Mία από τις μεγάλες αδυναμίες μου των παιδικών μου χρόνων. Στις συγκεκριμένες ηλικίες, πράγματι, η ταινία του Ρομπ Ράινερ (σχετικά άγνωστος ακόμη τότε ο σκηνοθέτης του «Misery») μιλάει κατευθείαν στην καρδιά και την ψυχή, μέσω μιας απίστευτης ζωντάνιας στους τέσσερις νεαρούς χαρακτήρες της.
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα The Body του Στίβεν Κινγκ και ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι του Μπεν Ε. Κινγκ, που ακούγεται στους τίτλους τέλους. Πρωταγωνιστούν οι Γουίλ Γουίτον, Ρίβερ Φίνιξ, Κόρεϊ Φέλντμαν και Τζέρι Ο' Κόνελ.
Πριν πάρει το ρόλο ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους, δόθηκε πρώτα στους Ντέιβιντ Ντιουκς και Μάικλ Μακίν.
Η ταινία αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Τζέρι Ο' Κόνελ.
Την ταινία αρχικά θα σκηνοθετούσε ο Άντριαν Λάιν, αλλά όταν τα γυρίσματα της ταινίας "Εννιάμισι Εβδομάδες" βγήκαν εκτός προγράμματος, ανέλαβε ο Ρομπ Ράινερ.
Στη σκηνή που το τραίνο έρχεται κατά πάνω τους, οι Γουίλ Γουίτον και Τζέρι Ο' Κόνελ δεν έδειχναν αρκετά τρομαγμένοι. Τότε ο Ράινερ, επίτηδες, τους έβαλε τις φωνές μέχρι που άρχισαν να κλαίνε και έτσι γύρισαν τη σκηνή.
Σε συνέντευξή του ο Στίβεν Κινγκ αποκαλυψε ότι η σκηνή με τις βδέλες, του έχει πραγματικά συμβεί.
Όσοι είναι άνω των 30 θυμούνται νοσταλγικά τη δεκαετία του ΄80 και σίγουρα ταυτίστηκαν σε κάποιο βαθμό με την τετραμελή παρέα αγοριών και τις περιπέτειες που έζησαν στην ταινία «Stand by me» (Στάσου Πλάι μου). Το έργο του του Ρομπ Ράινερ δεν επηρέασε μόνο μια ολόκληρη γενιά αλλά και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, οι περισσότεροι από τους οποίους το 1986 δεν είχαν κλείσει τα 15. Ο Ρίβερ Φοίνιξ έχασε την παρθενιά του, ο Κόρεϊ Φέλντμαν είχε μεγαλώσει με έναν βίαιο πατέρα και ο Τζέρι Ο΄ Κόνελ δοκίμασε για πρώτη φορά μαριχουάνα....
Η ταινία προβλήθηκε στις αμερικανικές αίθουσες τον Αύγουστο του 1986 και έγινε αμέσως τεράστια εμπορική επιτυχία. Μόνο στις ΗΠΑ ξεπέρασε τα 50 εκατομμύρια δολάρια σε ελάχιστες ημέρες, ενώ την επόμενη χρονιά η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου. Ωστόσο, μέχρι να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, προέκυψαν πολλές δυσκολίες....
Κάπου ανάμεσα στη rock 'n' roll νοσταλγία των 50s, τη σκοτεινή αθωότητα των 80s, την τραγική φιγούρα του Ρίβερ Φίνιξ που εδώ ηγείται ένα από τα καλύτερα καστ παιδιών στην ιστορία του σινεμά, δύο τουλάχιστον σκηνές (αυτή με το τρένο και αυτή με τις βδέλλες) που μπορεί να σε σημαδέψουν για πάντα, το «Stand by Me» του Ben E. King και διάχυτη μια γλυκιά μελαγχολία για τους φίλους που είχες όταν ήσουν 12 ετών και δεν θα ξαναέχεις ποτέ, το «Stand By Me» μοιάζει με τα καλοκαίρια που σε βρήκαν ευτυχισμένο να ανήκεις κάπου και εκείνα που σε βρήκαν μόνο, χρόνια αργότερα, να θυμάσαι πως υπήρξε μια εποχή που η πραγματική περιπέτεια ήταν καταδικασμένη να τελειώσει.
Πηγή:Cine.gr-Mixanitouxronoy-Flix.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου