Στο «Κάποτε στην Αμερική» ο θεός του σινεμά έβαλε το χέρι του και συναντήθηκαν μερικοί από τους σημαντικότερους συντελεστές της έβδομης τέχνης και το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους θα απολαμβάνουν και θα θαυμάζουν πολλές γενιές φίλων του κινηματογράφου.Το έπος του Σέρτζιο Λεόνε Κάποτε Στην Αμερική, το οποίο σχεδίαζε 10 χρόνια, αντικατοπτρίζει 50 χρόνια της ιστορίας του υποκόσμου της Νέας Υόρκης και μας προσφέρει δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αλλά και του καστ που τους πλαισιώνει. Οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζέιμς Γούντς υποδύονται τους γκάνγκστερ στο Ιστ Σάιντ των οποίων η συνεργασία τυλίγεται από θανάτους και μυστήριο. H ταινία αποτελεί την οπερετική κινηματογράφηση του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Harry Grey, The Hoods, του οποίου τα δικαιώματα με κόπο εξασφάλισε ο σκηνοθέτης. Την ευθύνη της σεναριακής διασκευής ανέλαβε μία ομάδα σεναριογράφων, πάντα κάτω από το άγρυπνο μάτι και τις υποδείξεις του Leone. Η υπόθεση αφορά στο χρονικό της φιλίας 4 εβραίων γκάνγκστερ που διέπρεψαν την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στη πόλη της Νέας Υόρκης. Η κάμερα του Leone ακολουθεί τους φίλους από την εποχή της αθωότητάς τους, όταν ήταν πιτσιρικάδες μικροαπατεώνες και έδιναν όρκους αιώνιας πίστης στην εποχή που εξελίσσονται σε στυγνοί εγκληματίες και ρίχνει μία σκωπτική ματιά στην ώριμη κατάληξη τους ενός . 4 ώρες ενός σκληρού οδοιπορικού στον χρόνο. Η ταινία είναι μοναδική από κάθε άποψη, το μοντάζ της είναι δουλειά δεξιοτέχνη, η φωτογραφία είναι εξαίρετη και η μουσική επένδυση του Morricone που γεμίζει τις παύσεις είναι μαγική δημιουργώντας μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα. Η Warner Bros πετσόκοψε το φιλμ, λόγω της τετράωρης διάρκειας του, προκειμένου ο μέσος Αμερικανός θεατής να μην ζοριστεί και πολύ, γεγονός που κατέστησε ανακόλουθα τα flashbacks, έπληξε την αφηγηματική ροή και καταδίκασε την ταινία σε εμπορική αποτυχία. Οι κριτικοί δε, φαίνεται ότι δεν μπόρεσαν ξαφνικά να δεχτούν τον κλασικισμό του Leone πάνω που είχαν χωνέψει τον ιδιότυπο μανιερισμό του στα «σπαγγέτι γουέστερν». Η καταλυτική επέμβαση της εταιρίας στην ταινία λέγεται, ότι υπήρξε σφοδρό πλήγμα στην εύθραυστη υγεία του σκηνοθέτη που απεβίωσε λίγο αργότερα. Όποιος έχει δει όμως την «πραγματική» έκδοση της, έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει ένα ελεγειακό και νοσταλγικό δράμα που ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη γκανγκστερική ταινία της δεκαετίας του 80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου