Η «Στέλλα» του σινεμά και η Μελίνα της Ελλάδας. Με ταινίες - ορόσημα στη φιλμογραφία της από την δεκαετία του ’60 (όπως το «Ποτέ την Κυριακή» και τη «Φαίδρα»), αλλά και κάποιες λιγότερο προβεβλημένες ( όπως «Η Βασίλισσα του Σικάγο», «Η Δοκιμή»), η Μελίνα Μερκούρη είχε δημιουργικό καλλιτεχνικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό παρόν για δεκαετίες. Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της Λευτεριάς» και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete «H κόμισσα και ο καμαριέρης». Ακολουθούν: 1945-1946 «Μις Μπα», «Θα σε παντρευτώ Τέρας», «Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Πωλείται Κέφι», «Η Μπόρα Πέρασε», «Επικίνδυνη Στροφή», «Ο Άνθρωπος και τα Όπλα», «Φαύλος Κύκλος», «Της Νύχτας τα Καμώματα», «Ένας Φίλος θα ‘ρθει απόψε» 1946 «Τρισεύγενη», «Ανατολικά του Σουέζ», «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου», 1947 «Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος», «Γαμήλιο Εμβατήριο», «Ο Βασιλικός», «Το τραγούδι της Κούνιας», 1949 «Λεωφορείον ο Πόθος» που αποτέλεσε μια από τις παραστάσεις σταθμούς στην καριέρα της (παράσταση για την οποία γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Χάρτινο το Φεγγαράκι») καθώς το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν για τους ηθοποιούς του Εθνικού ήταν «απαγορευμένο», «Το μικρό Καλύβι»,«Το χαμόγελο της Τζοκόντα», «Ο Θάνατος του Εμποράκου», «Bolero», 1950 «Άννα Λουκάστα», «Η Άννα των Χιλίων Ημερών» (Ιστορική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μυράτ και έπαιζαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παππά, η Άννα Συνοδινού, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Χρήστος Τσαγανέας, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τίτος Βανδής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Βούλα Ζουμουλάκη κλπ), 1951 «Το Επάγγελμα της Κυρίας Ουόρεν», «Η Μεγάλη Παρένθεση».Η «Στέλλα» της, όμως, θα μείνει το ανεξίτηλο σύμβολο ελευθερίας που αντιδρά άμεσα σε όσα ορίζουν τα στερεοτυπικά «κελιά» μιας κοινωνικής επιταγής. Το όνομα «Στέλλα» έγινε συνώνυμο μιας ηθοποιού και μια ταινία, που θα μνημονεύεται για πάντα.Η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη είναι, πλέον, μια ταινία θρύλος με πολλά στοιχεία αρχαίας τραγωδίας. Η πρωταγωνίστρια ένα σύμβολο του ελεύθερου έρωτα που κατακρίθηκε ακόμα και από τα –υποτίθεται- προοδευτικά έντυπα της Αριστεράς.Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη αποτελεί κινηματογραφική διασκευή στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια» και προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 21 Νοεμβρίου 1955. Η υποδοχή των κριτικών της εποχής ήταν διχασμένη και μουδιασμένη, με τον αριστερό Τύπο της εποχής να κατακρίνει το φιλμ. Η αλήθεια είναι ότι το γυναικείο πρότυπο της Στέλλας που «πνίγεται» και «δεν θέλει να παντρευτεί» ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία.1958-1960 Γυρίζει το «Ποτέ την Κυριακή» (Never On Sunday) που την κάνει διάσημη σε όλη την υφήλιο, ταινία η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού (ήταν υποψήφια για άλλα τέσσερα Όσκαρ). Η ταινία της χάρισε αρκετές σημαντικές διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση, όπως το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες, η υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου κλπ Ήταν μια δυναμική γυναίκα, που εξέπεμπε απίστευτο ερωτισμό και θηλυκότητα. Η ερωτική της ζωή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Ερωτεύτηκε δυνατά τέσσερις φορές, ενώ παντρεύτηκε δύο. Με τον Ζυλ Ντασέν, έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου