Ηταν 1977 όταν κυκλοφόρησε το αγαπημένο τραγούδι, Am Fenster των City... Το τραγούδι δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 1974 και βασίζεταιστο ποίημα της γερμανίδας ποιήτριας και συγγραφέας Hildergard Maria Rauchfub.Θεωρείται ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια της ροκ μουσικής, και ιδίως της ανατολικογερμανικής σκηνής.Ένα ποίημα για την βαθύτερη και αληθινή αγάπη, για το βάθος και την επιθυμία για κάτι, που όταν το βρεις πρέπει να το κρατήσεις σφιχτά να μην το χάσεις. Μια παρότρυνση, κραυγή προς την ελευθερία αλλά και ο φόβος και η αγωνία για το αύριο που καραδοκεί. Η σωματική και βαθιά συναισθηματική επαφή δύο ανθρώπων, και μέσω αυτής η απόλυτη ολοκληρωσή τους. Το τραγούδι δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 1974, πολύ πριν την έλευση του Toni Krahl στο συγκρότημα. Ο Fritz Puppel (κιθάρα), ο Klaus Selmke (drums), ο Georgi Gogow (μπάσο) και ο Emil Bogdanow (φωνητικά), οι τότε City ή αλλιώς City Band Berlin, είχαν ήδη 2-3 χρόνια στο ενεργητικό τους σαν μουσικό συγκρότημα, παρ' όλες τις διάφορες αλλαγές στα μέλη. Όπως και να 'χει, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, αυτό το τραγούδι ήταν και είναι ο ύμνος κάθε γενιάς, κάθε ανθρώπου που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει διέξοδο στην αδιέξοδη ζωή του, να γκρεμίσει τα τείχη, να βρει την ελευθερία του. Μέχρι στιγμής έχουν πωληθεί πάνω από 10 εκατομμύρια αντίγραφα αυτού του τραγουδιού, και δικαίως αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία των City γενικότερα.
Για μιά φορά να ήξερα, ότι αυτό μένει για πάντα
Δεν είναι το θρόισμα, που ήδη μήνυσε τη νύχτα
Δεν είναι το λιώσιμο χρωμάτων ούτε το φως ενός κεριού,
που εδώ κι ώρα έχει εκδιωχθεί από το γκρί του πρωινού.
Για μιά φορά να έπιανα, να αισθανόμουνα βαθιά μέσα στο αίμα, ότι αυτό είναι δικό μου κι υπάρχει μόνο εξαιτίας σου.
Να μην δροσίσουμε πια τα μέτωπα στο παράθυρο,
στο οποίο ένα νέφος βαριά περνούσε.
Για μιά φορά να αισθανόμουνα βαθιά μέσα στο αίμα,
ότι αυτό είναι δικό μου κι υπάρχει μόνο εξαιτίας σου.
Παραπονιέται ένα πουλί "αχ, και τα δικά μου φτερά τα μουσκεύει η βροχή, πετώ μέσα στον κόσμο. Πετώ μέσα στον κόσμο.
Για μιά φορά να ήξερα, ότι αυτό μένει για πάντα
Δεν είναι το θρόισμα, που ήδη μήνυσε τη νύχτα
Δεν είναι το λιώσιμο χρωμάτων ούτε το φως ενός κεριού,
που εδώ κι ώρα έχει εκδιωχθεί από το γκρί του πρωινού.
Για μιά φορά να έπιανα, να αισθανόμουνα βαθιά μέσα στο αίμα, ότι αυτό είναι δικό μου κι υπάρχει μόνο εξαιτίας σου.
Να μην δροσίσουμε πια τα μέτωπα στο παράθυρο,
στο οποίο ένα νέφος βαριά περνούσε.
Για μιά φορά να αισθανόμουνα βαθιά μέσα στο αίμα,
ότι αυτό είναι δικό μου κι υπάρχει μόνο εξαιτίας σου.
Παραπονιέται ένα πουλί "αχ, και τα δικά μου φτερά τα μουσκεύει η βροχή, πετώ μέσα στον κόσμο. Πετώ μέσα στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου