Πέρα από τις κωμικές ταινίες, ο Blake Edwards ασχολήθηκε και με μερικά «σοβαρά» πρότζεκτ. Ειδικότερα τη χρονιά του 1962 παρουσίασε δύο διαφορετικές ταινίες συγκριτικά με την ως τότε φιλμογραφία του. Η πρώτη ήταν η κορυφαία δραματική ταινία για τον αλκοολισμό "Days of Wine and Roses" και η δεύτερη το αστυνομικό θρίλερ με τίτλο Experiment in Terror. Μια ταινία στην οποία η πρωταγωνίστρια Lee Remick παίρνει την τρομάρα της ζωής της από έναν άγνωστο τύπο· της την πέφτει μέσα στο ίδιο της το σπίτι και την απειλεί με τη ζωή της αν δεν ληστέψει η ίδια την τράπεζα που δουλεύει.10 λόγοι για να μην χάσετε το Επιχείρηση “Τρόμος” είναι:
1. Γιατί η ταινία είναι ένα δοκίμιο πάνω στη σχέση αγγίγματος-βλέμματος-επιθυμίας.
2. Γιατί είναι ένα υπέροχο μεταμοντέρνο νουάρ που μιλάει κατ’ουσίαν για την αδυναμία σύμπτωσης (ντεκαλάζ) .
3. Γιατί ένα σχετικά τυποποιημένο σενάριο μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο αφηγηματικό όχημα που κάνει απρόσμενες στάσεις και ξαφνικές επιταχύνσεις.
4. Για την καλύτερη ίσως ερμηνεία του Γκλεν Φορντ, χαμηλότονη, ελλειπτική, και με εύγλωττες σιωπές.
5. Για την ερμηνεία της Λι Ρέμικ, που συνδυάζει τη σεμνή με την αιλουροειδή γυναίκα
6. Για τον φανταστικό ρόλο του Ρος Μάρτιν ως σαδιστή εγκληματία.
7. Για την εξαιρετική μινιμαλιστική μουσική επένδυση του Χένρι Μαντσίνι, που δε συνοδεύει απλά τα γεγονότα αλλά τα σχολιάζει.
8. Για την εκπληκτική φωτογραφία του Φίλιπ Λάθροπ, όπου οι τεφρόχρωμοι τόνοι σκεπάζουν ως σκιές τα πάντα, καθορίζοντας και τα σκοτεινά αδιέξοδα.
9. Για το μοντάζ του Πάτρικ ΜακΚόρμακ, που, σε μια ταινία μεγάλης διάρκειας, καταφέρνει και συνδυάζει ομαλά τις εξελίξεις.
10. Για το τέλος της, που πέρασε στην ιστορία του σινεμά, γιατί συνδυάζει το μεγάλο θέαμα, την ανωνυμία, το τέλος του σόου, και πιθανά τη δημιουργία μιας νέας ποιοτικής κατάστασης.
1. Γιατί η ταινία είναι ένα δοκίμιο πάνω στη σχέση αγγίγματος-βλέμματος-επιθυμίας.
2. Γιατί είναι ένα υπέροχο μεταμοντέρνο νουάρ που μιλάει κατ’ουσίαν για την αδυναμία σύμπτωσης (ντεκαλάζ) .
3. Γιατί ένα σχετικά τυποποιημένο σενάριο μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο αφηγηματικό όχημα που κάνει απρόσμενες στάσεις και ξαφνικές επιταχύνσεις.
4. Για την καλύτερη ίσως ερμηνεία του Γκλεν Φορντ, χαμηλότονη, ελλειπτική, και με εύγλωττες σιωπές.
5. Για την ερμηνεία της Λι Ρέμικ, που συνδυάζει τη σεμνή με την αιλουροειδή γυναίκα
6. Για τον φανταστικό ρόλο του Ρος Μάρτιν ως σαδιστή εγκληματία.
7. Για την εξαιρετική μινιμαλιστική μουσική επένδυση του Χένρι Μαντσίνι, που δε συνοδεύει απλά τα γεγονότα αλλά τα σχολιάζει.
8. Για την εκπληκτική φωτογραφία του Φίλιπ Λάθροπ, όπου οι τεφρόχρωμοι τόνοι σκεπάζουν ως σκιές τα πάντα, καθορίζοντας και τα σκοτεινά αδιέξοδα.
9. Για το μοντάζ του Πάτρικ ΜακΚόρμακ, που, σε μια ταινία μεγάλης διάρκειας, καταφέρνει και συνδυάζει ομαλά τις εξελίξεις.
10. Για το τέλος της, που πέρασε στην ιστορία του σινεμά, γιατί συνδυάζει το μεγάλο θέαμα, την ανωνυμία, το τέλος του σόου, και πιθανά τη δημιουργία μιας νέας ποιοτικής κατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου