Η τρίτη ταινία της τριλογίας της αλλοτρίωσης (οι άλλες δύο ήταν «Η περιπέτεια» και «Η νύχτα»), θεωρείται η καλύτερη ταινία του Antonioni με την οποία ο σκηνοθέτης φτάνει στο απόγειο του προσωπικού του ύφους.
Πρόκειται για την πιο ώριμη ταινία του σκηνοθέτη, με σκηνές ανθολογίας όπως εκείνη του χρηματιστηρίου, που έχουν σημαδέψει την πορεία του μοντέρνου σινεμά.
ΣΥΝΟΨΗ
Η Vittoria είναι μια νεαρή μεταφράστρια λογοτεχνικών έργων και συναντά μετά το χωρισμό της τον χρηματιστή της μητέρας της Piero. Η ερωτική σχέση που αναπτύσσεται είναι ήδη καταδικασμένη εξαιτίας της υλιστικής φύσης του Piero.
H πλοκή είναι ελλειπτική και μάλλον προσχηματική, όπως ακριβώς και τα διαλογικά κομμάτια ( όπου σκοπίμως στις σημαντικότερες ερωτήσεις δε δίδονται απαντήσεις ). Ο Antonioni μέσω του μοντάζ, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της τεχνικής – κάδρο εντός ενός ευρύτερου κάδρου – δημιουργεί μία συνεχή αντίθεση, με τη μορφή πολλών διαφορετικών διπόλων ( άκρα σιωπή – οχλαγωγία, φωτισμός – σκοτάδι, ελπίδα – απογοήτευση ζωή - θάνατος ).
Ταινία γυρισμένη πάνω στις ασήμαντες χειρονομίες, στα ανέκφραστα πρόσωπα, στις γεμάτες σιωπές, στους νεκρούς χρόνους και στους άδειους χώρους μιας «αδιάφορης» και «αποστασιοποιημένης» πόλης: στοιχεία που αναδεικνύουν το ψυχικό κενό, την εσωτερική απάθεια, την υπαρξιακή αδράνεια και, εν τέλει, την έκλειψη των ίδιων των συναισθημάτων της κεντρικής ηρωϊδας.
Η Βιτόρια, περισσότερο από τις άλλες ηρωίδες του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ζει σε μια κατάσταση διαρκούς κρίσης και υπαρξιακής αδράνειας, που έχουν προκαλέσει η αποξένωση και η αδυναμία επικοινωνίας. Οι σχέσεις της Βιτόρια είναι συμπτωματικές, άτονες, χωρίς συγκινήσεις, ενώ η ίδια ζει τη ζωή της σαν θεατής που βλέπει τα πάντα να γίνονται αντικείμενα μπροστά στα μάτια της.
Το φινάλε της ταινίας είναι και η ιδιόμορφη κατάληξη του τι έχει προηγηθεί.Στα τελευταία σιωπηλά, απρόσωπα πλάνα το αίσθημα προσμονής γίνεται αφόρητο, σχεδόν τρομακτικό, σαν το ίδιο το ανθρώπινο είδος να έχει αυθυποβληθεί σε μία ολική έκλειψη και να απειλείται με αφανισμό..
Δεν δημιουργούνται πλέον τέτοιες ταινίες. Και για να μην γίνομαι υπερβολικός: δημιουργούνται, αλλά ίσως από 2-3 σκηνοθέτες μόνο, αραιά και που. H ταινία απέσπασε Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες.
Πρόκειται για την πιο ώριμη ταινία του σκηνοθέτη, με σκηνές ανθολογίας όπως εκείνη του χρηματιστηρίου, που έχουν σημαδέψει την πορεία του μοντέρνου σινεμά.
ΣΥΝΟΨΗ
Η Vittoria είναι μια νεαρή μεταφράστρια λογοτεχνικών έργων και συναντά μετά το χωρισμό της τον χρηματιστή της μητέρας της Piero. Η ερωτική σχέση που αναπτύσσεται είναι ήδη καταδικασμένη εξαιτίας της υλιστικής φύσης του Piero.
H πλοκή είναι ελλειπτική και μάλλον προσχηματική, όπως ακριβώς και τα διαλογικά κομμάτια ( όπου σκοπίμως στις σημαντικότερες ερωτήσεις δε δίδονται απαντήσεις ). Ο Antonioni μέσω του μοντάζ, της ασπρόμαυρης φωτογραφίας και της τεχνικής – κάδρο εντός ενός ευρύτερου κάδρου – δημιουργεί μία συνεχή αντίθεση, με τη μορφή πολλών διαφορετικών διπόλων ( άκρα σιωπή – οχλαγωγία, φωτισμός – σκοτάδι, ελπίδα – απογοήτευση ζωή - θάνατος ).
Ταινία γυρισμένη πάνω στις ασήμαντες χειρονομίες, στα ανέκφραστα πρόσωπα, στις γεμάτες σιωπές, στους νεκρούς χρόνους και στους άδειους χώρους μιας «αδιάφορης» και «αποστασιοποιημένης» πόλης: στοιχεία που αναδεικνύουν το ψυχικό κενό, την εσωτερική απάθεια, την υπαρξιακή αδράνεια και, εν τέλει, την έκλειψη των ίδιων των συναισθημάτων της κεντρικής ηρωϊδας.
Η Βιτόρια, περισσότερο από τις άλλες ηρωίδες του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ζει σε μια κατάσταση διαρκούς κρίσης και υπαρξιακής αδράνειας, που έχουν προκαλέσει η αποξένωση και η αδυναμία επικοινωνίας. Οι σχέσεις της Βιτόρια είναι συμπτωματικές, άτονες, χωρίς συγκινήσεις, ενώ η ίδια ζει τη ζωή της σαν θεατής που βλέπει τα πάντα να γίνονται αντικείμενα μπροστά στα μάτια της.
Το φινάλε της ταινίας είναι και η ιδιόμορφη κατάληξη του τι έχει προηγηθεί.Στα τελευταία σιωπηλά, απρόσωπα πλάνα το αίσθημα προσμονής γίνεται αφόρητο, σχεδόν τρομακτικό, σαν το ίδιο το ανθρώπινο είδος να έχει αυθυποβληθεί σε μία ολική έκλειψη και να απειλείται με αφανισμό..
Δεν δημιουργούνται πλέον τέτοιες ταινίες. Και για να μην γίνομαι υπερβολικός: δημιουργούνται, αλλά ίσως από 2-3 σκηνοθέτες μόνο, αραιά και που. H ταινία απέσπασε Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου