“Conscience. That stuff can drive you nuts”
Λέει ο Terry Malloy(Marlon Brando) που καταθέτει εναντίον του συνδικάτου του στο “On The Waterfront”. Η ατάκα αυτή που λέει ο Brando είναι και το κεντρικό νόημα της ταινίας όπως και το κεντρικό νόημα της ιστορίας πίσω απ’ την ταινία. Την ταινία αυτή ο Kazan την σκηνοθέτησε το 1954 αφού είχε συμφωνήσει να καταθέσει στο House Un-American Activities Committee, έτσι έδωσε τα ονόματα πρώην συναδέλφων του μέλη του τότε κομμουνιστικού κόμματος και ο αριστερός κόσμος τον έβαλε στο μάτι. Το On the Waterfront , μεταξύ άλλων, ήταν για τον Kazan ένας τρόπος να δικαιολογήσει τον εαυτό του για την απόφαση του να καταθέσει. Σε κάποια στιγμή στην ταινία το αφεντικό του συνδικάτου Johnny Friendly ( Lee J. Cob ) φωνάζει στον Terry “You ratted on us Terry”. Σ’ αυτό το σημείο ο χαρακτήρας του Brando απαντά “I’m standing over here now. I was rattin’ on myself all these years. I didn’t’t even know it”. Εδώ αντανακλάται η πεποίθηση του Kazan ότι ο κομμουνισμός ήταν ένα κακό που έπρεπε να σταματήσει. Ειδικότερα άμα πάρει κανείς υπόψη την αυτοβιογραφία του Kazan όπου ανοίγεται σχετικά με το γεγονός ότι η ταινία κέρδισε 8 Όσκαρ. “I was tasting vegeance that night and enjoying it. On the Waterfront was my own story, every day I worked on that film, I was telling the world where I stood and my critics to go and **** themselves”.
Η ιδέα για την δημιουργία της ταινίας προέκυψε τον Απρίλιο του 1948, αφότου ο σεναριογράφος Μπαντ Σούλμπεργκ διάβασε μια σειρά άρθρων που είχαν δημοσιευτεί από την εφημερίδα The New York Sun και έριχναν φως στη διαφθορά και στα κρούσματα οργανωμένου εγκλήματος που μάστιζαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Ο συγγραφέας των εικοσιτεσσάρων αυτών άρθρων ήταν ο δημοσιογράφος Μάλκολμ Τζόνσον και η δημοσίευσή τους του εξασφάλισαν το Βραβείο Πούλιτζερ, εκείνη τη χρονιά. Ο Σούλμπεργκ σκέφτηκε ότι το θέμα, που πραγματεύονταν τα άρθρα, θα ήταν ιδανικό για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Ο Αντονι Ντι Βιντσέντζο, ο οποίος κατέδωσε στις αρχές τη σπείρα των κακοποιών του λιμανιού, ήταν το άτομο που ενέπνευσε τον Σούλμπεργκ να δημιουργήσει τον ρόλο του Τέρι Μαλόι, που αργότερα ερμηνεύτηκε από τον Μάρλον Μπράντο.
ο Μάρλον Μπράντο τιμήθηκε με το πρώτο του Όσκαρ πρω
ταγωνιστικού ρόλου. Πρέπει να ξεκινήσει κανείς εδώ από τον Μπράντο, για τον οποίο φυσικά και έχουν γραφτεί διθύραμβοι γενικά, και ειδικά για το φιλμ, και μπροστά στον οποίο κι εμείς θα υποκλιθούμε βαθιά, διόλου πρωτοτυπώντας. Ο Μπράντο σηκώνει κυριολεκτικά στην πλάτη του «Το Λιμάνι της Αγωνίας». Όχι μόνο οι ατάκες του είναι εμβληματικές, αλλά και η σωματικότητα, η ματιά, το περπάτημά του, είναι οι μάρτυρες μια ψυχοσύνθεσης απύθμενα εμπλεκόμενης σε ατέρμονα διλήμματα και βαθιά προσωπικά αδιέξοδα και πόνους. Η κλιμάκωση των συναισθημάτων του είναι μαθηματικά ακριβής, χωρίς υπόλοιπα και περισσεύματα. Συμπαρασύρει έτσι όλη την ιστορία και τεκμηριώνει τα γενόμενα. Ενώ η πρώτη επιλογή για τον ρόλο ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, τελικά Τέρι Μαλόι έγινε ο Μπράντο, ο οποίος ήταν ήδη star, αλλά εδώ πλέον η φήμη του και ως ηθοποιού απογειώθηκε. Είναι καταπληκτικός. Πέρα από εκείνον, η ταινία τιμήθηκε με ακόμη επτά βραβεία Όσκαρ, ενώ είχε μάλλον περιορισμένο budget και τα γυρίσματα διήρκεσαν μόνο για 36 μέρες.
Με πρωτόγνωρο για την εποχή και τα δεδομένα του χολιγουντιανού σινεμά της εποχής ρεαλισμό, ο Καζάν μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το μικρόκοσμο του λιμανιού του Χομπόκεν σκιαγραφώντας κάθε του λεπτομέρεια με μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, ενώ χρησιμοποίησε την υποκριτική Μέθοδο του Λι Στράσμπεργκ προκειμένου να αποσπάσει εξαιρετικές νατουραλιστικές ερμηνείες από σύσσωμο το καστ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τόσο η πρωτοεμφανιζόμενη Εβα Μαρί Σεντ, όσο και οι Ροντ Στάιγκερ, Τζέι Λι Κομπ και Ροντ Στάιγκερ ήταν υποψήφιοι για Οσκαρ στους δεύτερους ρόλους, αν και τελικά μόνο η πρώτη κατάφερε να κερδισει το χρυσό αγαλματίδιο. Κι αν το «Λεωφορείον ο Πόθος» ήταν η αποκάλυψη ενός ηφαιστειώδους υποκριτικού ταλέντου με το όνομα Μάρλον Μπράντο, το «Λιμάνι της Αγωνίας» ήταν η θριαμβευτική επιβεβαίωσή του, με μια ερμηνεία που έκτοτε αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλες τις γενιές που ακολούθησαν και χωρίς την οποία ενδεχομένως να μην υπήρχε το επερχόμενο κύμα των αντι-ηρώων που ακολούθησε (Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Αλ Πατσίνο. Ντάστιν Χόφμαν και Τζακ Νίκολσον).
Πηγη-flix-Wikipedia-K.O.P.I kinimatografiki omada panepistimioy ioanninon-Freecinema.gr
Λέει ο Terry Malloy(Marlon Brando) που καταθέτει εναντίον του συνδικάτου του στο “On The Waterfront”. Η ατάκα αυτή που λέει ο Brando είναι και το κεντρικό νόημα της ταινίας όπως και το κεντρικό νόημα της ιστορίας πίσω απ’ την ταινία. Την ταινία αυτή ο Kazan την σκηνοθέτησε το 1954 αφού είχε συμφωνήσει να καταθέσει στο House Un-American Activities Committee, έτσι έδωσε τα ονόματα πρώην συναδέλφων του μέλη του τότε κομμουνιστικού κόμματος και ο αριστερός κόσμος τον έβαλε στο μάτι. Το On the Waterfront , μεταξύ άλλων, ήταν για τον Kazan ένας τρόπος να δικαιολογήσει τον εαυτό του για την απόφαση του να καταθέσει. Σε κάποια στιγμή στην ταινία το αφεντικό του συνδικάτου Johnny Friendly ( Lee J. Cob ) φωνάζει στον Terry “You ratted on us Terry”. Σ’ αυτό το σημείο ο χαρακτήρας του Brando απαντά “I’m standing over here now. I was rattin’ on myself all these years. I didn’t’t even know it”. Εδώ αντανακλάται η πεποίθηση του Kazan ότι ο κομμουνισμός ήταν ένα κακό που έπρεπε να σταματήσει. Ειδικότερα άμα πάρει κανείς υπόψη την αυτοβιογραφία του Kazan όπου ανοίγεται σχετικά με το γεγονός ότι η ταινία κέρδισε 8 Όσκαρ. “I was tasting vegeance that night and enjoying it. On the Waterfront was my own story, every day I worked on that film, I was telling the world where I stood and my critics to go and **** themselves”.
Η ιδέα για την δημιουργία της ταινίας προέκυψε τον Απρίλιο του 1948, αφότου ο σεναριογράφος Μπαντ Σούλμπεργκ διάβασε μια σειρά άρθρων που είχαν δημοσιευτεί από την εφημερίδα The New York Sun και έριχναν φως στη διαφθορά και στα κρούσματα οργανωμένου εγκλήματος που μάστιζαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Ο συγγραφέας των εικοσιτεσσάρων αυτών άρθρων ήταν ο δημοσιογράφος Μάλκολμ Τζόνσον και η δημοσίευσή τους του εξασφάλισαν το Βραβείο Πούλιτζερ, εκείνη τη χρονιά. Ο Σούλμπεργκ σκέφτηκε ότι το θέμα, που πραγματεύονταν τα άρθρα, θα ήταν ιδανικό για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Ο Αντονι Ντι Βιντσέντζο, ο οποίος κατέδωσε στις αρχές τη σπείρα των κακοποιών του λιμανιού, ήταν το άτομο που ενέπνευσε τον Σούλμπεργκ να δημιουργήσει τον ρόλο του Τέρι Μαλόι, που αργότερα ερμηνεύτηκε από τον Μάρλον Μπράντο.
ο Μάρλον Μπράντο τιμήθηκε με το πρώτο του Όσκαρ πρω
Με πρωτόγνωρο για την εποχή και τα δεδομένα του χολιγουντιανού σινεμά της εποχής ρεαλισμό, ο Καζάν μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το μικρόκοσμο του λιμανιού του Χομπόκεν σκιαγραφώντας κάθε του λεπτομέρεια με μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, ενώ χρησιμοποίησε την υποκριτική Μέθοδο του Λι Στράσμπεργκ προκειμένου να αποσπάσει εξαιρετικές νατουραλιστικές ερμηνείες από σύσσωμο το καστ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τόσο η πρωτοεμφανιζόμενη Εβα Μαρί Σεντ, όσο και οι Ροντ Στάιγκερ, Τζέι Λι Κομπ και Ροντ Στάιγκερ ήταν υποψήφιοι για Οσκαρ στους δεύτερους ρόλους, αν και τελικά μόνο η πρώτη κατάφερε να κερδισει το χρυσό αγαλματίδιο. Κι αν το «Λεωφορείον ο Πόθος» ήταν η αποκάλυψη ενός ηφαιστειώδους υποκριτικού ταλέντου με το όνομα Μάρλον Μπράντο, το «Λιμάνι της Αγωνίας» ήταν η θριαμβευτική επιβεβαίωσή του, με μια ερμηνεία που έκτοτε αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλες τις γενιές που ακολούθησαν και χωρίς την οποία ενδεχομένως να μην υπήρχε το επερχόμενο κύμα των αντι-ηρώων που ακολούθησε (Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Αλ Πατσίνο. Ντάστιν Χόφμαν και Τζακ Νίκολσον).
Πηγη-flix-Wikipedia-K.O.P.I kinimatografiki omada panepistimioy ioanninon-Freecinema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου