Music & Movie History

HIGH NOON(1952): Η επιτομή των γουέστερν φιλμ και ένα από τα 3-4 καλύτερα που γυρίστηκαν ποτέ(ίσως το κορυφαίο όλων των εποχών, αν αφήσουμε να μας επηρεάσουν οι εκατοντάδες κριτικοί κινηματογράφου με τις απόψεις τους!).  Ανήκει στις καλύτερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Διαβάστε πιο κάτω και θα καταλάβετε περισσότερα.

Νο 33 στην λίστα της AFI των καλύτερων 100 ταινιών όλων των εποχών

Νο 20 στην λίστα της AFI των 100 θρυλικών ταινιών

Νο 5 στην λίστα της AFI με τους κορυφαίους ήρωες που είδαμε στην μεγάλη οθόνη(Will Kane)

Νο 25 στην λίστα της AFI με τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε ποτέ σε ταινία(«High Noon (Do Not Forsake Me, Oh My Darlin’)

Νο στην λίστα της AFI με τα 20 καλύτερα γουέστερν

Θέλετε κι άλλα; Ας δούμε ακόμη περισσότερα λοιπόν!

Βραβεία Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου(Gary Cooper), μοντάζ(Elmo Williams και Harry W. Gerstad), καλύτερης μουσικής(ο Dimitri Tiomkin, ποιος άλλος;) και καλύτερου τραγουδιού(Tex Ritter, για το κομμάτι που ήδη αναφέραμε πιο πάνω). Έχασε αυτά της καλύτερης ταινίας(The Greatest Show on Earth, του Cecil B. DeMille) και σκηνοθεσίας(«The Quiet Man», από τον John Ford). Είχαμε βέβαια και αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που συνόδευσαν την ταινία, όπως και παραλειπόμενα από την τελετή της απονομής των βραβείων Όσκαρ εκείνης της χρονιάς. Το πιο σημαντικό ήταν το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου, που παρέλαβε ο John Wayne για λογαριασμό του Gary Cooper, αφού ο δεύτερος αντέδρασε με την μη παρουσία του στην βραδιά, για να εκφράσει την αντίθεση του μ` αυτό τον τρόπο στην τοποθέτηση του παραγωγού Carl Foreman στην «μαύρη λίστα» του Χόλυγουντ! Μπορούμε να μιλάμε για ώρες για όλα αυτά, αλλά ας περάσουμε στα ουσιώδη που αφορούν στην ταινία και κάποια στιγμή θα τα αναλύσουμε όλα αυτά σε ξεχωριστό άρθρο. Να πούμε για την Μεξικάνα ηθοποιό Katy Jurado, που ήταν η πρώτη από αυτή την χώρα που βραβεύτηκε με την Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου. Η κόντρα μεταξύ Fred Zinnemann και Howard Hawks(δύο τεράστιες μορφές σκηνοθετών), έφερε τον δεύτερο να φτιάχνει το Rio Bravo το`59 με τον Wayne, επειδή αντιπάθησε το “High Noon” και θέλησε να κάνει μια ταινία – απάντηση σ` αυτό! Η ταινία τράβηξε τα πάνδεινα για να αποτάξει τον κομμουνιστικό μανδύα με τον οποίο την τύλιξαν και να αποδείξει ότι η τέχνη δεν έχει να κάνει με την πολιτική! Για όλα αυτά ευθύνονταν οι πεποιθήσεις του Foreman, που ήταν μέλος της Αμερικάνικης Αριστεράς και που όπως ήταν αναμενόμενο, κλήθηκε να καταθέσει από την περίφημη επιτροπή για τις αντί – Αμερικάνικες ενέργειες, του ανεκδιήγητου γερουσιαστή Μακάρθυ! Ας ασχοληθούμε όμως καθαρά και μόνον με το φιλμ, γιατί ανεγκέφαλοι και άνθρωποι που βλέπουν μόνον τις σκιές(και στις σκιές), θα βρίσκονται πάντα αντίθετοι σε κάθε τι προοδευτικό, ακόμη κι αν αυτό είναι τέχνη ή πολιτισμός! Οι ισχυρισμοί και η εμπάθεια τους, είναι πράγματα που δεν χρειάζονται ούτε καν να μνημονεύονται.

Ο Fred Zinnemann έκανε ένα αριστούργημα και αυτή είναι η μόνη αλήθεια, είτε ενοχλεί αυτό κάποιους – είτε όχι! Έχοντας στο πλάι του δύο σπουδαίους παραγωγούς του Χόλυγουντ, υπεύθυνους για τεράστιες επιτυχίες, τους Stanley Kramer και
Carl Foreman, ένα σενάριο εκπληκτικό όπως αυτό του John W. Cunningham και ένα αξέχαστο καστ(Gary Cooper, Thomas Mitchell, Lloyd Bridges, Katy Jurado, Grace Kelly), θα αφήσει πίσω του μια ταινία γουέστερν που όμοιες της γυρίστηκαν πάρα πολλές, αλλά καμία δεν ήταν το “High Noon”! Έτσι απλά, χωρίς συνταγές και πεπατημένες οδούς, χτίζονται οι μύθοι και μένουν για πάντα ανεξίτηλοι στο νου όλων. Επάνω σ` αυτό το φιλμ στηρίχτηκε το 80% των σκηνοθετών που ασχολήθηκαν με το είδος αυτό! Τα πλάνα του θα τα βρείτε(έγχρωμα ή ασπρόμαυρα), τροποποιημένα φυσικά, σε τουλάχιστον 100-120 ταινίες γουέστερν! Και λίγες που είπα! Μέχρι και σήμερα ο κινηματογράφος αναπαραγάγει σκηνές και στιγμές του φιλμ του Zinnemann, που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει!

Σ` αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να είμαι αυστηρός, καθώς όταν έχεις τέτοιες περιπτώσεις όπου η έμπνευση δεν υπάρχει και απλά διασκευάζεις και τίποτα παραπάνω(ή ακόμη χειρότερα, αποσπάς στιγμές άλλων…), δεν προσφέρεις ακριβώς, ούτε συνεισφέρεις σε κάποιας μορφής τέχνη. Καλύτερα που υπάρχουν όλες αυτές οι απομιμήσεις γύρω μας, για να μπορούν να ξεχωρίζουν τα αυθεντικά. Για τους πρωταγωνιστές υπάρχουν μόνον τα καλύτερα σαν σχόλια, αφού ξεπέρασαν τους εαυτούς τους κυριολεκτικά! Ο πάντα σοβαρός και μετρημένος Gary Cooper, με τις άψογες επιλογές στην καριέρα του, κάνει την κορυφαία του ερμηνεία. Η Grace Kelly μαγεύει τον πρίγκιπα του Μονακό και τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Ο Lloyd Bridges(πατέρας των αδελφών Jeff & Bo), είναι καταπληκτικός! Ένας και ένας ακόμη και αυτοί που συμπληρώνουν το καστ! Ian MacDonald(κακός από τους λίγους!), Harry Morgan, Robert J. Wilke, Sheb Wooley , Otto Kruger(ο δικαστής), Morgan Farley(ο γιατρός), Lee Van Cleef(μα φυσικά σε ρόλο κακού!), Jack Elam(το όνομα του δεν αναφέρεται!), και πάνω απ` όλους ίσως, ο Thomas Mitchell, που άφησε εποχή στον ρόλο του δήμαρχου της πόλης! Πολλά μπράβο στους Elmo Williams και Harry W. Gerstad, για μια φωτογραφία για σεμινάριο, που έπρεπε να πάρει Όσκαρ χαλαρά! Ο Dimitri Tiomkin το πήρε για τις μουσικές του, ενώ η United Artists θησαύρισε με αυτήν την μόλις 85 λεπτών διάρκεια ταινία, αλλά με όλα όσα επακολούθησαν δεν ήξεραν οι ιδιοκτήτες της αν πρέπει να χαρούν ή όχι! Η ταινία βγήκε κατά το προσφιλές μας μεταφραστικό κουσούρι, με άλλον τίτλο στην χώρα μας. «Το τραίνο θα σφυρίξει τρείς φορές». Όχι ότι ήταν άσχετος με το περιεχόμενο του φιλμ, αλλά βρε αδελφέ γιατί δεν αποδίδαμε επ` ακριβώς τον αρχικό τίτλο; Κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα εξηγήσω… Στο στόρι , ο σερίφης της πόλης και φρεσκοπαντρεμένος, ετοιμάζεται για άλλες πολιτείες, άλλες ασχολίες και μακριά από το πιστολίδι. Λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ίδιο του το παρελθόν και η εκδίκηση που παίρνει την μορφή ενός κακοποιού, ο οποίος έρχεται για να ξεπληρώσει το χρέος του στον εκπρόσωπο του νόμου. Φτάνει με το απογευματινό τραίνο, για να αλλάξει όλες τις ισορροπίες. Το γεγονός και μόνο της ολοκλήρωσης ενός σεναρίου σε ένα κινηματογραφικό απόγευμα 85 λεπτών, είναι μεγάλο στοίχημα για την επιτυχία ενός φιλμ, αλλά στα χέρια του σκηνοθέτη λειτουργεί σαν πρόκληση και φυσικά κερδίζεται. Στην διάρκεια εκείνου του μοιραίου απογεύματος, που θα αλλάξει τις ζωές πολλών περισσοτέρων από όσους εμπλέκονται, θα απομυθοποιηθούν πολλά πρόσωπα του δράματος και θα πέσουν ακόμη περισσότερες μάσκες. Δεν είναι μια απλή αναμέτρηση μεταξύ του σερίφη και του παρανόμου, αλλά μια πάλη μεταξύ μιας πόλης, των χαρακτήρων της και των αξιών που ανασαίνουν πάνω απ` τα ξύλινα σπίτια και μέσα σ` αυτά. Το “High Noon” δεν είναι απλά ένα γουέστερν και μην το δείτε με αυτό το σκεπτικό! Είναι μια μικρογραφία των παθών και των ελαττωμάτων της ίδιας της κοινωνίας. Οι αδυναμίες, τα ψέματα, οι υποκρισίες, οι υπεκφυγές, αυτά που θέλει να βγάλει απ` το στόμα του ο κάθε πρωταγωνιστής, αλλά την θέση τους παίρνουν αυτά που υπαγορεύει ο εγωισμός του. Είναι μια θαυμάσια ταινία, κι όλα όσα την συνοδεύουν τα οφείλει στην απλότητα. Τα απλά – είναι και τα πιο δύσκολα, άλλωστε. Ακόμη δεν γνωρίζω αν στο τέλος αυτού του αφιερώματος, δημοσιευτεί και κάποια σχετική λίστα αξιολόγησης των ταινιών που παρουσιάστηκαν. Όμως αν συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζω ότι γνωρίζετε ήδη μια από αυτές που θα βρεθούν πολύ ψηλά.

πηγή: cineoasis-Γιώργος Κοσκινάς