MR DEEDS GOES TO TOWN(1936)
Μια κωμωδία όπου δεν μπορείς να γελάσεις, εύκολα τουλάχιστον, τι μπορεί να είναι άραγε; Σε ποια κατηγορία να την εντάξεις; Ένα μάθημα ζωής 115 λεπτών; Η αφήγηση κάποιων αρχέγονων κοινωνικών ολισθημάτων; Μια άλλη όψη της απληστίας; Η διαχρονική πάλη για την επιβίωση, που δεν κοιτά τίποτε προκειμένου να εξατομικευτεί; Ένας κυκεώνας υπεκφυγών; Ή η μάχη για το συμφέρον, με θέα την κατάταξη βάση επίγειου πλούτου; Όποιο κι αν διαλέξετε, απ` όποιο πρίσμα κι αν δείτε το φιλμ, το σίγουρο είναι ότι από τα γέλια θα περάσετε στον προβληματισμό, όπως σε κάθε δημιουργία του Frank Capra, Το παιγνίδι αυτό συναισθημάτων, είναι η αγαπημένη του νεραιδοιστορία και την αφηγείται καλύτερα από τον καθένα. Σπάνια σε αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκεις παραπάνω από 2-3 ακροατές που να βλέπουν τα ίδια πράγματα, μέσα από τη διήγηση. Είναι κι αυτό από τα εντελώς προσωπικά στοιχεία του Capra και θα το βρείτε σε κάθε του έργο.
Ένας αιθεροβάμονος, ρομαντικός και ξεχασμένος σε μια επαρχιακή κωμόπολη χαρακτήρας, παίρνει το τρομπόνι και την αφελή ποιητική του έκφραση, για να γνωρίσει τον κόσμο του τσιμέντου, της τρεχάλας, του «δήθεν», της αγχώδους επιβίωσης, του ψέματος και της υποκρισίας, στη «μεγάλη πόλη». Ένα θέμα που συναντήσαμε και στο Mr. Smith goes to Washington, όπου εκεί ο James Stewart έγινε γερουσιαστής από το πουθενά. Αυτή ακριβώς η θέληση του Capra να αποδώσει στις ημέρες του την κεντρική ιδέα του Αμερικάνικου ονείρου, όπου ο καθένας μπορεί να γίνει οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα, ενσωματώνοντας όμως με πικρόχολο τρόπο τις αντικειμενικές δυσκολίες της εφαρμογής και τονίζοντας το κόστος της επιτυχίας επάνω στις αξίες που πρέπει να ποδοπατηθούν, είναι κι αυτό που τον έκανε μοναδικό ανάμεσα στους μεγάλους του κινηματογράφου και ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο, σε κάθε σχολή επίδοξων συνεχιστών της τέχνης του. Βέβαια ο Capra διδάσκεται, αλλά δυστυχώς άλλος Capra δεν γεννιέται. Να κοπιάρεις μια τεχνική είναι κάτι που γίνεται, εύκολα ή δύσκολα. Να κοπιάρεις όμως τη ροή ενός χειμαρρώδους και γεμάτου ολόφρεσκες ιδέες μυαλού, είναι κάτι που η επιστήμη δεν έχει καταφέρει να αγγίξει σαν στόχο ακόμη. Και ίσως αργήσει πολύ.
Ο χωριάτης που αλλάζει ζωή σε λίγες ώρες, αυτή τη φορά αντί για γερουσιαστής θα είναι ένας κληρονόμος 20 εκατομμυρίων δολαρίων, την εποχή του μεγάλου κραχ και της Αμερικάνικης οικονομικής ύφεσης λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό είναι το σκηνικό της παράστασης, που φιλμάρει και εδώ υποδειγματικά ο Capra. Το σενάριο ανήκει στους Clarence Budington Kelland και Robert Riskin και είναι από τα καλύτερα που έπιασε ποτέ στα χέρια του ο σκηνοθέτης. Η Columbia Pictures έδωσε το πράσινο φως(και ποιο στούντιο θα έλεγε όχι στον Capra!), κι έτσι ο τότε ελάχιστα γνωστός στο κοινό Gary Cooper θα βρει την ευκαιρία να ενσαρκώσει ένα ρόλο μυθικό, στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. Δεν υπάρχουν φράσεις για να περιγράψουν τις υποκριτικές του ικανότητες και το ταλέντο, έτσι όπως αποτυπώνονται καρέ – καρέ σε κάθε πλάνο της ταινίας. Ο καλύτερος Cooper που είδατε ποτέ(ακόμη και από το High Noon), με σκηνές που άφησαν εποχή, όπως αυτή που μιμείται τον ήχο του τρομπονιού, ή αυτήν που χωρίς να ανοίγει το στόμα λέει τα πάντα με τις εκφράσεις του, καθισμένος στο εδώλιο! Δε μιλάμε για πειστικότητα σαν ηθοποιός, ή για το πόσο καλά μπήκε στο πετσί του ρόλου. Μιλάμε για την επιτομή της ερμηνείας μπροστά από κάμερες! Να μην μένουμε όμως μόνον στον λαμπερό νέο αστέρα του κινηματογράφου, κάτι που θα ήταν αδικία για όλα όσα έδωσαν όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του. Η αγαπημένη του σκηνοθέτη(με συμμετοχή σε όλες τους τις ταινίες!!!), Jean Arthur(δείτε την και στο γουέστερν Shane στα 53 της!), είναι πολύ σπουδαία ηθοποιός και μέσα στις καλύτερες της γενιάς της, κάτι που αποδεικνύει και εδώ. Από εκεί κι έπειτα, έχουμε τον ιδανικό «κακό» δικηγόρο Raymond Walburn, το δεξί χέρι του πρωταγωνιστή σε θέματα δημοσιότητας και διαχείρισης χρόνου, Douglass Dumbrille, αλλά και τους εξαιρετικούς George Bancroft, H.B. Warner, Ruth Donnelly και Walter Catlett. Όλοι όσοι από εσάς έχετε δει ταινίες της περιόδου 1928 – 1945, αυτά τα ονόματα θα τα έχετε παρατηρήσει ίσως στο καστ των περισσοτέρων παραγωγών!
And the Oscar goes to …Frank Capra! Κάπως έτσι πήρε το δεύτερο του βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά αδικήθηκε ο Gary Cooper, που αρκέστηκε σε μια από τις 5 συνολικά υποψηφιότητες του, για καλύτερη ανδρική ερμηνεία. Το φιλμ σάρωσε στα ταμεία και αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Columbia και του Capra. Το 2002 οι Adam Sandler και Winona Ryder επιχειρούν ατυχώς να δώσουν μια πιο μοντέρνα εκδοχή στην ταινία και το μόνο που μπορώ να σας πω επ` αυτού, είναι απλά να την προσπεράσετε…
Πηγή:cineoasis.wordpress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου