Ryan Paris - Dolce Vita [1983] [12" Vinyl Rip Edit]

Graduate (Tears For Fears) - Elvis Should Play Ska

Graduate (Tears For Fears) - Acting My Age

H Παγίδα (The trap1966 )

Ρομαντική περιπέτεια αγγλικής παραγωγής με φόντο το άγριο τοπίο της Βρετανικής Κολούμπια. Σκηνοθεσία: Sidney Hayers. Φωτογραφία:  Robert Krasker. Παίζουν: Rita Tushingham, Oliver Reed.

Yπόθεση

Ο Ζαν Λα Μπετ που στα γαλλικά σημαίνει ‘’Γιάννης το κτήνος’’ (Oliver Reed) είναι ένας ημιάγριος Γαλοκαναδός παγιδευτής ζώων που ζει από το εμπόριο γούνας. Μετά από τρία χρόνια ζωής στους αγριότοπους ο Ζαν επιστρέφει στον πολιτισμό για να βρεί μια σύζυγο. Εδώ για πολιτισμό εννοούμε ένα παρόχθιο χωριό που το πλοίο το επισκέπτεται μια φορά το χρόνο. Το πλοίο προμηθεύει τους κυνηγούς με φυλακισμένες γυναίκες που αμνηστεύονται αν παντρευτούν κάποιον άγνωστο που ζει στην ερημιά και που θα δεχτεί να εξαγοράσει την ποινή φυλάλισης. Ο Λα Μπετ χάνει στον πλειστηριασμό μια συφοριασμένη γυναίκα στην οποία ποντάρισε, αλλά καταλήγει να πάρει την Ήβη (Rita Tushingham), μουγγή ψυχοκόρη ενός εμπόρου, πατσίζοντας έτσι ένα παλιό χρέος. Ο Λα Μπετ επιστρέφει με την Ήβη στην ερημική καλύβα του και η Ήβη θα χρειαστεί να μάθει να επικοινωνεί μαζί του και να συνηθίσει στη σκληρή και άγρια ομορφιά της πρωτόγονης ζωής του...

Το soundtrack δημιουργήθηκε από τον Ron Goodwin .Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα  στις 15 Σεπτεμβρίου 1966 στο θέατρο Leicester Square στο West End του Λονδίνου.

 No Country for Old Men (2007):Ο

ι Αδελφοί Κοέν επιστρέφουν σε φόρμα μετά την εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία της Αβάσταχτης γοητείας (2003) και της Συμμορίας των πέντε (2004), με σταθερούς συνεργάτες τους πίσω αλλά όχι μπροστά από την κάμερα, μεταφέροντας πιστά στην οθόνη ένα μυθιστόρημα του συγγραφέα Κόρμακ Μακάρθι και κατορθώνοντας να το οικειοποιηθούν πλήρως. 

Μείγμα βραδύκαυστου αστυνομικού θρίλερ και νεογουέστερν με αντισυμβατική αφηγηματική δόμηση και αναφορές στο σινεμά του Χίτσκοκ και του Πέκινπα, το Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους συνιστά στον πυρήνα του μια λιτή ελεγεία για την αθωότητα που χάνεται και ένα σχόλιο για την εγγενή βία των δυτικών κοινωνιών, που ανέρχεται στην επιφάνεια των μετανεωτερικών μητροπόλεων με τη μορφή μιας παράλογης, διάχυτης νοσηρότητας. 

Δεν είναι καθόλου τυχαία η τοποθέτηση της πλοκής στο 1980, όταν η πρωτοφανής αύξηση της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα των ΗΠΑ – στον απόηχο της οικονομικής κρίσης, του Βιετνάμ και των κοινωνικών ταραχών του ‘70 – ήταν ακόμα καινούργιο φαινόμενο, ούτε ότι ο χαρακτήρας του Σερίφη, τελείως παρασκηνιακός ρόλος στα πρώτα δύο τρίτα του φιλμ, είναι τελικά αυτός που δίνει τον τίτλο της στην ταινία και τον τόνο στο πεσιμιστικό φινάλε.

Ο Anton Chigurh (Javier Bardem) είναι ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους κινηματογραφικούς “κακούς” των τελευταίων ετών. Πίσω από το ψυχρό παρουσιαστικό του, το αστείο κούρεμά του, και την βραχνή φωνή του, κρύβεται (μάλλον δεν κρύβεται και τόσο πολύ!) ένα σχεδόν δαιμονικό κακοποιό πνεύμα. Δεν είναι απλά ένας επαγγελματίας δολοφόνος που κυνηγάει τον Llewely για να του πάρει πίσω τα λεφτά, είναι ο Θάνατος αυτοπροσώπως (κατά δήλωση του ίδιου του Ethan Coen), ή έστω ένας αυτόκλητος λειτουργός αντ’ αυτού. Ο Anton, ένας χαρακτήρας στερούμενος από ζωή, ακολουθώντας τους δικούς του κανόνες και κώδικες ηθικής, θα δολοφονήσει ή θα τρομοκρατήσει σαδιστικά όποιον βρεθεί στο διάβα του, και η παρουσία του, θα στοιχειώσει όχι μόνο αυτούς που καταδιώκει, αλλά και την ίδια την ταινία.

Ο Tommy Lee Jones φαντάζει η ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει το ρόλο του Ed Tom και ο Josh Brolin προσθέτει άλλη μια ακόμα έξοχη ερμηνεία μέσα στο 2007, μετά τα “Grindhouse” και “ American Gangster”. Μάλιστα έχει και μερικές από τις καλύτερες ατάκες της ταινίας, όπως στη σκηνή όπου ο Llewelyn αποχαιρετά τη γυναίκα του κυνηγημένος· “Δώσε χαιρετίσματα στη μητέρα μου”, “Μα, η μητέρα σου έχει πεθάνει” απαντά η γυναίκα του. “Καλά, τότε θα της τα δώσω εγώ”.

Πηγή:Concretereviews.Blogspot-Cine.gr

ALL RIGHT - CHRISTOPHER CROSS (1983)

 Jan Hammer:Έγινε γνωστός παίζοντας πλήκτρα στην Mahavishnu Orchestra στις αρχές της δεκαετίας του '70, καθώς και από τη μουσική του για την τηλεοπτική σειρά του '80 Miami Vice.

Το 1965, μόλις στα 17 του, ηχογραφεί κιόλας ως μέλος του Junior Trio (με Miroslav Vitous μπάσο και Αlan Vitous ντραμς), συμμετέχοντας στο άλμπουμ “Ceskoslovensky Jazz 1965” [Gamofonovy Klub/ Supraphon, 1966]. Το ίδιο θα λέγαμε και για τον bass guitarist Jiri “George” Mraz, ο οποίος ως μέλος των SHQ του βιμπραφωνίστα Κarel Velebny (στο ίδιο σχήμα και οι Rudolf Dasek, Milan Mader), συμμετείχε και αυτός στην ίδια συλλογή.(To original cover: ο τίτλος του άλμπουμ "Malma Maliny")

Το 1968, μέρες πριν τη σοβιετική εισβολή της 21ης Αυγούστου, ο Hammer, στο δρόμο της εγκατάστασής του προς τις ΗΠΑ, «κόλλησε» για λίγο στο Μόναχο, για να μπει την 30η του ίδιου μήνα (με τον Mraz και τον ολλανδό ντράμερ Cees See) στο Jazzclub Domicile, ίνα ηχογραφήσει το άλμπουμ “Malma Maliny” [πρώτη έκδοσση στην MPS, επανέκδοση, τώρα, στην Promising Music] ως The Jan Hammer Trio. (Στην επανέκδοση το άλμπουμ τιτλοφορείται ως “Maliny Maliny”). Τρεις νεαροί μουσικοί (αν και ο Ολλανδός ήταν στα 34), ερμηνεύουν επτά original συνθέσεις, όλες του Hammer, με τον τσέχο πιανίστα να χειρίζεται όχι μόνο πιάνο, αλλά και όργανο!

Ήταν ιδρυτικό μέλος των πρωτοπόρων του jazz rock, Mahavishnu Orchestra και έχει συνεργαστεί με τους Jeff Beck, Tommy Bolin, Neal Schon, Al Di Meola, Jack Bruce, Jeremy Steig και άλλους. Έχει κυκλοφορήσει πολλά solo albums και έχει γράψει μουσική για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Το 1984 τον έμαθε όλος ο κόσμος, αφού συνέθεσε το βασικό θέμα της σειράς Miami Vice που πήγε στο Νο1 του αμερικάνικου chart! Υψηλού επιπέδου μουσικός, έχει παίξει με τους Carlos Santana, John McLaughlin, Elvin Jones, Neil Schon, Steve Lukather κ.α. έφτασε στο #1 των Billboard charts το 1985. 

Πηγή:Rockmachine.gr-Wikipedia-Hitchannel-Discoryxeion.blogspot

 

THE POSTMAN ALWAYS RINGS TWICE(1946 )

Αφήσαμε τα νουάρ – τρόμου φιλμ, για χάρη των δραματικών νουάρ! Μένουμε λοιπόν στα άσπρα – μαύρα σενάρια και στις απίστευτες εκείνες κινηματογραφικές οπτικές, για μια ακόμη φορά. Για χάρη μιας ακόμη ταινίας, αν προτιμάτε. Όχι μας οποιασδήποτε. Πρόκειται για ένα από τα 10 καλύτερα φιλμ του είδους! Αν ψάχνετε για …ταχυδρόμο, θα τον βρείτε μόνο στον τίτλο! Οι λέξεις όμως δεν μπήκαν τυχαία, ούτε παραπλανητικά. Όλα εδώ έχουν σχεδιαστεί με έναν απίθανο τρόπο και οι εκπλήξεις που σας περιμένουν είναι τόσες πολλές, όσες φορές θα αλλάζει τροπή η ιστορία! Της …ανατροπής λοιπόν το εγκώμιο!

Το ομώνυμο διήγημα του James M. Cain, δημοσιεύτηκε το 1934. Ο Cain έδωσε πολλά στο φιλμ νουάρ με τα βιβλία του.  Double Indemnity(1936), Past All Dishonor (1946), Sinful Woman (1948), The Root of His Evil (1951). Το Χόλυγουντ μετέφερε και άλλου τύπου έργα του στον κινηματογράφο, όπως τα Algiers, Stand Up and Fight, Gypsy Wildcat και Mildred Pierce, μεατξύ άλλων. Παρ` όλα αυτά, μπήκε στο μάτι και την περίφημη λίστα του γερουσιαστή Μακάρθυ, κατηγορήθηκε για κομμουνιστικές αντιλήψεις, ενώ είχε και άλλου τύπου προβλήματα. Όπως αυτά με τον James T. Farrell, πρόεδρο το`46 της ένωσης Αμερικανών συγγραφέων(American Writers Association). Πάντως, η καριέρα του δεν φρενάρησε από όλα αυτά.

Στην πραγματικότητα, η μεταφορά του 1946 δεν είναι η πρώτη, για τον «Ταχυδρόμο». Είχε προηγηθεί μια Γαλλική εκδοχή του 1939, με τίτλο Le Dernier Tournant (The Last Turning), αλλά και η αντίστοιχη Ιταλική, με τίτλο Ossessione (Obsession), το 1942! Η Ευρώπη συνεπώς, είχε ανακαλύψει την νουβέλα του Cain ενωρίτερα από τους Αμερικανούς. Όμως, αυτό εδώ έμελε να μας μείνει όλους, σαν το κορυφαίο πέρασμα του μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό. Ακόμη και αν η ταινία του Bob Rafelson του 1982, ήταν εξίσου πανέμορφη(Τζάκ Νίκολσον – Τζέσικα Λάνγκ). Ο σκηνοθέτης που ανέλαβε το εγχείρημα, ήταν ο Tay Garnett στην καλύτερη ίσως στιγμή της καριέρας του. Παραγωγή Carey Wilson, σενάριο τροποποιημένο κατάλληλα για την μεγάλη οθόνη, από τους Harry Ruskin και Niven Busch. Υπέροχη μουσική από τους George Bassman, Erich Zeisl, ο οποίος δεν αναγράφεται στους συντελεστές! Το μοντάζ το έκανε ο George White και η εταιρεία που χρηματοδότησε το πλάνο, ήταν η Metro-Goldwyn-Mayer. Διάρκεια 113 λεπτά και λίγα είναι!

Ο John Garfield είναι ένας περιπλανώμενος της Αμερικάνικης υπαίθρου, που σταματάει για δείπνο σε ένα μικρό μοτέλ. Τα πράγματα περιπλέκονται, όταν η εμφάνιση της Lana Turner(σύζυγου του ιδιοκτήτη), τον θαμπώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που συνέβαινε με τις κάμερες και τους θεατές, σε κάθε ταινία της Αμερικανίδας σταρ! Τι να κάνει ο Garfield τώρα και κάθε ένας στη θέση του, όταν μπαίνει η μοιραία γυναίκα Lana Turner όλο νάζι και …υπονοούμενα; Όχι, πείτε μου! Αναμενώμενο λοιπόν το φλερτ να …προχωρήσει παρακάτω και οι δύο πρωταγωνιστές να γίνουν εραστές. Όλα αυτά κάτω από την μύτη του σύζυγου Cecil Kellaway, που είναι και Ελληνικής καταγωγής παρακαλώ! Η Turner παίζει το παιγνίδι της βέβαια, επιδιώκοντας να βγάλει από την μέση τον άντρα της και ο Gerfield είναι αυτός που χρειάζεται για να το επιτύχει! Το σενάριο είναι αριστουργηματικό! Ο σερίφης της πόλης είναι ο Leon Ames, ενώ σε δεύτερους ρόλους εμφανίζονται ακόμη και οι Hume Cronyn, Leon Ames, Audrey Totter, Alan Reed, Jeff York.

Η Metro-Goldwyn-Mayer είχε πολλά προβλήματα με την επιτροπή βίας και ερωτικών σκηνών(μια επιτροπή «πάρε ψαλίδι – κόψε σκηνή» με άλλα λόγια!), που θεώρησε ότι το φιλμ είχε πολλά που έπρεπε να αφιρεθούν, ώστε να προβληθεί δίχως να προσβάλει τα …μάτια των θεατών! Θέατρο παραλόγου και εδώ, από την απόλυτα πουριτανική Αμερικάνικη λειτουργία των θεσμών και της κοινωνίας, που δίνει μαθήματα σεμνοτυφίας και υποκριτικής! Τα ίδια είχε πάθει ακόμη μια ταινία του συγγραφέα James M. Cain, το Double Indemnity της Paramount, το 1944. Οι λόγοι που της «περιέκοψαν» καλλιτεχνικά εκείνη, ήταν τα πολλά τατουάζ των ηθοποιών! Σας είπα και πριν, ότι τον είχαν βάλει στο μάτι τον Cain.

Παρά τα όποια εμπόδια, από οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν προήρθαν, η ταινία τράβηξε σα μαγνήτης τους θεατές, σε όσες αίθουσες προβλήθηκε! Ήταν μια τεράστια εμπορική επιτυχία για την Metro-Goldwyn-Mayer. Να αναφέρω και τις κριτικές που δέχτηκε και οι οποίες ήταν πραγματικά απροσδόκητα θετικές!

Στοιχεία χρήσιμα και πληροφορίες, μπορείτε να βρείτε ακολουθώντας τους πιο κάτω συνδέσμους.

http://www.imdb.com/title/tt0038854/

http://tcmdb.com/title/title.jsp?stid=378

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Postman_Always_Rings_Twice_%28film%29

Πηγή:Cineoasis.Wordpress

M.A.R.R.S. - Pump Up The Volume (Extended Pump Up Mix)

Felix - Don't You Want Me (Live (Widescreen - 16:9)

 Congo (1995)

Το Θήραμα και το Μετά είναι οι δύο νουβέλες του Μάικλ Κράιτον που έχω διαβάσει. Αυτό που με κέρδισε στο συγγραφέα ήταν το πλήθος πληροφοριών που δίνει μέσα από τα βιβλία του, πληροφορίες που 99,9% δε θα σου χρησιμεύσουν πουθενά αλλά που είναι εντυπωσιακές, τουλάχιστον για ό,τι έχει να κάνει με "πράγματα" γύρω από την ιατρική, τη βιολογία και την τεχνολογία. Ο Κράιτον είχε επίσης έναν ωραίο τρόπο να λέει τις ιστορίες του, ευχάριστο και ξεκούραστο για το μοντέρνο αναγνώστη, χωρίς βέβαια, αν κρίνω από τα δύο βιβλία του που έχω διαβάσει, να μιλάμε για λογοτεχνία υψηλού επιπέδου. Η αφήγηση και η πλοκή του ωστόσο ήταν σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. 

  Πριν λίγες μέρες τελείωσα το Μετά και, έχοντας ήδη διαβάσει το σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα στην πρώτη σελίδα του βιβλίου και μείνει άφωνος με το πόσα πράγματα έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος και σε πόσους διαφορετικούς τομείς, άρχισα να αναζητώ στο YouTube αποσπάσματα συνεντεύξεων. Μέσα στα διάφορα βίντεο λοιπόν, βρήκα και μερικά από τα φιλμ που έχουν γυριστεί βασισμένα σε βιβλία του. Όλοι γνωρίζουν το Τζουράσικ Παρκ, φαντάζομαι, το πιο επιτυχημένο φιλμ που βασίστηκε σε βιβλίο του Κράιτον, όμως λίγοι θυμούνται το Κονγκό. Είχα δει το φιλμ τουλάχιστον δέκα πέντε χρόνια πριν και ελάχιστα το θυμόμουν, αποφάσισα έτσι να το χαζέψω άλλη μια φορά, τώρα που η δουλειά του Κράιτον μου είναι πιο οικεία.

  Το Κονγκό έρχεται δύο χρονιά μετά το Τζουράσικ Παρκ και έρχεται σε μια περίοδο που το Χόλιγουντ μεταφέρει στον κινηματογράφο τα έργα του Κράιτον το ένα μετά το άλλο (1993-Jurassic Park, 1993- Rising Sun, 1994-Disclosure, 1995-Congo, 1996-Twister[σενάριο], 1997-The Lost World, 1998-Sphere, 1999-The 13th Warrior). Γενικά το ενδιαφέρον για τη δουλειά του Κράιτον δε σταματά να υπάρχει στο Χόλιγουντ ούτε σήμερα, με το Westworld να έρχεται το 2015 με τη μορφή τηλεοπτικής σειράς και το Jurassic World, που βασίζεται στην ιδέα του συγγραφέα, να κάνει πρεμιέρα το καλοκαίρι. Το Κονγκό, λοιπόν, ήθελε να είναι το μπλοκ μπάστερ του καλοκαιριού του 1995 αλλά δεν τα πήγε και τόσο καλά τότε ενώ και οι κριτικές που πήρε δεν ήταν οι καλύτερες. Σήμερα;

  Σήμερα δε μπορώ να δω το Κονγκό σαν μια κακή ταινία. Κρατά στοιχεία από τη γραφή του Κράιτον ενώ είναι αρκετά διασκεδαστικό. Είναι στην ουσία μια περιπέτεια στη ζούγκλα, είδος που πριν πάρα πολλά χρόνια ήταν στη μόδα στο Χόλιγουντ. Έχει δόσεις δράσης, αγωνίας, κωμωδίας αλλά και ελάχιστες τρόμου προς το φινάλε. Προσπαθεί να θυμίσει κάτι από τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, όχι τυχαία καθώς ο σκηνοθέτης, Φρανκ Μάρσαλ, ήταν βοηθός σκηνοθέτη στα συγκεκριμένα φιλμ. Τα τοπία είναι αρκετά όμορφα ενώ προσεγμένα είναι και τα σκηνικά του, με χαρακτηριστικότερο το ναό στο τέλος του φιλμ.

Πηγή:DeskaiPes.Blogspot

 Ο Στέφανος Μιλτσακάκης έγινε γνωστός μετά τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 2019. Αν και είχε συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες λίγοι γνώριζαν ότι πρόκειται για έναν Έλληνα από τον Έβρο ο οποίος «πάλεψε κινηματογραφικά» με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ σε πέντε ταινίες....

Ο γνωστός στην Αμερική και ως «Στέφανος Παγκράτιο» γεννήθηκε το 1959 στο Προβατώνα Έβρου και έκανε καριέρα στον κινηματογράφο, υποδυόμενος πάντα τον κακό σε ταινίες δράσης και σε αγώνες πάλης χωρίς όρια.

Το 1972 η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική και ο ίδιος σε ηλικία 12 χρονών και πριν καν τελειώσει την πρώτη γυμνασίου, από το μικρό χωριό του Έβρου, βρέθηκε σε μια μεγάλη πόλη, τη Charlotte.

«Η προσαρμογή μου στη νέα κατάσταση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Χωρίς να γνωρίζω ούτε μια λέξη αγγλικά και φεύγοντας από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας του 72, όπου δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, βρέθηκα στο χάος της Αμερικής, του Αμερικάνικου Νότου(στη Βόρειο Καρολίνα), σε μια πόλη δύο εκατομμυρίων κατοίκων, με ουρανοξύστες, μεγάλους δρόμους και πολυκατοικίες», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά σε παλαιότερη συνέντευξη του.

Σπουδαίος αθλητής, παγκόσμιος πρωταθλητής στο «Παγκράτιον», ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, που συνδυάζει την πάλη με την πυγμαχία, και στο vale tudo, ο Στέφανος Μιλτσακάκης ήταν ένας μεγάλος μαχητής στις ταινίες αλλά και στη ζωή.

Ο Μιλτσακάκης μετά από κάποιο διάστημα μετακόμισε από τη Βόρεια στη Νότια Καρολίνα, «μία πολιτεία με περισσότερη κίνηση και ζωή», όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του. Εκεί, λόγω των σωματικών του προσόντων και των ικανοτήτων του στις πολεμικές τέχνες, προέκυψε η πρόταση για να παίξει στον κινηματογράφο. 

Κατευθείαν στα «βαθιά», το 1989 ο έλληνας παλαιστής πήρε μέρος στην ταινία «Cyborg» με πρωταγωνιστή τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Στα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε στις ταινίες «Shooters» και «Weekend at Bernie’s» με τη δεύτερη να «σπάει» τα ταμεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάνοντας τον ηθοποιό, γνωστό στο Χόλυγουντ. Σκηνή από την ταινία «Maximum Risk». Δεξιά ο Στέφανος Μιλτσακάκης / Youtube Όταν δεν συμμετείχε σε κάποια ταινία, ο Στέφανος Μιλτσακάκης αγωνιζόταν στα «κλουβιά» καθώς είχε εκπαιδευτεί και σε άλλες τέχνες όπως το Brazilian Jiu Jitsu και ΜΜΑ (Mixed Marshal Arts/Pankration). «Το να δίνω μάχες είναι κομμάτι της ζωής μου. Από μικρός παλεύω για να επιβιώσω σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος βία. Αν φοβάμαι όταν αγωνίζομαι στα κλουβιά; Ναι φοβάμαι. Αυτό που εννοώ εγώ όμως φόβο, είναι διαφορετικό από αυτό που εννοεί ο καθένας. Για μένα ο φόβος είναι σαν ένα σύστημα συναγερμού, που με προετοιμάζει για τη μάχη, είναι μια δυνατή ενέργεια που μου δίνει ζωή»

 Στις ταινίες με τον τον Βαν Νταμ, είχε πάντα τον ρόλο του κακού Ρώσου. Σκηνή από την ταινία «The Quest» / Youtube Με τον Γάλλο σταρ του Χόλυγουντ, ο Μιλτσακάκης έπαιξε σε πέντε ταινίες έχοντας πάντα τον συγκεκριμένο ρόλο. Εκτός από το «Cyborg», εμφανίστηκε στις ταινίες, The Quest, Bloodsport, Derailed, Lionheart και στο Maximum Risk. Σταδιακά δεν ήταν ικανοποιημένος με το ρόλο του πολεμιστή που δεν είχε διαλόγους και υποκριτικές απαιτήσεις. Το αίτημά του δεν έγινε δεκτό και ο Μιλτσακάκης αρνήθηκε να συμμετέχει σε παρόμοιες ταινίες. Αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στις πολεμικές τέχνες. «Φαντάζομαι ότι μου έδιναν να παίξω αυτόν το ρόλο, επειδή φαίνομαι σαν…κακός. 

Συνειδητοποίησα ότι οι ρόλοι που ήθελα να παίξω δεν υπήρχαν. Αυτοί που υποδυόμουν  δεν μου δημιουργούσαν συναισθήματα, δεν είχαν βάθος. Γι’ αυτό αποφάσισα να σταματήσω»....

Το καλοκαίρι του 2018 ο Στέφανος Μιλτσακάνης ήταν μέλος μιας μεγάλης ομάδας σπουδαίων ηθοποιών, όπως ο Gerald Butler και ο 50 Cent, στην ταινία δράσης «Den of Thieves».

Πηγή:kriti360.gr

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-ellinas-gigantas-poy-ypodyontan-ton-antipalo-toy-zan-klont-van-ntam-se-5-tainies-ki-edine-maches-se-quot-kloyvia-quot-giati-arnithike-na-synechisei-tis-tainies/

 Σκληροτράχηλος αστυνομικός εισχωρεί ως κατάδικος σε φύλακες υψίστης ασφαλείας, για να ερευνήσει μια υπόθεση δολοφονίας. Περιπέτεια πολεμικών τεχνών με τον Jean-Claude Van Damme.

Το Death Warrant είναι μια αμερικανική ταινία θρίλερ- δράσης με φυλακές παραγωγής 1990, σε σκηνοθεσία του Deran Sarafian και σε παραγωγή του Mark di Salle. Η ταινία ήταν αρχικά γνωστή με τον τίτλο  Dusted. Ήταν το δεύτερο σενάριο που γράφτηκε από τον David S. Goyer και το πρώτο που πούλησε . Στην ταινία, ο αστυνομικός ντετέκτιβ Λούις Μπουρκ πηγαίνει σε μια φυλακή στην Καλιφόρνια ως μυστικός αστυνομικός για να ανακαλύψει ποιος στέκεται πίσω από μια μυστηριώδη σειρά δολοφονιών .

Το Death Warrant κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτεμβρίου 1990. Με την κυκλοφορία του, η ταινία κέρδισε 46 εκατομμύρια δολάρια έναντι προϋπολογισμού παραγωγής μόλις 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Η ταινία έλαβε γενική ανάμικτη κριτική αντίδραση από κριτικούς που βρήκαν  την ιστορία της, τον κακοποιό και την πλοκή φτωχή, αλλά επαίνεσε ιδιαίτερα τις σκηνές δράσης και τη συναρπαστική ατμόσφαιρα της.

Η γυναίκα θρύλος, το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.  Βαθιά πολιτικοποιημένη, ακτιβίστρια, υπέρμαχη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο έγραψε με χρυσά γράμματα την ιστορία της στο παγκόσμιο τραγούδι και στα κοινωνικά δικαιώματα. 

Όσα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για κείνη: 1) Γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1941 στην Νέα Υόρκη και πέρασε τα παιδικά της χρόνια μετακινούμενη μαζί με την οικογένειά της σε διάφορα μέρη, λόγω της δουλειάς του μεξικανικής καταγωγής πατέρα της που ήταν καθηγητής Φυσικής. Ήταν το 1956 όταν η ίδια κατάφερε να αποκτήσει την πρώτη της κιθάρα και γνώρισε τον αγώνα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ξεκίνησε να τραγουδά στα καφέ για ελάχιστα σεντς. Το 1959 έκανε την εμφάνισή της στο φολκ φεστιβάλ του Νιούπορτ για εν συνεχεία επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Ακολούθησε τον Γούντι Γκάθρι πατέρα του τραγουδιού διαμαρτυρίας. 2) Το 1962 το «Time» τη φιλοξένησε στο εξώφυλλό του, γνωρίστηκε με τον Μπομπ Ντίλαν, με τον οποίο συνεργάστηκε και συνδέθηκε ερωτικά. Το σπουδαιότερο ζευγάρι στην ιστορία της φολκ που έμελλε να γράψει ιστορία. 3) Έγινε ενεργό μέλος ενός νέου τότε κινήματος που ονομάστηκε «protest movement». Αυτό αποτελούσε κίνημα διαμαρτυρίας με σκοπό να συμπαρασταθεί στους φτωχούς, στους αδύνατους, στους έγχρωμους, στους αδικημένους. 

Οι φοιτητικές εξεγέρσεις, ο πόλεμος του Βιετνάμ και ο ανανεωτικός αέρας που φέρνει το ροκ της εποχής απασχόλησαν την Τζόαν Μπαέζ. Όπως γράφει ο Τζέρι Ρούμπιν στο βιβλίο του «Do it», οι εξεγέρσεις στα αμερικάνικα πανεπιστήμια «ξεκίνησαν με το φιρμάνι από 14 λέξεις ενός κοσμήτορα του Μπέρκλεϊ που απαγόρευε τους πίνακες πολιτικών ανακοινώσεων και το μοίρασμα προκηρύξεων, για άσχετες διαδηλώσεις από τα θέματα τον Πανεπιστημίου».

Διαβάστε όλο το άρθρο στο

Read more at: https://parallaximag.gr/featured/tzoan-mpaez-kleinei-simera-ta-80

 

gracias a la vida.... joan baez ....1974

Από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της Χιλής η Violeta Parra στο πιο γνωστό ίσως τραγούδι από αυτή τη χώρα. Η ειρωνεία είναι ότι έγραψε αυτόν τον ύμνο στη ζωή 1 μήνα πριν αυτοκτονήσει σε ηλικία 50 ετών

 

Πηγή:

 Red Heat«Αποστολή εκτός έδρας» (1988).Ήταν μία από τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.

Ήταν η πρώτη αμερικανική ταινία που πήρε άδεια να κάνει γυρίσματα στην Κόκκινη Πλατεία, αν και τα περισσότερα πλάνα στη Σοβιετική Ένωση, γυρίστηκαν στην Ουγγαρία. Η ταινία ξεπέρασε τον αρχικό της προϋπολογισμό, οπότε θεωρείται εισπρακτικά επιτυχημένη. Οι κριτικές ήταν μέτριες, προς το θετικές.Ο Σβαρτσενέγκερ για αυτόν τον ρόλο του, έλαβε το ποσό των 8 εκατομμυρίων δολαρίων.Ενώ, εν τέλει, ήταν δυσαρεστημένος με τα τελικά έσοδα της ταινίας, καθώς περίμενε να γίνει μεγαλύτερη επιτυχία.

Ο Γουόλτερ Χιλ απαντάει στην προπαγάνδα επί των Σοβιετικών, που είχε μάλλον κουράσει ακόμη και τους αμερικανούς θεατές των 1980, έστω και στο χαλαρό. Η κόντρα ανάγεται σε ανταλλαγή κωμικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους δύο αστυνομικούς, προσαρμοσμένη σε ένα σενάριο συνταγής για την εποχή. 

Πηγή:Cine.gr-Wikipedia

 The Star Chamber (Η νύχτα των δικαστών)

1983 Συναντιούνται, Δικάζουν, Εκτελούν. Ο Μάικλ Ντάγκλας πρωταγωνιστεί σε ένα δυνατό θρίλερ με θέμα τα παραδικαστικά κυκλώματα.Σε σκηνοθεσία του Peter Hyams(Outland-Timecop-Capricorn one).

Ένας serial killer ληστεύει και σκοτώνει ηλικιωμένα άτομα. Μεταξύ τον

θυμάτων είναι και ένας νεαρός.

Ο Δικαστής Hardin έχει απορρίψει την υπόθεση του εγκληματία λόγω

παρατυπιών κατά τη διάρκεια της έρευνας της αστυνομίας. Ο πατέρας του

παιδιού εμφανίζεται στο δικαστήριο. Ο Δικαστής σε μια εξομολόγηση στη

γυναίκα του αναφέρει: Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό πια. Δεν ξέρω

πλέον αν μπορώ να κοιτάξω κάποιον που έρχεται στο δικαστήριο και να

του πω ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος.

Οι αμφιβολίες του Hardin για το δικαστικό σύστημα που υπηρετεί

θεριεύουν. Αποφασίζει να λειτουργήσει ως αυτόκλητος τιμωρός των

εγκληματιών οι οποίοι δεν καταδικάζονται, χρησιμοποιώντας

«παραθυράκια» και κενά του νόμου.

Για να το πετύχει αυτό συγκεντρώνει μια ομάδα δικαστών (THE STAR

CHAMBER) οι οποίοι αποφασίζουν, εκτός νομικού πλαισίου, ποιον θα «

τιμωρήσουν». Ουσιαστικά οι δικαστές παίρνοντας τη θέση των θυμάτων,

των συγγενών τους και πιεσμένοι από τις κοινωνικές αντιδράσεις,

«εκδικούνται» για την άδικη πράξη και επιδιώκουν οι δράστες να

«τιμωρηθούν» για ό,τι προκάλεσαν. 

 

«TOKYO JOE»(1949)

Φιλμ προπαγάνδας, που παρουσιάζει την Αμερική σαν «σωτήρα», να παίζει τον ρόλο κηδεμόνα στην βομβαρδισμένη και ηττημένη Ιαπωνία, μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Παρόλα αυτά, έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Λειτουργεί και σαν ένα είδος ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας παραλειπόμενα εκείνης της περιόδου, ενώ δεν παραλείπει να σταθεί έστω και λίγο, στην ψυχολογία των κατοίκων της χώρας, αν και δεν τα μεταφέρει πολυδιάστατα, ούτε μέσα από τα δικά τους λεγόμενα. Περίεργο φιλμ…

Το βιβλίο το έγραψε ο Steve Fisher και την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη, ανέλαβε ο Walter Doniger. Σενάριο από τους Cyril Hume και Bertram Millhauser. Η παραγωγή είναι του Robert Lord, για την Columbia Pictures. Την σκηνοθέτησε ο Stuart Heisler, προσδίδοντας της αρκετό δυναμισμό, αλλά και έμφαση στα δραματικά – αισθηματικά στοιχεία. Η ταινία σε μπερδεύει κατά διαστήματα, αφού παλινδρομεί σε ανάμεσα σε πολλά κινηματογραφικά είδη, ταυτόχρονα, όμως το κάνει επιτυχημένα. Ακόμη και το μελό, δεν δείχνει κουραστικό. Στα θετικά και οι πολλοί Ιάπωνες ηθοποιοί, που συμπρωταγωνιστούν στο καστ, μια εποχή που οι Αμερικανοί δεν είχαν ακόμη ξεπεράσει την καχυποψία τους, για κάθε Ασιάτη στην καταγωγή, που ζούσε μαζί τους(με την είσοδο των Αμερικανών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα ασύλληπτο πογκρόμ και με μια άνευ προηγουμένου έκρηξη εθνικισμού, φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως εκατοντάδες χιλιάδες Ασιάτες).

Ο ηθοποιός που επιλέχθηκε, ο Humphrey Bogart, ήταν εχέγγυο για μια στακάτη και κοφτή παρουσία, άλλοτε κυνική σαν φιγούρα και άλλοτε χαμένη στα ξεθωριασμένα ιδανικά, όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας του βιβλίου. Ο «Μπόγκυ» δεν απογοήτευσε κανέναν και έδωσε αυτό ακριβώς το στοιχείο. Νωχελικά και με κουρασμένο ύφος, βαριεστημένα, αλλά με πάντα σκληρά χαρακτηριστικά, ενσάρκωσε τον βετεράνο πιλότο ιδανικά. Μαζί του, σε εξίσου πειστικές ερμηνείες, οι Alexander Knox, Florence Marly, Sessue Hayakawa, Jerome Courtland, Teru Shimada, Hideo Mori και Charles Meredith(στον ρόλο του στρατηγού Άιρτον).

Το φιλμ ήταν το πρώτο μεταπολεμικό του Sessue Hayakawa και αποτέλεσε κομβικό σημείο, στην πορεία μετέπειτα της μεγάλης του καριέρας. Αξίζει να πούμε για τον σπουδαίο Ιάπωνα ηθοποιό, ότι στο διάστημα μεταξύ 1937 – 1949, ζούσε στην Γαλλία πουλώντας υδατογραφίες! Ο Γερμανικός στρατός κατοχής, τον συνέλαβε το`42 και από εκεί κι έπειτα η ζωή του μοιάζει σαν ένα φανταστικό σενάριο, πολεμικής ταινίας! Ο Hayakawa μπήκε στους Γάλλους «μακί»(αντίσταση), για να ξεκινήσει μια σειρά σαμποτάζ εναντίον του κατακτητή. Το τέλος του πολέμου τον βρήκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, να αναζητεί την τύχη του στα στούντιο του Χόλλυγουντ. Μόνον εύκολο δεν στάθηκε. Για την ταινία αυτή, πέρασε από ανακρίσεις, σχετικά με τις δραστηριότητες του στην διάρκεια του πολέμου, ώστε να σιγουρευτεί η σχετική «επιτροπή», ότι δεν θα έβλαπτε με την παρουσία του την Αμερικάνικη κοινωνία!

Οι χαρακτηριστικές φωτογραφίες του φιλμ, ακολουθούν στο πιο κάτω slide show.

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ένας βετεράνος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, γνωστός με το παρατσούκλι Τόκιο Τζο, επιστρέφει στην κατεχόμενη από τους Αμερικανούς Ιαπωνία, για να αναζητήσει ευκαιρίες επαγγελματικές. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με το ίδιο του το παρελθόν στην χώρα και πρόσωπα – καταστάσεις που άφησε πίσω του. Μια γυναίκα, ένα μεγάλο μυστικό, ένας φίλος από τα παλιά, το τέρας της γραφειοκρατίας, ένας δύσπιστος κόσμος και πάνω ψηλά, ο υπόκοσμος που ανθεί. Οι ευκαιρίες είναι εκεί έξω, αλλά η μορφή τους αλλάζει, όπως θα αλλάξει και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής…

Γιώργος Κοσκινάς

Πηγή:Cineoasis.wordpress

 

SANTA FE TRAIL(1940)

Κλασσική περίπτωση αφήγησης τμήματος της Αμερικάνικης ιστορίας, μέσα από το πρίσμα των πρώιμων αψιμαχιών που στην συνέχεια οδήγησαν στον Εμφύλιο. Το κλίμα που μεταφέρεται εδώ είναι μια προετοιμασία για έναν αιματηρό πόλεμο, που οι πρωταγωνιστές απλά συμμετέχουν μη μπορώντας να αλλάξουν την ροή του ή να τον εμποδίσουν. Βέβαια δεν είναι εντελώς τεκμηριωμένο ιστορικά, καθώς η παραγωγή θεώρησε καλό να προσθέσει δικά της στοιχεία, ορισμένα από τα οποία αλλοιώνουν τα ίδια τα γεγονότα και τους χαρακτήρες όσων ενεπλάκησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.  Έτσι, κάποια στιγμή θα δούμε τους Βόρειους της υπόθεσης να είναι οι «κακοί», τους Νότιους στον ακριβώς αντίθετο ρόλο και τους έγχρωμους που διεκδικούν την ελευθερία τους, να μετανιώνουν που ακολούθησαν τον φανατισμένο θρησκευτικά Τζό Μπράουν, ο οποίος εμφανίζεται σαν η μορφή που πήρε στο λαιμό του ένα τσούρμο μισθοφόρους και μάλλον ανόητους εθνικιστές. Ανταρτοπόλεμος με τον στρατό της Ένωσης, με θέα τον περίφημο μονοπάτι που οδηγεί προς την Σάντα Φε και το οποίο δεν μπορεί να προχωρήσει, μόνο και μόνο εξ` αιτίας των αποστατών του Μπράουν, που θέλει να οδηγήσει το κράτος στο χάος και την απόσχιση. Είναι λιγάκι διαστρεβλωμένα όλα αυτά, αλλά εμείς θα περιοριστούμε στην ταινία καλλιτεχνικά, αφήνοντας τα υπόλοιπα στην κρίση σας, όπως και της ίδιας της ιστορίας.

Ένα ιστορικό λοιπόν γουέστερν, που αναπλάθει αυτή την ταραγμένη εποχή της Αμερικάνικης ιστορίας, όπως περιγράψαμε πιο πάνω, με πρωταγωνιστές μερικούς απόφοιτους της στρατιωτικής σχολής του Γουέστ Πόιντ, οι οποίοι πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή αυτού του μετώπου, με σκοπό να βοηθήσουν στην κατασκευή του σιδηροδρόμου, αλλά και στην εξόντωση του Τζό Μπράουν και των ανταρτών του, που φανερά προκαλούν και διασαλεύουν την ειρήνη της περιοχής, απειλώντας ακόμη και τις ζωές των αμάχων. Το φιλμ γυρίστηκε από τον μεγάλο Michael Curtiz(Καζαμπλάνκα), σε μια παραγωγή του μόνιμου συνεργάτη του, Hal B. Wallis, για λογαριασμό της Warner Bros.. Ο τρίτος της παρέας που συμμετέχει εδώ στην μουσική επένδυση, είναι ο εξίσου γνωστός για τις επικές τους ηχητικές προτιμήσεις, Max Steiner. Αν και ασπρόμαυρη η ταινία, ο διευθυντής φωτογραφίας Max Steiner κάνει θαύματα, ενώ το μοντάζ του George Amy πρέπει να διδάσκεται σε σχολές! Είναι απλά αξεπέραστο και δεκαετίες μπροστά από την εποχή του! Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1940 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πρωταγωνιστούσαν οι Errol Flynn, Olivia de Havilland, Raymond Massey(καταπληκτικός στον ρόλο του Μπράουν!), κι ο Ronald Reagan όταν ακόμη έπαιρνε μαθήματα υποκριτικής, για να τα χρησιμοποιήσει έπειτα στην πολιτική! Για την ιστορία να αναφέρουμε και το πρωτοποριακό σύστημα ηχογράφησης Vitasound, που πειραματικά χρησιμοποιήθηκε στην ταινία και που εγκαταλείφτηκε σύντομα σαν ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσφερε και πολλά. Το σενάριο ήταν του Robert Buckner. Πολλοί από τους συντελεστές – σχεδόν όλοι τους – συναντήθηκαν ξανά σε τεράστιες επιτυχίες του παγκόσμιου σινεμά και έκαναν πολύ μεγάλες καριέρες. Όμως εδώ, συμμετείχαν απλά σε μια «μετάφραση» κατά κάποιον τρόπο ενός τμήματος της ιστορίας, το οποίο και δεν μετέφεραν αμερόληπτα 100%, αλλά μάλλον το ερμήνευσαν σύμφωνα ίσως με τις προτροπές της παραγωγής… Το φιλμ πάντως είναι καλογυρισμένο, με όμορφα πλάνα, έχει ένταση και ρομάντζο, πολλές σκηνές δράσης και εν γένει αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά της περιόδου στην οποία γυρίστηκε και συγκαταλέγεται στα πιο εμπορικά όλων των εποχών.

Γιώργος Κοσκινάς

Πηγή:Cineoasis.wordpress