Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021
Quincy Jones: Ο θρυλικό παραγωγός, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με άλμπουμ-σταθμούς στην ιστορία της μουσικής και μεγαθήρια της jazz, της soul και της pop.
Αμερικανός μουσικός ερμηνευτής, παραγωγός, ενορχηστρωτής και συνθέτης του οποίου το έργο περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις μορφές μουσικής. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα από νεαρή ηλικία δουλεύοντας σε πολυάριθμα συγκροτήματα ως τρομπετίστας και ενορχηστρωτής και αργότερα πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του σύνθεση μουσικής για κινηματογράφο και τηλεόραση.
Γεννήθηκε στο South Side του Σικάγο. Όταν ήταν δέκα ετών, μετακόμισε, με τον πατέρα και τη θετή του μητέρα, στο Bremerton της Ουάσιγκτον, ένα προάστιο τουSeattle. Ερωτεύτηκε για πρώτη φορά τη μουσική όταν ήταν στο δημοτικό σχολείο και δοκίμασε σχεδόν όλα τα όργανα της σχολικής του μπάντας πριν καταλήξει στην τρομπέτα. Ενώ μόλις ήταν στην εφηβεία του, ο Κουίνσι έγινε φίλος με έναν ντόπιο τραγουδιστή-πιανίστα, μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερό του. Το όνομά του ήταν Ρέι Τσαρλς. Οι δύο νέοι σχημάτισαν ένα συγκρότημα, και παίζαν μουσική σε μικρά κλαμπ και γάμους
.Στα 18 του, ο νεαρός τρομπετίστας κέρδισε υποτροφία στο Berklee College of Music στη Βοστώνη, αλλά τα παράτησε απότομα όταν έλαβε πρόταση να συμμετέχει στην μπάντα του Lionel Hampton, παίζοντας πλάι στους Art Farmer και Clifford Brown , όπου ξεχώρισε με το παίξιμό του, και τρία χρόνια μετά επανέλαβε το ίδιο στην μπάντα του Ντίζι Γκιλέσπι.. Η θητεία με τον Hampton οδήγησε στη δουλειά ως ανεξάρτητος ενορχηστρωτής. Ο Jones εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου, σε όλη τη δεκαετία του 1950, έγραψε κομμάτια για τους Tommy Dorsey, Gene Krupa, Sarah Vaughan, Count Basie, Duke Ellington, Dinah Washington, Cannonball Adderley και τον παλιό του φίλο Ray Charles.
Το 1957, ο Quincy εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου σπούδασε σύνθεση με τη Nadia Boulanger και τον Olivier Messiaen και εργάστηκε ως μουσικός διευθυντής για τη Barclay Disques, τον γαλλικό διανομέα της Mercury Records. Ως μουσικός διευθυντής του τζαζ μιούζικαλ του Harold Arlen με τίτλο Free and Easy, ο Quincy Jones συνέχιζε να την ωραία πορεία που είχε ξεκινήσει. Μια ευρωπαϊκή περιοδεία έκλεισε στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 1960. Με μουσικούς από το σόου του Arlen, ο Jones δημιούργησε το δικό του μεγάλο συγκρότημα, με 18 καλλιτέχνες να συρρέουν. Οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές συναυλίες απόκτησαν ενθουσιώδες κοινό και λαμπερές κριτικές, αλλά τα κέρδη από συναυλίες δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν ένα συγκρότημα αυτού του μεγέθους και το συγκρότημα διαλύθηκε, αφήνοντας τον ηγέτη του βαθιά χρεωμένο.
Ως παραγωγός και ενορχηστρωτής, έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Frank Sinatra, ο Michael Jackson (στα άλμπουμ του Τζάκσον Off the Wall (1979), Thriller (1982) και Bad (1987), καθώς επίσης παραγωγός και διευθυντής ορχήστρας του φιλανθρωπικού τραγουδιού, το 1985, "We Are the World", το οποίο συγκέντρωσε κεφάλαια για τα θύματα του λιμού στην Αιθιοπία.), ο Paul Simon, η Aretha Franklin και αμέτρητοι άλλοι. Έχει επίσης κυκλοφορήσει άλμπουμ ως σόλο καλλιτέχνης. Το Body Heat του 1974 έφτασε στο Νο. 6 του Billboard 200, ακολουθούμενο από μια σειρά από επιπλέον άλμπουμ στο Top 20.
Το άλμπουμ του το 1981 με τίτλο The Dude έδωσε τις επιτυχίες "Ai No Corrida" (διασκευή ενός τραγουδιού του Chaz Jankel), "Just Once" και "One Hundred Ways", που τραγουδίστηκαν και τα δύο από τον James Ingram.
Ο Jones έχει κερδίσει 28 βραβεία GRAMMY, ισοφαρίζοντας τον με την Alison Krauss ως τον πιο βραβευμένο εν ζωή άτομο και τον δεύτερο υψηλότερο νικητή GRAMMY όλων των εποχών. Οι νίκες του περιλαμβάνουν τρία βραβεία παραγωγού της χρονιάς, βραβεία Non-Classical και δύο βραβεία για το άλμπουμ της χρονιάς και το τραγούδι της χρονιάς. Έχει προταθεί ρεκόρ 79 φορές από το 1961.
Μαζί με τον Bob Russell έγιναν οι πρώτοι αφροαμερικανοί που προτάθηκαν ποτέ για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, για το "The Eyes of Love" από την ταινία Απαγόρευση (Banning). Ο Jones ήταν επίσης υποψήφιος για το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής για τη δουλειά του στην ταινία του 1967 Εν Ψυχρώ (In Cold Blood).
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021
ARMY OF LOVERS LIVE ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ROCK IN ATHENS 1985
Ο Liam Neeson έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια σαν action star.Eδω τον βλέπουμε σε μια ακόμα ταινία με έντονα στοιχεία δράσης, αλλά παράλληλα γερές δόσεις θρίλερ και αγωνίας.«Cold Pursuit» ο τίτλος .Ο Neeson εδώ υποδύεται τον Nels έναν τίμιο και δουλευταρά οικογενειάρχη που δουλεύει σε εκχιονιστικό για να τα βγάλει πέρα και ζει ήσυχα με την οικογένεια του σε μια εξοχική καμπίνα μακριά από τον τουρισμό της περιοχής. Την ηρεμία του έρχεται να διαταράξει η ξαφνική δολοφονία του γιου του στα χιονισμένα βουνά από έναν ισχυρό βαρόνο των ναρκωτικών. Έτσι, ο Άνθρωπος της Χρονιάς της τοπικής κοινωνίας θα μεταμορφωθεί σε έναν αμείλικτο δολοφόνο με σκοπό να αποδώσει το...κρύο πιάτο της εκδίκησης σε αυτούς που του σκότωσαν τον γιο. Η ταινία «Cold Pursuit» είναι remake του «In Order Of Disappearance», αποτελώντας έτσι την Αμερικανική διασκευή του Νορβηγικού «Kraftidioten», που κυκλοφόρησε το 2014 με σκηνοθέτη τον Hans Petter Moland, o οποίος είναι και εδώ στο ίδιο πόστο.
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2021
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021
Ουρανός του Τάκη Κανελλόπουλου (1963)
26 Οκτωβρίου 1940: Σ' ένα φυλάκιο, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, η ζωή των στρατιωτικών κυλά ήρεμα. 29 Οκτωβρίου 1940: έχει κηρυχθεί o πόλεμος με τους Ιταλούς, οι στρατιώτες αλλάζουν μονάδες, ανάλογα με την ειδικότητά τους.
Ανοιξη 1941: μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς, οι στρατιώτες επιστρέφουν με τα πόδια από τα μέτωπα του πολέμου στα σπίτια τους.
1940-1941... | Γράφει ο Τάκης Κανελλόπουλος
Σιγά σιγά, η εποχή εκείνη γίνεται όσο πάει γαι πιο μακρινή, Μια εποχή μεγαλείου και εκπλήξεων.
Η ταινία δεν προσπάθησε v' αναστήσει το έπος τού 1940.
Γιατί το μεγαλείο εκείνο είναι αδύνατον να το αγγιξει κανείς, έστω κι αν χρησιμοποιήσει την υψηλότερη μορφή τέχνης. Για μας, ή έννοια «Αλβανία» στάθηκε ο χώρος όπου κινηθήκαμε.
Πόλεμος....
Ξαφνικά, οι άνθρωποι χάνονται.
Δεν υπάρχουν. οι σχέσεις οι ανθρώπινες αλλάζουν.
Σκοτεινιάζει η μέρα. Βαραίνουν τα μάτια. Οι νύχτες γίνονται κρύες. Η ζωή μικραίνει.
Ακούσαμε ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο, τους ρωτήσαμε μάθαμε.
Στηρίξαμε την ταινία πάνω στην «περίπτωση» άνθρωπος.
Προσπαθήσαμε να δειξουμε κάτι ελάχιστο από την αποφασιστικότητα, την παλικαριά και τη θυσία των Ελλήνων.
Πέρα όμως απ' το συγκεκριμένο αυτό γεγονός, προχωρήσαμε στην άλλη όψη: στη μοναξιά, στην ερημιά του ανθρώπου, στην τέλεια εξαφάνιση της ύπαρξής του πριν το θάνατο.
Προσπαθήσαμε να δειξουμε όχι τον πόλεμο, αλλά άνθρωπο μέσα στον πόλεμο.
Η πλαστική ιδιοφυΐα του Τάκη Κανελλόπουλου | Γράφει ο Κώστας Σταματίου, Εφημερίδα «Τα Νέα», 21/9/1962
O Ουρανός αποτελείται από τρία μέρη: Ειρήνη - Πόλεμος - Οπισθοχώρηση. Το πρώτο είναι σχεδόν αριστουργηματικό. Ένα παραμεθόριο μακεδονικό χωριό- φυλάκιο τις τελευταίες τοι' στιγμές πριν από την καταιγίδα της 28ης Οκτωβρίου. Ποιητικές εικόνες, γνήσια λυρικές, ακόμα μια απόδειξη της ευαισθησίας της πλαστικής ιδιοφυΐας του Τάκη Κανελλόπουλου. Σε ύφος ντοκιμαντέρ, το μέρος αυτό είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι ελληνικής ταινίας γυρίστηκε ποτέ. Πηγή για τ' άλλα δύο μέρη στάθηκαν οι αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τις καταστάσεις. Τρία επεισόδια από τον πόλεμο, τέσσερα από την οπισθοχώρηση. Τα επεισόδια, επουσιώδη καθ' εαυτά, δεν καταφέρνουν να συνθέσουν μια καθολική εικόνα της εποχής. Tο κυριότερο: την περίοδο τοι! '40-'41 χαρακτηριζει μια μοναδική - παράλογη, ίσως - έξαρση του εθνικού έπους. Οι μάρτυρες υπάρχουν και οι άνθρωποι ζουν. Στην ταινία, αντί έξαρσης, επικρατεί απ' άκρη σ' άκρη μια φιλολογική υποτονικότητα. Οι στρατευμένοι Έλληνες κινούνται μόλις και μετά βίας. Περισσότερο ομιλούν και λιγότερο ενεργούν. Ασφαλώς υπήρξαν περιπτώσεις ολιγωρίας στον πόλεμο του '40, σαν αυτές που δείχνει η ταινία, μα ήταν η εξαίρεση. Δεν μπορούν να προβληθούν σαν μια συνθετική εικόνα της εποχής, έστω και με τη στενή οπτική της παρουσίασης όχι του πολέμου, αλλά του «ανθρώπου στον πόλεμο». Ειδικά η Αλβανία, όπου το ελληνικό έθνος σύσσωμο αντιμετώπισε την απρόκλητη εισβολή, είναι χώρος ακατάλληλος για αντιπολεμική συνθηματολογία.
Η οπισθοχώρηση δίνεται πιο πειστικά, αλλά και εδώ τα επεισόδια είτε απλώς υπονοούνται είτε μακραίνουν τόσο, που η μεγάλη διάρκεια εξανεμίζει την τραγικότητα των καταστάσεων, την πυκνότητα της συγκίνησης. Γενικά, το μεγάλο ελάττωμα της σημαντικής αυτής ταινίας βρίσκεται στην αδυναμία του Κανελλόπουλου να μαγεύεται ο ίδιος από την ομορφιά της κάθε εικόνας, ξεχνώντας την αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου, τη διαφορά πραγματικού και κινηματογραφικού χρόνου κλπ. Η σύνθεση των φωτογραφιών (οπερατέρ: Γρηγόρης Δανάλης και Τζ. Βαριάνο) αποτελεί μοναδικό συνδυασμό λιτότητας και καλαισθησίας. Δυστυχώς, όσο μεγαλύτερη είναι η ομορφιά τους, τόσο λιγότερο αποτελεσματικές είναι από δραματικής απόψεως.
Συμπέρασμα: Αγαπήσαμε πολύ το πρώτο μέρος του Ουρανού. Στο δεύτερο, ενοχληθήκαμε από την υπερβολικά μερική, εσφαλμένη οπτική του σεναρίου και κουραστήκαμε απ' το ρυθμό της σκηνοθεσίας. Τι πρέπει να γίνει; Κατά τη γνώμη μας, ο Ουρανός, που έχει υπέροχα κομμάτια, πρέπει να ξαναμονταριστεί, να συντμηθούν οι σκηνές που μακραίνουν, v' αντικατασταθεί το υπάρχον σχόλιο μ' ένα λιγότερο ελλειπτικό, ιστορικά βοηθητικό, και να προσαρμοστεί η θαυμάσια μουσική του Αργύρη Κουνάδη στο ρυθμό της νέας κόπιας. Έτσι η ταινία θα μπορέσει να επιτελέσει τον προορισμό της: ν' αγγίξει το πλατύ κοινό. Πάντως, o Ουρανός είναι η πρώτη έως σήμερα αληθινή «ταινία φεστιβάλ», και θα 'ταν ακατανόητο ν' αγνοηθεί κατά την απονομή των βραβείων.
Μια γνήσια έντιμη προσπάθεια | Γράφει ο Μάριος Πλωρίτης - Εφημερδία «Ελευθερία», 21/9/1962
Πάνω απ' όλα, ο Ουρανός είναι μια γνήσια έντιμη προσπάθεια να δοθεί απ' την οθόνη μια ανταύγεια της εποποιίας του 1940. Χωρίς δημοκοπίες, χωρίς φανφαρονισμούς, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς πατριδοκαπηλίες. Ο Τάκης Κανελλόπουλος, που τόσο εντυπωσιακά ξεπήδησε απ' το A' Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τον Μακεδονικό Γάμο του, αποδύθηκε σε μια προσπάθεια που, κι αν δεν φτάνει σε ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, δεν έχει καμιά σχέση με τα υποπροϊόντα του ελληνικού κινηματογράφου καν, επιπλέον, μ' όλες τις ελλείψεις της, έχει παράλληλα ένα πλήθος κινηματογραφικές αρετές.
Βασική αδυναμία του Ουρανού: δεν μπόρεσε να δώσει —με σχετική, έστω, «ανάσα»— τη μεγάλη κραυγή και ορμή και θυσία του 1940. Στιγμιότυπα εδώ κι εκεί, πάρα πολύ ισχνές «περιπτώσεις», δε φτάνουν για v' απλώσουν το ειδικό σε γενικό, να κάνουν τα άτομα σύμβολα ενός αγωνιζόμενου λαού. O Κανελλόπουλος, που έχει διαπεραστικό «μάτι», δεν έχει και ανάλογη ικανότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών — κι αυτή η αδυναμία του ήταν καίρια για την τύχη των ηρώων του. Κά- ποια «φιλολογία», ακόμα, στους διαλόγους κι ο πολύ αργός ρυθμός των ατομικών σκηνών κάνουν περισσότερο αισθητή την ισχνότητα των επεισοδίων αυτών.
Αντίθετα, ό,τι έχει κάποια σχέση με το ντοκιμαντέρ, επικυρώνει τις οπτικές ικανότητες του Κανελλόπουλου, στο πρώτο μάλιστα μέρος του έργου. Η ελληνική γη κι οι εργάτες της αντικρίζονται με θέρμη κι αγάπη, και χωρίς τις γιορταστικές πλαστογραφήσεις της ηθογραφίας.
Στο σύνολό του, o Ουρανός ούτε το θέμα του ντροπιάζει ούτε τον κινηματογράφο — απόπειρα, αλλά απόπειρα σεβαστή και για τις προθέσεις της και για τα μέσα της.
Γι' αυτό είναι το λιγότερο γελοίος (αν όχι εξοργιστικός) ο χαρακτηρισμός της ταινίας ως «ακατάλληλης».
Την ώρα που τοι' κόσμου οι δήθεν «ιστορικές» ηλιθιότητες που διασύρουν την ελληνική Ιστορία, κρίνονται «κατάλληλες», την ώρα που του κόσμου οι ταρταρίνικα πολεμικές ταινίες επιτρέπονται στα παιδιά μας, η πάντα σοφή Λογοκρισία μας θεωρεί τον Ουρανό ακατάλληλο για εφήβους, ίσως επειδή θυμιζει πως o λαός αυτός πολέμησε για ένα (ύποπτο, σήμερα) ιδανικό: την ελευθερία.
Ενδοξη Αποτυχία | Γράφει ο Αντώνης Μοσχοβάκης, 1962
Ο πόλεμος της Αλβανίας κι ύστερα η αντίσταση του ελληνικού λαού στη φασιστική επιδρομή και τυραννία, κατέχουν μια ιερή θέση στις καρδιές μας. Κάθε επιπόλαιη αντιμετώπισή τους ξεσηκώνει μέσα μας την αγανάκτηση, μας εξοργιζει το κάθε αστόχημα. οι «αντιστασιακές» ταινίες που έχουν γυριστεί ως τώρα, εκτός από μια-δυο συμπαθητικές εξαιρέσεις, δέχτηκαν πυκνά τα πυρά της κριτικής, ακριβώς γιατί δε θέλησαν να σταθούν στο ύψος που απαιτείτο θέμα, να δουν πιο βαθιά μέσα σ' αυτά τα τιτανικά γεγονότα την αλήθεια, τον άνθρωπο.
Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε —προς τιμήν των δημιουργών αυτής της ταινίας— ότι το έργο τους δεν κινεί ούτε τα ελάχιστα παρόμοια αρνητικά συναισθήματα. Είναι πλημμυρισμένο από ευλάβεια, από θαυμασμό, από αγάπη στον άνθρωπο, από συμπόνια - περισσότερο απ' όλα, από συμπόνια. Κι εδώ είναι το λάθος, γιατί o άνθρωπος δε θέλει μόνο τη συμπόνια, αλλά και το θαυμασμό στο ίδιο μέτρο.
Περισσότερο από κάθε άλλο πόλεμο, ο αλβανικός έχει μέσα του την πατριωτική έξαρση ποιι ήταν έξαρση αληθινή κι όχι κούφια, γιατί δεν ήταν πόλεμος για άνομα συμφέροντα αρχόντων, αλλά ξεσήκωμα λαϊκό κοιτά της τυραννίας. Η έκφρασή του δεν μπορεί να είναι μόνο ένα συνεχές ελεγείο, αλλά και θούριο. Βέβαια, οι δημιουργοί της ταινίας βεβαιώνουν πως δεν είχαν την πρόθεση v' αναστήσουν το έπος του '40 («Το μεγαλείο του, όπως λένε, «είναι αδύνατον να το αγγιξει κανείς, έστω κι αν χρησιμοποιήσει την υψηλότερη μορφή τέχνης»),
Σύμφωνοι δε ζητήσαμε αυτό. Όμως, δεν μπορεί κανείς από ένα γεγονός ν' απομονώνει μια ορισμένη πλευρά του χωρίς να το ψευτιει. Τα επεισόδια που αποτελούν την ταινία, παρουσιάζουν μία μόνο όψη του γεγονότος «αλβανικός πόλεμος»: την όψη «ερημιά» του ανθρώπου-θάνατος (όπως πάλι οι ίδιοι γράφουν). Να γιατί το έργο τους φαντάζει ισχνό, σαν να λείπει η τρίτη διάσταση, η πολυεδρικότητα.
Το έργο αναπτύσσεται σε μια σειρά επεισόδια με χαλαρή σύνδεση. Δεν είναι μια μορφή απορριπτέα- απεναντίας, πολλά μεγάλα έργα έχουν αυτή τη μορφή. Είναι όμως και η δυσκολότερη. Πιστεύω πως το δυσκολότερο είδος στη ζωγραφική είναι η τοιχογραφία. Τιμά τους δημιουργούς αυτής της ταινίας το ότι δεν προτίμησαν το ευκολότερο: να φτιάξουν, δηλαδή, μια ιστορία, ένα ρομάντζο ή ό,τι άλλο με πλαίσιο τον πόλεμο, πράγμα που θα δημιουργούσε μια πλοκή και θα χάριζε στο έργο την επιθυμητή ενότητα. Αυτό δείχνει και πάλι το σεβασμό με τον οποίο πλησίασαν το θέμα, γυρεύοντας να του δώσουν τη λιτότητα και την αλήθεια του χρονικού. Όμως, λιτότητα δε σημαίνει ανολοκλήρωτη έκφραση. Το σφάλμα που επισημαίνω στην αρχή, αποτελεί ήδη μιαν ανολοκλήρωτη έκφραση (το ανολοκλήρωτο αυτό υπάρχει και στη σκηνοθεσία). Ακριβώς επειδή λείπει η τρίτη διάσταση, τα επεισόδια δε φτάνουν για να δημιουργήσουν μια βαθύτερη ένταση, μια υποχθόνια δραματικότητα που απαιτεί μια ανάπτυξη σε «τοιχογραφία».
Ωστόσο, το σενάριο πετυχαίνει να δώσει αληθινές ανθρώπινες στιγμές. Αυτό γίνεται πιο πολύ από τη δύναμη της αλήθειας της έμπνευσης παρά από την ανάπτυξη και το διάλογο, που είναι φυσιολογικά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το έργο αποτελείται από μια σειρά από ωραίες εμπνεύσεις (με σχετικά αδέξια ανάπτυξη) που, ευτυχώς, είναι πολλές.
Το έργο αποτελείται από τρία μέρη (Ειρήνη - Πόλεμος - Οπισθοχώρηση), με ενταγμένα στο καθένα απ' αυτά ορισμένα επεισόδια. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει μερικές ειδυλλιακές εικόνες γύρω από ένα φυλάκιο (ιδιωτικούς, ανώριμους έρωτες, αναπολήσεις τού σπιτιού), που δεν δένονται σε επεισόδια. Μερικές αδρές, χαρακτηριστικές, καλά διαλεγμένες εικόνες εισάγουν το θέμα του Πολέμου, που αναπτύσσεται με 4 επεισόδια (Τραυματίας - Το χαμένο δέμα - H έφοδος - Ο θάνατος στην πηγή). Ακολουθεί το θέμα της Οπισθοχώρησης, που δίνεται βασικά με ένα επεισόδιο (αυτοκτονία) και με μια σειρά από χαρακτηριστικές εικόνες (πορεία των εξαθλιωμένων φαντάρων, στάση σ' ένα χωριό όπου μια γριά ρωτά για το παιδί της, ύπνος σε μια εκκλησία, αποχαιρετισμός της δασκάλας, χωρισμός, φτάσιμο στην πατρίδα), και μια τελευταία φράση φαίνεται να κλείνει το έργο: «Καημένη πατρίδα!»
Η σκηνοθεσία εξελίσσει αυτά τα επεισόδια με μια φανερή επιδίωξη λιτότητας που, ωστόσο, δεν ολοκληρώνεται. Είναι φανερό πως μπορεί ο Κανελλόπουλος να μην προτίμησε το εύκολο, αλλά οι δυνάμεις του δεν έφτασαν για να πετύχει το δύσκολο. Η λιτότητα δε γίνεται εκφραστική πληρότητα και αυστηρή ακριβολογία (αυτό ακριβώς είναι η λιτότητα), αλλά ασάφεια. Ο πλατύς ρυθμός, απεραντολογία. Και το υψηλό δεν πραγματοποιείται. Κι όμως, ο σκηνοθέτης δείχνει προσόντα ζηλευτά. Είναι θαυμαστό με πόση ακρίβεια, με πόση αλήθεια στήνει εξωτερικά τα πρόσωπα, με πόση δύναμη και ζωντάνια συνθέτει τις εικόνες. Οι φαντάροι του, οι χωριατοπούλες, οι χωριάτισσες, έχουν μια τέλεια αλήθεια στο χτισιμό τους, στις κινήσεις τους, στα φερσίματά τους. Οι εικόνες του υποβάλλουν με ακρίβεια και δύναμη το περιεχόμενό τους: ο φαντάρος που διαβάζει το γράμμα, τυλιγμένος στη χλαίνη του, ο άλλος που φορά τις αρβύλες με τις κρεμασμένες επωμίδες, με το σκισμένο μανίκι τοι' πλεχτού να κρέμεται απ' το μανίκι της χλαίνης— όλοι αυτοί οι φαντάροι με τα βρόμικα κι αξύριστα πρόσωπα είναι ακριβώς όπως τους έπλασε η φαντασία όλων μας, όπως τους έπλασε ο πόλεμος. H σκηνή με το ξεπροβόδισμα των νέων του χωριού που φεύγουν για το στρατό, είναι μια μεγάλη, κινούμενη ζωγραφική σύνθεση, μια εικόνα που στην κάθε φάση τής εξέλιξής της (στο κάθε καρέ της) θα μπορούσε να γίνει ένας πίνακας. To ίδιο κι η σκηνή του ύπνου στην εκκλησία και πολλές, πάρα πολλές άλλες. Έχουμε εδώ ένα σκηνοθέτη που αντλεί πλούσια από τη λαϊκή ζωή, ξέρει ν' ανεβάζει τη λαϊκή ζωή στην οθόνη.
Αυτή η ρεαλιστική αντιπαράσταση (με το αδιόρατο στιλιζάρισμα που πρέπει να έχει η Τέχνη) η δύναμη στη σύνθεση της εικόνας είναι ένα από τα πιο βασικά προσόντα που πρέπει να έχει ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Ο Κανελλόπουλος το έχει. Το δεύτερο βασικό προσόν, την ικανότητα στην εναλλαγή των εικόνων για τη δημιουργία κινηματογραφικού ρυθμού, φαίνεται πως δεν το 'χει κατακτήσει στο βαθμό που πρέπει ακόμα. Έχει ευρήματα σκηνοθετικά, όπως στη σκηνή της εφόδου (όπου η εξόρμηση με την άγρια κραυγή «Αέρα!» έρχεται σε βίαιη αντίθεση με την ακινησία και την αναμονή που προηγείται), όπως στη σκηνή του θανάτου στην πηγή (όπου ο άξαφνος πυροβολισμός μες στην ειδυλλιακή σιωπή της φύσης αποτελεί και πάλι μια σκληρή αντίθεση) ή ακόμα, Κάτι. παρόμοιο, στη σκηνή της αυτοκτονίας. Όμως αυτά δε φτάνουν για να εξαλείψουν τους πλατειασμούς, τις χαλαρότητες, την κενότητα και τη φιλολογικότητα των διαλόγων (επεισόδιο του Τραυματία, διάλογοι πριν απ' την έφοδο, όπου η αναμονή έπρεπε να είναι τελείως βουβή, κ.α) Αυτή η αδρότητα - η έκφραση με λίγες, μεστές από περιεχόμενο έικόνες - είναι κάτι που πρέπει να επιδιώξει ο Κανελλόπουλος, Ίσως οι κρίσεις μου είναι αυστηρές, αλλά είναι έτσι γιατί απευθύνονται σ' έναν άνθρωπο που έχει στόχο του τις πιο ψηλές κορφές της τέχνης.
Οι δημιουργοί του Ουρανού σκόπευσαν πολύ ψηλά και δεν έφτασαν το στόχο τους. Η αποτυχία τους είναι ένδοξη. Όμως είναι κιόλας Κάτι πολύ σημαντικό αυτό που πρόσφεραν τούτες οι σκόρπιες, μεστές από αλήθεια εικόνες που μένουν στη μνήμη μας: αυτοί οι τραχιοί, κουρελιασμένοι φαντάροι που πορεύονται μες στ' άγρια βουνά (με τη λαχτάρα της ζωής μέσα τους) προς το θάνατο, Αυτές οι γριες μανάδες που λαχταρούν για τους γιους τους- αυτές οι γυναίκες που φεύγουν το χαλασμό. Αυτή η γριά που μαζεύει ανήσυχα το εγγονάκι της όταν απλώνεται η μαύρη απειλή του πολέμου. Αυτός ο πικραμένος στρατιώτης που δε θέλει να γυρίσει, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πώς μπορεί να φύγει αφού νίκησε, κι αυτοκτονεί γιατί τον γεμίζει η πίκρα της προδοσίας αυτή η δασκάλα που σκορπιζει μια νύχτα τη στοργή της, αγρυπνώντας τον βασανισμένο ύπνο των έρημων στρατιωτών.
Οπωσδήποτε ο Ουρανός έπρεπε να πάρει μιαν άλλη διάκριση, κι όχι μόνο το βραβείο φωτογραφίας. Η εξαίρετη φωτογραφία του Τζ. Βαριάνο πλάθει τη βαθιά, απέραντη γαλήνη του πρώτου μέρους. Στο δεύτερο μέρος, ο Γρ. Δανάλης, βοηθημένος απ' το σκηνοθέτη, συνθέτει λαμπρές, γεμάτες δύναμη εικόνες, πλαισιωμένες με υποβλητικά τοπία. Είναι επίσης ένας ικανός κι ευσυνείδητος οπερατέρ, στον οποίο πρέπει να δοθούν κι άλλες ευκαιρίες.
Σαν μελωδία λυπητερή... | Γράφει ο Ζαν Ντουσέτ - Cahiers du Cinema, τεύχος 144, 1963
Μου άρεσε αρκετά ο Ουρανός του Τάκη Κανελλόπουλου. Περιγράφοντας την ελληνική ήττα του 1940, όταν ύστερα από μια πρώτη νίκη Πάνω στους Ιταλούς, οι Γερμανοί καταλαμβ(άνουν τη χώρα, η ταινία παίρνει τη μορφή μιας Οδύσσειας από την ανάποδη. Καταθλιπτικό σαν μελωδία λυπητερή, το έργο είναι η αφήγηση μιας περιπλάνησης. Οι ήρωες που είναι έτσι δοσμένοι ώστε να τους συγχέουμε, οι τόποι και τα γεγονότα που δεν είναι ποτέ ξεκάθαρα, συνθέτουν ένα αφηρημένο σύμπαν το οποίο σύντομα παίρνει τη μορφή ενός νεκρόκοσμου, όπου οι άνθρωποι προχωρούν, υποφέρουν γαι πεθαίνουν χωρίς να ξέρουν το γιατί. Καμιά δραματική πράξη• μόνο η αφήγηση ορισμένων μικρογεγονότων: η απώλεια ενός δέματος από έναν ταχυδρόμο, η κλοπή του παπουτσιού ενός νεκρού στραΤΙώτη.
O Ουρανός δεν είναι μια μεγάλη, αλλά μια ευαίσθη- τη και συγκινητική ταινία. O Κανελλόπουλος, πρώην βοηθός του Κάκογιάννη, απαρνείται κάθε μορφή εντυπωσιασμού, δημιουργεί με διακριτικότητα, κι είναι, μου φαίνεται, πιο προικισμένος απ' το δάσκαλό του.
Οι Κουρασμένοι Ηρωες | Γράφει ο Μαρσέλ Μαρτάν - Cinema 61', τεύχος 71, 1963
Αυτή η ταινία έχει τις αρετές και τις αδυναμίες που βρίσκουμε συνήθως στις δημιουργίες των νέων σκηνοθετών: η ειλικρίνειά της αντισταθμιζει τις όποιες αδεξιότητες, Και η κριτική που της ασκούμε, οφείλει να παίρνει υπόψη της ως ελαφρυντικά τις δυσκολίες μιας φιλόδοξης προσπάθειας. Τον Οκτώβριο του 1940, στα ελληνικά σύνορα, πέντε άντρες φυλούν σκοπιά. Την επομένη, τα στρατεύματα του Μουσολίνι εισβάλλουν στη χώρα. Οι πέντε σύντροφοι χωριζονται, κι εμείς παρακολουθούμε τις περιπέτειές τους σε διάφορα σημεία της χώρας.
Η ταινία είναι πολύ αργή: ο σκηνοθέτης επιχείρησε και εν μέρει κατάφερε να βρει έναν μαγικό, ποιητικό ρυθμό, ο οποίος ορίζεται από λυρικά περάσματα. Η ομορφιά της φύσης, ο έρωτας, η ευτυχία, είναι τα αγαπημένα του θέματα, αλλά επίσης και η μοναξιά, η από- γνωση, o θάνατος.
O πόλεμος είναι παράλογος και εγκληματικός, ο εχθρός, απρόσωπος, η ευτυχία, ένα εύθραυστο λουλούδι. Ιδού το μάθημα αυτής της τρυφερής βίαιης ται- νίας.
[Ολα τα κείμενα για τον «Ουρανό» από την έκδοση για τον Τάκη Κανελλόπουλο από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1977]
Ουρανός | Σκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος | Σενάριο: Γιώργος Κιτσόπουλος, Τάκης Κανελλόπουλος | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γρηγόρης Δανάλης, Τζοβάνι Βαριάνο |Οπερατέρ: Συράγος Δανάλης | Μοντάζ: Τάκης Κανελλόπουλος | Μουσική: Αργύρης Κουνάδης | Ηχοληψία: Νίκος Δεσποτίδης | Βοηθοί Σκηνοθέτη: Τάκης Χατζόπουλος, Δήμος Θέος | Παραγωγή: Βασιλεία Ζερβού-Δρακάκη | Ηθοποιοί: Αιμιλία Πίττα, Τάκης Εμμανουήλ, Φαί- διον Γεωργίτσης, Ελένη Ζαφειρίου, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Λαμπρινή Δημητριάδου, Λάζος Τερζάς, Κώστας Μεσσάρης, Κώστας Αγγέλου, Χριστόφορος Μάλαμας, Σταύρος Τορνές, Κώστας Καραγιώργης, Νίκος Τσαχιρίδης | 35mm. Ασπρόμαυρη | Διάρκεια: 80 λεπτα | Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1962. Κρατικό Βραβείο Σκηνοθεσίας και Παραγωγής (1964). Αργυρό Βραβείο στο Φεστιβάλ Νάπολης 1963. Συμμετοχή στα Φεστιβάλ Καννών (1963), Νέας Υόρκης (1963) και, εκτός συναγωνισμού, Βερολίνου (1963)
Πηγή:flix.gr
Πολιτικες ιντριγκες και διαφθορα στους κολπους των δικηγορικων γραφειων ειναι το στορι αυτης της ταινιας. Ο Άλαν Πακουλα πραγματευεται ενα ειδος (πολιτικο θριλερ) που το γνωριζει πολυ καλα (Υποθεση Παραλλαξ, Όλοι οι ανθρωποι του προεδρου) και σε αυτην συνανταμε γνωριμα στοιχεια της οπτικης του γωνιας. Στην ουσια ομως προκειται για μια ευγεστη χολιγουντιανη συνταγη παρα για ενα αληθινα ευφανταστο πολιτικο θριλερ καθως διαφερει απο τις προαναφερομενες ταινιες στην προβλεψιμη λυτρωτικη οπτιμιστικη καταληξη του που δεν αφηνει κανενα περιθωριο προβληματισμου και σκεψης.
Η σύντομη περιγραφή του Pelican Brief δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Η ταινία είναι μια μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του συγγραφέα John Grisham. .Η πλοκή του μυθιστορήματος δεν εμπνέεται άμεσα από πραγματικά περιστατικά, αλλά σίγουρα έχει κάποια ομοιότητα με την πραγματικότητα.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Τζούλια Ρόμπερτς στον ρόλο της νεαρής φοιτήτριας νομικής Ντάρμπι Σο και ο Ντένζελ Ουάσινγκτον ως δημοσιογράφος της Washington Herald, Γκρέι Γκράνθαμ. Η ταινία, η οποία περιλαμβάνει μουσική που συνέθεσε ο Τζέιμς Χόρνερ, ήταν η τελευταία ταινία του Πάκουλα ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης πριν από το θάνατό του.
H υπόθεση έχει ως εξής; Δύο δικαστές του Ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ δολοφονούνται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Στη Νέα Ορλεάνη, η Ντάρμπι Σο, φοιτήτρια της Νομικής Σχολής, δείχνει ενδιαφέρον για την υπόθεση όταν αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει κανένα κίνητρο που να συνδέει τους δύο φόνους. Μετά από έρευνες η δυναμική φοιτήτρια, ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός κυκλώματος, επικεφαλής του οποίου είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, με σημαντικές γνωριμίες στον Λευκό Οίκο. Τότε είναι που θα κινδυνέψει άμεσα η ζωή της και η Ντάρμπι θα ζητήσει βοήθεια από τον Γκρέϊ Γκράνταμ, έναν εξίσου δυναμικό ρεπόρτερ
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021
ΚΙΝΗΜ/ΘΕΑΤΡΑ ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Κουντουριώτη 40 & Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Tηλ: 2105911390-370, 6932982051, info@lamproskonstantaras.gr, www.lamproskonstantaras.gr/events.php?cid=3-cinema
Αίθουσα 1
Dolby Digital
Η νύχτα με τις μάσκες 2
Πεμ-Τετ 22:00
Ο Ρον χάλασε (μεταγλωττισμένη)
Πεμ, Σαβ, Κυρ 16:00
Οικογένεια Άνταμς 2 (μεταγλωττισμένη)
Πεμ-Τετ 18:00
Παράλληλες μητέρες
Πεμ-Τετ 19:45
Αίθουσα 2
Dolby Digital
Dune
Πεμ-Τετ 21:30
Οικογένεια Άνταμς 2 (μεταγλωττισμένη)
Πεμ, Σαβ, Κυρ 17:00
Παράλληλες μητέρες
Πεμ-Τετ 19:00
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2021
Το Philadelphia είναι η πρώτη μεγάλη ταινία στούντιο που αντιμετώπισε κατά μέτωπο την κρίση του AIDS. Αν και η βιομηχανία είχε χάσει αμέτρητους ανθρώπους από το AIDS - με πιο διάσημο τον Rock Hudson το 1985 - υπήρχε τρομερή απροθυμία να γυριστεί μια ταινία για την επιδημία, ειδικά μια ταινία που επικεντρωνόταν σε αυτούς που επλήγησαν περισσότερο: την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Ο σκηνοθέτης Jonathan Demme( Silence of the Lambs) και ο παραγωγός Ed Saxon είχαν μόλις κερδίσει Όσκαρ για τη σιωπή των αμνών και ήταν σε θέση να αναλάβουν ένα δημιουργικό ρίσκο. Και οι δύο εμπνεύστηκαν προσωπικά για να επικεντρώσουν το επόμενο μεγάλο έργο τους πάνω στο θέμα - Ο Demme από τον Ισπανό εικονογράφο Juan Suárez Botas, έναν στενό φίλο του που είχε διαγνωστεί με AIDS, και ο Saxon φόρο τιμής στον φίλο του Robert Breslo, συγγραφέα που έπασχε από την ασθένεια. Τα γυρίσματα για τη Φιλαδέλφεια ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1992.
Η ταινία Philadelphia αποτελεί την πρώτη παραγωγή από μεγάλο στούντιο που αναφέρεται στο AIDS ,αποσπώντας ποικίλα σχόλια ιδίως όσον αφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις του ήρωα και ,συγκεκριμένα ,με τους συγγενείς και την οικογένεια. του.
Το Χόλιγουντ όμως έβαλε στην άκρη τους όποιους ενδοιασμούς και αντιμετώπισε λίγο πιο ουσιαστικά το ζήτημα του ρατσισμού ( ο ήρωας διώκεται, όχι επειδή είναι φορέας, αλλά για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις) μέσα από μία τίμια ταινία ,χάρη στην οποία ο Tom Hanks κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ καθιστώντας τον ηθοποιό πρώτης κατηγορίας.
Η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη
, για να υποδυθεί τον ομοφυλόφιλο δικηγόρο Άντριου Μπέκετ (όπως ήταν το όνομα του ήρωα στην κινηματογραφική μεταφορά) ήταν ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο οποίος, ωστόσο, αρνήθηκε προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Εις το Όνομα του Πατρός».
Απέσπασε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας 206,6 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2021
Το 12 Angry Men, του Sidney Lumet, είναι το καλύτερο δικαστικό δράμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια ματιά κεκλεισμένων των θυρών στο αμερικανικό νομικό σύστημα που είναι τόσο συναρπαστικό όσο και εφεδρικό, αυτή η εμβληματική διασκευή του τηλεοπτικού σεναρίου του Reginald Rose πρωταγωνιστεί ο Henry Fonda ως το διαφωνούν μέλος της κριτικής επιτροπής των λευκών ανδρών που είναι έτοιμοι να κρίνουν έναν έφηβο από το Πουέρτο Ρίκο. Κατηγορείται για τη δολοφονία του πατέρα του. Το αποτέλεσμα είναι ένα έπος επικών διαστάσεων που διαδραματίζεται σε ένα τεταμένο απόγευμα σε ένα συγκλονιστικό δωμάτιο. Το εντυπωσιακό κινηματογραφικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Lumet είναι ένα από τα σπουδαία ντεμπούτα μεγάλου μήκους ταινιών.
Η ταινία διδάσκει το πόσο "απλός" είναι ο καλός κινηματογράφος αν βασίζεται σε έναν καλό σκηνοθέτη, καλό σενάριο και καλό καστ/ερμηνείες. Ένα αριστούργημα στην απλότητα του. Ο σκηνοθέτης Sidney Lumet είναι ίσως ο καλύτερος σκηνοθέτης ηθοποιών (αντί εικόνων ας πούμε), μια εξέλιξη του Καζάν θα έλεγα. Όπως να αναφέρω βεβαίως ότι είναι και από τους ποιο αδικημένους σκηνοθέτες των Όσκαρ καθώς δεν έχει κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο ποτέ παρόλο που έχει κάνει τεράστια αριστουργήματα, αλλά εδώ πάμε σε μια άλλη κουβέντα οπότε ας το αφήσουμε προς το παρόν αυτό το θέμα.
Σεναριογράφος της ταινίας είναι ο Αμερικανός (τηλεοπτικός κυρίως σεναριογράφος) Reginald Rose ο οποίος κέρδισε το Βραβείο Έντγκαρ καλύτερης κινηματογραφικής ταινίας για το σενάριό του.
Είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό ,δικαστικό δράμα δωματίου το οποίο ξεκινάει με την δίκη η οποία διακόπτεται μέχρι οι 12 ένορκοι πηγαίνοντας στην αίθουσα , να λάβουν την αποφασή τους για το αν ο 18χρονος είναι αθώος η ένοχος ,από κει και πέρα ξεκινάει ένα σασπένς με πολλές ανατροπές στης αποφάσεις τους.
Όλη η ταινία γυρίζεται σε μια αίθουσα και φαίνονται 12 διαφορετικές προσωπικότητες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε ένορκος αναλαμβάνει την ευθύνη του σχετικά με το αιτούμενο, που είναι η απονομή της δικαιοσύνης.
Ερμηνείες υποδειγματικές. Ο Henry Fonda έχει μία από τις καλύτερες φιλμογραφίες ever. Once Upon a Time in the West, The Grapes of Wrath του τεράστιου John Ford ,όλες μια και μια .
Διαγωνισμός https://musicmoviehistory.blogspot.com/. Δύο διπλές προσκλήσεις περιμένουν δύο τυχερούς την τρίτη 26 του μηνός μετά από κλήρωση για την προβολή της καινούριας ταινίας Venom 2: Let There Be Carnage για την Τετάρτη 27 του μηνός και ώρα προβολής 21.30 στα Κινηματοθέατρα Λάμπρος Κωνσταντάρας - Ρένα Βλαχοπούλου στο Αιγάλεω ,Κουντουριώτου 40 και Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Τ.Κ. 12242210-5911390 - 6932982051 info@lamproskonstantaras.gr . Βρείτε από ποιά ταινία του μεγάλου Σούπερ ήρωα ,του Batman που γεννήθηκε από το πενάκι του αμερικανού κομίστα Μπομπ Κέιν και την καθοριστική συμβολή του συγγραφέα και σεναριογράφου Μπιλ Φίνγκερ, είναι η συγκεκριμένη εικόνα.
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021
- Κουντουριώτου 40 και Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Τ.Κ. 12242
- 210-5911390 - 6932982051
- info@lamproskonstantaras.gr Τηλ 24ώρης εξυπηρέτησης 2105911390
ΠΡΟΣΕΧΩΣ
VENOM 2
Ο ΡΟΝ ΧΑΛΑΣΕ (ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΜΕΝΗ)
PAW PATROL: Η ΤΑΙΝΙΑ (ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΜΕΝΗ)
ΛΟΥΚΑ (LUCA) ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΜΕΝΗ
Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ 2 (HALLOWEEN KILLS)
ANTLERS
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021
O Μάγος John Malkovich έχει φέρει ένταση και πρωτοτυπία σε όλους τους ρόλους του. Με το που μπαίνει σε ένα πλάνο, αμέσως έχει την αμέριστη προσοχή του κοινού που προσπαθεί να μαντέψει τι κρύβεται πίσω από το βλέμμα και το ύποπτο χαμόγελο του κάθε χαρακτήρα του.
Απόλαυσε μια μακρά και παραγωγική καριέρα που κράτησε τέσσερις δεκαετίες στο Χόλιγουντ. Ξεκινώντας ως ηθοποιός, και μετά από χρόνια διετέλεσε και παραγωγός σε διάφορες ταινίες. Η αγάπη του για της τέχνες του θεάματος ήταν κάτι με το οποίο γεννήθηκε, αν και κανένας από τους γονείς του δεν ήταν από την επιχείρηση του θεάματος. Έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την υποκριτική από την παιδική ηλικία και συμμετείχε ενεργά σε θεατρικά έργα του Λυκείου.
Ως έφηβος, ήταν μέρος ενός λαϊκού μουσικού ροκ συγκροτήματος . Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός. Έγινε μέλος της κινηματογραφικής εταιρείας ‘Steppenwolf Theatre Company’ και εμφανίστηκε σε αρκετές από τις παραγωγές της. Έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ ως «Biff» στο «Death of a Salesman.» Μετά την επιτυχημένη καριέρα του στη σκηνή, ξεδιπλώθηκε σε ταινίες. Κατά τα πρώτα του χρόνια στο Χόλιγουντ, κατάφερε να αποκτήσει μόνο δευτερεύοντες ρόλους. Τελικά απέκτησε σημαντικό ρόλο στο ‘Places in the Heart’ όπου έπαιξε το ‘Mr. Will »για το οποίο ήταν υποψήφιος για το« Όσκαρ »για τον« Καλύτερο Β 'Ανδρικό Ρόλο ».
Eχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 70 ταινίες, όπως τα The Killing Fields (1984), Empire of the Sun (1987), Dangerous Liaisons (1988), Of Mice and Men (1992), Mulholland Falls (1996), Con Air (1997) , Rounders (1998), Being John Malkovich (1999), Shadow of the Vampire (2000), Ripley's Game (2002), Johnny English (2003), Burn After Reading (2008), Red (2010), Transformers: Dark of the Moon (2011), Warm Bodies (2013), Cesar Chavez (2014), Bird Box (2018) και Velvet Buzzsaw (2019). Έχει επίσης κάνει την παραγωγή σε ταινίες όπως το Ghost World (2001), το Juno (2007) και το The Perks of Being a Wallflower (2012).
Εκτός όμως από την υποκριτική, ο Μalkovich έχει και μια άλλη αγάπη, την μόδα. Το 2002 ίδρυσε τον δικό του Οίκο Μόδας με την ονομασία Mrs. Mudd. Ο Μalkovich σχεδιάζει τα ρούχα μόνος του. Τον ενδιέφερε από μικρό παιδί - αγόραζε υφάσματα, αξεσουάρ και κοσμήματα και ντυνόταν με το δικό του τρόπο. «Ακόμα και σήμερα αγοράζω τα πρώτα υλικά για τα ρούχα μου, καθώς και υφάσματα. Δεν είναι απαραίτητα ακριβά, απλά πρέπει να μου αρέσουν...» ,όπως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη του.
Neneh Cherry – Buffalo Stance (1988). Aφεθείτε στο προκλητικό και άκρως ερωτικό με την εφηβική του έννοια ,παιχνίδισμα αυτού του κοριτσιού με τον ηδονισμό του χάουζ. Πρόκειται για αυτήν που έκανε φωνητικά στο συγκρότημα Pip Rig And Panic. To Buffalo Stance ανακυρήχθηκε από τα σημαντικότερα πράγματα της χρονιάς ,του 1988.
Καταπληκτικός ο ρυθμός, πολύ ευρηματικές και ευέλικτες οι ιδέες στην ενορχήστρωση από τον Tim Simenon και τελικά ένα εκρηκτικό κολλάζ το οποίο και να θέλετε δεν μπορείτε να το αγνοήσετε . Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στο "Buffalo", ένας οίκος μόδας με ιδιοκτήτη των Ray Petri.
Το Good Evening Manchester ήταν ένα εναλλακτικό ροκ συγκρότημα από τα νησιά Åland. Ενεργοί από τα μέσα της δεκαετίας του '80 έως τις αρχές της δεκαετίας του '90, έκαναν το ντεμπούτο τους το Learning to Sing,
κυκλοφόρησε το 1988.
Το κουαρτέτο αυτό ,αντίθετα με το όνομά του ,όπως θα πίστευε κανείς ,δεν είναι βρετανικό αλλά Φινλανδικό. Άρεσαν στους υπεύθυνους της CBS και αποφάσισαν να προμηθευτούν μια ποσότητα του Learning To Sing για την ντόπια αγορά.
Φανερά επηρεασμένοι από τους γείτονες τους Leathernun, δημιουργούν μια παρόμοια ψυχωτική φόρμα ,πάνω στα καθιερωμένα rock n roll πρότυπα. Δεύτερη μεγάλη τους επιδραστική δύναμη είναι οι Green On Red και κάτι τέτοιο φαίνεται αμέσως στη διασκευή που επιχειρούν όπου αποπειρώνται να αποδώσουν όσο πιο πιστά με τους αμερικανούς σύγχρονούς τους το Old Chief(διασκευή του Dan Stewart) η στα Wake Up και Go To War.
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021
..... Μία φορά κι έναν καιρό ... ήταν τα παραμύθια. Η χιονάτη με τους 7 νάνους, η Σταχτοπούτα με το γυάλινο γοβάκι της, η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ο Κοντορεβιθούλης, ο Πινόκιο κι ένα σωρό άλλοι διάσημοι παιδικοί ήρωες. Κι έπειτα ήταν οι γιαγιάδες -οι καλύτερες πρέσβειρες των παραμυθιών- που γαλούχησαν γενιές και γενιές με τις ίδιες ιστορίες. Πώς συνέβη όμως κι ακούσαμε όλοι από τα χείλη τους τα ίδια παραμύθια;
Αν σήμερα μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση ως φαινόμενο οικονομικό και κοινωνικό, το παραμύθι μπορεί να καυχιέται ότι πρωτοπόρησε. Τρεις αιώνες οι γενιές των νέων ανθρώπων ακούνε τις ίδιες ιστορίες, μαγεύονται από τις περιπέτειες των ίδιων ηρώων και παραμένουν προσηλωμένοι στα ίδια πρότυπα.
Ένα υπέροχο παραμύθι είναι και αυτό της Μαρίας Κουρμπάνη με τίτλο Οι περιπέτειες του Χέρμαν - Μαθαίνω να πιστεύω στον εαυτό μου. Ένα πραγματικά υπέροχο παραμύθι...απ' τα καλύτερα που διάβασα καιρό τώρα. Το νόημα του συγκεκριμένου παραμυθιού..Να μάθεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και στης δυνατότητες σου και να μάθεις να εκτιμάς της αρετές που έχει η ζωή όπως η φιλία, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο μας , η αγάπη για τον πλησίον μας και η πίστη προς τον εαυτό μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σε οτιδήποτε και αν κάνουμε.
Η Συγγραφέας Μαρία Κουρμπάνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Ρόδος), του τμήματος Μεσογειακών σπουδών με κατεύθυνση αρχαιολογίας .Τον Ιούλιο του 2020 αποφοίτησε από πανεπιστήμιο Αιγαίου (Ρόδος) , από το τμήμα Επιστημών της προσχολικής αγωγής και του εκπαιδευτικού σχεδιασμού. Συμμετείχε σε σεμινάρια στον τομέα της Αρχαιολογίας και των Παιδαγωγικών. Επίσης έλαβε μέρος σε πρακτικές ασκήσεις, συμμετέχοντας σε ανασκαφές και βοηθώντας στην διδασκαλία παιδιών σε νηπιαγωγεία και και σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τέλος ολοκληρώνοντας της σπουδές της ,ξεκίνησε να δουλεύει εθελοντικά σε μουσεία της Αθήνας στα εκπαιδευτικά προγράμματα και μέχρι και σήμερα ασχολείται με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Εμείς να της ευχηθούμε να είναι πάνω απ όλα καλά , να συνεχίζει να μας προσφέρει τόσες όμορφες και υπέροχες ιστορίες και να έχει πάντα επιτυχίες στη ζωή της.
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021
Μήπως το αυτοκίνητο δεν είναι ένα από τα κύρια συστατικά στοιχεία του κινηματογράφου; Στο Hollywood τουλάχιστον το έχουν σχεδόν μυθοποιήσει και είναι δεκάδες οι ταινίες που το αυτοκίνητο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2021
Πρόγραμμα
ΚΙΝΗΜ/ΘΕΑΤΡΑ ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Κουντουριώτη 40 & Μυριοφύτου 55, Αιγάλεω, Tηλ: 2105911390-370, 6932982051, info@lamproskonstantaras.gr, www.lamproskonstantaras.gr/ events.php?cid=3-cinema
Αίθουσα 1
Dolby Digital
No Time To Die
Πεμ-Τετ 18:15, 21:30
Λούκα (μεταγλωττισμένη)
Σαβ-Κυρ 16:30
Αίθουσα 2
Dolby Digital
Ο άνθρωπος του Θεού
Πεμ-Τετ 19:00, 21:15
PAW Patrol: Η ταινία (μεταγλωττισμένη)
Σαβ-Κυρ 17:00
Το 2022 έφυγε .Χρυσή κινηματογραφική χρονιά δεν θα τη λέγαμε αλλά κάποια διαμαντάκια υπήρξαν. Ας τα δούμε αναλυτικά: 1) BLACK PHONE: Μετ...
-
Η μυθολογία είναι η κληρονομιά περασμένων αιώνων. Και η πρωτότυπη ταινία, Clash of the Titans, είναι ένα κλασικό παράδειγμα αυτού του τύπου... -
Resident Evil: Ένα από τα εμβληματικότερα Horror games όλων των εποχών. Πάνω από τριάντα παιχνίδια έχουν κυκλοφορήσει σε διάφορες πλατφόρμε...
-
O Michael Douglas, ένας από τους ελάχιστους απόγονους διασημοτήτων του Hollywood (Kirk Douglas) που αναρριχήθηκε με τις δικές του δυνάμεις ...
