Ο Γιουλ Μπρίνερ και η Ντέμπορα Κερ πρωταγωνιστούν σε ένα από τα ωραιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών.

Από το 1951 και μετά ο Γιουλ Μπρίνερ έπαιξε στο θέατρο έναν ρόλο που έμελλε να τον χαρακτηρίσει για πάντα. Ο Σιαμέζος βασιλιάς Μονγκούτ θα ήταν ρόλος ζωής (πάνω από 4.500 φορές τον ενσάρκωσε) και πέντε χρόνια αργότερα, το 1956 θα τον έχριζε πρωταγωνιστή, ουσιαστικά στην δεύτερή του κινηματογραφική εμφάνιση. Ο Μπρίνερ ξυρίζει το κεφάλι του για τις ανάγκες του ρόλου, το Yul Brynner look θα γινόταν μόδα έκτοτε και για πολλές δεκαετίες.

Ο Γιουλ Μπρίνερ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθοποιού που συνδύαζε το φυσικό ταλέντο με την καταγωγή. Και αυτό γιατί ήταν μίας σπάνιας ράτσας, που του προσέφερε απλόχερα την απαράμιλλη γοητεία του.

Προκειται για ενα αριστουργηματικο παραμυθι που παλλεται απο χρωματα, συναισθηματα, μαζι με χιουμορ και δραμα στο (τραγικο) φιναλε το οποιο μεταφερει στο σινεμα ενα θρυλικο μιουζικαλ που ανεβασαν το 1951 στο Μπροντγουεϊ οι Ροτζερς και Χαμερσταϊν και που με τη σειρα του βασιζεται στο βιβλιο της Μαργκαρετ Λαντον «Η Άννα και ο βασιλιας του Σιαμ». Βεβαια το φιλμ δεν ειναι απλως ενα αναλαφρο «παιδικο» μιουζικαλ αλλα καταδεικνυει τη διαφορα κουλτουρας και εθιμων των λαων, την αναγκη «αλληλοαποδοχης» των πολιτισμων, την σχετικοτητα της εννοιας του ελεγχου οσον αφορα την ανθρωπινη εξουσια. Μπορεις να το πεις αφελες με αδυναμιες φανερες αλλα προκειται για σπανιο εργο στην ιστορια του σινεμα. Τα πλανα γεματα υπεροχα χρωματα μοιαζουν σαν πινακες ζωγραφικης. 

Η ταινία εξασφάλισε το Όσκαρ A' Ανδρικού Ρόλου στο Γιουλ Μπρίνερ, ο οποίος κατάφερε να κατατροπώσει τη μεταθανάτια υποψηφιότητα του Τζέιμς Ντιν για το Ο Γίγας (The Giant) κι απέσπασε άλλα 4 όσκαρ σε σύνολο 9 υποψηφιοτήτων, αλλά όχι κι εκείνο καλύτερης ταινίας που πήγε στο Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (Around The World In 80 Days, 1956).

Πηγή:Wikipedia-cine.gr-Cinemagazine.gr-Read more at: https://parallaximag.gr/life/gioul-mpriner-mongolos-emigkres-pou-katektise-to-choligount

Donna Summer Love To Love You Baby original long version (Disco 70s)

Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές της Ελένης Προκοπίου στον ελληνικό κινηματογράφο, έστω κι αν η ταινια «Ο εμίρης κι ο κακομοίρης» δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας.Για την Προκοπίου ήταν μια ταινία-σταθμός. Η ταινία, “Ο εμίρης και ο κακομοίρης” προβλήθηκε τη σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 395.654 εισιτήρια. Ήρθε στην 8η θέση σε 93 ταινίες. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου των Κώστα Πρετεντέρη και Ασημάκη Γιαλαμά. Περίληψη: Ο εμίρης Αβδουραχμάν ο Α’ του Κεϊμπούτ-Καμπίρ φτάνει ινκόγκνιτο στην Ελλάδα για διακοπές, αλλά και για να συναντήσει τον γιο του, πρίγκιπα Αμπντουλάχ, που σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα συνεργάζεται με το Επαναστατικό Κίνημα της πατρίδας του για την ανατροπή του πατέρα του. Στο ξενοδοχείο Μον Παρνές, όπου θα καταλύσει ο εμίρης, η ελληνική εταιρεία Άρπα Κόλλα Φιλμ γυρίζει μια ταινία, κι ένας κομπάρσος, ο Ανδρέας, που υποδύεται έναν πλωτάρχη, γνωρίζεται με την κατά το ήμισυ Ελληνίδα κόρη του εμίρη, την Γκιουλινάρ, η οποία τον εκλαμβάνει ως αξιωματικό του ναυτικού, σταλμένο από την κυβέρνηση για να τη συνοδεύσει. Αλληλοερωτεύονται, βέβαια, αλλά η συνωνυμία του ψευτοπλωτάρχη μ’ έναν υποπλοίαρχο, τον οδηγεί στη φυλακή. Τρεις μήνες αργότερα, μετά την αποφυλάκισή του, ο φίλος του Φίφης οδηγεί τον Ανδρέα στο καμπαρέ Κεϊμπούτ-Καμίρ, που έχει ανοίξει στην Ελλάδα ο εμίρης Αβδουραχμάν, μετά την επικράτηση του Επαναστατικού Κινήματος στη χώρα του και την απώλεια της εξουσίας. Ο Ανδρέας ομολογεί την αλήθεια στην Γκιουλινάρ, που τον αγαπά πραγματικά και αδιαφορεί για το ότι είναι ένας φτωχός κομπάρσος. Πηγή:ellinikoskinimatografos

 Ήταν αρχές του 1981όταν μετά από μια φιλική επίσκεψη στα γραφεία της FM Records που τότε στεγαζόταν στην οδό Κνωσσού στο Γαλάτσι, ο ιδιοκτήτης της Νίκος Κούρτης, μου έδωσε να ακούσω ένα άλμπουμ με ένα καταπληκτικό εξώφυλλο που λεγόταν Restless and Wild των άγνωστων σε εμένα έως εκείνη τη στιγμή Accept. Ένα και μόνο κομμάτι τους, έφθασε να με κερδίσει. Πιο ήταν;  το “Fast as a Shark” που ακόμα και σήμερα, 39 χρόνια μετά το θεωρώ σαν το καλύτερο τους. Εκείνη την ημέρα, μπορεί το “Fast as a Shark” να με άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά ταυτόχρονα έμαθα ένα εντελώς άγνωστο γερμανικό συγκρότημα που είχε μια δισκάρα (το Restless and Wild) που όσο το, άκουγα, τόσο ανακάλυπτα καινούργιους ύμνους. Δύο χρόνια αργότερα, κι αφού έχω αγοράσει και τα 4 άλμπουμ τους, έρχεται στο γραφείο μου στη CBS ένα fax (σ.σ. τότε δεν υπήρχε mail) που έγραφε ότι είχαμε υπογράψει το συγκρότημα για την Αμερική και την Ευρώπη, εκτός Γερμανίας και έχουν νέο δίσκο, με τίτλο Balls to the Wall! Ακόμα θυμάμαι το διαφημιστικό σλόγκαν που είχαμε χρησιμοποιήσει και την ημισέλιδη μαυρόασπρη καταχώρηση στο Metal Hammer: “Accept κι όπως αντέξει» το οποίο ούτε τότε ούτε τώρα μου αρέσει. Η ιστορία της πρώτης περιόδου (1979-1983) των Accept, μόλις ξεκινάει.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Οι ρίζες των Accept βρίσκονται στη βιομηχανική  πόλη Solingen της τότε Δυτικής Γερμανίας, κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία. Εκεί, το 1976 ο κιθαρίστας Wolf Hoffmann με τους φίλους του Udo Dirkschneider (τραγούδι) και Peter Baltes (μπάσο),σχηματίζουν τους Band X που μετεξελίχτηκαν σε Accept. Με σύνθεση Udo Dirkschneider, Wolf Hoffmann, Peter Baltes, Jörg Fischer (κιθάρα) και Frank Friedrich (ντραμς), υπογράφουν στη γερμανική εταιρεία Brain Metronome (ή σκέτο Metronome) που είχε τη βάση της στο Αμβούργο και ήταν δραστηριοποιημένη στο χώρο του kraut rock, έχοντας  κυκλοφορήσει δίσκους των Gur Guru (σ.σ. μυθικό συγκρότημα της δεκαετίας του 70, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν μυθικό!), το πρώτο άλμπουμ των Scorpions, Neu!, Jane (άλλο μυθοποιημένο kraut συγκρότημα), Gomorrha και Gluster. Τα …λαγωνικά της Metronome τους είχαν ανακαλύψει στο Rock am Rhein Festival όπου και τους υπέγραψαν.

Το πρώτο άλμπουμ που είχε για τίτλο το όνομά τους με τη sexy γυναίκα στο εξώφυλλο που κρατούσε ένα ηλεκτρικό πριόνι (έντονη αντιδιαστολή των δύο όρων –ωραία και sexy γυναίκα και πριόνι) δήλωνε τη μουσική ταυτότητα του και τίποτε παραπάνω. Εξ ‘άλλου συγκροτήματα με τέτοιο hard/heavy ήχο στη Γερμανία εκείνη η την εποχή υπήρχαν πολλά, μόνο που οι Accept ξεχώριζαν για 2 πράγματα: Το γρύλισμα του τραγουδιστή τους που η φάτσα του μού θύμιζε bulldog κι ο ήχος τους που δεν ήταν απαραίτητα hard αλλά μάλλον heavy. Παρ’ όλη την καλή προσπάθεια της δισκογραφικής εταιρείας να προωθήσουν το τραγούδι “Lady Lou” που άνοιγε το δίσκο, εμένα και το συγκεκριμένο τραγούδια αλλά και τα υπόλοιπα 9 με βρήκαν αδιάφορο. Μετριότατο άλμπουμ , με κατεύθυνση προς το σωστό δρόμο, πολύ μαικριά όμως από αυτό που ξέρουμε σαν Accept Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ κι ο ντράμερ Frank Friedrich, παραχωρεί το καρεκλάκι του στον Stefan Kaufmann ο οποίος έμεινε 12 συνολικά χρόνια μαζί τους. Όμως το συγκρότημα, πέραν του Udo, κέρδισε κι έναν άλλο τραγουδιστή, το μπασίστα Peter Baltes που στο πρώτο άλμπουμ τους τραγουδάει δύο τραγούδια. Κρατήστε το όνομά του, θα το συναντήσουμε σχετικά σύντομα και πάλι. Το Accept πούλησε 3.000 αντίτυπα στη Γερμανία, νούμερο πολύ χαμηλό για μια αναπτυσσόμενη αγορά, όταν τα αντίστοιχα βρετανικά και αμερικάνικα συγκροτήματα πουλούσε πολύ περισσότερα αλλά γιατί να πουλήσει περισσότερα όταν δεν ήταν καλό; Στη γερμανική αγορά υπήρχαν πολλά ντόπια συγκροτήματα αλλά χωρίς προσωπικό ύφος, ύφος που έψαχναν ακόμα και οι Scorpions. H αποτυχία του πρώτου άλμπουμ, ευτυχώς δεν ωθεί τη  Metronome στο να τους διώξει, αλλά με παραγωγό τον Dirk Steffens, ηχογραφούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο I'm a Rebel(1980) με μια περίεργη ιστορία να τους συνδέει με τους AC/DC που είναι σύνθεση του Σκοτσέζου Alexander Young, γνωστού με το όνομα George Alexander με το τραγούδι του να βρίσκεται στο δίσκο, λόγω της γνωριμίας του με τον παραγωγό και την επιτακτική ανάγκη του συγκροτήματος για ένα radio friendly τραγούδι. Που όμως δεν ήταν αυτό που  ήθελαν αλλά αποτέλεσε το πρώτο video clip τους!

Στα Trivia αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του που συνδέεται άμεσα με τους AC/DC. Το «I'm a Rebel» γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για τους AC/DC, αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησε! Δύσκολο να πετύχει ένας metal δίσκος όταν τα δύο καλύτερα τραγούδια του είναι μπαλάντες, τα «No Time to Lose" και"The King" ερμηνευμένα από τον Peter Baltes. Σχεδόν με το πρώτο άκουσμα του δίσκου, καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα ακόμα «ψάχνεται». Παρ’όλα αυτά το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Αμερική και στη Μ.Βρετανία από διαφορετικές εταιρείες με αποτέλεσμα το αρχικό εξώφυλλο με το ξίφος και το λιοντάρι με το οποίο κυκλοφόρησε και στη χώρα μας, να αλλάξει. 

Tα υπόλοιπα διαβάστε τα αναλυτικά εδω  http://www.rockmachine.gr/2020/11/accept-way-to-top-udo-years-1976-2009.html

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΥΠΟΣ - ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΟΣΧΟΒΙΤΗΣ, ΧΡΟΝΑΙΟΣ

 Στην οδό Σταδίου λειτουργεί ένας από τους πιο εμβληματικούς κινηματογράφους της χώρας. Το

«Αττικόν». Κατά τη διάρκεια της πολυετούς δραστηριότητάς του, φιλοξενήθηκε στις αίθουσές του, η πολιτική και πνευματική ελίτ της πρωτεύουσας, ενώ δεν έπαψε να αποτελεί επιλογή  και των σύγχρονων σινεφίλ. Η διαδρομή του χρόνο είναι άμεσα συνυφασμένη με το νεοκλασικό ύφος της πόλης και με την ιστορία του κινηματογράφου στην Ελλάδα. Η ίδρυση του «Αττικόν» Ανάμεσα στους εύπορους Έλληνες που έφτσαν στην Αθήνα μετά την Ελληνική Επανάσταση ήταν και ο χιώτικης καταγωγής Σταμάτιος Δεκόζη Βούρος. 

Ήρθε το 1832 με την οικογένειά του για να επενδύσει κεφάλαια και να ασχοληθεί με τραπεζικές εργασίες. Εξάλλου, το ίδιο έκανε στην Τεργέστη τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και νωρίτερα στην Αυστρία, όπου απέκτησε την αυστριακή υπηκοότητα. Συνδέθηκε φιλικά και οικονομικά με τον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη και επένδυσαν στην επικερδέστερη δραστηριότητα την εποχής, που ήταν η αγορά γης στην έρημη ακόμη Αθήνα. Προσέγγισαν μια σειρά από ιδιοκτήτες, όπως η Οθωμανή Εσμέ Χανούμ και οι Αθηναίοι Σαββατιανός, Τουφεξής, Λελούδης, οι οποίοι και ξεπούλησαν τη γη τους σε χαμηλές τιμές. Το κινηματοθέατρο «Αττικόν» όπως διασώζεται σήμερα Μεταξύ άλλων, ο Σταμάτιος Βούρος, εντός μιας τριετίας αγόρασε γρασιδότοπους, σχηματίζοντας ένα κτήμα δέκα χιλιάδων πήχεων, που έφθανε έξω από τα όρια της πόλης. Τμήμα αυτής της περιοχής περικλείεται σήμερα από τις οδούς Σταδίου, Ι. Παπαρρηγόπουλου, Χρήστου Λαδά και Παρνασού. Το οικοδομικό τετράγωνο, δηλαδή, στο οποίο βρίσκεται και το κτίριο που στεγάζει το κινηματοθέατρο «ΑΤΤΙΚΟΝ». 

Το μεν κτίριο, έργο των πρώτων ετών της βασιλείας του Γεωργίου Α’, συνδέθηκε με έναν από τους κεντρικότερους δρόμους των Αθηνών, το δε «ΑΤΤΙΚΟΝ» επί σχεδόν μία εκατονταετία διασκεδάζει τους κατοίκους της. Το κτίριο και οι ιδιοκτήτες Το διώροφο κτίριο γνώρισε σημαντικές μετατροπές, οπότε δεν διασώθηκε η αρχική του εκλεκτικιστική μορφή. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Eρνστ Τσίλλερ, για λογαριασμό του Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτιου Δεκόζη Βούρου, οικοδομήθηκε ανάμεσα στα έτη 1870- 1881. Με πρόσωπο στην οδό Σταδίου, «την οδό του πνεύματος, του πολιτισμού και της διοίκησης«, όπως έχει γραφτεί, ο πρώτος όροφος χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ οι υπόλοιποι χώροι φιλοξένησαν πλήθος εμπορικών δραστηριοτήτων. Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα το σύνολο του κτιρίου διατίθεται προς εκμετάλλευση. Ήταν η εποχή που ο κινηματογράφος, η νέα τέχνη, ήρθε να επισκιάσει όλα τα άλλα είδη θεαμάτων.

 Από το 1898 ήδη μερικές πρώιμες μορφές προδιέθεταν τους μυημένους για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το 1907 από έναν εξώστη της νότιας πλευράς της πλατείας Συντάγματος προβλήθηκαν φωτεινές διαφημίσεις και ενίοτε μικρές κωμικές σκηνές. Ακράτητος ενθουσιασμός. Την επόμενη χρονιά, ένας ακόμη εξώστης στο Σύνταγμα και τη μεθεπόμενη (1909) κανονικός κινηματογράφος («Θέατρον του Κόσμου») στη γωνία Σταδίου και Γεωργίου Σταύρου. Διαβάστε ακόμα: Τα νεοκλασικά που αντέγραψαν το κυλινδρικό μνημείο του Λυσικράτη και τον οκταγωνικό Πύργο των Αέρηδων στην Πλάκα. Δείτε την Αθήνα της κομψότητας και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα πριν από την κατεδάφισή τους  Η δεύτερη αίθουσα ήταν εκείνη του κινηματογράφου «ΑΤΤΙΚΟΝ», ο οποίος λειτούργησε από το 1910 στο κτίριο Σταματίου Δεκόζη Βούρου. 

Για τις ανάγκες δημιουργίας της αίθουσας διατέθηκε μέρος του περίφημου κήπου, που βρισκόταν στο πίσω μέρος του κτιρίου. Επρόκειτο για τον ιδιωτικό κήπο, στον οποίο είχε εγκαταστήσει και το ιπποστάσιό της η βασίλισσα Αμαλία. Η προσοδοφόρα εμπορική επιτυχία του νέου θεάματος και η ολοένα αυξανόμενη κίνηση στους κινηματογράφους οδήγησε στη μεγάλη επέμβαση – σε ρυθμό νεομπαρόκ– που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 1914-1920, με σχέδια του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Νικολούδη (1874-1944). Ήταν μία από τις πρώτες περιπτώσεις κτιρίων που χρησιμοποιήθηκε οπλισμένο σκυρόδεμα.

 Ο δερματέμπορος Γεώργιος Βακογιάννης και η εταιρεία «CINE ORIENT» Στα παρασκήνια της μεγάλης αλλαγής του κτιρίου και της δημιουργίας της πρώτης κινηματογραφικής αίθουσας που παρουσίαζε πραγματική άνεση και πολυτέλεια ήταν ένας δραστήριος δερματέμπορος, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με το νέο είδος που ονομαζόταν κινηματογράφος! Κατόρθωσε να συγκεντρώνει στο «ΑΤΤΙΚΟΝ» τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και σύντομα να συχνάζει η αφρόκρεμα της πρωτεύουσας. Κάθε αλλαγή προγράμματος αποτελούσε κοσμικό γεγονός. Πρόκειται για τον καταγόμενο από τη Σαλαμίνα Γεώργιο Βακογιάννη (1887-1937), ο οποίος είχε ενταχθεί στους κοσμικούς κύκλους της πόλης, αφενός λόγω της οικονομικής του ευμάρειας και αφετέρου λόγω του γάμου του με την αθηναϊκής καταγωγής Μαρία Χοϊμπού. 

Η «Ανώνυμος Ανατολική Εταιρεία Κινηματογραφικών Επιχειρήσεων» με τον τίτλο Cine Orient, ιδρύθηκε τον Ιούνιο 1918, με αντικείμενο την εκμετάλλευση ταινιών και θεάτρων. Διευθύνων σύμβουλος ανέλαβε ο επιχειρηματίας. Ήταν από τους ανθρώπους της γενιάς του Φίνου, με τον οποίο και συμμετείχαν στους διάφορους συνδικαλιστικούς φορείς του κλάδου. 

Ο Βακογιάννης κατόρθωσε να μετατρέψει το «ΑΤΤΙΚΟΝ» σε φαινόμενο για τα κινηματογραφικά δρώμενα της χώρας μας. Στις εβδομαδιαίες κινήσεις θεατών βρισκόταν πάντα πρώτο, με διαφορά δύο και τριών χιλιάδων εισιτηρίων από τους άλλους κινηματογράφους. Υπήρξε δε και ο εκδότης του πρώτου περιοδικού για τον κινηματογράφο, του εβδομαδιαίου «Κινηματογραφική Βιβλιοθήκη», που υπήρξε πρωτοποριακό ακόμη και για τα διεθνή δεδομένα. Ο πρώτος ελληνικός «ομιλών κινηματογράφος» Το κινηματοθέατρο «ΑΤΤΙΚΟΝ» πρωτοπορούσε πάντα στις νέες τεχνικές. 

Υπήρξε μάλιστα ο πρώτος στην Ελλάδα «ομιλών κινηματογράφος». Το φθινόπωρο του 1929 όταν οι «Αθηναίοι καλούνται κατ’ αυτάς εις την πρώτην εν Αθήναις επίδειξιν του ομιλούντος κινηματογράφου εις το κινηματοθέατρον “ΑΤΤΙΚΟΝ”». Στις 22 Οκτωβρίου 1929 η αίθουσα γνώρισε πρωτοφανείς πιένες. Έγινε η πρώτη προβολή του ομιλούντος με πυκνό ακροατήριο που αποτελούσαν συγγραφείς, δημοσιογράφοι, διπλωμάτες και «εκλεκτοί αντιπρόσωποι της αθηναϊκής κοινωνίας«. 

Οι θεατές άκουγαν τον επιβλητικό βρυχηθμό ενός λιονταριού ή τους κρωγμούς των γλάρων και δεν μπορούσαν –κυριολεκτικά– να πιστέψουν στα αυτιά τους. Παρακολούθησαν ακόμη, την προσφώνηση του πρίγκιπα της Ουαλίας σε χιλιάδες συγκεντρωμένους στο Λονδίνο, άκουσαν την εκτέλεση μιας σονάτας του Λιστ από τον πιανίστα Λιχτσέβεν, μια χαβανέζικη συναυλία και είδαν μεξικανικό χορό στην οθόνη. «Αν έκλεινε κανείς τους οφθαλμούς του θα ήτο αδύνατον να πιστεύση ότι πρόκειται περί λόγων και ήχων που αντήχησαν προ πολλού και εις απόστασιν χιλιάδων χιλιομέτρων«, έγραφε με περηφάνια ο συντάκτης της εφημερίδας «Ακρόπολις» θεωρώντας τον εαυτό του από τους τυχερούς που ευτύχησαν να παρακολουθήσουν εκείνη την πρώτη παρουσίαση.

 Δυναμωμένος πλέον στον χώρο και έχοντας ανοιχτούς ορίζοντες, ο Γεώργιος Βακογιάννης, παραμένοντας πάντα βασικός μέτοχος και γενικός διευθυντής της Cine Orient, θα εγκαταλείψει την αίθουσα του «ΑΤΤΙΚΟΥ» το 1930 λόγω υψηλού ενοικίου (δύο εκατομμύρια δραχμές). Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μεγάλη περίοδος ίδρυσης και λειτουργίας ενός από τους σημαντικότερους χώρους τέχνης της ελληνικής πρωτεύουσας. Η δεύτερη περίοδος, η οποία σφραγίστηκε από την παρουσία του Δημήτρη Σκούρα, ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930 και έφτασε μέχρι τις ημέρες μας. 

Αντλήθηκαν πληροφορίες από: Μικρός Ρωμηός, ηλεκτρονική εφημερίδα για την Αθήνα...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/h-istoria-toy-kinimatografoy-quot-attikon-quot-poy-allaxe-ton-politistiko-charti-tis-proteyoysas/

Πηγή Φωτο:Memory life magazine.blogger

 Ο Μπέρτο που  από μετρ της τσόντας έγινε σκηνοθέτης Τη δεκαετία του ΄80, η παραδοσιακή τσόντα στις ταινίες πέρασε στο περιθώριο, ενώ ο ελληνικός ερωτικός κινηματογράφος σημείωνε κάμψη. Τα κασέ των ηθοποιών ήταν μεγάλα και πλέον φοβούνταν ότι θα τους ντουμπλάριζαν με πόρνες, δείχνοντάς τους να κάνουν σεξ. Έτσι ο Μπέρτο βρήκε πεδίον δόξης λαμπρό, για μια νέα δυναμική αρχή στο χώρο του σκληρού πορνό. 

Υπήρξε ο έντιμος εργάτης αλλά και το απόλυτο αφεντικό της νέας καλτ βιομηχανίας. Δεν χρειαζόταν γνωστά ονόματα για τα γυρίσματα, δεν είχε πολύπλοκο σενάριο με αρχή – μέση – τέλος όπως ο Ευστρατιάδης, δεν ήταν απαραίτητοι οι φωτιστές και οι ηχολήπτες και ήταν έτοιμος να τα δείξει όλα. Έπαιρνε ηθοποιούς του είδους ή πόρνες από οίκους ανοχής, νοίκιαζε σπίτια, έστηνε την κάμερα και… «action»! «Αυτός ο Θανάσης τις έκανε, αυτός, όλες. Κοίταξε, αυτό το παιδάκι, αυτός ο Κασπίρης, τον ενδιέφερε να βγάλει λεφτά, ένα φτωχό παιδί από το Περιστέρι ήταν και έκανε λεφτά. Βοήθησε και τα αδέρφια του, πάντρεψε και τις αδελφές του, εντάξει», θυμόταν ο Ευστρατιάδης. Στο έργα του Μπέρτο έπαιξαν σημαντικοί πρωταγωνιστές του σκληρού πορνό, όπως ο Γκουσγκούνης και η Σπάθη.

 Οι ταινίες του άφησαν εποχή και δημιούργησαν ένα μύθο γύρω από το όνομά του. Ήταν επίσης ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα, τα Live Sex Show, που έκαναν τους Αθηναίους να συρρέουν μαζικά για τα παρακολουθήσουν. Επειδή πολλοί δεν τον γνώριζαν, έλεγαν ότι τις ταινίες που έκαναν θραύση στα ‘80’ς, τις γύριζε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης που κρυβόταν πίσω από τον όνομα Μπέρτο. Φυσικά αυτό δεν ίσχυε αλλά λίγοι γνωρίζουν αν ένα από τα ονόματα Νάσος Σπύρης, ή Αθανάσιος Κασπίρης ήταν το πραγματικό του ή απλώς ψευδώνυμο. 

Το μη σενάριο Οι ταινίες του εκτός από σκληρό σεξ με Έλληνες και Ελληνίδες πρωταγωνιστές είχαν και πρωτότυπο σενάριο. Στην ταινία «Γκ…ολάρα» του 1986 η πλοκή ήταν, πως την παραμονή ενός σημαντικού ποδoσφαιρικού αγώνα, παράγοντας της μιας ομάδας έστειλε τρεις γυναίκες στο ξενοδοχείο όπου ξεκουράζονται οι παίκτες των αντιπάλων. Σκοπός τους ήταν να κάνουν μαζί τους εξαντλητικό σεξ με σκοπό την άλλη μέρα να σέρνονται στο γήπεδο. Όταν ήθελε μπορούσε να αντικαταστήσει μια δημοφιλή ηθοποιό, που θα ανέβαζε την ταινία με την ομορφιά και την τεχνική της όπως η Τίνα Σπάθη, με μία άλλη που λεγόταν Κατερίνα Σπάθη και ήταν επίσης ταλαντούχα. Ποιος έδινε σημασία στα μικρά ονόματα που ούτως ή άλλως ήταν ψεύτικα; Στα χέρια του έγιναν διάσημοι ταλαντούχοι sex performers όπως: Τίνα Σπάθη, Κώστας Γκουσγκούνης, Τέλης Σταλόνε, Άντζελα Γιάννου, Πέγκυ Σίμου, Κατερίνα Σπάθη, Τζοάννα, Τζίμυ Μπελαρίκε, Νατάσα Βούλγαρη, Νόρα Παππά, Κριστόφ, Παύλος Καρανικόλας, Λία Χατζή, Βίκυ Τζόνσον, Χάρης Μπρούμελ και άλλοι. 

Το κενό που άφησε όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ήταν μεγάλο. Κάθε τίτλος ταινίας του εξαπλωνόταν ως σύνθημα σε όλη την κοινωνία, σε κάθε συζήτηση περί σεξ και έβδομης τέχνης, την οποία προσπάθησε να υπηρετήσει από το δικό του μετερίζι. Πολλές βιντεοκασέτες με τα έργα του θεωρούνται πλέον συλλεκτικές. Η τάξη στην ελληνική βιομηχανία του πορνό κινηματογράφου, αποκαταστάθηκε χάρη στο επιχειρηματικό δαιμόνιο του Σειρινάκη και τις νέες πρωταγωνίστριες όπως η Τζούλια Αλεξανδράτου, που με φιλότιμες προσπάθειες προσπάθησε να βγάλει το χώρο από την ανυποληψία ετών. 

Η φημολογία που αναπτύχθηκε πάντως, γύρω από το μύθο του Μπέρτο ήταν μεγάλη και για ένα διάστημα ακουγόταν ότι γύριζε πορνό ταινίες στη Γαλλία, με το όνομα Jeremy Silver. Έγκυρες πηγές πάντως ανέφεραν ότι τα τελευταία χρόνια που αποσύρθηκε, διατηρούσε κατάστημα επίπλων κάπου στην Αθήνα.  Μερικές από τις  ταινίες που γύρισε και πολλές από αυτές έκαναν και διεθνή καριέρα ήταν: Σεξουαλικά κοκτέιλ στο Σαρωνικό, Μανωλιός ο μπήχτης, Ο νταβατζής της Ομόνοιας, Οι βλάχοι επιμένουν ελληνικά,  Σκύψε ευλογημένη, Ε γιαλέσα, όλα μέσα, Εμείς οι βλάχοι όπως λάχει, Και η πρώτη δασκάλα, Ο ναύκληρος την είχε κοτσονάτη, Οι πανκς τα κάνουν όλα, Πάρτα όλα μωρό μου, Το παλαμάρι του βαρκάρη, Το ψωνιστήρι της Ομόνοιας, Λυπήσουμε πονάω, Ο καβαλλάρης των μανεκέν....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/megalos-berto-o-skinothetis-pou-kathierose-tis-tsontes-ke-girise-tis-pio-diasimes-porno-tenies-tou-80/

Πηγή Φωτο:Newsbeast.gr

 Το ντοκιμαντέρ «Ντιέγκο Μαραντόνα» του Ασίφ Καπάντια .

Αφιερωμένο στην πορεία του θρύλου του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, Ντιέγκο Μαραντόνα, με αφετηρία την άφιξή του στη Νάπολη το 1984, με μία από τις ακριβότερες μεταγραφές της εποχής (7.560.000 ευρώ) είναι το ντοκιμαντέρ «Ντιέγκο Μαραντόνα» .

Το «χρυσό αγόρι» έφτασε στον ιταλικό νότο στις 5 Ιουλίου του 1984. Στην παρουσίασή του συγκεντρώθηκαν 75.000 φίλαθλοι, για να τον καλωσορίσουν. Για τα επτά χρόνια που ακολούθησαν (1984-1991), η ομάδα του η Νάπολι διέγραψε μία τις πιο επιτυχημένες πορείες της ιστορίας της. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο, έγινε η πρώτη εκπρόσωπος του νότου που έκανε το νταμπλ, ενώ «σήκωσε» και το UEFA Cup.

Μέσα από αδημοσίευτο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με τον ίδιο, μέλη της οικογένειάς του, αλλά και άλλους μεγάλους παίκτες του ποδοσφαίρου, όπως ο Βραζιλιάνος θρύλος, Πελέ, ο οσκαρικός ντοκιμαντερίστας Ασίφ Καπάντια (Senna, Amy) σκιαγραφεί το πορτρέτο του «Ντιεγκίτο», ενώ καταγράφει την πορεία του στον ιταλικό νότο, από την άνοδό του έως την πτώση του, που ξεκίνησε όταν βρέθηκε θετικός με κοκαΐνη σε ντόπινγκ τεστ. Μέσα από την ταραχώδη και πολλές φορές αμφιλεγόμενη ζωή του διάσημου Αργεντίνου, τίθεται στο μικροσκόπιο και η σχέση ποδοσφαίρου και διαφθοράς.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Θεός του ποδοσφαίρου, ο καλύτερος στην ιστορία σύμφωνα με τους περισσότερους, πέθανε σε ηλικία 60 ετών στο σπίτι του στο Τίγκρε. 

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Αργεντινής ο Μαραντόνα υπέστη ανακοπή καρδιάς στο σπίτι του στο Τίγκρε, εκεί όπου βρισκόταν για την ανάρρωση έπειτα από τη σοβαρή επέμβαση που είχε υποβληθεί πριν λίγες ημέρες.

Οι γιατροί που έφτασαν στο σπίτι του δεν μπόρεσαν να τον επαναφέρουν στη ζωή.

Πηγή:Onsports.gr

Simple Minds - Glittering Prize (TOTP 1982)

 Ένα από τα πιο εμβληματικά δίδυμα των ένδοξων 1990s είναι οι Beavis και Butt-Head που έγραψαν ιστορία μέσω του MTV με το ακραίο χιούμορ και τις απίθανες (και συχνά επικίνδυνες) περιπέτειες τους με στόχο να αντιμετωπίσουν την πλήξη.

Η σειρά προήλθε από το Frog Baseball, μια ταινία μικρού μήκους του 1992 από τον Judge που προβλήθηκε αρχικά στην Liquid Television. Αφού είδε την μικρή ταινία, το MTV προσέλαβε τον Judge για να αναπτύξει την ταινία μικρού μήκους σε μια πλήρη σειρά.Η σειρά αρχικά προβλήθηκε για επτά σεζόν από τις 8 Μαρτίου 1993 έως τις 28 Νοεμβρίου 1997.

Κατά τη διάρκεια της αρχικής προβολής, το Beavis and Butt-Head έλαβε ευρεία κριτική αποδοχή, ιδιαίτερα για τα σατιρικά σχολαστικά σχόλια της για την κοινωνία. Ήταν θέμα διαμάχης για το βίαιο περιεχόμενό της. Δεκατέσσερα χρόνια μετά το τέλος της σειράς, η σειρά ανανεώθηκε για μια όγδοη σεζόν που προβλήθηκε από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 29 Δεκεμβρίου 2011. Μια κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους με βάση τη σειρά με τίτλο Beavis and Butt-Head Do America κυκλοφόρησε το 1996 από την Paramount Pictures.

Οι ζωές του Beavis και του Butthead περιστρέφονται γύρω από απλά πράγματα: σπανίως πάνε στο σχολείο το οποίο θεωρούν χάλια, βλέπουν πολύ τηλεόραση και σχολιάζουν, αποδομώντας τα μουσικά βίντεο του MTV. Η τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων έκανε μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ΄90, Μέσα από τη συχνότητα του MTV χιλιάδες νέοι καθηλώνονταν μπροστά στις οθόνες τους για να απολαύσουν το καυστικό, χοντροκομμένο, χιούμορ των δύο ηρώων.  Μαθητές γυμνασίου, λάτρεις του χέβι μέταλ, των φαστ φουντ και των εμπορικών κέντρων, οι Beavis και Butthead δεν αφήνουν τίποτα να «πέσει κάτω». Και οι δύο είναι αγενείς και δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για κανέναν. Αν και είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές, σε κάθε επεισόδιο εμφανίζονται δάσκαλοι, συμμαθητές, αλλά και ο γείτονάς τους Τομ Αντερσον που του κάνουν τη ζωή κόλαση με τις σκανταλιές τους. 

 Βασικό χαρακτηριστικό της σειράς είναι τα σχόλια των δύο ηρώων για τα μουσικά βίντεο τα οποία προβάλλονταν μέσα από το MTV. Σχολιάζουν τις χορευτικές φιγούρες της εποχής και τις προσπάθειες της μουσικής βιομηχανίας να προωθήσουν τα τραγούδια και τους καλλιτέχνες με κάθε τρόπο. Η σειρά βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο συντηρητικών οργανώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών όχι μόνο για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι δύο ήρωες, αλλά και για τις πράξεις τους που επηρέαζαν – όπως έλεγαν – τη συμπεριφορά των παιδιών τους. 

Δύο παιδιά που προσπάθησαν να μιμηθούν κάποιες σκανταλιές τους, έχασαν τη ζωή τους. Μετά από το τραγικό περιστατικό το MTV έβαλε προειδοποιητική ανακοίνωση πριν από την προβολή κάθε επεισοδίου και άλλαξε το σήμα καταλληλότητας, επιτρέποντας την παρακολούθηση σε παιδιά άνω των 14 χρόνων.  ...

Πηγή:clickatlife.gr, Wikipedia,mixanitouxronou.gr

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/beavis-kai-butthead-oi-ageneis-tis-tileorasis-i-seira-poy-apodomoyse-ta-vinteo-toy-mtv-kai-kathilose-paidia-kai-efivoys-ti-dekaetia-toy-90/.

 Paul McCartney: Η ιστορία ενός ζωντανού θρύλου

Ο Paul McCartney γεννήθηκε στο Walton Hospital, του Λίβερπουλ, όπου δώδεκα χρόνια νωρίτερα η μητέρα του είχε τελειώσει την πρακτική της ως νοσοκόμα. Ο πατέρας του, James McCartney, απουσίαζε από την γέννηση του γιου του λόγω της εργασίας του ως εθελοντής πυροσβέστης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Paul έχει έναν μικρότερο αδερφό (τον Michael) που γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1944.

Στις 31 Οκτωβρίου 1956, έχασε τη μητέρα του, Mary, από μία εμβολή μετά από επέμβαση της μαστεκτομής για να σταματήσει την εξάπλωση του καρκίνου του μαστού της, που είχε διαγνωστεί πριν από αρκετά χρόνια.

Ο πατέρας του McCartney ήταν πιανίστας και τρομπετίστας και τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τη μουσική. Του χάρισε μια τρομπέτα στα δέκατα τέταρτα γενέθλιά του, όμως, όταν αργότερα το rock ‘n’ roll άρχισε να γίνεται πιο δημοφιλές, ο Paul αντάλλαξε την τρομπέτα με μια ακουστική κιθάρα, αφού αποδέχτηκε ότι δεν μπορούσε κανείς να παίζει τρομπέτα και να τραγουδάει ταυτόχρονα. Δυσκολευόταν να παίζει κιθάρα καθώς ήταν αριστερόχειρας, αλλά βλέποντας μία αφίσα του Slim Whitman συνειδητοποίησε ότι εκείνος τα κατάφερνε με κιθάρες για δεξιόχειρες.

Έτσι, ξανακούρδισε την κιθάρα του και μετά από κάποιες προσαρμογές απέκτησε ευκολία. Ο McCartney έγραψε το πρώτο του τραγούδι, «I Lost My Little Girl», στην κιθάρα, και αργότερα έφτιαξε μια μελωδία που τελικά έγινε το «When I’m Sixty Four» στο πιάνο, μετά την παρακολούθηση ορισμένων μαθημάτων, αλλά προτιμώντας να μάθει «με το αυτί» παρά τις συμβουλές του πατέρα του.

Στην ηλικία των 15, ο Paul γνώρισε τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο του, John Lennon σε μία συναυλία του ερασιτεχνικού συγκροτήματος Quarrymen, του οποίου ιδρυτικό μέλος ήταν ο δεύτερος. Ο νεαρός McCartney πέρασε από οντισιόν και τελικά έγινε κιθαρίστας του συγκροτήματος. Το γεγονός της απώλειας της μητέρας του λειτούργησε ως συνεκτικό στοιχείο ανάμεσα στους δυο τους, καθώς η μητέρα του Lennon, Julia, είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν δεκαεπτά.

Αργότερα, πρότεινε την προσθήκη του φίλου του, George Harrison, (που είχε γνωρίσει μία ημέρα στο λεωφορείο) στο συγκρότημα, η οποία επιτεύχθηκε παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Lennon.

Οι Quarrymen εξελίχθηκαν στους Beatles, ένα συγκρότημα αποτελούμενο από τον McCartney, τον John Lennon, τον George Harrison και τον Ringo Starr, το οποίο τραγουδούσε σε κλαμπ του Λίβερπουλ. Το ρεπερτόριο τους αρχικά αποτελούνταν από rock ‘n’ roll επιτυχίες της εποχής, αλλά σιγά – σιγά προστέθηκαν σε αυτό τραγούδια του McCartney και του Lennon.

Έχοντας κάνει μεγάλη επιτυχία στο Λίβερπουλ, οδηγήθηκαν στην κυκλοφορία του πρώτου τους single, του «Love Me Do».

Αν και το τραγούδι ήταν σύνθεση του Paul, κυκλοφόρησε ως Lennon – McCartney, λόγω της συμφωνίας που έκαναν μεταξύ τους να παρουσιάζονται τα τραγούδια που έχει γράψει ο ένας ως συλλογικό τους δημιούργημα. Αυτή η συμφωνία ίσχυσε μέχρι τη διάλυση των Beatles, το 1970, και είχε ως αποτέλεσμα ορισμένες φορές την υποτίμηση του έργου του, και της καινοτομίας που εισήγαγε στην μουσική.

Ο McCartney είναι ο κύριος εμπνευστής της χρήσης ορχήστρας εγχόρδων στη ροκ μουσική, ενώ τα σπουδαιότερα τραγούδια του της περιόδου των Beatles είναι το «Yesterday», το «Eleanor Rigby», το «Let It Be», το «Hey Jude» και άλλα. Το πρώτο μάλιστα είναι το τραγούδι που έχει παιχτεί τις πιο πολλές φορές στο αμερικανικό ραδιόφωνο.

Οι Beatles διασπάστηκαν το 1970 (ήδη από το 1969 η κατάσταση ήταν τεταμένη), επειδή, παρά την προσπάθεια του McCartney, τα υπόλοιπα μέλη ήθελαν να ακολουθήσουν προσωπική σταδιοδρομία.

Ο McCartney, πιστεύοντας ότι το έργο του αδικούταν από την κατάσταση των Beatles εκείνη την περίοδο, αποφάσισε να κυκλοφορήσει και αυτός σόλο άλμπουμ το 1970, με τίτλο «McCartney». Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και έπειτα από κοινή συναίνεση οι Beatles διαλύθηκαν οριστικά.

Μετά τους Beatles

Ο McCartney κυκλοφόρησε το 1970 το πρώτο σόλο άλμπουμ του με τίτλο «McCartney» και το 1971 το μοναδικό του άλμπουμ με τη σύζυγό του, Linda, με τίτλο «Ram».

Αργότερα το 1971, προστέθηκαν στο ζευγάρι ο κιθαρίστας Denny Laine και ο ντράμερ Denny Seiwell, με αποτέλεσμα το σχηματισμό των Wings. Οι Wings διαλύθηκαν το 1981, αν και το τελευταίο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1979. Σημαντικότερο δείγμα της δισκογραφίας τους αποτελεί ο δίσκος «Band on the Run» που κυκλοφόρησε το 1973.

Κατά τη διάρκεια της σόλο σταδιοδρομίας του, το πρώην «σκαθάρι» συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς μουσικούς, όπως οι Stevie Wonder, Michael Jackson, Eric Stewart, Elvis Costello.

Επίσης, ασχολήθηκε με πολλά είδη μουσικής πέραν της ροκ και της ποπ, συμπεριλαμβανομένης και της κλασικής μουσικής. Μάλιστα έχει κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ κλασικής μουσικής: «Paul McCartney’s Liverpool Oratorio» (1991), «Standing Stone» (1997), «Working Classical» (1999) και «Ecce Cor Meum» (2006).

Το 1997 χρίστηκε Ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ, ενώ το 1998 θρήνησε το θάνατο της συζύγου του, Linda. 

Πηγή:hit  chanell .

Διαβαστε ολο το αρθο εδω.https://www.hit-channel.com/paul-mccartney-istoria-zontanou-thrilou/146247

Πηγή φωτοό:Rockpasta

 Είσαι στην ΕΟΚ μάθε για την ΕΟΚ:

Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1980-1981 και έκοψε 102.671 εισιτήρια. Ήρθε στην 13η θέση σε 25 ταινίες. To 1980 η Επιτροπή Ελέγχου την απαγόρευσε λόγω του τίτλου της και της έδωσε άδεια προβολής μόνο όταν αυτός άλλαξε σε ” Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ”. Εκείνη την εποχή αυτό ήταν και το εθνικό σλόγκαν λόγω της εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Η Ελλάδα ετοιμάζεται να μπει στην ΕΟΚ και οι Έλληνες να γίνουν Ευρωπαίοι. Σ’ ένα χωριό, τα Αλώνια, οι κάτοικοι είναι διχασμένοι. Ο σοσιαλιστής Μιχάλης έχει τις αμφιβολίες του, ο αριστερός γραμματέας Λεωνίδας είναι κατηγορηματικός, ο πρόεδρος όμως ο Νώντας, όπως και οι τοπικές αρχές, είναι ένθερμοι υποστηρικτές της ένταξης. Στο χωριό καταφθάνουν δημοσιογράφοι για να καταγράψουν τις απόψεις των κατοίκων, αλλά και διάφοροι πλασιέ για να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους. Ο ανδρικός πληθυσμός όμως εκτός από τα κοινά, ασχολείται και με τη Μαργαρίτα, την προκλητική χήρα του χωριού…

Ηθοποιοί: Σταύρος Παράβας (Μιχάλης), Χρόνης Εξαρχάκος (Νώντας, πρόεδρος), Νίκος Τσούκας (ενωματάρχης), Στάθης Ψάλτης (παρουσιάστρια εκπομπής "Τα τετράγωνα της Πούλιας"), Ρένα Βενιέρη (Βαγγελιώ, γυναίκα προέδρου), Πάρις Λαμπράκος, Τάσος Ψωμόπουλος (αγροφύλακας), Ελένη Σάνιου, Μάγδα Τσαγγάνη (Αννούλα), Μαρίνα Καλογήρου , Αύρα Τερζή, Ζωή Ρίζου, Τάνια Μυλωνά, Λευτέρης Ελευθεριάδης (πλασιέ καλλυντικών), Χρήστος Νικολάου, Θωμάς Κωνσταντινίδης (σκηνοθέτης), Χρήστος Δίπλας, Αλέκος Ζαρταλούδης, Νίκος Παπαχρήστος (υπουργός), Μαίρη Κατσιμπάρδη, Άντα Σπανογιάννη, Ανναμπέλα Γερακίτου, Λένα Νικολινάκου, Έφη Τριανταφύλλου, Βανέσσα, Άρης Βουλτσάκης, Δημήτρης Ρουμελιώτης, Δημήτρης Κατσιμάνης, Νίκος Ζήσης, Τάσος Πολυχρονόπουλος, Σπύρος Μαλούσης, Έλενα Ναθαναήλ (Βίκυ, πλασιέ βιβλίων), Γιάννης Βογιατζής (Λεωνίδας), Καίτη Παπανίκα (Μαργαρίτα), Γιώργος Μυλωνάς (γιατρός).

Πηγή:ellinikoskinimatografos.gr

 

Εναλλακτικός τίτλος: Γαμπροί με δόσεις

Κωμωδία της MερΦιλμ, σε σκηνοθεσία Αλέκου Λειβαδίτη, ο οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Μίμη Φωτόπουλο, Καίτη Πάνου, Γιώργο Δαμασιώτη, Φίλιο Φιλιππίδη (Αγκόπ). Όταν η ανιψιά του μένει ορφανή, αλλά με προίκα 100.000 λίρες, ένας τσιγκούνης επιχειρηματίας πείθει τον συνέταιρό του να της πουλήσει έρωτα και να την παντρευτεί, για να εισπράξει ο ίδιος τα μισά. Μόνο που οι πληροφορίες για την πλούσια νύφη κυκλοφορούν γρήγορα και οι υποψήφιοι γαμπροί μαζεύονται σαν τις μύγες. Σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου βασίζεται αυτή η χαριτωμένη κωμωδία, στην οποία ο Αλέκος Λειβαδίτης περνά για πρώτη και τελευταία φορά πίσω από την κάμερα. Η ταινία σαφώς υποφέρει από τον χρόνο και την ελλιπή παραγωγή της, ξεχωρίζει όμως για τους σπιρτόζικους διαλόγους της και κάποιες καλές (αυτοσχεδιαστικές) ερμηνευτικές στιγμές.

Πηγή:cinemano

 Αλέκος Δαρόπουλος: 

Πασίγνωστος κομπάρσος του ελληνικού κινηματογράφου. Έκανε ”περάσματα” σε 114 ταινίες. Σε σχέση με τους άλλους κομπάρσους που χρησιμοποιήθηκαν στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και δεν ακούσαμε ούτε τη φωνή τους, αυτός σχεδόν σε κάθε ταινία είχε έναν μικρό ρόλο .

Στις κινηματογραφικές ταινίες “Ο Παλληκαράς” (’61), “Κάθαρμα” (’63), “Η Καρδιά Της Μάνας” (’63), “Ραντεβού Στον Αέρα” (’66), “Η Αδελφή Μου Θέλει Ξύλο” (’66), “Η Γόησσα” (’67) & “Για Την Καρδιά Της Ωραίας Ελένης” (’67) εμφανίζεται και ως Αλέξανδρος Δαρόπουλος ενώ στην κινηματογραφική ταινία “Μάνα Κάνε Κουράγιο” (’62) εμφανίζεται ως Άλεξ Δαρόπουλος.

Στις κινηματογραφικές ταινίες “Του Κουτρούλη Ο Γάμος” (’62), “Έκλεψα Τη Γυναίκα Μου” (’64) & Κολωνάκι Διαγωγή Μηδέν” (’67) συμμετέχει αλλά δεν αναγράφεται στους τίτλους.

Ευχαριστούμε θερμά το  greekactor.blogspot.gr  για τις πληροφορίες.

 Η Σόνια Ζωίδου είναι Ελληνίδα ηθοποιός, η οποία έγινε διάσημη έπειτα από την στέψη της στο διαγωνισμό ομορφιάς Σταρ Ελλάς το 1955.

Κατάγεται από την Κομοτηνή. Υπήρξε μία από τις πρώτες Σταρ Ελλάς στην ιστορία του θεσμού και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς Μις Υφήλιος το 1955.

Υπήρξε για βραχύβιο χρονικό διάστημα παρουσιάστρια του προγράμματος στην ελληνική τηλεόραση.

Αργότερα αποχώρησε από τον καλλιτεχνικό χώρο για προσωπικούς λόγους και το 1970 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Βασίλη Κουράκο.

Σήμερα ζει στην Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ, μαζί με το σύζυγό της και τον γιο της.

Ευχαριστούμε θερμά το  greekactor.blogspot.gr  για τις πληροφορίες.

 Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου στον κινηματογράφο έχει κάνει αρκετές φορές την οικιακή βοηθό. Ένας ακόμη ρόλος που την έκανε γνωστή ήταν της ταξιτζού, από την ομώνυμη ταινία που γυρίστηκε το 1970 μετά από πολλές περιπέτειες. Η Στυλιανοπούλου που έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ένα τρομερό ατύχημα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο Πέραμα.

Η περιγραφή είναι δική της:

«Είχα ένα σοβαρότατο ατύχημα με το αυτοκίνητό μου, όταν πήγαινα στη Σαλαμίνα για τα γυρίσματα. Σταμάτησε το αμάξι σε μια πέτρα δίπλα ακριβώς στη θάλασσα και έσβησε η μηχανή του. Την ώρα που κατέβαινα και μόλις είχα ανοίξει την πόρτα, τότε εκείνο τσούλησε γιατί είχα ξεχάσει να βάλω χειρόφρενο και με παρέσυρε μαζί του στη θάλασσα. Ευτυχώς είχα την προνοητικότητα πηδήξω έξω από το αυτοκίνητο, όταν έπεφτα στο νερό. Με έσωσαν οι δύτες, όταν βρέθηκα να παλεύω για να μην πνιγώ. Μόλις βγήκα στην στεριά τους είπα: «Ζει η ταξιτζού κι εγώ» γράφει στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Ηθοποιός Αμέσου Δράσεως».

Ο απολογισμός του ατυχήματος για τη Στυλιανοπούλου, ήταν ένα σπασμένο πόδι και δυνατοί πόνοι σε όλο της το κορμί. Το γεγονός όμως ότι είχε σωθεί, ήταν μεγάλη παρηγοριά για την ίδια, που αποδείχτηκε «σκληρό καρύδι».

Τα γυρίσματα της ταινίας σταμάτησαν για λίγο καιρό μέχρι η ηθοποιός να αναρρώσει και να μπορέσει να συνεχίσει. Οι θεατρικές παραστάσεις όμως δεν μπορούσαν να σταματήσουν καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε την οικονομική καταστροφή του προσωπικού της θιάσου. Η ηθοποιός έπαιζε τότε το έργο «Μαριχουάνα Στοπ», με πρωτοεμφανιζόμενους τη Ζωή Λάσκαρη και τον Τόλη Βοσκόπουλο και δεν ήταν εύκολο να βρει άμεση αντικαταστάτρια για τον ρόλο της.

Παρά τους φριχτούς πόνους εμφανιζόταν κανονικά κάθε βράδυ στο θέατρο και όπως ανέφεραν οι συνάδελφοι της, κανείς από τους θεατές δεν καταλάβαινε ότι η πρωταγωνίστρια υπέφερε. Η ταινία «η Ταξιτζού» ολοκληρώθηκε και προβλήθηκε στις αίθουσες την κινηματογραφική σεζόν 1970-71 με μεγάλη επιτυχία.

Έκοψε σχεδόν 380 χιλιάδες εισιτήρια και κατετάγη 8η ανάμεσα σε 87 ταινίες της ίδιας περιόδου. Ενδεικτικά για την επιτυχία της ταινίας έχει αναφερθεί πως εκείνη την περίοδο το ντύσιμο της ηθοποιού, με το τζιν παντελόνι, το τζιν μπουφάν και η τραγιάσκατο τζιν καπελάκι τύπου τραγιάσκα, πέρασε στη μόδα και φορέθηκε από πολλές Ελληνίδες.

Πηγή: athensmagazine.gr

 Ναπολέων Ελευθερίου, ένας από τους μεγαλύτερους σεναριογράφους του Ελληνικού μας κινηματογράφου :Γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα. Ξεκίνησε το συγγραφικό του έργο το 1945 γράφοντας κείμενα για την παράσταση «Προεκλογική επιθεώρηση». Στο σινεμά ξεκίνησε έντεκα χρόνια αργότερα, το 1954 γράφοντας το σενάριο για την ταινία του Τζ.Αλιφέρη «Γκολ στον Έρωτα». Τον επόμενο χρόνο προχώρησε και στη μοναδική στη ζωή του σκηνοθεσία «Τα τρία μωρά». Συνολικά έγραψε 100 θεατρικά έργα με προτίμηση στις επιθεωρήσεις, περισσότερα από 100 τραγούδια ως στιχουργός και 47 κινηματογραφικά σενάρια. Μερικές από τις ταινίες για τις οποίες έχει γράψει το σενάριο είναι «Γάμος αλά ελληνικά(1964)», «Οι Δοσατζήδες(1959)», «Η Εύα δεν αμάρτησε ποτέ(1965)», «η Προεδρίνα(1972)», «οι Προικοθήρες(1964)», «Διαμάντω(1961)», «Ζητείται τίμιος(1963)», «Τα δίδυμα(1964)», «Ο βασιλιάς της γκάφας(1962)» κ.α.. Πέθανε το 2003. 

(Πηγή: Καραγιάννης-Καρατζόπουλος)

 SOMEWHERE OVER THE RAINBOW – 1939

Tο 1939, η ταλαντούχα Judy Garland στην 13η της εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη κερδίζει το χειροκρότημα του κοινού και μια θέση στην σινε – αιωνιότητα, με την εμφάνιση της στον «Μάγο του Οζ»( The Wizard of Oz), σαν Dorothy Gale. Ένα από τα κορυφαία μιούζικαλ – παραμύθια όλων των εποχών, σε σκηνοθεσία Victor Fleming, έμεινε για πάντα στις μνήμες όλων και γι` αυτό έβαλε το χεράκι του ένα κομμάτι – μύθος. Το (Somewhere)Over the Rainbow με την απόλυτη παιδικότητα στην ερμηνεία και το βλέμμα εκείνο της Garland, δεν κέρδισε απλά ένα Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, αλλά και μια θέση στην καρδιά κάθε σινεφίλ. Μουσική Harold Arlen, στίχοι E.Y. Harburg.

Οι διασκευές που γνώρισε είναι αμέτρητες. Από την Sarah Vaughn, τον πιανίστα Oscar Peterson και τον Frankie Lymon, μέχρι την δική μας Μελίνα Μερκούρη, τους Βρετανούς Procol Harum, την Barbra Streisand και τον Jimi Hendrix! Όλοι είχαν να του δώσουν και κάτι, όλοι άντλησαν από την γοητεία του έμπνευση.

Πηγή:Cineoasis.wordpress.com

 10 χειμερινά jazz τραγούδια που μάθαμε μέσα από ταινίες:

 Πηγή:e-daily.gr

Artie Shaw - Beguin The Beguine

Duke Ellington – Paris Blues

George and Ira Gershwin - How Long Has This Been Going On

Glenn Miller - Lady Be Good

Benny Goodman Quartet - Moonglow

Emmet Ray - I'll See You In My Dreams

Elmer Bernstein & Orchestra - Tropical Island Mood

Justin Hurwitzz – Whiplash

Stephane Wrembel - Bistro Fada

Roy Haynes and Frank Strozier - Invitation

 

 Τα Τραγούδια έχουν Ιστορία

Βλαχοπούλου: Έχω στενάχωρη καρδιά - play back και λαχτάρες στο στρατώνα (vid)

Μουσική, αεροπόροι, η νιότη που ψάχνει τον έρωτα, η σωσίας μιας διάσημης καλλιτέχνιδας. Στη δεκαετία του '60 μουσική και κινηματογράφος πήγαιναν ακόμα χέρι-χέρι στην Ελλάδα. 

Η Βλαχοπούλου ως άσημη γυναίκα που ντουμπλάρει τον διάσημο εαυτό της έρχεται να διασκεδάσει τους στρατευμένους στην αεροπορική βάση της Δεκέλειας. Λαχτάρες και απρόοπτα σε μια ταινία που ο τίτλος της, "Ραντεβού στον Αέρα", τα λέει όλα.

Το τραγούδι "Έχω στενάχωρη καρδιά" σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Γιάννη Δαλιανίδη κινηματογραφικά εξελίσσεται σε γκάφα των πρωταγωνιστών μπροστά σ' ένα κοινό που παραληρεί από ενθουσιασμό.

Στο τέλος το καλώδιο μπαίνει στην πρίζα ο δίσκος επανέρχεται στις 45 στροφές και αποκαθίσταται η τάξη. Για την Ιστορία πάντως το τραγούδι η Βλαχοπούλου το έχει σκίσει στον δίσκο, αποδεικνύοντας πως παρά την λαμπρή καριέρα της στο σινεμά ήταν φωνάρα που έβαζε κάτω πολλές από τις γνωστές τραγουδίστριες της εποχής. Βίβα Ρένα

Πηγή:Fosonline.gr

 

Παπαϊωάννου: Ο αστυνόμος, το χασίσι και οι ρεμπέτες

«Για λέγε εσύ Βαμβακάρη, λέει του Μάρκου ο Μουσχουντής. Να σας πω, απαντάει ο Μάρκος: εγώ θέλω λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο για να τα κάνω χαρμάνι! Εγώ και ο Στράτος μόλις ακούσαμε έτσι μας καπήκανε τα πόδια…» 

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου στην αυτοβιογραφία του «Ντόμπρα και σταράτα», αφηγείται ένα περιστατικό με τον Αστυνομικό Διευθυντή Θεσσαλονίκης Νίκο Μουσχουντή που κυνηγούσε τους κομμουνιστές αλλά λάτρευε τους ρεμπέτες και το τραγούδι τους. Πρωταγωνιστούν ο ίδιος, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής.

«Όταν είμαστε στη Θεσσαλονίκη ήρθανε κάτι χωροφύλακες στο μαγαζί ένα βράδυ και μας είπανε ότι μόλις σκολάγαμε ήθελαν να μας δούνε. Πήγαμε στο τμήμα και εκεί μας είπανε ότι την άλλη μέρα θα ξαναπάμε για να μας μιλήσει ο διοικητής… Σκεφθήκαμε ότι θα μας θέλανε για καμιά ιστορία με τεκέδες και τέτοια, γιατί ο Μάρκος και ο Στράτος πήγαιναν κάθε μέρα.

Τέλος μας πάνε στο γραφείο του Μουσχουντή. Μας κοιτάει για λίγη ώρα ο Μουσχουντής χωρίς να μιλάει. Ρωτάει, ποιοι είσαστε εσείς; Του είπαμε, αλλά ξέραμε ότι μας ήξερε καλά. Πούλαγε παραμύθι. Ανοίγει τότε ένα συρτάρι και βγάζει δυο κομμάτια χασίσι και τ’ ακουμπάει πάνω στο τραπέζι! Εμείς κόκκαλο! Από ποιο κομμάτι θέλετε να σας δώσω; ρωτάει ο Μουσχουντής. Πήρα εγώ το λόγο και είπα εμείς, κύριε Διοικητά δεν έχουμε πάρε δώσε με τέτοια, εμείς είμαστε καλλιτεχνες και κοιτάμε τη δουλειά μας... Εσύ τι λες; ρωτάει το Στρατο. Κι αυτός τα ίδια που απάντησα εγώ.«Για λέγε εσύ Βαμβακάρη, λέει του Μάρκου ο Μουσχουντής. Να σας πω, απαντάει ο Μάρκος: εγώ θέλω λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο για να τα κάνω χαρμάνι! Εγώ και ο Στράτος μόλις ακούσαμε έτσι μας καπήκανε τα πόδια. Αλλά ο Μουσχουντής έβαλε τα γέλια. Πάρτα Μάρκο και τα δυο και καλή διασκέδαση...»

Πηγή:Fosonline.gr

 Ποιος ήταν ο Johnny B. Goode που μήνυσε τον Chuck Berry και τι σχέση είχε η NASA με το τραγούδι-εφαλτήριο του rock and roll. 

To «Johnny B. Goode» θεωρείται ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής. Κυκλοφόρησε στις 31 Μαρτίου 1958 κι έδωσε στον δημιουργό του, τον Charles Edward Anderson “Chuck” Berry (18 Οκτωβρίου 1926 - 18 Μαρτίου 2017) το προσωνύμιο «πατέρας του Rock and Roll».

Στη συνέχεια ηχογραφήθηκε από πολλούς άλλους καλλιτέχνες και έτυχε πολλών διακρίσεων. Στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τα "500 μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών" φιγουράρει στο Νο 7.

Το τραγούδι βασίζεται στη ζωή του ίδιου του Berry. Αφηγείται την ιστορία ενός φτωχού αγοριού που έχει ταλέντο στην κιθάρα. Οι δυο ιστορίες ωστόσο μερικώς διαφέρουν: Ο Berry ήταν από το Σεντ Λούις, όχι από τη Λουιζιάνα, και ήξερε να διαβάζει και να γράφει πολύ καλά καθώς φοίτησε σε σχολή αισθητικής!

Ο Berry «δανείστηκε» το όνομα "Johnny" από τον Johnnie Johnson, έναν πιανίστα που συνεργάστηκε μαζί του σε πολλά τραγούδια, ανάμεσα στα οποία τα "Maybellene", "Roll Over Beethoven" και "Sweet Little 16." Ο Johnson έγραφε τα τραγούδια στο πιάνο και στη συνέχεια ο Berry τα έπαιζε στην κιθάρα και έγραφε τους στίχους.

Τη λέξη "Goode" ο Berry πήρε από τον δρόμο όπου μεγάλωσε, την λεωφόρο Goode 2520, η οποία το 1986 μετονομάστηκε σε Annie Malone Drive από το όνομα της γυναίκας που χρηματοδότησε έναν παιδικό σταθμό στον ίδιο δρόμο.

Για την εισαγωγή του Johnny B. Goode, ο Berry χρησιμοποίησε το τραγούδι του Louis Jordan, "Ain't That Just Like A Woman" ενώ το σόλο της κιθάρας προήλθε από το τραγούδι του T-Bone Walker με τίτλο "Strollin 'With Bones".

Ο Berry ήθελε οι στίχοι στα τραγούδια του να λένε μια ιστορία που να είναι σαφής ώστε οι ακροατές να μπορούν να την καταλάβουν και το «Johnny B. Goode» είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα.το «little coloured boy» «little country boy» για να μπορεί το τραγούδι να παίζεται στο ραδιόφωνο δίχως να δυσαρεστηθεί το λευκό ακροατήριο.

Σε απάντηση της επιτυχίας του Berry, ο Johnnie Johnson τιτλοφόρησε το 1991 το πρώτο του σόλο άλμπουμ Johnnie B. Bad και το 2000 μήνυσε τον Berry, ισχυριζόμενος ότι δεν πήρε ποτέ ποσοστά για τη συμβολή του στη σύνθεση πολλών από τις επιτυχίες του τραγουδιστή. Όμως η αγωγή του απορρίφθηκε για τυπικούς λόγους (ο δικαστής είπε ότι πέρασε πάρα πολύς χρόνος από την εποχή που γράφτηκαν τα τραγούδια).

Ο Berry ήταν ευερέθιστος και είχε εμμονή με τις κιθάρες του. Το 1981, ο Keith Richards των Rolling Stones πήγε σε μια συναυλία του στη Νέα Υόρκη και μετά το τέλος της τον επισκέφθηκε στο καμαρίνι του. Εκεί έκανε το λάθος να «γρατζουνίσει» τις χορδές σε μια από τις κιθάρες. Τι το’ θελε; Μόλις μπήκε και τον είδε, ο Chuck του έριξε μια γροθιά που του μαύρισε το μάτι.

Το 1977, η NASA έστειλε ένα cd του τραγουδιού στον διαστημικό σκάφος Voyager μαζί με άλλα πράγματα που αντιπροσώπευαν τον αμερικάνικο πολιτισμό. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα, οι εξωγήινοι να το εύρισκαν και να ανακάλυπταν τον Chuck Berry.

Το 2004, ο John Kerry χρησιμοποίησε το τραγούδι σε ένα κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας του για το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ. Το ίδιο έκανε το 2008, ο John McCain όταν έθεσε υποψηφιότητα για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, αλλά σταμάτησε να το χρησιμοποιεί όταν ο Berry δήλωσε ότι υποστήριζε τον αντίπαλό του, Barack Obama.

Johnny Be Good

Deep down in Louisiana close to New Orleans
Way back up in the woods among the evergreens
There stood a log cabin made of earth and wood
Where lived a country boy named Johnny B. Goode
Who never ever learned to read or write so well
But he could play a guitar just like a-ringin' a bell
Go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Johnny B. Goode
He used to carry his guitar in a gunny sack
Go sit beneath the tree by the railroad track
Oh, the engineers would see him sitting in the shade
Strumming with the rhythm that the drivers made
The people passing by they would stop and say
"Oh my what that little country boy could play"
Go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Go Johnny go go
Johnny B. Goode
His mother told him "someday you will be a man
And you will be the leader of a big old band
Many people coming from miles around
To hear you play your music when the sun go down
Maybe someday your name will be in lights
Saying "Johnny B. Goode tonight"
Go go
Go Johnny go
Go go go Johnny go
Go go go Johnny go
Go go go Johnny go
Go
Johnny B. Goode

Info: Johnny B. Goode. Κυκλοφόρησε το 1958. Στίχοι-μουσική: Chuck” Berry

Πηγή:Fosonline.gr

 Έχοντας κυκλοφορήσει τρία πολύ καλά άλμπουμ (Fleetwood Mac, Rumours και Tusk) με τους Fleetwood Mac, η τραγουδίστρια Stevie Nicks ετοιμάζει το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το 1981 με Bella Donna (1981). 

Τα 9 από τα 10 τραγούδια του δίσκου είναι δικές της συνθέσεις, εκτός του "Stop Draggin' My Heart Around" που ήταν σύνθεση των Tom Petty και Mike Campbell. Ο τελευταίος είναι ο κιθαρίστας των Tom Petty and the Heartbreakers. Το τραγούδι έφθασε στα χέρια της Nicks από τον παραγωγό της Jimmy Iovine που άκουσε το τραγούδι και έπεισε τους δύο συνθέτες του να της το δώσουν, αντί να το συμπεριλάβουν όπως αρχικά υπολόγιζαν στον επόμενο δίσκο των Heratbreakers. 

Στην ηχογράφηση του τραγουδιού πήρε μέρος το συγκρότημα των Heartbreakers, εκτός του μπασίστα  Ron Blair, που τη θέση του πήρε ο Donald "Duck" Dunn,θρυλικός μπασίστας των Booker T. & the M.G.'s. O Tom Petty τραγουδάει ντουέτο με τη Nicks το τραγούδι που έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αμερική (Νο3 ) και Νο 50 στη Μ.Βρετανία, με το τραγούδι να γίνεται μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία στην Αθήνα και κυρίως στη Θεσσαλονίκη. 

Η μουσική γράφτηκε από τον Mike Campbell κι οι στίχοι από τον Tom Petty κι αφορούν μια γυναίκα που αισθάνεται κουρασμένη από τις σχέσεις και θέλει να χωρίσει παρά την έντονη συναισθηματική προσκόλληση που νιώθει προς τον σύντροφό της με τη μουσική να περιγράφεται μάλλον σαν «σκοτεινή». Όπως διαβάσατε ποιο πάνω, αρχικά προοριζόταν για το άλμπουμ Hard Promises, αλλά ακούγοντάς το διαπίστωσαν ότι ήθελε μια γυναικεία φωνή και καθώς δεν υπήρχε καμία γυναίκα στους Heartbreakers, με τη συμβουλή του Iovine, το κομμάτι δόθηκε στη Stevie Nicks. 

Η demo ηχογράφηση του τραγουδιού, χωρίς τη φωνή της, έχει συμπεριληφθεί στο box set του Tom Petty, Playback (1995). 

TRIVIA

To τραγούδι ακούγεται στην ταινία Taps (1981)

Το video του τραγουδιού γυρίστηκε στο studio κατά τη διάρκεια της ηχογράφησής του.

Πηγή:rockmachine .gr 

 «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα», ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Τους συμπαθείς νάνους αντικαθιστούν επτά γεροντοπαλίκαρα. Ο στρατιωτικός (Ορέστης Μακρής), ο γιατρός (Χρήστος Ευθυμίου), ο νοικοκύρης (Βασίλης Αυλωνίτης), ο τεμπελχανάς (Μίμης Φωτόπουλος), ο ωραίος (Νίκος Σταυρίδης), ο ντροπαλός (Αλέκος Λειβαδίτης) και ο τζαναμπέτης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος), οι οποίοι αναλαμβάνουν να προστατέψουν την Αλέξια (Τζένη Καρέζη), τη δική τους Χιονάτη. 

Κακιά μητριά ήταν η Δέσπω Διαμαντίδου, ενώ τον «πρίγκιπα» υποδύθηκε ο ζεν πρεμιέ της εποχής, Ανδρέας Μπάρκουλης. Τα 7 γεροντοπαλίκαρα προστατεύουν την Αλέξια που το έσκασε από το σπίτι της για να γλυτώσει από την κακιά μητριά της. Βρέθηκε κατά λάθος στο σπίτι τους μέσα στο δάσος. Την φρόντισαν και την αγάπησαν. Στο τέλος την ένωσαν με τον «πρίγκιπα» της Η μουσική της ταινίας είναι του Μίμη Πλέσσα. 

Αρχικά, οι δυο συμπαραγωγοί απευθύνθηκαν στον Φίνο, ο οποίος έκρινε ότι δεν θα πετύχει, λόγω των πολλών μεγάλων ονομάτων. Θεώρησε ότι οι «γκρίνιες» ήταν το λιγότερο που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Ήταν από τις λίγες φορές που έπεσε έξω. Για την ταινία, οι κινηματογράφοι της Αθήνας έκαναν 7 προβολές, που ξεκινούσαν από τις 10 το πρωί και ολοκληρώνονταν στις 10 το βράδυ.

Η διαφημιστική καμπάνια  μιλούσε για «την μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου» Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 26 Δεκεμβρίου του 1960 και έκοψε περίπου 90.000 εισιτήρια. Κατετάγη πέμπτη, πιο δημοφιλής ανάμεσα στις εκατό ταινίες εκείνης της χρονιάς....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-tenia-me-rekor-protagoniston-stin-istoria-tou-ellinikou-sinema-kathimerina-ginontan-epta-provoles-apo-tis-10-to-proi-mechri-arga-to-vradi-giati-tin-aperripse-o-finos-vinteo/

Ο Θάνος Λειβαδίτης και η θρυλική σειρά

Το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 1974, στις 20.30, στο κανάλι της ΥΕΝΕΔ, προβάλλεται το

πρώτο επεισόδιο της ελληνικής σειράς, Οι δίκαιοι που θα σηµειώσει τεράστια επιτυχία και θα

παίζεται δύο χρόνια. Το σενάριο γράφει ο Θάνος Λειβαδίτης που κρατά και τον

πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ο δικηγόρος-ντετέκτιβ Άγγελος Καρνέζης. ‘Ενας αξέχαστος ρόλος

σε µια θρυλική σειρά της ασπρόµαυρης τηλεόρασης, που αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές ιστορίες με ήρωα τον δικηγόρο Καρνέζη.

Ο Άγγελος Καρνέζης πηγαινοέρχεταιστους διαδρόµους των δικαστηρίων των φυλακών και στα ύποπτα καταφύγια του υποκόσμουγια να χτυπήσει το έγκληµα άμεσα και σωστά. ‘Ενας ακέραιος άνθρωπος, που θυσιάζει τηνπροσωπική του ζωή στο χρέος μιας ακατάλυτης έννοιας, της δικαιοσύνης. Ο Θάνος Λειβαδίτης που τον υποδύεται, γίνεται και τηλεοπτικός σταρ, αφού έχει ήδη διαγράψει µια σπουδαίαπορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Γεννηµένος το Μάιο του 1934 στη Λαµία, ο Θάνος Λειβαδίτης σπούδασε ζωγραφική για δύο

χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών µε δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη

και στη Δραµατική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αποφοιτά το 1957, αλλά μένει στο Εθνικό

Θέατρο για δεκατρία χρόνια. Παίζει τον Βαλέριο (πρώτος ρόλος) στον Φιλάργυρο, τον Αίμονα

στην Αντιγόνη, τον Νεοπτόλεμο στον Φιλοκτήτη, στον Μάκβεθ και σε πολλά άλλα. Πριν

ακόµα τελειώσει τη Σχολή, εµφανίζεται στη µεγάλη οθόνη, στην ταινία Τέσσερις νύφες κι ένας

γαμπρός, την κινηματογραφική µεταφορά του θεατρικού έργου, του Δημήτρη Γιαννουκάκη, “Το

Σπίτι Των Τεσσάρων Κοριτσιών”.

Η καθιέρωση όμως στο σινεµά, θα έρθει µε τη δεύτερη

ταινία, όπου θα είναι ζευγάρι με την Μάρθα Βούρτση (Καρδιές στην καταιγίδα, 1963). Η μόδα

της εποχής είναι τα μελό και ο Θάνος Λειβαδίτης είναι ο νέος ζεν πρεµιέ που αναζητά ο

ελληνικός κινηµατογράφος. Οι τίτλοι των ταινιών που πρωταγωνιστεί είναι χαρακτηριστικοί:

Για λίγη στοργή, Η καρδιά της µάνας, Παιδί µου δεν αμάρτησα, Αφήστε µε να ζήσω, Θα ζήσω

για σένα, Ζήσε για την αγάπη µας, Στη θύελλα της µεγάλης αγάπης, Μεγάλες αγάπες, Πικρή

µου αγάπη, Ο µεγάλος όρκος, Το φτωχάπαιδο, Το τελευταίο δάκρυ, Δάκρυα οργής, Το κορίτσι

της οργής, Κάθε ναυάγιο και µία κόλαση κ.α. Σε κάποιες από αυτές, το σενάριο είναι δικό του.

Στις περισσότερες, συµπρωταγωνίστριά του είναι η Μέμα Σταθόπούλου.

Ο Θάνος Λειβαδίτης γνωρίζει την Μέμα Σταθοπούλου όταν είναι ακόμα μαθήτρια στη

Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1964, μαζί με τον Μάνο Κατράκη, τον Νίκο

Ξανθόπουλο και την Γκιζέλα Ντάλι πρωταγωνιστούν στην ταινία, Οι επικίνδυνοι, στα πρότυπα

του Κατήφορου (σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη) που βρήκε άπειρους μιμητές για πολλά χρόνια.

Για το δεύτερο γυναικείο ρόλο, προτείνει την Μέμα Σταθοπούλου, η οποία αναγράφεται στους

τίτλους της ταινίας με το βαφτιστικό της όνομα: Δήµητρα.

Η Μέµα Σταθοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1942. Στο θέατρο πρωτοεµφανίστηκε δίπλα

στον Δηµήτρη Χορν και καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια στον κινηματογράφο. Μέσα σε 8

χρόνια έπαιξε σε 25 ταινίες, κυρίως µελόδραματικές, έχοντας όμως το δικό της στιλ. Με τον

Θάνο Λειβαδίτη, εκτός από ζευγάρι στην οθόνη, γίνονται ζευγάρι και στη ζωή. Ζουν ένα

παθιασµένο έρωτα για δέκα χρόνια, χωρίς να έχουν την επιθυμία να παντρευτούν. ‘Οταν

χωρίσουν, εκείνη θα παντρευτεί τον γνωστό βιομήχανο Δημήτρη Μαρούση και θα αποσυρθεί

από τα καλλιτεχνικά, για να μεγαλώσει τα δύο τους παιδιά, τον Κώστα και την Έλλη. Δέκα

χρόνια μετά, ο γάμος θα διαλυθεί και η Μέµα θα επιστρέψει στην Πάτρα, ανοίγοντας τη δική

της επιχείρηση.

Όµως το σαράκι της ηθοποιίας, την τρώει ακόμα. Οι προσπάθειες για

επιστροφή στο θέατρο και την τηλεόραση, θα μείνουν προσπάθειες. Τα χρόνια που λείπει από

το χώρο, της στοιχίζουν μια δυναμική επιστροφή. Η απογοήτευση μεγάλη, συν κάποιες

δουλειές που δεν γίνονται τελικά και οι πόρτες µένουν κλειστές. ΄Οσο όµως η Μέμα

Σταθοπούλου χτυπούσε πόρτες, εκείνη την χτυπούσε ο καρκίνος. Στις 17 Οκτωβρίου 1999 θα

περάσει στην αιωνιότητα, έχοντας πάντα δίπλα της τον καλό της φίλο Θάνο Λειβαδίτη

Τραγική συνέχεια, το 2005, η κόρη της σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχηµα µε μηχανή, σε ηλικία

μόλις 24 ετών.

Ο Θάνος Λειβαδίτης µετά το χωρισμό του µε την Μέµα Σταθοπούλου κι αφού πια ο ελληνικός

κινηµατογράφος, χάνεται χρόνο µε το χρόνο, αποφασίζει να γράψει και να πρωταγωνιστήσει

στην τηλεόραση, που κερδίζει ολοένα και περισσότερους θεατές. ΄Ετσι, το 1974, αρχίζουν οι

Δίκαια…

Η πρώτη ιστορία αποτελείται από 33 επεισόδια κι έχει τίτλο, Εν ονόματι του νόµου. Δίπλα στον

Θάνο Λειβαδίτη, κάνει το τηλεοπτικό του ντεµπούτο στο ρόλο του εισαγγελέα ο Δημήτρης

Μυρότ, κατεξοχήν θεατρικός Η σειρά -με την υποβληιική µουσική των τίτλων- σαρώνει σε τηλεθέαση από το πρώτο

επεισόδιο και κρατά αµείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών που παρακολουθεί με µεγάλη

αγωνία όσα συμβαίνουν στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο. Όταν τελειώσει η πρώτη

ιστορία, ακολουθεί η δεύτερη που έχει ακόµα µεγαλύτερη επιτυχία, όπως και οι επόµενες που

θα ακολουθήσουν.

Στη δεύτερη ιστορία, Η ώρα της τιμωρίας, που αρχίζει Νοέμβριο του 1974 και τελειώνει Μάιο

του 1975, εκτός από τον Θάνο Λειβαδίτη και τον Ιάκωβο Ψαρρά, πρωταγωνιστούν ο Νίκος

Γαλανός, η Νόρα Κατσέλη, η Μαίρη Κυβέλου και ο Μάνος Κατράκης. Η τρίτη ιστορία που

ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς με τίτλο Οι εκβιαστές, είχε πρωταγωνίστρια την

Μαρία Αλιφέρη και στην τέταρτη με τίτλο, Οι αρχαιοκάπηλοι (προβολή τελευταίου επεισοδίου:

Σάββατο 8 Μαϊου 1976) έπαιζαν ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Αφροδίτη Γρηγοριάδου, ο Ανέστης

Βλάχος, ο Βύρρων Πάλλης, ο Μηνάς Χρηστίδης και ο Δηµήτρης Μαλαβέτας.

Το κοινό διψόει για δικαιοσύνη, διψάει να βρεθούν οι ένοχοι και να αφεθούν ελεύθεροι οι

αθώοι κατηγορούµενοι. Ο αλόγιστος δικηγόρος Άγγελος Καρνέζης γίνεται ιδιαίτερα αγαπητό

πρόσωπο, ενώ το αυτοκίνητο που οδηγεί, η λευκή Toyota Celica, είναι το σήμα κατατεθέν του.

Ο Θάνος Λειβαδίτης, παρόλο που οι Δίκαια είναι από τις σειρές µε τη μεγαλύτερη τηλεθέαση,

θα επιστρέψει στη μικρή οθόνη πέντε χρόνια μετά, το 1981 ως δηµοσιογράφος Άρης

Μαρτέλης µε τους Αξιόπιστους, και το 1983 µε το βαρύ πυροβολικό, Οι Ιερόσυλοι, που στο

τελευταίο επεισόδιο συγκεντρώνει ποσοστό θεαματικότητας 82%! Αυτό όµως, είναι µια άλλη

ιστορία.

1η Σεπτεµβρίου 2005, ο Θάνος Λειβαδίτης περνάει στην αιωνιότητα και οι σειρές του στην

τηλεοπτική ιστορία.

Πηγή:ellinikoskinimatografos