Γουόλτερ Ματάου.40 χρόνια καριέρας σε θέατρο και κινηματογράφο, 50 ταινίες και ένα βραβείο «Οσκαρ» Β` ανδρικού ρόλου στην ταινία «Ενας υπέροχος απατεώνας», μια από τις πολλές κωμωδίες που έκανε μαζί με τον Τζακ Λέμον. Η ταινία αυτή σηματοδότησε την πρώτη συνεργασία του Ματάου με τον Τζακ Λέμον με τον οποίο αποτέλεσε κινηματογραφικό δίδυμο που συνεργάστηκε μαζί σε συνολικά 10 ταινίες.Το 1955, θα ξεκινήσει η κινηματογραφική του καριέρα σε ρόλους «κακών», ενώ αναδείχτηκε ένας από τους καλύτερους καρατερίστες του Χόλιγουντ. Ξεχώρισε για πρώτη φορά δίπλα στον Ελβις Πρίσλεϋ παίζοντας τον μοχθηρό ιδιοκτήτη κλαμπ στο «King Creole» (1958) του Μάικλ Κέρτιζ. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και με την βοήθεια του Γουάιλντερ ο Ματάου καταξιώθηκε στον χώρο της κωμωδίας. Κατάφερε να αναδείξει ευαισθησία και χάρη μέσα από την όψη της πονηρίας και της κακίας. Μπρούτος και αγροίκος στην εμφάνιση ειδικεύθηκε σε ρόλους απατεώνων και επιτήδειων.
Το 1988 θα συμπρωταγωνιστήσει με τον Μπενίνι στον «Διαβολάκο», ενώ η τελευταία του ταινία είναι «Η κλήση σας προωθείται»
Τρίτη 29 Ιουνίου 2021
OιRiot ήταν πάντα μπροστά από την εποχή τους, και παρ’όλο που ο Mark Reale έκανε, από επιλογή ή από ανάγκη, αλλαγές στο lineup με ρυθμούςSteve Harris των πρώτων Iron Maiden χρόνων, πάντα φαινόταν να μαζεύει γύρω του άτομα που διατηρούσαν και τα χαρακτηριστικά του Riot ήχου και συνεισέφεραν σε καινοτομίες.
Από το ‘Warrior’ μέχρι το ‘Swords and Tequila’, το αμερικάνικο συγκρότημα ήταν κατηγορία από μόνο του, heavy πριν την έκρηξη του NWOBHM, power πριν ο μουσικός κόσμος εφεύρει το χαρακτηρισμό, σχήμα που έπαιζε ό,τι ήθελε και το έκανε καλά.
Ήταν επίσης συγκρότημα που ποτέ δεν πούλησε και που διαρκώς πάλευε με τη λήθη.
Η έλλειψη ευρείας αναγνώρισης παραλίγο να τους διαλύσει πριν καν μπει η δεκαετία του ’80, η Capitol τους «έριξε» δύο φορές στη συνέχεια, η συνοχή τους χάθηκε και τελικά η κατηφόρα οδήγησε στο χαμό το 1984.
Αλλά Mark Reale και Riot είναι ταυτόσημα. Δεν μπορούν να υπάρξουν χωριστά. Και ο Reale έκανε τα πάντα για να ξαναζωντανέψει το όραμά του.
Το κατάφερε. Ήταν ο μόνος από την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος που πέρασε στη δεύτερη. Ήταν το συγκρότημα.
Και εγένετο ξανά Riot, με το ‘Thundersteel’ να φέρνει μια νέα εποχή.
Πηγή:Rockrooster.gr
Κυριακή 27 Ιουνίου 2021
Savatage: Επανακυκλοφορεί σε βινύλιο η δισκογραφία τους
Μαζική επανακυκλοφορία της δισκογραφίας των Savatage ετοιμάζεται για τους επόμενους μήνες.
Τις επανακυκλοφορίες θα προλογίσει μια ειδική έκδοση του τραγουδιού ‘The Hourglass’ από το ‘The Wake of Magellan’ που θα κυκλοφορήσει σε μόλις 2000 αντίτυπα στις 31 Ιουλίου 2021 στη Γερμανία και στις 6 Αυγούστου 2021 διεθνώς.
Όσο για την κυρίως σειρά δίσκων των Savatage, αυτή θα γίνει διαθέσιμη ξεκινώντας από τις 20 Αυγούστου 2021, με το ντεμπούτο ‘Sirens’ να αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία, ενώ επιπλέον μαζί του θα επανακυκλοφορήσει και το EP του 1984 ‘The Dungeons Are Calling’, σε εκδόσεις μαύρου και χρωματιστού βινυλίου.
Ειδικά στην περίπτωση του ‘The Dungeons Are Calling’ το χρωματιστό βινύλιο θα συνοδεύεται από το 7ιντσο single του ‘City Beneath the Surface’.
Καλά τα νέα για τους οπαδούς των Savatage – η μπάντα κυκλοφορεί τους δίσκους της σε συνεργασία με την Ear Music σε βινύλιο για πρώτη φορά εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία.
Θα υπάρχουν περιορισμένες συλλεκτικές εκδόσεις σε χρωματιστό βινύλιο, με επιπλέον τραγούδια, φωτογραφίες από τα παρασκήνια, αναμνηστικά και πολλές εκπλήξεις. Θα υπάρχουν επίσης κανονικά βινύλια.
Μερικά από αυτά τα τραγούδια δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ!
Πρώτη στο πρόγραμμα κυκλοφοριών μας είναι μια περιορισμένη έκδοση 10 ιντσών δίσκου με εξώφυλλο για το ‘The Hourglass’ – η ημερομηνία κυκλοφορίας είναι 6 Αυγούστου.
20 Αυγούστου θα είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας για τα ‘Sirens’ και The Dungeons Are Calling’.
Μακάρι οι επανακυκλοφορίες αυτές να είναι προάγγελος της επιστροφής της μπάντας, γιατί οι συλλεκτικές εκδόσεις μπορεί να είναι ωραίες, αλλά ενεργοί Savatage με νέο υλικό είναι ακόμη καλύτεροι, και πιθανότητες υπάρχουν.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, το 2021 θα έχει Savatage.
44 χρόνια πριν είχε τρελάνει κόσμο σε Ιταλία και όσους τον ήξεραν
Dead and Buried(1981).O σκηνοθέτης του Poltergeist 3, GaryA. Sherman σε μια από τις πιο αναπάντεχες εκπλήξεις εκείνης της χρονιάς. Το σενάριο είναι του Dan O Bannon(Alien) και παίζει ο μετέπειτα διάσημος Freddy krueger στο Nightmare at the Elm street, Robert Englund. Εάν υπάρχει μια ταινία βαθειά χαραγμένη στη μνήμη μου εξαιτίας του τόσο αναπάντεχου και ερωτικού προλόγου της, αυτή είναι το Buried Alive.
Πάντα μου άρεσαν τα παλιά ορεινά χωριά. Ήξεραν να με βάζουν σε μια ατμόσφαιρα «Ζώνης του Λυκόφωτος». Όπως καταφέρνει να κάνει και ο Gary Sherman που με το Dead & Buried συνεχίζει το αντιτουριστικό κίνημα που ξεκίνησε ο Carpenter δυο χρόνια πριν με τον The Fog.
Τα σπέσιαλ εφέ είναι από τον θρυλικό Stan Winston(Predator-Alien-Wrong Turn).Ένα κλασικό θρίλερ με διάφορες γνωστές φατσούλες ηθοποιών που έγιναν γνωστοί μέσα από πολλές τέτοιες ταινίες. Tο εξώφυλλο κλασικό το οποίο το θυμάμαι να κοσμεί τα ράφια των video clubs εκεί στα μακρινά 80s και 90s.
Υπόθεση: Ο φόνος ενός ανυποψίαστου και αγαθιάρη ζωγράφου, μετά από μια επίσκεψη σε ένα χωριό ο οποίος πέφτει στα δίχτυα των χορτασμένων για αίμα κατοίκων του χωριού. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας αστυνομικός καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται , με άλλους φόνους και τα θύματα να αυξάνονται.
Σάββατο 26 Ιουνίου 2021
Η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου έγραψε ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα για την αιώνια πάλη του καλού και του κακού, τοποθετώντας την ιστορία της κάπου στις Σέρρες, μέσα σε κάτι παρακμιακά επαρχιακά μπουζούκια και ντόπια μπουρδέλα, εκεί που ο υπόκοσμος τάζει αγάπη και πουλάει έρωτα, πληρωμένο με κίτρινα χαρτονομίσματα και ποτισμένο με πολύ αίμα και κακής ποιότητας κοκαΐνη.Ο κάθε χαρακτήρας του βιβλίου μια ξεχωριστή οικεία προσωπικότητα που μπορεί να σου θυμίσει κάποιον που πέρασε κι απ΄την δική σου ζωή.
Στο μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας θα διαβάσεις για την απιστία, την εξαναγκαστική πορνεία, την μαστροπεία, τη διακίνηση ναρκωτικών, τη ματσίλα, τη διαφθορά στην αστυνομία, το εμπόριο λευκής σαρκός αλλά και την αγνή αγάπη, τον ανιδιοτελή έρωτα, την φιλία και τη μητρότητα. Θα δεις πως στην εποχή του netflix και του messenger μερικά κορίτσια- ακόμα- οι οικογένειές τους θέλουν να τα ξεφορτωθούν με προξενιά. Θα διαβάσεις πόσο ‘κοστίζει’ μια παρθένα από τη Βουλγαρία. Θα συγκινηθείς, θα γελάσεις, θα φρίξεις, θα καταλάβεις για ακόμα μια φορά πως η ζωή είναι κυρίως άδικη και θα πληροφορηθείς πως ακόμα σπάνε πιάτα όταν έρχονται σε κέφι στις –πολύ- λαϊκές πίστες.
Πρέπει να διαβάσεις αυτό το βιβλίο. Γιατί δεν φοβάται τις λέξεις και τις τολμηρές περιγραφές, τις ωμές σκηνές σεξ και βίας και κυρίως γιατί λέει την αλήθεια. Μια αλήθεια που μόνο μια γυναίκα με μεγάλη φαντασία και αρκετό ταλέντο μπορεί να διαχειριστεί όπως η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου, η οποία σέρβιρε κάθε ήρωα και ηρωίδα του βιβλίου της με τόσο παραστατικό τρόπο που τους είδα μπροστά μου: άκουσα ακόμα και τα καψουροτράγουδα του Mπάμπη του Στάκουρα, μύρισα μέχρι και το πατσουλί της τσατσάς Σουλάρας, ενώ πόνεσα με το ξύλο που έριχναν οι μπράβοι στις πουτ@νες.
Πως εμπνεύστηκες την ιστορία που έγραψες; Γιατί την τοποθετείς στις Σέρρες;
«Το ζιζάνιο στο μυαλό για να γράψω ένα τέτοιο στόρι μου το έβαλε ο φίλος τραγουδιστής Πάνος Μπλέτζας. Το επεξεργάστηκα, έκανα έρευνα και έπεφτα συχνά πάνω σε δυσάρεστα νέα περί εμπορίου λευκής σαρκός, ακόμα και από κοντινά μου άτομα που ήξεραν θύματα. Ξεκίνησα σοβαρά να το γράφω ύστερα από μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση που με βοήθησε να πλάσω τον κεντρικό ήρωα. Ήθελα ένα μέρος μακριά από τα στενά Αθηναϊκά πλαίσια. Ένα μέρος που να μην έχουμε χιλιοδεί σε βιβλία. Είχα πάει παλιότερα εκδρομή στις Σέρρες με την οικογένειά μου και μου άρεσαν τα τοπία της και οι άνθρωποι. Επίσης είναι στα σύνορα μας οπότε εξυπηρετεί την εξέλιξη του σεναρίου μου. Έτσι τις διάλεξα.»
Έχεις προσωπική πείρα από τα επαρχιακά μπουζούκια ή είναι όλες οι εξαιρετικά εύστοχες περιγραφές αποτέλεσμα της φαντασίας σου;
«Έχω προσωπική εμπειρία από μπουζούκια γενικά αφού έχω πάει ως πελάτισσα και έχω δουλέψει παράλληλα με τις σπουδές μου και την δημοσιογραφία ως λουλουδιού στον Βέρτη και σε άλλα μαγαζιά. Σίγουρα έχω χρησιμοποιήσει τη φαντασία μου που συνήθως καλπάζει αλλά ναι έχω και βιώματα. Έζησα και ένα χρόνο στη Λαμία πάω κάθε καλοκαίρι στον Κόρφο και γενικά έχω αίσθηση της επαρχίας.»
Ποια είναι τα τρία μηνύματα που θέλεις να περάσεις μέσα από το βιβλίο σου;
«Να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο και να δείξω τις ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Να δείξω οτι και η δύναμη της φιλίας είναι σημαντική. Ότι το σεξ έχει δύο πτυχές. Το κατ επιλογήν σεξ είναι όλα τα λεφτά και πρέπει να το έχουμε απενοχοποιημένο στο μυαλό μας σε αντίθεση με το εξαναγκαστικό.»
Πιστεύεις στον πραγματικό έρωτα στην Ελλάδα του 2021; ή ακόμα ο άνδρας και η γυναίκα τον έχουν στο μυαλό τους εντελώς διαφορετικά;
«Αν με ρώταγες πριν δέκα χρόνια θα σου έλεγα πως ναι. Πίστευα στον πραγματικό έρωτα και μάλιστα περίμενα και τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο ως φύση καλλιτεχνική και ίσως βαθιά ρομαντική. Η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα όταν το ροζ συννεφάκι μου διαλύθηκε πολύ πριν το 2021. Πλέον ζω ρε ρυθμούς ρεαλισμού και τα γραπτά μου είναι καρφίτσες που τρυπάνε ροζ μπαλόνια. Τέλος, δε θεωρώ ότι είναι θέμα φύλου το πως βλέπει κάποιος ή κάποια τον έρωτα αλλά ψυχοσύνθεσης ξεκάθαρα.»
Υπάρχει ομορφιά στο λούμπεν περιθώριο κι αν ναι ποια είναι αυτή;
«Υπάρχει μια κρυφή γοητεία και μια γνησιότητα που δε βλέπεις πλέον συχνά. Όλα είναι πολύ επιφανειακά για τα γούστα μου και κάπως χαζογκλαμουράτα».
Αν ήσουν η ίδια μια ηρωίδα του βιβλίου σου ποια θα ήσουν και γιατί;
«Όλως παραδόξως θα πω η Μιρέλα. Εκ πρώτης λες ότι είναι εγκλωβισμένη και πικραμένη που έχασε τον Αντώνη. Όμως είναι μεγαλύτερη σε ηλικία, έχει ζήσει τα πάντα, είναι πανέμορφη, έχει πάρει σοβαρές ρεαλιστικές αποφάσεις στη ζωή της που της δίνουν τη ζωή που επιθυμεί. Δε κολλάει πουθενά. Είναι η γυναίκα βοηθός-συνεργός της μαφίας που ξέρει πως να στέκεται σε όλες τις περιστάσεις και αυτό σημαίνει ευφυία.»
Για ποιο λόγο να διαβάσει το βιβλίο σου ένας άνδρας και για ποιο μια γυναίκα;
«Και τα δύο φύλα για να δουν κατάματα τον εικονικό παράδεισο του χρήματος που του πλασάρουν ως ιδανικό, τη βρομιά της κοινωνίας μας και τις παθογένειές της. Βέβαια εδώ παίζει ρόλο η ατομική παιδία και το μυαλό του καθενός. Μια γυναίκα για να αποδεχτεί την σεξουαλικότητα της, να έχει κρίση και να μη γίνεται υποχείριο και ένας άντρας για να μάθει να φέρεται καλύτερα.»
Μοιάζει ο μέσος Έλληνας με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου σου; ή ακόμα χειρότερα, μήπως θέλει να μοιάζει;
Με ρωτάς αν ο μέσος Έλληνας μοιάζει με τον Αντώνη που έχει ψυχή μαύρη σα το έρεβος; Χμμμ πάμε να το αποδομήσουμε αυτό. Ο Αντώνης ως φιγούρα έχει δομηθεί με μπόλικη ματσίλα. Είναι συμφεροντολόγος, φαλλοκράτης, σεξιστής και ιντριγκάρεται από το παράνομο από όπου βγάζει και πολλά λεφτά. Είναι αντικειμενικά σέξι αρσενικό, κυκλοφορεί με πολλές γυναίκες, έχει αυτή που θέλει και ξεγλιστράει σα το χέλι. Ίσως ο μέσος άνθρωπος γενικά να ήθελε να έχει κάποιες από τις ανέσεις και τα προνόμιά του αλλά το να θέλει να μοιάσει σε ένα μαστροπό είναι βαριά κουβέντα. Τέλος, θεωρώ ότι δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν σεξιστές και φαλλοκράτες οπότε ναι κάποιοι του μοιάζουν.
UNKED.GRPUNKED.GRUNKED.GR
Έλενα Φάκου
Την Έλενα την βρίσκετε και στο προσωπικό της rebel spot, www.rebelchic.gr
The Thomas Crown Affair (1968).Ο Σκηνοθέτης Norman Jewison(in the heat of the night 1967) παίρνει το στιλιστικό χιούμορ των caper movies των 1960 και το δημιουργικό ύφος παρατηρώντας τους Claude Lelouch, Jean-Luc Godard και πετυχαίνει μια απλά ασυναγώνιστη και άψογη σκηνοθεσία. Οι Steve McQueen, Faye Dunaway δεν ερμηνεύουν αλλά χορεύουν στους ρυθμούς του Jewison, ο οποίος τους χαρίζει την πιο όμορφη οπτικά εμφάνιση τους.
Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Όσκαρ, κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το «Ανεμόμυλοι του μυαλού σου» του Μάικλ Λεγκράντ. Το 1999 κυκλοφόρησε ένα νέο ριμέικ και ένα δεύτερο ριμέικ ήταν σε εξέλιξη στα στάδια παραγωγής το 2016. Yπόθεση: Νέος όμορφος εκατομμυριούχος εκκεντρικός έχει κάνει την τέλεια κλοπή και ξέρει ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος για να τον ανακαλύψει. Νέα όμορφη σέξι με ακαταμάχητο στυλ τέλειο λαγωνικό που πάει κατευθείαν στον στόχο της, με τον δικό της ακαταμάχητο τρόπο.
Τρίτη 22 Ιουνίου 2021
H Μέριλ Στριπ έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικές από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών και εδώ θα βρεις μερικές.
ΗΜέριλ Στριπ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1949 και χθες έκλεισε αισίως τα 71 χρόνια. Είναι μία από τις πιο διάσημες Αμερικανίδες ηθοποιούς της σύγχρονης εποχής και έχει παίξει σε μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες των τελευταίων χρόνων, αφού μετράει ήδη πολλά χρόνια επιτυχημένης καριέρας στην υποκριτική.
Η Μέριλ Στριπ πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1971 στο έργο The Playboy of Seville και στην τηλεόραση το 1977 με την τηλεταινία The Deadliest Season, αλλά ομολογουμένως οι μεγαλύτερες επιτυχίες της αφορούν τον κινηματογράφο.
Από πολύ νωρίς κέρδισε υποψηφιότητες για Όσκαρ, αλλά και τα πολύτιμα αγαλματίδια, προμηνύοντας την ένδοξη καριέρα που ερχότα. Η Μέριλ Στριπ έχει λάβει συνολικά 21 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας τρία, και 32 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, κερδίζοντας οκτώ και είναι η ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα στην ιστορία του κινηματογράφου.
Έχει επίσης βραβευθεί με δύο Βραβεία Έμμυ, δύο Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών, δύο BAFTA, ένα βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών, το Τιμητικό βραβείο της Χρυσής Άρκτου για το 2012, ενώ έχει λάβει και πέντε υποψηφιότητες για Βραβείο Γκράμι. Το 2004 βραβεύθηκε με το Life Achievement Award από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Παρακάτω θα βρεις μερικές ταινίες που αξίζουν το χρόνο σου, αν θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα τη Μέριλ Στριπ μέσα από την υποκριτική της.
1. Κράμερ εναντίον Κράμερ
Ένας εργασιομανής άντρας εγκαταλείπεται από τη γυναίκα του. Όταν πια μαθαίνει να φροντίζει το γιο του και μάλιστα απολύεται από τη δουλειά του, γιατί παραμελεί τα καθήκοντά του, η πρώην γυναίκα του ξαναεμφανίζεται και διεκδικεί την κηδεμονία.
2. Ο διάβολος φοράει Prada
Η Άντι, μια τελειόφοιτος σχολής δημοσιογραφίας με μποέμ αντιλήψεις για τη ζωή και τη μόδα, υποφέρει τα πάνδεινα από την αυταρχική αφεντικίνα της Μιράντα Πρίστλι, διευθύντρια διάσημου περιοδικού μόδας, που της αρέσει να εξευτελίζει τους ανθρώπους οι οποίοι δουλεύουν σαν σκλάβοι γύρω της.
3. Η Σιδηρά Κυρία
Μια γηραιά, χτυπημένη από το Αλτσχάιμερ Μάργκαρετ Θάτσερ «επιστρέφει» στην πολιτική της σταδιοδρομία, από τη δεκαετία του ’50 ως την ενδεκαετή και πλέον πρωθυπουργική της θητεία.
4. Η Επιλογή της Σόφι
Μια Πολωνέζα που έχει ζήσει φρικτά χρόνι στο Αουσβιτς, μετά το τέλος του πολέμου γνωρίζεται με ένασυγγραφέα και έναν Εβραίο διανοούμενο και ζουν ένα “ερωτικό τρο” δίχως αυτή να μπορεί να διαλέξει έναν από τους δύο.
5. Julie and Julia
Το 1948 η Τζούλια Τσάιλντ και ο διπλωμάτης σύζυγός της βρίσκονται στο Παρίσι, όπου εκείνη αποφασίζει, για να σκοτώσει το χρόνο της, ν’ ασχοληθεί με τη μαγειρική. Μισόν αιώνα μετά, η 30χρονη Τζούλι Πάουελ βάζει μπρος ένα φιλόδοξο σχέδιο: να μαγειρέψει σε 365 μέρες τις 524 συνταγές της διάσημης σεφ Τζούλια Τσάιλντ.
Πηγή:neolaia.gr
Κυριακή 20 Ιουνίου 2021
O James Cameron επιστρέφει στο πλοιάριο που ακόμα τον στοιχειώνει για να σκηνοθετήσει με ένα πρωτόγνωρο τρόπο την μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι στον Τιτανικό χιλιάδες μέτρα κάτω από την θάλασσα.
Τα «Φαντάσματα Της Αβύσσου» είναι η μοναδική περιήγηση εκεί όπου σχεδόν χίλιες πεντακόσιες ψυχές έχασαν τη ζωή τους πριν από έναν αιώνα: στο θρυλικό ναυάγιο του Τιτανικού. Συνοδευόμενοι από ομάδα ειδικών ναυτικών και ιστορικών, ο Τζέιμς Κάμερον και ο φίλος του ηθοποιός Μπιλ Πάξτον, εξερευνούν τα συντρίμμια του πλοίου, εσωτερικά και εξωτερικά, όπως ποτέ άλλοτε. Ολες οι συγκλονιστικές εικόνες από το σκουριασμένο ναυάγιο και όλη η αγωνία του ταξιδιού με τα απρόοπτα και τις δυσκολίες περικλείονται σε ένα ντοκιμαντέρ που ρίχνει φως όχι μόνο στα συντρίμμια του Τιτανικού αλλά και σε μια από τις πιο πρωτοποριακές υποβρύχιες εξερευνήσεις που έγιναν ποτέ.
Με συνεντεύξεις από τον Τζέιμς Κάμερον και τον Μπιλ Πάξτον και με ένα επιπλέον αφιέρωμα για την κινηματογράφηση αυτής της αποστολής, τα «Φαντάσματα Της Αβύσσου» αποτελούν μια αξέχαστη εμπειρία, ένα ταξίδι στο παρελθόν, ένα συλλεκτικό ντοκιμαντέρ που θα κρατήσει τον Τιτανικό για πάντα ζωντανό, ακόμα και όταν σε είκοσι, το πολύ τριάντα χρόνια, το καλυμμένο με σκουριά και βακτήρια πλοίο θα έχει πλήρως διαλυθεί.
DEAD RECKONING(1947) 14/4/2011
Συντάκτης corto
Κλασσικό φιλμ νουάρ, με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό που απογείωσε και χαρακτήρισε το είδος αυτό. Χωρίς την μορφή του Μπόγκυ, όλα αυτά τα αστυνομικά με τις κοφτές ατάκες(τι διαλόγους του έγραφαν οι άνθρωποι!!!), την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, τις γροθιές και το φτηνό αλκοόλ, τα κυνηγητά στα σκοτεινά αδιέξοδα σοκάκια και τις μοιραίες γυναίκες, δεν θα είχαν την υπόσταση που απέκτησαν, ούτε φυσικά την αναγνώριση του κοινού. Ο Humphrey Bogart ήταν η κορυφαία προσωπικότητα στην ιστορία αυτού του κινηματογραφικού είδους και στο «Dead Reckoning» του 1947 καταθέτει τα διαπιστευτήρια του για ακόμη μια φορά. Μέσα στις 3-4 καλύτερες ερμηνείες του σε φιλμ νουάρ, η ταινία του John Cromwell έμεινε κλασσική και άφθαρτη στο πέρασμα του χρόνου. Ήταν η μοναδική ταινία του είδους αυτού που σκηνοθέτησε. Όλες οι υπόλοιπες κινήθηκαν σε διαφορετικά κινηματογραφικά μονοπάτια. Από τα θεατρικά του Broadway μέχρι ιστορικά, αισθηματικά και αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές, η καριέρα του είχε λίγο απ` όλα. Η Columbia Pictures του ανέθεσε το σενάριο των Gerald Drayson Adams, Sidney Biddell, Steve Fisher και Oliver H.P. Garrett, κι αυτός το φιλμάρισε υποδειγματικά. Η μουσική είναι του Marlin Skiles, παραγωγή από τον Sidney Biddell, πολύ καλή φωτογραφία από τον Leo Tover, εξαιρετικό μοντάζ από τον Gene Havlick. Πλάι στον Bogart η Lizabeth Scott, ιδανική στο ρόλο της γυναίκας – παγίδας, με την απαραίτητη γοητεία και εκείνο το φοβισμένο βλέμμα που άλλοτε ενισχύει και άλλοτε διαλύει τις υποψίες… Πιστεύω ότι ήταν και το καλύτερο της πέρασμα μπροστά από την οθόνη, αφού στα υπόλοιπα απλά δεν έπεισε. Η ατμόσφαιρα που καλύπτει το φιλμ είναι πέρα για πέρα `40ς, αντιπροσωπευτική της ασπρόμαυρης αστυνομικής οπτικής της εποχής, με γρήγορα πλάνα και ρυθμό και κάποιες ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης, όπου περιστρέφεται ένα ρομάντζο και ελαφρύνει τη φορτισμένη υπόθεση.
Όσο πιο πολλά μέτρα ταινίας κυλούν στη μηχανή προβολής, τόσο πιο περιπλέκονται τα πράγματα και αναιρούνται οι αρχικές υποψίες του θεατή. Οι ανατροπές είναι συνεχόμενες και αυτό προσθέτει γοητεία στο φιλμ. Ο Ριπ(Bogart) συνοδεύει τον φίλο του Τζώνυ(William Prince), σε ένα ταξίδι στην Ουάσινγκτον, όπου και οι δύο τους πρόκειται να παρασημοφορηθούν για την ανδρεία που επέδειξαν στις μάχες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ο Τζώνυ το σκάει από το τραίνο ξαφνικά και ο πρωταγωνιστής ρίχνεται στην αναζήτηση του συμπολεμιστή μου, με ελάχιστα στοιχεία στα χέρια. Ο δρόμος θα τον φέρει στο Gulf City, όπου θα τον βρει νεκρό και όλα τα στόματα κλειστά. Εκεί θα γνωρίσει την φιλενάδα του μακαρίτη(Lizabeth Scott) και θα μάθει το μυστικό που σκεπάζει αυτή την φυγή. Η ταινία βέβαια ξεκινάει απ` το τέλος και αρχίζει να ξετυλίγεται σαν μια αφήγηση του πρωταγωνιστή προς έναν στρατιωτικό ιερέα, απ` τον οποίο αναζητάει βοήθεια ενώ τον κυνηγούν μάλλον με άγριες διαθέσεις… Το καστ συμπληρώνουν οι πολύ καλοί Marvin Miller, Wallace Ford, Robert Scott και Morris Carnovsky στο ρόλο του αρχιμαφιόζου της πόλης. Αντί για συγκεκριμένη σκηνή ή ατάκα, σας προτείνω να είστε προσεκτικοί στην διάρκεια προβολής της ταινίας, γιατί είναι τόσες αυτές που ξεχωρίζουν, που θα ήταν κρίμα να διαφύγει κάποια της προσοχής σας! Οι φίλοι του είδους θα το έχετε δει σίγουρα παραπάνω από μια φορά, αλλά μια ακόμη δεν κάνει κακό!
Πηγή:cineoasis.wordpress
MR DEEDS GOES TO TOWN(1936)
Μια κωμωδία όπου δεν μπορείς να γελάσεις, εύκολα τουλάχιστον, τι μπορεί να είναι άραγε; Σε ποια κατηγορία να την εντάξεις; Ένα μάθημα ζωής 115 λεπτών; Η αφήγηση κάποιων αρχέγονων κοινωνικών ολισθημάτων; Μια άλλη όψη της απληστίας; Η διαχρονική πάλη για την επιβίωση, που δεν κοιτά τίποτε προκειμένου να εξατομικευτεί; Ένας κυκεώνας υπεκφυγών; Ή η μάχη για το συμφέρον, με θέα την κατάταξη βάση επίγειου πλούτου; Όποιο κι αν διαλέξετε, απ` όποιο πρίσμα κι αν δείτε το φιλμ, το σίγουρο είναι ότι από τα γέλια θα περάσετε στον προβληματισμό, όπως σε κάθε δημιουργία του Frank Capra, Το παιγνίδι αυτό συναισθημάτων, είναι η αγαπημένη του νεραιδοιστορία και την αφηγείται καλύτερα από τον καθένα. Σπάνια σε αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκεις παραπάνω από 2-3 ακροατές που να βλέπουν τα ίδια πράγματα, μέσα από τη διήγηση. Είναι κι αυτό από τα εντελώς προσωπικά στοιχεία του Capra και θα το βρείτε σε κάθε του έργο.
Ένας αιθεροβάμονος, ρομαντικός και ξεχασμένος σε μια επαρχιακή κωμόπολη χαρακτήρας, παίρνει το τρομπόνι και την αφελή ποιητική του έκφραση, για να γνωρίσει τον κόσμο του τσιμέντου, της τρεχάλας, του «δήθεν», της αγχώδους επιβίωσης, του ψέματος και της υποκρισίας, στη «μεγάλη πόλη». Ένα θέμα που συναντήσαμε και στο Mr. Smith goes to Washington, όπου εκεί ο James Stewart έγινε γερουσιαστής από το πουθενά. Αυτή ακριβώς η θέληση του Capra να αποδώσει στις ημέρες του την κεντρική ιδέα του Αμερικάνικου ονείρου, όπου ο καθένας μπορεί να γίνει οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα, ενσωματώνοντας όμως με πικρόχολο τρόπο τις αντικειμενικές δυσκολίες της εφαρμογής και τονίζοντας το κόστος της επιτυχίας επάνω στις αξίες που πρέπει να ποδοπατηθούν, είναι κι αυτό που τον έκανε μοναδικό ανάμεσα στους μεγάλους του κινηματογράφου και ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο, σε κάθε σχολή επίδοξων συνεχιστών της τέχνης του. Βέβαια ο Capra διδάσκεται, αλλά δυστυχώς άλλος Capra δεν γεννιέται. Να κοπιάρεις μια τεχνική είναι κάτι που γίνεται, εύκολα ή δύσκολα. Να κοπιάρεις όμως τη ροή ενός χειμαρρώδους και γεμάτου ολόφρεσκες ιδέες μυαλού, είναι κάτι που η επιστήμη δεν έχει καταφέρει να αγγίξει σαν στόχο ακόμη. Και ίσως αργήσει πολύ.
Ο χωριάτης που αλλάζει ζωή σε λίγες ώρες, αυτή τη φορά αντί για γερουσιαστής θα είναι ένας κληρονόμος 20 εκατομμυρίων δολαρίων, την εποχή του μεγάλου κραχ και της Αμερικάνικης οικονομικής ύφεσης λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό είναι το σκηνικό της παράστασης, που φιλμάρει και εδώ υποδειγματικά ο Capra. Το σενάριο ανήκει στους Clarence Budington Kelland και Robert Riskin και είναι από τα καλύτερα που έπιασε ποτέ στα χέρια του ο σκηνοθέτης. Η Columbia Pictures έδωσε το πράσινο φως(και ποιο στούντιο θα έλεγε όχι στον Capra!), κι έτσι ο τότε ελάχιστα γνωστός στο κοινό Gary Cooper θα βρει την ευκαιρία να ενσαρκώσει ένα ρόλο μυθικό, στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. Δεν υπάρχουν φράσεις για να περιγράψουν τις υποκριτικές του ικανότητες και το ταλέντο, έτσι όπως αποτυπώνονται καρέ – καρέ σε κάθε πλάνο της ταινίας. Ο καλύτερος Cooper που είδατε ποτέ(ακόμη και από το High Noon), με σκηνές που άφησαν εποχή, όπως αυτή που μιμείται τον ήχο του τρομπονιού, ή αυτήν που χωρίς να ανοίγει το στόμα λέει τα πάντα με τις εκφράσεις του, καθισμένος στο εδώλιο! Δε μιλάμε για πειστικότητα σαν ηθοποιός, ή για το πόσο καλά μπήκε στο πετσί του ρόλου. Μιλάμε για την επιτομή της ερμηνείας μπροστά από κάμερες! Να μην μένουμε όμως μόνον στον λαμπερό νέο αστέρα του κινηματογράφου, κάτι που θα ήταν αδικία για όλα όσα έδωσαν όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του. Η αγαπημένη του σκηνοθέτη(με συμμετοχή σε όλες τους τις ταινίες!!!), Jean Arthur(δείτε την και στο γουέστερν Shane στα 53 της!), είναι πολύ σπουδαία ηθοποιός και μέσα στις καλύτερες της γενιάς της, κάτι που αποδεικνύει και εδώ. Από εκεί κι έπειτα, έχουμε τον ιδανικό «κακό» δικηγόρο Raymond Walburn, το δεξί χέρι του πρωταγωνιστή σε θέματα δημοσιότητας και διαχείρισης χρόνου, Douglass Dumbrille, αλλά και τους εξαιρετικούς George Bancroft, H.B. Warner, Ruth Donnelly και Walter Catlett. Όλοι όσοι από εσάς έχετε δει ταινίες της περιόδου 1928 – 1945, αυτά τα ονόματα θα τα έχετε παρατηρήσει ίσως στο καστ των περισσοτέρων παραγωγών!
And the Oscar goes to …Frank Capra! Κάπως έτσι πήρε το δεύτερο του βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά αδικήθηκε ο Gary Cooper, που αρκέστηκε σε μια από τις 5 συνολικά υποψηφιότητες του, για καλύτερη ανδρική ερμηνεία. Το φιλμ σάρωσε στα ταμεία και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Columbia και του Capra. Το 2002 οι Adam Sandler και Winona Ryder επιχειρούν ατυχώς να δώσουν μια πιο μοντέρνα εκδοχή στην ταινία και το μόνο που μπορώ να σας πω επ` αυτού, είναι απλά να την προσπεράσετε…
Πηγή:cineoasis.wordpress
Σάββατο 19 Ιουνίου 2021
SHENANDOAH(1965)
Μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο James Stewart. Anthony Mann και James Stewart σημάδεψαν τα γουέστερν της δεκαετίας του`50 οι δύο τους, ο πρώτος μπροστά και ο δεύτερος πίσω από τις κάμερες. Το σημερινό φιλμ μας πάει σε μια αιματοβαμμένη περίοδο της Αμερικάνικης ιστορίας, αυτή του εμφυλίου πολέμου.
Είναι μια καθαρά αντιπολεμική ματιά από τον σκηνοθέτη Andrew V. McLaglen και προβλήθηκε ενώ η χώρα του βρίσκονταν λίγα μόλις βήματα πριν την εμπλοκή της σε έναν ανόητο(όπως όλοι), πόλεμο, αυτόν του Βιετνάμ. Το σενάριο ήταν του James Lee Barrett και η παραγωγή του Robert Arthur. Ωραία η μουσική του Frank Skinner. Η ταινία βγήκε από τα στούντιο της Universal, με διάρκεια 105 λεπτά. Πολύ καλό το καστ και οι ερμηνείες όλων. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι καλύφθηκαν από τους James Stewart, Doug McClure, Glenn Corbett, Patrick Wayne, Katharine Ross και Rosemary Forsyth. Σε μικρότερους ρόλους εμφανίζονται και οι GeorgeKennedy, StrotherMartin, TimMcIntire, CharlesRobinson, DenverPyle και Kevin Hagen, μεταξύ άλλων. Διαπιστώνετε ότι όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν στο Shenandoah, ήταν μεγάλα ονόματα του Χόλυγουντ και με πολύ σημαντικές καριέρες. Ο Robert Arthur έκανε μια πολύ προσεγμένη παραγωγή και βοήθησε τον σκηνοθέτη να αποδώσει αυτά που θα κάλυπταν το σενάριο και θα το ξετύλιγαν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο στους θεατές. Κοιτάξτε τις λεπτομέρειες, όπως σας λέω σε κάθε ταινία, την πόλη, τα σκηνικά, τους χώρους γενικότερα, ακόμη και τα πρόσωπα και την κίνηση των κομπάρσων, για να δείτε ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Στα εξωτερικά γυρίσματα ο διευθυντής φωτογραφίας William H. Clothier, αποδεικνύεται ακόμη ένα δυνατό χαρτί του φιλμ, με τα έξοχα πλάνα που επιλέγει. Η υπόθεση θυμίζει το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, αλλά σε πιο βίαιη εκδοχή! Ο James Stewart είναι ο πάτερ – φαμίλιας με τα 8 παιδιά, που προσπαθεί να μείνει αμέτοχος από τα αιματηρά γεγονότα και τον πόλεμο που μαίνεται γύρω από την φάρμα του στην Βιρτζίνια. Ο ένας του γιός όμως θα μπλέξει μέσα στα πλοκάμια του μίσους και θα φύγει με τον στρατό της Ομοσπονδίας. Η επιστροφή του σαν κυνηγημένου, δεν είναι αυτό που σίγουρα φαντάζονταν ο νέος, ούτε και οι περιπέτειες που θα ζούσε και θα μετέφερε μαζί του, επηρεάζοντας τις ζωές όλων στην οικογένεια του. Νομίζω ότι τα 105 λεπτά εδώ, είναι ακριβώς όσα χρειάζονται για να ξεδιπλωθεί το σενάριο και η αφήγηση του σε καρέ. Η ταινία δίνει κι άλλες διαστάσεις, όπως το μίσος και οι δρόμοι του, το οικογενειακό δράμα και αποφεύγει να πέσει στα μονοπάτια του στυλιζαρισμένου και του χιλιοειπωμένου, κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος για τον θεατή. Την τοποθετώ μέσα στις καλύτερες που γυρίστηκαν στην δεκαετία του`60 με καθαρά Αμερικάνικα κεφάλαια και παραγωγή. Ένα χρόνο μετά(1967), θα άλλαζαν πολλά και αυτά θα σας αφηγηθώ στο επόμενο μέρος του αφιερώματος, όταν θα μιλήσουμε για την Ιταλική εκδοχή στο γουέστερν, που έφερε πολλές αλλαγές στο είδος. Μέχρι τότε, δείτε καμιά από τις προτεινόμενες ταινίες, για να έχουμε και να κουβεντιάζουμε για όλα αυτά!
