Benny Goodman: Γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1909 στο Σικάγο του Ιλινόις. Ήταν το ένατο παιδί των μεταναστών David Goodman και Dora Grisinsky , οι οποίοι εγκατέλειψαν τη Ρωσία για να γλιτώσουν από τον αντισημιτισμό.
Όταν ο Μπένι ήταν 10 ετών, ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει μουσική στη Συναγωγή Kehelah Jacob στο Σικάγο και σύντομα άρχισε να παίζει σε συγκροτήματα και να σπουδάζει μουσική στο Hull House της Jane Addams. Εκεί, ο Benny έμαθε κλαρίνο υπό την κηδεμονία του μέλους της Συμφωνικής του Σικάγο, Franz Schoepp.
Από δύο χρόνια σπουδών με τον κλασικό δάσκαλο Franz Schoepp, ο Goodman απέκτησε τις εργασιακές συνήθειες και την καθαρότητα του τόνου που του επέτρεψαν να αποδώσει επιδέξια τόσο στον τομέα της κλασικής όσο και της τζαζ. Ο Goodman απορρόφησε επίσης τα βασικά στοιχεία της τζαζ στα πρώτα του εφηβικά χρόνια μέσω τζαμαριών με τους Bud Freeman, Jimmy McPartland και Frank Teschemacher, και ακούγοντας μουσικούς όπως ο Jimmie Noone και ο Johnny Dodds. Στην ηλικία των 14, ο Goodman ήταν εκπληκτικός έμπειροι μουσικοί με την επίθεση, τον τονισμό και τον άπταιστο αυτοσχεδιασμό του.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Goodman μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να ενταχθεί στο συγκρότημα του Ben Pollack. Έμεινε στο συγκρότημα για αρκετά χρόνια και τελικά έγινε ένας από τους κορυφαίους σολίστες του. Το 1928, ο Goodman κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, A Jazz Holiday. Στη συνέχεια άφησε το συγκρότημα και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη τον επόμενο χρόνο.
Σε μια ηχογράφηση στην δισκογραφική εταιρεία Victor στις 21 Μαρτίου 1928, έπαιξε μαζί με τους Glenn Miller, Tommy Dorsey και Joe Venuti στην Ορχήστρα All-Star υπό τη διεύθυνση του Nathaniel Shilkret. Έπαιξε με τα συγκροτήματα των Red Nichols, Ben Selvin, Ted Lewis και Isham Jones και ηχογράφησε για το Brunswick με το όνομα Benny Goodman's Boys, ένα συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε ο Glenn Miller. Το 1928, οι Goodman και Miller έγραψαν το "Room 1411", το οποίο κυκλοφόρησε ως Brunswick 78.
Έφτασε στα charts για πρώτη φορά όταν ηχογράφησε το "He's Not Worth Your Tears" . Αφού υπέγραψε με την Columbia το 1934, είχε τις πρώτες δέκα επιτυχίες με το "Ain't Cha Glad?" και το "I Ain't Lazy, I'm Just Dreamin" που τραγούδησε ο Jack Teagarden, το "Ol' Pappy" που τραγούδησε η Mildred Bailey και το "Riffin' the Scotch" που τραγούδησε η Billie Holiday.
Το NBC προσέλαβε τον Goodman για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα Let's Dance. Οι πρώιμες ηχογραφήσεις του Goodman (1934–35) —«Bugle Call Rag», «Music Hall Rag», «King Porter Stomp» και «Blue Moon» μεταξύ τους—άρχισαν να τραβούν την προσοχή στο ραδιόφωνο. Αυτό το τρίωρο εβδομαδιαίο πρόγραμμα αφιέρωσε μία ώρα η κάθε μία σε συγκροτήματα διαφορετικών στυλ, με το συγκρότημα των Goodman να εμφανίζεται τελευταίο.
Ο Goodman πήγε στο Palomar Ballroom στο Λος Άντζελες. Εκείνη η εμφάνιση στο Palomar, στις 21 Αυγούστου 1935, θεωρείται η αρχή της εποχής του swing. Οι επιτυχίες του συγκροτήματος κατά τα πρώτα χρόνια του περιλάμβαναν τα "Don't Be That Way", "Down South Camp Meetin'", "Stompin' at the Savoy", "Goody Goody" και τα δύο θεματικά τραγούδια του συγκροτήματος, "Let's Dance", συνήθιζε να ανοίγει σχεδόν κάθε παράσταση του Goodman και το «Goodbye», το θέμα κλεισίματος του Goodman.
Ο Goodman τιμήθηκε με το βραβείο Grammy Lifetime Achievement. Εισήχθη στο Hall of Fame Jazz Down Beat το 1957. Ήταν μέλος του ραδιοφωνικού τμήματος του Εθνικού Συνδέσμου Ραδιοτηλεοπτικών Εκπομπών Hall of Fame. Η μουσική του εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ Jews and Baseball: An American Love Story (2010) με αφήγηση του ηθοποιού Dustin Hoffman.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου