Ήταν αρχές του 1981όταν μετά από μια φιλική επίσκεψη στα γραφεία της FM Records που τότε στεγαζόταν στην οδό Κνωσσού στο Γαλάτσι, ο ιδιοκτήτης της Νίκος Κούρτης, μου έδωσε να ακούσω ένα άλμπουμ με ένα καταπληκτικό εξώφυλλο που λεγόταν Restless and Wild των άγνωστων σε εμένα έως εκείνη τη στιγμή Accept. Ένα και μόνο κομμάτι τους, έφθασε να με κερδίσει. Πιο ήταν; το “Fast as a Shark” που ακόμα και σήμερα, 39 χρόνια μετά το θεωρώ σαν το καλύτερο τους. Εκείνη την ημέρα, μπορεί το “Fast as a Shark” να με άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά ταυτόχρονα έμαθα ένα εντελώς άγνωστο γερμανικό συγκρότημα που είχε μια δισκάρα (το Restless and Wild) που όσο το, άκουγα, τόσο ανακάλυπτα καινούργιους ύμνους. Δύο χρόνια αργότερα, κι αφού έχω αγοράσει και τα 4 άλμπουμ τους, έρχεται στο γραφείο μου στη CBS ένα fax (σ.σ. τότε δεν υπήρχε mail) που έγραφε ότι είχαμε υπογράψει το συγκρότημα για την Αμερική και την Ευρώπη, εκτός Γερμανίας και έχουν νέο δίσκο, με τίτλο Balls to the Wall! Ακόμα θυμάμαι το διαφημιστικό σλόγκαν που είχαμε χρησιμοποιήσει και την ημισέλιδη μαυρόασπρη καταχώρηση στο Metal Hammer: “Accept κι όπως αντέξει» το οποίο ούτε τότε ούτε τώρα μου αρέσει. Η ιστορία της πρώτης περιόδου (1979-1983) των Accept, μόλις ξεκινάει.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Οι ρίζες των Accept βρίσκονται στη βιομηχανική πόλη Solingen της τότε Δυτικής Γερμανίας, κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία. Εκεί, το 1976 ο κιθαρίστας Wolf Hoffmann με τους φίλους του Udo Dirkschneider (τραγούδι) και Peter Baltes (μπάσο),σχηματίζουν τους Band X που μετεξελίχτηκαν σε Accept. Με σύνθεση Udo Dirkschneider, Wolf Hoffmann, Peter Baltes, Jörg Fischer (κιθάρα) και Frank Friedrich (ντραμς), υπογράφουν στη γερμανική εταιρεία Brain Metronome (ή σκέτο Metronome) που είχε τη βάση της στο Αμβούργο και ήταν δραστηριοποιημένη στο χώρο του kraut rock, έχοντας κυκλοφορήσει δίσκους των Gur Guru (σ.σ. μυθικό συγκρότημα της δεκαετίας του 70, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν μυθικό!), το πρώτο άλμπουμ των Scorpions, Neu!, Jane (άλλο μυθοποιημένο kraut συγκρότημα), Gomorrha και Gluster. Τα …λαγωνικά της Metronome τους είχαν ανακαλύψει στο Rock am Rhein Festival όπου και τους υπέγραψαν.
Το πρώτο άλμπουμ που είχε για τίτλο το όνομά τους με τη sexy γυναίκα στο εξώφυλλο που κρατούσε ένα ηλεκτρικό πριόνι (έντονη αντιδιαστολή των δύο όρων –ωραία και sexy γυναίκα και πριόνι) δήλωνε τη μουσική ταυτότητα του και τίποτε παραπάνω. Εξ ‘άλλου συγκροτήματα με τέτοιο hard/heavy ήχο στη Γερμανία εκείνη η την εποχή υπήρχαν πολλά, μόνο που οι Accept ξεχώριζαν για 2 πράγματα: Το γρύλισμα του τραγουδιστή τους που η φάτσα του μού θύμιζε bulldog κι ο ήχος τους που δεν ήταν απαραίτητα hard αλλά μάλλον heavy. Παρ’ όλη την καλή προσπάθεια της δισκογραφικής εταιρείας να προωθήσουν το τραγούδι “Lady Lou” που άνοιγε το δίσκο, εμένα και το συγκεκριμένο τραγούδια αλλά και τα υπόλοιπα 9 με βρήκαν αδιάφορο. Μετριότατο άλμπουμ , με κατεύθυνση προς το σωστό δρόμο, πολύ μαικριά όμως από αυτό που ξέρουμε σαν Accept Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ κι ο ντράμερ Frank Friedrich, παραχωρεί το καρεκλάκι του στον Stefan Kaufmann ο οποίος έμεινε 12 συνολικά χρόνια μαζί τους. Όμως το συγκρότημα, πέραν του Udo, κέρδισε κι έναν άλλο τραγουδιστή, το μπασίστα Peter Baltes που στο πρώτο άλμπουμ τους τραγουδάει δύο τραγούδια. Κρατήστε το όνομά του, θα το συναντήσουμε σχετικά σύντομα και πάλι. Το Accept πούλησε 3.000 αντίτυπα στη Γερμανία, νούμερο πολύ χαμηλό για μια αναπτυσσόμενη αγορά, όταν τα αντίστοιχα βρετανικά και αμερικάνικα συγκροτήματα πουλούσε πολύ περισσότερα αλλά γιατί να πουλήσει περισσότερα όταν δεν ήταν καλό; Στη γερμανική αγορά υπήρχαν πολλά ντόπια συγκροτήματα αλλά χωρίς προσωπικό ύφος, ύφος που έψαχναν ακόμα και οι Scorpions. H αποτυχία του πρώτου άλμπουμ, ευτυχώς δεν ωθεί τη Metronome στο να τους διώξει, αλλά με παραγωγό τον Dirk Steffens, ηχογραφούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο I'm a Rebel(1980) με μια περίεργη ιστορία να τους συνδέει με τους AC/DC που είναι σύνθεση του Σκοτσέζου Alexander Young, γνωστού με το όνομα George Alexander με το τραγούδι του να βρίσκεται στο δίσκο, λόγω της γνωριμίας του με τον παραγωγό και την επιτακτική ανάγκη του συγκροτήματος για ένα radio friendly τραγούδι. Που όμως δεν ήταν αυτό που ήθελαν αλλά αποτέλεσε το πρώτο video clip τους!
Στα Trivia αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του που συνδέεται άμεσα με τους AC/DC. Το «I'm a Rebel» γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για τους AC/DC, αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησε! Δύσκολο να πετύχει ένας metal δίσκος όταν τα δύο καλύτερα τραγούδια του είναι μπαλάντες, τα «No Time to Lose" και"The King" ερμηνευμένα από τον Peter Baltes. Σχεδόν με το πρώτο άκουσμα του δίσκου, καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα ακόμα «ψάχνεται». Παρ’όλα αυτά το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Αμερική και στη Μ.Βρετανία από διαφορετικές εταιρείες με αποτέλεσμα το αρχικό εξώφυλλο με το ξίφος και το λιοντάρι με το οποίο κυκλοφόρησε και στη χώρα μας, να αλλάξει.
Tα υπόλοιπα διαβάστε τα αναλυτικά εδω http://www.rockmachine.gr/2020/11/accept-way-to-top-udo-years-1976-2009.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου