Στη δεκαετία του ’70 κυκλοφόρησαν τα περισσότερα από τα σημαντικά live του rock. Ήταν η εποχή που ο ενθουσιασμός, η ενέργεια και η διάθεση για αυτοσχεδιασμό περίσσευαν στους rock ήρωες. Ένα από τα εμβληματικά live αυτής της εποχής είναι το “Tokyo Tapes” των Scorpions. Για μένα, αυτό το άλμπουμ είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, καθώς ήταν το πρώτο live που αγόρασα. Σε μια εποχή που δεν μπορούσα να βρω οπτικό υλικό του αγαπημένου μου συγκροτήματος, προσπαθούσα να συνδυάσω το εντυπωσιακό του εξώφυλλο και τις θαυμάσιες φωτογραφίες στο εσώφυλλο με την αστείρευτη δύναμη της μουσικής που είχε αποτυπωθεί στο βινύλιο, ώστε να πλάσω με την φαντασία μου το «φιλμ» μιας συναυλίας των Scorpions.
Είμαστε στο 1978. Το συγκρότημα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Ο Uli Jon Roth έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και ετοιμάζεται να ακολουθήσει τη δική του πορεία, ενώ το συγκρότημα δεν έχει προσδιορίσει την ταυτότητα του, καθώς ο ήχος του περνά από το σκληρό heavy metal στο rock των 70’s, με κάποιες ψυχεδελικές πινελιές. Το στοιχείο αυτό προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία και ποικιλία στον ήχο τους, που αποτυπώνονται στα πέντε άλμπουμς που έχουν προηγηθεί (Lonesome Crow-Fly to the rainbow-In Trance-Virgin Killer-Taken by force). Παράλληλα είναι η εποχή που η Ιαπωνία έχει μετατραπεί σε «Γη της επαγγελίας» για τα συγκροτήματα του hard rock, καθώς η αποδοχή τους εκεί είναι τεράστια. Μεγάλα συγκροτήματα (Deep Purple, Rainbow) έχουν δώσει επιτυχημένες συναυλίες στην Ιαπωνία, που αποτυπώθηκαν σε θρυλικά live (Made in Japan-On stage).Αν υπολογίσουμε και το γεγονός ότι στην Ιαπωνία έχει γίνει χρυσό το Virgin Killer (το πρώτο τους χρυσό άλμπουμ), θα καταλάβουμε γιατί οι Scorpions διάλεξαν τη «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους live άλμπουμ.
Οι Scorpions ήταν διαφορετικοί από μεγάλα γκρουπ της εποχής που προέρχονταν τόσο από τη Βρετανία όσο και από την Αμερική. Δεν είχαν το show των Kiss, ήταν πιο σκληροί απ’ τους Queen και πιο progressive απ’ τους AC/DC. Είχαν την κιθάρα του Uli Jon Roth και τη λατρεία του για τον Jimi Hendix, που τους έδινε κάτι από τη μαγεία των 60’s. Είχαν την ωριμότητα του Rudolf Schenker, που κρατούσε προσγειωμένο το συγκρότημα και του έδινε τη σταθερότητα που χρειαζόταν. Είχαν το απίστευτο δέσιμο ανάμεσα στον Francis Buchholz και τον Herman Rarebell, με αποτέλεσμα η rhythm section του συγκροτήματος να αγγίζει την τελειότητα. Είχαν και τον μοναδικό performer, τον Klaus Meine, που με την ένρινη φωνή του και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ξεσήκωνε το κοινό, αποτελούσε εγγύηση επιτυχίας.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Για να πειστεί ο Uli να λάβει μέρος χρειάστηκε να μιλήσουν με τον Klaus για μια ώρα στο τηλέφωνο, μέχρι να αλλάξει γνώμη (o Uli θεωρεί ευτύχημα το ότι τον έπεισε ο Klaus και πιστεύει ότι ήταν λάθος που δεν ακολούθησε το συγκρότημα στην πρώτη αμερικανική περιοδεία, που έγινε αμέσως μετά το Tokyo Tapes).
Το ταξίδι στην Ιαπωνία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Για να πειστεί ο Uli να λάβει μέρος χρειάστηκε να μιλήσουν με τον Klaus για μια ώρα στο τηλέφωνο, μέχρι να αλλάξει γνώμη (o Uli θεωρεί ευτύχημα το ότι τον έπεισε ο Klaus και πιστεύει ότι ήταν λάθος που δεν ακολούθησε το συγκρότημα στην πρώτη αμερικανική περιοδεία, που έγινε αμέσως μετά το Tokyo Tapes).
Διαβάστε όλο το άρθρο στο http://www.rockmachine.gr/2018/05/tokyo-tapes-1978-scorpions.html
Πηγή:Rockmachine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου