Music & Movie History

 

TWO RODE TOGETHER(1961)

Η ταινία ήρθε στη χώρα μας με ένα τίτλο σατανικό! «Οι δύο ιππότες της κολάσεως»! Μπρρρ…!!! Αν δεν είχε κανείς τη δυνατότητα να δει το εξώφυλλο και διάβαζε μόνο τον τίτλο, θα περίμενε …άλλα πράγματα και όχι πιστολίδι! Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σαν τίτλος είναι λιγάκι ξενέρωτος! Το «Δύο κάλπαζαν μαζί»(σε ελεύθερη μετάφραση), μου κάνει κάτι σε «τρία πουλάκια κάθονταν»! Εν πάση περιπτώσει το φιλμ έχει στην ούγια γραμμένο το όνομα του John Ford, οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι της σειράς. Το “Two rode together” βγήκε στις αίθουσες τον Ιούλιο του 1961 και δίχασε κοινό και κριτικούς, αν κρίνουμε από όσα επακολούθησαν, αλλά και από τις εισπράξεις που δεν ήταν αυτό που αποκαλούμε ικανοποιητικές(τουλάχιστον για τα δεδομένα ενός στούντιο όπως αυτό της Columbia Pictures, που όλο και κατιτίς παραπάνω περίμενε). Με το εν λόγω project ξεκίνησε η συνεργασία μεταξύ John Ford και James Stewart , που στη συνέχεια έδωσε ακόμη δύο ταινίες γουέστερν. Η μια καλύτερη απ` την άλλη. Το The Man Who Shot Liberty Valance (1962) και το Cheyenne Autumn (1964). Θα έλεγα ότι εδώ ο πρωταγωνιστής καθιερώνεται στα φιλμ του είδους, σε ένα ναι μεν ατσαλάκωτο στυλάκι, αλλά πολύ χαρακτηριστικό και αγαπητό στο κοινό. Ποιός είπε ότι τα γουέστερν είναι μόνο για κακομούτσουνους, αξύριστους θρασείς τύπους, κακούς και πιστολάδες; Ο Stewart με το προσεκτικό να μη πατήσει στις λάσπες παίξιμο του, αλλά και το ύφος «σας σφάζω με το μπαμπάκι», πρόσθεσε λίγα μυρωδικά παραπάνω, που ήταν ιδιαίτερα νόστιμα. Με τον Anthony Mann(μιλήσαμε ήδη γι` αυτή την συνεργασία), έκανε ακόμη πιο πειστικό πέρασμα και θα έλεγα πιο κοντά σ` αυτό που ενέκριναν οι θαυμαστές του, αλλά και με τον Ford δεν τα πήγε άσχημα. Εδώ έχει μαζί του τους Richard Widmark, Shirley Jones, Linda Cristal και Woody Strode. Όπως σχεδόν σε όλα τα γουέστερν έτσι και εδώ, μια νουβέλα τα κάνει όλα και μετά την πιάνει στα χέρια του ένας σεναριογράφος και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε στις οθόνες μας. Το “Two rode together, το έγραψε ο Will Cook και το προσάρμοσε ο Frank Nugent για τον κινηματογράφο. Η παραγωγή είναι του Stan Shpetner, στην μουσική δεν έχουμε τον Dimitri Tiomkin(επιτέλους!), αλλά τον George Duning και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, μια «παλιοσειρά» είναι στη φωτογραφία, ο Charles Lawton, Jr, ενώ στο μοντάζ έχουμε τον Jack Murray, μμμ… που δεν τα πήγε κι άσχημα. Κάνα – δύο σκηνές του φύγανε, αλλά εντάξει δεν έκανε και έγκλημα ο άνθρωπος! Η ταινία ούτως ή άλλως δεν είχε φτιαχτεί για κόκκινα χαλιά και πράσινα άλογα. 109 λεπτά όλα έγχρωμα, είναι αρκετά, δεν κουράζουν και σου δίνουν το όλο θέμα καθαρά και χωρίς πολλά – πολλά.

Ο Ford είναι ο …Ford, οπότε ξέρεις τι να περιμένεις από την κάμερα και δεν σε προδίδει ούτε σ` αυτό το φιλμ. Βέβαια το σενάριο το «πείραξε» ως συνήθως. Αμφιβάλω γενικά αν έκατσε ποτέ «ήσυχος» σκηνοθετικά, ακόμη και στα χρόνια που ήταν μαθητής στην σχολή! Δεν ξέρω αν την θεωρείτε κλασσική ή μέτρια, πάντως ανήκει στις πιο soft παραγωγές, να τις λέγαμε έτσι, των αρχών της δεκαετίας του`60, πάντα σε σχέση με τα γουέστερν. Δεν είναι όμως κακή και αντίθετα αξίζει να την δείτε. Ερμηνείες έχει, ρυθμό έχει, σενάριο που δεν είναι για τα θηρία, οπότε σας καλύπτει πιστεύω. Ο Stewart είναι ο σερίφης που την βλέπει και λίγο αλλιώς, οπότε εκτός από το αστέρι στο στήθος καλοβλέπει και την συνιδιοκτησία ενός σαλούν, ενώ παράλληλα παίρνει και τα ποσοστά του από τα μαγαζιά της πόλης, καθώς με το μεροκάματο δεν βγαίνει! Δεν είναι κακό. Το εισόδημα του συμπληρώνει ο άνθρωπος. Δεν ήταν κάθε ιδιοκτήτης σαλούν διεφθαρμένος! Μην τα ισοπεδώνουμε όλα! Το «πουλέν» του Frank Capra δεν μας τα λέει απολύτως καλά όμως, σε άλλους τομείς και ξεστρατίζει λιγάκι από το «καλό παιδί» που τον είχαμε συνηθίσει να υποδύεται… Μ` αυτά και με τα` άλλα μπαίνουν και οι Κομάντσι στο παιγνίδι, ο Αμερικάνικος στρατός, απαγωγές, λύτρα, λιντσαρίσματα, η φάτσα του Widmark που δεν καταλαβαίνει και πολλά, οπότε στο τέλος κινδυνεύει να του βγει ξινή του Stewart η επένδυση! Ποιος είναι ο κακός, δε σας λέω! Σας το αφήνω για surprise! Άλλωστε έτσι όπως το φιλμάρισε ο Ford το έργο, μπορεί ο κάθε θεατής να βγάλει κι από έναν κακό! Για να σοβαρευτούμε, η ταινία έχει πολλές ομοιότητες με την «Αιχμάλωτη της ερήμου»(αθάνατη Ελληνική μετάφραση!), ή “Searchers”, έτσι που μπλέκει με τις προεκτάσεις των λευκών αιχμαλώτων από τους ινδιάνους. Πάντα αυτές οι καταστάσεις έχουν δύο όψεις. Μιλάμε για εκείνους που τους πήραν μικρούς από τις οικογένειες τους, με συνέπεια να μπουν περισσότερο στον τρόπο ζωής και σκέψης των ερυθρόδερμων, παρά των λευκών. Σίγουρα η θεματολογία δεν άρεσε και πολύ στους κριτικούς του κινηματογράφου, που προφανώς θεώρησαν ότι ο σκηνοθέτης το είχε εξαντλήσει ενωρίτερα το θέμα(1956), στην αριστουργηματική του αυτή ταινία με τον John Wayne.