Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή παραδείγματα μελοποιημένης ποίησης στην ελληνική ροκ δισκογραφία. Ο Θάνος Μικρούτσικος με το περίφημο άλμπουμ "Σταυρός του Νότου" μας έκανε να μην διαβάζουμε απλώς τον Νίκο Καββαδία, αλλά να τον τραγουδάμε. Μετά από τον Παπακωνσταντίνου ακολούθησαν πολλές επανεκτελέσεις και διαφορετικές ερμηνείες από αρκετούς μεγάλους καλλιτέχνες. Το ποίημα έχει κανονικά τον τίτλο "Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί" και ανήκει στη συλλογή "Μαραμπού" (1993) του Νίκου Καββαδία.
Ο Νίκος Καββαδίας αποτύπωσε στο έργο του τη θαλασσινή φύση του Έλληνα. Την επιθυμία του να τιθασεύσει το υγρό στοιχείο, το πάθος του να χαράξει εξωτικές ρότες, αλλά που όσο και αν ταξιδεύει, η ψυχή του έχει ένα και μοναδικό αγκυροβόλιο, την Ελλάδα.
Για τον κύκλο του ο Καββαδίας ήταν ένας αγαπητός φίλος. Ένας άνθρωπος απλός, που λάτρευε τα παιδιά και του άρεσε να λέει ανέκδοτα με τη γιαγιά και τη μητέρα του στους πιο στενούς του φίλους. Όσοι τον γνώρισαν προσωπικά διαπίστωσαν ότι, όπως ακριβώς τα γραπτά του, η διήγησή του ήταν απλή και γεμάτη ζεστά, εξωτικά χρώματα.
Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,
όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,
στην κάμαρά μου ερχότανε, γελώντας να με βρει,
κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε.
Μου ᾿λεγε πώς καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς
και στο Άντεν πώς, χορεύοντας, πίνουν την άσπρη σκόνη,
κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν,
όταν η ζάλη μ’ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει.
Μου ᾿λεγ’ ακόμα ότι είδε αυτός, μια νύχτα που ᾿χε πιει,
πως πάνω σ’ άτι εκάλπαζε, στην πλάτη της θαλάσσης,
και πίσωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά.
-Σαν πάμε στο Αντεν, μου ᾿λεγε, και συ θα δοκιμάσεις.
Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξυραφιών
και του ᾿λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει,
και τότε αυτός συνήθιζε, γελώντας τρανταχτά
με το ᾿να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει.
Μέσ’ στο τεράστιο σώμα του είχε μι’ αθώα καρδιά.
Κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ Ρετζίνα – στη Μαρσίλια,
για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,
έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.
Μια μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ’ τον πυρετό
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει.
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ
και δώσ’ του εκεί που βρίσκεται, λίγη απ’ την άσπρη σκόνη.
Πηγη-NEWS 24/7-ortsa.gr
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή παραδείγματα μελοποιημένης ποίησης στην ελληνική ροκ δισκογραφία. Ο Θάνος Μικρούτσικος με το περίφημο άλμπουμ "Σταυρός του Νότου" μας έκανε να μην διαβάζουμε απλώς τον Νίκο Καββαδία, αλλά να τον τραγουδάμε. Μετά από τον Παπακωνσταντίνου ακολούθησαν πολλές επανεκτελέσεις και διαφορετικές ερμηνείες από αρκετούς μεγάλους καλλιτέχνες. Το ποίημα έχει κανονικά τον τίτλο "Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί" και ανήκει στη συλλογή "Μαραμπού" (1993) του Νίκου Καββαδία.
Ο Νίκος Καββαδίας αποτύπωσε στο έργο του τη θαλασσινή φύση του Έλληνα. Την επιθυμία του να τιθασεύσει το υγρό στοιχείο, το πάθος του να χαράξει εξωτικές ρότες, αλλά που όσο και αν ταξιδεύει, η ψυχή του έχει ένα και μοναδικό αγκυροβόλιο, την Ελλάδα.
Για τον κύκλο του ο Καββαδίας ήταν ένας αγαπητός φίλος. Ένας άνθρωπος απλός, που λάτρευε τα παιδιά και του άρεσε να λέει ανέκδοτα με τη γιαγιά και τη μητέρα του στους πιο στενούς του φίλους. Όσοι τον γνώρισαν προσωπικά διαπίστωσαν ότι, όπως ακριβώς τα γραπτά του, η διήγησή του ήταν απλή και γεμάτη ζεστά, εξωτικά χρώματα.
Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,
όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,
στην κάμαρά μου ερχότανε, γελώντας να με βρει,
κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε.
Μου ᾿λεγε πώς καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς
και στο Άντεν πώς, χορεύοντας, πίνουν την άσπρη σκόνη,
κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν,
όταν η ζάλη μ’ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει.
Μου ᾿λεγ’ ακόμα ότι είδε αυτός, μια νύχτα που ᾿χε πιει,
πως πάνω σ’ άτι εκάλπαζε, στην πλάτη της θαλάσσης,
και πίσωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά.
-Σαν πάμε στο Αντεν, μου ᾿λεγε, και συ θα δοκιμάσεις.
Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξυραφιών
και του ᾿λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει,
και τότε αυτός συνήθιζε, γελώντας τρανταχτά
με το ᾿να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει.
Μέσ’ στο τεράστιο σώμα του είχε μι’ αθώα καρδιά.
Κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ Ρετζίνα – στη Μαρσίλια,
για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,
έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.
Μια μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ’ τον πυρετό
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει.
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ
και δώσ’ του εκεί που βρίσκεται, λίγη απ’ την άσπρη σκόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου