρέψουν ο Adam Robitel στην σκηνοθεσία και ο Bragi F. Schut στο σενάριο.
Η θεατρική ομάδα αστέγων Walkabout της Equal Society, παρουσιάζει στις 4 Μαρτίου στο Θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ στις 18.00 μ.μ. την παράσταση, 'Τα Άπαντα του William Shakespeare'.Μια τρελή παρέλαση ηρώων του Σαίξπηρ μπαίνει από το ένα έργο στο άλλο, μπερδεύει την πλοκή των ξακουστών έργων του Άγγλου βάρδου και υπόσχεται γέλιο χωρίς τέλος. Από μπροστά σας θα περάσει όλη η παλιοπαρέα των σαιξπηρικών έργων με έναν ιδιαίτερο και σπαρταριστό τρόπο. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Τίτος Ανδρόνικος, Μάκμπεθ, Άμλετ και πόσοι άλλοι ακόμα!
Η θεατρική ομάδα αστέγων Walkabout της Equal Society αποτελεί τη μοναδική θεατρική ομάδα στην Ελλάδα από συμπολίτες μας που οι συγκυρίες τους οδήγησαν στην αστεγία και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Οι ηθοποιοί στις 4 Μαρτίου στις 18.00 το απόγευμα, στο Θέατρο Σταθμός θα υπερβούν για ακόμη μια φορά τον εαυτό τους μεταφέροντας παράλληλα στο κοινό ένα αυθεντικό μήνυμα αλληλεγγύης και προσφοράς.
Ντέμπι Χάρι, η σερβιτόρα από το Κάνσας που έγινε μούσα του Άντι Γουόρχολ και σούπερ σταρ με τους Blondie.Η διάσημη Ντέμπι Χάρι ήταν πάντα μια διαφορετική περσόνα. Τα τραγούδια της, η φωνή της, η ερμηνεία της και το μοναδικό στυλ της σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή. Η τραγουδίστρια των Blondie, της  punk, rock και new wave μπάντας δεν εγκαταλείπει τη δημοσιότητα τόσο εύκολα.

Ενέπνευσε σχεδιαστές μόδας, άλλαζε τους άντρες σαν...τα πουκάμισα και εξέθετε τον εαυτό της χωρίς να νοιάζεται πόσους συντρόφους της χρέωναν. Πρόσφατα, σε συνέντευξη που έδωσε, μίλησε για τη σεξουαλική της ταυτότητα, ομολογώντας ότι είναι bisexual και τελικά προτιμάει το σεξ με τις γυναίκες!

«Οι γυναίκες είναι πιο αισθησιακές από τους άνδρες και μαζί τους το σεξ ήταν πάντα καλύτερο», είπε χαρακτηριστικά αφήνοντας τους πάντες ανίκανους να της ανταπαντήσουν. Άλλωστε τι θα μπορούσαν να της πουν;                                                                         
 Με το κλασικό «μούτρωμά» της, τα μπλιτσαρισμένα μαλλιά της και την επιλογή ρούχων,την οποία στη συνέχεια μιμούνταν πολλοί, η βασίλισσα του στιλ της δεκαετίας του ’70 ήταν κάτι παραπάνω από απλά η τραγουδίστρια των Blondie. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως κουνελάκι του Playboy και κατέληξε ως μία από τις πιο ατρόμητες τραγουδίστριες του πανκ ροκ, η Χάρι όρισε την αβίαστη μόδα της Νέας Υόρκης: ένα στιλ που βγήκε από τα υπόγεια στέκια όπως το CBGB, το Studio 54 και το Max’s Kansas City και καταγράφηκε στις πολαρόιντ του Έντο Μπεντόγκλιο και αμέτρητα κλιπς επί σκηνής.                                                                   
 Το 1980 ο Άντι Γουόρχολ απαθανατίζει στον καμβά του σε μεταξοτυπία με ακρυλικό και μελάνι την Ντέμπι Χάρι.  Παρέα με τον κιθαρίστα Κρις Στάιν ιδρύουν τους Blondie, με τον εκρηκτικό Κλεμ Μπερκ στα ντραμς, τον Γκάρι Βάλενταϊν, έναν ευειδή ποιητή και λάτρη του Χένρι Μίλερ, στο μπάσο, και τον άρτι Τζίμι Ντρέστι στα πλήκτρα. Κάνουν πρόβες όπου βρουν, κυρίως πήζουν και αποκρυσταλλώνουν τον κοφτό, ρυθμικό, μα και δροσερό τους ήχο, στο διαμέρισμα της Ντέμπι και του Στάιν, ένα άθλιο αχούρι στην Τόμσον Στριτ, τίγκα στην ακαταστασία και κοσμημένο με μισοσκισμένες αφίσες, νεκροκεφαλές, εικόνες του Άντι Γουόρχολ και των Velvet Underground, κονκάρδες των Rolling Stones και έργα τέχνης που έφτιαχναν από διάφορα αντικείμενα αλιευμένα από τα σκουπίδια.                           
Από σερβιτόρα στο «Μαξ» στην πόλη του Κάνσας, βρέθηκε στο συγκρότημα Blondie. Έβγαλε το πρώτο  άλμπουμ το 1976, έκανε την πρώτη ευρωπαϊκή περιοδεία το 1977, ενώ το 1978 ήταν ήδη σούπερ σταρ παγκοσμίως....
Θα παίζουν διαρκώς στο CBGB και στο άλλο θρυλικό στέκι, το Max’s Kansas City, εκτοξεύοντας απανωτά σουξέ, ηχογραφώντας για την Chrysalis τον ένα δίσκο μετά τον άλλο, και αρχίζοντας να παίζουν δημιουργικά με τα στυλ και τις μορφές. Αλήστου μνήμης τα άλμπουμ Blondie (1976), Plastic Letters (1977), Parallel Lines (1978), Eat to the Beat (1979) και Autoamerican (1980).
Η Ντέμπι Χάρι θα τα αναδείξει όλα αυτά στη νιοστή ακολουθώντας σόλο καριέρα μετά τη διάλυση των Blondie. Θα λάμψει στην ωραιότερη εκπομπή όλων των εποχών, το εξαίσιο «Muppet Show» και θα είναι χάρμα ιδέσθαι τραγουδώντας τυλιγμένη σε μια πορτοκαλί φόρμα εργασίας, με φόντο μια μπετονιέρα κι ένα γιαπί, και με μια σπαρταριστή μπάντα, το «One Way» ή, ακόμα πιο απογειωτικά, ερμηνεύοντας ντουέτο με τον θεσπέσιο Κέρμιτ, στο… μπάντζο, το «Rainbows».
Εκκεντρική, ιδιαίτερη, εμβληματική περσόνα του ροκ και πανκ κινήματος η Ντέμπορα Χάρι είχε πάντα κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει.
Νοσηλεύτηκε πολλές φορές λόγω χρήσης ναρκωτικών.

Η «φωνή » του «La casa de papel» έρχεται στην Ελλάδα.Η Cecilia Krull έρχεται για δύο μοναδικές εμφανίσεις στην Ελλάδα!Προέρχεται από οικογένεια μουσικών και έχει την jazz στις φλέβες της, παρά το νεαρό της ηλικίας της και θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές τραγουδίστριες της νέας γενιάς της jazz. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική της διαδρομή περιλαμβάνει διάφορα είδη μουσικής, όπως pop, grouve και soul.12 Απριλίου στην Αθήνα στο Piraeus Academy  και 13 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη στο Principal club theater.

Οι Θρυλικοί Jethro Tull γιορτάζουν τα 50 χρόνια τους στο Ηρώδειο στις 15 Ιουνίου 2019.16 χρόνια μετά την ιστορική sold out συναυλία του 2003.Τα εισιτήρια ξεκινούν από 30 ευρώ.
Περισσότερες πληροφορίες σύντομα...

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Το «The lost world» είναι μια βωβή ταινία που σίγουρα δεν σας λέει κάτι. Αν, όμως, σας έλεγα ότι έχει κάτι κοινό με το «Jurassic Park», σίγουρα θα απορούσατε. Και αυτό το κοινό δεν είναι άλλο από τους δεινόσαυρους!

Σύμφωνα με το Hollywood Reporter, το «The lost world» (1925) ήταν η πρώτη βωβή ταινία, στην οποία χρησιμοποιήθηκαν δεινόσαυροι με την τεχνική των σπέσιαλ εφέ!

Βασισμένο σε νουβέλα του Άρθρουρ Κόναν Ντόιλ -του 1912-, το καινοτόμο για την εποχή φιλμ σκηνοθετήθηκε από τον Χάρι Χόιτ, με πρωταγωνιστές τους Μπέσι Λοβ, Λούις Στόουν, Γουάλας Μπίρι και Λόιντ Χιους. Η ιστορία αφορά μια ομάδα ερευνητών από το Λονδίνο που μαθαίνουν πως σε ένα οροπέδιο στον Αμαζόνιο υπάρχουν δεινόσαυροι και αποφασίζουν να ταξιδέψουν ως εκεί προκειμένου να φέρουν έναν από αυτούς πίσω στο Λονδίνο.

Ο πρωτοπόρος Γουίλις Ο’ Μπράιεν κρυβόταν πίσω από την ιδέα με τα εφέ και για να καταφέρει να τους «ζωντανέψει» στο σινεμά συνδύασε μινιατούρες δεινοσαύρων από καουτσούκ με ζωντανά πλάνα ανθρώπων χρησιμοποιώντας διαχωρισμένη οθόνη.            Στο ίδιο άρθρο γίνεται αναφορά και στο «King Kong» το οποίο έκανε πρεμιέρα το 1933 και τα animation επιμελήθηκε επίσης ο Ο’ Μπράιεν, με την παραγωγή των δύο ταινιών να μοιάζουν σε πολλά σημεία.

Το The Lost World υπήρξε τεράστια επιτυχία, συγκεντρώνοντας 1,3 εκατομμύρια δολάρια -με προϋπολογισμό 700.000 δολαρίων. Το 1998 ανακηρύχθηκε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς από τη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.
North by Northwest (Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων, 1959)το κλασικότατο περιπετειώδες θρίλερ του μαιτρ του τρόμου Alfred Hitchcock.Η τρανότερη απόδειξη του τι μπορούσε να κάνει ο Hitchcock, όχι μόνο όταν είχε τρελά κέφια, αλλά όταν αυτό το συνδύαζε με την χαλιναγώγηση του κοινού του δια της cineρπάστικης οδού της αποπλάνησης. Κωμωδία, ρομάντζα, περιπέτεια καταδίωξης και ένα suspenseful thriller με τον Cary Grant σε ρόλο καριέρας και την αγαπημένη του μετρ Eva Marie Saint. Σενάριο, μοντάζ και art direction, όχι απλά υποψήφια για Oscars, αλλά λειτουργική γεωγραφία μιας διπλής παλαβής ιδέας του Hitchcock που πήρε σάρκα από την πένα του μέγα Ernest Lehman.                                                                                       
 Θεαματικό, αστείο, σαρδόνιο, αγωνιώδες, περιπετειώδες, πανοραμικό, ερωτικό, πλούσιο, ταξιδιάρικο, μητροπολιτικό, σαρκαστικό: Το αριστούργηματικό κατασκοπικό μελόδραμα του Χίσκοκ Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων από το 1959 είναι φτιαγμένο για τη μεγάλη οθόνη, με τη vistavision κιτρινωπή φωτογραφία του Ρόμπερτ Μπερκς, το πολυτονικό, κοφτερό σενάριο του Έρνεστ Λίμαν και τις κομψές μετακινήσεις του Κάρι Γκραντ από τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο στο Mount Rushmore και τη σκιά των πατέρων του έθνους, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από κακοποιούς που τον έχουν περάσει για κάποιον άλλο. Τα χιτσκοκικά mcguffin, τα ερωτικά quid pro quo, οι λανθασμένες πίστες και η πλάκα που κάνει ο Γκραντ μέσα στην αξιοπρεπή κακοδαιμονία του, καθιστούν την ταινία μιά από τις πιο διασκεδαστικές της σινεμασκόπ αμερικανικής περιόδου του σκηνοθέτη. Ακόμη κι εκείνοι που τη θεωρούν λιγότερο δαιμονική και εμμονική από τον Δεσμώτη του Ιλίγγου, λιγότερο ερωτική από τον Αυτόπτη Μάρτυρα, λιγότερο αγωνιώδη από τα Πουλιά και εξίσου ελαφριά με το Κυνήγι του Κλέφτη, ας ξαναδούν την καταδίωξη με το αεροπλάνο για να ’χουν να πορεύονται.                 
 Ο Βρετανός σκηνοθέτης που μετακόμισε στην Αμερική, έβγαλε την ιστορία του έξω από το studio, όπου γύριζαν άλλοι σύγχρονοι συνάδελφοί του, και τη γύρισε σε «φυσικούς χώρους». Φυσικούς χώρους εξαιρετικούς, για τη δραματουργική εξέλιξη της ιστορίας του. Με οδηγό τον Κάρι Γκραντ μάς πέρασε από το γνωστό ξενοδοχείο Πλάζα, από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Νέας Υόρκης, από το Μανχάταν (λεωφόρος Μάντισον), από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών, από τις πεδιάδες της Ιντιάνα, για να καταλήξει «Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων».                               
 «Οι τέσσερις γίγαντες» είναι τέσσερις Πρόεδροι της Αμερικής, ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο Ρούσβελτ και ο Λίνκολν, απ' τους καλύτερους, σύμφωνα με τους Αμερικανούς, τους οποίους, για να τους τιμήσουν, τους έχουν «χαράξει» πάνω σε μια τεράστια πέτρα στο βουνό Ρούσμορ. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό, πράγματι, μνημείο. Το οποίο, βέβαια, κάνει πιο εντυπωσιακό το φινάλε της ταινίας .
Ο John Cleese των Monty Python έρχεται στο Ηρώδειο στις 20 Σεπτεμβρίου του 2019.«Τελευταία φορά που θα με δείτε πριν πεθάνω» είναι ο τίτλος της περιοδείας του θρυλικού κωμικού.Η παράσταση θα περιλαμβάνει μεγάλες στιγμές της καριέρας του μέσα από ένα μοντάζ δημοφιλών clips και live comedy για πρώτη και ίσως «τελευταία» φορά ενώπιον του ελληνικού κοινού.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Το Chelsea Hotel, το ξενοδοχείο που έδωσε σάρκα και οστά στην παραζάλη της μυθολογίας της δεκαετίας του '60, στη Νέα Υόρκη, το ξενοδοχείο που φιλοξένησε ποιητές, πανκ, ζωγράφους, ρόκερ, drag queens, που ενέπνευσε τον Τζακ Κέρουακ να γράψει το «Στο δρόμο», τον Γουίλιαμ Μπάροους το «Γυμνό γεύμα», τον Άντι Γουόρχολ να κινηματογραφήσει το «Chelsea girls», τον Τζίμι Χέντριξ να κάνει πρόβες εκεί, τη Τζόνι Μίτσελ να γράψει τo «Chelsea morning», το οποίο έδωσε στην οικογένεια Κλίντον το όνομα της κόρης τους, το ξενοδοχείο-θρύλος.Η Τζάνις Τζόπλιν, ο Λεόναρντ Κοέν, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Τζακ Κέρουακ, ο Μπομπ Μάρλεϊ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Τζόνι Μίτσελ, η Μπέτι Ντέιβις, η Μαντόνα, ο Μπομπ Ντίλαν ή ακόμη ο 'Αντι Γουόρχολ: ο κατάλογος των διάσημων ενοίκων είναι μακρύς, είχαν κάνει το ξενοδοχείο σπίτι τους για μερικές ημέρες, εβδομάδες ή και χρόνια. Ο Λέοναρντ Κοέν απαθανάτισε την ιστορία του 12ώροφου κτιρίου που βρίσκεται στην 23η οδό στο τραγούδι του «Chelsea Hotel No. 2». Χτισμένο το 1883 σε βικτοριανό στυλ,Το ξενοδοχείο άνοιξε το 1884 .Kατάφερε μέσα από τα χρόνια να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη beat generation της δεκαετίας του '60· καλλιτέχνες, μουσικοί, συγγραφείς, φωτογράφοι αλλά κι έμποροι ναρκωτικών, πόρνες και μικροεγκληματίες συνέθεταν έναν ιδιαίτερο μικρόκοσμο που ζούσε στον δικό του ρυθμό μέσα στα γοτθικά, ατμοσφαιρικά δωμάτια του ξενοδοχείου.
Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Jack Kerouac, Arthur Miller. Ο κατάλογος των καλλιτεχνών είναι τεράστιος
Σε ένα από αυτά, ο Arthur C. Clarke ολοκλήρωσε το μυθιστόρημά του 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος, πριν το μεταφέρει στην οθόνη του σινεμά ο Stanley Kubrick. Ο Arthur Miller το επέλεξε ως "ησυχαστήριο" στη δύσκολη φάση που περνούσε, μετά το διαζύγιό του από την Marilyn Monroe, και κατέληξε να μείνει έξι ολόκληρα χρόνια σε ένα δωμάτιο, συνηθίζοντας ακόμα και τη μυρωδιά της μαριχουάνας που ταξίδευε από όροφο σε όροφο. Ένα μέρος που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα φτηνό ξενοδοχείο για ανθρώπους που δεν ήθελαν να μπουν στα καλούπια του παραδοσιακού αμερικανικού ονείρου.Ο Ρόμπερτ Μάπλθορπ εμφανίστηκε πολλά χρόνια πριν με την τότε ερωμένη του Πάτι Σμιθ. Η ηθοποιός εφηβικών ταινιών Γκάμπι Χόφμαν, γνωστή από την ταινία «Volcano», πέρασε στο «Chelsea Hotel» τα παιδικά της χρόνια με τη μητέρα της Βίβα, τη σουπερστάρ του Γουόρχολ. Ηταν και ο Μπομπ Ντίλαν εδώ στα μέσα της δεκαετίας του ’60, την εποχή που μεσουρανούσε το «Blonde on Blonde», φλερτάροντας την Εντι Σέντγουικ, για την οποία υπάρχει υποψία ότι έχει γράψει το «Just Like Α Woman». Και εξαιτίας περιστατικών όπως αυτό του Ντίλαν Τόμας που έπινε μέχρι αναισθησίας και της Εντι Σέντγουικ η οποία πυρπόλησε το δωμάτιό της, το «Chelsea» είναι το μοναδικό ξενοδοχείο στο οποίο άνθρωποι ξενόφερτοι και μη εξοικειωμένοι με τη Νέα Υόρκη γνωρίζουν πολύ καλά το όνομα του πλησιέστερου νοσοκομείου, Σεντ Βίνσεντ, αφού η φράση «γρήγορα στο Σεντ Βίνσεντ» ακούγεται πολύ συχνά στους διαδρόμους του κτιρίου.
Φαίνεται ότι το ξενοδοχείο δεν άφηνε ανεπηρέαστο κανέναν από τους ενοίκους του ­ και όχι πάντοτε για το καλό του. Ο Σιντ Βίσιους και η Νάνσι Σπούνγκεν πέρασαν στο δωμάτιο 100 τη βραδιά του θανάτου της. Ο ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Μπρένταν Μπίαν, γνωστός για την αδυναμία του στα οινοπνευματώδη, εδώ ήταν πάντα καλοδεχούμενος. Η διεύθυνση είχε συχνά δεχθεί έργα τέχνης ως τρόπο μερικής πληρωμής και τα χρησιμοποίησε μετά για τη διακόσμηση του κτιρίου.Ο θρυλικός manager του ξενοδοχείου, Stanley Bard (1934-2017), επέλεγε προσωπικά τους "πελάτες" τους: τους χρέωνε ό,τι εκείνος πίστευε ότι μπορούν να πληρώσουν (ή ό,τι έκρινε δίκαιο), πολλές φορές τους άφηνε να μείνουν τσάμπα ενώ κάποιες άλλες οι καλλιτέχνες του ξεπλήρωναν τη φιλοξενία με κάποιο δικό τους έργο. Τότε ίσως αυτό φαινόταν ασήμαντο, με τα χρόνια όμως η αξία αυτών των "ανταλλαγμάτων" εκτοξεύτηκε. Ήταν πια ένα κομμάτι ζωντανής καλλιτεχνικής ιστορίας του 20ου αιώνα αλλά και της Νέας Υόρκης.Ο Bard είχε κληρονομήσει το Chelsea Hotel από τον πατέρα του, ήταν εκείνος όμως που το μετέτρεψε σε ένα καταφύγιο για τους μποέμ. Μία περίεργη επιλογή για έναν επιχειρηματία, μία απόφαση ζωής όμως για έναν άνθρωπο με ένα πολύ προσωπικό όραμα. Την 1η Αυγούστου του 2015, σχεδόν 127 χρόνια αφότου άνοιξαν για πρώτη φορά, οι πόρτες του Chelsea Hotel έκλεισαν για τελευταία, τουλάχιστον για τους επισκέπτες, για όλους πλην των μόνιμων ενοίκων, που χάρη στο περιβόητο rent control της Νέας Υόρκης, μπόρεσαν να παραμείνουν στα σπίτια τους παρά την πώληση του ξενοδοχείου και τη φημολογούμενη μετάλλαξή του σε αποστειρωμένο μαυσωλείο, σε άλλο ένα boutique ξενοδοχείο με club στην ταράτσα που παίζει δυνατά ZZ Top και Lenny Kravitz (σε ένα από τα μέρη, δηλαδή, που το rock πάει για να πεθάνει).
Ήταν η πιο ανέμελη, αλλά ίσως και η πιο κακόγουστη δεκαετία της σύγχρονης ιστορίας. Τα ‘80s με τα φουντωτά μαλλιά, τις βάτες, τα ψαράδικα παντελόνια και τις ανεκδιήγητες στιλιστικές τάσεις ομολογουμένως έχουν πολλούς νοσταλγούς. Τα περίφημα ‘80ς χαρακτηρίζονται ως η πιο παρδαλή δεκαετία. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα αλλοπρόσαλλα ρούχα και τα παράξενα χτενίσματα των μουσικών της εποχής, το υπερβολικό τους μακιγιάζ, να ακούσει την ιδιάζουσα γλώσσα, να παρατηρήσει τις εξεζητημένες επιγραφές στα μαγαζιά, τα εξώφυλλα των δίσκων, τον τρόπο διασκέδασης του κόσμου, λες και τα πάντα τότε ανέδυαν ένα άρωμα υπερβολής.
Η νεολαία των ‘80ς παρακολουθούσε με φανατισμό τις μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές γιατί «Παρασκευή χωρίς Μουσικόραμα ήταν σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο», διάβαζε με πάθος τα μουσικά περιοδικά όπως το Pop Corn που κυκλοφόρησε τον Μάη του 1985 με εξώφυλλο την πρωτοεμφανιζόμενη Μαντόνα, έτρεχε στους κινηματογράφους για να παρακολουθήσει ταινίες όπως Flashdance (1983), Footloose (1984), St. Elmo’s Fire (1985), Top Gun (1986), Τα Τσακάλια (1981), Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα (1982), Η Στροφή (1982), Πανικός στα σχολεία (1982), Φυλακές Ανηλίκων (1982) και φυσικά νοίκιαζε όλες τις βιντεοκασέτες με τις κωμωδίες του Στάθη Ψάλτη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, hot spots, wi-fi και iPad δεν υπήρχε Facebook, Twitter ή Skype και οι παρέες συναντιόταν στα café, στα «ουφάδικα», έτρωγαν στα snack bar και χόρευαν μέχρι τελικής πτώσεως στις disco’s.Ο DJ Palmer (Κώστας Κωνσταντίνου) ήταν ένας θρύλος της αθηναϊκής νύχτας. Ήταν ο άνθρωπος που έβαζε φωτιά στις πίστες για τρεις δεκαετίες ως DJ και παραγωγός, που έκανε πραγματικά σόου με το μικρόφωνο .  Τέλη δεκαετίας 1970, ο 17χρονος Κώστας Κωνσταντίνου ξεκινά με μια παρέα να εκπέμπει ως ραδιοπειρατής, υιοθετώντας το παρατσούκλι Palmer. Ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόταν διάσημος DJ, μα και μία από τις σημαντικότερες περσόνες στην αθηναϊκή νύχτα της δεκαετίας του 1980. Υπήρξε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περσόνες της περιόδου και έχει αφήσει τα σημάδια του σε όλες της γνωστές disco της πόλης, όπως την περίφημη Dorian Grey, τις Σεϋχέλλες, τις Εσπερίδες και την Boom Boom, χτίζοντας έναν μύθο γύρω από το όνομά του που δεν κατάφερε κανείς να επισκιάσει. Παράλληλα είναι υπεύθυνος για την παραγωγή του 12ιντσου Computer Guy του 1986, έναν italo disco ύμνο που ακόμη και σήμερα αναζητούν απεγνωσμένα οι συλλέκτες του είδους. Είναι ο πρώτος που έπαιξε και «σύστησε» στο ελληνικό κοινό την Italo Disco. “Τη γούσταρα γιατί διέφερε από όλα αυτά που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Ήταν πιο electronic με κάπως διαφορετικό ήχο και ερεθίστηκε το αυτί μου σε σημείο που είχα κάνει το 90% του προγράμματος ITALO. Ήταν ένα χρόνο στη πιάτσα και τα σνόμπαραν, αλλά μετά, όταν τα έμαθε ο κόσμος, όλοι περιμένανε πώς και πώς να βγουν και δεν κατέβαιναν από την πίστα.”«Έσβησε» νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 56 ετών.
«Το Πράσινο Βιβλίο» του Πίτερ Φαρέλι.Το άλλο φαβορί της κατηγορίας μετά το«Ρομα» είναι ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της χρονιάς.Δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί,ο βίνγκο Μόρτενσεν και ο Μαχερσάλα Αλι,πατούν πάνω σε ενα καλογραμμένο,γενμάτο χιούμορ σενάριο,προσφέροντας ένα δίωρο απολαστικό σινεμά που απευθύνεται πρακτικά σε όλους. 
«Vice: Ο Δεύτερος στην Ιεραρχία» του Άνταμ ΜακΚέι.Κοινονικός προβληματισμός και τρομερός Κρίστιαν Μπέιλ.Το χόλιγουντ έχει αδυναμία στον Άνταμ Μακέι και εκείνος φροντίζει να ανταποδίδει στα ίσα.Καταφέρνει να δώσει πραγματικό ενδιαφέρον στη βιογραφία του Ντίκ Τσέινι ,ανοίγοντας ταυτόχρονα αρκετά και τη βεντάλια του κοινωνικού προβληματισμού.Για να το πετύχει στρατολογεί στο πλευρό του σπουδαίους ηθοποιούς,με προεξέρχοντα τον εκπληκτικό Κρίστιαν Μπέιλ,ενω βασίζεται και στο στακάτο μοντάζ,που έχει προοπτική να βραβευθεί απόψε.

«Ένα Αστέρι Γεννιέται» του Μπράντλεϊ Κούπερ.Κλασική χολιγουντιανή συνταγή με συναίσθημα και ...Lady Gaga .Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ,ο συμπαθής σε όλους Μπράντλει Κούπερ εκτέλεσε πιστά τη παραδοσιακή χολιγουντιανή συνταγή και ανταμείφθηκε.Ρομάντζο,τραγούδι και έκαναν εδω όλη τη δουλειά,σε μια ταινία που,φυσικά,βασίζεται πολύ στη χημεία των πρωταγωνιστών της.
«Bohemian Rhapsody» του Μπράιαν Σίνγκερ.Δεν άρεσε στούς ειδικούς αλλά το κοινό είχε άλλη γνώμη.Μουσικόφιλοι η όχι,οι θεατές συγκινήθηκαν απο την ιστορία της ζωής του μοναδικού Φρέντι Μέρκιουρι και την.ούτως η άλλως τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά των θρυλικών Queen.Για την επιτυχία της ταινίας ,πάντως,καθοριστική υπήρξε αναμφίβολα η κεντρική ερμηνεία του Ράμι Μάλεκ ,ο οποίος έδωσε πολλούς ποιοτικούς πόντους στο φιλμ,που θα εξαργυρωθούν πιθανότατα σε χρυσό.

«Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ
Η ταινία  που αποτέλεσε την μεγαλύτερη  εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς στης ΗΠΑ θα μπορούσε κάλλιστα και να λείπει απο τη λίστα.Όχι οταν αυτή έλαβε ,στη συνείδηση του κοινού ,διαστάσεις πολιτισμικού φαινομένου και έγινε σύμβολο του σύγχρονου αγώνα της μάυρης Αμερικής κατά της λευκής αυθαίρεσιας.
«Η Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου.Ο Γιώργος Λάνθιμος επιβραβέυθηκε με την αρτιότερη ταινία του μέχρι σήμερα ,αποδεικνύοντας πως είναι παραπάνω απο ένας καλός Ευρωπαίος σκηνοθέτης.Διόλου τυχαία το φίλμ του έχει ξεχωρίσει ,μαζί με το «Ρομα»,απο όλες της υπόλοιπες παραγωγές της σεζόν.αποτελώντα υπόδειγμα ομαδικού επιτέυγματος.ενορχηστρομένου φυσικά απο τον ίδιο.Του ευχομαστε καλή επιτυχία.
«Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν.Απόλυτο φαβορί και λόγω αξίας και λόγω.... Τράμπ.Φέτος βρίσκεται στη θέση του απόλυτου φαβορί για το μεγάλο βραβείο ,προφανώς λόγω τηε αξίας του ,αλλά και επιδή  το έντονα δημοκρατικό χόλιγουντ θέλει όσο τίποτα να μπεί στο ...μάτι του προέδρου Τράμπ για το τείχος του.Μπροστά σε αυτήν την προόπτικη,οι αμερικάνοι θα δώσουν τπιθανότατα το όσκαρ στον μεξικάνο δημιουργό.

«Η Παρείσφρηση» του Σπάικ Λι.Οι ΗΠΑ του σήμερα σε ένα φίλμ που εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 70.Το τελευταίο φίλμ του σκηνοθέτη Σπάικ Λι μπορεί η πλοκή του να εκτυλλίσσεται τη δεκαετία του 70 ,όμως ελάχιστα φετινά φίλμ σχολιάζουν τόσο ευθέως την Αμερική του σήμερα.
Η 91η τελετή απονομής των βραβείων Oscar πλησιάζει σήμερα το βράδυ και η CosmoteTVθα είναι το μοναδικό ελληνικό τηλεοπτικό δίκτυο που για πρώτη φορά θα βρίσκεται στο κόκκινο χαλί .Η φετινή απονομή έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της ελληνικής συμετοχής του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου με την ταινία του «Η Ευνοούμενη». με 10 υποψηφιότητες. Η εκπομπή «Oscars Nights» ου θα μετάδοθει στης 23.00 σήμερα απο την Cosmote 1HD.

 Μαζί με τον καινούριο δίσκο που θα περιέχει τις κορυφαίες τους επιτυχίες, οι Mötley Crüe κυκλοφόρησαν και ένα νέο τραγούδι.Τίτλος του τραγουδιού, The Dirt και συμμετέχει ο ράπερ ,Machine Gun Kelly .Ακούστε το κομμάτι εδώ.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

O Duff McKagan,Ο μπασίστας των Guns N’ Roses  βάζει, αυτή την εποχή, τις τελευταίες πινελιές, σε ένα νέο σόλο άλμπουμ.Το άτιτλο για την ώρα άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019.Πρώτο κομμάτι από το νέο άλμπουμ του Duff McKagan με τον τίτλο Tenderness κυκλοφόρησε.Ακούστε το εδω.
Πέθανε ο σκηνοθέτης του «Singing in the Rain», Στάνλεϊ Ντόνερ σε ηλικία 94 ετών.Ο Ντόνεν υπήρξε και ο ίδιος χορευτής και χορογράφος και η αγάπη του για το χορό διαφαίνεται σε όλα τα μιούζικαλ τα οποία σκηνοθέτησε.
Πέθανε ο τραγουδιστής των The Monkees, Peter Tork
Σε ηλικία 77 ετών έφυγε από την ζωή ο θρυλικός frontman.Το πραγματικό του όνομα ήταν Peter Halsten Thorkelson. Ο Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός έχειγίνει θρύλος στηνπαγκόσμια μουσική σκηνή ως ο Frontman της μπάντας ενώ σημαντική ήταν η προσφορά του και στην σύνθεση.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

«Το ψωνιστήρι»Σόκαρε το 1980 και ξέσπασε θόρυβος για τις ομοφυλοφιλικές σκηνές.Από τον Γουίλιαμ Φρίντκιν του «Εξορκιστή», με πρωταγωνιστή έναν εξαιρετικό Αλ Πατσίνο. Πίσω από το σενάριο της ταινίας βρίσκεται το μυθιστόρημα «Cruising» του δημοσιογράφου των «Νew Υork Τimes» Τζέραλντ Γουόκερ, γραμμένο το 1970. Το βιβλίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.Οσα χρόνια κι αν περάσουν, φαίνεται πως το αμφιλεγόμενο, ακραία προκλητικό φιλμ του Γουίλιαμ Φρίντκιν δεν θα χάσει την ικανότητά του να σοκάρει. Με αφορμή μια μυστηριώδη δολοφονία, η κάμερα του Φρίντκιν παρακολουθεί την καταβύθιση ενός αστυνομικού (ο Αλ Πατσίνο σε μία από τις δυσκολότερες μεταμορφώσεις της καριέρας του) στα underground γκέι στέκια της Νέας Υόρκης, όπου οι σκηνές οργίων και άγριου σαδομαζοχιστικού σεξ ωθούν τον ήρωα και μαζί τον θεατή σε μια αναθεώρηση των προσωπικών τους ορίων.Η ταινία με πρωταγωνιστή τον νέο τότε Αλ Πατσίνο, ακολουθούσε έναν μυστικό αστυνομικό που κατορθώνει να παρεισφρήσει στην underground κοινότητα της Νέας Υόρκης και να εντοπίσει ένα κατά συρροή δολοφόνο με ροπή προς το σαδομαζοχισμό, ο οποίος σκορπάει το θάνατο ανάμεσα στους γκέι.Μια από τις πιο διαβόητες δημιουργίες της mainstream αμερικανικής οθόνης απαιτεί αναθεώρηση.
Δεν έγινε μόνο η ομοφυλόφιλη κοινότητα των αρχών του '80 έξω φρενών με την ταινία του Φρίντκιν. Οι κριτικοί την απέκρουσαν με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο, το κοινό γύρισε την πλάτη του και η κινηματογραφική Ιστορία δεν της φύλαξε την πιο αξιοπρεπή θέση.Όπως κι αν το βαθμολογήσεις, είναι ένα φιλμ που έγραψε ιστορία, μια ταινία μνημείο μιας εποχής, έναν χρόνο πριν αποκαλυφθεί και ξεσπάσει η μάστιγα του Aids.
Dog Day Afternoon («Σκυλίσια Μέρα»1975).Η «Σκυλίσια Μέρα» του Σίντνεϊ Λουμέτ βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη στη Νέα Υόρκη το καλοκαίρι του 1972. Ο Λουμέτ κινηματογραφεί στη «Σκυλίσια Μέρα» ένα καθηλωτικό δράμα με απίστευτη αμεσότητα. Ο αμερόληπτος και αναπάντεχα συγκινητικός φακός του, ακολουθεί τον Αλ Πατσίνο σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και καταθέτει μία από τις σπουδαιότερες ταινίες των ΄70s.Αν και ήταν υποψήφια σε αρκετές κατηγορίες των Όσκαρ και των βραβείων Χρυσής Σφαίρας, κέρδισε μόνο το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Το ότι ένας παντρεμένος ομοφυλόφιλος με δύο παιδιά αποφασίζει να ληστέψει μια τράπεζα με σκοπό να βοηθήσει τον εραστή του να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου φαντάζει αρκετά τραβηγμένο ακόμα και σήμερα και πιθανόν να μας περνάει απ΄το μυαλό η σκέψη ότι πρόκειται για το σενάριο μιας ταινίας που θέλει να προκαλέσει εντυπώσεις και να τραβήξει τα βλέμματα !Και σίγουρα αν αυτός είναι ο στόχος της το πετυχαίνει και μάλιστα αβασάνιστα! Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία που προβάλλεται μέσα από το Dog Day Afternoon.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως η συγκεκριμένη ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συντελέστηκαν στο Μπρούκλιν το 1972, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η ζωή φυλάει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις και πλάθει τις πιο απίθανες ιστορίες ξεπερνώντας τις ανθρώπινες συλλήψεις αυτές καθαυτές.
Γυρισμένη σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα στο εσωτερικό μιας τράπεζας , κάτι που μάλλον ξεχνιέται γρήγορα στην πορεία και δεν στερεί τίποτα από την ποικιλία που τη χαρακτηρίζει , η ταινία προσφέρει πλούσιο θέαμα και συναισθηματικές μεταπτώσεις μέσα από μια ανατρεπτική διαδοχή γεγονότων και καταστάσεων που περιλαμβάνουν τόσο κωμικά όσο και δραματικά στοιχεία αφήνοντας μάλλον μια γλυκόπικρη διάθεση και έντονο κοινωνικό προβληματισμό, καθώς φωτογραφίζει όχι μόνο κοινωνικά αλλά και πολιτειακά ζητήματα. Κοινωνικά φαινόμενα που στην εποχή μας πλέον συνθέτουν την καθημερινότητά μας.

Η ιστορία του Walk on the Wild Side του Lou Reed! Το θρυλικό τραγούδι του Lou Reed που μιλά για τη ζωή των τρανς, τα ναρκωτικά και την ανδρική πορνεία. Η αληθινή ζωή όσων αναφέρονται στο τραγούδι. Στο ‘Walk on the wild side’, το πιο γνωστό του τραγούδι από τη σόλο του καριέρα και το δεύτερό του δίσκο ‘Transformer’ (1972) παρελαύνουν διάφορες περσόνες του Factory και κάθε στίχος αναφέρεται σε κάθε έναν από αυτούς.
Ο τίτλος ‘Walk on the wild side’ παρέπεμπε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Nelson Algren του 1956. O Lou Reed είχε δεχτεί πρόταση να γράψει τη μουσική για ένα musical που θα στηριζόταν στο έργο αυτό, το οποίο όμως δεν ανέβηκε ποτέ. Ο Reed πήρε το τίτλο, αλλά στο τραγούδι έβαλε χαρακτήρες από τα δικά του βιώματα και τον περίγυρο του Warhol: Tο Wild Side λέει μια ιστορία με πρωταγωνιστές τους χαρακτήρες που μπαινόβγαιναν στο Factory του Andy Warhol. O Little Joe είναι ο Joe Dallesandro, πρωταγωνιστής σε αρκετές από τις ταινίες του Warhol. Sugar Plum Fairy ήταν το παρατσούκλι του ηθοποιού Joe Campbell, ενώ οι «Holly», «Candy» και «Jackie» είναι οι drag queen Holly Woodlawn, Candy Darling, και Jackie Curtis που εμφανίζονταν στην ταινία του Warhol Women in Revolt του 1972.Αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που αναφέρονται στο τραγούδι προέρχονται από αυτό το περιβάλλον.
Ο λόγος που ο Reed διάλεξε αυτό το θέμα ήταν επειδή, όπως είπε ο ίδιος, ήθελε να συστήσει στο ευρύ κοινό χαρακτήρες ασυνήθιστους, τους οποίους δεν θα επέλεγε κανείς να γνωρίσει. Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι και ο ίδιος ο Reed πάλευε για χρόνια να βρει τη σεξουαλική του ταυτότητα (πριν καταλήξει να παντρευτεί δύο φορές) και μάλιστα είχε βασανιστεί ιδιαίτερα ως έφηβος, όταν οι γονείς του επιχείρησαν να ‘θεραπεύσουν’ τις αποκλίνουσες τάσεις του με ηλεκτροσόκ! Το ριψοκίνδυνο εγχείρημα κυκλοφορίας ενός τέτοιου τραγουδιού δεν τον αποθάρρυνε καθόλου, αλλά αυτό που τον φόβιζε ήταν η αντίδραση των πρωταγωνιστών του τραγουδιού, καθώς χρησιμοποιούσε τα πραγματικά τους ονόματα και μάλιστα χωρίς να τους ρωτήσει.
Χωρίς λόγο, όπως αποδείχτηκε, αφού εκείνοι (-ες;) μάλλον ενθουσιάστηκαν σε σημείο να του ζητούν να συμμετάσχουν σε επόμενο δίσκο.Το τραγούδι έγινε ύμνος των ανθρώπων της νυχτερινής ζωής στη Νέα Υόρκη που καλούσαν τους περαστικούς να «περπατήσουν μαζί τους στην άγρια πλευρά του δρόμου». Παρόλο που αναφερόταν σε θέματα ταμπού για την εποχή, έπαιξε κανονικά στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, ακόμη και στους πιο συντηρητικούς όπως το BBC. Το τραγούδι εκτόξευσε την καριέρα του Λου Ριντ. Όπως είχε δηλώσει: «θα ήθελα να με θυμούνται όλοι για αυτό το τραγούδι. Είναι το αριστούργημά μου». Ωστόσο, δεν ήταν σίγουρος για την αποδοχή του τραγουδιού. «Πίστευα ότι θα μου μαυρίσουν το μάτι όταν επέστρεφα στη Νέα Υόρκη» είχε πει. Το τραγούδι ανήκε στην κουλτούρα του glam rock που είχε κάνει την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του 70. Πολλοί καλλιτέχνες της εποχής, ανάμεσά τους και ο Ντέιβιντ Μπόουι, φορούσαν στα σόου τους εντυπωσιακά κοστούμια, έντονο μακιγιάζ, γκλίτερ και ψηλοτάκουνα παπούτσια.

Ο Alfonso Cuaron βρίσκεται στην Ελλάδα.
Όχι όμως για κάποιο promotion, αλλά για να βρεθεί στο πλευρό του Γιάννη Βαρουφάκη και συγκεκριμένα θα δώσει το παρών στην παρουσίαση των πρώτων υποψήφιων ευρωβουλευτών του κόμματός του, ΜέΡΑ25.
Στην ίδια εκδήλωση θα συμμετέχουν επίσης η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Katrín Jakobsdóttir, ο μουσικός Brian Eno και ο οικονομολόγος James K. Galbraith. Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019, στις 7 μμ στον πολυχώρο Άννα & Μαρία Καλουτά (Τιμοκρέοντος 6Α – Νέος Κόσμος).
Η Anna Calvi για πρώτη φορά στην Ελλάδα,το Σάββατο 16 Μαρτίου‬ στο Acro (Ιερά Οδός 13).Η κορυφαία Βρετανίδα δημιουργός θα δώσει την πρώτη συναυλία της στη χώρα μας, σε ένα ειδικό event με περιορισμένο αριθμό θεατών και συγκεκριμένα τα J3 live sessions του Jameson Irish Whiskey.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

Kashmir.Κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1975 από το αγγλικό ροκ συγκρότημα Led Zeppelin και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ τους «Physical Graffiti», σε παραγωγή του Jimmy Page, στη νεοϊδρυθείσα, δική τους εταιρίας τελικά, την Swan Song.Το τραγούδι Kashmir ήταν υποψήφιο για “Grammy Καλύτερης Ροκ Ερμηνείας”!
Ο τίτλος του τραγουδιού προέρχεται από την περιοχή Kashmir και ονομάστηκε έτσι λόγω ενός ταξιδιού των μελών του συγκροτήματος Robert Plant και  Jimmy Page στην περιοχή.
Το original όνομα του τραγουδιού ήταν “Driving to Kashmir“.Το τραγούδι γράφτηκε από τους Robert Plant και  Jimmy Page (ενώ credits δίνονται και στον John Bonham.), σε μία περίοδο τριών ετών. Το τραγούδι ξεκίνησε όταν ο Plant είχε την έμπνευση να γράψει στίχους το φθινόπωρο του 1973, μετά από μια μακρά, φαινομενικά ατέρμονη πορεία μέσα από την «γη των αποβλήτων», όπως είπε, στο νότιο Μαρόκο αρχικά με τον τίτλο Οδηγώντας στο Κασμίρ.
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει να κάνει με το Κασμίρ και τη Βόρεια Ινδία.Στο μεγαλειώδες Κασμίρ χώρεσαν οι όλο και πιο υψηλές φιλοδοξίες του Page και o διακαής πόθος του να αποδείξει το λάθος τους σε όσους κυνηγούσαν τους Led Zeppelin από το ξεκίνημά τους.Σύμφωνα με τον Page, ο αρχικός ρυθμός δόθηκε από τον Bonham και σιγά σιγά πάνω στα ντραμς, χτίστηκε και το υπόλοιπο κομμάτι. Αρχικά δεν είχαν προβλέψει την ύπαρξη ορχήστρας, αλλά για να δώσουν βάθος και κύρος στο κομμάτι την προσέθεσαν. Την εποχή που ο John Paul Jones είχε αποφασίσει να φύγει από το συγκρότημα (σ.σ. τελικά δεν το έκανε) το κομμάτι δεν δουλεύτηκε και άρχισαν πάλι να το επεξεργάζονται όταν ο Jones παρέμεινε και ανέλαβε την ενορχήστρωση και έπαιξε mellotron. Η αλήθεια είναι ότι όλη τη μεγαλοπρέπεια του τραγουδιού, τη δίνει η πλούσια και μελοδραματική ενορχήστρωση κι όχι η ερμηνεία του Plant.
"Stargazer", κομμάτι το οποίο ένωσε την κλασική μουσική με το σκληρό ροκ, σε συνδυασμό με τα πολύ δυνατά φωνητικά του Ντίο και το βιρτουόζικο παίξιμο της κιθάρας του Μπλάκμορ.Στο διάρκειας οκτώ λεπτών "Stargazer", συμμετείχε η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου, κάνοντας ακόμη πιο έντονο τον επικό χαρακτήρα του κομματιού, το οποίο είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυσυζητημένα κομμάτια του συγκροτήματος. Το "Stargazer" θεωρείται ότι με τον ήχο του και τους επικούς στίχους του Ντίο αποτέλεσε έναν από τους βασικούς δημιουργούς του μουσικού είδους Power Metal.Κεντρικό τραγούδι  του πρώτου κι ιστορικού άλμπουμ των  Rainbow με τίτλο  Rising το 1976 , το ‘Stargazer’, η ιστορία του οποίου γραμμένη από τον Dio, εξιστορείται μέσα από τα χείλη ενός σκλάβου στην αρχαία Αίγυπτο. Διηγείται πώς ένας αστρονόμος μάγος διακατέχεται από την εμμονή του να πετάξει και επανδρώνει έναν τεράστιο στρατό ανθρώπων προκειμένου να χτιστεί ένας πύργος από όπου θα μπορέσει ο ίδιος να απογειωθεί. Οι σκλάβοι εξαντλημένοι και απελπισμένοι εύχονται μόνο να ολοκληρωθεί το υπεράνθρωπο αυτό έργο, αφού εργάζονται  νυχθημερόν και κάτω από σκληρές συνθήκες. Στο τέλος, κι ενώ ο θεόρατος πύργος έχει κατασκευασθεί, ο μάγος επιχειρεί το άλμα όμως αντί να πετάξει καταβαραθρώνεται. Ο Dio πραγματεύεται κάποια από τα αρχαιότερα θέματα που έχουν απασχολήσει τον άνθρωπο, όπως η επιθυμία του (και η αδυναμία του) να πετάξει, ή η υπέρμετρη αλαζονεία (ύβρις) και η τιμωρία της. Είναι, ως εκ τούτου, σαφώς επηρεασμένος από την αρχαία μυθολογία (Ίκαρος – ομηρικά έπη – τραγωδίες), παρότι τοποθετεί το θέμα του στην αρχαία Αίγυπτο.Στα live του συγκροτήματος το τραγούδι ήταν από τις πρώτες επιλογές, ενώ συγκαταλέγεται και στις πρόσφατες επανεμφανίσεις του Blackmore με ηλεκτρικό ήχο.
Στη χώρα μας βρίσκεται αυτές τις μέρες ο Marilyn Manson, όπως αποκάλυψε προχθές μέσω του επίσημου λογαριασμού του στο Instagram.Το απόγευμα του Σαββάτου ο Marilyn Manson δημοσίευσε μία φωτογραφία στο instagram και φούντωσε τη φημολογία ότι βρίσκεται στην Ελλάδα.
Βέβαια το πιο πιθανό είναι ότι ο άνθρωπος για διακοπές θα έχει έρθει έτσι κι αλλιώς και όχι για επαγγελματικούς λόγους.
Η φωτογραφία μοιάζει να είναι τραβηγμένη από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία και ο Manson στη λεζάντα έχει γράψει «Dr. Zeus. When in Greece, you better watch yourself» που είναι ένας παραφρασμένος στίχος από το τραγούδι Deep Six.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

HAPPY DEATH DAY 2 (ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ 2):Θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά cinema από την Tulip την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου.Πρωταγωνιστούν οι Jessica Rothe, Ruby Modine, Israel Broussard, Suraj Sharma και Rachel Matthews.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Bad Times at the El Royale.Ένα νέο-noir thriller με πολύ δυνατό cast όπως ο Jeff Bridges,η Dacota Johnson και ο  Chris Hemsworth.Η ταινία είναι γεμάτη μυστήριο και αγωνία για την εξέλιξη τής ιστορίας.Είναι μεγάλης διάρκειας πάνω από δύο ώρες!,Καθώς η ιστορία προχωράει σκέφτεσαι μαζί τής σαν να βλεπεις θεατρικο εργο γιά τα επτά μυστικά,επτά διαφορετικών ανθρώπων πού καταλήγουν σε ένα διάσημο ξενοδοχείο τής δεκαετίας του 60 πάνω στα όρια τής California με τη Nevada.Η ταινία σε βάζει κυριολεκτικά στο 1967 στίς ΗΠΑ με γεγονότα,αυτοκίνητα,τεχνολογία και τη φοβερή μουσική της εποχής!Οταν τελείωνει θυμίζει λίγο western σύγχρονης εποχής,με ότι αυτό συνεπάγεται,και σίγουρα αρέσει πολύ.Έυχαριστω πολύ τον φίλο και συνεργάτη του Blog , Ηλεκτρόνιο για την συμμετοχή του στο άρθρο αυτό.
H Αμερικάνικη ταινία που έχει να κάνει με την επανάσταση του 1821.Το Χόλιγουντ ανακαλύπτει την Ελληνική επανάσταση... Αλλωστε, τα έχει όλα.. Πάθος, έρωτα, πόλεμος, καλούς και κακούς... Προδότες και ηγέτες... Και το κυριότερο; Ενα καυτό δίδυμο που εδώ και χρόνια είναι στο προσκήνιο: Ελλάδα εναντιον Τουρκίας. Οπότε; Θέμα χρόνου ήταν να δούμε ταινία υψηλής παραγωγής (έστω κι εάν είναι από ανεξάρτητο στοντιο) και γυρισμένο στο ...Νέο Μεξικό. Το Μάρτιο θα παρουσιαστεί η αμερικανική υπερπαραγωγή «Cliffs of Freedom» που πραγματεύεται την Επανάσταση του 1821
Πρόκειται για μια παραγωγή πολύ υψηλών προδιαγραφών, καθώς το μπάτζετ έφτασε τα 25 εκατ. δολάρια.
Τα γυρίσματα του ιστορικού - ρομαντικού δράματος που πραγματεύεται τον έρωτα μιας Ελληνίδας χωριατοπούλας και ενός Τούρκου αξιωματικού πραγματοποιήθηκαν στην πόλη Σάντα Φε του Μεξικού. Το σενάριο φέρει την υπογραφή της Μαριάν Μετρόπουλος, συζύγου του Ντιν Μετρόπουλος, ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, τον οποίο το περιοδικό «Forbes» έχει συμπεριλάβει στους 20 πλουσιότερους
Ελληνες της Αμερικής, με προσωπική περιουσία που υπολογίζεται γύρω στα 2,5 δισ. δολάρια. Πλέον η ταινία είναι γεγονός και η σκηνοθεσία είναι του Van Ling, ενώ πρωταγωνιστούν οι Tania Raymonde, Jan Uddin, Raza Jaffrey, Patti LuPone, Christopher Plummer και αρκετοί ακόμα.
Δείτε το trailer
''Celebration'' των Kool & The Gang.
Ένα τραγούδι, για κάθε είδους γιορτή, που δεν έχασε ποτέ τη γοητεία του.Το «Celebration» περιλαμβάνεται στο άλμπουμ των Kool & the Gang «Celebrate!», που κυκλοφόρησε το 1980.
Είναι ένα χορευτικό Funk τραγούδι της μετά-Disco εποχής, που γράφτηκε με τη συνεργασία όλων των μελών του συγκροτήματος.Το «Celebration» κυκλοφόρησε σε single τον Οκτώβριο του 1980, με παραγωγούς τον Eumir Deodato και τους Kool & The Gang. Η επιτυχία του εκτίναξε τους Kool & the Gang σε ανεπανάληπτα ύψη. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1981 έριξε από την κορυφή των αμερικάνικων charts το «The Tide Is High» των Blondie και ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α., όπου παρέμεινε για δύο εβδομάδες. Ήταν το μοναδικό τραγούδι των Kool & the Gang που ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. ενώ έφτασε επιπλέον στο Νο 7 της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης έγινε Νο 1 στον Καναδά και στη Νέα Ζηλανδία, Νο 2 στη Νότια Αφρική και Ολλανδία, Νο 3 στο Βέλγιο, Νο 6 στην Ελβετία, Νο 17 στη Γερμανία και Ιρλανδία, Νο 24 στη Γαλλία και Νο 33 στην Αυστραλία.
Το τραγούδι κυριάρχησε στα ραδιόφωνα τη χρονιά που κυκλοφόρησε, ενώ σήμερα θεωρείται κλασικό κομμάτι και παίζεται σε γάμους, party, αθλητικά γεγονότα και οπουδήποτε υπάρχει κάτι που γιορτάζεται. Άλλωστε τα χαρακτηριστικά πνευστά και τα ενθουσιώδη φωνητικά του τραγουδιού παρασέρνουν τον ακροατή και τον αναγκάζουν να σηκωθεί να χορέψει.
Το «Celebration» κυκλοφόρησε και στα ισπανικά για την ανάγκη της ισπανόφωνης αγοράς ενώ αργότερα βγήκαν και διάφορα remix (S.A.W. Remix, The Moet Mix, The Chandon Mix, Remix 91, Edit 91, Roy B Biv Mix, Wicked Mix, Ultimix Remix κ.α.). Το 1988 ένα remix του «Celebration» έφτασε στο Νο 56 της Μεγάλης Βρετανίας και στο Νο 97 της Γαλλίας. Το 2013 το τραγούδι ξαναμπήκε στα γαλλικά charts φτάνοντας στο Νο 129.
Πριν την εποχή του YouTube, του Spotify και του iTunes, ο κόσμος που αγαπούσε την μουσική αγόραζε δίσκους βινυλίου και CD. Η εμπορικότητα ενός καλλιτέχνη βασιζόταν στις πωλήσεις. Χωρίς αμφιβολία, οι Fleetwood Mac είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα σύνολα της δεκαετίας του 70.Ήταν 4 Φεβρουαρίου του 1977 όταν οι Fleetwood Mac παρουσίαζαν το «Rumours».
Επρόκειτο για το δωδέκατο από τα δέκα οκτώ στούντιο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει συνολικά το ιστορικό συγκρότημα με τις «μεταλλάξεις» στο διάβα του.Hχογραφήθηκε εν μέσω μιας πρωτοφανούς σε ένταση ατμόσφαιρας , αλλά τους έδωσε το βραβείο Grammy. Η επιτυχία του  Rumours(ο πιο επιτυχημένος τους - περισσότερα από 40 εκατ. πωλήσεις διεθνώς και Grammy για άλμπουμ της χρονιάς το 1978)  , άλλαξε τη φυσιογνωμία και τον ήχο του συγκροτήματος που πια είχε κυρίαρχη μορφή τη Stevie Nicks.Γράφτηκε σε μια περίοδο διαζυγίων, χωρισμών και φαγωμάρας μέσα στο συγκρότημα. Ο Τζον και η Κριστίν ΜακΒι πήραν διαζύγιο, η Στίβι Νικς με τον Λίντσεϊ Μπάκιγχαμ πότε τα είχαν, πότε δεν τα είχαν (και τσακώνονταν συνεχώς) και ο Μικ Φλίτγουντ ανέβαινε το δικό του Γολγοθά, αφού έπιασε τη γυναίκα του στα πράσα με τον καλύτερό του φίλο. Στο χρονικό διάστημα μεταξύ του προηγούμενου δίσκου τους («Fleetwood Mac») και του «Rumours» δεν πρόλαβαν να επουλωθούν αυτές οι μαζεμένες πληγές και η μπάντα μπήκε στο στούντιο με όλο αυτό το φορτίο. Μέσα από αυτό το χάος όμως βγήκε η πιο επιτυχημένη τους δουλειά...Με το καλημέρα έπιασε κορυφή σε Αμερική και Βρετανία, μέχρι Καναδά, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, έως και Νότια Αφρική. Στο Billboard 200 στέριωσε, γενικώς, για τριάντα μία εβδομάδες. Αντιστοίχως στην Αγγλία χρίστηκε ως το 11 εμπορικότερο όλων των εποχών. Παράλληλα χαρακτηρίστηκε από την Recording Industry Association of America ως το δέκατο best-selling LP στην ιστορία της Αμερικανικής δισκογραφίας.
Το 1978 στην 20η τελετή απονομής των Grammy Awards κέρδισε το βραβείο «Album of the Year». Ανάλογες «ταβανάτες» διακρίσεις είχαν και τα singles «Go Your Own Way», «Dreams», «Don't Stop» και «You Make Loving Fun». Και τα 11 όμως κομμάτια, αγαπήθηκαν, είναι ένα κι ένα…
Τζέιμς Χόρνερ ο Οσκαρικός συνθέτης.
Ο Τζέιμς Χόρνερ γεννήθηκε στο Λος Αντζελες το 1953 και σπούδασε στο Royal College of Music στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο University of Southern California. Ο νεαρός Τζέιμς άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία πέντε ετών και συνέχισε τις μουσικές σπουδές του στο Λονδίνο. Αποφοίτησε με πτυχίο μουσικής από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC) και απέκτησε διδακτορικό στη μουσική από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες (UCLA).Το 1979 έγραψε την πρώτη του μουσική για το δράμα του Λιούις Τιγκ «The Lady in Red» και στη συνέχεια για ταινίες του Ρότζερ Κόρμαν. Η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται με τη μουσική της ταινίας «Star Trek II: The Wrath of Khan» (1982). Το 1987 ήρθε και η πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ, με την ταινία του Τζέιμς Κάμερον «Άλιενς: Επιστροφή» (1986).O Τζέιμς Χόρνερ ήταν ένας από τους σημαντικότερους, πιο αναγνωρισμένους και πιο δημιουργικούς σύγρονους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής. Είχε βρεθεί δέκα φορές υποψήφιος για Οσκαρ κι είχε κερδίσει δύο βραβεία το 1998, για το μουσικό θέμα του «Τιτανικού» και για το τραγούδι της ταινίας που τραγουδήθηκε, μουρμουρίστηκε, ακούστηκε δυνατά ως συναισθηματικό λάβαρο από πλήθος κοριτσιών, αγοριών και ρομαντικών ψυχών εν γένει και, κατ' εξοχήν, από τη Σελίν Νιτόν, το αξέχαστο «My Heart Will Go On», που, ας μην ξεχνάμε, πούλησε πάνω από 27 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Εκτός, όμως, από τον «Τιτανικό», ο Τζέιμς Χόρνερ είχε υπογράψει κάποια από τα κινηματογραφικά soundtracks που έγιναν αμέσως κλασικά, όπως για τις ταινίες «Aliens», «Avatar», «Field of Dreams», «Apollo 13» και «Braveheart». H πιο πρόσφατη ταινία όπου ακούσαμε τη μουσική του Τζέιμς Χόρνερ ήταν το «The Amazing Spider-Man», ενώ μέσα στην ερχόμενη σεζόν θα τον συναντήσουμε ξανά στο «Southpaw» με τον Τζέικ Τζίλενχαλ. Ο Τζέιμς Χόρνερ ήταν στενός φίλος και σταθερός συνεργάτης του Τζέιμς Κάμερον και προετοιμαζόταν για το soundtrack των «Avatar 2 & 3».Ο Τζέιμς Χόρνερ έγραψε, επίσης, μουσική για τις ταινίες «Willow» και «Honey I Shrunk the Kids» .Ο Τζέιμς Χόρνερ σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στις 22 Ιουνίου 2015 στο Λος Πάδρες της Καλιφόρνιας.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Προφανώς, η χημεία του Μπάρτον, και του θρυλικού συνθέτη Ντάνι Έλφμαν ήταν και είναι πάρα πολύ  δυνατή .Οι δυο τους συνεργάζονται για περισσότερα από 25 χρόνια. Στην πραγματικότητα, μοιάζει σχεδόν αδύνατον να σκεφτείς τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον χωρίς την υπέροχη μουσική του Ντάνι Ελφμαν, ο οποίος μετά την καριέρα του ως pop star στη δεκαετία του 80 με τους Oingo Boingo, μεταμορφώθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες του σύγχρονου Χόλιγουντ.Γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, στις 29 Μαΐου 1953.Το 1975 ο αδελφός του ίδρυσε το συγκρότημα The Mystic Knights of the Oingo Boingo στο οποίο και έλαβε μέρος, ενώ συμμετείχαν ως συγκρότημα και στην ταινία του Ρίτσαρντ, Forbidden Zone. Ο Ντάνι Έλφμαν έγραψε την μουσική της ταινίας ενώ συμμετείχε και ως ηθοποιός σε αυτή. Αργότερα, το συγκρότημα άλλαξε το όνομά του σε Oingo Boingo και ξεκίνησε περιοδείες.Μία από τις αξιοσημείωτες συνθέσεις του Elfman είναι της ταινίας The Simpsons , την  οποία έγραψε το 1989.Το 1985, ο Τίμ Μπάρτον και ο Πώλ Ρέμπενς κάλεσαν τον Έλφμαν να γράψει την μουσική  για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, την Big Adventure του Pee-wee . Ο Έλφμαν ανέπτυξε αμέσως μια σχέση με τον Μπάρτον.Έκτοτε έχει συνεργαστεί στις περισσότερες του ταινίες. Εξαίρεση αποτελούν δύο, το Ed Wood και το Sweeney Todd.Έχει προταθεί (χωρίς να καταφέρει να νικήσει) 4 φορές για βραβείο Όσκαρ καλύτερου μουσικού θέματος, για τις ταινίες Men in Black και Good Will Hunting το 1998, την ταινία Big Fish το 2004 και την ταινία Milk το 2009. Αντίθετα, έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων βραβείων, με Βραβείο Γκράμι για Καλύτερη Οργανική Σύνθεση, το 1990, για την μουσική της ταινίας Batman του Μπάρτον και με βραβείο Emmy, το 2005, για το κύριο μουσικό θέμα της σειράς Νοικοκυρές Σε Απόγνωση του ABC.Μερικές απο της ταινίες γενικώς που έχει συνθέσει  τα σάουντρακ είναι οι εξής.                                                               
 Batman (1989)
Nightbreed (1990)
Dick Tracy (1990)
Darkman (1990)
Edward Scissorhands (1990)
Article 99 (1992)
Batman Returns (1992)
Sommersby (1993)
Army of Darkness (1993)
The Nightmare Before Christmas (1993)
Black Beauty (1994)
Dolores Claiborne (1995)
Dead Presidents (1995)
To Die For (1995)
Mission: Impossible (1996)
The Frighteners (1996)
Freeway (1996)
Extreme Measures (1996)
Mars Attacks! (1996)
Men in Black (1997)
Flubber (1997)
Good Will Hunting (1997)
A Simple Plan (1998)
Instinct (1999)
Anywhere But Here (1999)
Sleepy Hollow (1999)
Proof of Life (2000)
The Family Man (2000)
Planet of the Apes (2001)
Spider-Man (2002).             
Ο «πρίγκιπας» της σόουλ Μπάρι Γουάιτ
Η αισθαντική φωνή της μουσικής βιομηχανίας.Ο Μπάρι Γουάιτ έγινε γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο με επιτυχίες όπως "Cant Get Enough of Your Love" και "Youre The First, The Last, My Everything".Αν και δεν υπήρξα ποτέ θερμός ακροατής του είδους της μουσικής που τραγούδησε ο Μπάρι Γουάιτ, μπορώ να πω ότι η φωνή του μου άρεσε. Είχε κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Χαρακτηριστικά για τα οποία, άλλωστε, λατρεύτηκε από το κοινό της σόουλ και ντίσκο μουσικής. Ο Μπάρι Γουάιτ, που κάθε άλλο παρά white ήταν, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές της σόουλ που αγαπήθηκε για την μπάσα φωνή του και τη ρομαντική ερμηνεία του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Barrence Eugene Carter και γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1944 στο Τέξας. Μεγαλώνοντας σε μια από τις περιοχές με την υψηλότερη εγκληματικότητα του Λος Άντζελες στα δεκαεπτά του χρόνια (1961) είχε διαπράξει ήδη το πρώτο του αδίκημα. Κλέβοντας ελαστικά αυτοκινήτων (Getz) αξίας 30 χιλιάδων δολαρίων καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για τέσσερεις μήνες.Στην φυλακή άκουγε το τραγούδι του Έλβις it’s Now or Never στο ραδιόφωνο, εμπειρία που αργότερα άλλαξε τη ζωή του.Μετά την αποφυλάκισή του ξεκινά την μουσική του καριέρα κατά την δεκαετία του 60, με μουσικά γκρούπ.Βέβαια, ο Μπαρι είχε κάνει το ντεμπούτο του στη μουσική βιομηχανία ήδη από παιδί! Σε ηλικία 11 ετών θα βρεθεί να παίζει πιάνο στην ηχογράφηση του «Goodnight My Love» του Jesse Bevin. Και σε ηλικία 16 ετών θα κάνει την πρώτη δική του ηχογράφηση: ήταν το «Little Girl» που σκάρωσε με μια μικρή δισκογραφική του Λος Άντζελες, τη Lummtone Records, στο οποίο τον συνόδευε φωνητικά μια μπάντα, οι «The Upfronts».Τον Αύγουστο του 1969 δημιούργησε το γυναικείο φωνητικό τρίο «Love Unlimited» στο οποίο συμμετείχαν οι αδελφές Τζέιμς, με την μία εκ των οποίων αργότερα παντρεύτηκε και η Ντάιαν Τέιλορ. Ο καλύτερός του φίλος Μαξ Μάρεϊ ήταν εκείνος που βοήθησε τελικά τον Μπάρι Γουάιτ να γίνει διάσημος. Βασιζόμενος στο πρότυπο του γυναικείου τρίο «The Supremes» που σημείωσε τεράστια επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας ΄60 κάνοντας κερδοφόρα την εταιρεία «Motown» αναδείχθηκε το ταλέντο του με κορύφωση την υπογραφή συμβολαίου στην 20th Century Records.
Ο Μπάρι Γουάιτ γράφει την μπαλάντα «Walking in the Rain (With The One I Love)» και φθάνει στην 20η θέση της μουσικής λίστας. Ολόκληρο το 1970 συμμετέχουν σε περιοδείες και συναυλίες γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Ταυτόχρονα ο Γουάιτ κάνει ορισμένα δοκιμαστικά χωρίς το συγκρότημά του και η εταιρεία τον προτρέπει να βγει να τραγουδήσει μόνος, πράγμα που δεν του άρεσε ιδιαίτερα. Τελικά το 1973 ηχογραφεί το «I'm Gonna Love You Just a Little More Baby», το οποίο καταλαμβάνει την 1η θέση στη λίστα R&B και την 3η στην Pop. Την ίδια χρονιά οι «Love Unlimited» παρουσιάζουν το δικό του τραγούδι με τίτλο «Love's Theme» και σκαρφαλώνουν στην 1η θέση το 1974. Ορισμένοι θεωρούν το συγκεκριμένο κομμάτι ως το πρώτο disco αν και το Sister James του Νίνο Τέμπο περιλαμβανόταν στην λίστα των 100 ήδη αρκετούς μήνες. Στις 4 Ιουλίου 1974 ο Μπάρι Γουάιτ παντρεύεται την Glodean, τη μία από τις αδελφές Τζέιμς.
Aκολούθησαν μια σειρά από μεγάλες επιτυχίες όπως «Never, Never Gonna Give You Up»(1973), «Can't Get Enough of Your Love, Babe» (1974), «You're the First, the Last, My Everything» (1974), «What Am I Gonna Do with You» (1975), «Let the Music Play» (1976), «It's Ecstasy When You Lay Down Next to Me» (1977), «Your Sweetness is My Weakness» (1978) και «Change» (1982).Από το 1974 είχε προχωρήσει σε μποϊκοτάζ των βραβείων Γκράμι, θεωρώντας ότι είχε αδικηθεί, επειδή εκείνη τη χρονιά η επιτροπή είχε επιλέξει ως καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη την Μπέτι Μίντλερ αντί για τον ίδιο, αλλά το 2000 απέσπασε δύο βραβεία Grammy για το τραγούδι «Staying Power».Ο θρύλος της «soul» μουσικής, Μπάρι Γουάιτ, θα αποκτήσει το αστέρι του στη διάσημη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ, 10 χρόνια μετά τον θάνατό του σε ηλικία 53 ετών το 2003.Κατά το 1995 είναι υπέρβαρος και εισάγεται σε νοσοκομείο με πρόβλημα υψηλής πίεσης. Το 1999 αναγκάζεται να ακυρώσει περιοδείες του, λόγω εξάντλησης.Ωστόσο η υψηλή αρτηριακή πίεση από την οποία έπασχε χρόνια, τον οδήγησε σε νεφρική ανεπάρκεια (2002) και λίγους μήνες μετά υπέστη αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο οπότε απεσύρθη από τη δημόσια ζωή.Την τελευταία του πνοή άφησε  σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες σε ηλικία μόλις 58 χρόνων. Ο θρυλικός τραγουδιστής, ερμηνευτής της σόουλ, νοσηλευόταν πάσχοντας από νεφρική ανεπάρκεια, υποβαλλόμενος σε αιμοκαθάρσεις και περιμένοντας να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα ώστε να προχωρήσει σε επέμβαση.
Τη δική τους σειρά sneakers σε συνεργασία με τη Vans ανακοίνωσαν οι Led Zeppelin. η θρυλική hard rock μπάντα ενώνει τις δυνάμεις της με τη Vans για τη δημιουργία μίας νέας συλλογής.Τι όμως θα περιλαμβάνει η καινούργια συλλογή; Μέχρι στιγμής οι πληροφορίες που έχουμε στα χέρια μας κάνουν λόγο για καπέλα του baseball, t-shirts και sneakers, με τη Vans να επιλέγει δύο εμβληματικά μοντέλα για να συνοδέψουν την rock n' roll αισθητική της μπάντας.Από τη μία είναι τα Era. Τα κλασικά αθλητικά για skate που έρχονται με δερμάτινο επάνω μέρος στο οποίο έχουν χαραχθεί τα τέσσερα σύμβολα των Led Zeppelin από τον τέταρτο και πιο διάσημο δίσκο τους.
Και από την άλλη τα Sk8-Hi, τα οποία τον τελευταίο καιρό έχουν κερδίσει ξανά το ενδιαφέρον το κοινού. Εδώ τα πράγματα γίνονται περισσότερο περίπλοκα αφού έχει επιλεγεί  η κλασική εικόνα από το φλεγόμενο αερόπλοιο του πρώτου άλμπουμ. Κι όμως οι σχεδιαστές της εταιρείας από τη Νότια Καλιφόρνια έχουν κάνει πραγματικά καλή δουλειά παρά τη δυσκολία του project.
Ακόμα δεν έχει η  ημερομηνία κυκλοφορίας και οι τιμές. Έχει ήδη ξεκινήσει όμως μία συζήτηση στο ίντερνετ από τους οπαδούς που θέλει τους Led Zeppelin και τη Vans να διευρύνουν τη συλλογή και με άλλα κομμάτια.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

«Τζον Γουίλιαμς: o συνθέτης των Όσκαρ».
Ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή συνθέτης του κινηματογράφου.Με 37 υποψηφιότητες και 5 κατακτήσεις βραβείων Όσκαρ, ο 83χρονος Τζον Γουίλιαμς θεωρείται από τους κορυφαίους συνθέτες των τελευταίων 45 χρόνων. Εχει συνδέσει το όνομά του με τις ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ («Εξωγήινος», «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού», «Τα σαγόνια του καρχαρία», «Η λίστα του Σίντλερ»), με τον «Πόλεμο των άστρων» του Τζορτζ Λούκας και πολλές άλλες.Η πρώτη επαφή του Τζον Γουίλιαμς με την κινηματογραφική μουσική πραγματοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν άρχισε η σχέση του με την εταιρεία Twentieth Century Fox ως βοηθού στους ήδη καταξιωμένους Μπέρναρντ Χέρμαν, Αλφρεντ Νιούμαν και Φραντζ Γουάξμαν. Γεννημένος στο Κουίνς το 1932 της Νέας Υόρκης, ο Τζον ήταν το μικρότερο παιδί των Εσθερ και Τζόνι Γουίλιαμς. Ο πατέρας του ήταν τζαζ ντράμερ και αυτός που τον μύησε από μικρό στον κόσμο της μουσικής. Ο Τζον Γουίλιαμς στα επτά χρόνια του ήξερε ήδη να παίζει πιάνο, τρομπόνι, τρομπέτα και κλαρινέτο. Οι σπουδές του τα επόμενα χρόνια στα κολέγια UCLA και Juliard έδωσαν απλά τα απαραίτητα εφόδια σε έναν γεννημένο κινηματογραφικό συνθέτη όπως ήταν αυτός. Η δεύτερη δουλειά του στο Χόλιγουντ ήταν πιανίστας στην ορχήστρα της Columbia Pictures, μέλος της οποίας ήταν και ο πατέρας του. Εκτοτε από την πρώτη δουλειά του για την ταινία του Λου Πλέις «Daddy-0» ως σήμερα έχει εργαστεί σε περισσότερες από 100 ταινίες με σκηνοθέτες όπως ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο Μπάρι Λέβινσον, ο Σίντνεϊ Πόλακ, ο Κλιντ Ιστγουντ, ο Ρόμπερτ Αλτμαν, ο Αλαν Πάκουλα, ο Ζαν-Ζακ Ανό, ο Μπράιαν ντε Πάλμα και φυσικά η τριάδα Σπίλμπεργκ – Στόουν – Λούκας.Ο Στήβεν Σπήλμπεργκ πάντα θυμάται τη μουσική του στους Αλήτες του Μαρκ Ραϊντελ, μια κλασική ταινία για την pop culture των 60s με τον Στηβ Μακ Κουιν. Ήταν άλλωστε η μουσική της ταινίας που του κέντρισε το ενδιαφέρον. «Νόμιζα ότι είχα να κάνω με κάποιον 80άρη κύριο, αξιοσέβαστο, που είχε στην πλάτη του δεκαετίες δουλειάς. Όταν είδα πόσο νέος ήταν έμεινα στήλη άλατος», θυμάται σε μια συνέντευξη του ενθυμούμενος για το πως πήρε το θάρρος να τον αναζητήσει για να του ζητήσει να συνεργαστούν για την πρώτη του ταινία, το Σουγκαρλαντ Εξπρες (1974), ταινία στην οποία ο Γουίλιαμς χρησιμοποιεί τις αρετές της τζαζ φυσαρμόνικας του βασιλιά του είδους, Τουτς Τίλεμανς. Ωστόσο το μεγάλο μπαμ θα συμβεί λίγα χρόνια μετά όταν με αφορμή τα Σαγόνια του Καρχαρία. Εκεί  ο Γουίλιαμς θα συνθέσει ένα εξαίσιο μινιμάλ μουσικό θέμα πάνω σε δύο νότες, με το οποίο συνδέθηκε ο δολοφονικός καρχαρίας της ταινίας. Αποτελεί ίσως inside joke εδώ η έκπληξη του Σπήλμπεργκ όταν πρωτάκουσε στη διάρκεια των γυρισμάτων αυτό το θέμα θεωρώντας πως ο συνθέτης θα είχε ετοιμάσει ειδικά για τις τρομακτικές σκηνές του καρχαρία κάτι πιο συμφωνικό και κλασικό σε ήχο, που να τονίζει την υπαρξιακή διάσταση των σκηνών. Ωστόσο ο Γουίλιαμς δεν αστειευόταν όταν του παρουσίασε αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο της μουσικής διαδρομής του. Την ίδια εποχή θα συνθέσει και τη μουσική του Σούπερμαν, για την οποία ο πρωταγωνιστής της ταινίας Κρίστοφερ Ριβς έλεγε χαριτολογώντας ότι χωρίς αυτή τη μουσική οι πτήσεις του Σούπερμαν θα ήταν χαμηλές. Και εκεί που μπλέκει με τις ιστορίες του Καλ-Έλ και του Κλαρκ Κέντ να σου ξαφνικά το Star Wars, ο Χαν Σόλο, ο Λουκ Σκαϊγουοκερ, η πριγκίπισσα Λεία, οι Τζενταϊ και μια Αυτοκρατορία που αντεπιτίθεται. Αναμφισβήτητα η περίοδος 1975-1985 είναι η χρυσή εποχή Γουίλιαμς στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Είναι η εποχή μάλιστα που οι μελωδίες του βρίσκονται και αρκετά ψηλά σε δημοφιλία πουλώντας σαν ζεστό ψωμί και δίνοντας το παρόν στα charts με τις επιτυχίες της εποχής. Μια εξέλιξη που οδήγησε την κινηματογραφική μουσική σε νέα μονοπάτια αγκαλιάζοντας την ιδιαίτερη παράδοση της συμφωνικής ορχήστρας, στοιχείο που διαθέτει εκ γενετής, χωρίς να απαρνείται την μεγάλη επιτυχία και τη δημοφιλία που επέφερε η χρυσή εποχή των σάουντρακ (1965-1975) μπλέκοντας στην ηχητική μπάντα των ταινιών τους ρυθμούς της αυθεντικής ροκ, τζαζ και ροκ εν ρολ μουσικής της εποχής.  Αν το "Star Wars" και ο "Άρχοντας" είναι κινηματογραφικοί θεματοφύλακες κάθε εφήβου, το "Harry Potter" αποτελεί σίγουρα το απόλυτο franchise της παιδικής ηλικίας για την γενιά των γεννηθέντων στα early '90s και κάθε μετέπειτα γενιά. Παρόλο που ο Williams συμμετείχε μόνο στο soundtrack της πρώτης και τρίτης ταινίας, κοινή συνισταμένη όλης της οκταλογίας αποτελεί το πανέμορφο Hedwig's theme, ένα από τα σημαντικότερα του είδους του γιατί είναι πιθανότατα και το πρώτο που αποτυπώνεται στην ακουστική μας μνήμη. Δεν ξέρουμε αν ο Williams κράταγε μπαγκέτα ή ραβδί μπροστά από την συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου, αλλά σίγουρα κατάφερε να δέσει διαφορετικής αισθητικής συνθέσεις ("Voldemort", "Hogwarts" και "Quidditch" theme)  με τρόπο τόσο μαγικό όσο οι ίδιες οι ταινίες.Jurassic Park
Μηχανή που δουλεύει δεν τη φτιάχνεις, και αυτή πρόκειται για την δωδέκατη συνεργασία Williams - Spielberg. Ντύνοντας την καλύτερη ιστορία δεινοσαύρων που έχει παιχτεί στο σινεμά με τους απαραίτητους ήχους για την απεικόνιση του δέους που θα ένιωθε κανείς μπροστά στο θέαμα του ιδιαίτερου αυτού πάρκου. Οι συνθέσεις του Williams -και ιδίως το κυρίως θέμα, που παίζεται με διαφορετικό τρόπο καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας- σε συνδυασμό με το βρεγμένο παιδικό μου βρακάκι εξαιτίας κάποιων ανιματρόνικ σαυροειδών, πρόκειται για μία από τις εντονότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Στο λινκ (του τίτλου βρε), ακούμε τις δύο καλύτερες στιγμές του OST, με το θέμα στο 4:30 να πρόκειται για την προσωπική αγαπημένη μου στιγμή στην καριέρα του μεγάλου συνθέτη. Schindler's List
Έβδομη και τελευταία στη λίστα η συμμετοχή του John Williams στην ταινία που κέρδισε επτά όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου και Original Score. Ίσως η  αρτιότερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ για το ολοκαύτωμα, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ρεαλιστική χωρίς το χαρακτηριστικό βιολί του Εβραίου και πολωνικής καταγωγής Itzhak Perlman και την μαεστρία του ίδιου του Williams. Όλη η ενορχήστρωση είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την θλίψη, την απελπισία, την απώλεια και τον αγωνιώδη τρόμο των στρατόπεδων συγκέντρωσης και σε έντονη αντίθεση με πολλές ταινίες του είδους, η μουσική καταφέρνει να μεταφέρει τον θεατή από την απλή συμπάθεια στην ταύτιση με τα θύματα του ολοκαυτώματος. Ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) δραματικό soundtrack.
Εχει διατελέσει μαέστρος της Boston Pops Orchestra από το 1985 ως το 1993 ενώ παράλληλα συνεργάστηκε ως διευθυντής ορχήστρας με τις συμφωνικές ορχήστρες του Λονδίνου, του Σικάγου και του Ντένβερ μεταξύ άλλων. Εχει γράψει μουσική για δεκάδες τηλεταινίες, όπως επίσης έχει συνθέσει μουσική για ένα κοντσέρτο για βιολοντσέλο, η πρώτη παρουσίαση του οποίου έγινε με τον Γιο Γιο Μα το 1994 και με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, αλλά και κοντσέρτα για φλάουτο και βιολί, κλαρινέτο και τούμπα. Να σημειωθεί ότι έχει γράψει τη μουσική για τις τελετές των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984, του 1988 και του 1996.
Ποιος είναι ο ρόλος της Μουσικής στον Κινηματογράφο; Η μουσική στον κινηματογράφο μπορεί απλά να λειτουργήσει σαν υποστηρικτικό, "βελτιωτικό" μέσο, δημιουργώντας μια background ατμόσφαιρα.Όμως, σε αρκετές περιπτώσεις δημιουργεί μια άρρηκτη σχέση με την εικόνα, τη δράση, τον διάλογο...Η κινηματογραφική μουσική, είναι γνωστο ότι δεν είναι εφεύρεση του ομιλούντος κινηματογράφου.Μουσική και κινηματογράφος, μουσική στον κινηματογράφο, ή μουσική για τον κινηματογράφο; Ερώτημα που δημιουργεί συχνά φαινόμενα διαχωρισμού των δύο τεχνών στις κινηματογραφικές αναλύσεις, συζητήσεις χωρίς νόημα που αφορούν στη κυριαρχία της μιας τέχνης πάνω στην άλλη, αναφορές σε μουσικά είδη που θεωρούνται ότι ανήκουν στη λεγόμενη «σοβαρή» μουσική σε αντίθεση με θέματα που ανήκουν στη «λαϊκή» μουσική -εύκολα, ανώδυνα, γνωστά μοτίβα που αρκετές φορές επενδύουν κινηματογραφικές σκηνές.Η μουσική (Αρχαιότερη τέχνη) προϋπήρχε έχοντας μάλιστα βαθιά σχέση με σχετικά θεάματα (μελόδραμα, μουσικό θέατρο).Στο τέλος του 19 αιώνα και στις αρχές του 20, ξεκινούν τα πρώτα βήματα του κινηματογράφου, σαν ένα παιχνίδι που γρήγορα εξελίχτηκε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε 7η τέχνη.Με την εμφάνιση του κινηματογράφου η μουσική μπαίνει στη υπηρεσία του κυρίως με μηχανικό τρόπο. Στη διάρκεια της προβολής τις κινούμενες εικόνες συνόδευε κάποιο μηχανικό μέσο (γκονγκ κ.λπ.), πιάνο ή μερικές φορές ολόκληρη ορχήστρα. Η όλη διαδικασία αποτελούσε μέρος της προβολής και δεν ήταν ενσωματωμένη στην ταινία. Τα θέματά της ήταν μελωδίες από τραγούδια, η αποσπάσματα κλασσικών έργων που προϋπήρχαν. Σιγά-σιγά εμφανίζονται και ειδικά διαμορφωμένες για την ταινία συνθέσεις. Η μεγάλη τομή όπως είναι φυσικό γίνεται γύρο στην δεκαετία του 30 όταν ο βωβός κινηματογράφος μετατράπηκε σε ομιλούντα.Από την εποχή του βωβού κινηματογράφου η μουσική έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη κινηματογραφική προβολή. Οι βουβές ταινίες συχνά συνοδεύονταν από διασκευές κλασικών και μοντέρνων κομματιών που προσαρμόζονταν στις σκηνές και παίζονταν είτε από ορχήστρες (στις μεγάλες αίθουσες) είτε από μικρά ορχηστρικά σχήματα, αρμόνιο ή πιάνο.
Υπήρχαν ειδικά κινηματογραφικά αρχεία και συλλογές με κομμάτια κατάλληλα για συγκεκριμένα είδη σκηνών.
Στις μεγαλύτερες αίθουσες υπήρχε συνήθως κι ένα κινηματογραφικό όργανο με ήχους καμπάνας, γκονγκ , κουδουνισμάτων τηλεφώνου, κελαϊδίσματος πουλιών...
Το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε ειδικά για τον κινηματογράφο είναι του Camille Saint-Saëns (op. 128), για την ταινία του Henri Lavédan (σε σκηνοθεσία Charles Le Bargy και André Calmettes) L'Assassinat du duc de Guise , το 1908.Στις ταινίες στην αρχή του ομιλούντος η μουσική χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα μιούζικαλ. Μουσικοί προσλήφθηκαν από τα μεγάλα στούντιο κυρίως στις ΗΠΑ για να γράφουν μουσικές με το μέτρο. Η πρόζα ήταν τραγουδιστή και η επιθυμία όλων ήταν η πολυπόθητη οπτικοακουστική συμφωνία. Το κοινό όμως βαρέθηκε αυτή την ατελείωτη μουσική πάνω σε εικόνες και οι παραγωγοί κατάλαβαν ότι έπρεπε να αλλάξουν τις ταινίες τους. Η πρόζα, ο λόγος, ακόμα και όταν είναι θεατρικός και πομπώδης, είναι πιο οικείος και πιο φυσικός από οποιαδήποτε τραγουδιστή φράση. Αυτή η κυριαρχία του λόγου, θα καθορίσει τα πράγματα για πολλές δεκαετίες, θα δώσει συγκεκριμένους ρόλους στη μουσική και θα περιορίσει τη χρήση των ήχων.Στο σινεμά, βέβαια, δεν έχουμε μόνο τα τραγούδια. Για την ακρίβεια, αυτά είναι κάπως δευτερεύοντα, μπροστά στα μουσικά score, τις άνευ στίχων επενδύσεις δηλαδή που παντρεύονται με την εικόνα, παράγοντας συχνά εκπληκτικά αποτελέσματα. Εκτός από τον «Πόλεμο των Αστρων» που αναφέραμε στην αρχή –και για τον οποίο ο Τζον Ουίλιαμς έχει κερδίσει μόνο ένα από τα συνολικά πέντε Οσκαρ του– υπάρχουν πολλά ακόμη εμβληματικά score, που έρχονται στον νου σχεδόν αυτόματα όταν μιλάμε για τις αντίστοιχες ταινίες. Ο Τζέιμς Μποντ δεν συνοδευόταν άραγε πάντα από το κλασικό θέμα του Μόντι Νόρμαν; Πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιο κινητό να χτυπάει στη μελωδία του «Εξορκιστή» (Μάικ Ολντφιλντ) ή του «Requiem for a Dream» (Κλιντ Μάνσελ). Το ίδιο γίνεται και με το καλτ «Gonna Fly Now» (Μπιλ Κόντι) καθώς ο Ρόκι τρέχει πλάι στις ράγες, το (ακόμη πιο καλτ) «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» (Ενιο Μορικόνε) ή το θέμα του «Ιντιάνα Τζόουνς» (Τζον Ουίλιαμς) την ώρα που ο Χάρισον Φορντ πιάνει δουλειά με το μαστίγιο.Αλλα μουσικά score πάλι είναι αφιερωμένα στη δημιουργία ατμόσφαιρας και στο ταξίδι σε έναν άλλο κόσμο. Τέτοιο είναι το επικό –και φυσικά βραβευμένο με Οσκαρ– έργο του Ντέιβιντ Σορ για τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών», αλλά και το ηλεκτρονικό αριστούργημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου για το «Blade Runner». Οσο για την ατμόσφαιρα, δύο παραδείγματα είναι μάλλον αρκετά: η μεγαλειώδης μελαγχολία του θέματος του «Νονού», διά χειρός Νίνο Ρότα, και το απλώς ανατριχιαστικό αντίστοιχο του «Ψυχώ» από τον Μπέρναρντ Χέρμαν.Η μουσική στον ελληνικό κινηματογράφο
Για τη χρήση μουσικής στον ελληνικό κινηματογράφο, την εποχή του βωβού, δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες.
Η πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία γυρίστηκε στο Χόλιγουντ από τον ομογενή Τέτο Δημητριάδη το 1930, με τον τίτλο «Η γροθιά του σακάτη».
« Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» (1931) ήταν η πρώτη ταινία που κινηματογραφήθηκε -ομιλούσα και με μουσική στην Ελλάδα και ηχογραφήθηκε στη Γερμανία.
Τη δεκαετία του ’40 γράφεται μουσική για τον κινηματογράφο και διακρίνονται και οι πρώτοι συνθέτες (π.χ. Κώστας Γιαννίδης).
Στα χρόνια που ακολουθούν, όλοι οι σημαντικοί συνθέτες της Ελλάδας (όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος κέρδισε για την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Νίκος Μαμαγκάκης κ.ά.) πέρασαν από το χώρο της κινηματογραφικής μουσικής.
Σκηνή από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Το τραγούδι της ταινίας, «Τα Παιδιά του Πειραιά», έγινε διάσημο παγκοσμίως.
Σκηνή από την ταινία «Ποτέ την Κυ-
ριακή». Το τραγούδι της ταινίας, «Τα
Παιδιά του Πειραιά», έγινε διάσημο
παγκοσμίως.
Η αφίσα του μιούζικαλ «Κορίτσια για φίλημα», σε μουσική Μ. Πλέσσα. Έχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις.
Η αφίσα του μιούζικαλ « Κορίτσια
για φίλημα», σε μουσική Μ. Πλέσσα. Έχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις.
Στην ταινία «Ευδοκία», το διάσημο ζεϊμπέκικο έχει γράψει ο Μάνος Λοΐζος.
Στην ταινία «Ευδοκία», το διάσημο
ζεϊμπέκικο έχει γράψει ο Μάνος Λοΐζος.
Μιούζικαλ... ελληνικής παραγωγής
Καθαρά εισαγόμενο είδος το μιούζικαλ, δεν άνθησε στην Ελλάδα, ίσως γιατί το μουσικό θέατρο και η επιθεώρηση που προϋπήρχαν, δεν του άφησαν πολλά περιθώρια. Σε αυτό συνέβαλε τόσο το υψηλό κόστος όσο και η έλλειψη έμψυχου υλικού. Ούτε οι θεατρικές σπουδές, ούτε οι μουσικές ή οι σπουδές χορού στη χώρα μας εκπαίδευαν καλλιτέχνες που να μπορούν να ανταποκριθούν στις τρισδιάστατες απαιτήσεις του είδους.
Στη μουσική των μιούζικαλ ξεχωρίζουν τα ονόματα των Μίμη Πλέσσα και Γιώργου Κατσαρού.
Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος
Στο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, οι συνθέτες πειραματίστηκαν, όπως και οι σκηνοθέτες, γράφοντας μουσικές οι οποίες επέζησαν και χωρίς τις ταινίες που επένδυσαν μουσικά (π.χ., η Ελένη Καραΐνδρου -κυρίως με τη συνεργασία της με το σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Νίκος Κυπουργός κ.ά.).Τα τελευταία χρόνια, ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος συναγωνίζεται τις διεθνείς παραγωγές σε όλα τα επίπεδα (μουσικής, σκηνοθεσίας, ηθοποιών, σκηνικών, παραγωγής), δίνοντας την ευκαιρία στους νέους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από την 7η Τέχνη.

 Το 2022 έφυγε .Χρυσή  κινηματογραφική χρονιά δεν θα τη λέγαμε αλλά κάποια διαμαντάκια υπήρξαν. Ας τα δούμε αναλυτικά:  1) BLACK PHONE:  Μετ...