Invasion USA
Εντάξει, ξέρω, είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις έναν αθάνατο. Και απ’ ό,τι μάθαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ο κ. διευθυντής δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να είναι μόνο ένας και να τον τραγουδάνε οι Queen. Είναι νομοτελειακό αυτό, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει. Εκτός και αν… 
Αμερική, 1985. Ένα πλοιάριο με Κουβανούς πρόσφυγες πλησιάζει τις ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Το σταματάει για έλεγχο η ακτοφυλακή. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν οι πρόσφυγες (απ’ την Κούβα, ξανατονίζω). Ο υποδυόμενοι τους φύλακες όμως, δεν είναι άλλοι από Ρώσοι πράκτορες υπό την καθοδήγηση του Mikhall Rostov (άλλως Michael Hames), οι οποίοι και εκτελούν εν ψυχρώ όλους τους επιβαίνοντες, καθώς το πλοιάριο που τους μετέφερε ήταν γεμάτο κοκαΐνη! Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή, αφού ένα τρομερό σχέδιο των Ρώσων τίθεται εν ισχύ, με σκοπό να αποσταθεροποιήσει τις ΗΠΑ. Πόλεμος εκ των έσω λοιπόν από τους Ρώσους, που θέλουν να εκμεταλλευτούν την ασύδοτη ελευθερία των Αμερικάνων πολιτών, την οποία και δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν για ίδιον όφελος, όπως οι Ρώσοι πιστεύουν (ρινγκς ενι μπελς;) Το σχέδιο είναι καλοστημένο, τα πιόνια είναι στη θέση τους. Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Τον παλιό πράκτορα της CIA, Matt Hunter. Ο οποίος και το παίρνει προσωπικά, σαρώνοντας τους πάντες με κάθε υπαρκτό όπλο και όταν αυτά τελειώσουν, με τη στριφογυριστή κλωτσιά του!
Όσοι δεν κατάλαβαν σε ποιον αναφέρομαι, να αποχωρήσουν προτού πυροβοληθούν πάραυτα. Ο μόνος άνθρωπος εν ζωή που μπορεί να τα βάλει με τον Κούλη (το διευθυντή) είναι ένας. Ο Chuck Norris. Κανονικά δεν πρέπει να γράψω οτιδήποτε άλλο, αφού πέραν όλων των άλλων, κινδυνεύει άμεσα η ζωή μου. Δεν παίζεις με τις δυνάμεις της φύσης. Και αυτό ο Rostov θα το μάθει απ’ την κακή κι απ’ την ανάποδη, καθώς ο Chuck ψέλλισε… 'It’s time to die' (και μάλλον δεν ακούει Sodom) και το μέλλον του είναι πια προδιαγεγραμμένο. Το πώς το αφήνω να το δείτε στην οθόνη σας.
Οι Golan-Globus είναι πίσω ΚΑΙ απ’ αυτήν την παραγωγή, ο ίδιος ο Chuck μαζί με τον αδερφό του Aaron σκηνοθετούν, γράφουν κείμενα και δημιουργούν το μύθο του ανδρός. Ότι στη μετάφραση γράφεται Ροστώβ και όχι Ροστόφ, όπως επιτάσσει η «νέα» μόδα, με έκανε να δακρύσω. Όπως επίσης και η απουσία κάθε ευαισθησίας περί καταγωγής και χρωμάτων. Μαύροι μισθοφόροι, Μεξικανοί μικροαπατεώνες, λευκοί κουστουμάτοι αρχηγοί, βία μεταξύ αστυνομικών και Λατίνων, η οποία μάλιστα έφτασε και σε φόνο στη μέση του δρόμου, χωρίς πολλή σκέψη. Συνέβαιναν και (δυστυχώς) εξακολουθούν να συμβαίνουν, φτιάχνοντας το περίεργο ψηφιδωτό των ΗΠΑ ακόμα και σήμερα. Το σενάριο βέβαια πάσχει λιγάκι, καθώς είναι χαρακτηριστική η ευκολία που ένας μικρός στρατός εισβάλλει στις ΗΠΑ και σπέρνει τον πανικό, μέχρι ένας πρώην πράκτορας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά μπορεί να ήταν και αυτός ο σκοπός της ταινίας. Η αφύπνιση. Σε μια εποχή που η έκφραση politically correct ήταν άγνωστη, οι παραγωγοί τονίζουν τα κακώς κείμενα της πατρίδας τους και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ο Chuck στην πραγματική ζωή δεν υπ…
… δεν ανακατεύεται σε τέτοιες υποθέσεις ήθελα να πω, καλέ! Αμέσως πια, αμάν!
Όσο εγώ γιατρεύω τις πληγές μου (μόνος μου έπεσα και χτύπησα), ευκαιρία να ξαναθυμηθείτε οι παλιοί και να μάθετε οι νέοι. Γιατί ακολουθεί και συνέχεια… Στην ταυτότητα του Chuck Norris, γράφει απλά «γεννήθηκε»…
Νάσος Κονίτσας
Ομολογώ πως δεν το ήξερα ότι υπάρχει ταινία με τίτλο “Invasion, USA”, γυρισμένη το 1952, η οποία μάλιστα έχει κοινά σημεία με τη «δικιά μας», όσον αφορά την ιστορία της. Επειδή όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ενασχόληση με την «ξένη», θα σπεύσω να την αγνοήσω και να γράψω για τα καμώματα και κατορθώματα του Θείου Τσακ. Την άλλη θα τη δω κάποια στιγμή. ΑΝ το επιτρέψει ο Carlos Ray…
To σωτήριον έτος 1986 η βιντεομανία χτυπάει. Και όχι απλά κόκκινο. Εκτινάσσεται στα ουράνια και κάνει όλους τους πιτσιρικάδες να τρέχουν στα βιντεοκλαμπατζίδικα και να ενοικιάζουν με το κιλό, με το καρότσι, με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Καράτε με τον Τζάκυ Τσαν; ΟΛΕΣ οι ταινίες που είχε γυρίσει μέχρι τότε. «Το γεράκι» και κάτι άλλες άθλιες καταστάσεις, που θα τις λατρεύουμε μέχρι να ψοφήσουμε (ακόμα και το «Το γεράκι ΙΙ», που ούτε καν ο ίδιος ο Τζάκυ θα ήθελε να θυμάται), αφού σημάδεψαν την εφηβεία μας, αφού μας έκαναν να πιστέψουμε πως και εμείς έχουμε μαύρη ζώνη δέκα νταν, αφού δεν ήταν δυνατό να χάσουμε, ακόμα κι αν ο Μπρους Λη ερχόταν καταπέναντί μας με ένα στόλο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. «Βρε, άμα κατέβω κάτω, θα σας απαυτώσω και τους τέσσερις» και διάφορα χαριτωμένα. Όλες οι ταινίες του Σταλλόνε, όλες οι ταινίες δράσης και… ο Τσακ!
Για μπάσκετ με την παρέα της γειτονιάς και σε κάποιο διάλλειμα για να βρέξουμε λαιμό και μούτρα, πίνοντας κλασσικά νερό από τη σωλήνα, ένας γνωστός τότε μου πετάει το μυστικό. Με ρωτάει αν έχω δει το «Η δύναμη του ενός». Ακολούθησε η ετοιματζίδικη «Πώς είπατε, ορίστε;» γκριμάτσα, έξι ολόκληρα χρόνια πριν τη Νονά και ο συνομιλητής μου ξεκίνησε να μου αραδιάζει τίτλους. Η ταινία «Κώδικας σιωπής» ήταν η πρώτη που είδα και μέσα σε δέκα μέρες είχα εθιστεί. Τσακ και ξερό Uzi και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει, τον περιμένει η στριφογυριστή… Λίγο καιρό μετά και ενώ έκανα το πρώτο διδακτορικό μου στον Αμερικανό ξυλοφορτωτή, ένας ηρωικός συμμαθητής και φίλος μου είπε για την ταινία «Η ώρα του γερακιού». Προφανώς πρόκειται για ένα κλασσικά αποτυχημένο και πατατοειδές «ελληνικό» βάφτισμα και μία από τις πιο μούφες προσπάθειες να αποδοθεί η ιστορία της ταινίας με έναν τίτλο. Δεν μάσησα όμως ούτε με αυτό. Εδώ οι Ρώσοι πάνε να εισβάλουν σε μία χώρα που δεν έχει γίνει ποτέ πόλεμος στο εσωτερικό της, εκτός από τον εμφύλιο, αυτά θα προσέξουμε τώρα; Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ μετρούν πάνω από διακόσιες πενήντα πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των συνόρων τους… για το καλό του ανθρώπινου γένους φυσικά.
Φοβερή η ιστορία λοιπόν και στην ταινία έρχονται να συνδράμουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις. Οι Menahem Golan και Yoram Globus στην παραγωγή, ο θεόρατος Joseph Zito πίσω από την κάμερα και τα δύο αδέλφια Norris στο σενάριο και τους διαλόγους. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ο Zito δεν ήταν ούτε για ζήτω, αφού έχει κάνει πολύ λίγες ταινίες από τότε και είχε μία σχετικά χαριτωμένη καριέρα στην τηλεόραση. Αηδίες, αηδίες! Ο άνθρωπος έχει γυρίσει ΑΥΤΟ! Τσακ! Φατς! Αν και – μεταξύ μας πάντα – ο ίδιος ο Τσακ ΔΕΝ ξαναδούλεψε με τον εν λόγω σκηνοθέτη, αφού ο τελευταίος έκανε του κεφαλιού του και δεν προσέλαβε στην ταινία τη Whoopi Goldberg.
Αμερική, 1985. Ένα πλοιάριο με Κουβανούς πρόσφυγες πλησιάζει τις ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Το σταματάει για έλεγχο η ακτοφυλακή. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν οι πρόσφυγες (απ’ την Κούβα, ξανατονίζω). Ο υποδυόμενοι τους φύλακες όμως, δεν είναι άλλοι από Ρώσοι πράκτορες υπό την καθοδήγηση του Mikhall Rostov (άλλως Michael Hames), οι οποίοι και εκτελούν εν ψυχρώ όλους τους επιβαίνοντες, καθώς το πλοιάριο που τους μετέφερε ήταν γεμάτο κοκαΐνη! Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή, αφού ένα τρομερό σχέδιο των Ρώσων τίθεται εν ισχύ, με σκοπό να αποσταθεροποιήσει τις ΗΠΑ. Πόλεμος εκ των έσω λοιπόν από τους Ρώσους, που θέλουν να εκμεταλλευτούν την ασύδοτη ελευθερία των Αμερικάνων πολιτών, την οποία και δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν για ίδιον όφελος, όπως οι Ρώσοι πιστεύουν (ρινγκς ενι μπελς;) Το σχέδιο είναι καλοστημένο, τα πιόνια είναι στη θέση τους. Υπολόγισαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Τον παλιό πράκτορα της CIA, Matt Hunter. Ο οποίος και το παίρνει προσωπικά, σαρώνοντας τους πάντες με κάθε υπαρκτό όπλο και όταν αυτά τελειώσουν, με τη στριφογυριστή κλωτσιά του!
Όσοι δεν κατάλαβαν σε ποιον αναφέρομαι, να αποχωρήσουν προτού πυροβοληθούν πάραυτα. Ο μόνος άνθρωπος εν ζωή που μπορεί να τα βάλει με τον Κούλη (το διευθυντή) είναι ένας. Ο Chuck Norris. Κανονικά δεν πρέπει να γράψω οτιδήποτε άλλο, αφού πέραν όλων των άλλων, κινδυνεύει άμεσα η ζωή μου. Δεν παίζεις με τις δυνάμεις της φύσης. Και αυτό ο Rostov θα το μάθει απ’ την κακή κι απ’ την ανάποδη, καθώς ο Chuck ψέλλισε… 'It’s time to die' (και μάλλον δεν ακούει Sodom) και το μέλλον του είναι πια προδιαγεγραμμένο. Το πώς το αφήνω να το δείτε στην οθόνη σας.
Οι Golan-Globus είναι πίσω ΚΑΙ απ’ αυτήν την παραγωγή, ο ίδιος ο Chuck μαζί με τον αδερφό του Aaron σκηνοθετούν, γράφουν κείμενα και δημιουργούν το μύθο του ανδρός. Ότι στη μετάφραση γράφεται Ροστώβ και όχι Ροστόφ, όπως επιτάσσει η «νέα» μόδα, με έκανε να δακρύσω. Όπως επίσης και η απουσία κάθε ευαισθησίας περί καταγωγής και χρωμάτων. Μαύροι μισθοφόροι, Μεξικανοί μικροαπατεώνες, λευκοί κουστουμάτοι αρχηγοί, βία μεταξύ αστυνομικών και Λατίνων, η οποία μάλιστα έφτασε και σε φόνο στη μέση του δρόμου, χωρίς πολλή σκέψη. Συνέβαιναν και (δυστυχώς) εξακολουθούν να συμβαίνουν, φτιάχνοντας το περίεργο ψηφιδωτό των ΗΠΑ ακόμα και σήμερα. Το σενάριο βέβαια πάσχει λιγάκι, καθώς είναι χαρακτηριστική η ευκολία που ένας μικρός στρατός εισβάλλει στις ΗΠΑ και σπέρνει τον πανικό, μέχρι ένας πρώην πράκτορας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά μπορεί να ήταν και αυτός ο σκοπός της ταινίας. Η αφύπνιση. Σε μια εποχή που η έκφραση politically correct ήταν άγνωστη, οι παραγωγοί τονίζουν τα κακώς κείμενα της πατρίδας τους και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ο Chuck στην πραγματική ζωή δεν υπ…
… δεν ανακατεύεται σε τέτοιες υποθέσεις ήθελα να πω, καλέ! Αμέσως πια, αμάν!
Όσο εγώ γιατρεύω τις πληγές μου (μόνος μου έπεσα και χτύπησα), ευκαιρία να ξαναθυμηθείτε οι παλιοί και να μάθετε οι νέοι. Γιατί ακολουθεί και συνέχεια… Στην ταυτότητα του Chuck Norris, γράφει απλά «γεννήθηκε»…
Νάσος Κονίτσας
Ομολογώ πως δεν το ήξερα ότι υπάρχει ταινία με τίτλο “Invasion, USA”, γυρισμένη το 1952, η οποία μάλιστα έχει κοινά σημεία με τη «δικιά μας», όσον αφορά την ιστορία της. Επειδή όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ενασχόληση με την «ξένη», θα σπεύσω να την αγνοήσω και να γράψω για τα καμώματα και κατορθώματα του Θείου Τσακ. Την άλλη θα τη δω κάποια στιγμή. ΑΝ το επιτρέψει ο Carlos Ray…
To σωτήριον έτος 1986 η βιντεομανία χτυπάει. Και όχι απλά κόκκινο. Εκτινάσσεται στα ουράνια και κάνει όλους τους πιτσιρικάδες να τρέχουν στα βιντεοκλαμπατζίδικα και να ενοικιάζουν με το κιλό, με το καρότσι, με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Καράτε με τον Τζάκυ Τσαν; ΟΛΕΣ οι ταινίες που είχε γυρίσει μέχρι τότε. «Το γεράκι» και κάτι άλλες άθλιες καταστάσεις, που θα τις λατρεύουμε μέχρι να ψοφήσουμε (ακόμα και το «Το γεράκι ΙΙ», που ούτε καν ο ίδιος ο Τζάκυ θα ήθελε να θυμάται), αφού σημάδεψαν την εφηβεία μας, αφού μας έκαναν να πιστέψουμε πως και εμείς έχουμε μαύρη ζώνη δέκα νταν, αφού δεν ήταν δυνατό να χάσουμε, ακόμα κι αν ο Μπρους Λη ερχόταν καταπέναντί μας με ένα στόλο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. «Βρε, άμα κατέβω κάτω, θα σας απαυτώσω και τους τέσσερις» και διάφορα χαριτωμένα. Όλες οι ταινίες του Σταλλόνε, όλες οι ταινίες δράσης και… ο Τσακ!
Για μπάσκετ με την παρέα της γειτονιάς και σε κάποιο διάλλειμα για να βρέξουμε λαιμό και μούτρα, πίνοντας κλασσικά νερό από τη σωλήνα, ένας γνωστός τότε μου πετάει το μυστικό. Με ρωτάει αν έχω δει το «Η δύναμη του ενός». Ακολούθησε η ετοιματζίδικη «Πώς είπατε, ορίστε;» γκριμάτσα, έξι ολόκληρα χρόνια πριν τη Νονά και ο συνομιλητής μου ξεκίνησε να μου αραδιάζει τίτλους. Η ταινία «Κώδικας σιωπής» ήταν η πρώτη που είδα και μέσα σε δέκα μέρες είχα εθιστεί. Τσακ και ξερό Uzi και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει, τον περιμένει η στριφογυριστή… Λίγο καιρό μετά και ενώ έκανα το πρώτο διδακτορικό μου στον Αμερικανό ξυλοφορτωτή, ένας ηρωικός συμμαθητής και φίλος μου είπε για την ταινία «Η ώρα του γερακιού». Προφανώς πρόκειται για ένα κλασσικά αποτυχημένο και πατατοειδές «ελληνικό» βάφτισμα και μία από τις πιο μούφες προσπάθειες να αποδοθεί η ιστορία της ταινίας με έναν τίτλο. Δεν μάσησα όμως ούτε με αυτό. Εδώ οι Ρώσοι πάνε να εισβάλουν σε μία χώρα που δεν έχει γίνει ποτέ πόλεμος στο εσωτερικό της, εκτός από τον εμφύλιο, αυτά θα προσέξουμε τώρα; Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ μετρούν πάνω από διακόσιες πενήντα πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των συνόρων τους… για το καλό του ανθρώπινου γένους φυσικά.
Φοβερή η ιστορία λοιπόν και στην ταινία έρχονται να συνδράμουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις. Οι Menahem Golan και Yoram Globus στην παραγωγή, ο θεόρατος Joseph Zito πίσω από την κάμερα και τα δύο αδέλφια Norris στο σενάριο και τους διαλόγους. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ο Zito δεν ήταν ούτε για ζήτω, αφού έχει κάνει πολύ λίγες ταινίες από τότε και είχε μία σχετικά χαριτωμένη καριέρα στην τηλεόραση. Αηδίες, αηδίες! Ο άνθρωπος έχει γυρίσει ΑΥΤΟ! Τσακ! Φατς! Αν και – μεταξύ μας πάντα – ο ίδιος ο Τσακ ΔΕΝ ξαναδούλεψε με τον εν λόγω σκηνοθέτη, αφού ο τελευταίος έκανε του κεφαλιού του και δεν προσέλαβε στην ταινία τη Whoopi Goldberg.
Πηγή:Noizy,gr Διαβάστε όλο το άρθρο στο https://www.noizy.gr/cinema-theatre/movie-reviews/invasion-usa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου