Μου άλλαξε την ζωή, δεν τίθεται θέμα περί αυτού. Περπατούσα στο λύκειο με αυτό το άλμπουμ αγκαλιά.Έπαιζα ήδη κιθάρα λίγα χρόνια νωρίτερα, αλλά όταν άκουσα τον Hendrix, φαινόταν πολύ πιο μπροστά από οτιδήποτε άλλο είχα ακούσει εκείνη την εποχή.Η χρήση των εφέ του, οι συνθέσεις του, η φρασεολογία του, ο τύπος ήταν μοναδικός.
Led Zeppelin – Led Zeppelin (1968)
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που είδα την πρώτη συναυλία των Led Zeppelin στην Νέα Υόρκη. Άνοιγαν για τους Iron Butterfly στο Fillmore East.Ήταν μία από αυτές τις νύχτες για τις οποίες ακούς ιστορίες: οι Zeppelin έκαναν το σετ τους και γκρέμισαν το μέρος. Οι Iron Butterfly έπρεπε να μπουν μετά, το μισό κοινό είχε φύγει.
The Who – My Generation (1965)
Τι υπέροχος δίσκος. Φανταστικά τραγούδια. Ο Pete Townshend δεν ήταν κάποιος φοβερός βασικός κιθαρίστας, αλλά ήξερε πώς να λειτουργεί τις χορδές.Έμαθα πολλά για τις συγχορδίες μελετώντας τραγούδια των Who.
Cream – Fresh Cream (1966)
Με αυτόν τον δίσκο ανακάλυψα τον Clapton. Βασικά, είδα τους Cream.Ήμουν στην πρώτη εμφάνισή τους στην Νέα Υόρκη όταν άνοιγαν για τον Mitch Ryderκαι τους Detroit Wheels.Δεν είχα ιδέα για το τι θα έβλεπα αλλά ξετρελάθηκα. Τώρα που το σκέφτομαι, έπαιζαν και οι Who την ίδια μέρα. Φοβερές εποχές.
The Rolling Stones – Satisfaction (1965)
Είναι μάχη ανάμεσα στους Beatles και τους Stones, τους αγαπώ και τους δύο, αλλά προτιμώ τους Stones επειδή ήταν τα κακά παιδιά. Είναι δύσκολο να επιλέξω ένα άλμπουμ, οπότε θα πάω με το πρώτο τραγούδι τους το οποίο με εξέπληξε, το ‘Satisfaction’.Θυμάμαι να περπατώ στο Bronx και να το ακούω στο ράδιο. Ήταν εκπληκτική εποχή. Φαινόταν λες και το τραγούδι ήταν παντού. Θα το άκουγες από τα παράθυρο, από το ράδιο αμαξιών που περνούσαν. Δεν μπορούσες να ξεφύγεις από το ‘Satisfaction’ το καλοκαίρι του ’65.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου