Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2021

 Jack Hill:


 Τρελή περίπτωση ο Hill, από τις ελάχιστες σινε – περσόνες με το δικό τους wall of sound, μια ολοκληρωμένη και ανατρεπτική φιλοσοφία με άλλα λόγια, μια κινηματογραφική κοσμογονία, αν προτιμάτε. Από τα πρώτα του βήματα γύρισε χωρίς δισταγμό την πλάτη στα μεγάλα στούντιο, για να δουλέψει ανεπηρέαστος, αποφεύγοντας τα “μη” και τα “πρέπει”. Ο Hill στάθηκε τυχερός, αφού το μείγμα αυτό μαύρου χιούμορ, αυτοσαρκασμού, βίας, παρωδίας, καλτ αντίληψης και, σεξιστικών αναφορών, αναγνωρίστηκε εν ζωή. Η διαδρομή του επηρέασε πολλούς μετέπειτα συνεχιστές της δουλειάς του, με πρώτο και πιο γνωστό τον Quentin Tarantino. Αν είχαν συνυπάρξει χρονικά οι δύο σκηνοθέτες, θα είχαμε να κάνουμε με σινε – αποκάλυψη! Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιά θα μπορούσε να είναι μια πεντάδα των καλύτερων του ταινιών. Μέχρι πρόσφατα είχα κατασταλάξει στις 4 εξ αυτών. Σήμερα, μπορώ επιτέλους να προσθέσω και την πέμπτη. Τις παραθέτω με σειρά αξιολόγησης.


  1. Spider Baby (a.k.a. The Maddest Story Ever Told) (1967). Ότι πιο ανατρεπτικό συνέλαβε και υλοποίησε ποτέ. Διασκευή κλασσικού θέματος κι εδώ(“Οικογένεια Άνταμς”), αλλά στην πολύ της ακραία εκδοχή. Φευγάτο φιλμάρισμα, χαρακτήρες βγαλμένοι από απαγορευμένο κόμικς, καταπληκτική ατμόσφαιρα και, ο καλύτερος Lon Chaney, Jr. που είδαμε ποτέ.
  2. The Big Doll House (1971). Πως του ξέφυγε αυτό το σενάριο του Russ Meyer, κανείς δεν ξέρει(και δεν νομίζω να μάθει). Η μούσα του Hill(Grier), μπαίνει στο “κλουβί με τις τρελές” και ο κινηματογράφος ανακαλύπτει ένα καινούργιο, ανεξερεύνητο μονοπάτι, το wip(women in prison).
  3. Coffy (1973). Θα έβαζα το Foxy Brown (1974) σ’ αυτή τη θέση, αλλά το μάτι της Pam Grier γυαλίζει περισσότερο εδώ, το στόρι είναι τουλάχιστον 3 φορές καλύτερο και η λέξη “εκδίκηση” ανεβαίνει επίπεδο. Επιπλέον, έχει και τις φοβερές soul μελωδίες του Roy Ayers.
  4. Για αυτή τη θέση προόριζα το The Snake People (1971). Η επιστροφή ενός θρύλου. Ο Boris Karloff σε ρόλο κροίσου, τα βάζει με βουντού, φίδια και σαλεμένες φυλές, σε ένα τροπικό νησί. Αλληλούια! Όμως, έπειτα από την προβολή του Blood Bath (a.k.a. Track of the Vampire) (1966), άλλαξα γνώμη με συνοπτικές διαδικασίες(Συγνώμη, Boris!). Τους λόγους θα τους διαβάσετε στην παρουσίαση του εν λόγω φιλμ.
  5. Switchblade Sisters (1975). Η γυναίκα βρίσκει επιτέλους τη θέση της στο έργο του Συμμορίες, κλωτσοπατινάδα, έρωτες, πολιτική αμφισβήτηση, κι ένα μισάωρο φινάλε ασύλληπτο. Φήμες ότι ο Tarantino βλέποντας την πήρε τα βουνά για ένα μήνα, παραμένουν ανεπιβεβαίωτες.

Εκτός λίστας, αλλά μοναδικό εξίσου, το “Pit stop”(1969), όπου ο μηχανοκίνητος αθλητισμός συναντάει τον κ. Hill, σε μια γνωριμία που σημάδεψε και τους δύο!

https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Hill

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 Το 2022 έφυγε .Χρυσή  κινηματογραφική χρονιά δεν θα τη λέγαμε αλλά κάποια διαμαντάκια υπήρξαν. Ας τα δούμε αναλυτικά:  1) BLACK PHONE:  Μετ...