Κλασική Post apocalyptic 80ίλα που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κυκλοφορήσει Ιταλία μεριά ή από την Cannon Group, με πρωταγωνιστή τον αδικοχαμένο Patrick Swayze που είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα hot όνομα μετά το DIRTY DANCING της ίδιας χρονιάς. Σκηνοθέτης για 2η φορά στην καριέρα του είναι ο Lance Hool που μπήκε στο όχημα της Cannon λίγα χρόνια πριν με το MISSING IN ACTION 2: THE BEGINNING ενώ είχε την παραγωγή σε κλασικά 80s exploitation έπη όπως 10 TO MIDNIGHT, THE EVIL THAT MEN DO και MISSING IN ACTION. Επίσημα, η ταινία είναι καταχωρημένη σαν remake του κλασικού γουέστερν SHANE (1953) με πιο φουτουριστικό ύφος, κάτι με το οποίο δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς.
Από εκεί και πέρα έχουμε μερικά στοιχεία του STEEL DAWN που ξεχωρίζουν, όπως η ωραία «ηρωική» μουσική του Brian May που είχε αποκτήσει εμπειρία στο είδος λόγω του soundtrack του στα MAD MAX και MAD MAX 2, η παρουσία του αγαπημένου Brion James σε ρόλο καλού και βέβαια η αντίστοιχη του Christopher Neame (DRACULA A.D. 1972) στο ρόλο του αντίπαλου δέους. Οι υπόλοιποι δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, με πρώτο απ’ όλους τον πολύπειρο σε ρόλους κακών Anthony Zerbe (THE OMEGA MAN), ο χαρακτήρας του οποίου είναι κλισαρισμένος και όσο αδιάφορος όσο χρειάζεται για να μην αφήσει τον έμπειρο Αμερικανό ηθοποιό να ξεδιπλώσει το ταλέντο του όπως θα ήθελε.
Οι σκηνές στα επιβλητικά τοπία της ερήμου είναι πάντως αρκετά καλογυρισμένες και φτιάχνουν επική post apocalyptic ατμόσφαιρα η οποία κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το φινάλε. Το ίδιο ισχύει για τις περισσότερες χορογραφίες μαχών που γίνονται κυρίως με σπαθιά και αιχμηρά αντικείμενα αποφεύγοντας τα μπαμ- μπουμ και τα πιστολίδια και δίνουν την αίσθηση ταινίας Σπαθιού & Μαγείας μέχρι ενός σημείου. Οι σκηνές δράσης κυμαίνονται από απλώς αποδεκτές μέχρι αρκετά καλές, αλλά προσωπικά δεν θα τις χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση εντυπωσιακές.
Η τελική μονομαχία μεταξύ Swayze και Neame είναι μάλλον το highlight του STEEL DAWN, όπως και τα 80s χτενίσματα των περισσότερων που εμφανίζονται, που παρά τις κακουχίες στην καθημερινότητά τους φαίνεται ότι πάντα βρίσκουν χρόνο για λίγη βαφή και περμανάντ στο μαλλί.
Πηγή-b-movies.gr
Από εκεί και πέρα έχουμε μερικά στοιχεία του STEEL DAWN που ξεχωρίζουν, όπως η ωραία «ηρωική» μουσική του Brian May που είχε αποκτήσει εμπειρία στο είδος λόγω του soundtrack του στα MAD MAX και MAD MAX 2, η παρουσία του αγαπημένου Brion James σε ρόλο καλού και βέβαια η αντίστοιχη του Christopher Neame (DRACULA A.D. 1972) στο ρόλο του αντίπαλου δέους. Οι υπόλοιποι δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, με πρώτο απ’ όλους τον πολύπειρο σε ρόλους κακών Anthony Zerbe (THE OMEGA MAN), ο χαρακτήρας του οποίου είναι κλισαρισμένος και όσο αδιάφορος όσο χρειάζεται για να μην αφήσει τον έμπειρο Αμερικανό ηθοποιό να ξεδιπλώσει το ταλέντο του όπως θα ήθελε.
Οι σκηνές στα επιβλητικά τοπία της ερήμου είναι πάντως αρκετά καλογυρισμένες και φτιάχνουν επική post apocalyptic ατμόσφαιρα η οποία κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το φινάλε. Το ίδιο ισχύει για τις περισσότερες χορογραφίες μαχών που γίνονται κυρίως με σπαθιά και αιχμηρά αντικείμενα αποφεύγοντας τα μπαμ- μπουμ και τα πιστολίδια και δίνουν την αίσθηση ταινίας Σπαθιού & Μαγείας μέχρι ενός σημείου. Οι σκηνές δράσης κυμαίνονται από απλώς αποδεκτές μέχρι αρκετά καλές, αλλά προσωπικά δεν θα τις χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση εντυπωσιακές.
Η τελική μονομαχία μεταξύ Swayze και Neame είναι μάλλον το highlight του STEEL DAWN, όπως και τα 80s χτενίσματα των περισσότερων που εμφανίζονται, που παρά τις κακουχίες στην καθημερινότητά τους φαίνεται ότι πάντα βρίσκουν χρόνο για λίγη βαφή και περμανάντ στο μαλλί.
Πηγή-b-movies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου