Ταινία που έχει αποκτήσει πολλούς φίλους με το πέρασμα των χρόνων, το «An American Werewolf in London». Σημαντική εμπορική επιτυχία το 1981 και με πολύ καλά εφέ για την εποχή της, θωρήθηκε μια ιδιαίτερα πετυχημένη ταινία στο είδος της κωμωδίας τρομου.
From the director of Animal House... a different kind of animal. Ο Αμερικανός λυκάνθρωπος στο Λονδίνο είναι η ταινία που είχε στο μυαλό του ο John Landis για πάνω από δέκα χρόνια. Και ο John Landis κατάφερε και πήρε το ΟΚ από τους παραγωγούς το 1981 (μαζί με τα λεφτά του μπάτζετ) μετά τις επιτυχίες φυσικά του Τρελού θηριοτροφείου και των Blues Brothers. Μια ταινία που πολλοί χαρακτηρίζουν αρκετά κωμική για ταινία τρόμου και ταυτόχρονα αρκετά τρομακτική για κωμωδία. Μια μίξη που έφερε αποτέλεσμα και φυσικά μεγάλη επιτυχία.
Τηνίδια χρονιά κυκλοφόρησαν και οι ταινίεςΤ ΤοΟυρλιαχτό και Wolfen με την ίδια θεματολογία και φάνηκε ότι ο μύθος του λυκανθρωπισμού θα έπαιρνε τα πάνω του. Κάτι που δεν συνέβη όμως μετά την αποτυχημένη Silver Bullet και τη μετριότατη κωμική Teen Wolf.
Στην ταινία ξεχώρισαν τα, βραβευμένα με όσκαρ, εφέ μεταμόρφωσης του Ρικ Μπέικερ, τα οποία άλλαξαν το makeup στις ταινίες τρόμου την δεκαετία του 1980.
Το «An American Werewolf In London» συνδυάζει τρόμο, gore, λυκανθρωπία και κωμωδία με αριστοτεχνικό και απόλυτα ισορροπημένο τρόπο κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή τη συμπάθεια του θεατή.
Ο Λάντις κάνει κάτι ολότελα διαφορετικό και σχεδόν μεγαλοφυές: ρίχνει (φαινομενικά) το κύριο βάρος στον γνωστό, πεζό, ορθολογικά οργανωμένο κόσμο της καθημερινότητας, επιμένει σε όλες τις λεπτομέρειες του (χωρίς να τον γελοιοποιεί και να τον χλευάζει, όπως κάνουν συχνά οι ταινίες τρόμου) και ενδιαφέρεται έντονα για τις σχέσεις των ανθρώπων του , ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ήρωα και τη νοσοκόμα δίνεται με έξοχο τρόπο.
Και βέβαια να τονίσω οτι η καλύτερη σκηνή μεταμόρφωσης σε λυκάνθρωπο επί της μεγάλης οθόνης, είναι στη συγκεκριμένη ταινία . Ναι, έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, αλλά η βραβευμένη με Όσκαρ δουλειά του Ρικ Μπέικερ στο μακιγιάζ παραμένει αξεπέραστη.
Είναι μια τόσο εμβληματική σκηνή που ο σκηνοθέτης φρόντισε να την επαναλάβει, σχεδόν με τα ίδια εφέ, στο βιντεοκλίπ του «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον.
Για τους πιο παρατηρητικούς υπάρχει μια cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη στη σεκάνς με το χάος που προκαλεί η έξοδος του λυκάνθρωπου από το cinema στους δρόμους τους Λονδίνου. Ο Landis είναι ο μουσάτος τύπος που πέφτει σε μια βιτρίνα ύστερα από χτύπημα αυτοκινήτου.
Την ταινία ακολούθησε μια συνέχεια με τίτλο Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Παρίσι το 1997.
Πάντως, είναι ο ορισμός του cult. Kαι, για την κατηγορία του, είναι αναμφίβολα classic και γεμάτο νεωτερισμούς-ό,τι ακριβώς ήταν και το Evil Dead της ίδια χρονιάς αλλά με μεγαλύτερο Budget.
Αν
ψάχνετε για εγχειρίδιο «τι να κάνετε αν σας δαγκώσει λυκάνθρωπος» σε συσκευασία horror-κωμωδίας δείτε το An American Werewolf in London και σταματήσετε να ουρλιάζετε άσκοπα σε κάθε πανσέληνο.
From the director of Animal House... a different kind of animal. Ο Αμερικανός λυκάνθρωπος στο Λονδίνο είναι η ταινία που είχε στο μυαλό του ο John Landis για πάνω από δέκα χρόνια. Και ο John Landis κατάφερε και πήρε το ΟΚ από τους παραγωγούς το 1981 (μαζί με τα λεφτά του μπάτζετ) μετά τις επιτυχίες φυσικά του Τρελού θηριοτροφείου και των Blues Brothers. Μια ταινία που πολλοί χαρακτηρίζουν αρκετά κωμική για ταινία τρόμου και ταυτόχρονα αρκετά τρομακτική για κωμωδία. Μια μίξη που έφερε αποτέλεσμα και φυσικά μεγάλη επιτυχία.
Τηνίδια χρονιά κυκλοφόρησαν και οι ταινίεςΤ ΤοΟυρλιαχτό και Wolfen με την ίδια θεματολογία και φάνηκε ότι ο μύθος του λυκανθρωπισμού θα έπαιρνε τα πάνω του. Κάτι που δεν συνέβη όμως μετά την αποτυχημένη Silver Bullet και τη μετριότατη κωμική Teen Wolf.
Στην ταινία ξεχώρισαν τα, βραβευμένα με όσκαρ, εφέ μεταμόρφωσης του Ρικ Μπέικερ, τα οποία άλλαξαν το makeup στις ταινίες τρόμου την δεκαετία του 1980.
Το «An American Werewolf In London» συνδυάζει τρόμο, gore, λυκανθρωπία και κωμωδία με αριστοτεχνικό και απόλυτα ισορροπημένο τρόπο κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή τη συμπάθεια του θεατή.
Ο Λάντις κάνει κάτι ολότελα διαφορετικό και σχεδόν μεγαλοφυές: ρίχνει (φαινομενικά) το κύριο βάρος στον γνωστό, πεζό, ορθολογικά οργανωμένο κόσμο της καθημερινότητας, επιμένει σε όλες τις λεπτομέρειες του (χωρίς να τον γελοιοποιεί και να τον χλευάζει, όπως κάνουν συχνά οι ταινίες τρόμου) και ενδιαφέρεται έντονα για τις σχέσεις των ανθρώπων του , ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ήρωα και τη νοσοκόμα δίνεται με έξοχο τρόπο.
Και βέβαια να τονίσω οτι η καλύτερη σκηνή μεταμόρφωσης σε λυκάνθρωπο επί της μεγάλης οθόνης, είναι στη συγκεκριμένη ταινία . Ναι, έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, αλλά η βραβευμένη με Όσκαρ δουλειά του Ρικ Μπέικερ στο μακιγιάζ παραμένει αξεπέραστη.
Είναι μια τόσο εμβληματική σκηνή που ο σκηνοθέτης φρόντισε να την επαναλάβει, σχεδόν με τα ίδια εφέ, στο βιντεοκλίπ του «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον.
Για τους πιο παρατηρητικούς υπάρχει μια cameo εμφάνιση του σκηνοθέτη στη σεκάνς με το χάος που προκαλεί η έξοδος του λυκάνθρωπου από το cinema στους δρόμους τους Λονδίνου. Ο Landis είναι ο μουσάτος τύπος που πέφτει σε μια βιτρίνα ύστερα από χτύπημα αυτοκινήτου.
Την ταινία ακολούθησε μια συνέχεια με τίτλο Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Παρίσι το 1997.
Πάντως, είναι ο ορισμός του cult. Kαι, για την κατηγορία του, είναι αναμφίβολα classic και γεμάτο νεωτερισμούς-ό,τι ακριβώς ήταν και το Evil Dead της ίδια χρονιάς αλλά με μεγαλύτερο Budget.
Αν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου