Tι κάνει τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ μία από τις πιο θρυλικές ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ; Μερικά χρόνια πριν αρχίσει να δουλεύει για τη δημιουργία της «Λάμψης», ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε σκηνοθετήσει το «Barry Lyndon», μια ταινία του 1975 με μεγάλες δυσκολίες στην αναπαράσταση των εικόνων της εποχής της αγγλικής αριστοκρατίας του 18ου αιώνα, που ήταν επίτευγμα από άποψη τεχνικής, αλλά και με τεράστια καλλιτεχνική αξία, που ωστόσο δεν κατάφερε ούτε κόσμο να φέρει στα αμερικανικά σινεμά ούτε και καλές κριτικές να πάρει στην πρώτη προβολή της. Οι Αμερικανοί κριτικοί το έθαψαν επειδή το βρήκαν «πολύ μεγάλης διάρκειας και πολύ αργό», η επιτυχία δεν ήρθε και ο Κιούμπρικ, αφού συνήλθε από τη μεγάλη απογοήτευση, αποφάσισε να κάνει μια ταινία που θα έπειθε τον κόσμο να πάει στις αίθουσες να τη δει αλλά και άρτια καλλιτεχνικά, για να ξανακερδίσει την αίγλη που του στέρησε η αποτυχία. Αποφάσισε να μελετήσει τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, ενός από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς των '70s, έτσι κλείστηκε στο γραφείο του και άρχισε να διαβάζει τους σωρούς από τα βιβλία τρόμου που του έφερναν μαζικά οι συνεργάτες του. Η γραμματέας του αναφέρει ότι άκουγε ασταμάτητα τον ήχο του κάθε βιβλίου που πετούσε στον τοίχο, απορρίπτοντάς το, αφού διάβαζε τις πρώτες σελίδες. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως το The Shining είναι από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, μια ταινία σταθμός στο είδος της και όχι μόνο; Κανείς! Δύο τέρατα του σύγχρονου κινηματογράφου ένωσαν τις δυνάμεις τους για να έχουμε την δυνατότητα να θαυμάζουμε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα. Ο Stephen King, πάνω στην νουβέλα του οποίου και βασίστηκε η ταινία και ο Stanley Kubrick ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ωστόσο, η συνεργασία αυτή δεν ήταν τόσο ομαλή καθώς, πολλές οι διαφωνίες ανάμεσα στους δυο τους. Το αποτέλεσμα παρ`όλα ταύτα, δικαίωσε και τους δύο. Ο Κιούμπρικ έκανε κάποιες αλλαγές στο σενάριο της ταινίας, με αποτέλεσμα ο Κίνγκ να απογοητευθεί και να γράψει το σενάριο της ομώνυμης τηλεταινίας (1997). Η Λάμψη είναι η δεύτερη καλύτερη ταινία τρόμου, ακολουθώντας την ταινία Ψυχώ, του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Αναπτύσσει με ιδιαίτερη μαεστρία την κεντρική ιδέα της απομόνωσης και το πώς αυτή οδηγεί στην παράνοια, ενώ χρησιμοποιεί πολλούς συμβολισμούς στην ταινία(θίγει το ρατσισμό), καλώντας τον θεατή να τους αποκωδικοποιήσει. Ο Jack Nicholson δίνει ρεσιτάλ τρόμου κι ερμηνείας, που σου δημιουργεί την αίσθηση πως είναι όντως παρανοϊκός, ενώ τόσο ο επιστάτης και ο μικρός Danny, αποτελούν σημεία-κλειδιά της ταινίας.Τα μεγαλειώδη σκηνικά του Ρόι Γουόκερ και η ψυχρή φωτογραφία του Τζον Άλκοτ κάνουν θαύματα, ενώ η μουσική, από τα ηλεκτρονικά τινάγματα της Γουέντι (πρώην Γούλτερ) Κάρλος μέχρι τα κλασικά favorites του σκηνοθέτη από τον Πεντερέσκι και τον Λιγκέτι, προσδίδουν απόκοσμη συνοδεία σε αυτό που κάποιοι, σε μια τρίτη ανάγνωση, θεωρούν μια κολοσσιαία αλληγορία για τη σφαγή των Ινδιάνων ‒ καθώς το ξενοδοχείο, όπως δηλώνεται στην αρχή της ταινίας, είναι χτισμένο πάνω σε νεκροταφείο Native Americans.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου