Πάρτε ένα μπέρμπον και πάγο, καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ και ετοιμαστείτε για κινηματογραφική μαγεία! Μουσική υπόκρουση Ντίνο, Σάμυ και Φράνκι και …action! Κλασσική περίπτωση ταινίας που …ξαναγίνεται, αλλά …κάτι λείπει από την αρχική κόπια! Λίγο το κλίμα, λίγο η μουσικές, λίγο έως πάρα πολύ οι φάτσες, ε… δεν είναι και λίγα τελικά! Σήμερα θα θυμηθούμε ένα φιλμ που μπαίνει δικαιωματικά τις παρουσιάσεις κλασσικών ταινιών και που αξίζει να βρίσκεται σε κάθε ταινιοθήκη. Υπεράνω υποψίας, με άλλα λόγια και με παρουσία σε όλες τις λίστες, που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας, είτε φτιαγμένες από κριτικούς, είτε απλά από θεατές, με τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών! Μια κομπίνα απίστευτη σε σύλληψη και καταπληκτική σε εκτέλεση! Ένα κόλπο γκρόσο, που λένε και οι Ιταλοί! Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε το …Ocean`s Eleven, ή την «Συμμορία των 11», αν προτιμάτε!
Αν έχετε κολλήσει μπροστά σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της ταινίας, αυτήν που περπατούν και οι 11 ντυμένοι με μαύρα σακάκια και σας θυμίζει κάτι, αλλά δεν μπορείτε να το φέρετε στο νου, σας λύνω το γρίφο! Είναι από το Pulp Fiction του Ταραντίνο, που σχεδόν πάντα στα φιλμ του, παίρνει στοιχεία από τις ταινίες του`50 και δηλώνει μεγάλος φαν των Rat Pack! Ποιοι είναι αυτοί; Τσσσς… Δεν το πιστεύω ότι ρωτάτε! Μα οι Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis, Jr. Peter Lawford και Joey Bishop βέβαια! Η απόλυτη τρελοπαρέα των καζίνο του Λας Βέγκας, που άφησε εποχή και δεν μπόρεσε καμιά να την ανταγωνιστεί! Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονταν τούτες οι γραμμές…
Ο βραβευμένος με 2 Όσκαρ σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών(All Quiet on the Western Front – 1930, Of Mice and Men – 1940, A Walk in the Sun – 1945, Halls of Montezuma – 1951, του τηλεοπτικού «Have Gun – Will Travel» – 1958, Mutiny on the Bounty – 1962 κ. α.), Lewis Milestone, ανέλαβε να χωρέσει σε μια ταινία, υποκριτικό ταλέντο, μουσικές και νότες, υπέροχες φωνές, αλλά και μεγάλες προσωπικότητες. Για το σενάριο των Harry Brown και Charles Lederer, είχε μόνο μια εικόνα στο μυαλό, όταν το διάβασε για πρώτη φορά. Μια πεντάδα λαμπερή, ικανή να το απογειώσει! Τους Rat Pack! Έκαμψε με συνοπτικές διαδικασίες, τις όποιες αμφιβολίες της Warner Bros.(για τα χρήματα του budget και όχι για τα ονόματα των πρωταγωνιστών), και χρηματοδότησαν από κοινού το σχέδιο. Γυρίστηκε έγχρωμο και είχε διάρκεια 127 λεπτά. Αμφιβάλω αν κάποιος από τους συντελεστές, δεν σκέφτηκε έστω για λίγο ότι έφτιαχναν μια ταινία θα άφηνε εποχή! Ήταν τελείως διαφορετικά τα στάνταρ εκείνα τα χρόνια, οι απαιτήσεις του κοινού, ή η οπτική των σκηνοθετών. Μόνο ένα ήταν σταθερό. Η λογική των στούντιο, για ακόμη περισσότερα κέρδη! Πάντως, όλοι όσοι συμμετείχαν στα γυρίσματα του Ocean`s Eleven, διασκέδασαν με την καρδιά τους! Δεν ήθελαν να τελειώσει το φιλμ! Τι γιατί; Όταν έχεις στο ίδιο πλατό τους Φράνκ Σινάτρα, Ντην Μάρτιν(μ` ένα μπουκάλι στο χέρι, φυσικά, κάνοντας πράξη το προσωπικό του ρητό …never trust a man who doesn’t`t drinks!), αλλά και τον Σάμυ Ντέηβις, ε… δεν πλήττεις, πώς να το κάνουμε!
Την ιστορία είχαν γράψει οι George Clayton Johnson και Jack Golden Russell. Το soundtrack υπέγραψε ο Nelson Riddle, διεύθυνση φωτογραφίας από τον William H. Daniels και άψογο μοντάζ από τον Philip W. Anderson. Θέλετε να δούμε και το καστ; Πάρτε μια ανάσα πρώτα! Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis, Jr., Peter Lawford, Joey Bishop(αυτοί ήταν οι Rat Pack), Angie Dickinson(η μετέπειτα «Αστυνομικίνα», που είδαμε και στην Ελληνική τηλεόραση), Shirley Maclaine(δεν χρειάζονται συστάσεις, νομίζω), Richard Conte, Henry Silva(ο μονίμως κακός σε ταινίες δράσης, που υποδύονταν συνήθως Λατινοαμερικάνους χαρακτήρες), Buddy Lester, Richard Benedict, Norman Fell, Cesar Romero, Patrice Wymore, Akim Tamiroff, George Raft , Red Skelton, Richard Boone , Jean Willes, Hank Henry, Lew Gallo και Robert Foulk! Σας κάλυψε, πιστεύω! Πάντως, για τους θεατές στις αίθουσες έφτανε και περίσσευσε, γι` αυτό και δεν έπεφτε καρφίτσα στην πρεμιέρα, όπου κι αν προβλήθηκε!
Για να δούμε τι ακριβώς συνέβαινε, στα 127 αυτά λεπτά του φιλμ. Έχετε σίγουρα την εικόνα των επιτυχημένων 3 sequel, με τον Κλούνυ, αλλά υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις στην αρχική βερσιόν. 11 φίλοι λοιπόν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και συγκεκριμένα την 82 μοίρα αλεξιπτωτιστών, αποφασίζουν να κλέψουν ταυτόχρονα, 5 διαφορετικά καζίνο στο Λας Βέγκας! Πρόκειται για τα περίφημα Sahara, Riviera, Desert Inn, Sands και The Flamingo(στα οποία οι Rat Pack εμφανίζονταν!), την ίδια βραδιά παρακαλώ! Τρελό το σχέδιο, αλλά με τέτοια ομάδα ισορροπεί μια χαρά και φτάνει και στην πράξη χωρίς πολλές απώλειες, από την τριβή με την πραγματικότητα! Όλα αυτά σχεδιάζονται για την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1960, για να μπει καλά το νέο έτος, για τους ληστές όμως και όχι για τους ιδιοκτήτες των καζίνο! Σκεφτείτε μόνον το ύφος του σκηνοθέτη, την στιγμή που διαπιστώνει ότι αυτούς που έχει για πρωταγωνιστές κατά νου, τους βλέπουν οι πελάτες των καζίνο που πρόκειται να ληστέψουν, να εμφανίζονται ζωντανά τα περισσότερα βράδια της εβδομάδας! Η αλήθεια είναι ότι και τα 5 καζίνο, έπειτα από την προβολή της ταινίας ανέβασαν κατακόρυφα τους τζίρους τους, καθώς οι Αμερικανοί έσπευδαν να δουν που γυρίστηκε η ταινία, οπότε μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας, πως λειτούργησε το φιλμ και σαν διαφήμιση, όχι όμως δωρεάν, αφού λέγεται ότι στο τεράστιο budget του φιλμ(ξεπέρασε τα 4 εκατομμύρια δολάρια!), προσέφεραν ένα αρκετά μεγάλο μέρος!
Δε θα σας πω τι γίνεται στην διάρκεια αυτού του τολμηρού σχεδίου, για να απολαύσετε την ταινία στο 100%! Ούτε ποια τραγούδια ακούγονται μέσα! Οπότε όσα ήδη διαβάσατε, λειτουργούν σαν ένα από τα παλιομοδίτικα αυτά προγράμματα, που μας έδιναν κάποτε στις αίθουσες και που στο τέλος ανέφεραν, …η συνέχεια επί της οθόνης! Πάρτε και μια χαρακτηριστική σκηνή – ατάκα: Ρωτάει ο Peter Lawford τον Dean Martin: «Για πες μας για την Χαβάη. Πως ήταν ο καιρός εκεί;» Martin: «Ξέρεις τώρα. Μια βροχή, μια ήλιος…» Lawford: «Κι από γυναίκες;» Martin: «Ξέρεις τώρα. Μια βροχή, μια ήλιος!» Να είστε σίγουροι, ότι δεν θα βαρεθείτε ούτε για ένα δευτερόλεπτο(κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, αφού και οι χαλαρές ας πούμε σκηνές, έχουν ατάκες του σκοτωμού!), ενώ δεν γνωρίζω τι θα σας έρθει στο μυαλό, όταν θα φτάσει(αναπόφευκτα), η στιγμή για τις συγκρίσεις με τις μεταγενέστερες ταινίες… Δεν είναι η δράση, η οποία ευθύνεται καθ` αυτό για την επιτυχία της ταινίας(όχι ότι απουσιάζει), αλλά το όλο κλίμα του ηλιοβασιλέματος των `50ς και της ανατολής των `60ς, το οποίο αναβιώνει. Οι φίλοι αυτής της εποχής, θα την βρουν απλά ακαταμάχητη!
πηγή:cineoasis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου