Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε.Μια πρώτη γνωριμία με αγαπημένους κινηματογράφους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν υπάρχουν σήμερα«Η κινηματογραφική κίνηση στην Ελλάδα ανθίζει μετά τον πόλεμο, στη δεκαετία του 50. Ήδη, από πριν, και από πολύ πιο πριν, οι μεγάλοι κινηματογράφοι του κέντρου είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Υπήρχαν το Σπλέντιτ (Έσπερος), το Πάνθεον, το Μοντιάλ, το Ιντεάλ, το Αττικόν, το Ούφα (Κυβέλης). Λίγο πριν τον πόλεμο, νέες μεγαλειώδεις αφίξεις: Κρόνος (Κοτοπούλη), Τιτάνια, Ορφεύς, Παλλάς, Ρεξ, Βρετάνια. Τα μεγάλα -από κάθε άποψη- σινεμά της Αθήνας. Και αμέσως μετά, Σταρ, Άστορ, Μαξίμ, Άστυ…
»Σε λίγες συνοικίες, αραιοκατοικημένες το ’50, υπάρχουν μικρά, ταπεινά σινεμά. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε τόσος κόσμος για να γεμίσει μεγάλες αίθουσες, αλλά και οι κάτοικοι των συνοικιών προτιμούσαν τη μεγαλοπρέπεια του Κέντρου. Υπάρχουν όμως η Αθηναΐς στη Δάφνη, η Ατθίς στην Πατησίων, ο Άρης στην Αχαρνών, ο Αστήρ και ο Κρόνος στη Νέα Ιωνία, η Γκρέκα στο Νέο Φάληρο, η Γρανάδα στην Αλεξάνδρας, το Ετουάλ και το Κρυστάλ στην Καλλιθέα, το Ηρώδειον στη Νέα Χαλκηδόνα, ο Θησεύς στα Πετράλωνα, ο Κόσμος στους Αγίους Ασωμάτους, το Μον Σινέ στην άκρη του Βύρωνα, η Ντάλια στο Αιγάλεω, η Παλλάς στο Παγκράτι, το Πανελλήνιον στο Κουκάκι, το Σπόρτινγκ στη Νέα Σμύρνη. Το Κάπιτολ, η Παλλάς, το Σπλέντιτ, το Χάι Λάιφ - τα εξαίσια του Πειραιά, πριν την επέλαση των Τερψιθέα και Ολύμπιον. Και άλλα, ονόματα παλιά κι αγαπημένα.
»Σιγά-σιγά, χτίζονται καινούργια. Οι συνοικίες αναπτύσσονται και αποκτούν τη δική τους ζωντάνια. Τα Πατήσια και οι Αμπελόκηποι καθορίζουν τη νέα Αθήνα και αποκτούν νέες αίθουσες, μεγάλες και σύγχρονες, που ξεκινούν με τόλμη στην πρώτη προβολή· αποκλειστικό προνόμιο, ως τότε, των κινηματογράφων του κέντρου. Κατά σειράν Ράδιο Σίτυ, Ελληνίς, Άττικα, Άντζελα, Άστρον, Ιλίσια. Αίθουσες με μοναδική λαμπρότητα, που θα άξιζε να μείνουν ως κειμήλια ενός νέου πολιτισμού. Τέλος πάντων…
»Η ανάπτυξη των συνοικιών τις ανακηρύσσει αυτοδύναμες και παίρνει κόσμο από το Kέντρο. Οι μεγαλόπρεποι κινηματογράφοι του κέντρου αρχίζουν να δείχνουν παλιοί· μένουν και αφρόντιστοι. Μαζεύουν πια το κοινό που κατεβαίνει για δουλειές στο κέντρο και με την ευκαιρία, μπαίνει και σε κάποιο σινεμά. Λιγοστεύει όμως το κοινό που ερχόταν ως επί τούτου, να κάνει τη βόλτα του, να χαζέψει τις φωτισμένες βιτρίνες της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και να γευθεί τις ψησταριές της Ομονοίας.
»Κάπου στη δεκαετία του ’60 –χρυσή εποχή– οι κινηματογράφοι χωρίζονται σε κατηγορίες. Υπάρχουν οι παλιοί κεντρικοί, στην Ομόνοια και στα κάτω της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, που συγκεντρώνουν πιο ευρύ κοινό. Και αυτοί, διαμορφώνουν ανάλογα την προσωπικότητά τους. Οι «μεγάλοι» φέρνουν σχετικά καλές εμπορικές ταινίες, οι «μικροί» τις πιο δεύτερες. Ορισμένοι στοχεύουν κατευθείαν στο αντρικό κοινό που περιφέρεται στο κέντρο, με ταινίες πιο δυναμικές: πολεμικές (οι αναμνήσεις διατηρούνται νωπές), αστυνομικές, γουέστερν, (ψευδο)ιστορικές και περιπετειώδεις εν γένει. Από την οδό Κοραή και πάνω, το τοπίο γίνεται πιο κοσμικό. Εδώ προβάλλονται αισθηματικές, κοινωνικές, ανάλαφρες κωμωδίες, μουσικές».
»Σε λίγες συνοικίες, αραιοκατοικημένες το ’50, υπάρχουν μικρά, ταπεινά σινεμά. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε τόσος κόσμος για να γεμίσει μεγάλες αίθουσες, αλλά και οι κάτοικοι των συνοικιών προτιμούσαν τη μεγαλοπρέπεια του Κέντρου. Υπάρχουν όμως η Αθηναΐς στη Δάφνη, η Ατθίς στην Πατησίων, ο Άρης στην Αχαρνών, ο Αστήρ και ο Κρόνος στη Νέα Ιωνία, η Γκρέκα στο Νέο Φάληρο, η Γρανάδα στην Αλεξάνδρας, το Ετουάλ και το Κρυστάλ στην Καλλιθέα, το Ηρώδειον στη Νέα Χαλκηδόνα, ο Θησεύς στα Πετράλωνα, ο Κόσμος στους Αγίους Ασωμάτους, το Μον Σινέ στην άκρη του Βύρωνα, η Ντάλια στο Αιγάλεω, η Παλλάς στο Παγκράτι, το Πανελλήνιον στο Κουκάκι, το Σπόρτινγκ στη Νέα Σμύρνη. Το Κάπιτολ, η Παλλάς, το Σπλέντιτ, το Χάι Λάιφ - τα εξαίσια του Πειραιά, πριν την επέλαση των Τερψιθέα και Ολύμπιον. Και άλλα, ονόματα παλιά κι αγαπημένα.
»Σιγά-σιγά, χτίζονται καινούργια. Οι συνοικίες αναπτύσσονται και αποκτούν τη δική τους ζωντάνια. Τα Πατήσια και οι Αμπελόκηποι καθορίζουν τη νέα Αθήνα και αποκτούν νέες αίθουσες, μεγάλες και σύγχρονες, που ξεκινούν με τόλμη στην πρώτη προβολή· αποκλειστικό προνόμιο, ως τότε, των κινηματογράφων του κέντρου. Κατά σειράν Ράδιο Σίτυ, Ελληνίς, Άττικα, Άντζελα, Άστρον, Ιλίσια. Αίθουσες με μοναδική λαμπρότητα, που θα άξιζε να μείνουν ως κειμήλια ενός νέου πολιτισμού. Τέλος πάντων…
»Η ανάπτυξη των συνοικιών τις ανακηρύσσει αυτοδύναμες και παίρνει κόσμο από το Kέντρο. Οι μεγαλόπρεποι κινηματογράφοι του κέντρου αρχίζουν να δείχνουν παλιοί· μένουν και αφρόντιστοι. Μαζεύουν πια το κοινό που κατεβαίνει για δουλειές στο κέντρο και με την ευκαιρία, μπαίνει και σε κάποιο σινεμά. Λιγοστεύει όμως το κοινό που ερχόταν ως επί τούτου, να κάνει τη βόλτα του, να χαζέψει τις φωτισμένες βιτρίνες της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και να γευθεί τις ψησταριές της Ομονοίας.
»Κάπου στη δεκαετία του ’60 –χρυσή εποχή– οι κινηματογράφοι χωρίζονται σε κατηγορίες. Υπάρχουν οι παλιοί κεντρικοί, στην Ομόνοια και στα κάτω της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, που συγκεντρώνουν πιο ευρύ κοινό. Και αυτοί, διαμορφώνουν ανάλογα την προσωπικότητά τους. Οι «μεγάλοι» φέρνουν σχετικά καλές εμπορικές ταινίες, οι «μικροί» τις πιο δεύτερες. Ορισμένοι στοχεύουν κατευθείαν στο αντρικό κοινό που περιφέρεται στο κέντρο, με ταινίες πιο δυναμικές: πολεμικές (οι αναμνήσεις διατηρούνται νωπές), αστυνομικές, γουέστερν, (ψευδο)ιστορικές και περιπετειώδεις εν γένει. Από την οδό Κοραή και πάνω, το τοπίο γίνεται πιο κοσμικό. Εδώ προβάλλονται αισθηματικές, κοινωνικές, ανάλαφρες κωμωδίες, μουσικές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου