Γενικά οι ταινίες τρόμου με κούκλες είναι αμφιλεγόμενες. Από μερικούς απορρίπτονται συλλήβδην λόγω της «αφέλειας» τους και του κωμικού στοιχείου που μοιραία βγάζουν προς τα έξω όταν ο κακός της υπόθεσης είναι μια παιδική κούκλα ή περισσότερες.
Από την άλλη υπάρχει και εκείνη η μερίδα των οπαδών που εντοπίζουν μια κρυμμένη τρομακτική γοητεία στη θέα μιας ζωντανής κούκλας με απειλητικές διαθέσεις. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και το κοινό των πιτσιρικιών στα οποία τέτοιες ταινίες προκαλούν ισχυρότερα αισθήματα τρόμου από τους μεγαλύτερους, ακριβώς λόγω της παιδικής ηλικίας αλλά και επειδή στη θέση του κακού βρίσκεται ένα παιχνίδι που δεν διαφέρει πολύ από τα δικά τους.
Το 1988 ο σεναριογράφος Don Mancini μπήκε στον αθώο παιδικό κόσμο των παιχνιδιών και τον μετέτρεψε σε μια κόλαση στο πρόσωπο του σατανικού Τσάκι ,της τρομακτικής κούκλας-δολοφόνου που στοίχειωσε το μυαλό και της νύχτες κάθε παιδιού της εποχής.
Σαν φανατικός θαυμαστής των Horror Movies από την παιδική ηλικία του, η έμπνευση του Mancini για το Child's Play ήταν ταινίες όπως Trilogy of Terror και the "Talky Tina" επεισόδιο απ την θρυλική σειρά The Twilight Zone, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε γίνει ποτέ ταινία μεγάλου μήκους στην εποχή της animatronics.
Ο πατέρας του Mancini είχε δουλέψει στη βιομηχανία της διαφήμισης καθ 'όλη τη ζωή του και γνώριζε πόσο αποτελεσματικό μάρκετινγκ θα μπορούσε να οδηγήσει στον καταναλωτή μια τέτοια ιδέα για μια ταινία που να αφορά μια κούκλα-δολοφόνο.
Ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τους πραγματικούς δολοφόνους Charles Manson, Lee Harvey Oswald (ο δολοφόνος του προέδρου Kennedy) και James Earl Ray (ο δολοφόνος του Martin Luther King).
Η πρώτη ταινία σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ωθώντας τους παραγωγούς να δημιουργήσουν τη συνέχεια της με τίτλο: Η κούκλα του σατανά 2 (1990). Ακολούθησαν οι ταινίες Η κούκλα του σατανά 3 (1991), Η νύφη του Τσάκι (1998) και Ο γιος του Τσάκι (2004).
Την ανατριχιαστική φωνή της κούκλας-δολοφόνου ερμήνευσε ο ηθοποιός Μπράντ Ντούριφ.
Ο χαρακτήρας που δημιούργησε ο Ντον προκάλεσε τον τρόμο στο κοινό για περισσότερα από 30 χρόνια. Η μακροζωία και η κληρονομιά του Τσάκι είναι απόδειξη της δημιουργικής αφήγησης και των φανατικών θαυμαστών που έχει συγκεντρώσει τη κινηματογραφική σειρά με τα χρόνια.
Η δολοφονική φύση που κρύβει μέσα του ο Τσάκι γίνεται αντιληπτή μόνο από τον πιτσιρικά ήρωα που διαπιστώνει με τον πιο ακραίο τρόπο (η σάρκα του πρώτου θύματος του Τσάκι στολίζει το παιδικό δωμάτιο του Άντι) για το τι είναι ικανή η αιμοδιψής κούκλα. Για όσους αγνοούν τη δράση του Τσάκι στα 90ς (είχαν ακολουθήσει άλλες 4 συνέχειες εκείνης την πρώτης ταινίας με τον ίδιο ακριβώς τίτλο που είχε σκηνοθετήσει ο Τομ Χόλαντ το 1988) να πούμε ότι η ψυχή ενός στραγγαλιστή είχε μεταφερθεί την ώρα που πέθαινε στο σώμα της εν λόγω κούκλας που στη συνέχεια δωρίστηκε από μια μητέρα στον 6χρονο γιο της.
Ο αιμοσταγής, κοκκινομάλης, κοντοστούπης Τσάκι συνέχισε να σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο στη μεγάλη οθόνη, χάνοντας βέβαια αρκετά από την αίγλη του, έως και το 2017, μετρώντας συνολικά 7 ταινίες με τον Ντον Μαντσίνο στο σενάριο, να αρνείται να τον αποσύρει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το τελευταίο reboot της «Κούκλας του Σατανά» του 2019 προσπαθεί μάταια να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί έπρεπε να γίνει». Οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ και το μόνο τρομαχτικό είναι ότι ταινίες σαν κι αυτές, οι οποίες μοιάζουν να έχουν ξεμείνει στο ράφι κάποιου ξεχασμένου βιντεοκλάμπ, ετοιμάζουν (ξανά και ξανά) το δυναμικό τους comeback. Βοήθειά μας.
Από την άλλη υπάρχει και εκείνη η μερίδα των οπαδών που εντοπίζουν μια κρυμμένη τρομακτική γοητεία στη θέα μιας ζωντανής κούκλας με απειλητικές διαθέσεις. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και το κοινό των πιτσιρικιών στα οποία τέτοιες ταινίες προκαλούν ισχυρότερα αισθήματα τρόμου από τους μεγαλύτερους, ακριβώς λόγω της παιδικής ηλικίας αλλά και επειδή στη θέση του κακού βρίσκεται ένα παιχνίδι που δεν διαφέρει πολύ από τα δικά τους.
Το 1988 ο σεναριογράφος Don Mancini μπήκε στον αθώο παιδικό κόσμο των παιχνιδιών και τον μετέτρεψε σε μια κόλαση στο πρόσωπο του σατανικού Τσάκι ,της τρομακτικής κούκλας-δολοφόνου που στοίχειωσε το μυαλό και της νύχτες κάθε παιδιού της εποχής.
Σαν φανατικός θαυμαστής των Horror Movies από την παιδική ηλικία του, η έμπνευση του Mancini για το Child's Play ήταν ταινίες όπως Trilogy of Terror και the "Talky Tina" επεισόδιο απ την θρυλική σειρά The Twilight Zone, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε γίνει ποτέ ταινία μεγάλου μήκους στην εποχή της animatronics.
Ο πατέρας του Mancini είχε δουλέψει στη βιομηχανία της διαφήμισης καθ 'όλη τη ζωή του και γνώριζε πόσο αποτελεσματικό μάρκετινγκ θα μπορούσε να οδηγήσει στον καταναλωτή μια τέτοια ιδέα για μια ταινία που να αφορά μια κούκλα-δολοφόνο.
Ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τους πραγματικούς δολοφόνους Charles Manson, Lee Harvey Oswald (ο δολοφόνος του προέδρου Kennedy) και James Earl Ray (ο δολοφόνος του Martin Luther King).
Η πρώτη ταινία σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ωθώντας τους παραγωγούς να δημιουργήσουν τη συνέχεια της με τίτλο: Η κούκλα του σατανά 2 (1990). Ακολούθησαν οι ταινίες Η κούκλα του σατανά 3 (1991), Η νύφη του Τσάκι (1998) και Ο γιος του Τσάκι (2004).
Την ανατριχιαστική φωνή της κούκλας-δολοφόνου ερμήνευσε ο ηθοποιός Μπράντ Ντούριφ.
Ο χαρακτήρας που δημιούργησε ο Ντον προκάλεσε τον τρόμο στο κοινό για περισσότερα από 30 χρόνια. Η μακροζωία και η κληρονομιά του Τσάκι είναι απόδειξη της δημιουργικής αφήγησης και των φανατικών θαυμαστών που έχει συγκεντρώσει τη κινηματογραφική σειρά με τα χρόνια.
Η δολοφονική φύση που κρύβει μέσα του ο Τσάκι γίνεται αντιληπτή μόνο από τον πιτσιρικά ήρωα που διαπιστώνει με τον πιο ακραίο τρόπο (η σάρκα του πρώτου θύματος του Τσάκι στολίζει το παιδικό δωμάτιο του Άντι) για το τι είναι ικανή η αιμοδιψής κούκλα. Για όσους αγνοούν τη δράση του Τσάκι στα 90ς (είχαν ακολουθήσει άλλες 4 συνέχειες εκείνης την πρώτης ταινίας με τον ίδιο ακριβώς τίτλο που είχε σκηνοθετήσει ο Τομ Χόλαντ το 1988) να πούμε ότι η ψυχή ενός στραγγαλιστή είχε μεταφερθεί την ώρα που πέθαινε στο σώμα της εν λόγω κούκλας που στη συνέχεια δωρίστηκε από μια μητέρα στον 6χρονο γιο της.
Ο αιμοσταγής, κοκκινομάλης, κοντοστούπης Τσάκι συνέχισε να σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο στη μεγάλη οθόνη, χάνοντας βέβαια αρκετά από την αίγλη του, έως και το 2017, μετρώντας συνολικά 7 ταινίες με τον Ντον Μαντσίνο στο σενάριο, να αρνείται να τον αποσύρει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το τελευταίο reboot της «Κούκλας του Σατανά» του 2019 προσπαθεί μάταια να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί έπρεπε να γίνει». Οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ και το μόνο τρομαχτικό είναι ότι ταινίες σαν κι αυτές, οι οποίες μοιάζουν να έχουν ξεμείνει στο ράφι κάποιου ξεχασμένου βιντεοκλάμπ, ετοιμάζουν (ξανά και ξανά) το δυναμικό τους comeback. Βοήθειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου