Το Mean Streets είναι η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα ενός από τους καλύτερους Αμερικανούς κινηματογραφιστές της γενιάς του: τον Martin Scorsese. Μετά τη δημιουργία του ενδιαφέροντος Who's That Knocking at My Door; (1968) και δουλεύοντας για τον Roger Corman στο Boxcar Bertha (1972), ο Scorsese εξερράγη στη σκηνή με αυτόν τον εξαιρετικά εξασφαλισμένο χαμηλό προϋπολογισμό για τις ζωές μιας παρέας νεαρών Ιταλών της Νέας Υόρκης που ζουν σε μια γειτονιά που ονομάζεται Μικρή Ιταλία.
Γυρισμένη σε τοποθεσία στη Νέα Υόρκη και το Los Angeles - με το ίδιο συνεργείο που χρησιμοποιήθηκε στο Boxcar Bertha - το Mean Streets ζωντανεύει έντονα. Η ταινία επικεντρώνεται στους αγώνες τεσσάρων κατοίκων της Μικρής Ιταλίας, όλοι άνδρες γύρω στα 20 τους που φιλοδοξούν να γίνουν γκάνγκστερ, τοκογλύφοι ή απλά κουκουλοφόροι. Υπάρχει ο Tony (David Proval), ο μεγάλος φιλικός που διευθύνει το μπαρ της γειτονιάς. Ο Μάικλ (Richard Romanus), ένας τοκογλύφος καρχαρίας που του αρέσει να ξεσκίζει αφελείς έφηβους από το Brooklyn. Ο Τζόνι Μπόι (Robert De Niro), ένας τρελός, που έχει μια τάση να ανατινάζει ταχυδρομικά κουτιά και να δανείζεται χρήματα από τοκογλύφους που δεν σκοπεύει ποτέ να επιστρέψει. και ο Charlie (Harvey Keitel), ο καλοντυμένος ανιψιός του αφεντικού της τοπικής μαφίας Giovanni (Cesare Danova), που δεν θέλει τίποτα άλλο από το να έχει το δικό του εστιατόριο.
Με αυτήν την ταινία, ο Martin Scorsese έδωσε για πρώτη φορά απόδειξη ότι ήταν κύριος του μέσου. Είναι μια τρομερά καλοφτιαγμένη ταινία, φωτογραφημένη με ευκρίνεια και καθαρά μονταρισμένη, με τη συνηθισμένη, σίγουρη οπτική αίσθηση που βάζει ο Scorsese σε όλες τις ταινίες του.
Η φυσική εξέλιξη των καταστάσεων είναι τόσο ζωντανή που δεν χρειάζεται πλοκή και οι χαρακτήρες είναι τόσο ρεαλιστικοί που η ταινία είναι συναρπαστική. Το επίκεντρο της ταινίας -όπως το επίκεντρο πολλών από τις ταινίες του Scorsese είναι η σύγκρουση μέσα στον κεντρικό χαρακτήρα, έναν αουτσάιντερ του οποίου οι απόψεις για τη ζωή είναι λίγο διαφορετικές από εκείνες γύρω του. ( Ο Travis στο Taxi Driver, 1976, ο Paul στο After Hours, 1985, και ο Rupert στο King of Comedy, 1983 είναι όλα χαρακτηριστικά παραδείγματα.)
Ο De Niro, με τον πιο επιδεικτικό ρόλο, είναι απλά εκπληκτικός και οι σκηνές του με τον Keitel (οι περισσότερες από τις οποίες αυτοσχεδιάστηκαν ή αναπτύχθηκαν μέσω αυτοσχεδιασμού) είναι απολύτως λαμπρές, ηχώντας απόλυτης αλήθειας και φυσικής εξέλιξης. Το δεύτερο καστ είναι επίσης εντυπωσιακό με τους Romanus και Danova να είναι ιδιαίτερα δυνατοί και, σε μικρότερους ρόλους, ο Northrup (ως διαταραγμένος κτηνίατρος του Βιετνάμ) και ο Memmoli (ως ιδιοκτήτης μιας αίθουσας πισίνας) είναι εξαιρετικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου