Music & Movie History

 Λίνο Βεντούρα, μια από τις πιο καλτ φυσιογνωμίες της σόουμπιζ. Το βουβαλόπαιδο από την Πάρμα έχτισε μια στρατοσφαιρική καριέρα ενσαρκώνοντας μούτρα του υποκόσμου με ψυχρό φλέγμα και αντρίκειο κώδικα τιμής, κατορθώνοντας να ταυτιστεί με τη θρυλικότερη περίοδο του γαλλικού σινεμά. ο Λίνο ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στον χώρο του θεάματος σαν παλαιστής. Εξ ου και η τσαλακωμένη μουτσούνα.

Το 1953 ένας φίλος του τον γνώρισε τον σκηνοθέτη Ζακ Μπεκέρ, ο όποιος έψαχνε να βρει έναν Ιταλό ηθοποιό για να παίξει δίπλα στον Ζαν Γκαμπέν στην ταινία Μην αγγίζετε τα λάφυρα (Touchez pas a grisbi). Ο Μπεκέρ του πρότεινε τον ρόλο του Αντζέλο. Ο Βεντούρα στην αρχή αρνήθηκε τον ρόλο αλλά μετά όμως συμφώνησε, κάνοντας έτσι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του. Τον πρωτοείδα στη Συμμορία των Σικελών (1969) του Ανρί Βερνέιγ. Ένας ασχημούλης αστυνομικός με καθημερινές συνήθειες. Προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο αλλά δεν τον αφήνει η καθημερινή ένταση. Η γυναίκα του τον καλεί συνεχώς στο σπίτι για φαγητό, αλλά εκείνος την απογοητεύει πάντα. Φοβάται, μάλιστα, να της απαντήσει στο τηλέφωνο. Όταν, όμως, φτάνει η ώρα της δουλειάς, μεταμορφώνεται σε δραστήριο διώκτη. Κυνηγάει μεθοδικά τους “κακούς”, αλλά φέρεται με σεβασμό στον Ζαν Γκαμπέν κατά τη σύλληψή του, αναγνωρίζοντας τη διαφορά του από τα κοινά “κλεφτρόνια”. Συνολικά, ένας ήρωας που αποπνέει ζεστασιά, όπως ο πατέρας ή ο θείος μας.

Δεύτερη εμπειρία ήταν ο Φάκελος Βαλάτσι (1972) του Τέρενς Γιανγκ. Ο ρόλος του είναι εμφανώς δεύτερος σε σχέση με τον επίσης αγαπητό Τσαρλς Μπρόνσον. Καταφέρνει, όμως, να δημιουργήσει ένα πολύ απειλητικό περιβάλλον για τον πρωταγωνιστή. Ωστόσο, δεν είναι απλώς ένας μοχθηρός άνθρωπος που θέλει μόνο να κάνει κακό. Θέλει και να προστατεύσει την “οικογένεια” από τις εξωτερικές παρεμβάσεις, ενώ η αποστασία ενός παλιού συντρόφου τού προκαλεί πικρία. Θα κάνει, όμως, το καθήκον του ως υπεύθυνος αρχηγός.

Μετά ανακάλυψα τυχαία τις Δολοφονίες Διακεκριμένων (1976) μελετώντας τη φιλμογραφία του Φραντσέσκο Ρόζι. Εκεί παίζει τον έντιμο αστυνομικό που είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του παρά τα οικογενειακά του προβλήματα. Δεν είναι ο “σούπερ-μπάτσος” τύπου Επιθεωρητή Κάλαχαν. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος θεατής. Η σκηνή που συντρώγει με τον ιδεολογικά αντίθετο Λουίτζι Πιστίλι είναι ιδιαίτερα εύγλωττη. Ο Πιστίλι αντιμετωπίζει με υπομονή τη δυσπιστία που προκύπτει από το επάγγελμά του, αλλά δεν κρύβει τη συμπάθειά του προς εκείνον. Ενδιάμεσα ο Βεντούρα φροντίζει για τα δίδακτρα του γιού του, τα καταφέρνει αρκετά καλά στο νοικοκυριό και χωρίς σύζυγο, κυνηγάει “κακούς”, και στο τέλος θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία ενός υψηλού σκοπού: θέλει να σώσει τη χώρα του από ένα φασιστικό πραξικόπημα! Με χαρά λοιπόν ανακαλύπτουμε ότι είναι και πολιτικοποιημένος. Άλλο ένα έξαφνο προτέρημα μιας συμπαθούς περσόνας.

Πλέον η παρακολούθηση ταινιών με τον “θείο Λίνο” είναι επιβεβλημένη. Η επόμενη ταινία ήταν η Ενέδρα στη Βαρκελώνη (1978) του Ζακ Ντερέ. Εκεί είναι ένας ανυποψίαστος τουρίστας που δε δέχεται την παραβίαση της προσωπικότητάς του από το παρακράτος. Θα προσπαθήσει μέχρι τέλους να φτάσει στην αλήθεια. Δεν είναι ένας “ανθρωπάκος” που θέλει απλώς να μπάσει την περιπέτεια στη ρουτινιάρικη ζωή του. Είναι ένας έντιμος άνθρωπος που για μια αξιοπρέπεια και μόνο δε μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ενός εγκλήματος. Ένας γιατρός που τιμά τον όρκο του στους ανθρώπους. Έχει και ερωτική σχέση παρά τη σχετικά περασμένη ηλικία του, αποδεικνύοντας οτι το συναίσθημα δε μπορεί να περιοριστεί από την ηλικία και την πεζή καθημερινότητα. Αν ο καθημερινός Λίνο μπορεί να τα επιτύχει όλα αυτά, γιατί να μη μπορούμε κι εμείς;

Η Δεύτερη πνοή (1966) του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ με ξένισε κάπως λόγω του αργού ρυθμού της, αλλά ο Βεντούρα δε με απογοήτευσε. Οι παλιοί του σύντροφοι και η γυναίκα του τον “πούλησαν” και τώρα θέλει εκδίκηση. Ωστόσο, τι μπορεί να προσφέρει η εκδίκηση στη διαλυμένη του ζωή; Ούτε καν να ισοφαρίσει το μίσος του, μια και η προδοσία έχει αφήσει το πικρό στίγμα της. Συμπάσχουμε μαζί του, μια και όλοι έχουμε νιώσει κάποτε προδομένοι και ξεκρέμαστοι.
Τελευταία εμπειρία Οι 3 τυχοδιώκτες (1967) του Ρομπέρ Ανρικό. Και πάλι η ίδια σιγουριά του “θείου Λίνο” λειτουργεί επικουρικά στη νεανική ορμή του Αλέν Ντελόν.

Στη Γαλλία καθιερώθηκε, εκεί διέπρεψε και λατρεύτηκε, έστω και αν δεν απέκτησε την υπηκοότητα ποτέ. Η διττή σχέση του με την πραγματική και τη θετή του πατρίδα πήρε μια περίεργη τροπή κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν κληρώθηκε να υπηρετήσει στον ιταλικό στρατό, από τον οποίο λιποτάκτησε, προκειμένου να μην προδώσει τα γαλλικά ιδεώδη. Αργότερα παντρεύτηκε Γαλλίδα και γέννησε τα τέσσερα παιδιά του εκεί, όμως παρέμεινε επίσημα Ιταλός για να μην κακοκαρδίσει τους γονείς του. Έστω και έτσι, οι Γάλλοι τον κατέταξαν στο πάνθεον των σπουδαιότερων δικών τους ηθοποιών.Έφυγε απο τη ζωή στης 22  Οκτωβρίου 1987 αε ηλικία 68 ετών.