Οι Shocking Blue σχηματίσθηκαν στην Ολλανδία το 1967 από τον κιθαρίστα Robbie van Leeuwen, πρώην μέλος των Motions. Συνοδοιπόροι στο αρχικό σχήμα οι Fred de Wilde (τραγούδι), Klassje van der Wal (μπάσο) και Cornelius van der Beek (τύμπανα).
To 1968 με το τραγούδι “Lucy Brown Is Back in Town” έκαναν κάποια αίσθηση στην γενέτειρά τους (Νο. 21), όμως ο τραγουδιστής τους αποχώρησε για να υπηρετήσει την θητεία του.
Η Maria Elisabeth Ender, πιο γνωστή με το όνομα Mariska Veres, γεννημένη στην Χάγη, από πατέρα Ούγγρο Ρομά, βιολιστή,και μητέρα Γερμανίδα, επελέγη για την αντικατάσταση του de Wilde.
Ο μάνατζερ των Shocking Blue ήταν θαμώνας σε κάποιο πάρτυ, στο οποίο τραγούδησε η Veres, ως
μέλος των Bumble Bees. Εντυπωσιασμένος από την εξαιρετική ερμηνεία αλλά και από το
παρουσιαστικό της (γαλάζια μάτια, ψηλά ζυγωματικά, έντονο βάψιμο, περούκα με μακριά μαύρα
μαλλιά), την πρότεινε στον Robbie van Leeuwen.
Ο Ολλανδός κιθαρίστας είχε δηλώσει για την Mariska: “Διέθετε πολύ εντυπωσιακή φωνή, πολύ
διαφορετική απ’ όλες τις άλλες τραγουδίστριες. Ομοίαζε δε, στην Grace Slick των Jefferson
Airplane.”
Η επιτυχία δεν άργησε για το συγκρότημα. Πρώτα, το “Send Me a Postcard” που έφθασε στο Νο.
10 στην χώρα τους, αλλά ακόμη υψηλότερα σε Νορβηγία και Γαλλία και μετέπειτα το “Long and
Lonesome Road “ άνοιξαν τον δρόμο για το “Venus” (καλοκαίρι του 1969). Το τραγούδι έφθασε
έως το Νο. 3, όπου παρέμεινε επί αρκετές εβδομάδες, αλλά κυριολεκτικά “σάρωσε” με την
κυκλοφορία του εκτός Ολλανδίας, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση σε αρκετές ευρωπαϊκές
χώρες.
Ο γνωστός παραγωγός Jerry Moss ήταν εκείνος που πήρε τον δίσκο μαζί του στις Ηνωμένες
Πολιτείες και έστησε εταιρεία διανομής για να πωλήσει το συγκεκριμένο τραγούδι. Κυκλοφόρησε σε
μικρό δίσκο τον Δεκέμβριο 1969 και σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών σκαρφάλωσε στην
κορυφή του Billboard Hot 100, έχοντας ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο σε πωλήσεις πριν την
κατάκτηση της πρώτης θέσης. Ήταν το πρώτο συγκρότημα από την χώρα της τουλίπας που κατόρθωνε κάτι τέτοιο, ενώ και η επιτυχία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο (Νο. 8) δεν ήταν συνηθισμένο επίτευγμα για τα συγκροτήματα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησε στην κορυφή το “Venus” και σε άλλες αγορές (Καναδάς, Νότιος Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία).
Οι πωλήσεις του έως τον Δεκέμβριο του 1972 είχαν υπερβεί τα 7,5 εκατομμύρια παγκοσμίως
(περιοδικό Billboard).
Οι διάδοχοι του “Venus”, “Mighty Joe” και “Never Marry a Railroad Man”, συνολικά ξεπέρασαν το
εκατομμύριο σε πωλήσεις, με το τελευταίο να σημειώνει επιτυχία σε αρκετές χώρες.
Όλες οι επόμενες κυκλοφορίες τα πήγαν καλά σε Κεντρική Ευρώπη, Ασία και Λατινική Αμερική,
αλλά όχι σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ηνωμένο Βασίλειο.
Από τις εμφανίσεις τους στην Ιαπωνία προέκυψε ο δίσκος Live in Japan (1972). Το συγκρότημα
διαλύθηκε το 1974, μετά την αποχώρηση των Van Leeuwen και Veres.
Επανενώθηκαν το 1979, αλλά το single που ηχογράφησαν δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Περιορίστηκαν
σε κάποιες εμφανίσεις το 1984, ενώ το το 1986 ηχογράφησαν τρία τραγούδια, εκ των οποίων το
ένα δεν κυκλοφόρησε.
Με την Mariska ως μοναδικό μέλος από την κλασική σύνθεση, αλλά με τον van Leeuwen στην θέση
του παραγωγού, κυκλοφόρησαν cd/single to 1994, εκτός από τις εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ.
Οι Shocking Blue προσπάθησαν να γεφυρώσουν το κενό ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και το
προοδευτικό ροκ με την μουσική τους. Σίγουρα το “Venus” αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία τους,
όμως οι δίσκοι των Shocking Blue έχουν κι άλλα διαμαντάκια στο περιεχόμενό τους. Αξίζει τον κόπο
να ακούσετε τα ”Deamon Lover”, “Blossom Lady”, “Never Marry a Railroad man”,
“Send Me a Postcard” καθώς και τα μεταγενέστερα “The Jury and the Judge” (1986) και
“Body&Soul” (1994).
Πηγη-rockmachine.gr
To 1968 με το τραγούδι “Lucy Brown Is Back in Town” έκαναν κάποια αίσθηση στην γενέτειρά τους (Νο. 21), όμως ο τραγουδιστής τους αποχώρησε για να υπηρετήσει την θητεία του.
Η Maria Elisabeth Ender, πιο γνωστή με το όνομα Mariska Veres, γεννημένη στην Χάγη, από πατέρα Ούγγρο Ρομά, βιολιστή,και μητέρα Γερμανίδα, επελέγη για την αντικατάσταση του de Wilde.
Ο μάνατζερ των Shocking Blue ήταν θαμώνας σε κάποιο πάρτυ, στο οποίο τραγούδησε η Veres, ως
μέλος των Bumble Bees. Εντυπωσιασμένος από την εξαιρετική ερμηνεία αλλά και από το
παρουσιαστικό της (γαλάζια μάτια, ψηλά ζυγωματικά, έντονο βάψιμο, περούκα με μακριά μαύρα
μαλλιά), την πρότεινε στον Robbie van Leeuwen.
Ο Ολλανδός κιθαρίστας είχε δηλώσει για την Mariska: “Διέθετε πολύ εντυπωσιακή φωνή, πολύ
διαφορετική απ’ όλες τις άλλες τραγουδίστριες. Ομοίαζε δε, στην Grace Slick των Jefferson
Airplane.”
Η επιτυχία δεν άργησε για το συγκρότημα. Πρώτα, το “Send Me a Postcard” που έφθασε στο Νο.
10 στην χώρα τους, αλλά ακόμη υψηλότερα σε Νορβηγία και Γαλλία και μετέπειτα το “Long and
Lonesome Road “ άνοιξαν τον δρόμο για το “Venus” (καλοκαίρι του 1969). Το τραγούδι έφθασε
έως το Νο. 3, όπου παρέμεινε επί αρκετές εβδομάδες, αλλά κυριολεκτικά “σάρωσε” με την
κυκλοφορία του εκτός Ολλανδίας, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση σε αρκετές ευρωπαϊκές
χώρες.
Ο γνωστός παραγωγός Jerry Moss ήταν εκείνος που πήρε τον δίσκο μαζί του στις Ηνωμένες
Πολιτείες και έστησε εταιρεία διανομής για να πωλήσει το συγκεκριμένο τραγούδι. Κυκλοφόρησε σε
μικρό δίσκο τον Δεκέμβριο 1969 και σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών σκαρφάλωσε στην
κορυφή του Billboard Hot 100, έχοντας ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο σε πωλήσεις πριν την
κατάκτηση της πρώτης θέσης. Ήταν το πρώτο συγκρότημα από την χώρα της τουλίπας που κατόρθωνε κάτι τέτοιο, ενώ και η επιτυχία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο (Νο. 8) δεν ήταν συνηθισμένο επίτευγμα για τα συγκροτήματα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες οδήγησε στην κορυφή το “Venus” και σε άλλες αγορές (Καναδάς, Νότιος Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία).
Οι πωλήσεις του έως τον Δεκέμβριο του 1972 είχαν υπερβεί τα 7,5 εκατομμύρια παγκοσμίως
(περιοδικό Billboard).
Οι διάδοχοι του “Venus”, “Mighty Joe” και “Never Marry a Railroad Man”, συνολικά ξεπέρασαν το
εκατομμύριο σε πωλήσεις, με το τελευταίο να σημειώνει επιτυχία σε αρκετές χώρες.
Όλες οι επόμενες κυκλοφορίες τα πήγαν καλά σε Κεντρική Ευρώπη, Ασία και Λατινική Αμερική,
αλλά όχι σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ηνωμένο Βασίλειο.
Από τις εμφανίσεις τους στην Ιαπωνία προέκυψε ο δίσκος Live in Japan (1972). Το συγκρότημα
διαλύθηκε το 1974, μετά την αποχώρηση των Van Leeuwen και Veres.
Επανενώθηκαν το 1979, αλλά το single που ηχογράφησαν δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Περιορίστηκαν
σε κάποιες εμφανίσεις το 1984, ενώ το το 1986 ηχογράφησαν τρία τραγούδια, εκ των οποίων το
ένα δεν κυκλοφόρησε.
Με την Mariska ως μοναδικό μέλος από την κλασική σύνθεση, αλλά με τον van Leeuwen στην θέση
του παραγωγού, κυκλοφόρησαν cd/single to 1994, εκτός από τις εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ.
Οι Shocking Blue προσπάθησαν να γεφυρώσουν το κενό ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και το
προοδευτικό ροκ με την μουσική τους. Σίγουρα το “Venus” αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία τους,
όμως οι δίσκοι των Shocking Blue έχουν κι άλλα διαμαντάκια στο περιεχόμενό τους. Αξίζει τον κόπο
να ακούσετε τα ”Deamon Lover”, “Blossom Lady”, “Never Marry a Railroad man”,
“Send Me a Postcard” καθώς και τα μεταγενέστερα “The Jury and the Judge” (1986) και
“Body&Soul” (1994).
Πηγη-rockmachine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου