Αν δεν παινεψεις το σπιτι σου ,θα πεσει να σε πλακωσει λενε.Ετσι και εγω θα κανω μια αναδρομη στους παλιους κινηματογραφους ,μερικοι απ αυτους που κοσμουσαν την περιοχη του Ζωγραφου.Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Άδωνις
(Ελ. Βενιζέλου 33 & Καββαθά, Ζωγράφου, αρχικά θερινός και μετά διαρκούς λειτουργίας, 1000 θέσεις). Πολύ δημοφιλής κινηματογράφος, που ξεκίνησε ως καλοφτιαγμένος θερινός (1952) για να μετατραπεί σε διαρκούς λειτουργίας μια δεκαετία περίπου αργότερα. Η νέα αίθουσα, με συρόμενη οροφή και πλευρικά παράθυρα, δεν ξέφευγε από ένα τυπικό μεγάλο συνοικιακό κινηματογράφο. Πολύ απλή, βαμμένη σε απαλό πράσινο χρώμα, χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία. Τα καθίσματα της πλατείας είχαν μεταλλικό σκελετό και κόκκινα κοτλέ μαξιλάρια. Στον ίδιο σκελετό τα μαξιλάρια αφαιρούνταν και τοποθετούνταν καλοκαιρινά καθίσματα με πλαστικές λωρίδες. Στον εξώστη, πάλι καθίσματα με μεταλλικό σκελετό αλλά εντελώς ξύλινα, καλυμμένα από φύλλο φορμάικας. Λειτούργησε μέχρι το 1978, οπότε κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε πολυκατοικία. Άιφελ
(Σπηλιωτοπούλου 9 & Αγ. Λαύρας, Γουδί, χειμερινός και θερινός, 350 θέσεις). Ο Άιφελ ήταν ένας πολύ καλοσχεδιασμένος κινηματογράφος, σε αυτόνομο κτίριο. Ήταν χειμερινός και διέθετε θερινό στην ταράτσα. Η αίθουσα του χειμερινού –ελαφρώς ημιυπόγεια– είχε και εξώστη και ήταν αρκετά εντυπωσιακή, παίζοντας με την αντίθεση των κατάλευκων τοίχων και των βυσσινί διακοσμητικών φατνωμάτων καθώς και των επίσης βυσσινί καθισμάτων. Ιδιαίτερο ήταν και το κυματιστό μέτωπο του εξώστη, ενώ η πλατεία ανηφόριζε αισθητά προς την οθόνη. Είχε συμμαζεμένες διαστάσεις αλλά δεν θα τον χαρακτηρίζαμε μικρό. Λίγα χρόνια αργότερα, ο θερινός σταμάτησε να λειτουργεί και στη θέση του... συμπληρώθηκε πολυκατοικία. Έτσι έμεινε μόνο ο χειμερινός, που και αυτός όμως δεν άντεξε για πολλά χρόνια. Μετατράπηκε σε ιδιωτικό γυμναστήριο. Λειτούργησε 1968-1988 και η μορφή του είναι ακόμα ευδιάκριτη στο ισόγειο της πολυκατοικίας
Aλέκα(3ηςΟρεινής Ταξιαρχίας 15 & Μπισκίνη, Ζωγράφου, χειμερινός και θερινός, 600 θέσεις). Η Αλέκα ήταν αυτό που θα λέγαμε «συνοικιακός» κινηματογράφος με τα όλα του. Μια άγουστη ημιυπόγεια αίθουσα σε αυτόνομο κτίριο, με θερινό στην ταράτσα, ο οποίος θερινός μάλιστα έχει τον αντίθετο προσανατολισμό από το χειμερινό και ξεχωριστή είσοδο στο γωνιακό δρόμο. Και χώρια το όνομα. Να είναι το κάρμα; Οι μεγάλοι κινηματογράφοι στου Ζωγράφου χάθηκαν και έμεινε μόνη και παραπαίουσα η Αλέκα, αλλά για καλή της τύχη την ανέλαβε ο δήμος (το 2000) ο οποίος έκανε μια πολύ καλή ανακαίνιση και, ω του θαύματος, η Αλέκα μεταλλάχθηκε σε μια πολύ ευχάριστη αίθουσα και μοναδική πια στην περιοχή.
Η Αλέκα μετά το λίφτινγκ.
Αν εξαιρέσουμε τις διαστάσεις, δημιουργήθηκε μια ουσιαστικά νέα αίθουσα με πολύ καλές εγκαταστάσεις. Όμως οι πολυπληθέστατοι κάτοικοι του Ζωγράφου –και των όμορων περιοχών, Ιλίσια και Γουδί– που ποτέ δεν γέμιζαν τους κινηματογράφους τους, έμειναν ασυγκίνητοι και από την ανανεωμένη Αλέκα. Η οποία ταλαντεύτηκε μεταξύ επιχειρηματιών και δημοτικής διεύθυνσης, έφερνε ταινίες 1ης
προβολής και το μετάνιωνε επιστρέφοντας στις επαναλήψεις, έκλεινε (2011, 2012), άνοιγε ξανά (2013) και γενικά αγνοείται η τύχη της. Τουλάχιστον διασώθηκε εξωραϊσμένη μια κινηματογραφική αίθουσα στου Ζωγράφου. Στην πρώτη περίοδο της ιστορίας της η Αλέκα ξεκίνησε το 1968 και έφτασε προς το τέλος της δεκαετίας 1990. Η διάρκεια της δεύτερης είναι απρόβλεπτη. Άλεξ
(Παπαδιαμαντοπούλου 57, Ιλίσια, χειμερινός, 920 θέσεις). Ας σταθούμε λίγο ιδιαίτερα στο χειμερινό Άλεξ, όχι μόνο γιατί ήταν ένας όμορφος κινηματογράφος αλλά και γιατί εδώ θα συναντήσουμε όλη τη χαρακτηριστική τυπολογία (και ψυχολογία…) των κινηματογράφων της εποχής. Ο Άλεξ εγκαινιάστηκε το 1961, δημιουργημένος ακριβώς αριστερά από τον προϋπάρχοντα θερινό Άλεξ.* Κατέλαβε ένα μεγάλο οικόπεδο με πρόσοψη στην Παπαδιαμαντοπούλου και πίσω πλευρά στην οδό Πόντου, Αριστερά και δεξιά της εισόδου υπήρχαν (και παραμένουν) μικρά καταστήματα ενώ δυο κολόνες ντυμένες με γαλάζιες ψηφίδες έδιναν τη διακοσμητική άποψη των σίξτις. Οι ψηφίδες έφυγαν, οι κολόνες βέβαια έμειναν. Κάτω από τη μικρή στοά της εισόδου και κολλητά με την είσοδο βρίσκονταν τα δύο –για λόγους συμμετρίας που άρεσε κάποτε– ταμεία, φυσικά το ένα λειτουργούσε. Ωστόσο, παρά το μέγεθος του οικοπέδου, χώροι υποδοχής δεν υπήρχαν. Γιατί τότε ακόμα το κοινό δεν συνήθιζε να περιμένει την έναρξη του έργου και να καταναλώνει στο μπαρ. Έμπαινες λοιπόν σχεδόν αμέσως στην αίθουσα, ενώ δυο σκάλες αριστερά και δεξιά οδηγούσαν στον εξώστη.
Ένα σούπερ μάρκετ ακόμα… που τουλάχιστον διατηρεί κάτι από το παρελθόν.
Η μεγάλη αίθουσα ήταν πραγματικά ωραία και αντιπροσωπευτική της καλής αισθητικής (όταν υπήρχε…) της εποχής. Οι γαλάζιοι τοίχοι είχαν ηχοαπορροφητικό επίχρισμα και πολύ λεπτές οριζόντιες μεταλλικές ραβδώσεις. Η μοντέρνα οθόνη, χωρίς αυλαία, έδινε την εντύπωση της αιωρούμενης και πίσω από το περίτεχνο γύψινο πλαίσιό της υπήρχε κρυφός φωτισμός.
(Ελ. Βενιζέλου 33 & Καββαθά, Ζωγράφου, αρχικά θερινός και μετά διαρκούς λειτουργίας, 1000 θέσεις). Πολύ δημοφιλής κινηματογράφος, που ξεκίνησε ως καλοφτιαγμένος θερινός (1952) για να μετατραπεί σε διαρκούς λειτουργίας μια δεκαετία περίπου αργότερα. Η νέα αίθουσα, με συρόμενη οροφή και πλευρικά παράθυρα, δεν ξέφευγε από ένα τυπικό μεγάλο συνοικιακό κινηματογράφο. Πολύ απλή, βαμμένη σε απαλό πράσινο χρώμα, χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία. Τα καθίσματα της πλατείας είχαν μεταλλικό σκελετό και κόκκινα κοτλέ μαξιλάρια. Στον ίδιο σκελετό τα μαξιλάρια αφαιρούνταν και τοποθετούνταν καλοκαιρινά καθίσματα με πλαστικές λωρίδες. Στον εξώστη, πάλι καθίσματα με μεταλλικό σκελετό αλλά εντελώς ξύλινα, καλυμμένα από φύλλο φορμάικας. Λειτούργησε μέχρι το 1978, οπότε κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε πολυκατοικία. Άιφελ
(Σπηλιωτοπούλου 9 & Αγ. Λαύρας, Γουδί, χειμερινός και θερινός, 350 θέσεις). Ο Άιφελ ήταν ένας πολύ καλοσχεδιασμένος κινηματογράφος, σε αυτόνομο κτίριο. Ήταν χειμερινός και διέθετε θερινό στην ταράτσα. Η αίθουσα του χειμερινού –ελαφρώς ημιυπόγεια– είχε και εξώστη και ήταν αρκετά εντυπωσιακή, παίζοντας με την αντίθεση των κατάλευκων τοίχων και των βυσσινί διακοσμητικών φατνωμάτων καθώς και των επίσης βυσσινί καθισμάτων. Ιδιαίτερο ήταν και το κυματιστό μέτωπο του εξώστη, ενώ η πλατεία ανηφόριζε αισθητά προς την οθόνη. Είχε συμμαζεμένες διαστάσεις αλλά δεν θα τον χαρακτηρίζαμε μικρό. Λίγα χρόνια αργότερα, ο θερινός σταμάτησε να λειτουργεί και στη θέση του... συμπληρώθηκε πολυκατοικία. Έτσι έμεινε μόνο ο χειμερινός, που και αυτός όμως δεν άντεξε για πολλά χρόνια. Μετατράπηκε σε ιδιωτικό γυμναστήριο. Λειτούργησε 1968-1988 και η μορφή του είναι ακόμα ευδιάκριτη στο ισόγειο της πολυκατοικίας
Aλέκα(3ηςΟρεινής Ταξιαρχίας 15 & Μπισκίνη, Ζωγράφου, χειμερινός και θερινός, 600 θέσεις). Η Αλέκα ήταν αυτό που θα λέγαμε «συνοικιακός» κινηματογράφος με τα όλα του. Μια άγουστη ημιυπόγεια αίθουσα σε αυτόνομο κτίριο, με θερινό στην ταράτσα, ο οποίος θερινός μάλιστα έχει τον αντίθετο προσανατολισμό από το χειμερινό και ξεχωριστή είσοδο στο γωνιακό δρόμο. Και χώρια το όνομα. Να είναι το κάρμα; Οι μεγάλοι κινηματογράφοι στου Ζωγράφου χάθηκαν και έμεινε μόνη και παραπαίουσα η Αλέκα, αλλά για καλή της τύχη την ανέλαβε ο δήμος (το 2000) ο οποίος έκανε μια πολύ καλή ανακαίνιση και, ω του θαύματος, η Αλέκα μεταλλάχθηκε σε μια πολύ ευχάριστη αίθουσα και μοναδική πια στην περιοχή.
Η Αλέκα μετά το λίφτινγκ.
Αν εξαιρέσουμε τις διαστάσεις, δημιουργήθηκε μια ουσιαστικά νέα αίθουσα με πολύ καλές εγκαταστάσεις. Όμως οι πολυπληθέστατοι κάτοικοι του Ζωγράφου –και των όμορων περιοχών, Ιλίσια και Γουδί– που ποτέ δεν γέμιζαν τους κινηματογράφους τους, έμειναν ασυγκίνητοι και από την ανανεωμένη Αλέκα. Η οποία ταλαντεύτηκε μεταξύ επιχειρηματιών και δημοτικής διεύθυνσης, έφερνε ταινίες 1ης
προβολής και το μετάνιωνε επιστρέφοντας στις επαναλήψεις, έκλεινε (2011, 2012), άνοιγε ξανά (2013) και γενικά αγνοείται η τύχη της. Τουλάχιστον διασώθηκε εξωραϊσμένη μια κινηματογραφική αίθουσα στου Ζωγράφου. Στην πρώτη περίοδο της ιστορίας της η Αλέκα ξεκίνησε το 1968 και έφτασε προς το τέλος της δεκαετίας 1990. Η διάρκεια της δεύτερης είναι απρόβλεπτη. Άλεξ
(Παπαδιαμαντοπούλου 57, Ιλίσια, χειμερινός, 920 θέσεις). Ας σταθούμε λίγο ιδιαίτερα στο χειμερινό Άλεξ, όχι μόνο γιατί ήταν ένας όμορφος κινηματογράφος αλλά και γιατί εδώ θα συναντήσουμε όλη τη χαρακτηριστική τυπολογία (και ψυχολογία…) των κινηματογράφων της εποχής. Ο Άλεξ εγκαινιάστηκε το 1961, δημιουργημένος ακριβώς αριστερά από τον προϋπάρχοντα θερινό Άλεξ.* Κατέλαβε ένα μεγάλο οικόπεδο με πρόσοψη στην Παπαδιαμαντοπούλου και πίσω πλευρά στην οδό Πόντου, Αριστερά και δεξιά της εισόδου υπήρχαν (και παραμένουν) μικρά καταστήματα ενώ δυο κολόνες ντυμένες με γαλάζιες ψηφίδες έδιναν τη διακοσμητική άποψη των σίξτις. Οι ψηφίδες έφυγαν, οι κολόνες βέβαια έμειναν. Κάτω από τη μικρή στοά της εισόδου και κολλητά με την είσοδο βρίσκονταν τα δύο –για λόγους συμμετρίας που άρεσε κάποτε– ταμεία, φυσικά το ένα λειτουργούσε. Ωστόσο, παρά το μέγεθος του οικοπέδου, χώροι υποδοχής δεν υπήρχαν. Γιατί τότε ακόμα το κοινό δεν συνήθιζε να περιμένει την έναρξη του έργου και να καταναλώνει στο μπαρ. Έμπαινες λοιπόν σχεδόν αμέσως στην αίθουσα, ενώ δυο σκάλες αριστερά και δεξιά οδηγούσαν στον εξώστη.
Ένα σούπερ μάρκετ ακόμα… που τουλάχιστον διατηρεί κάτι από το παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου