Ο  Ελληνικός Κινηματογράφος της Δεκαετίας 1970-79 περνάει από την εφηβεία στην ωρίμανση. Οι νέες τάσεις και οι προβληματισμοί  που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στα μέσα της Δεκαετίας του 60 και που ανακόπηκαν με την εισβολή της δικτατορίας ,αρχίζουν να βγαίνουν και πάλι στην επιφάνεια .με την κάποια σταθεροποίηση του καθεστώτος των συνταγματαρχών και τη φαινομενική ελευθερία που αυτό επιτρέπει για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον καλλιτεχνικό κινηματογράφο  που, αντίθετα με το εξωτερικό , στην Ελλάδα έχει μικρή λαϊκή απήχηση και δεν θεωρείται σοβαρό εμπόδιο στα αντιδημοκρατικά τους σχέδια.

Στη δεκαετία του 70 ξεσπά και η μεγάλη κρίση που προκαλεί η τηλεόραση ,μέσο ψυχαγωγίας που αρχικά είχε εισβάλει στην ελληνική ζωή πειραματικά στα μέσα της δεκαετίας του 60  αλλά τώρα σταθεροποιείται ,αντικαθιστώντας τον καθαρά εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο ,που μάλιστα τον προσφέρει με καλύτερο και πιο άνετο τρόπο (σε μια περίοδο που οι αίθουσες είχαν αρχίσει να φθίνουν), στο ίδιο το σπίτι του θεατή . Αξίζει να σημειώσουμε ότι σχεδόν όλες οι ελληνικές ταινίες ,από εκείνες της δεκαετίας του 40 μέχρι τις πιο πρόσφατες ,αρχίζουν να μεταδίδονται από την ελληνική τηλεόραση  : στην αρχή τα δύο κρατικά κανάλια( το εθνικό του ΕΙΡΤ και την ΥΕΝΕΔ ,το κανάλι των ΕΝΌΠΛΩΝ ΔΥΝΆΜΕΩΝ ) και αργότερα από το τρίτο κρατικό κανάλι (ΕΡΤ3) ,που στη δεκαετία του 80 θα μετονομαστούν σε ΕΡΤ1,ΕΡΤ2 και ΕΡΤ3 ,ενώ στην ίδια δεκαετία ,με τη δημιουργία των ιδιωτικών καναλιών ,οι ελληνικές ταινίες (με εξαίρεση εκείνες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου )μεταδίδονται κατ'επανάληψη ,καθημερινά και ανεξέλεγκτα.

Με αποτέλεσμα, ενώ στην περίοδο 1970-71 η Υπολοχαγός Νατάσα ,η πρώτη σε εισπράξεις ελληνική ταινία ,κόβει 751.117  εισιτήρια στην πρώτη προβολή της τρία μόλις χρόνια αργότερα ,στην περίοδο 1974-75 ,ο Αττίλας74 του Μιχάλη Κακογιάννη, η πιο εμπορική ελληνική ταινία της χρονιάς ,κόβει μόνο 103.856 εισιτήρια και η αντίστοιχη παραγωγή μειώνεται από 87 σε 47 ταινίες . Την επόμενη περίοδο οι ταινίες θα περιοριστούν στις 20 ,ενώ το 1976-77 σε 16.

Πηγή: Φωτογραφίας

cinemapedia.gr

 Πολλοί τον ρωτούν , « τι είναι αυτό που κάνετε τελικά κύριε Παπαστεφάνου? » .Ο Γιώργος Παπαστεφάνου πάντα δήλωνε  παραγωγός μουσικών εκπομπών, μια έννοια που τα περιέχει όλα, και το σενάριο και την έρευνα και της επαφές με πρόσωπα και την ιστορία και την παρουσίαση . Η υπέροχη φωνή του σήμα κατατεθέν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.  Θα έλεγα όμως ότι της ποιο δύσκολες εξετάσει της έδωσε στην τηλεόραση .Ξέρετε ,η προετοιμασία της δουλειάς και στο ραδιόφωνο  αλλά ειδικά στη τηλεόραση είναι το ποιο γοητευτικό στάδιο της εκπομπής. Είναι υπέροχο να ξεκινάς από μια κεντρική ιδέα και ένα άσπρο χαρτί και να πρέπει λίγο λίγο ,κουκίδα κουκίδα, βήμα βήμα να το γεμίσεις.

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου γεννήθηκε το 1941. Γεννήθηκε και μεγάλωσε κοντά στην Ομόνοια, στην Αγίου Κωνσταντίνου. Ο πατέρας του ήταν από το Ηράκλειο της Κρήτης, ο παππούς του (Αντάρτης και Βενιζελικός ως το κόκκαλο) παππάς στο επάγγελμα και Στέφανος στο όνομα ήταν και ο λόγος που το επώνυμο του είναι Παπαστεφάνου.  Η μητέρα του ήταν από την Ρόδο όμως είχε και ρίζες από την Αίγυπτο.

Ο πατέρας του είχε ένα εργοστάσιο το οποίο έφτιαχνε μπαταρίες ,ηλεκτρικά στοιχεία όπως τα έλεγαν τότες. Μπαταρίες για αυτοκίνητα, φακούς αλλά και για τρανζίστορ και ένα από τα πρώτα δώρα που του έκανε ο πατέρας του ήταν το προσωπικό του τρανζιστορακι με το οποίο κοιμότανε κυριολεκτικά κάθε βράδυ κάτω από το μαξιλάρι του. Ωστόσο αυτό το εγοστάσιο το οποίο εκείνη την εποχή ήταν μια πολύ ανθούσα επιχείρηση ,για τον Γιώργο Παπστεφάνου ήταν ο παιδικός του εφιάλτης. Και αυτό γιατί υποτίθεται ότι έπρεπε να το συνεχίσει αυτός μεγαλώνοντας. Αλλά αυτός είχε το μυαλό του αλλού ,στα καλλιτεχνικά .Και αυτό οι γονείς του είχαν καλλιεργήσει ,δεν τον εμπόδισαν καθόλου 

Τελειώνοντας το γυμνάσιο και μπαίνοντας πρωτοετής στην Νομική ο Γιώργος Παπαστεφάνου είχε μια τηλεφωνική ομιλία με την Φραγκίσκη Ψαχαροπούλου μια υπέροχη κυρία του ραδιοφώνου και μια από αυτές που δημιούργησαν το Δέυτερο Μουσικό πρόγραμμα και η οποία είχε ένα τεράστιο πάθος να βοηθήσει τα νέα παιδιά τότες . Το τηλεφώνημα αυτό ήταν και  το ξεκίνημα στο ραδιόφωνο . 15 Φεβρουαρίου του 1960 ,ο Γιώργος Παπαστεφάνου παρουσιάστηκε στα γραφεία της Ρηγίλλης και εκεί τον έβαλαν να υπογράψει ένα χαρτί που έλεγε να δοκιμαστεί για δύο μήνες χωρίς οικονομική απαίτηση.

Ως μαθητευόμενος ακόμα κατάφερε να εισχωρήσει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ.  Η πρώτη του εκπομπή ήταν το «Στις 11 το βράδυ, κάθε Δευτέρα» ακούστηκαν σε πρώτη μετάδοση όλα τα σπουδαία που συνέβαιναν τότε στο τραγούδι: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος και Σπανός προτού ακόμη τους ανακαλύψει η δισκογραφία.  

Όπως είχε δηλώσει και σε μια συνέντευξη του ήθελε πάντα στης εκπομπές του να μην επαναλαμβάνει τον εαυτό του, ήθελε πάντα να προτείνει κάτι διαφορετικό. 

Στην τηλεόραση ποτέ δεν ήθελε να βγει αλλά αυτός που τον παρότρυνε να το κάνει είναι ο Νίκος Μαστοράκης αφού τον είχε προσέξει κάπου και έτσι ο Γιώργος Παπαστεφάνου εισχώρησε στην τηλεόραση κάνοντας μια σειρά εκπομπών με τον Μαστοράκη. Το «Καλησπέρα, κύριε Εντισον», που θεωρείται η πιο γνωστή εκπομπή του, ξεκίνησε τον Μάιο του '77 και διήρκεσε δεκαεξίμισι χρόνια.

Οι τηλεοπτικές εκπομπές του Γιώργου παπαστεφάνου ήταν: «Η μουσική γράφει ιστορία», «Μουσική Βραδιά», «Διαδρομές, «Οι φίλοι μου» και «Οι παλιοί φίλοι». Η εκπομπή Μουσική βραδιά ξεκίνησε και αυτή το 1977 .Παρελάσαν από την εκπομπή αυτή τρανταχτά ονόματα του λαϊκού πενταγράμμου. Όλες οι εκπομπές σώζονται και στο youtube από το αρχείο της ΕΡΤ. Πρώτο  αφιέρωμα στην εκπομπή την συγκεκριμένη ήταν  της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και ακολουθήσανε πολλά ακόμα. ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ, ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ, ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΝΕΟ ΚΥΜΑ ,ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΑΚΗΣ και πόσοι άλλοι καλλιτέχνες.

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου έβαλε το στίγμα του και στον χώρο της μουσικής σαν στιχουργός σε μερικές όμορφες επιτυχίες του λεγόμενου « Νέου Κύματος» με μεγαλύτερη το πρώτο ν

εο-κυματικό τραγούδι το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου και ερμηνεία Καίτης Χωματά. Ανάδοχοι του Νέου Κύματος ήταν ο Γιάννης Σπανός στη μουσική, ο Γιώργος Παπαστεφάνου στους στίχους και ο Αλέκος Πατσιφάς (τότε διευθυντής της ΛΥΡΑ) στη δισκογραφία. 

Αλέκος Σακελλάριος (1984)

"Πρόσωπα θεάτρου" : Μας ξεναγεί στη γειτονιά που γεννήθηκε, αλλά και στο σπίτι της οδού Αχαρνών.Ακόμη, ο Αλέκος Σακελλάριος μας ξεναγεί στην αυλή που γυρίστηκε η ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και στο δρόμο που χρησιμοποιούσε ως πλατό στις πρώτες του ταινίες.Τέλος στην εκπομπή μιλά ο Λάκης Λαζόπουλος, ο οποίος εξηγεί τι είναι αυτό που τον ενθουσιάζει στα έργα του Αλέκου Σακελλάριου.

Ποιος είπε ότι η κόλαση είναι γεμάτη φωτιά? Ο Ατλαντικός περικλείεται από υγρά τείχη ύψους εκατοντάδων μέτρων. ΄Ο αέρας στροβιλίζεται με  ιλιγγιώδεις ταχύτητες που τσακίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Wolfgang Petersen  ο οποίος μας έχει προσφέρει δύο φοβερές ταινίες δράσης,( μιλάω για το Air Force One(1997) με τον Harrison Ford και το Outbreak(1995) με τον Ντάστιν Χόφμαν) μας προσφέρει μια εξαίρετη περιπέτεια που η δράση της σχεδόν σε όλη την ταινία είναι στη θάλασσα, βασισμένη

σε πραγματικά γεγονότα .

Στο καστ θα συναντήσουμε τουςΜark Wahlberg, George Clooney, John C. Reilly, Diane Lane, Mary Elizabeth Mastrantonio, Michael Ironside και πολλοί άλλοι ακόμα. 

Όπως είπα και ποιο πάνω βασίζεται στο βιβλίο του Sebastian Junger και στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. 

Πολλά από αυτά που διαδραματίζονται στην ταινία συνέβησαν και στην πραγματικότητα ως προς δύο κυρίως άξονες:

α) Τον τυφώνα Grace (Γκρέις) που προκάλεσε όλες τις δραματικές εξελίξεις και

β) την απώλεια του αλιευτικού σκάφους «Andrea Gail» μαζί με το εξαμελές πλήρωμά του.

Το καρναβάλι του 1991 υπήρξε σταθμός για τα τρία μεγάλα μετεωρολογικά μέτωπα - ένα από τα οποία είναι και ο τυφώνας Γκρέις -που ενώνονται στη μεγαλύτερη καταιγίδα που έχει σχηματιστεί ποτέ στην ιστορία .  Ο George Clooney και ο Mark Wahlberg  ηγούνται ενός καταπληκτικού επιτελείου ηθοποιών σε αυτή την συγκλονιστική περιπέτεια που περιγράφει την απίστευτη μάχη που δίνει μια παρέα ναυτικών ,προκειμένου να φτάσουν στη στεριά σώοι, καθώς και την ηρωική προσπάθεια των μέσω διάσωσης που προσπαθούν να τους σώσουν. Ακόμα όμως ένας πρωταγωνιστής θα κλέψει την παράσταση : ο φανταστικός ,τρομακτικός και απέραντος ωκεανός που δημιουργήθηκε με τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ.

Αξίζει πάντως, αν όχι να επιδιώξετε, αν τύχει να πέσετε που λένε πάνω της, ν’ αφιερώσετε δύο ωρίτσες και να τη δείτε. Η τελευταία σκηνή σίγουρα θα σας μείνει χαραγμένη αν όχι για πάντα, για πολύ-πολύ καιρό. Φορέστε κανένα αδιάβροχο.

Animotion - Obsession (Live American Bandstand 1985) [HQ]

 Γέφυρα με το όνομα τους και ένα παγκάκι με τους 4 Black Sabbath στο Birmingham, η πόλη που «γέννησε» τους Black Sabbath.Η γέφυρα που μετονομάστηκε  σε Black Sabbath βρίσκεται στη Broad Street στο κέντρο της πόλης όπως και η «Walk Οf Stars», η «Λεωφόρος της Δόξας» του Μπέρμιγχαμ με τα αστέρια διάσημων ανθρώπων που κατάγονται από αυτό. Επίσης, το δημοτικό συμβούλιο ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός μεταλλικού παγκακίου πάνω στο οποίο θα αναγράφονται τα ονόματα και οι φωτογραφίες των 4 μελών του συγκροτήματος μαζί με το έτος ίδρυσης. Αξίζει να αναφερθεί ότι η ιδέα και η υλοποίησή της ανήκει στον Αιγύπτιο αρχιτέκτονα Μοχάμεντ Οσάμα ο οποίος ζει και εργάζεται στο Ντουμπάι και είναι μεγάλος φαν των Black Sabbath. «Το όραμά μου είναι να επανενώσω τα τέσσερα αρχικά μέλη του γκρουπ στα αποκαλυπτήρια των αστεριών και του πάγκου. Και εννοώ απλά να τους δούμε και πάλι μαζί στην γενέτειρά τους, χωρίς συναυλίες ή κάτι τέτοιο», δηλώνει ο Μοχάμεντ.

 Χριστόφορος Κροκίδης: Ένας τεράστιος για μένα αλλά και για πολλούς μουσικός. Συνθέτης-κιθαρίστας αλλά πάνω απ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος.

Γεννήθηκε στον Πειραιά και συγκεκριμένα στην κοκκινιά. Ξεκίνησε απο παιδί με κιθάρα αλλά και με βιολί. Στα 70s ξεκίνησε να παίζει στα πρώτα ροκ γκρουπακια της τότες εποχής. Η  jazz , jazzrock και η ethnic μουσική είναι τα είδη μουσικής που ασχολήθηκε κυρίως.

Η μεγάλη συνεργασία που μέσα από αυτήν τον γνώρισε και ο κόσμος είναι η τεράστια συνεργασία με τον μεγάλο Βασίλη Παπακωνσταντίνου η οποία διήρκησε 13 χρόνια ,από το 1989 έως και το 2002.

Είναι συνθέτης σε πολλά τραγούδια του μεγάλου Βασίλη μας,Χρόνια Πολλά, Τα χάλια μου, Οδός Ελλήνων, Άνοιξε μου να κρυφτώ, Παράπονα στη Λίνα, Γειά σου, Εχω ανάγκη, Καμπαρντίνα, Να με Φωνάξεις, Χαμένες αγάπες και πολλά άλλα. Έχει συνεργαστεί επίσης και με πολούς μεγάλους καλλιτέχνες του Ελληνικού πενταγράμμου όπως οι Χ & Π Κατσιμίχας, Α. Βαρδής, Δ.Μούτσης, Θ.Μικρούτσικος, Λ.Μαχαιρίτσας,  Γ.Γιοκαρίνης, Β.Σαλέας και πολλοί άλλοι.

Το 2002 με την αποχώρηση του σαν συνεργάτης του Βασίλη Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε την σόλο καριέρα του με πρώτο σόλο άλμπουμ το "Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ" το οποίο θα έλεγα ότι δεν γνώρισε επιτυχία αν και έχει υπέροχα τραγούδια μέσα όπως το ομώνυμο κομμάτι.

Ως ενορχηστρωτής, έχει σφραγίσει με τον ήχο του, μία σειρά από τις πιο επιτυχημένες ελληνικές δισκογραφίες. Παράλληλα είναι ο κορυφαίος ροκ κιθαρίστας στην Ελλάδα με παρουσία 40 χρόνων επί σκηνής και δίπλα στους πιο καταξιωμένους Έλληνες ερμηνευτές.

Ενδεικτικά να αναφέρω κάποιες δισκογραφικές συνεργασίες  του Χριστόφορου :

1989 : Χορεύω - Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1991 : Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν. Γ.Νταλάρας Β.Παπακωνσταντίνου.

1991 : Χρόνια Πολλά Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1992 : Η πνοή του ανέμου Βασίλης Σαλέας

1992 : Σφεντόνα Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1993 : Στο φαλημέντο του κόσμου. Νικόλας Άσιμος

1993 : Φυσάει Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1994 : Δεν σηκώνει Βασίλης Παπακωνσταντίνου

1996 : Αύριο Μαρία Δημητριάδη

1997 : Πες μου ένα ψέμα ν΄αποκοιμηθώ Βασίλης Παπακωνσταντίνου

1998 : Να με φωνάξεις Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

1998 : Θα πάρω τρένο Γρηγόρης Δεσύπρης

1999 : Θάλασσα στην σκάλα Βασίλης Παπακωνσταντίνου

2000 : Σφεντόνα live Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

2000 : Χαμένες αγάπες Βασίλης Παπακωνσταντίνου

2002 : Προσέχω δυστυχώς Βασίλης Παπακωνσταντίνου

2003 : Στο αφιερώνω Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

2003 : Μαζί Γιώργος Νταλάρας - Μαρινέλλα

2005 : Μάρνη και 3ης Απόστολος Μπουλασίκης

2005 : Υπάρχει και το ζειμπέκικο Δ.Μητροπάνος, Δ.Μπάσης, Θ.Αδαμαντίδης

2005 : Όλα αλλάζουνε Γιάννης Ντόντορος

2005 : Απλά και μπερδεμένα Γρηγόρης Δεσύπρης

2005 : Ζωντανή ηχογράφηση στο Ηρώδειο Βασίλης Παπακωνσταντίνου

2006 : Λούνα παρκ Γιάννης Ντόντορος

2006 : Μεσόγειος 30ος - 40ος παράλληλος Γιώργος Νταλάρας

2006 : Οι λέξεις Στάθης Αρτιν

2007 : Μαρινέλλα - Γ.Νταλάρας live

2007 : Ρωμιοσύνη M. Θεοδωράκης - Γ.Νταλάρας

2008 : Θα πιω απόψε το φεγγάρι (ζωντανή ηχογράφηση στο Μέγαρο Μουσικής αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.

2011 : Tax free

2012 : Με τα μάτια κλειστά Χ.Κροκίδης

2012 : Στα δικά μας τα θρανία Ευτύχης Ζαρμπ

 

Πραγματικές ιστορίες πίσω από τις ταινίες τρόμου 

Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από μία ταινία τρόμου βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.

• 6

Ανεξάρτητα από το πόσο τρομακτική μπορεί να είναι μία ταινία τρόμου, συνήθως στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας γνωρίζουμε ότι τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα δεν είναι πραγματικά. Τι συμβαίνει όμως μέσα μας όταν αυτό που βλέπουμε μπορεί όντως να το έχει βιώσει κάποιος; Δεν υπάρχει κάτι που να σε μουδιάζει περισσότερο από μία ταινία που η βασική της ιδέα είναι εμπνευσμένη ή βασισμένη σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων, διότι μην ξεχνάμε πως, όταν διαβάζουμε στους τίτλους αρχής το «βασισμένη σε αληθινά γεγονότα» αυτό που στα αλήθεια έχουμε μέσα στο μυαλό μας καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, είναι πως κάτι ανάλογο θα μπορούσε να έχει συμβεί και σε εμάς.

Σε κάποιους όντως συνέβη να βρεθούν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή καταλήγοντας σε φρικτό θάνατο από σχιζοφρενείς δολοφόνους, κάποιοι όντως ξεχάστηκαν πίσω από τo υπόλοιπο γκρουπ κάνοντας Scuba Diving με αποτέλεσμα να τους κατασπαράξουν καρχαρίες, σε κάποιους όντως συνέβη να βρεθούν άθελα τους αντιμέτωποι με ομάδα κανίβαλων με τα ίχνη τους να εξαφανίζονται για πάντα.

Όλα αυτά αλλά και ακόμα περισσότερα περιστατικά έχουν όντως συμβεί και πολλά από αυτά έχουν γίνει πηγή έμπνευσης διαφόρων καλλιτεχνών του κινηματογράφου, δημιουργώντας ταινίες αφιερωμένες στις χαμένες ψυχές των θυμάτων. Μαζί, θα πάμε να δούμε μόνο μερικές από αυτές τις ταινίες βασισμένες - εμπνευσμένες σε αληθινά γεγονότα, από κατά συρροή δολοφόνους μέχρι ανεξήγητα παραφυσικά φαινόμενα.    

The Exorcist (1973)

Η μικρή κόρη μιας ηθοποιού παρουσιάζει σημάδια δαιμονισμού. Οι ψυχίατροι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, οπότε την υπόθεση αναλαμβάνουν δύο ιερείς, ο ένας, ηλικιωμένος και έμπειρος σε υποθέσεις εξορκισμού, ενώ ο δεύτερος, με πολλά ψυχιατρικά διπλώματα αλλά γεμάτος αμφιβολίες για την πίστη του. Ο Εξορκιστής, είναι από τις πιο κερδοφόρες ταινίες τρόμου που έγιναν ποτέ, η αρχική ιδέα όμως προήλθε από την σκοτεινή πραγματική ιστορία ενός δεκατετράχρονου αγοριού με το ψευδώνυμο Roland Doe. 

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Thomas Allen που κατέγραψε την υπόθεση, αναφέρει ότι τα περίεργα γεγονότα ξεκίνησαν όταν η θεία του Roland, πέθανε. Η γυναίκα εργαζόταν ως μέντιουμ και ο μικρός της ανιψιός έπαιζε συχνά μαζί της χρησιμοποιώντας τον πίνακα Ouija, όπως ακριβώς και η μικρή Regan στην ταινία. Αν και η δαιμονική περιπέτειά του ήταν σαφώς λιγότερο δραματική, πολλά από αυτά που βλέπουμε στην ταινία συνέβησαν στα αλήθεια, όπως οι λέξεις που εμφανίστηκαν χαραγμένες στο σώμα του αγοριού αλλά και η παραμορφωμένη και απόκοσμη φωνή με την οποία συνομιλούσε με τους εξορκιστές του.

The Texas Chainsaw Massacre (1974)

Μια παρέα τεσσάρων νεαρών που διασχίζουν την επαρχία του Τέξας το καλοκαίρι του 1973, πέφτουν θύματα μιας οικογένειας παραφρόνων και ιδιαίτερα του μανιακού δολοφόνου με το αλυσοπρίονο, που έγινε αργότερα γνωστός ως Leatherface. Ο Tobe Hooper, το 1974, με χαμηλό προϋπολογισμό και άγνωστους πρωταγωνιστές, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία τρόμου βασισμένη πάνω στην ιστορία ενός σχιζοφρενή δολοφόνου στην δεκαετία του ‘50. Στα αληθινά καταγεγραμμένα γεγονότα λοιπόν διαβάζουμε πως ,το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου του 1957 στο Plainfield, Wisconsin, αστυνομικοί της περιοχής μπαίνουν στην αποθήκη του Ed Gein. Αυτό που αντίκρισαν μέσα στο σκοτάδι, θα τους στοιχειώσει για την υπόλοιπη ζωή τους.

Δοχεία φτιαγμένα από κρανία, καρέκλες επενδυμένες με ανθρώπινο δέρμα, κολιέ από γυναικείες θηλές, διακοσμητικά με γυναικεία χείλια, μάσκες φτιαγμένες με δέρμα από πρόσωπο ανθρώπου και διάφορα άλλα αποκρουστικά πειράματα του. Τα αποτρόπαια εγκλήματα του ΄57 συγκλόνισαν την αμερικάνικη κοινωνία και «γέννησαν» κάποιους απ’ τους διασημότερους δολοφόνους του Hollywood, όπως τον διαβόητο Leatherface του The Texas Chain Saw Massacre  τον Norman Bates του Χιτσκοκικού Psycho και τον Buffalo Bill του Silence of the Lamb.

The Hills Have Eyes (1977)

Στην μακάβρια ταινία τρόμου του Wes Craven, μία οικογένεια ταξιδεύοντας από το Ohio προς το Los Angeles, παθαίνει αυτοκινητιστικό δυστύχημα και παγιδεύεται στην Αμερικανική έρημο, όπου και δέχεται επίθεση από μια ομάδα άγριων ανθρωποφάγων. Το φρικιαστικό αυτό κινηματογραφικό σενάριο, ο Craven το εμπνέεται από τον θρύλο του Σκοτσέζου Alexander «Sawney» Bean του 16ου αιώνα, που μαζί με την με τη γυναίκα του, τα 14 παιδιά και 32 εγγόνια τους, όλα αποτελέσματα αιμομικτικών σχέσεων μεταξύ τους, οδήγησαν στον θάνατο και τον κανιβαλισμό περισσότερων από χιλίων ανθρώπων. Η συμμορία του ζούσε σε ένα απομονωμένο σπήλαιο στην περιοχή των Highlands για 25 ολόκληρα χρόνια σκορπίζοντας τον τρόμο σε ανυποψίαστους περαστικούς, πριν συλληφθούν και εκτελεστούν από τις Αστυνομικές Αρχές της εποχής.

Open Water (2003)

Η ταινία μας διηγείται την αληθινή ιστορία ενός τραγικού ζευγαριού που κατά την περίοδο των διακοπών τους, πραγματοποιούσε καταδύσεις αλλά εγκαταλείφθηκε στη μέση του αφιλόξενου ωκεανού εξαιτίας ενός λάθους στην καταμέτρηση των επιβατών του σκάφους στο οποίο επέβαιναν. Η υπόθεση λοιπόν μας δείχνει τις αγωνιώδεις προσπάθειες των δύο ναυαγών στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν σε ένα άγριο περιβάλλον με τους καρχαρίες να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά τους. Στην πραγματικότητα, η εξαφάνιση του άτυχου ζευγαριού Tom και Eileen Lonergan, δεν ανακαλύφθηκε μέχρι δύο ημέρες αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1998, αφού βρέθηκε μια τσάντα που περιείχε τα υπάρχοντά τους πάνω στο σκάφος κατάδυσης.

Μια μαζική αναζήτηση από το Λιμενικό Σώμα πραγματοποιήθηκε τις επόμενες τρεις ημέρες. Αν και μερικά κομμάτια από τους καταδυτικούς τους εξοπλισμούς βρέθηκαν ξεβρασμένα από την θάλασσα κοντά σε μια παραλία από το σημείο όπου χάθηκαν, τα σώματα τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Ένα ακόμα στοιχείο που βρέθηκε στον ξεβρασμένο εξοπλισμό τους ήταν ένα σημείωμα το οποίο έγραφε: «Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 1998 και ώρα 08.00π.μ. Για όσους μπορούν να μας βοηθήσουν. Έχουμε εγκαταλειφθεί κοντά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή ύφαλο στα ανοικτά του Queensland της Αυστραλίας. Παρακαλούμε να μας σώσετε πριν πεθάνουμε».

The Exorcism of Emily Rose (2005)

Η Emily Rose, μια νεαρή φοιτήτρια, την οποία η επιστήμη θεωρεί ψυχασθενή και η θρησκεία δαιμονισμένη, πεθαίνει αφήνοντας πολλά ανοιχτά ερωτήματα για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η κατάσταση της αλλά και για τον λόγο του θανάτου της. Η ταινία μας παρουσιάζει ένα δικαστικό θρίλερ που αφορά τον ιερέα Richard Moore, ο οποίος κατηγορείται για τον θάνατο του κοριτσιού (ανθρωποκτονία εξ αμελείας). Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Scott Derrickson, η ιδέα είναι βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, αυτή της Anneliese Michel, μίας 24 ετών Γερμανίδας που πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά από έναν εξορκισμό που κράτησε για μήνες.

Ήταν μόνο 17 χρονών όταν άρχισαν τα πρώτα επεισόδια σπασμών σε ολόκληρο το σώμα της, έχοντας οράματα και παραισθήσεις. Επίσης, αρνούταν να φάει ισχυριζόμενη πως οι δαίμονες της το απαγόρευαν, οπότε τρεφόταν μόνο από διάφορα έντομα όπως αράχνες και κατσαρίδες και έπινε τα ίδια της τα ούρα. Τα ουρλιαχτά της πάγωναν το αίμα όσων βρίσκονταν κοντά της και η ίδια επέμενε πως μέσα της κατοικούν καταδικασμένες ψυχές και δαίμονες όπως, του Εωσφόρου, του Ιούδα Ισκαριώτη, του Κάιν και του Χίτλερ. Η διάγνωση των γιατρών ήταν σχιζοφρένεια η οποία συνοδευόταν με επεισόδια επιληψίας ενώ η καθολική εκκλησία ήταν σίγουρη πως η νεαρή γυναίκα ήταν αιχμάλωτη από δαιμονικές οντότητες.  Ύστερα από τις αποτυχημένες θεραπείες των ιατρών αλλά και από τους εξίσου αποτυχημένους εξορκισμούς των ιερέων της Καθολικής εκκλησίας, η άτυχη  Anneliese, εξαντλημένη, αφυδατωμένη με υψηλό πυρετό και πνευμονία, βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της τον Ιούλιο το 1976.

Οι παραπάνω ταινίες, είναι μονάχα μερικές από αυτές που αποτέλεσαν έμπνευση για την συγγραφή βιβλίων και σεναρίων από καλλιτέχνες και παραγωγούς του κινηματογράφου. Για παράδειγμα, παραφυσικές ιστορίες από το κινηματογραφικό σύμπαν του Conjuring, είναι εμπνευσμένες από το προσωπικό αρχείο των δαιμονολόγων - ερευνητών Ed και Lorraine Warren. Του διδύμου που έγινε ευρύτερα γνωστό για την εμπλοκή τους στην υπόθεση δολοφονιών του 23χρονου Ronald DeFeo Jr. που σκότωσε όλη του την οικογένεια και ενέπνευσε την ταινία The Amityville Horror (1979).

Επίσης, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Wes Craven του A Nightmare on Elm Street (1984), είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή του πως ο σατανικός Freddy «γεννήθηκε» στο μυαλό του όταν έμαθε πως, πάνω σδιόριστη τρομακτική φιγούρα που τους καταδίωκε στον ύπνο τους για να τους αφαιρέσει με βίαιο τρόπο την ζωή. Όλοι τους βρέθηκαν νεκροί στο κρεβάτι τους, αφού κοιμήθηκαν και δεν ξύπνησαν ποτέ.

Όλες αυτές οι ανατριχιαστικές ιστορίες πίσω από τα σενάρια μυθοπλασίας, κάνουν τέτοιου είδους ταινίες λιγάκι πιο σκοτεινές και έντονες και συνήθως είναι αυτές που μας «στοιχειώνουν» τις σκέψεις και μας αναγκάζουν να κοιμόμαστε τα βράδια με τα φώτα ανοιχτά.

ΠηγήUnboxholics

 ΑΛΑΝ ΤΖΕΙ ΠΑΚΟΥΛΑ: Αρκετά καλός σκηνοθέτης κατα τη γνώμη μου.

Γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης το 1928 από πολωνό-εβραίους γονείς. Σπούδασε δράμα και πλαστικές τέχνες στο πανεπιστήμιο του Γέιλ. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Χόλυγουντ στα στούντιο της Γουόρνερ, σαν βοηθός τεχνικού για ταινίες κινουμένων σχεδίων. Η πρώτη του μεγάλη δουλειά δεν ήταν στη σκηνοθεσία, αλλά στον τομέα της παραγωγής. Το 1962 έκανε παραγωγή στην ταινία «To Kill A Mockingbird», με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ. Το 1969, πήρε το βάπτισμα του πυρός στην καρέκλα του σκηνοθέτη με την ταινία «The Sterile Cuckoo», ηρωίδα της οποίας ήταν η Λάιζα Μινέλλι.

Το 1971 ο Άλαν Πακουλα έκανε το πρώτο μέρος της «τριλογίας της παράνοιας», με τίτλο «Klute» και αφορούσε στην παράξενη σχέση ενός ντετέκτιβ και μιας πόρνης. Η ταινία έτυχε διθυραμβικής υποδοχής από την κριτική. Το δεύτερο μέρος ήταν το θρυλικό φιλμ «Parallax View» (1974), με πρωταγωνιστή τον Γουόρεν Μπίτι. Ένα λαβυρινθώδες μετά-Γουότεργκεϊτ θρίλερ, που έμεινε στην ιστορία για την χρήση υπνωτιστικής εικονογράφησης του ασυνείδητου, μια ταινία μέσα σε ταινία, που αποτελεί υπόδειγμα σκηνοθετικής αρτιότητας. Το τελευταίο μέρος της τριλογίας έρχεται το 1976 και δεν είναι άλλο από το διάσημο «All the President’s Men», με τους Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ, το καλύτερο για πολλούς πολιτικό θρίλερ των ‘70s. Το 1982 με τον «Sophie’s Choice» δημιουργεί το απόλυτο ερωτικό δράμα, ένα μυστηριώδες ερωτικό τρίγωνο που άνοιξε το δρόμο της καθιέρωσης για τη Μέριλ Στριπ.

Ο Άλαν Τζέι Πακουλα πέθανε το 1998 σε ένα περίεργο ατύχημα που θα μπορούσε να το είχε κινηματογραφήσει ο ίδιος. Ενώ οδηγούσε, το μπροστινό αμάξι πάτησε ένα μεταλλικό σωλήνα, που έφυγε προς τα πίσω, σμπαραλιάζοντας το παρμπρίζ του. Το χτύπημα στο κεφάλι ήταν ακαριαίο.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ (ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ):

THE PELICAN BRIEF (1993)

CONSENTING ADULTS (1992)

PRESUMED INNOCENT (1990)

SEE YOU IN THE MORNING (1989)

DREAM LOVER (1986)

SOPHIE’S CHOICE (1982)

ROLLOVER (1981)

STARTING OVER (1989)

COMES A HORSEMAN (1978)

ALL THE PRESIDENT’S MEN (1976)

THE PARALLAX VIEW (1974)

KLUTE (1971)

THE STERILE CUCKOO (1969)

TO KILL A MOCKINGBIRD (1962) (παραγωγή)

Πηγή: myfilm.gr

Ο Quentin Tarantino  στο τέλος του καλοκαιριού του 2009 μας προσέφερε  το remake αυτής εδώ της ιταλικής παραγωγής του 1978. Αρχικός υπεύθυνος ο μέγας προβοκάτορας Enzo G. Castellari που δούλεψε με επιτυχία σε όλο το φάσμα του ιταλικού εμπορικού κινηματογράφου. Γύρισε δεκάδες spaghetti westerns, euro-crime, πολεμικές περιπέτειες και giallos με επιλεγμένα highlights τα “La polizia incrimina la legge assolve” aka “High Crimes” (1973) και το “Keoma” (1976) με τον Franco Nero μπροστά από την κάμερα και στα δύο φιλμ. Σε μια αναπάντεχα διασκεδαστική ιστορία μια ομάδα ανυπότακτων αμερικανών στρατιωτών ψάχνει χρήμα και πλούτο αντιμαχόμενη συμμάχους και ναζί. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο πολυτάλαντος σκανδιναβός Bo Svenson, πρώην πεζοναύτης, αθλητής και respected πανεπιστημιακός και ο Fred Williamson, παλιό αστέρι του αμερικάνικου football, πιο γνωστός από πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δεκάδες blaxploitation των 70s.

Δεν πρόκειται βεβαίως για την cult εκδοχή του Saving Private Ryan (1998), καθώς προέχει η διάθεση για χιουμοριστική, ανεγκέφαλη, δράση, που περιλαμβάνει πολύ πιστολίδι, εκρήξεις και απίστευτο bodycount. Παρ’ όλ’ αυτά οι χαρακτήρες αναπτύσσονται επαρκώς σε ξεχωριστές αν και στερεοτυπικές προσωπικότητες και το αποτέλεσμα είναι το light entertainment που θα περίμενε ο υποψιασμένος θεατής. Απροκάλυπτα incorrect όπως ποτέ δεν ήταν το Dirty Dozen (1967) το Inglorious Bastards αποτελεί, πλέον, σημείο αναφοράς στο είδος “άντρες σε αποστολή” και με ανυπομονησία και περιέργεια αναμένουμε την σύγχρονη εκδοχή όταν ξεμπερδέψουμε με την άμμο και τις θάλασσες.

Πηγή: myfilm.gr

 

Thief (Η Λεωφόρος της Βίας) 1981

Σκηνοθεσία Μάικλ Μαν, παίζουν οι Τζέιμς Κάαν, Τιούσντει Γουελντ, Τζέιμς Μπελούσι

Η αγάπη του σκηνοθέτη Μάικλ Μαν προς τον γεμάτο ελαττώματα ήρωα του Φρανκ μπορεί να μοιάζει με ένα βλέμμα στο αόρατο, επειδή όχι μόνο γνωρίζει πολλά για εκείνον, αλλά αγαπά και σέβεται όσα δεν γνωρίζει επειδή κατανοεί τα προβλήματα, τις προθέσεις και τα όνειρά του, όλα όσα σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουν τα θεμέλια της ζωής του, και αποδέχεται την στάση του απέναντι τους, όσο μυστήρια κι επικίνδυνη μπορεί να φαντάζει. Ο χαρακτήρας αυτός μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ από τις αυταπάτες του, σαν πολλούς ανθρώπους που πορεύονται στη ζωή σαν κυνηγημένοι από το χρόνο αναζητώντας πράγματα εκ διαμέτρου αντίθετα από το φως, που όμως θεωρούν ιδιαιτέρως φωτεινά. Όμως, ο Φρανκ δεν γνωρίζει ότι το φως δεν λάμπει πάντοτε.

Στο βροχερό νυχτερινό Σικάγο ο αστικός φωτισμός μοιάζει να φυλακίζει τον ουρανό σε ένα τούνελ όπου μετακινούνται με άνεση, σαν βιαστικοί αρουραίοι, οι άνθρωποι που περιμένουν το σκοτάδι για να θέσουν σε εφαρμογή τα σχέδια της ζωής τους. Η νύχτα πίσω από τα λαμπιόνια είναι πυκνή και απρόσιτη, άγνωστη και μακρινή, μια βαθύτητα που κανείς τους δεν ενδιαφέρεται να προσεγγίσει. Σε αυτό τον τόπο τα εγκλωβισμένα όνειρα πολλών καταπιεσμένων κατοίκων, που αδυνατούν να απελευθερωθούν από τα νοητικά τους κελιά, αναγκάζονται να τεθούν σε εφαρμογή μη έχοντας άλλη επιλογή.

Στη φλογισμένη σύγκλιση των φωτισμένων γραμμών της νύχτας εργάζεται εντατικά ο επαγγελματίας διαρρήκτης χρηματοκιβωτίων Φρανκ, φορώντας ειδικά γυαλιά και οδηγώντας ένα τρυπάνι με άνεση. Η λεπίδα εισχωρεί στριφογυριστά στα ενδότερα και ένα κοντινό πλάνο στην οπή αποκαλύπτει τα κλειδωμένα γρανάζια. Σε αυτήν, όπως και σε άλλες επιχειρήσεις, η εισβολή δεν γίνεται με ανατίναξη, αλλά με βιομηχανικά εργαλεία, όπως η λόγχη συγκόλλησης με φλόγα ακετυλενίου. Οι υπέρλαμπροι σπινθήρες που εκτοξεύονται από το μέταλλο την ώρα της διάρρηξης δεν είναι παρά στάλες φωτός των ονείρων της περιόδου φυλάκισης του Φρανκ. Πυρωμένα περάσματα παχιών μεταλλικών στρωμάτων εκσφενδονίζουν πυροτεχνήματα και τα τρυπάνια τινάζουν καπνό. Αυτός είναι ο δρόμος που επέλεξε ο πρωταγωνιστής, άρτια δασκαλεμένος από έναν εμπειρότερο πρώην συγκρατούμενο και φίλο του.

Εν μέσω ενός συμπλέγματος καλωδίων ο καλλιτέχνης σταματά και ανάβει τσιγάρο γεμάτος ικανοποίηση. Είναι πλέον κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου που επέλεξε για το μέλλον του. Αυτή η στιγμή άξιζε τα δεκαεπτά χρόνια παραμονής στη φυλακή, παρότι στερήθηκε πολλά αφού ποτέ δεν βγήκε ραντεβού, δεν πήγε σινεμά, και δεν έκανε όλα τα ανούσια πράγματα που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι όταν είναι ελεύθεροι, και απλώς πλήττουν.

Η φυλακή είναι μία βουτιά στον πάγο. Στον έξω κόσμο η ζωή διαγράφει τον κύκλο της. Οι άνθρωποι ωριμάζουν και πεθαίνουν. Οι τρόφιμοι μιας φυλακής όμως δεν μπορούν ούτε να πεθάνουν σωστά, διότι τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα στη φαντασία. Μεγαλωμένος σε σωφρονιστήριο από την τρυφερή ηλικία των δεκαοχτώ ετών, όπου φυλακίστηκε αρχικά για δύο χρόνια για τον αμελητέο λόγο της κλοπής σαράντα δολαρίων και παρέμεινε για συνολικά δεκαεπτά λόγω κακής διαγωγής, ο Φρανκ ελπίζει για περισσότερα από έναν κοινό εγκληματία. Κερδίζοντας πρόσφατα την ελευθερία του, νιώθει νοσταλγία για τη ζωή που δεν έζησε και πασχίζει άμεσα να την κατακτήσει λαβωμένος από τα όνειρα της περιόδου εγκλεισμού που κατέληξαν να απεικονίζονται από τον ίδιο σε ένα κολάζ φωτογραφιών κομμένων από περιοδικά και εφημερίδες. Σε αυτό το φωτομοντάζ παρατηρούμε έναν φίλο, ένα σπίτι, παιδιά και ένα σκυλί, απλά πράγματα, αλλά τόσο ποθημένα από τον στερημένο αυτό άνθρωπο. Στην ταινία του Μάικλ Μαν ένας άνθρωπος που πέρασε τα πιο καθοριστικά χρόνια της ζωής του εκτός κοινωνίας συγκρούεται μαζί της, και μέσα από τα συντρίμμια βλέπουμε τι μπορεί να ειπωθεί για τον πολιτισμό μας.

Στη φυλακή προσπαθούσε να ξεχάσει τι σημαίνει χρόνος. Υπέφερε, και το μόνο που τον κρατούσε ήταν αυτό το κομμάτι χαρτί. Δεν τον ενδιέφερε εάν ζήσει ή πεθάνει διότι συνέλαβε το απόλυτο τίποτα, έπιασε πάτο, και με αυτή τη λογική κατάφερε να επιβιώσει. Βγαίνοντας, αποφασίζει να ακολουθήσει τη φιλοδοξία του να γίνει ανεξάρτητος κλέφτης, με στόχο να κάνει οικογένεια, και να απεμπλακεί από τον υπόκοσμο, να αποκτήσει σπίτι και να νοικοκυρευτεί. Για αυτό το λόγο συμπεριφέρεται με βιασύνη στη Τζέσι, που μόλις γνώρισε, αλλά με την οποία αποφάσισε να προχωρήσει συναισθηματικά. Τώρα ο χρόνος είναι κάτι που τον κυνηγά, όλα τα κάνει για αυτόν, βιάζεται να ζήσει διότι στη φυλακή δεν μπορούσε να το κάνει. Ο Φρανκ έχει ένα ανεξάρτητο βλέμμα κι επειδή διακατέχεται από έναν εσωτερικό μηδενισμό μπορεί να διαλύσει τα πάντα για να απελευθερωθεί από οποιαδήποτε δεσμά δεν συνάδουν με τα σχέδιά του. Αυτός είναι ο τρόπος που γνωρίζει. Όμως αυτή είναι λογική φυλακής, όχι ελευθερίας. Ο κόσμος του είναι περιορισμένος σε όσα αυτός με καμάρι έχει προετοιμάσει. Οι σκέψεις διαπερνούν το νου του σαν άνεμοι που μετά βίας προσπαθεί να δαμάσει. Η ταινία μας περιγράφει την αδιαλλαξία ενός ανθρώπου που βγαίνοντας από τη φυλακή συνεχίζει να βρίσκεται εντός νοητικών κατεχομένων. Διότι έχει ορμή, αλλά παραμένει σπατάλη χρόνου εάν είναι μόνο βιασύνη.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δίνει το έναυσμα για να πλησιάσουν οι άλλοι γύρω του. Η Τζέσι αποφασίζει να ενστερνιστεί το όραμά του, ο φίλος του τον βοηθά παντού, και ο αρχιμαφιόζος τον εκμεταλλεύεται χρησιμοποιώντας έναν πατερναλισμό που ξέρει ότι ο Φρανκ δεν γνώρισε και θα εκτιμήσει. Όμως, ο κόσμος γύρω του άρχισε να κινείται. Στην ταινία του Μάικλ Μαν συμβαίνει το παράδοξο ενός χαρακτήρα που είναι ελαττωματικός, δεν εμπνέει σε πρώτο επίπεδο, είναι γεμάτος ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία δεν βρίσκεται στην κατάσταση μυαλού για να λύσει, και περιφέρεται σε έναν αδιέξοδο, περιορισμένο νοητικό κόσμο. Όμως, επειδή πιστεύει, επειδή θέλει να ζήσει, έχει όνειρα και τα κυνηγά με το μόνο τρόπο που ξέρει, που αν και μεμπτός δεν γνωρίζει άλλον, καταφέρνει να πείσει υποστηριζόμενος από τους οπτικούς χειρισμούς του σκηνοθέτη.

Η ταινία μας φέρνει σε επαφή με την εσωτερική ανάγκη του Φρανκ, μας ταξιδεύει μέσα στον κόσμο του, ο οποίος είναι γεμάτος αφέλεια και αυταπάτες, αλλά αυτές είναι ειλικρινείς και του δίνουν ώθηση να ονειρεύεται ότι μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Έτσι, παύουν να έχουν αρνητικό πρόσημο. Η ανάγκη για ζωή είναι ήδη ζωή, και η θέση εκκίνησης είναι δευτερευούσης σημασίας, διότι ιδέες αναλόγου βάθους αξιοποιούνται για να λύσουν προβλήματα με τρόπο που μοιάζει φυσιολογικός σε κάθε θέση. Για τον ίδιο είναι μία πορεία προς το βάθος που γνωρίζει καλά, όσο κι ο ποντικός τους υπονόμους, μια πορεία που κάνει συνειδητά μέχρι να μαζέψει τα χρήματα και ύστερα να σταματήσει. Ωθούμενοι από τις επιλογές του σκηνοθέτη, εμείς βλέπουμε ακόμη περισσότερα. Το πάθος του Φρανκ είναι ένα φως που σπάζει και το δικό του σκοτάδι. Η αγκαλιά του σκηνοθετικού βλέμματος αγαπά και συντροφεύει κάθε βήμα του επειδή έχει ειλικρινή πρόθεση, επειδή είναι πληγωμένος βαθιά, επειδή τρυπώντας τα χρηματοκιβώτια εισχωρεί όλο πιο βαθιά στα όνειρά του. Μέσα στην αόρατο της ψυχής του υπάρχει ακόμη περίσσευμα ανθρωπιάς για να εμπνεύσει.

 Syriana(2006). O Τζώρτζ Κλούνευ βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Β Ανδρικού Ρόλου για την ταινία αύτη, Ο Ματ Ντέιμον και ο Τζέφρει Ραιτ ηγούνται ενός λαμπρού καστ ηθοποιών ,σε αυτό το συναρπαστικό και πανέξυπνο θρίλερ γραμμένο από τον βραβευμένο με Όσκαρ για την ταινία Traffic ,Στήβεν Γκαγκάν.

Από την πρώτη κιόλας σκηνή του, το Syriana ερεθίζει το μυαλό και τα νεύρα σας διατηρώντας την ένταση αμείωτη. Ποια είναι η τιμή του πετρελαίου? Αυτή η μυστική εσωτερική έρευνα των ποιο καυτών ερωτημάτων στον κόσμο των μεγαλύτερων κομπίνων και των ποιό επικίνδυνων αντρών έχει ανατριχιαστικές απαντήσεις.

Ο Τζορτζ Κλούνει υποδύεται

τον Μπομπ Μπαρνς, τον βετεράνο μυστικό πράκτορα που αναλαμβάνει την εκτέλεση του Πρίγκιπα Ναζί. Η αρχική επιλογή για τον ρόλο ήταν ο Χάρισον Φορντ, ο οποίος αρνήθηκε τον ρόλο. Αργότερα παραδέχθηκε ότι ήταν μια από τις επαγγελματικές επιλογές της καριέρας του που μετάνιωσε....

 82 χρόνια πέρασαν από την Ά προβολή της ταινίας  Wizard Of Oz

 τον Αύγουστο του 1939, και ένα από τα τραγούδια της ζωής μας... 

 

 

Πηγή; apotis4stis5.com

 

 

Mαρινέλλα: Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός σε μπουλούκια δίπλα στον Κώστα Βουτσά και τη Μάρθα Καραγιάννη. Τελικά, έγινε μια δημοφιλής τραγουδίστρια

Η κοπέλα της φωτογραφίας γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1938 στη Θεσσαλονίκη, όπου πέρασε και τα πρώτα 18 της χρόνια.

Ήταν το τέταρτο και τελευταίο μέλος της οικογένειας και από μικρή είχε εκδηλώσει την καλλιτεχνική της φύση. Οι γονείς της πριν εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη, ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη και κατάγονταν από τον Πόντο.

Τα παιδικά της χρόνια ήταν φτωχικά, αλλά πολύ ζεστά, όπως έχει πει σε συνέντευξή της αργότερα, όταν έγινε διάσημη τραγουδίστρια.

Μια εικόνα από την οικογενειακή ζωή που της έχει μείνει αξέχαστη είναι από τα χειμωνιάτικα βράδια στη Θεσσαλονίκη, όταν η μητέρα της έψηνε κάστανα για όλη την οικογένεια και ο πατέρας της έβαζε ένα δίσκο στο γραμμόφωνο και προσπαθούσε να μάθει ταγκό στα παιδιά του.

Όλα τα μέλη της οικογένειας Παπαδοπούλου ήταν καλλίφωνα, αλλά η Κυριακή ξεχώρισε από πολύ μικρή ηλικία. Στα 4 της χρόνια συμμετείχε στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή της Θεσσαλονίκης «Παιδική Ώρα» κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

Στην εφηβεία της και συγκεκριμένα στα 12, διαφήμιζε τα καταστήματα Μέλκα στη γενέτειρά της. Ήταν ένα καλό ξεκίνημα για να μπορέσει να κάνει τα πρώτα της βήματα και να εκπληρώσει το όνειρό της. Να γίνει ηθοποιός.

 

 

Έτσι λίγα χρόνια αργότερα (στα 17 της) ήταν ήδη μέλος του θιάσου της Μαίρης Λωράνς και μαζί με τον Κώστα Βουτσά και τη Μάρθα Καραγιάννη έκαναν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.

Από τα μπουλούκια, παρακολουθώντας την χορεύτρια Ντέπυ Φιλοσόφου, έμαθε χορευτικές κινήσεις και ειδικά να κινεί με χάρη τα χέρια της που αργότερα, έγιναν σήμα κατατεθέν της.

 

Μέχρι τότε, παρόλο που διέθετε καταπληκτική φωνή, δεν είχε εκφράσει την επιθυμία να ασχοληθεί με το τραγούδι. Ένα βράδυ η τραγουδίστρια του θιάσου αρρώστησε και δεν ήταν σε θέση να εμφανιστεί στη σκηνή.

Για να μην ακυρωθεί η παράσταση, η κοπέλα, που ήξερε απ’ έξω τα τραγούδια, προσφέρθηκε να την αντικαταστήσει. Όλοι μαγεύτηκαν από τη φωνή και την ιδιαίτερη ερμηνεία της και από εκείνη την ημέρα, έγινε η βασική τραγουδίστρια του θιάσου.

Ακολούθησαν εμφανίσεις με το στρατιωτικό θέατρο, επειδή ο μισθός ήταν καλύτερος. Παράλληλα, άρχισε και τις εμφανίσεις της ως τραγουδίστρια στο κέντρο «Πανόραμα» της Θεσσαλονίκης.
Ερμήνευε κυρίως τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, που ήταν και το πρότυπό της. Εκεί πήρε και το όνομα με το οποίο έγραψε ιστορία στο τραγούδι.

 

Η Κυριακή Παπαδοπούλου έγινε η Μαρινέλλα. «Νονός» της ήταν ο τραγουδιστής Τόλης Χαρμάς, ο οποίος την ονόμασε έτσι από το ομώνυμο τραγούδι του. Με αυτό το όνομα ξεκίνησε η λαμπρή της καριέρα στο τραγούδι.

 

 

Μαρια Παπαδοπουλου

Πηγή; apotis4stis5.gr

 Οι Spooky Tooth σχηματίσθηκαν στην Αγγλία το 1967 όταν -μέσω του ιδρυτή της Island Records, Chris Blackwell- ο Αμερικάνος μουσικός Gary Wright ενσωματώθηκε στα μέλη του συγκροτήματος Art ( Mike Harrison (φωνή), Greg Ridley (μπάσο), Luther Grosvenor (κιθάρα), Mike Kellie (τύμπανα),οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει τον μοναδικό τους δίσκο με τίτλο Supernatural Fairy Tales πριν την ενσωμάτωση του Wright. Ο τελευταίος ανέλαβε σημαντικό ρόλο στο σχήμα καθώς έγινε ο βασικός συνθέτης, ενώ η ταυτόχρονη  χρησιμοποίηση πιάνου και οργάνου  (Harrison & Wright αντίστοιχα) χαρακτήριζε τον ήχο τους.

Ο πρώτος δίσκος με τίτλο It's All About κυκλοφόρησε τον Μάιο 1968 και περιείχε τη διασκευή τους στο "Tobacco Road", το οποίο ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές τους στις ζωντανές εμφανίσεις. Δημιούργησαν όνομα με τις περιοδείες στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά πιο επιτυχημένοι εμπορικά ανεδείχθησαν στις Η.Π.Α. (Νο. 152/ 1970), όπου ο δίσκος τους κυκλοφόρησε ως "Tobacco Road"  με την προσθήκη της διασκευής τους στο ‘’The Weight’’ των Band στη θέση του "Too Much of Nothing" (σύνθεση του Bob Dylan).

Η αυθεντική σύνθεση ηχογράφησε/κυκλοφόρησε έναν ακόμη δίσκο με τίτλο Spooky Two (1969), ο οποίος θεωρείται ως η καλύτερη δουλειά τους σε παραγωγή του Jimmy Miller. Περιείχε το τραγούδι ‘’Better by You, Better than Me’’ το οποίο διασκεύασαν οι Judas Priest για το Stained
Class του 1978. Η πρώτη αλλαγή στη σύνθεσή τους συντελέσθη με την αποχώρηση του Greg Ridley για τους Humble Pie. Στη συνέχεια η μπάντα συνεργάστηκε με τον Γάλλο -πρωτοπόρο της ηλεκτρονικής μουσικής- Pierre Henry για τον δίσκο Ceremony (1970), του οποίου το περιεχόμενο οι υπεύθυνοι της εταιρείας τους θεώρησαν εξαιρετικό και αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν με το όνομα Spooky Tooth παρά τις έντονες αντιδράσεις των μελών της μπάντας.
Ο Wright αποχώρησε από το συγκρότημα κι οι Harrison, Grosvenor και Kellie με τη βοήθεια μελών της Grease Band του Joe Cocker ηχογράφησαν τον δίσκο The Last Puff’ (1970). Είναι ο μοναδικός στην ιστορία τους που κυκλοφόρησε ως ‘’Spooky Tooth featuring Mike Harrison’’. Ακολούθησε περιοδεία και το συγκρότημα διαλύθηκε για δύο χρόνια.

Μετά τις όχι τόσο επιτυχημένες προσωπικές δουλειές τους στο διάστημα που ακολούθησε, οι Wright & Harrison, με νέα μέλη (στην κιθάρα ο μετέπειτα Foreigner, Mick Jones), επανακάμπτουν ως Spooky Tooth για την κυκλοφορία του δίσκου You Broke My Heart So... I Busted Your Jaw  (1973, Νο. 84 Αμερική) και τον οποίο προώθησαν με περιοδεία.
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε ο δίσκος Witness, με τον αυθεντικό ντράμερ  Mike Kellie πίσω στις επάλξεις. O Harrison έφυγε μετά την κυκλοφορία του δίσκου, αφήνοντας τον Gary Wright μοναδικό αυθεντικό μέλος στον τελευταίο δίσκο που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία, με τίτλο Mirror (1974) πριν διαλυθούν οριστικά.Πέρασαν 25 χρόνια από τότε, όταν τα 4/5 της αυθεντικής σύνθεσης (χωρίς τον Wright) κυκλοφόρησαν έναν ακόμη δίσκο. Αρχικώς τα τέσσερα μέλη είχαν ηχογραφήσει τρία νέα τραγούδια, τα οποία προορίζονταν να συμπεριληφθούν σε δίσκο με αρχειακό υλικό. Μετά από παρότρυνση και οικονομική υποστήριξη εταιρείας δίσκων (Ruf Records) οι τέσσερεις ηχογράφησαν περισσότερα τραγούδια τα οποία κυκλοφόρησαν με τον τίτλο Cross Purpose(1999).

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

• Spooky Two (1969)
• You Broke My Heart So… I Busted Your Jaw (1973)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΟΣ

4/5/17

Πηγή:Rockmachine.gr

Alfred Hitchcock's Tour Of The Psycho Set | Behind The Screams | Psycho ...

 Ο σκηνοθέτης Alex Cox ένας σκηνοθέτης αρκετά γνωστός στη χώρα μας και, θα έλεγα αγαπητός από μια μερίδα του κοινού. Όμως ,η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ,το  "Repo Man" που γύρισε το 1984,τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτηση του από το UCLA,δεν προβλήθηκε ποτέ στης ελληνικές αίθουσες, μια και ο εδώ αντιπρόσωπος της Universal την θεώρησε αντιεμπορική και την έκλεισε στα κουτιά της (παρόλο που στης ΗΠΑ χαλούσε κόσμο, προσελκύοντας όλο και περισσότερο το νεανικό κοινό, για να γίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα cult movie). 

Στο βίντεο όμως ,το τότες VHS κυκλοφόρησε κανονικότατα  .Και παρόλο που η μικρή οθόνη δεν έχει δεν έχει τη μαγεία της μεγάλης ,μεταδίδει την παράνοια της ζωής των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στη σύγχρονη Αμερική ,γιατί αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα τούτης της πραγματικά πανκ ταινίας που ο  ,πρωτότυπος τίτλος της καταδηλώνει τον κατασχετή ,τον άνθρωπο που πληρώνεται για να παίρνει πίσω(να αφαιρεί, δηλαδή να κλέβει) από τους ιδιοκτήτες τους τα αυτοκίνητα που αγόρασαν, αλλά που  καθυστερούν να εξοφλήσουν της δόσεις τους.

Κατασχετής γίνεται ο Emilio Estevez  στον ρόλο του Όττο , ένας νεαρός πανκ που απολύεται από την προηγούμενη δουλειά του και συνδέεται με τον Harry Dean Stanton στον ρόλο του Μπαντ ,ένα φτωχό τύπο ,που διευθύνει μια εταιρεία επενάκτησης αυτοκινήτων.

Το παίζοντας με τον κίνδυνο (όπως είναι ο τίτλος της ταινίας στο βίντεο) είναι μια πανκ κωμωδία ,που έχει ένα ύφος ανάλογο εκείνου του καταραμένου άσματος(The Evil Dead).

Ένα φίλμ που φανέρωσε ,σε ανύποπτο ίσως χρόνο ,την αφηγηματική δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη του και την εκπληκτική του ικανότητα να συνδέει  μεταξύ τους οπτικά τα πιο τρελά γεγονότα .

Aκόμα και αν δεν έχετε (έχουμε) πλήρη επίγνωση των 80’s το Repo Man είναι υπερβολικά cool για να το προσπεράσετε. Είναι σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Emilio Estevez (που μετά το The Outsiders έχει πάλι την ευκαιρία να παίξει κάτι-σαν-επαναστάτη).

Ο  μεγάλος και σπουδαίος σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι έγινε 88 χρονών

.Ο Ρομάν Πολάνσκι/ Roman Polanski ανήκει σε μια γενιά ευρωπαίων σκηνοθετών που ανδρώθηκαν τα πρώτα χρόνια μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο.Γεννημένος στο Παρίσι από πολωνούς γονείς, ο Ρομάν Πολάνσκι σπούδασε Τέχνες και κινηματογράφο στην Κρακοβία και το Λοτζ και ξεκίνησε την καριέρα του στα 14, ως ηθοποιός. Το σινεμά του Πολάνσκι είναι βαθιά πεσιμιστικό, αφού στις ταινίες του οι ήρωες, άνδρες και γυναίκες, υποκύπτουν όχι χωρίς αντίσταση στις δυνάμεις του Κακού. Η  πρώτη του αγγλόφωνη ταινία είναι το Αποστροφή με την Κατρίν Ντενέβ το οποίο κέρδισε την Αργυρή Αρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου.Στη συνέχεια σκηνοθετεί τις ταινίες Ο χορός των Βρυκολάκων (μια μαύρη κωμωδία που σαρκάζει τα κλισέ των ταινιών τρόμου), Το μωρό της Ρόζμαρι (υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου, μια κλασική ταινία ψυχολογικού τρόμου, αλλά και μια αλληγορία για την περιπέτεια της εγκυμοσύνης), Μάκβεθ , Chinatown (υποψήφιο για 11 Όσκαρ, ένα φιλμ νουάρ που αποκαλύπτει την κρυφή και αποκρούστική πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας), Ο ένοικος (ίσως η καλύτερη ταινία του Πολάνσκι στην οποία υποδύεται ο ίδιος τον κεντρικό ρόλο, μια παρουσίαση του σκοτεινού κόσμου ενός αυτόχειρα).