ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 20 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ 90’S ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΑΝ!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 20 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ 90’S ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΑΝ!

Αναμφισβήτητα, η δεκαετία των 90’s είχε να προσφέρει στο πέρασμά της αμέτρητες ώρες μουσικής στους Έλληνες που τότε βρίσκονταν σε μία φάση οικονομικής άνεσης, ψυχολογικής ευεξίας και έτοιμοι να δεχθούν ότι πιο trash θα ερχόταν από τα υπολείμματα των 80’s! Ενώ στην Αγγλία, στην Αμερική, στον Καναδά αλλά και σε άλλες χώρες της υφηλίου μερικά από τα σημερινά παγκόσμια είδωλα ξεκινούσαν τις καριέρες τους, εδώ στην όμορφη Ελλάδα μας, τα μπουζούκια δούλευαν 7 μέρες την εβδομάδα, φιλοξενώντας σε ένα μόλις σχήμα 4-5 «μεγάλα ονόματα» σε ένα πρόγραμμα που ξεκινούσε από τις 11 το βράδυ για να ολοκληρωθεί στις 7-8 το πρωί! Καλλιτέχνες από προηγούμενες δεκαετίες βρέθηκαν στο πικ της καριέρας τους, άλλοι πάλι, πρωτοεμφανιζόμενοι τότε, πλέον κουβαλούν τον τίτλο «ε, αυτός ήταν στα 90’s ρε» και χωρίς πλέον να κάνουν κάτι σημαντικό ή εποικοδομητικό, θεωρούνται μεγάλα ονόματα του χώρου.

Ας το παραδεχθούμε όμως! Η δεκαετία του 90 είναι τόσο…. Guilty pleasure που όλοι μας μέσα μας την αγαπάμε ακόμα και αν τη θεωρούμε pure trash! Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε πως πλέον όπου φιλοξενούνται 90’s Parties γίνεται το αδιαχώρητο!

Το MUSIC HUNTER  συγκέντρωσε 20 (εδώ γελάμε! Που να επιλέξεις μόνο 20 όταν υπάρχουν τουλάχιστον 100!!) αγαπημένες επιτυχίες της Ελληνικής μουσικής σκηνής της δεκαετίας του 90 και σας τα παρουσιάζει ένα προς ένα!

01. Στα κρεβάτια τα ξένα – Έφη Σαρρή

Μουσική: Ανδρέας Μπονάτσος | Στίχοι: Ανδρέας Μπονάτσος

Δίσκος: “Θ’ αλλάξεις γνώμη” (1999) 

02. Ήρθες Πάλι (Ο Δολοφόνος) – Κακά Κορίτσια

Μουσική: Αντώνης Σκόκος | Στίχοι: Άντζελα Μαυρωτά

Δίσκος: “Επιβάλλεται, δεν αναβάλεται” (1996) 

03. Ο Περιττός – Δέσποινα Βανδή 

Μουσική: Φοίβος | Στίχοι: Φοίβος

Δίσκος: “Δέκα Εντολές” (1997)

04. Μαργαρίτες – Άντζελα Δημητρίου

Μουσική: Φοίβος | Στίχοι: Φοίβος

Δίσκος: “Μη μας αγαπάς” (1996) 

05. Τραύμα – Άννα Βίσση

Μουσική: Νίκος Καρβέλας | Στίχοι: Νίκος Καρβέλας

Δίσκος: “Τραύμα” (1997)

06. Στοιχηματίζω – Μαντώ

Μουσική: Κώστας Χαριτοδιπλωμένος | Στίχοι: Γιώργος Μήτσιγκας

Δίσκος: “Πτήση για δυο” (1990)

07. Ορκίσου – Αλέξια

Μουσική: Κώστας Χαριτοδιπλωμένος | Στίχοι: Γιώργος Μήτσιγκας

Δίσκος: “Έλα μια νύχτα” (1990)

08. Μπαμ και κάτω – Λάμπης Λιβιεράτος

Μουσική: Νίκος Καρβέλας | Στίχοι: Ναταλία Γερμανού

Δίσκος: “Μπαμ και κάτω” (1996)

09. Μην αντιστέκεσαι – Σάκης Ρουβάς

Μουσική: Νίκος Τερζής | Στίχοι: Ναταλία Γερμανού

Δίσκος: “Μην αντιστέκεσαι” (1992)

10. Άνοιξη – Σοφία Βόσσου

Μουσική: Ανδρέας Μικρούτσικος | Στίχοι: Ανδρέας Μικρούτσικος

Δίσκος: “Άνοιξη” (1991)

11. Πυξίδα – Ευρυδίκη

Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους | Στίχοι: Κώστας Τριγώνης

Δίσκος: “Πόσο λίγο με ξέρεις” (1992)

12. Και βγάλε το κραγιόν σου – Στέφανος Κορκολής

Μουσική: Στέφανος Κορκολής | Στίχοι: Εύη Δρούτσα

Δίσκος: “Εφ’ όλης της ύλης” (1993)

13. Καμπριολέ – Γιάννης Βασιλείου

Μουσική: Γιάννης Βασιλείου | Στίχοι: Γιάννης Βασιλείου

Δίσκος: “Όλα θα στα μάθω” (1991)

14. Τώρα μου μιλάει – Στέλλα Γεωργιάδου

Μουσική: Ανδρέας Μπονάτσος | Στίχοι: Ανδρέας Μπονάτσος

Δίσκος: “Αποφασισμένη” (1998) 

15. Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει – Ελίνα Κωνσταντοπούλου

Μουσική: Νίκος Τερζής | Στίχοι: Γιώργος Παυριανός

Δίσκος: “Σαν παραμύθι” (1993)

16. Ένα-Ένα – Σαμπρίνα

Μουσική: Κωνσταντίνος Πατζής | Στίχοι: Ναταλία Γερμανού

Δίσκος: “Επικίνδυνο Παιχνίδι” (1997)

17. Εξάρτηση – Γιώργος Λεμπέσης

Μουσική: Φοίβος | Στίχοι: Φοίβος

Δίσκος: “Εξάρτηση” (1999)

18. Λιωμένο Παγωτό – Ξύλινα Σπαθιά

Μουσική: Παύλος Παυλίδης | Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Δίσκος: “Πέρα απ’ τις πόλεις…” (1994) 

19. Απιστία – Λίτσα Γιαγκούση

Μουσική: Γιάννης Καραλής | Στίχοι: Γιάννης Καραλής

Δίσκος: “Κακές συνήθειες” (1998)

20. Νύχτες στη Μύκονο – Βίκυ Χαρίτου

Μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης | Στίχοι: Πάνος Φαλάρας

Δίσκος: “Έρωτα πειρατή” (1994) 

Πολίτης του κόσμου, με Βρετανό διπλωμάτη πατέρα, Ιρλανδή μητέρα κόρη υψηλόβαθμου στρατιωτικού πέρασε στιγμές Πολίτης του κόσμου, με Βρετανό διπλωμάτη πατέρα, Ιρλανδή μητέρα κόρη υψηλόβαθμου στρατιωτικού πέρασε στιγμές της ζωής του σε Μάλτα, Ζαΐρ, Νιγηρία…   https://images.app.goo.gl/7mLf3owhadzmqNfr5

Δεν είναι τυχαίο πως πολλά τραγούδια του που δεν έγιναν επιτυχίες σε Αγγλία και Αμερική, τα κατάφεραν στη Βραζιλία, στη Νορβγηγία, στο Βέλγιο, τη Γερμανία στην… Ελλάδα και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.

Οι πρώτες δυνατές εμπειρίες του ήρθαν όταν εμφανιζόταν μαζί με τους Supertramp για την περιοδεία τους Crime of the Century tour to 1974/1975.

Μπαλανταδόρος, παραμυθάς, για πολλούς πολύ γλυκανάλατος, ο τελευταίος ρομαντικός για άλλους, ο Chris de Burgh πρωτοφλερτάρισε διακριτικά με την επιτυχία με το "Turning Round", που εκτός Βρετανίας κυκλοφόρησε ως "Flying".

Ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος Spanish Train and Other Stories (1975) ανακαλύφτηκε εντονότερα δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Chris de Burgh ήταν ήδη καταξιωμένος καλλιτέχνης. Είχε όμως ιδιαίτερες στιγμές… Ανάμεσά τους και το «χριστουγεννιάτικο», όπως κατέληξε, "A Spaceman Came Travelling"

Και το ομότιτλο του άλμπουμ όμως έχει τη… χάρη του

Το 1981 μετά από πέντε προσωπικούς δίσκους έρχεται η συλλογή Best Moves που θα αποτελέσει και την πρώτη είσοδό του στα charts της Βρετανίας στο Νο65. Περιλαμβάνει 11 τραγούδια, 9 παλιά και δύο καινούργια. Ανάμεσα στα τελευταία και το "Waiting for the Hurricane".

Η ανηφόρα επιτέλους δικαιώνεται και την επόμενη χρονιά ο Chris de Burgh γνωρίζει πλατιά αναγνώριση με το The Getaway, που φτάνει στο Νο30 της Βρετανίας με παραμονή 16 εβδομάδων στις λίστες επιτυχιών. Λίγο αργότερα θα ανέβει στο Νο1 της Δυτικής, τότε, Γερμανίας. Μεγάλο σουξέ το περίφημο "Don't Pay the Ferryman", Νο34 στην Αμερική, Νο48 στη Βρετανία, Νο5 στην Αυστραλία.

Άλλη ιδιαίτερη στιγμή του άλμπουμ το "Borderline" του ανυπότακτου… της αγάπης.

Το 1984 θα βγει το Man on the Line που θα φτάσει στο 11 της Βρετανίας. Χιτ του δίσκου το "High on Emotion" (Νο44).

Δύο χρόνια αργότερα θα έρθει η ακόμα πιο μεγάλη εμπορικά στιγμή, με το Into the Light που θα φτάσει στο Νο2 της Βρετανίας. Δίσκος με ιδιαιτερότητες και αφιερώσεις και με απόλυτο σουξέ το "The Lady in Red" που χτυπάει κορυφή σε Βρετανία κι ένα σωρό άλλες χώρες, ενώ βγαίνει τρίτο στην Αμερική… Το αγάπησαν πολλοί, το μίσησαν αρκετοί.

Το 1988 την επιτυχία έρχεται να κρατήσει το Flying Colours, το πρώτο και μοναδικό Νο1 άλμπουμ του Chris de Burgh στη Βρετανία με single το "Missing You" (Νο3).

Έκτοτε η δυναμική του Chris de Burgh χαμηλώνει. Το 1994 θα σταματήσει για λίγο τη συνηθισμένη δίχρονη δισκογραφική παρουσία του. Θα επανέλθει δίχως να εκπλήξει στο τελείωμα του αιώνα και της χιλιετίας. Θα ακολουθήσει ξανά τη σταθερή του πορεία, με ένα άλμπουμ ανά διετία, και το 2016, βετεράνος πια, αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο A Better World θα βρεθεί στο Νο60 της Αγγλίας και το Νο7 της Γερμανίας.

 ζωής του σε Μάλτα, Ζαΐρ, Νιγηρία… 

Δεν είναι τυχαίο πως πολλά τραγούδια του που δεν έγιναν επιτυχίες σε Αγγλία και Αμερική, τα κατάφεραν στη Βραζιλία, στη Νορβγηγία, στο Βέλγιο, τη Γερμανία στην… Ελλάδα και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.

Οι πρώτες δυνατές εμπειρίες του ήρθαν όταν εμφανιζόταν μαζί με τους Supertramp για την περιοδεία τους Crime of the Century tour to 1974/1975.

Μπαλανταδόρος, παραμυθάς, για πολλούς πολύ γλυκανάλατος, ο τελευταίος ρομαντικός για άλλους, ο Chris de Burgh πρωτοφλερτάρισε διακριτικά με την επιτυχία με το "Turning Round", που εκτός Βρετανίας κυκλοφόρησε ως "Flying".

Ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος Spanish Train and Other Stories (1975) ανακαλύφτηκε εντονότερα δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Chris de Burgh ήταν ήδη καταξιωμένος καλλιτέχνης. Είχε όμως ιδιαίτερες στιγμές… Ανάμεσά τους και το «χριστουγεννιάτικο», όπως κατέληξε, "A Spaceman Came Travelling"

Και το ομότιτλο του άλμπουμ όμως έχει τη… χάρη του

Το 1981 μετά από πέντε προσωπικούς δίσκους έρχεται η συλλογή Best Moves που θα αποτελέσει και την πρώτη είσοδό του στα charts της Βρετανίας στο Νο65. Περιλαμβάνει 11 τραγούδια, 9 παλιά και δύο καινούργια. Ανάμεσα στα τελευταία και το "Waiting for the Hurricane".

Η ανηφόρα επιτέλους δικαιώνεται και την επόμενη χρονιά ο Chris de Burgh γνωρίζει πλατιά αναγνώριση με το The Getaway, που φτάνει στο Νο30 της Βρετανίας με παραμονή 16 εβδομάδων στις λίστες επιτυχιών. Λίγο αργότερα θα ανέβει στο Νο1 της Δυτικής, τότε, Γερμανίας. Μεγάλο σουξέ το περίφημο "Don't Pay the Ferryman", Νο34 στην Αμερική, Νο48 στη Βρετανία, Νο5 στην Αυστραλία.

Άλλη ιδιαίτερη στιγμή του άλμπουμ το "Borderline" του ανυπότακτου… της αγάπης.

Το 1984 θα βγει το Man on the Line που θα φτάσει στο 11 της Βρετανίας. Χιτ του δίσκου το "High on Emotion" (Νο44).

Δύο χρόνια αργότερα θα έρθει η ακόμα πιο μεγάλη εμπορικά στιγμή, με το Into the Light που θα φτάσει στο Νο2 της Βρετανίας. Δίσκος με ιδιαιτερότητες και αφιερώσεις και με απόλυτο σουξέ το "The Lady in Red" που χτυπάει κορυφή σε Βρετανία κι ένα σωρό άλλες χώρες, ενώ βγαίνει τρίτο στην Αμερική… Το αγάπησαν πολλοί, το μίσησαν αρκετοί.

Το 1988 την επιτυχία έρχεται να κρατήσει το Flying Colours, το πρώτο και μοναδικό Νο1 άλμπουμ του Chris de Burgh στη Βρετανία με single το "Missing You" (Νο3).

Έκτοτε η δυναμική του Chris de Burgh χαμηλώνει. Το 1994 θα σταματήσει για λίγο τη συνηθισμένη δίχρονη δισκογραφική παρουσία του. Θα επανέλθει δίχως να εκπλήξει στο τελείωμα του αιώνα και της χιλιετίας. Θα ακολουθήσει ξανά τη σταθερή του πορεία, με ένα άλμπουμ ανά διετία, και το 2016, βετεράνος πια, αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο A Better World θα βρεθεί στο Νο60 της Αγγλίας και το Νο7 της Γερμανίας. 

Πολίτης του κόσμου, με Βρετανό διπλωμάτη πατέρα, Ιρλανδή μητέρα κόρη υψηλόβαθμου στρατιωτικού πέρασε στιγμές της ζωής του σε Μάλτα, Ζαΐρ, Νιγηρία…

Δεν είναι τυχαίο πως πολλά τραγούδια του που δεν έγιναν επιτυχίες σε Αγγλία και Αμερική, τα κατάφεραν στη Βραζιλία, στη Νορβγηγία, στο Βέλγιο, τη Γερμανία στην… Ελλάδα και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.

Οι πρώτες δυνατές εμπειρίες του ήρθαν όταν εμφανιζόταν μαζί με τους Supertramp για την περιοδεία τους Crime of the Century tour to 1974/1975.

Μπαλανταδόρος, παραμυθάς, για πολλούς πολύ γλυκανάλατος, ο τελευταίος ρομαντικός για άλλους, ο Chris de Burgh πρωτοφλερτάρισε διακριτικά με την επιτυχία με το "Turning Round", που εκτός Βρετανίας κυκλοφόρησε ως "Flying".

Ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος Spanish Train and Other Stories (1975) ανακαλύφτηκε εντονότερα δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Chris de Burgh ήταν ήδη καταξιωμένος καλλιτέχνης. Είχε όμως ιδιαίτερες στιγμές… Ανάμεσά τους και το «χριστουγεννιάτικο», όπως κατέληξε, "A Spaceman Came Travelling"

Και το ομότιτλο του άλμπουμ όμως έχει τη… χάρη του

Το 1981 μετά από πέντε προσωπικούς δίσκους έρχεται η συλλογή Best Moves που θα αποτελέσει και την πρώτη είσοδό του στα charts της Βρετανίας στο Νο65. Περιλαμβάνει 11 τραγούδια, 9 παλιά και δύο καινούργια. Ανάμεσα στα τελευταία και το "Waiting for the Hurricane".

Η ανηφόρα επιτέλους δικαιώνεται και την επόμενη χρονιά ο Chris de Burgh γνωρίζει πλατιά αναγνώριση με το The Getaway, που φτάνει στο Νο30 της Βρετανίας με παραμονή 16 εβδομάδων στις λίστες επιτυχιών. Λίγο αργότερα θα ανέβει στο Νο1 της Δυτικής, τότε, Γερμανίας. Μεγάλο σουξέ το περίφημο "Don't Pay the Ferryman", Νο34 στην Αμερική, Νο48 στη Βρετανία, Νο5 στην Αυστραλία.

Άλλη ιδιαίτερη στιγμή του άλμπουμ το "Borderline" του ανυπότακτου… της αγάπης.

Το 1984 θα βγει το Man on the Line που θα φτάσει στο 11 της Βρετανίας. Χιτ του δίσκου το "High on Emotion" (Νο44).

Δύο χρόνια αργότερα θα έρθει η ακόμα πιο μεγάλη εμπορικά στιγμή, με το Into the Light που θα φτάσει στο Νο2 της Βρετανίας. Δίσκος με ιδιαιτερότητες και αφιερώσεις και με απόλυτο σουξέ το "The Lady in Red" που χτυπάει κορυφή σε Βρετανία κι ένα σωρό άλλες χώρες, ενώ βγαίνει τρίτο στην Αμερική… Το αγάπησαν πολλοί, το μίσησαν αρκετοί.

Το 1988 την επιτυχία έρχεται να κρατήσει το Flying Colours, το πρώτο και μοναδικό Νο1 άλμπουμ του Chris de Burgh στη Βρετανία με single το "Missing You" (Νο3).

Έκτοτε η δυναμική του Chris de Burgh χαμηλώνει. Το 1994 θα σταματήσει για λίγο τη συνηθισμένη δίχρονη δισκογραφική παρουσία του. Θα επανέλθει δίχως να εκπλήξει στο τελείωμα του αιώνα και της χιλιετίας. Θα ακολουθήσει ξανά τη σταθερή του πορεία, με ένα άλμπουμ ανά διετία, και το 2016, βετεράνος πια, αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο A Better World θα βρεθεί στο Νο60 της Αγγλίας και το Νο7 της Γερμανίας.   

https://images.app.goo.gl/7mLf3owhadzmqNfr5ηγή-ogdoomusic.gr  

Οι Focus είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συγκροτήματα και έξω από τα σύνορα της πατρίδας τους, της Ολλανδίας με επιτυχία σε Ηνωμένο Βασίλειο και Αμερική. Σχηματίστηκαν στο Άμστερνταμ το 1969 από τον τραγουδιστή/κιμπορντίστα/φλαουτίστα Thijs (προφέρεται Τάις) van Leer, τον μπασίστα Martin Dresden και τον ντράμερ Hans Cleuver κι η μουσική τους είναι ένα κράμα progressive rock, κλασικής και jazz μουσικής. Πριν γίνουν γνωστοί, ήταν η house band στην ολλανδική θεατρική παράσταση του Hair! 

Το συγκρότημα έμεινε στην ιστορία της μουσικής χάρις στη μεγάλη επιτυχία τους “Hocus Pocus” (1971). Το πραγματικό ξεχωριστό και μοναδικό κομμάτι υπάρχει στο δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Moving Waves που είναι γνωστό και σαν Focus II( Νο2 Μ.Βρετανία, Νο 8 Αμερική).

To «Hocus Pocus» (No 20 Μ.Βρετανία, Νο 9 Αμερική) είναι σύνθεση του κιθαρίστα Jan Akkermna και του Thjis Van Leer και χαρακτηρίζεται από τα μοναδικά yodeling φωνητικά του Van Leer και τα κιθαριστικά περάσματα του Akkerman.

Εδώ να σημειώσω ότι Yodeling ονομάζεται ο τρόπος τραγουδιιού με διαρκείς εναλλαγές από χαμηλές σε ψηλές νότες αλλά και με φαλτσέτο. Ο συγκεκριμένος τρόπος ερμηνείας έγινε γνωστός από τους γερμανοαυστριακούς αλπινιστές και προέρχεται από τη λέξη jodeln που σημαίνει αρθρώνω.

Για να γυρίσουμε στο τραγούδι, ο Van Leer δεν περιορίστηκε στα yodeling φωνητικά αλλά πλούτισε το τραγούδι με περάσματα από φλάουτο, ερμηνεία scαt και σφυρίχτρα!

Ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας του Van Leer και η ευρηματική σύνθεση, το κάνουν το να ξεχωρίζει και να προκαλεί ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα, 47 χρόνια από την κυκλοφορία του. Και περνάει σε δεύτερη μοίρα το παίξιμο του Akkerman που κάθε άλλο δευτερεύον είναι!

Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε πολλές εκδοχές που σχεδόν όλες είχαν να κάνουν με τη διάρκεια του αφού η αρχική διάρκεια του τρργουδιού είναι 6:42. Χρειάστηκαν αρκετά editing για να το φέρουν σε μια μικρότερη διάρκεια για να χωρέσει σε μικρό δίσκο. Το «Hocus Pocus 2» είναι λίγο διαφορετικό από την πρώτη εκτέλεση με στοιχεία funk και κυκλοφόρησε σαν single στην Ευρώπη και σαν B-side στη Αμερική με A- side μια άλλη ηχογράφηση του «Hocus Pocus».

Το «Hocus Pocus» μαζί με το “Sylvia” είναι τα δύο πιο γνωστά τραγούδια των Focus. To «Hocus Pocus» δεν έχει διασκευαστεί αλλά έχει χρησιμοποιηθεί σαν sampler σε άλλα τραγούδια ή έχουν 

διασκευαστεί περάσματα του αλλά όχι ολόκληρο!

https://www.youtube.com/watch?v=9fEkYxRCl_c&feature=emb_logo

Bob Marley: I shot the sheriff - Ποιος ήταν ο σερίφης John Brown (vid)

Ο Bob Marley περιέβαλε πάντα με ένα μυστήριο την ταυτότητα του σερίφη στο τραγούδι που έκανε Νο 1 επιτυχία ο Eric Clapton.

Το τραγούδι «I shot the sheriff» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1973 στο άλμπουμ του ρέγκε συγκροτήματος των Wailers, με τον τίτλο «Burnin».

Το τραγούδι γράφτηκε από τον Bob Marley αλλά έγινε Νο 1 επιτυχία από τον Eric Clapton. O ροκ σταρ βρισκόταν στην Τζαμάικα, για να ηχογραφήσει το άλμπουμ του «361 Ocean Boulevard», όταν ένας από τους φίλους του τον έβαλε να ακούσει το «I shot the sheriff». Του άρεσε τόσο πολύ που το ηχογράφησε και το αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό που όλοι τον έπεισαν να συμπεριλάβει το τραγούδι στο άλμπουμ του.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Burnin»

Σύμφωνα με το βιβλίο Wailing Blues - The Story of Bob Marley's Wailers, ο σπουδαίος Τζαμαϊκανός τραγουδοποιός δεν έδωσε σαφείς απαντήσεις στον Clapton σχετικά με το νόημα των στίχων του, λέγοντάς του ότι μερικοί ήταν αληθινοί, αλλά αρνούμενος να αποκαλύψει ποιοι. Φαινόταν να απολαμβάνει να κρατάει ένα μυστήριο γύρω από το τραγούδι.

Και στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του έδωσε διαφορετικές ερμηνείες για το ποιός ήταν ο σερίφης Τζον Μπράουν. «Πυροβολώντας το σερίφη είναι σαν να πυροβολώ το κακό» είπε σε μια συνέντευξη του 1975. «Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα σερίφης, το τραγούδι μιλά για τα στοιχεία του κακού. Ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν πια την αδικία και επαναστατούν»

Σε μια άλλη συνέντευξή του αποκάλυψε ότι ήθελε να πει «δεν πυροβόλησα την αστυνομία », αλλά επειδή θα είχε μπλεξίματα με το νόμο το άλλαξε και είπε «πυροβόλησα τον σερίφη ». Ωστόσο η ιδέα είναι η ίδια, το τραγούδι μιλά για δικαιοσύνη, εξήγησε.

Οι Τζαμαϊκανοί μπορούν να το καταλάβουν καλύτερα αυτό. Όταν το έγραψε ο Μάρλεϊ ζούσε στο Τρεντστάουν, μια παραγκούπολη στο άκρο της πρωτεύουσας Κίνγκστον όπου οι φτωχοί κάτοικοί της πάντα είχαν προβλήματα με την Αστυνομία. Κατά μια εκδοχή, μάλιστα, έγραψε το τραγούδι με όρους καουμπόικους γιατί στην Τζαμάικα οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με το να βλέπουν ταινίες γουέστερν.

Ο ήρωας του τραγουδιού κατηγορείται για μια δολοφονία (του σερίφη) που δεν διέπραξε, ενώ εκείνος έχει σκοτώσει τον βοηθό του από αυτοάμυνα. Στο τέλος το τραγούδι διατρανώνει ότι αυτού του είδους η αδικία δεν θα γίνεται ανεκτή για πάντα.

Πολλά χρόνια αργότερα, το 2012, η ​​πρώην φίλη του, Esther Anderson, ισχυρίστηκε ότι οι στίχοι, που λένε: «Ο σερίφης Τζον Μπράουν με μισούσε πάντα / Για τι, δεν ξέρω / Κάθε φορά που φύτευα έναν σπόρο / έλεγε," Σκότωσέ το πριν μεγαλώσει», στην πραγματικότητα μιλάνε για την αντίθεση του Marley στη χρήση χαπιών αντισύλληψης. Κι απλά αντικατέστησε τη λέξη «γιατρός» με τη λέξη «σερίφης».

Την αλήθεια δεν πρόκειται να τη μάθουμε γιατί ο δημιουργός του τραγουδιού από το 1981 έχει εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 36 χρονών όχι από τις σφαίρες κάποιου σερίφη αλλά από τη μετάσταση που έκανε ο καρκίνος στον εγκέφαλό του.

Είχε διαγνωσθεί με κακόηθες μελάνωμα στα πόδια τον Ιούλιο του 1977 (ο ίδιος πίστευε ότι ήταν τραύμα που το αποκόμισε παίζοντας ποδόσφαιρο- γιατί ήταν και ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής). Αρνήθηκε ωστόσο τον ακρωτηριασμό, διότι αυτό ήταν αντίθετο με την πίστη των Ρασταφαριανών που θεωρεί ότι «το σώμα πρέπει να είναι ολόκληρο».

Info: I shot the sheriff. Κυκλοφόρησε το 1973. Στίχοι, μουσική: Bob Marley

I shot the sheriff

I shot the sheriff
I shot the sheriff
But I didn't shoot no deputy, oh no, oh
I shot the sheriff
But I didn't shoot no deputy, ooh, ooh, ooh

Yeah, all around in my home town
They're trying to track me down, yeah
They say they want to bring me in guilty
For the killing of a deputy
For the life of a deputy
But I say
Oh, now, now, oh

I shot the sheriff, the sheriff
But I swear it was in self-defense, oh no
Ooh, ooh, ooh, yeah
I say, I shot the sherriff, oh Lord
And they say it is a capital offense, yeah
Ooh, ooh, ooh, yeah

Sheriff John Brown always hated me
For what, I don't know
Every time I plant a seed
He said kill it before it grow
He said kill them before they grow
And so, and so
Read it in the news

I shot the sheriff, oh Lord
But I swear it was in self-defense
Where was the deputy? Ooh, ooh, ooh
I say, I shot the sheriff
But I swear it was in self-defense, yeah
Ooh-ooh

Freedom came my way one day
And I started out of town, yeah
All of a sudden I saw Sheriff John Brown
Aiming to shoot me down
So I shot, I shot, I shot him down and I say
If I am guilty I will pay (pay, pay, pay, pay, pay)

I shot the sheriff
But I say, but I didn't shoot no deputy
I didn't shoot no deputy, oh no, ooh, ooh, ooh
I shot the sheriff, I did
But I didn't shoot no deputy, oh
Ooh, ooh, ooh

Reflexes had the better of me
And what is to be must be
Every day the bucket a-go a well
One day the bottom a-go drop out
One day the bottom a-go drop out

Πηγη-fosonline.gr

 Jethro Tull - Aqualung: Ο ύμνος των αστέγων από τον Ian Anderson (vid)

Η ιστορία του τραγουδιού «Aqualung». Τι σημαίνει η λέξη, πώς το εμπνεύστηκε ο Ian Anderson, τι ρόλο έπαιξε η γυναίκα του, ποιος «κρύβεται» στο εξώφυλλο του άλμπουμ.

Το «Aqualung» είναι τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1971. Περιλαμβανόταν στο ομώνυμο μπεστ σέλερ άλμπουμ (έφτασε στο Νο 7 της Αμερικής) των Jethro Tull. Γράφτηκε από τον frontman του συγκροτήματος, Ian Anderson, και τη τότε σύζυγό του Jennie Franks.

Οι στίχοι του περιγράφουν την ιστορία ενός άστεγου άντρα, του Aqualung, που μόνος και άρρωστος γυρίζει στους δρόμους μαζεύοντας γόπες και μπανίζοντας μικρά κορίτσια με κακό σκοπό.

Πώς εμπνεύστηκε το τραγούδι ο Ian Anderson; Ο ίδιος, σε συνέντευξή του το 1999, είπε ότι όλα ξεκίνησαν από φωτογραφίες διάφορων ζητιάνων που η σύζυγός του (όντας ερασιτέχνης φωτογράφος) τράβηξε στο Λονδίνο.

«Είχα αισθήματα ενοχής απέναντι στους άστεγους. Επίσης ένιωθα φόβο και ανασφάλεια τις τρομακτικές μορφές τους. Και υποθέτω ότι όλα αυτά συνδυάστηκαν με μια ελαφρώς ρομαντική εικόνα του ατόμου που είναι άστεγος και παράλληλα ένα ελεύθερο πνεύμα, που δεν ταιριάζει στις προδιαγραφές της κοινωνίας. Έτσι, από αυτή τη φωτογραφία και από αυτά τα συναισθήματα, άρχισα να γράφω τους στίχους» είπε.

Στα 40 χρόνια από την επανέκδοση του άλμπουμ, ο Anderson έδωσε περισσότερες πληροφορίες για το τραγούδι: «Πρόκειται για την αντίδρασή μας, την ενοχή, τη δυσφορία, την αμηχανία και τη σύγχυση, όλα αυτά τα πράγματα που νιώθουμε, όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα των αστέγων» είπε.

To εξώφυλλο του άλμπουμ «Aqualung»

Αξίζει να σημειωθεί ότι η τότε γυναίκα του Anderson, Jennie έγραψε μερικούς στίχους του τραγουδιού, γεγονός που της επιτρέπει να λαμβάνει τα μισά δικαιώματα. Αυτή και ο Anderson χώρισαν το 1974.

Στο τραγούδι, εκτός των άλλων, ξεχωρίζει το σόλο του κιθαρίστα Martin Barre. Υπάρχει και πίσω από αυτό μια ιστορία. Οι Jethro Tull ηχογραφούσαν εκείνη την εποχή στο ίδιο στούντιο με τους Led Zeppelin. Κι όταν Barre κάθισε να ηχογραφήσει το σόλο του έτυχε να τον ακούσει ο Jimmy Page, ο περίφημος κιθαρίστας των Zeppelin. Kαι ήταν αυτός που του μετέδωσε τον ενθουσιασμό στο παίξιμο!

Όσο για τη λέξη «Aqualung», αυτή στην πραγματικότητα παραπέμπει σε μια φορητή αναπνευστική συσκευή που φορούν οι δύτες. Ο Anderson, που είχε δει μια σχετική τηλεοπτική εκπομπή, ονόμασε έτσι τον άστεγο λόγω των αναπνευστικών προβλημάτων του.

Αυτό που δεν γνώριζε ο Άντερσον είναι ότι Aqualung ήταν εμπορικό σήμα και η Aqualung Corporation, μια εταιρία της Βόρειας Αμερικής τον απείλησε με νομικές κυρώσεις μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ. Η προσφυγή της ωστόσο απορρίφθηκε.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ ζωγραφίστηκε με νερομπογιές. Κι αν η φυσιογνωμία του εικονιζόμενου άστεγου σε αυτό σας φαίνεται γνωστή, δεν κάνετε λάθος. Ο Burton Silverman που το φιλοτέχνησε πήρε πρώτα μερικές φωτογραφίες του Anderson ενώ φορούσε το παλιό του παλτό.

Ο τραγουδοποιός δεν ήταν ευχαριστημένος με τον πίνακα, το εξώφυλλο ωστόσο έμελλε να γίνει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της ροκ μουσικής.

Ιnfo: «Aqualung». Kυκλοφόρησε το 1971. Στίχοι: Ian Anderson, Jennie Franks, μουσική: Jethro Tull

Aqualung

Sitting on a park bench
Eyeing little girls with bad intent
Snot running down his nose
Greasy fingers smearing shabby clothes
Hey, Aqualung
Drying in the cold sun
Watching as the frilly panties run
Hey, Aqualung
Feeling like a dead duck
Spitting out pieces of his broken luck
Whoa, Aqualung

Sun streaking cold, an old man wandering lonely
Taking time the only way he knows
Leg hurting bad as he bends to pick a dog-end
He goes down to the bog and warms his feet
Feeling alone, the army's up the road
Salvation a la mode and a cup of tea
Aqualung my friend, don't you start away uneasy
You poor old sod, you see, it's only me

Do you still remember
December's foggy freeze?
When the ice that
Clings on to your beard was
Screaming agony (Hey!)
And you snatch your rattling last breaths
With deep-sea-diver sounds
And the flowers bloom like
Madness in the spring

Πηγη-fosonline.gr

Ένας από τους μεγαλύτερους στιλίστες του σύγχρονου κινηματογράφου ο Βρετανός σκηνοθέτης σερ Άλαν Πάρκερ .

Ο Άλαν Πάρκερ απουσιάζε από το σινεμά τα τελευταία 17 χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και για τρεις, σχεδόν, δεκαετίες παρέδωσε σημαντικές, πολυσυζητημένες και αξέχαστες στιγμές της μεγάλης οθόνης.

Προερχόμενος από την δημιουργική δεξαμενή της διαφήμισης, όπως ο συμπατριώτης του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο Άλαν Πάρκερ διέκρινε την εικαστική δυναμική του μέσου και μετά τα τηλεοπτικά «No Hard Feelings» (1973) και «The Evacuees» (1975), ανάθεση του BBC για το οποίο μάλιστα κέρδισε BAFTA και Έμμυ, τόλμησε το πέρασμα στην μεγάλη οθόνη.

Ο Πάρκερ γεννήθηκε στο Ίσλινγκτον σε εργατική οικογένεια και από τα 18 του άρχισε να εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης, κάτι που επέδρασε στο στιλ του.

Η πρώτη του ταινία είναι το περίφημο Bugsy Malone του 1976, αλλά τα πάντα άλλαξαν με το τρομακτικό Εξπρές του Μεσονυκτίου που γύρισε το 1978.

«Το εξπρές του μεσονυχτίου»: Η ταινία του Άλαν Πάρκερ που τραυμάτισε βαριά τον τουρισμό της Τουρκίας

Οι άγριες σκηνές των βασανιστηρίων στις τουρικές φυλακές στοίχειωναν για δεκαετίες τη χώρα και τραυμάτισαν βαριά την τουριστική της βιομηχανία

Μπορεί μια ταινία να επηρεάσει σημαντικά και μάλιστα για πολλά χρόνια τον τουρισμό μιας χώρας; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι καταφατική και το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θρυλικό «Εξπρές του μεσονυχτίου», η πιο πολυσυζητημένη ταινία του γνωστού Βρετανού σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ, που έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 78 ετών.

Η ταινία, το σενάριο της οποίας υπέγραφε ο Όλιβερ Στόουν και τιμήθηκε με δύο βραβεία Όσκαρ, βγήκε στους κινηματογράφους το 1978 και ήταν βασισμένη στην αληθινή ιστορία του νεαρού Αμερικανού Μπίλι Χέιζ ο οποίος συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούλης για κατοχή χασίς, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση και βίωσε την απίστευτη σκληρότητα των τουρκικών φυλακών μέχρι να καταφέρει τελικά να αποδράσει. 

«Το εξπρές του μεσονυχτίου», με την συγκλονιστική μουσική του Τζιόρτζιο Μόροντερ, ήταν μια εξαιρετικά σκληρή ταινία η οποία μπορεί να ενθουσίασε τους κριτικούς εξαγρίωσε, ωστόσο, την Τουρκία η οποία αντέδρασε έντονα καταβάλλοντας, μάλιστα, απεγνωσμένες προσπάθειες προκειμένου να διακοπεί η προβολή της. Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν συνέβη, αντιθέτως με τον ντόρο που έγινε η ταινία απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δημοτικότητα. Υπήρξαν, όμως, αντιδράσεις και σε άλλες χώρες του κόσμου από φωνές που υποστήριζαν ότι πρόκειται για μια κινηματογραφική προσέγγιση με ρατσιστικές διαστάσεις.

Χρόνια αργότερα Τούρκοι διπλωμάτες θα δηλώσουν πως ο αρνητικός αντίκτυπος που είχε η ταινία στον τουρισμό της χώρας ήταν τεράστιος. Οι εικόνες των βασανιστηρίων μέσα στα τουρκικά κελιά είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη όσων την είχαν παρακολουθήσει με αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να αποκλείουν το ενδεχόμενο να επισκεφθούν τη βάρβαρη αυτή χώρα. 

Στην εκλεκτική φιλμογραφία του περιλαμβάνονται από μιούζικαλ (Fame, Pink Floyd – The Wall, The Commitments και Evita) και δράματα (Mississippi Burning, Come See the Paradise, Angela's Ashes και Shoot the Moon) μέχρι μεταφυσικά θρίλερ όπως το Angel Heart.

Ο πασίγνωστος δημιουργός έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή, σε ηλικία 76 έτων, μετά από μακρά ασθένεια, σύμφωνα με την οικογένειά του.

Πηγη-topontiki.gr-protothem.gr-cinemagazine.gr