Το 1967, ο JΙΜΙ HENDRIX έβαλε φωτιά στην κιθάρα του πάνω στη σκηνή στο Λονδίνο σε μια στιγμή έκστασης. Το 1972, έκλεισε το αυθεντικό fan club των BEATLES. Το περιοδικό BEATLES MONTHLY είχε σταματήσει 3 χρόνια πριν. Το 1976, οι LED ZEPPELIN κυκλοφόρησαν το 7ο άλμπουμ τους PRESENCE από την εταιρεία τους SWAN SONG RECORDS στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1992, οι DEF LEPPARD κυκλοφόρησαν το 5ο άλμπουμ τους ADRENALIZE το πρώτο μετά τον θάνατο του κιθαρίστα STEVE CLARK το 1991.
Το Unforgiven ήταν μια προβληματική παραγωγή. Ο σκηνοθέτης John Huston ήθελε να κάνει μια ισχυρή αντιρατσιστική ατμόσφαιρα, αλλά διαφωνούσε συνεχώς με τους παραγωγούς του, οι οποίοι προτιμούσαν μια πιο φιλική προς το κοινό της Δύσης. Το έργο έπρεπε να αναβληθεί επειδή η Audry Hepburn τραυματίστηκε σοβαρά όταν έπεσε από ένα άλογο. Στο τέλος ο Χιούστον σχεδόν απέρριψε την ταινία, χαρακτηρίζοντάς την ένα από τα λιγότερο επιτυχημένα έργα του.
Πέρα από τον πρωταγωνιστή της και αρχηγό της οικογένειας γελαδάρηδων, η ταινία The Unforgiven περιλαμβάνει την Audrey Hepburn σε εντελώς ασυνήθιστο για αυτήν ρόλο και περιβάλλον (αυτό της άγριας δύσης) ως υιοθετημένη κόρη. Συναντάμε επίσης την πάλαι ποτέ σταρ της βωβής εποχής, την Lillian Gish στο ρόλο της μάνας που κρατάει σε ισορροπίες το σπίτι και τον Audie Murphy σε ακόμα έναν ρόλο καουμπόι, παίζοντας τον αδερφό του Lancaster.
Το Unforgiven ήταν η τελευταία παραγωγή της κινηματογραφικής εταιρείας του Burt Lancaster Hecht-Hill-Lancaster.Το Unforgiven είχε προβλεπόμενο προϋπολογισμό 3 εκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο επεκτάθηκε σε 5,5 εκατομμύρια δολάρια. Ο αρχικός σεναριογράφος JP Miller αντικαταστάθηκε από τον Ben Maddow, ο αρχικός σκηνοθέτης Delbert Mann αντικαταστάθηκε από τον John Huston και τα σχέδια για τον Richard Burton στο ρόλο που τελικά πήγε στον Audie Murphy σταμάτησαν όταν ο Burton ζήτησε ίση χρέωση με τον Burt Lancaster, τον οποίο ο Lancaster αρνήθηκε
Το Unforgiven είναι μια προσαρμογή ενός μυθιστορήματος του Alan Le May, ο οποίος έγραψε επίσης το The Searchers, το αρχικό μυθιστόρημα για τη διάσημη ταινία του John Ford. Και τα δύο μυθιστορήματα έπρεπε να είναι «ενήλικες» δυτικές ιστορίες σχετικά με το φυλετικό μίσος και την ένταση.
To«Layla»κυκλοφόρησε το 1970 με τον (μοναδικό) δίσκο«Layla and Other Assorted Love Songs»των Derek and the Dominos, ενός βραχύβιου συγκροτήματος που είχε φτιάξει οEric Claptonμετά τουςBlind Faithκαι πριν ακολουθήσει σόλο καριέρα. Γράφτηκε κυρίως από τον Clapton ενώ συμμετοχή στο τελευταίο μέρος του είχε και οJim Gordon, ντράμερ της μπάντας.
Οι στίχοι του τραγουδιού είναι εμπνευσμένοι από το ποίημα του ΠέρσηNizami Ganjaviμε τίτλο«The Story of Layla and Majnun».Αντίτυπο του ποιήματος, που μιλά για τον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός νεαρού ο οποίος καταλήγει τρελός, έφτασε στα χέρια του Clapton την κατάλληλη στιγμή.
Εκείνη την εποχή ο Άγγλος κιθαρίστας ήταν ερωτευμένος με την Patty Boyd που ήταν παντρεμένη με τον φίλο του, George Harrison, τον κιθαρίστα των Beatles. Ο Harrison και η Pattie Boyd είχαν γνωριστεί το 1964 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του φιλμ A Hard Day's Night. Δυο χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν.
Η Patricia Anne Boyd (γεννημένη στις 17 Μαρτίου 1944) ήταν ένα από τα κορυφαία διεθνή μοντέλα τη δεκαετία του 1960. Για χάρη της ο Harrison έγραψε το «If I Needed some», «Something» και «For You Blue».
Ο Clapton και ο Harrison, που είχαν συνεργαστεί μουσικά τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν στενοί φίλοι στα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Μέσω του Harrison o Clapton γνώρισε την Patty. Στην προσπάθειά του να την κατακτήσει έγραψε το Layla.
Στο βιβλίο της «Wonderful Tonight» η Boyd διηγείται πότε πρωτάκουσε το τραγούδι: «Συναντηθήκαμε κρυφά σε ένα διαμέρισμα στο South Kensington. Ο Eric μου είχε ζητήσει να πάω για να ακούσω ένα νέο τραγούδι που είχε γράψει. Άναψε το κασετόφωνο, ανέβασε την ένταση και τότε άκουσα το πιο ξεσηκωτικό τραγούδι που είχα ακούσει ποτέ. Το έπαιξε δύο ή τρεις φορές, παρακολουθώντας το πρόσωπό μου με προσοχή για να δει τις αντιδράσεις μου. Ένιωσα άβολα. Αισθανόμουν ότι με πίεζε προς μια κατεύθυνση στην οποία δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να πάω. Αλλά συνειδητοποίησα ταυτόχρονα πόσο πάθος και δημιουργικότητα, του είχα εμπνεύσει. Δεν μπορούσα πλέον να αντισταθώ».
Mούσα πέντε τραγουδιών
Το γυαλί στο γάμο της Patty και του Harrison είχε ραγίσει και σύντομα οι δρόμοι τους χώρισαν. H Patty και ο Clapton άρχισαν να ζουν μαζί το 1974 και παντρεύτηκαν το 1979. O Harrison δεν κράτησε καμιά κακία, ούτε στον φίλο του, ούτε στην πρώην του. Μάλιστα έπαιξε στο γάμο τους μαζί με τους άλλους δυο Beatles, Paul McCartney, Ringo Starr!
Κατά τη διάρκεια της σχέσης τους, ο Clapton έγραψε μια ακόμη μπαλάντα αγάπης για την Boyd, το γνωστό «Wonderful Tonight». Και το έγραψε ένα βράδυ που περίμενε την Patty να «φτιαχτεί και να στολιστεί» για να πάνε κάπου. Εκείνη είχε αργήσει να ετοιμαστεί και πίστευε ότι θα της γκρίνιαζε αλλά αυτός της είπε μόνο: Άκου αυτό, που το είχε σκαρώσει όταν στην αναμονή! Ο Clapton και η Boyd χώρισαν το 1989.
Το διάσημο πλέον riff της κιθάρας έπαιξε ο Duane Allman (των Allman Brothers) και ήταν βασισμένο στο riff του Albert King στο τραγούδι του «As The Years Go Passing By», αλλά παιγμένο πολύ πιο γρήγορα.
Το «Layla» αρχικά δεν σημείωσε επιτυχία γεγονός που έριξε τον Clapton πήγε σε κατάθλιψη. Πίστευε ότι η δισκογραφική εταιρεία έκανε πολύ λίγα για να διαφημίσει το άλμπουμ. Αλλά γρήγορα βρήκε το δρόμο του κι έγινε ένα από τα κλασικά τραγούδια της ροκ.
Layla
What'll you do when you get lonely And nobody's waiting by your side? You've been running and hiding much too long You know it's just your foolish pride
Layla, you've got me on my knees Layla, I'm begging, darling please Layla, darling won't you ease my worried mind
I tried to give you consolation When your old man had let you down Like a fool, I fell in love with you Turned my whole world upside down
Layla, you've got me on my knees Layla, I'm begging, darling please Layla, darling won't you ease my worried mind
Let's make the best of the situation Before I finally go insane Please don't say I'll never find a way And tell me all my love's in vain
Layla, you've got me on my knees Layla, I'm begging, darling please Layla, darling won't you ease my worried mind Layla, you've got me on my knees Layla, I'm begging, darling please Layla, darling won't you ease my worried mind
Info: Layla: Κυκλοφόρησε το 1970. Στίχοι, Μουσική: Eric Clapton, Jim Gordon. Eκτέλεση: Derek and the Dominos\
Πηγή:Fosonline.gr
Το «The Sound of Silence» των Simon & Garfunkel ηχογραφήθηκε τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του John F. Kennedy (22 Νοεμβρίου 1963), γεγονός που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι αναφέρεται σε αυτή αλλά ο δημιουργός του, Paul Simon αποκάλυψε ότι το έγραψε όταν ήταν 21 ετών, δηλαδή γύρω στο 1962, οπότε δεν μπορούσε να είχε την παραμικρή σχέση με την τραγωδία του JFK. Η αρχική «ακουστική» έκδοση ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο του 1964 στα Columbia Studios της Νέας Υόρκης και συμπεριλήφθηκε στο πρώτο άλμπουμ του ντουέτου που είχε τίτλο «Wednesday Morning, 3 AM». Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 19 Οκτωβρίου 1964 και υπήρξε εμπορική αποτυχία, γεγονός που οδήγησε στον χωρισμό των δυο καλλιτεχνών. Ο Simon επέστρεψε στην Αγγλία και ο ArtGarfunkel στις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο.
Οι δυο τους είχαν γνωριστεί στο Γυμνάσιο. Το σχήμα Simon & Garfunkel δημιουργήθηκε το 1957 και άντεξε έως το 1970. Παρά τη διάλυσή του, οι δυο τους αρκετές φορές ξαναβρέθηκαν σε συναυλίες. Μάλιστα το 1981 προσέλκυσαν πάνω από 500.000 ανθρώπους στην έβδομη μεγαλύτερη συναυλία όλων των εποχών.
Το 1965 ωστόσο το τραγούδι άρχισε να ακούγεται συχνά από ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Βοστώνη, τη Μασαχουσέτη και τη Φλόριντα. Η δημοφιλία του έκανε τον παραγωγό Tom Wilson, που είχε δουλέψει με τον Bob Dylan να κάνει, ερήμην των Simon & Garfunkel, ένα remix του κομματιού, χρησιμοποιώντας ηλεκτρικά όργανα και ντραμς. Αυτή η έκδοση κυκλοφόρησε ως single τον Σεπτέμβριο του 1965 κι έφτασε στο Νο. 1 του Billboard 100.
Οι Simon & Garfunkel, που δεν ενημερώθηκαν για το remix του τραγουδιού παρά μόνο μετά την κυκλοφορία του, ύστερα από την απρόσμενη επιτυχία επανασυνδέθηκαν και ηχογράφησαν βιαστικά το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο η Columbia τιτλοφόρησε «Sounds of Silence» σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει την επιτυχία του τραγουδιού.
Ο Simon είχε γράψει το τραγούδι στο… μπάνιο, όπου συνήθιζε να απομονώνεται με την κιθάρα του. Άνοιγε τη βρύση για να τρέχει το νερό, γεγονός που, όπως είπε τον ηρεμούσε, κι έκλεινε τα μάτια. Το τραγούδι ξεκινά με τα λόγια: «Γεια σου σκοτάδι, παλιέ μου φίλε, ήρθα να μιλήσω μαζί σου πάλι».
Πώς ο Art ονομάστηκε «Σκοτάδι»
Ίσως δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό ότι «Σκοτάδι» αποκαλούσε εκείνη την εποχή τον εαυτό του ο Art Garfunkel. Και να γιατί… Στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια είχε δεθεί με δυνατή φιλία με τον συμφοιτητή του, Sanford Greenberg ο οποίος λίγο μετά τη γνωριμία τους έχασε το φως του κι έμεινε τυφλός.
Καθώς η οικογένειά του δεν είχε χρήματα για να τον βοηθήσει εγκατέλειψε το όνειρό του να γίνει δικηγόρος και βυθίστηκε σε κατάθλιψη. Τότε ο Garfunkel αποφάσισε να τον βοηθήσει, κάνοντας τον οδηγό και τον αναγνώστη του. «Θέλω να είμαστε μαζί όπου κι αν είσαι, ακόμη και στο σκοτάδι» του είπε και σε ένδειξη ενσυναίσθησης ονόμασε τον εαυτό «Darkness»
Με τη βοήθεια του Garfunkel ο Sandy όχι μόνο αποφοίτησε, αλλά έκανε μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη. Και ήρθε μια στιγμή που μπόρεσε να ανταποδώσει στον Art. Ήταν τότε που ο Garfunkel ήθελε να εγκαταλείψει τη σχολή αρχιτεκτονικής και να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ με τον Paul Simon. Δεν είχαν όμως τα 400 δολάρια που χρειάζονταν. Ο Sandy είχε στο λογαριασμό του 404 δολάρια. Ωστόσο δεν δίστασε στιγμή να του στείλει τα τετρακόσια.
The Sound of Silence
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again Because a vision softly creeping Left its seeds while I was sleeping And the vision that was planted in my brain Still remains Within the sound of silence
In restless dreams I walked alone Narrow streets of cobblestone 'Neath the halo of a street lamp I turned my collar to the cold and damp When my eyes were stabbed by the flash of a neon light That split the night And touched the sound of silence
And in the naked light, I saw Ten thousand people, maybe more People talking without speaking People hearing without listening People writing songs that voices never share And no one dared Disturb the sound of silence "Fools", said I, "You do not know Silence like a cancer grows Hear my words that I might teach you Take my arms that I might reach you" But my words, like silent raindrops fell And echoed In the wells of silence
And the people bowed and prayed To the neon god they made And the sign flashed out its warning In the words that it was forming And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls And tenement halls" And whispered in the sound of silence
Ιnfo: The Sound of Silence. Kυκλοφόρησε το 1964. Στίχοι-μουσική: Paul Simon. Εκτέλεση: Simon & Garfunkel
Πηγή:Fosonline.gr
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021
Τσαρλς Λότον:
Ο αγγλικής καταγωγής ηθοποιός γεννήθηκε στο Γιόρκσιρ (01/07/1899). Γιος των ξενοδόχων Ελίζα Κόνλον και Ρόμπερτ Λότον.
Ο Λότον διδάχτηκε την υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία των Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου κι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι το 1926. Υποδύθηκε μεγάλη γκάμα κλασικών και μοντέρνων ρόλων, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις ερμηνεύοντας Σαίξπηρ στο Old Vic. Η φήμη του τον οδήγησε στο Χόλιγουντ, αλλά συνέχισε να εμφανίζεται σε μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες βρετανικές παραγωγές της δεκαετίας του '30, σε συνεργασία με τον παραγωγό Αλεξάντερ Κόρντα.
Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στη σκηνή ήταν το 1926. Το 1927, πρωταγωνίστησε μαζί με τη μέλλουσα σύζυγό του, Έλσα Λάντσεστερ, με την οποία παρέμεινε ως το τέλος της ζωής τους. Δεν απέκτησαν, ωστόσο, παιδιά.
Μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων, στη δεκαετία του ’30, ο ευτραφής Άγγλος σαρώνει όλους τους «αντιπάλους» του. Η γκάμα των ρόλων που παίζει είναι… απεριόριστη: Νέρων, Κoυασιμόδος, Ηρακλής Πουαρό, Κλαύδιος, κάπτερ Μπλάιθ,(«Ανταρσία στο Μπάουντι»), Ερρίκος Η’ (κερδίζει Οσκαρ). Αν δεν του άρεσε ο ρόλος, τον «μασούσε σαν μαστίχα» και τον «έφτυνε», χωρίς να νοιάζεται για τον σκηνοθέτη. Η σατανική συμπεριφορά του προκαλεί τα νεύρα των παραγωγών, αλλά το κοινό «ψηφίζει» Λότον.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η εμφάνισή του στην κωμωδία του 1935 «Ruggles of Red Gap». Το 1936 επέστρεψε στην Αγγλία, όπου ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Αλεξάντερ Κόρντα «Η Ζωή του Ρέμπραντ». Συνέχισε τη συνεργασία του με τον Κόρντα και το 1937, όταν ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρόμπερτ Γκρέιβς I, «Claudius» σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Φον Στέρνμπεργκ. Η ταινία όμως έμεινε ανολοκλήρωτη λόγω ατυχήματος που είχε η συμπρωταγωνίστριά του Μερλ Όμπερον. Την επόμενη χρονιά ο Λότον και ο Γερμανός παραγωγός ταινιών Έριχ Πόμερ ίδρυσαν την εταιρία παραγωγής «May flower Pictures» στην Αγγλία. Η εταιρία ανέλαβε την παραγωγή τριών ταινιών με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό. Οι ταινίες ήταν οι: «Vessel of Wrath», 1938 βασισμένο σε μυθιστόρημα του Σόμερσετ Μομ, «St. Martin’s Lane» με τη Βίβιαν Λι και το Ρεξ Χάρισον και «Η Ταβέρνα της Τζαμάϊκα» σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ταινίες της μισής 30χρονης καριέρας του βρέθηκαν στη λίστα του Top 10. Στη δεκαετία του ’50 ο «Αμερικανός» Λότον (έχει ήδη πάρει την υπηκοότητα) επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και ασχολείται κυρίως με το θέατρο. Το Χόλιγουντ τον… ξεχνάει, αλλά εκείνος εξακολουθεί να διαπρέπει. Το 1960 παίζει στον αριστουργηματικό «Σπάρτακο» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και το 1962, τη χρονιά του τέλους, για τελευταία φορά εμφανίζεται στο φιλμ του Οτο Πρέμινγκερ «Θύελλα στην Ουάσιγκτον» («Advise and consent») παίζοντας τον ρόλο ενός γελοίου γερουσιαστή του Νότου. Κερδίζει μόνο 100.000 δολάρια για αμοιβή, οι κριτικοί τον υμνούν, αλλά στην απονομή των Οσκαρ δεν αναφέρουν καν το όνομά του. Αλλά εκείνος δεν τους… άκουσε γιατί ήδη ήταν μακριά από το… αγριεμένο πλήθος.
Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία. Επτά χρόνια πριν από τον θάνατό του, ο Τσαρλς Λότον, μετά από παροτρύνσεις του παραγωγού του Πολ Γκρέγκορι, αποφασίζει να σκηνοθετήσει για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του μια «μοιραία» ταινία. Είναι «Η νύχτα του κυνηγού» («The night of the hunter», 1955) που προκαλεί αμηχανία στους κριτικούς, δεν κόβει εισιτήρια στα στα ταμεία και τελικά εξαφανίζεται. Μετά από σαράντα τρία χρόνια η ταινία επανεμφανίζεται στο αθηναϊκό κοινό με φρέσκια κόπια. Ηδη όμως προ πολλού η αξία της αναγνωρίστηκε. Μοιάζει με κατάρα: σχεδόν πάντα τα έργα μεγάλων καλλιτεχνών επανεκτιμώνται μετά τον θάνατο των δημιουργών τους
. Ανέλαβε επίσης τη σκηνοθεσία των θεατρικών παραστάσεων Caine Mutiny Court Martial και Don Juan in Hell του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω στο οποίο επίσης πρωταγωνίστησε.
Ο Λότον θεωρείται από κάποιους ηθοποιούς ως ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της γενιάς του. O σερ Ντάνιελ Ντέι-Λιούιες τον αναφέρει ως ίνδαλμά του, λέγοντας ότι «Ήταν πιθανότατα ο σημαντικότερος ηθοποιός κινηματογράφου αυτής της περιόδου. Είχε κάτι το ξεχωριστό. Ήταν ιδιαίτερα δοτικός ως ηθοποιός, έδινε τον εαυτό του σε αυτό που έκανε. Η ερμηνεία του ήταν καθηλωτική».
Επίσης, ο o Λότον έχει κάνει πάρα πολλές ηχογραφήσεις.Απεβίωσε στις 15 Δεκεμβρίου του 1962, σε ηλικία 63 ετών.
Πηγή:Tovima.gr-Wikipedia-Mikrofwno.gr
Κυριακή 28 Μαρτίου 2021
Η ταινία, βασισμένη σε πραγματικό γεγονός καθώς και στο μυθιστόρημα των Τσαρλς Νόρντχοφ και Τζειμς Νόρμαν Χολ που εξιστορεί την Ανταρσία του Μπάουντι, αποτέλεσε ίσως την πρώτη κολοσσιαία χολιγουντιανή παραγωγή που κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο στην ταινία του 1935 με πρωταγωνιστές τους Σερ Τσαρλς Λότον και Κλαρκ Γκέιμπλ (ο οποίος θεωρούνταν ο βασιλιάς του Χόλιγουντ την περίοδο εκείνη).
Το μυθιστόρημα των Τσαρλς Νόρντχοφ και Τζειμς Νόρμαν Χολ μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη άλλες δυο φορές το 1962 και το 1984. Η εκτέλεση του 1962 είχε ως πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Τρέβορ Χάουαρντ και τίτλο Η Ανταρσία του Μπάουντι (Mutiny on the Bounty), ενώ η εκτέλεση του 1984 είχε ως πρωταγωνιστές τους Μελ Γκίμπσον και Άντονυ Χόπκινς και τίτλο The Bounty.
Το ιστιοφόρο "Μπάουντι", με έναν αυταρχικό πλοίαρχο για κυβερνήτη, κατευθύνεται προς την Ωκεανία για να φορτώσει αρτόδεντρα. Ο υποπλοίαρχος του καραβιού καταλαβαίνει αμέσως ότι με τη συμπεριφορά του κυβερνήτη το πλήρωμα θα αντιδράσει, πράγμα που θα συμβεί όταν μετά από μια δυνατή τρικυμία η στάση του κυβερνήτη θα γίνει εντελώς απάνθρωπη.
Η τελευταία ταινία σχετικά με το θέμα , η ταινία του 1984 " του Ρότζερ Ντόναλντσον, με τους Μελ Γκίμπσον σαν Κρίστιαν και Άντονυ Χόπκινς σαν Μπλάι. (μουσική από τον "δικό" μας Vangelis).Η ταινία γενικά έλαβε καλές κριτικές, με το φιλμ να εντυπωσιάζει πολλούς για τον ρεαλισμό του και την ιστορική του ακρίβεια ενώ ταυτόχρονα το βρήκαν και διασκεδαστικό. Υπήρχαν όμως και αυτοί που θεωρούσαν ότι οι δυο πρωταγωνιστές δεν ήταν ικανοποιητικοί ως προς την απόδοση των χαρακτήρων τους.
Η ταινία πήρε μέρος στο Φεστιβάλ των Καννών του 1984.
Ο Μελ Γκίμπσον, με ελάχιστες ατάκες διαθέσιμες (ηθελημένα, φαντάζομαι, από τον σεναριογράφο), δεν έχει έτοιμες απαντήσεις ή έστω απόψεις, δρα ενστικτωδώς και μόνο στην αγκαλιά της ιθαγενής Μαουτούα βρίσκει τελικά ένα νόημα ζωής. Από την άλλη, ο Άντονι Χόπκινς μας δίνει τον αυστηρό πλοίαρχο όχι με υστερικό τρόπο (όπως παλιά ο Τρέβορ Χάουαρντ), αλλά ως έναν άνθρωπο του καθήκοντος που τρέφει εκτίμηση για τον Κρίστιαν. Από τον γνωστό αυστραλό Ρότζερ Ντόναλντσον.
Nα πώ οτι ο διάσημος σκηνοθέτης Σέρ Ντέηβιντ Λίν επιχείρησε να γυρίσει την ταινία αλλά τελικά εγκατέλειψε το πρότζεκτ.
Πηγή:Cine.gr-Athinorama-Kinimato-grafo.Blogspot.
«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ»(“WOMAN OF THE YEAR” – 1942)
Άλλη σκανδαλώδης ταινία, αλλά για διαφορετικό λόγο απ` ότι φαντάζεστε. Δεν προκαλεί για τις σκηνές της, αλλά για το δίδυμο των πρωταγωνιστών και για το σενάριο στο οποίο καλούνται να παίξουν. Οι θεατές κουνούσαν τα κεφάλια με νόημα, βγαίνοντας από τις αίθουσες προβολής, αλλά τα ταμεία γέμιζαν δολάρια! Ο George Stevens οδήγησε την Metro-Goldwyn-Mayer σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των στούντιο της, με μια πολύ απλή ιδέα. Έτσι σχεδόν πάντοτε γίνονται τα αριστουργήματα. Κι εδώ έχουμε ένα ακόμη από αυτά. Είναι το “Woman of the Year” του 1942, με το πιο διάσημο ίσως παράνομο ζευγάρι του Χόλλυγουντ, Spencer Tracy και Katharine Hepburn, σε πολύ καλές ερμηνευτικές στιγμές.
Ξέρετε λοιπόν τον λόγο, για τον οποίο προκάλεσε το φιλμ του Stevens(μας έχει δώσει και το καταπληκτικό “The Giant” – «Ο Γίγας», με τον Τζέημς Ντήν). Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε – τουλάχιστον αν δεν έχετε δει την ταινία – είναι ότι οι πρωταγωνιστές υποδύονται στην ουσία ένα μέρος του θυελλώδους έρωτα τους, που κράτησε 20 ολόκληρα χρόνια και δεν τους έφερε ποτέ μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας, αφού ο ένας εξ αυτών(ο Tracy), ήταν ήδη παντρεμένος! Η φαεινή ιδέα, ανήκε στον συγγραφέα Garson Kanin, αλλά ο άνθρωπος δεν είχε κατά νου του τους συγκεκριμένους ηθοποιούς, όταν το έγραφε! Στην συνέχεια, ήρθε η σεναριακή ομάδα των Ring Lardner Jr., Michael Kanin και John Lee Mahin, συνεργάτες του σκηνοθέτη, το έπιασαν στα χέρια τους και πήρε γραμμή για τα στούντιο. Την παραγωγή επιμελήθηκε ο γνωστός μας παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, Joseph L. Mankiewicz. Διάρκεια 114 λεπτά, όλα τους σε άσπρο μαύρο. Budget καθόλου ευκαταφρόνητο για τα δεδομένα του`42. 3 εκατομμύρια δολάρια! Βλέπετε, για να παίξουν σε ένα τέτοιο φιλμ οι Spencer Tracy και Katharine Hepburn, ζήτησαν κάτι παραπάνω.
Τι γίνεται λοιπόν εδώ. Δύο δημοσιογράφοι στην ίδια εφημερίδα. Ο ένας στο αθλητικό ρεπορτάζ και η άλλη στο πολιτικό. Μεγάλες διαφορές χωρίζουν τους δύο χαρακτήρες. Ο Tracy είναι αυτός που κριτικάρει τα ματς μπέιζμπωλ και φούτμπωλ, ενώ η Hepburn είναι μέλος της διπλωματικής ελίτ και των κοσμικών πάρτι. Κάποια στιγμή ο ένας θα γυαλίσει στον άλλον και δεν θα αργήσουν να παντρευτούν. Εκεί ξεκινούν τα προβλήματα όμως, αφού οι πολλές και καθημερινές ασχολίες της συζύγου, θα φέρουν σε δεύτερη μοίρα την από κοινού συμβίωση. Οι καταστάσεις είναι πολύ κωμικές και αν και δείχνουν πια κάπως ντεμοντέ σήμερα, κρατούν τον θεατή ευχάριστα και δίχως χασμουρητά στο ενδιάμεσο. Καλή δουλειά από τον Stevens, αλλιώτικη αρκετά από αυτά που έκανε από το`50 και μετά. Να πούμε ότι μέχρι το 1948 -`49, γύριζε ρομαντικές κομεντί. Έπειτα έπλευσε σε δραματικά νερά και με εξίσου μεγάλη επιτυχία. Άμα έχεις το ταλέντο, προσαρμόζεσαι και αναζητάς διαρκώς νέα πράγματα.
Να πούμε και ορισμένα πράγματα για τους υπόλοιπους συντελεστές. Franz Waxman μουσική επένδυση, Joseph Ruttenberg διεύθυνση φωτογραφίας, Frank Sullivan μοντάζ. Αρκετά διακριτικά έως σεμνά, κινήθηκαν όλοι. Στο καστ έχουμε και τους Fay Bainter, Reginald Owen, Minor Watson, Gladys Blake, Dan Tobin, Roscoe Karns, William Tannen, Ludwig Stössel όπως και τον απολαυστικότατο William Bendix, στον ρόλο του φίλου του Tracy, ιδιοκτήτη μπαρ και πρώην πυγμάχου. Η ταινία πήρε μόνο το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Η Hepburn πάντως ήταν υποψήφια για Α γυναικείου. Από τις σκηνές που θα σας μείνουν, είναι εκείνη της υιοθεσίας του μικρού Ελληνόπουλου, όπου η Hepburn μιλάει μαζί του στη γλώσσα μας και είναι πάρα πολύ πειστική! Ταυτόχρονα, η όλη παρουσία της σκηνής στο έργο, με το ίδρυμα που δίνει παιδιά Ελλήνων μεταναστών για υιοθεσία, λόγω της οικονομικής κατάστασης τότε στην χώρα μας, είναι πάρα μα πάρα πολύ επίκαιρη…
Το the Wolfman(2010) ειναι ένα απο τα καλύτερα ριμέικ, όλων τον εποχών. Το φροντισμένο μακιγιάζ του Ρικ Μπέικερ παραπέμπει στην θρυλικιά ταινία του 1941 στην μορφή του Lon Chaney Jr.Δεν ξέρω ποιος σκηνοθετούσε αρχικά και έδωσε τη θέση του στον joe Johnston, αλλά ο δεύτερος τα πήγε σχετικά καλά αν αναλογιστεί κανείς ότι κάποτε έκανε οικογενειακές ταινίες όπως το "Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά" και το "Jumanji". Η ταινία σε αποζημιώνει με τη μοναδική, μαγευτική αισθητική, η γοτθική ατμόσφαιρα (που παραπέμπει στον «Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη» και τη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα») και η εκπληκτική φωτογραφία, που, πραγματικά, δίνουν και παίρνουν.
Πέρα από τα όρια του μύθου και των θρύλων, ο Λυκάνθρωπος επιστρέφει σε μια ταινία εμπνευσμένη από την ομώνυμη κλασική του 1941, που έχει τα πάντα: έξοχο, πολυβραβευμένο καστ ηθοποιών και συντελεστών, εξαιρετικά εφέ και ανατριχιαστική πλοκή, για να σας παρασύρει στην πιο σκοτεινή ιστορία όλων των εποχών!
Ο Αντώνης Καλογιάννης, ο τραγουδιστής που ύμνησε με τη μεστή και βαθιά του φωνή την ελευθερία, τον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή. Τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι συνδέθηκαν στενά με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον αγώνα κατά της Δικτατορίας του 1967-1974. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που η μοίρα τούς οδηγεί προς την εκπλήρωση
του σκοπού για τον οποίο γεννήθηκαν. Στην περίπτωση του Αντώνη Καλογιάννη, ο σκοπός δεν ήταν άλλος παρά να φτάσει η φωνή του στις καρδιές των ανθρώπων και να τις ζεστάνει.
Αντώνης Καλογιάννης – Τα ξεκίνημα της πορείας του στο τραγούδι
Ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε στην Καισαριανή. Στην Καισαριανή της προσφυγιάς, του πόνου και του θανάτου, αλλά και της αγάπης, των ενωμένων ανθρώπων, της φιλίας, των μοσχοβολιστών λουλουδιών. Εκεί στο προσφυγικό σπίτι που αποτέλεσε την πατρική και μητρική του εστία το τραγούδι έγινε βίωμα. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, όπου η μουσική ήταν από τα πρώτα γιατρικά των καημών. Υπήρχε πάντα μια κιθάρα και ένα τουμπερλέκι, και τα σμυρνέικα τραγούδια που έβγαιναν από τα χείλη του πατέρα και της μητέρας ήταν τα πρώτα του ακούσματα.
Ήταν μικρό παιδάκι ακόμα, όταν άρχισε να μαθαίνει την τέχνη του τσαγκάρη, φτιάχνοντας παπούτσια με τέχνη περισσή. Η δημιουργία υποδημάτων ήταν τα πρώτα του καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Στο εργοστάσιο όπου δούλευε είχε συσταθεί μια χορωδία στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Το ρεπερτόριό της περιλάμβανε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα. Κάποια μέρα, ενώ τραγουδούσαν, η υπέροχη φωνή του Αντώνη Καλογιάννη έφτασε μέχρι τα αφτιά του Θεοδωράκη, που έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή απ’ έξω. Η τυχαία εκείνη συνάντηση ήταν δώρο και για τους δύο. Mαζί με τη Μαρία Φαραντούρη ταξίδεψαν τον Νοέμβριο του 1966 στη τότε Σοβιετική Ένωση, δίνοντας συναυλίες με εξαιρετική επιτυχία και τεράστια απήχηση στο κοινό.
Μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα και πριν ξεσπάσει η Δικτατορία των Συνταγματαρχών, τραγουδούσε με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μαρίζα Κωχ στο «Τζάκι». Σιγά σιγά η ζωή τον καλούσε να αφήσει το καλαπόδι και το αμόνι και να πιάσει το μικρόφωνο. Ο πιανίστας και συνθέτης, Γιάννης Διδίλης, του έδωσε δύο τραγούδια, τα οποία ηχογράφησαν στη Λύρα, ενώ σε δεύτερη εκτέλεση ερμήνευσε και τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου.
/
Πηγή:act@artic.gr
Η Αρλέτα, τραγουδοποιός κι ε
ρμηνεύτρια, μπορεί να ταξίδεψε νωρίς για τ’ άστρα, η απουσία της όμως θα αναπληρώνεται για πάντα από τα τραγούδια της. Ήταν ταγμένη σε αυτό που έκανε με ουσία και σεβασμό, έχοντας πλάι της την κιθάρα, τις λέξεις και τις μελωδίες της. Προσωπικότητα συγκροτημένη, είχε άποψη για την κοινωνία, την τέχνη, την ίδια τη ζωή. Σταθερή και ανεξίτηλη μέσα στον ρου του χρόνο, η Αρλέτα ήταν μια ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα.
Αρλέτα – Η ζωή της με λίγα λόγια
Η Αρλέτα γεννήθηκε στο Μεταξουργείο από γονείς Ρουμελιώτες στις 3 Μαρτίου 1945. Πατρίδα της, όμως, ένιωθε πάντα τα Εξάρχεια, όπου έζησε μετά τα δώδεκά της χρόνια. Ως μαθήτρια είχε την τύχη να συναντήσει μια σπουδαία δασκάλα, την Αντιγόνη Στρεψιάδη, η οποία της δίδαξε πολλά και την επηρέασε βαθύτατα. Αφού αποφοίτησε από το σχολείο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου γνώρισε άλλους δύο δασκάλους που την ενέπνευσαν, τον Γιάννη Μόραλη και τον Παντελή Πρεβελάκη. Εξίσου πολύτιμη στάθηκε και η μαθητεία της δίπλα στον ζωγράφο Πάνο Σαραφιανό.
Η ζωγραφική ήταν αδιαμφισβήτητα η μία από τις μεγάλες της αγάπες. Η δεύτερη ήταν η μουσική. Στην αρχή αυτοδίδακτη και εν συνεχεία με σπουδές κιθάρας για δύο χρόνια δίπλα στον Δημήτρη Φάμπα, δεν διάλεξε εκείνη τον δρόμο του τραγουδιού αλλά το αντίθετο∙ το τραγούδι την διάλεξε. Μέσα στη δεκαετία του 1960 τυχαία σε μια εκδρομή, όταν η Αρλέτα ήταν ακόμη πρωτοετής φοιτήτρια, ο Γιώργος Παπαστεφάνου την άκουσε να τραγουδά και, γοητευμένος από τη φωνή της, την πρότεινε ως μια νέα ερμηνεύτρια στον Αλέκο Πατσιφά, τον διευθυντή της Λύρα. Έτσι, η Αρλέτα μπήκε στον κύκλο του Νέου Κύματος.
Στις μπουάτ της Πλάκας τραγούδησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ενώ ευρέως στο κοινό ξεκίνησε να εμφανίζεται μετά τη Χούντα. Φωνή βελούδινη, ευαίσθητη και αέρινη συνεργάστηκε με πολλούς εξαίρετους καλλιτέχνες και ασχολήθηκε και η ίδια με την τραγουδοποιία χωρίς, ωστόσο, να αφήσει στο περιθώριο την ιδιότητα της ζωγράφου. Έφυγε στα 72 της χρόνια, στις 8 Αυγούστου του 2017, εξαιτίας επίμονων προβλημάτων υγείας.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο https://artic.gr/arleta-me-ti-veloudini-foni/
Πηγή:act@artic.gr
Τρίτη 23 Μαρτίου 2021
Μαργαρίτα Παπαγεωργίου:Ξεχώρισε τον γείτονα της Βέγγο για την απλότητα και την καλοσύνη του και τον Ντίνο Ηλιόπουλο για τους τρόπους και τη φινέτσα του. Γεννήθηκε το 1935 στο Νέο Φάληρο. Το σπίτι της ήταν πολύ κοντά στο σπίτι του Θανάση Βέγγου.
Ο πατέρας της Μαργαρίτας παρατηρώντας την απόλυτη φτώχεια του Βέγγου, πέρασε μέσα από τα δένδρα που χώριζαν τα σπίτια τους ένα καλώδιο και του έδωσε ρεύμα. Μέσω του Θανάση Βέγγου η Μαργαρίτα γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Για τη γνωριμία της με τον Βέγγο και τον Κούνδουρο είπε: «Ήμουν 5 χρονών όταν γνωριστήκαμε. Εκείνος ήταν 9 χρόνια μεγαλύτερός μου. Μέναμε δίπλα στο Νέο Φάληρο. Ζούσε με την οικογένειά του σε μια καμαρούλα. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν μεγάλες. Ο πατέρας του ήταν αριστερός, τον είχαν διώξει από την δουλειά και δεν είχαν ούτε καν ηλεκτρικό. Ο πατέρας μου πέρασε ένα καλώδιο μέσα από τα δέντρα και τους έδωσε φως. Ο Θανάσης δεν το ξέχασε ποτέ αυτό. Στη γειτονιά βοηθούσε τους πάντες. Έβλεπε κάποιον να κρατά κάτι βαρύ και αμέσως πήγαινε για να τον ξελαφρώσει. Όταν τον έστειλαν στην Μακρόνησο, πηγαίναμε με τη μητέρα μου και κάναμε παρέα στους γονείς του. Εκεί γνώρισε τον Κούνδουρο και όταν επέστρεψε μου τον έφερε στο σπίτι. Έτσι βγήκα στο σινεμά. Στην «Μαγική πόλη» και στον «Δράκο» τις πρώτες ταινίες που συμμετείχε και ο Θανάσης. Την εποχή του «Δράκου» γνώρισε και την Ασημινούλα. Δεν ξανακοίταξε άλλη γυναίκα. Μείνανε όλοι μαζί σε εκείνο το σπιτάκι στο Νέο Φάληρο. Εγώ κι ο Κούνδουρος του στρώσαμε το νυφικό του κρεβάτι».
«Σαν την φινέτσα του Ηλιόπουλου δεν έχει κανείς» Ο «Δράκος» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου υπήρξε βασική πρωταγωνίστρια στο πλευρό του Ηλιόπουλου, τραγουδάει «Πως το λεν τον ποταμό» και το «Ο ήλιος έσβησε». Με τον Ντίνο Ηλιόπουλο συνεργάστηκαν για πρώτη φορά το 1954, στην ταινία Χαρούμενο Ξεκίνημα και την αμέσως επόμενη χρονιά στο «Τζο ο Τρομερός. Η συνεργασία τους εξελίχθηκε σε φιλία. Πηγαίναν μαζί σε καλλιτεχνικά στέκια και για φαγητό σε ταβέρνες του κέντρου. Η αίσθηση που της άφησε ήταν «πόσο όμορφα συνόδευε μία γυναίκα». Απολάμβαναν μαζί φαγητό και χορό στην «Αθηναία», τη «Φέμινα» και την «Αρζεντίνα». Μοιράστηκαν μάμπο, σάλσα και τουίστ και όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή της, ξεβιδώνονταν στον χορό....
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-koritsi-poy-diekdikise-o-ntinos-iliopoylos-stin-tainia-quot-tzo-o-tromeros-quot-den-xechna-ti-finetsa-toy-i-margarita-papageorgioy-kai-i-schesi-tis-me-to-thanasi-veggo-kai-ton-koyndoyro/
Κυριακή 21 Μαρτίου 2021
Ο αριθμός 007 σας έρχεται στο μυαλό; Δεν είστε και τόσο μακριά…Σε αυτή τη περιπέτεια του 1967, ο πλούσιος Βρετανός πράκτορας Bulldog Drummond, ο οποίος δημιουργήθηκε σε μια σειρά από ιστορίες κατασκοπείας μεταξύ του 1929 και του 1951, επέστρεψε στο καθήκον αλα Τζέιμς Μπόντ.
Ο Ρίτσαρντ Τζόνσον (σύζυγος τότε της Κιμ Νόβακ) αποτελούσε την πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη Τέρενς Γιανγκ για τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ, όταν αυτός ανέλαβε να γυρίσει το «Δόκτωρ Νο» (1962). Εξαιτίας τού συμβολαίου του με την MGM, ο Άγγλος ηθοποιός αρνήθηκε και το λαχείο έκατσε (ως γνωστόν) στον Σκωτσέζο Σον Κόνερι.
Εδώ, ο Drummond (Richard Johnson) βρίσκεται στο μονοπάτι του Carl Petersen (Nigel Green), ενός διεφθαρμένου βιομηχάνου που έχει μια κακή συνήθεια να κλέβει τις ιδέες των άλλων και στη συνέχεια να τούς σκοτώνει, ώστε να αποκομίσει τα κέρδη τους. Ο Petersen έχει μια ομάδα γυναικών βοηθών που είναι πρόθυμες να σκοτώσουν κατόπιν εντολής του , με επικεφαλής την Irma (Elke Sommer) και την Penelope (Sylva Koscina).
Από τις αναρίθμητες ταινίες που μιμούνταν τις περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ κατά τη δεκαετία του ’60, το «Deadlier Than the Male» αποτελεί μία από τις ελάχιστες που μπορεί άνετα να σταθεί επάξια δίπλα στο πρωτότυπο. Ίσως όχι τόσο σε επίπεδο παραγωγής, καθώς εκείνες του διδύμου Σάλτσμαν και Μπρόκολι με ήρωα τον θρυλικό πράκτορα με την άδεια να σκοτώνει είχαν πολύ γρήγορα ξεφύγει από άποψης budget σε σχέση με τον ανταγωνισμό, σε ό,τι αφορά όμως το απαστράπτον στυλ και το σαρδόνιο ύφος, το φιλμ του Ραλφ Τόμας δεν αστοχεί πουθενά.
Όταν η δράση μεταφέρεται από το πολύχρωμο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60 στο γραφικό Λέριτσι της Ιταλίας, το φιλμ αποκτά τον απαιτούμενο για το είδος κοσμοπολίτικο αέρα, με χλιδάτα yacht, πολυτελή κάστρα κι ένα ανέμελο καλοκαιρινό ύφος.
Πηγή:Free cinema.gr
Ένα νουάρ θρίλερ που ίσως να ζήλευε κι ο ίδιος ο Χίτσκοκ. Ξεκινώντας με την ιδέα ενός αθώου που κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί, η πλοκή ξεδιπλώνει τα πλοκάμια της με τρόπους απολύτως αληθοφανείς και οι χαρακτήρες μάς αιχμαλωτίζουν καθώς αγωνίζονται ο καθένας να ξεφύγει από αδιέξοδες καταστάσεις, ενώ το «δίκιο» γίνεται μια σχετική έννοια. Το "No Way Out" είναι ένα από αυτά τα θρίλερ όπως το "Jagged Edge", όπου η πλοκή μας δίνει πολλές πληροφορίες, αλλά όσο περισσότερα γνωρίζουμε, τόσο λιγότερο κατανοούμε. Είναι σαν ένα τρομακτικό παζλ.
Ο υπουργός είναι «κακός» ως δολοφόνος αλλά «καλός» στην πολιτική του. Σασπένς, διαρκές παιχνίδι πάνω στη φαινομενολογία, συνεχείς εκπλήξεις, απροσδόκητο φινάλε. Από τις καλύτερες δουλειές του Ρότζερ Ντόναλντσον («Η Δοκιμασία », «The Bank Job: Το Μεγάλο Κόλπο»), βασισμένη σε νουβέλα του Κένεθ Φίρινγκ, που είχε μεταφερθεί στην οθόνη και το 1948 με τίτλο «Το Άλλοθι του Δολοφόνου». Θαυμάσιοι στους ρόλους οι Κέβιν Κόστνερ, Τζιν Χάκμαν, Σον Γιάνγκ και Γουίλ Πάτον.
Ο Υποπλοίαρχος Τομ Φάρελ γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα, την Σούζαν Άτγουελ, και ξεκινούν μια παθιασμένη σχέση. Τότε ο Φάρελ ανακαλύπτει πως και ο ανώτερός του, ο Υπουργός Αμύνης Ντέιβιντ Πράις, έχει σχέση με την Άτγουελ. Όταν η κοπέλα βρίσκεται νεκρή, ο Φάρελ διορίζεται επικεφαλής της υπόθεσης. Αρχίζει ν΄ανακαλύπτει αδιάσειστα στοιχεία για το φόνο, αλλά όταν αρχίζουν και μαθαίνονται λεπτομέρειες για τη σχέση τους, βρίσκεται και εκείνος στη θέση του υπόπτου.
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του 1946 The Big Clock του Kenneth Fearing, το οποίο είχε προηγουμένως γυριστεί ως The Big Clock (1948) και Police Python 357 (1976).
Σάββατο 20 Μαρτίου 2021
Μετά το εξαιρετικό «Dressed To Kill» o μεγάλος Brian De Palma παραδίδει άλλο ένα σπουδαίο θρίλερ με giallo προσανατολισμό, τολμηρές σκηνές και έντονη χιτσκοκική επιρροή. Ένας ερωτικά προδομένος και πάσχων από κλειστοφοβία ηθοποιός ονόματι Jake (Craig Wasson) γίνεται μάρτυρας του φόνου μιας αισθησιακής γυναίκας στο απέναντι σπίτι απ’ αυτό που φιλοξενείται. Στη συνέχεια προσπαθεί να βρει τη λύση του μυστηριώδους εγκλήματος και κλειδί για να το πετύχει είναι μια ελκυστική πορνοστάρ (Melanie Griffith).
Με δυνατό σασπένς και έντονες αναφορές στις ταινίες του Χίτσκοκ (“Δεσμώτης του ιλίγγου” και “Σιωπηλός μάρτυς”), ο ταλαντούχος σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει ένα αξέχαστο θρίλερ, με μοναδική ατμόσφαιρα, υποβλητική μουσική, εναλλαγές φωτισμού-χρωμάτων και έντονα γκρο-πλάν. Εξαιρετικές και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ιδιαίτερα της Μέλανι Γκρίφιθ, που βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο ρόλο της σέξυ γειτόνισσας.
Το σενάριο είναι έξυπνο και καλογραμμένο με ελάχιστα προβληματικά σημεία και η σκηνοθεσία έντονη και τολμηρή. Ο Craig Wasson ενσαρκώνει ιδανικά τον ρόλο του loser ηθοποιού, του απατημένου άνδρα καθώς και του λάγνου ματάκια. Η Melanie Griffith έχει μια άκρως αισθησιακή παρουσία ως η πορνοστάρ Holly βγάζοντας προστυχιά και ερωτισμό με ειλικρινές στιλ και δεν είναι τυχαίες οι εκθαμβωτικές κριτικές που έλαβε από τον τύπο ούτε η υποψηφιότητα της για το βραβείο ΄Β Γυναικείου Ρόλου στις Χρυσές Σφαίρες. Το cast συμπληρώνεται από τον επίσης σπουδαίο Gregg Henry (Payback, Slither κλπ) και την πανέμορφη Deborah Shelton της οποίας όμως η ερμηνεία είναι ελαφρώς ξύλινη. Το φιλμ πλαισιώνεται από την υπέροχη, ατμοσφαιρική μουσική του Ιταλού συνθέτη Pino Donaggio με το συνολικό αποτέλεσμα να είναι χορταστικό ακόμα και για τον απαιτητικό θεατή. Το τέλος βέβαια θα θέλαμε να ήταν λίγο πιο προσεγμένο χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει σασπένς και έτσι όπως είναι.
Πολλές διάσημες ηθοποιοί δοκιμάστηκαν για τον καυτό ρόλο της Holly. Μεταξύ αυτών ήταν οι Jamie Lee Curtis, Brooke Shields και Linda Hamilton. Η τελευταία βλέπετε έπρεπε να προετοιμαστεί για τον ρόλο της στο θρυλικό «The Terminator».
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του φιλμ μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από διάσημα σημεία του Los Angeles όπου γυρίστηκε το «Body Double» ενώ αξέχαστο θα σας μείνει το βίντεο του super hit «Relax» από το πάλαι ποτέ διάσημο βρετανικό γκρουπ «Frankie Goes to Hollywood» στη σεκάνς όπου ο Craig Wasson συμμετέχει στο γύρισμα μιας πορνοταινίας. Έχουμε δηλαδή «ταινία μέσα στην ταινία» κατά κάποιο τρόπο. Μολονότι το «Body Double» απαξιώθηκε αρχικά από τους κριτικούς, σήμερα έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του cult με πολλούς οπαδούς να παραμένουν ακόμα πιστοί σ’ αυτή την διαχρονική ταινία του De Palma.
Η υπόθεση της ταινίας αφορά ένα νεαρό ηθοποιό, που χάνει το ρόλο του σε μια ταινία τρόμου εξαιτίας της κλειστοφοβίας του. Στη συνέχεια, χωρίζει και με τη φίλη του, με συνέπεια να μείνει άστεγος. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει δουλειά και σπίτι, δέχεται την πρόταση φιλοξενίας ενός φίλου του, με αντάλλαγμα να φροντίζει το σπίτι του όσο εκείνος λείπει. Στη διάρκεια παραμονής του εκεί, τον περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη: διαπιστώνει ότι στο απέναντι σπίτι μια πολύ γοητευτική γειτόνισσα συνηθίζει πολλά βράδια να κάνει στριπτίζ. Παρακολουθώντας την κρυφά όμως, θα γίνει μάρτυρας δραματικών γεγονότων, αλλά και θα έρθει αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες φοβίες του…
Πηγή:Horrormovies.gr
ΤΥΦΛΗ ΠΙΣΤΗ: Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας Ακριβής Κόλλια της οποίας τα γυρίσματα πρόκειται να ξεκινήσουν στα τέλη του 2021.Με το καλό να την απολαυσουμε και εμείς όταν ολοκληρωθεί.
Η ταινία εξερευνά τη σχέση Πίστης και Πραγματικότητας, μέσα από το πρόσωπο του Πατέρα Θεόπνευστου.Το τυπικό καθήκον του απέναντι στον Θεό, σταδιακά μετατρέπεται σε ευθύνη και σε απόλυτη ανάγκη στήριξης της Ζωής. Η σχέση τους διαπραγματεύεται τα όρια ανάμεσα στη θεϊκή και την ανθρώπινη δικαιοσύνη.
Το κινηματογραφικό τοπίο της ταινίας εκτείνεται στην ευρύτερη περιοχή της Μάνης. Ένας επιβλητικός χώρος με στιβαρούς πέτρινους πύργους και λιθόκτιστα σπίτια σε ορεινές πλαγιές, που η ιστορική-μνημειακή τους αξία συνομιλεί αρμονικά με την σύγχρονη οικιστική αρχιτεκτονική. Η πάντα ζωντανή ομορφιά της Φύσης του περιβάλλοντος χώρου, σε συνδυασμό με την πυκνή ομίχλη στις ορεινές πλαγιές των βουνών, ενισχύουν την αίσθηση ενός θεϊκού μεγαλείου.
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021
Είναι σίγουρα μια από τις πλέον αγαπημένες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Περισσότερο γνωστή ως "Ο Μπακαλόγατος", η ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη "Της Κακομοίρας" πήρε μυθικές διαστάσεις στο πέρασμα των δεκαετιών, και για πολλούς θεωρείται, μαζί με τον "Ηλία του 16ου", οι καλύτερες ταινίες του Κώστα Χατζηχρήστου. Ο κορυφαίος κωμικός λίγο πριν ξεκινήσει τα γυρίσματα είχε απευθυνθεί στα αδέλφια Γιώργο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, να του γράψουν μια κωμωδία για να γίνει ταινία. Οι δυο συγγραφείς τον ενημέρωσαν ότι είχαν ένα σενάριο αλλά σε εμβρυακή μορφή, μόλις έξι με επτά σελίδες. Φυσικά ο πρωταγωνιστής διαβάζοντας το κείμενο ξεκίνησε τα γυρίσματα στηριζόμενος στο ταλέντο του αλλά κυρίως στη δυνατότητα που είχε να αυτοσχεδιάζει επεκτείνοντας το ρόλο του. Βέβαια είχε δίπλα του σπουδαίους ηθοποιούς. Τον Κώστα Δούκα, έναν εκπληκτικό θεατρίνο πολύ καλό στην εκφορά του λόγου, εκφραστικό στο πρόσωπο και τις χειρονομίες αλλά και τη Μαρίκα Νέζερ με εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα που εύκολα άλλαζε έκφραση ανάλογα με τα συναισθήματα. Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζουν ο Νίκος Ρίζος, η Ντίνα Τριάντη, ο Θανάσης Μυλωνάς, ο Νίκος Φέρμας (ο οποίος για μια ακόμη φορά αποδίδει έξοχα τον τύπο του λαϊκού μάγκα), ο Γιώργος Βελέντζας, ο Κώστας Μεντής και η νεαρή τότε Νέλλη Παπά. Ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι με απίστευτα εκφραστικά μάτια που ερμηνεύει το κορίτσι του Μπακαλόγατου, τη "Φιφίκα". Αρκετά χρόνια αργότερα η ηθοποιός γυρίζοντας το χρόνο πίσω, θυμάται ότι στη σκηνή της καντάδας (όπου και ακουγόταν το "Νυφικό σου Φόρεμα" με τη Μαριάννα Χατζοπούλου) εκείνη απουσίαζε, ήταν δυο ξεχωριστές σκηνές που μονταρίστηκαν. Κάτι που ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν είναι ότι η ταινία βγήκε αρχικά στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως ακατάλληλη (ποτέ δε κατάλαβα το λόγο) με τον Κώστα Χατζηχρήστο να αποχωρεί ιδιαίτερα πικραμένος από τη βραδιά των βραβείων, καθώς δεν είχε λάβει κάποια τιμητική διάκριση, την οποία θεωρούσε ότι την άξιζε.
Σκηνοθέτης της ταινίας ήταν ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο οποίος είχε ξεκινήσει την κινηματογραφική του καριέρα στη Φίνος Φιλμ, όπου και εργάστηκε ως μοντέρ και διευθυντής φωτογραφίας. Η σκηνοθετική του δραστηριότητα ξεκίνησε επίσης εντός της Φίνος Φιλμ με την ταινία "Είμαι Αθώος"(1959). Τη μουσική της ταινίας γράφει ο Γιώργος Μουζάκης ενώ ο Χατζηχρήστος ερμηνεύει το τραγούδι των τίτλων!!!
Η ταινία "Της Κακομοίρας" έκανε πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου 1963 και έκοψε 201.008 εισιτήρια στις αίθουσες Α΄προβολής. Το 2017 ο "Μπακαλόγατος" επιχρωματίστηκε στη Φλόριντα στα West Wing Studios inc.
Πηγή:Les kai Itan xthes.blogspot.com
Η κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός Κατερίνα Χέλμη.Έπαιξε σε περισσότερες από 25 κινηματογραφικές ταινίες και σε τέσσερις τηλεοπτικές σειρές, ενώ έχει γράψει και αρκετά βιβλία. Οι ρόλοι της συνήθως ήταν της κακιάς και κάποιες φορές της πόρνης, όπως στα «Κόκκινα φανάρια», όπου, υποδυόμενη τη Μαρίνα, είπε την ατάκα που άφησε ιστορία: «Μη φύγεις, Ντορή μου, θα φαρμακωθώ».
Η Κατερίνα Χέλμη έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο το 1957 δίπλα στην Κυρία Κατερίνα με την κωμωδία του Σόμερσετ Μομ «Η λαίδη Μπέτσι εξοφλεί» («Lady Frederick»). Στον θίασο συμμετείχαν γνωστοί και σπουδαίοι ηθοποιοί, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Τίτος Βανδής, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Χρήστος Τσαγανέας και η Χριστίνα Σύλβα. Από εκεί και πέρα, πρόσεξε τις συνεργασίες της και το ρεπερτόριό της, εμφανιζόμενη είτε στις σκηνές είτε στο ελεύθερο θέατρο.
Η πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1957 στην ταινία «Μπαρμπαγιάννης Κανατάς» . Υπήρξε, επίσης, η αντίζηλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η αγάπη μας».