Η ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» προβλήθηκε στις αίθουσες το 1964-5 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μεσουράνησε σε μια εποχή που το σινεμά- ακόμα και στην Ελλάδα- ήταν μια ψυχαγωγική βιομηχανία ονείρων. Και στο όνειρο ταιριάζει το παραμύθι και όχι ο ρεαλισμός. Το λαϊκό είδωλο της εποχής, διαλύοντας κάθε αίσθηση ρεαλισμού και κοινής λογικής, στο έργο «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965) παίζει την φτωχούλα ορφανή που πάει να ζητήσει δουλειά από τον υπερδραστήριο businessman και μεγιστάνα Δημήτρη Παπαμιχαήλ, φορώντας τουαλέτα Dior!Στην ταινία παίζει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ως γείτονας της Κατερίνας, τραγουδώντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ξαρχάκου, την "Υπομονή".
Μικρό ρόλο έχει και ο Χάρης Παναγιώτου, του οποίου το όνομα δεν βλέπουμε στους τίτλους της ταινίας.Με την ταινία αυτή κάνει την επανεμφάνισή του στον κινηματογράφο (μετά την ταινία Χτυποκάρδια στο Θρανίο), το πιο επιτυχημένο ζευγάρι πρωταγωνιστών της Ελληνικής οθόνης. Τα media της εποχής ανέφεραν πως τόσο τα γυρίσματα όσο και η συνθιασαρχική τους κίνηση δεν είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς διότι υπήρχε ένταση ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές (γεγονός που το επιβεβαίωσε τη δεκαετία του '90 και η μητέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Εμμυ Βουγιουκλάκη, σε τηλεοπτική της συνέντευξη με την Αλίκη στην Σεμίνα Διγενή).
Όταν κάποια στιγμή για τις ανάγκες της ταινίας, οι ηθοποιοί μετέβησαν για λίγα εικοσιτετράωρα στην Ρώμη, η ρομαντική και ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της πόλης -όπως οι ίδιοι είχαν πει κατά καιρούς σε συνεντεύξεις τους- έκανε τους δυο πρωταγωνιστές να κατευνάσουν τα πνεύματα και να έρθουν πιο κοντά, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο θυελλώδης έρωτας τους που έμελλε να γίνει "θρύλος" στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.Bγήκε στις αίθουσες ενάμισι μήνα μετά το γάμο του ζευγαριού στους Δελφούς, τον Ιανουάριο του 1965.Ο Αλέκος Σακελλάριος περιέγραψε τον έρωτα των πρωταγωνιστών: «Στη Ρώμη, όταν γυρίζαμε εξωτερικές σκηνές, τα βράδια οι δυο τους χάνονταν με τις ώρες. Περπατούσαν χεράκι- χεράκι στη βία Βένετο και κάνανε ευχές πετώντας κέρματα στη Φοντάνα Ντι Τρέβι. Στη σκηνή του φινάλε της ταινίας, που ο Δημήτρης πλησιάζει την Αλίκη και τη φιλάει, εγώ φώναξα στοπ για το πλάνο και εκείνοι συνέχιζαν τα φιλιά τους. Εγώ ξαναφώναξα στοπ μήπως δεν είχαν ακούσει, αλλά τίποτα. Το φιλί συνεχιζόταν με πάθος ρεαλιστικό και καθόλου κινηματογραφικό. Εκεί ήταν που κατάλαβα πως η ζωή αντέγραφε για άλλη μια φορά την οθόνη. Ο κόσμος και οι θαυμαστές, τους ήθελαν μαζί και δε γινόταν να ξεφύγουν από αυτό»....
Μικρό ρόλο έχει και ο Χάρης Παναγιώτου, του οποίου το όνομα δεν βλέπουμε στους τίτλους της ταινίας.Με την ταινία αυτή κάνει την επανεμφάνισή του στον κινηματογράφο (μετά την ταινία Χτυποκάρδια στο Θρανίο), το πιο επιτυχημένο ζευγάρι πρωταγωνιστών της Ελληνικής οθόνης. Τα media της εποχής ανέφεραν πως τόσο τα γυρίσματα όσο και η συνθιασαρχική τους κίνηση δεν είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς διότι υπήρχε ένταση ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές (γεγονός που το επιβεβαίωσε τη δεκαετία του '90 και η μητέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, Εμμυ Βουγιουκλάκη, σε τηλεοπτική της συνέντευξη με την Αλίκη στην Σεμίνα Διγενή).
Όταν κάποια στιγμή για τις ανάγκες της ταινίας, οι ηθοποιοί μετέβησαν για λίγα εικοσιτετράωρα στην Ρώμη, η ρομαντική και ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της πόλης -όπως οι ίδιοι είχαν πει κατά καιρούς σε συνεντεύξεις τους- έκανε τους δυο πρωταγωνιστές να κατευνάσουν τα πνεύματα και να έρθουν πιο κοντά, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο θυελλώδης έρωτας τους που έμελλε να γίνει "θρύλος" στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.Bγήκε στις αίθουσες ενάμισι μήνα μετά το γάμο του ζευγαριού στους Δελφούς, τον Ιανουάριο του 1965.Ο Αλέκος Σακελλάριος περιέγραψε τον έρωτα των πρωταγωνιστών: «Στη Ρώμη, όταν γυρίζαμε εξωτερικές σκηνές, τα βράδια οι δυο τους χάνονταν με τις ώρες. Περπατούσαν χεράκι- χεράκι στη βία Βένετο και κάνανε ευχές πετώντας κέρματα στη Φοντάνα Ντι Τρέβι. Στη σκηνή του φινάλε της ταινίας, που ο Δημήτρης πλησιάζει την Αλίκη και τη φιλάει, εγώ φώναξα στοπ για το πλάνο και εκείνοι συνέχιζαν τα φιλιά τους. Εγώ ξαναφώναξα στοπ μήπως δεν είχαν ακούσει, αλλά τίποτα. Το φιλί συνεχιζόταν με πάθος ρεαλιστικό και καθόλου κινηματογραφικό. Εκεί ήταν που κατάλαβα πως η ζωή αντέγραφε για άλλη μια φορά την οθόνη. Ο κόσμος και οι θαυμαστές, τους ήθελαν μαζί και δε γινόταν να ξεφύγουν από αυτό»....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου