Αν και «Ο τελευταίος πειρασμός» έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1988, χρειάστηκε να περάσουν 16 ολόκληρα χρόνια για να προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση. Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή του Χριστού και η πορεία του στη ζωή καθώς αντιμετωπίζει τους διάφορους πειρασμούς που αντιμετωπίζουν οι κοινοί ανθρώποι.Τότε έγινε πολύς λόγος. Υπήρξε και αντίδραση από πλευράς Εκκλησίας και διαφόρων Χριστιανών.Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε το πιο πολύκροτο ίσως βιβλίο του το 1954. Ο Τελευταίος Πειρασμός, πριν καν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την Εκκλησία, που ζητούσε από το ελληνικό κράτος να απαγορεύσει τα βιβλία του συγγραφέα, που βρέθηκε ένα βήμα πριν τον αφορισμό.Ήταν τότε, το 1988, που ο Martin Scorsese αποφάσισε να μεταφέρει στο σινεμά τον Τελευταίο Πειρασμό, σε μια ταινία Οσκαρικών προδιαγραφών. H Barbara Hershey δανείζει στον Martin Scorsese το ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη προκειμένου να τον πείσει να γυρίσει την ταινία. Ο Scorsese με την σειρά του προσπαθεί να πείσει την Universal να αναλάβει την ταινία και το studio δέχεται, με τον όρο αμέσως μετά ο σκηνοθέτης να γυρίσει μια εμπορική ταινία (ήταν το Cape Fear). O Paul Schrader (Taxi Driver, Raging Bull, American Gigolo) αναλαμβάνει να διασκευάσει σεναριακά το βιβλίο, ο Ed Harris αντικαθίσταται απο τον Willem Daffoe στον ρόλο του Ιησού και η Barbara Hershey στον ρόλο της Μαγδαληνής. Ο Jeff Bridges ως λάτρης του βιβλίου εκλιπαρεί για τον ρόλο του Ιούδα αλλά ο ρόλος πάει στον Harvey Keitel. Οι αντιδράσεις σε αυτή την περίπτωση ήταν διεθνείς και ξεκίνησαν πριν ακόμα αρχίσουν τα γυρίσματα της ταινίας. Ποιος ήταν ο Scorsese και ο Kαζαντζάκης που θα μιλούσαν για ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού; Που θα αμφισβητούσαν την Ανάσταση;
Ακριβώς εκεί ήταν και το σημείο, που έγινε αιτία όλου αυτού του πανικού.
Ωραία τέλος, «ντύνει» το φιλμ η μουσική του Peter Gabriel, με τις ανάλογες εκφράσεις των συναισθημάτων της κάθε σκηνής. Μόνο για το διαφορετικό της προσέγγισης και της παρουσίασης του Χριστού απλώς, ως ιστορικού προσώπου, αξίζει κανείς να παρακολουθήσει την ταινία αυτή.
Ακριβώς εκεί ήταν και το σημείο, που έγινε αιτία όλου αυτού του πανικού.
Ωραία τέλος, «ντύνει» το φιλμ η μουσική του Peter Gabriel, με τις ανάλογες εκφράσεις των συναισθημάτων της κάθε σκηνής. Μόνο για το διαφορετικό της προσέγγισης και της παρουσίασης του Χριστού απλώς, ως ιστορικού προσώπου, αξίζει κανείς να παρακολουθήσει την ταινία αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου