Επιτάφιος - Η «αντιπαθής» Μούσχουρη και ο «υδραυλικός» Μπιθικώτσης
Η γλυκανάλατη ενορχήστρωση του Χατζιδάκι βρήκε στο αλαζονικό πρόσωπο της Μούσχουρη μια ατυχή ερμηνεύτρια. Ο Θεοδωράκης αντέδρασε και βρήκε στη φωνή του παραγκωνισμένου Μπιθικώτση τον ιδανικό ερμηνευτή. Ψυχή του δίσκου ο Χιώτης κάνοντας το περιφρονημένο μπουζούκι εθνικό όργανο...
Θεσσαλονίκη 1936 - Η μάνα του νεκρού απεργού Τάσου Τούση μοιρολογεί πάνω απ' το πτώμα του, η φωτογραφία της γίνεται ποίηση στη σοφίτα της οδού Μεθώνης από τον Γιάννη Ρίτσο, μελοποιείται από τον Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι και θα γίνει τραγούδι στα στούντιο της Κολούμπια για να περάσει έκτοτε σε εκατοντάδες χιλιάδες χείλη. Προτού συμβεί όμως αυτό, το μουσικό έργο του Μίκη παρουσιάζεται πρώτα στον Πατσιφά διευθυντή της εταιρίας Fidelity, κι εκείνος αναθέτει στον Χατζιδάκι την ενορχήστρωση.
Ο Μάνος δεν αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με λαϊκό ορατόριο και δημιουργεί ένα γλυκανάλατο μουσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εμπιστεύεται την αγαπημένη του τραγουδίστρια, Νάνα Μούσχουρη. Το αποτέλεσμα είναι άνευρο, γλυκερό και καθόλου μα καθόλου "λαϊκό". Ο συνθέτης Θεοδωράκης όταν συναντά την Μούσχουρη διαπιστώνει ότι πρόκειται για μια νεαρή κοπέλα με ανεξήγητο τουπέ, με έπαρση που τον προσβάλλει προσωπικά.
Απογοητευμένος από το αποτέλεσμα στρέφεται στην Κολούμπια αναζητώντας έναν τραγουδιστή που είχε συναντήσει την εποχή της εξορίας στη Μακρόνησο. Ο διευθυντής της εταιρίας Λαμπρόπουλος του προτείνει κατά σειρά τα "ιερά τέρατα" της εποχής: Καζαντζίδη, Γαβαλά, Πόλυ Πάνου. Ο Θεοδωράκης επιμένει στην αρχική του επιλογή. Όταν ο Λαμπρόπουλος αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται του απαντά: "Μα τον Μπιθικώτση, αυτός ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά μετανάστης! Θα ξαναγίνει υδραυλικός!"
Ο Θεοδωράκης παραμένει ανένδοτος. Ζητά επιπλέον το καλύτερο μπουζούκι κι η Κολούμπια του προτείνει ποιον άλλον; Τον Μανώλη Χιώτη. Ο Χιώτης, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και ολοκληρωμένος μουσικός, έντυσε με τη μουσική αίσθηση και την εκτελεστική του αρτιότητα τις εμπνεύσεις του Μίκη. Οι μελωδίες απέκτησαν αίφνης τη λαϊκή τους αδρότητα.
Οι στίχοι του Ρίτσου, προϊόν υψηλής ποιητικής διάνοιας που αφουγκραζόταν την εξεγερμένη ψυχή των απλών ανθρώπων, ζωντάνεψαν στα χείλη ενός προικισμένου βάρδου. Η φωνή του παραγκωνισμένου Γρηγόρη έγινε η φωνή του λαού, η φωνή των αγώνων, η φωνή μιας επαναστατημένης φτωχολογιάς αλλά και η φωνή μιας άλλης διανόησης που δεν τερπόταν από γλυκανάλατες μουσικές και τεχνικές μπελκάντο. Ο Μπιθικώτσης έγραφε ήδη την Ιστορία του νέου ελληνικού τραγουδιού.
πηγή:fosonline.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου