Στη σημερινή πλατεία Κοτζιά πριν από περίπου 80 χρόνια στεγαζόταν ένα από τα πιο επιβλητικά θέατρα της χώρας που μέσα σε μισό αιώνα πρόλαβε να χτιστεί, να εγκαινιαστεί και να κατεδαφιστεί. Η απόφαση για την κατασκευή του Δημοτικού Θεάτρου της Αθήνας πάρθηκε την εποχή του Όθωνα, ο οποίος με βασιλικό διάταγμα του 1857 ορίζει ως χώρο κατασκευής του τη γνωστή τότε ως «πλατεία του Λαού».
Το έργο, ωστόσο, μπλόκαρε και ξεκίνησε πάλι το 1873, οπότε ο τότε δήμαρχος της πόλης Παναγής Κυριακός θεμελίωσε για δεύτερη φορά το θέατρο. Τα σχέδια ήταν του διάσημου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ, όμως οι εργασίες σταμάτησαν ξανά λόγω υπέρβασης του προϋπολογισμού.
Έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια μέχρι ο τραπεζίτης Ανδρέας Συγγρός να χρηματοδοτήσει τελικά την ολοκλήρωση του θεάτρου, το οποίο όλον αυτό τον καιρό έστεκε μισοτελειωμένο, με τις σκαλωσιές, στο κέντρο της πόλης.
Για την ανέγερσή του όμως έθεσε όρους: το ισόγειο να στεγάζει καταστήματα και στον πρώτο όροφο να υπάρχει κατάστημα της τράπεζάς του. Ο Ερνέστο Τσίλερ, ο οποίος επιθυμούσε διακαώς να ολοκληρωθεί το θέατρο, δέχτηκε τους όρους, οι οποίοι ωστόσο απέβησαν μοιραίοι για τη λειτουργία του.
Τα εγκαίνια έγιναν από τον βασιλιά Γεώργιο Α' τον Οκτώβριο του 1888, με το μελόδραμα «Minion» του γαλλικού θιάσου Lasalle - Charlet να ανοίγει την αυλαία σε ένα κατάμεστο θέατρο 1.500 θέσεων.
Τα επόμενα χρόνια η σκηνή του θεάτρου, άλλοτε δραματική και άλλοτε λυρική, φιλοξενεί έργα πρόζας, όπερες και από κει περνούν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, όπως ο μετέπειτα ιμπρεσάριος Απόστολος Κονταράτος, η Σάρα Μπερνάρ, ο Νοβέλλι και η Ελεωνόρα Ντούζε.
Το θέατρο δημιούργησε κίνηση στην περιοχή, γι' αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα άνοιξαν γύρω του καφενεία, εμπορικά καταστήματα και γραφεία
Σύμφωνα, ωστόσο, με μαρτυρίες ακόμη και του ίδιου του Ερνέστου Τσίλερ, ο οποίος στα απομνημονεύματά του αναφέρεται στη δυσκολία της συνεργασίας του με τον Ανδρέα Συγγρό και τις απαιτήσεις του, το κατά τον Τύπο της εποχής «καλλίτερον θέατρον της Ευρώπης» είναι ουσιαστικά ημιτελές, με μικρή θεατρική σκηνή, έλλειψη κεντρικής θέρμανσης και ξεπερασμένη τεχνολογία κατασκευής.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν το 1901 άνοιξε το Εθνικό Θέατρο της Αγίου Κωνσταντίνου και οι θεατρόφιλοι μοιράζονταν ανάμεσα στις δύο πιάτσες.
Το απαξιωμένο, πια, θέατρο, ύστερα από αλλεπάλληλες λεηλασίες ληστών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή αποφασίστηκε να λειτουργήσει ως κατάλυμα για 150 οικογένειες προσφύγων, οι οποίοι, λόγω της έλλειψης κεντρικής θέρμανσης, τον χειμώνα του 1922 και του 1923 έκαιγαν σκηνικά και έπιπλα που έβρισκαν εκεί για να ζεσταθούν.
Το 1927 έγιναν προσπάθειες ανακαίνισης, ωστόσο όλα τα ακριβά υλικά που αγοράστηκαν «έκαναν φτερά» ξανά, αφού μπήκαν κλέφτες στο κλειστό θέατρο και το καταλήστεψαν.
Δεκατρία χρόνια μετά, ο δήμαρχος της πόλης, Κώστας Κοτζιάς, γράφει την τελευταία σελίδα στην ιστορία του, δίνοντας εντολή για την κατεδάφισή του. Σήμερα, στην πλατεία που πήρε τελικά το όνομά του βρίσκεται η προτομή του για να θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν της.
Πηγή: Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου