Music & Movie History

Guns N’ Roses, Appetite for Destruction:«το πιο αλήτικο άλμπουμ των 80s».Το Appetite for Destruction είναι το πρώτο άλμπουμ του αμερικανικού hard rock συγκροτήματος Guns N' Roses. Κυκλοφόρισε το 1987.Το ερώτημα που τέθηκε είναι συγκεκριμένο: «Θα είχε το “Appetite for destruction” την ίδια επιτυχία αν έβγαινε σήμερα;» Και η απάντησή μου είναι σαφής, απόλυτη και μονολεκτική. ΟΧΙ. Καταρχήν κάθε δίσκος τοποθετείται στον χωροχρόνο ξεχωριστά. Το 1987, για παράδειγμα, το τρίπτυχο “sex, drugs & rock n’ roll” που υπηρέτησαν με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο οι GUNS N’ ROSES, είχε άλλη πέραση, άλλη σημασία, όπως και η έννοια του rockstar με βασικό εκπρόσωπο τον Axl Rose. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να χωνέψει το μυαλό μου, 32 χρόνια μετά, ότι υπάρχει συγκρότημα που να έχει γράψει σε διάστημα ελάχιστων ετών, τόσο διαφορετικά τραγούδια όπως τα “It’s so easy”, “Welcome to the jungle”, “Sweet child o’ mine” .Το αυθεντικό εξώφυλλο που προοριζόταν για το άλμπουμ απεικόνειζε έναν ρομποτικό βιαστή να τιμωρείται από έναν μεταλικό εκδικητή. Έπειτα από αποφυγή τοποθέτησης του άλμπουμ σε αρκετά καταστήματα, η δισκογραφική αποφάσισε να έχει την εικόνα αυτή εντός της συσκευασίας, αντικαθιστώντας το εξώφυλλο με ένα σταυρό που έφερε νεκροκεφαλές του κάθε μέλους, σχεδιασμένο από τον Μπίλυ Γουάιτ Τζούνιορ. Κομμάτια που θα εμφανίζονταν σε επόμενα άλμπουμ ήταν υπό σκέψη για το Appetite for Destruction, όπως τα Don't Cry & November Rain, τα οποία απορρίφθηκαν αφού η μοναδική μπαλάντα του άλμπουμ επιλέχθηκε να είναι το Sweet Child o' Mine.

Μια βρωμιάρα πραγματικότητα είναι αποτυπωμένη στη θεματολογία των τραγουδιών. Από την αντιχλιδή rock βίων, αναβλύζει το φθηνό υπεραλκοολούχο κρασί «Night Train» ("Nightrain"), η φρικτή ζωή της Michelle Young, παιδικής φίλης του Slash και ερωμένης του Axl Rose ("My Michelle"), η ναρκομανής «πριγκίπισσα» της υπόγειας σκηνής ονόματι Barbie ("Rocket Queen"), ο τραγικός «εορτασμός» του πόθου για την ηρωίνη ("Mr. Brownstone"). Μουσική σα λεπίδα, που κόβει την αθωότητα του "Paradise City", από τη βλοσυρότητα του "Welcome To The Jungle". Στους ρυθμούς του Steven Adler, ο punkογενής Duff McKagan στήνει, με το μπάσο του, την ιδανική βάση για το θεαματικό κιθαριστικό δίδυμο των Slash και Izzy Stradlin. Η μοναδική και πολυδιάστατη φωνητική ερμηνεία του Axl Rose πάγωσε τη μουσική ιστορία και κανείς άλλος δεν κατάφερε ούτε καν να την αντιγράψει.

Με αφετηρία το Coachella 2016, η περιοδεία πέρασε μόνο από μεγάλα στάδια στη βόρεια Αμερική κι έκανε τον ιλιγγιώδη τζίρο των 230 εκατομμυρίων δολαρίων φορτώνοντας με αρκετά μηδενικά τους ατομικούς λογαριασμούς των, κάποτε οριακά white trash, μελών της μπάντας.

Το Appetite for Destruction μοιάζει με το ιδανικό αποτύπωμα μιας εποχής και μιας πόλης που συνδύαζαν πολλά αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία (εμπεδωμένος Ριγκανισμός, λαμπερό Χόλυγουντ, δεκαετία των γιάπηδων και της εικόνας, AIDS, lifestyle «κανονικοποίηση» των σκληρών ναρκωτικών).