Οι Hawkwind στο Ρόδον στις 9 Νοεμβρίου 1996 (audio)

Ηταν η δεύτερη φορά που οι Hawkwind επισκέπτονταν την Ελλάδα. 8 Νοεμβρίου 1996 στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη και την επομένη στο Ρόδον στην Αθήνα. Η bootleg ηχογράφηση από το live της Αθήνας κυκλοφόρησε σε cd το οποίο σας σας παρουσιάζουμε σήμερα. 

Setlist
0:00:08 Lives of Great Men
0:03:21 The Golden Void
0:10:45 The Awakening
0:12:58 Blue Skin / Photo Encounter
0:21:10 Hassan I Sahba / Space Is Their (Palestine)
0:31:09 Sputnik Stan
0:42:33 Needle Gun
0:47:01 Love In Space
0:57:51 Aerospaceage Inferno
1:03:04 Uncle Sam's On Mars1:09:13 The Iron Dream
1:13:41 Brainstorm
1:21:08 The Camera That Could Lie

Line-Up
Dave Brock - Guitar, synths
Alan Davey - Bass
Richard Chadwick - Drums
Ron Tree - Vocals

Πηγη-merlinsmusicbox.gr

Deus Ex Machina: Μία πρόβα από το μακρινό 1989 (audio)

"Ανήκουμε στην rock'n'roll τάξη, αυτό τα λέει όλα, σ’ αυτούς που βιώνουν το rock'n'roll, σαν καθημερινότητα. Τα πάντα είναι rock'n'roll. Υπάρχει η rock'n'roll κατάσταση σαν μύθος και υπάρχει η ανάλογη σαν βίωμα. Εμείς το βιώνουμε το rock'n'roll. Κάνουμε τη μουσική μας, αλλά για να φτάσουμε στο αποτέλεσμα, στο προϊόν του rock’n'roll που είναι η μουσική των DEUS EX MACHINA, τα live μας, οι δίσκοι, περνάμε μια ολόκληρη rock'n'roll ζωή με μεροκάματα στις οικοδομές και όλα τα συναφή. Δεν είμαστε τα πιτσιρίκια που φτιάξανε την μπάντα να παίξουν rock'n'roll, είμαστε τα παιδιά που είναι rock'n'roll. Αυτοί είναι και οι λόγοι που στηρίζουμε τις καταλήψεις, τα παιδιά που διώκονται με σκευωρίες ή δικάζονται και όλους αυτούς τους ανθρώπους που λένε την αλήθεια. Κι αυτό είναι ROCK'N'ROLL." Ετσι αυτοπαρουσιάστηκαν ο Deus Ex Machina μέσα από τις σελίδες του Merlin's Music Box τον Φλεβάρη του 1991. Η μπάντα είχε ζωή τότε, λιγότερα από δύο χρόνια. Βρήκαμε μία από τις πρώτες τους πρόβες (από το 1989), και σας την παρουσιάζουμε.

Setlist
0:00:01 Sex
0:04:38 Rotten Minds
0:09:27 Inspiration
0:12:39 I Hate You
0:16:45 (instrumental)
0:18:54 Even If We Loose

Πηγη-merlinsmusicbox.gr

Η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία που κόστισε 5 εκατ. δραχμές, ποσό αστρονομικό για την εποχή και τα δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου.

Μπορεί ο Φιλοποίμην Φίνος να αποτελεί τον πατριάρχη του ελληνικού κινηματογράφου και οι περισσότερες επιτυχημένες ταινίες των δεκαετιών 1950-1970 να έχουν τη σφραγίδα του, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και άλλοι παραγωγοί που αγάπησαν τον ελληνικό κινηματογράφο.

[sc:3]

Ένας από αυτούς ήταν και ο Γιώργος Ζερβός, ο οποίος υπογράφει την ταινία «Καλωσήλθε το δολάριο», η οποία γυρίστηκε το 1969 και αποτέλεσε την πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία, με επεξεργασία εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα.

Η ταινία ήταν βασισμένη στο θεατρικό έργο «Ο 6ος Αμερικανικός στόλος» των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου και σε αυτή πρωταγωνιστούσαν οι Γιώργος Κωνσταντίνου, Νίκη Λινάρδου, Νίκος Φέρμας, Άννα Καλουτά, Σάσα Καστούρα και Τζόλυ Γαρμπή.

Επρόκειτο για μια ιδιαίτερα ακριβή παραγωγή, που κόστισε 5 εκατ. δραχμές, ποσό αστρονομικό για την εποχή και τα δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου.

Γι’ αυτό το λόγο η ταινία ήταν συμπαραγωγή της ΑΝΖΕΡΒΟΣ και της ORWO Hellas. Η ταινία εξελίσσεται στην Τρούμπα της δεκαετίας του 1960, όταν με αφορμή την άφιξη του 6ου Αμερικανικού Στόλου στο λιμάνι του Πειραιά, ο ντροπαλός και αξιοπρεπής λογιστής και καθηγητής Αγγλικών, Φίλιππος Αγγελούτσος (Γιώργος Κωνσταντίνου) θα αναγκαστεί, προκειμένου να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημά του, να δεχτεί την πρόταση της “μαντάμ” Φούλης (Άννα Καλουτά) να παραδώσει μαθήματα Αγγλικών στα κορίτσια του μπαρ Blue Black της Τρούμπας που διευθύνει.

Ο Φίλιππος, ευυπόληπτος υπάλληλος αλλά με μεγάλη ανάγκη των χρημάτων δέχεται. Όταν έρχεται επιτέλους ο στόλος, ο Σταύρος, ιδιοκτήτης του μπαρ (Νίκος Φέρμας), αντιμετωπίζει πρόβλημα στην προσέλκυση των ναυτών στο μαγαζί και απευθύνεται και πάλι στο Φίλιππο για βοήθεια. Ο τελευταίος, φιλότιμος καθώς είναι, αλλά και δεδομένων των αναγκών που έχει, αποφασίζει να τους βοηθήσει κάνοντας τον διερμηνέα των αμερικανών ναυτών, με στόχο να τους φέρει να διασκεδάσουν στον Blue Black. Ο έρωτας όμως καραδοκεί στο πρόσωπο της Νίκης Λινάρδου, η οποία δουλεύει στο μπαρ και ερωτεύεται με τη σειρά της τον Φίλιππο.[sc:1]

Η πηγή όλων των προβλημάτων του Φίλιππου ωστόσο, είναι τα δύο του αδέλφια, τα οποία δεν εννοούν να δουλέψουν και να τον βοηθήσουν οικονομικά. Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Σωτήρης Μουστάκας, Κώστας Παπαχρήστου, Ορφέας Ζάχος, Μάκης Δεμίρης, Αλέκος Τζανετάκος κ.α.

Η σκηνοθεσία ήταν του Αλέκου Σακελλάριου, η μουσική του Γιάννη Σπανού, ενώ στο τραγούδι εμφανίζονται η Μπέμπα Μπλανς και ο Ζαν Βασίλη.

Η ταινία συμμετείχε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1967, στην πρώτη της προβολή έκοψε 164.239 εισιτήρια και ήρθε 39η ανάμεσα στις 99 ταινίες της σεζόν.


Πηγη-ellinikoskinimatografos.gr

Παντελής Ζερβός: Ο αυστηρός, αλλά πάντα δίκαιος Έλληνας πατέρας της εποχής.

Χαρακτηριστική φυσιογνωμία της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου (δεκαετίες ’50, ’60 και αρχές ’70) έπαιζε συνήθως το χαρακτήρα του χωροφύλακα, του πατέρα, του δημάρχου-κοινοτάρχη ή του μέντορα των πρωταγωνιστών, όπου παρουσιαζόταν ως παραδοσιακός και αυστηρός, αλλά πάντοτε δίκαιος και καλός.

  

Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1908 στην Περαχώρα Κορινθίας.Έχασε τη μητέρα του σε ηλικία τεσσάρων ετών και τον πατέρα του στα οκτώ του. Οι συγγενείς τότε τον έκλεισαν στο Τζάνειο ορφανοτροφείο. Κατάφερε και τελείωσε το σχολείο και όταν ήταν φαντάρος, έμαθε πως στη Λυρική Σκηνή αναζητούσαν νέα ταλέντα.

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Εμφανίσθηκε στη θεατρική σκηνή το 1933 και συνεργάσθηκε με τους καλύτερους θιάσους της εποχής του διακρινόμενος σε κλασικούς στην αρχή ρόλους, αλλά και σε νεοελληνικούς αστικούς.

Σημαντικότερες θεατρικές του παρουσιάσεις ήταν στα έργα «Άλκηστις», «Αντιγόνη», «Θεσμοφοριάζουσαι», «Μάκβεθ», «Πλούτος» κ.ά.

Η παρουσία του στην κινηματογραφική σκηνή επίσης υπήρξε μεγάλη. Περισσότερες από 70 ήταν οι συμμετοχές του σε ταινίες με κυρίαρχη στο έργο «Μανταλένα» του 1960, σε παραγωγή της Φίνος Φιλμ και σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου, υποδυόμενος τον Ιερέα Παπά-Φώτη, ρόλο για τον οποίο, απέσπασε, το Α΄ Βραβείο 2ου Ανδρικού Ρόλου, στοΦεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960. Άλλες συμμετοχές του, που ξεχώρισαν, ήταν στα έργα «Πικρό ψωμί» (1951), «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» 1960, «Ζητείται ψεύτης» 1961, «Ο ατσίδας» 1962, «Λόλα» 1964, «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» 1969 και η «Μαρία της σιωπής» (1973).

Αλλά και στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ο Παντελής Ζερβός άφησε ιστορία, ιδιαίτερα στα καθημερινά ραδιοφωνικά πεντάλεπτα «Το 5λεπτου ενός θυρωρού».

Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εθνικού Θεάτρου. Πραγματοποίησε πολλές θεατρικές περιοδείες εντός και εκτός Ελλάδας, κατά τις οποίες έλαβε πολλές διακρίσεις. Για τη θεατρική του αυτή προσφορά τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α’ από τον Βασιλιά Παύλο.

Ο Παντελής Ζερβός ήταν μόνιμος κάτοικος του Παλαιού Φαλήρου στην Αθήνα και μιλούσε αγγλικά. Απεβίωσε στις 22 Ιανουαρίου του 1982 σε ηλικία 74 ετών. Κηδεύτηκε στο Λουτράκι Κορινθίας. Είχε τρεις κόρες, εκ των οποίων η μία σκοτώθηκε στο σεισμό της Σαντορίνης το 1956, σε ηλικία 8 ετών και, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, είχε θαφτεί ζωντανή .

Μάλιστα, το βράδυ που του ανακοινώθηκε το κακό συμβάν, ήταν να παίξει σε παράσταση στην Επίδαυρο. Βγήκε στη σκηνή, έπαιξε το ρόλο, υποκλίθηκε και όταν μπήκε μέσα, λιποθύμισε.

Ο Παντελής Ζερβός έκανε πολλές θεατρικές περιοδείες εντός και εκτός Ελλάδος και έλαβε πολλές διακρίσεις. Για τη θεατρική προσφορά του, ο βασιλιάς Παύλος τον τίμησε με το Χρυσό Σταυρό του τάγματος Γεωργίου Α.

Πηγη-ellinikoskinimatografos.gr

Έτοιμος να κάνει τον Captain Hook φαίνεται πως είναι ο Jude Law.

Tο ένα blockbuster πίσω από το άλλο υπογράφει ο Jude Law, ο οποίος έγινε γνωστό πως βρίσκεται σε τελικές διαπραγματεύσεις για να υποδυθεί τον νέο Captain Hook στο επερχόμενο remake του Peter Pan. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Variety, η live-action μεταφορά του κλασικού κινουμένων σχεδίων φιλμ του 1953 δια χειρός Disney θα έχει τον τίτλο "Peter Pan and Wendy" και τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο David Lowery.

Επίσης, γίνεται λόγος πως ο Will Smith είπε το "όχι" στην πρόταση της Disney, έχοντας παίξει ο ίδιος του με επιτυχία το Τζίνι στο remake του Aladdin, για αυτό και ο επόμενος στη λίστα ήταν ο Jude Law, που τελευταία περνάει μια "blockbuster" φάση στη καριέρα του. Τον έχουμε δει άλλωστε τόσο στο MCU παίζοντας στο Captain Marvel αλλά και στο Fantastic Beasts 2 υποδυόμενος τον Dumbledore.

Ήδη έχουν βρεθεί τα παιδιά που θα παίξουν τον Peter Pan και την Wendy, με τους Alexander Molony και Ever Anderson να αναλαμβάνουν τους αντίστοιχους ρόλους.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που το εν λόγω παραμύθι μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, καθώς υπάρχει το Hook του Steven Spielberg το 1991 με τον Robin Williams στο ρόλο του Peter Pan και τον Dustin Hoffman στον ομώνυμο ρόλο, καθώς και το Pan (2015) του Joe Wright με τους Hugh Jackman, Garrett Hedlund, Rooney Mara και Levi Miller.

Πηγή: unboxholics-newsbeast

Από το 1985 μέχρι σήμερα, το «Γκάλοπ» θεωρείται μνημείο στην εξέλιξη της synth pop και επηρέασε καταλυτικά μία ολόκληρη γενιά μουσικών (Κ. Βήτα, Μιχάλης Δ., Coti K. Γιάννης Παπαϊωάννου, Μάκης Φάρος), οδηγώντας στην έκρηξη της εγχώριας σκηνής τη δεκαετία του ’90. Οι Στέρεο Νόβα πίνουν νερό στο όνομά του, ενώ πριν χρόνια επανεκδόθηκε από την αμερικανική εταιρεία Dark Entries και εξαντλήθηκε αμέσως!

Πηγη-Popaganda.gr

Για πολλά χρόνια, για δεκαετίες, τα κινηματογραφικά περιοδικά αποτελούσαν τη μεγάλη παράλληλη απόλαυση των σινεφίλ. Πριν την αίθουσα, μετά την αίθουσα, ή και πέραν της αιθούσης, το περιοδικό αναδεικνυόταν σε βασικό κινηματογραφικό σύμβουλο, καλύπτοντας τη γενικότερη γύμνια της σχετικής (διάβαζε ανύπαρκτης) εκπαίδευσης, σχολικής ή άλλης. Πολλοί από ’μας μάθαμε να βλέπουμε σινεμά διαβάζοντας, οι παλαιότεροι, τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και το «Φιλμ» και οι νεότεροι την «Οθόνη» ή το «Σινεμά». Θεωρητική γνώση, τεκμηριωμένη ανάλυση, αφιερώματα, κριτικές, αλλά και το αναπόφευκτο σε κάποιες περιπτώσεις… χολιγουντιανό κουτσομπολιό, συνόδευσαν γενιές και γενιές σινεφίλ, τα τελευταία 100 χρόνια. Όντως; Οπωσδήποτε, αν σκεφθούμε πως ακραιφνή κινηματογραφικά περιοδικά τυπώνονται στην Ελλάδα ήδη από την δεκαετία του ’20 («Κινηματογραφική Βιβλιοθήκη», «Κινηματογραφικός Αστήρ»).   Εδώ θα θυμηθούμε 18+2 κινηματογραφικά περιοδικά, που τυπώθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια… 

  1. Ελληνικός Κινηματογράφος, τεύχος 1, Οκτώβριος 1966, δρχ.3       Ιστορικό περιοδικό, που στο σύντομο πέρασμά του ασχολήθηκε με τον «άλλο» ελληνικό κινηματογράφο της εποχής και πιο συγκεκριμένα μ’ εκείνον που εμφανίστηκε κάπως μαζικά στο 7ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (22-28/9/1966). Όλοι γνωρίζουμε τις ταινίες: «Με τη Λάμψη στα Μάτια» (Πάνος Γλυκοφρύδης), «Εκδρομή» (Τάκης Κανελλόπουλος), «Μέχρι το Πλοίο» (Αλέξης Δαμιανός), «Πρόσωπο με Πρόσωπο» (Ροβήρος Μανθούλης), «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου» (Δημήτρης Κολλάτος), «Τζίμης ο Τίγρης» (Παντελής Βούλγαρης)… Ο «Ελληνικός Κινηματογράφος» διευθυνόταν από συντακτική ομάδα την οποίαν αποτελούσαν οι Φώτης Αλεξίου (ψευδώνυμο του Αλέξη Γρίβα, νυν προέδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου), Παύλος Ζάννας, Νίνος Φένεκ Μικελίδης, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος και Βασίλης Ραφαηλίδης. Εδώ, για πρώτη ίσως φορά, καταγράφεται η φράση «νέος ελληνικός κινηματογράφος» (από τον Αλεξίου), με τον Μπακογιαννόπουλο να τονίζει πλην των όσων άλλων και την… ενηλικίωση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πέραν των ελληνικών θεμάτων υπάρχουν κριτικές ξένων ταινιών («Ο Πόλεμος Τελείωσε» του Αλέν Ρενέ, «Η καταδίωξη» του Άρθουρ Πεν), αλλά και ειδήσεις (ο Νίκος Κούνδουρος θα ξεκινούσε τα γυρίσματα της ταινίας του «Το πρόσωπο της Μέδουσας»). Πρέπει να βγήκαν πέντε τεύχη τού «Ελληνικού Κινηματογράφου» (το ένα διπλό), με τελευταίο εκείνο του Μαρτίου ’67.

   2. Σύγχρονος Κινηματογράφος, τεύχος 9-10, Οκτώβριος-Νοέμβριος 70, δρχ.10       Όπως έχουμε ξαναγράψει ο «Σύγχρονος Κινηματογράφος» υπήρξε ένα από τα δυο-τρία σημαντικότερα κινηματογραφικά περιοδικά που τυπώθηκαν ποτέ στη χώρα. Τον Σεπτέμβριο του ’69 βγαίνει το πρώτο τεύχος με υπεύθυνο τον Βαγγέλη Τρικεριώτη, διευθυντή σύνταξης τον Βασίλη Ραφαηλίδη, συντακτική ομάδα αποτελούμενη από τους Θόδωρο Αγγελόπουλο, Γιώργο Κόρρα, Τώνη Λυκουρέση, Λάκη Παπαστάθη, Κώστα Σφήκα… και με οργανωτές τους Παντελή Βούλγαρη, Φανή Πετραλιά, Τάκη Χατζόπουλο κ.ά. Το τεύχος 9-10 ήταν αφιερωμένο στο 11ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχοντας εξώφυλλο βγαλμένο από την «Αναπαράσταση» του Αγγελόπουλου (με τους πρωταγωνιστές Θάνο Γραμμένο και Τούλα Σταθοπούλου). Εδώ υπάρχει η μνημειώδης κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη για την «Αναπαράσταση» (όπως και μια άλλη «στραβή» δική του, δηλαδή σωστή, για το “Easy Rider” του Dennis Hopper), υπάρχουν θέματα για τον ιταλικό κινηματογράφο, θεωρητικά κείμενα («Κινηματογράφος και ιδεολογία» του Ζαν-Πατρίκ Λεμπέλ), κριτικές ταινιών, νέα κ.λπ. Το περιοδικό πρέπει να πήγε μέχρι αρχές ’73 (διπλό τεύχος 27-28), για να ξαναβγεί επί Μεταπολίτευσης πια ως «Σύγχρονος Κινηματογράφος ’74», «Σύγχρονος Κινηματογράφος ’75», «Σύγχρονος Κινηματογράφος ’76 (Αντώνης Καρκαγιάννης, Μιχάλης Δημόπουλος)… «Σύγχρονος Κινηματογράφος ’83» (Μιχάλης Δημόπουλος).   


    3. Κούρος/ Η Φρίκη Στο Cinema, τεύχος 14;, 1973;, δρχ.15   
 Ο «Κούρος» του Λεωνίδα Χρηστάκη δεν ήταν φυσικά κινηματογραφικό περιοδικό, όμως κυκλοφόρησε ένα σημαντικό σχετικό τεύχος. Πρέπει να ήταν το #14 από τις αρχές του ’73 –λέω «πρέπει» επειδή δεν υπάρχει σαφής αναγραφόμενη χρονολόγηση στις σελίδες– το οποίον υπέγραψε εξ ολοκλήρου ο Δημήτρης Παναγιωτάτος (γνωστός σκηνοθέτης, συγγραφέας κ.λπ.). Το θέμα ήταν η… φρίκη στο cinema (αγαπημένη ενασχόληση τού Παναγιωτάτου το «φανταστικό» γενικότερα) και οι ταινίες που την καθόρισαν. Ο συγγραφέας φτιάχνει έναν συναρπαστικό οδηγό (με τα απαραίτητα εισαγωγικά στοιχεία), με πολλές πληροφορίες και φωτογραφίες.

   4. Φιλμ, τεύχος 5, Άνοιξη 1975, δρχ.50       Δυνατό περιοδικό που ανήκε στον Θανάση Καστανιώτη και που διευθυνόταν από τον Θανάση Ρεντζή. Πρέπει να κυκλοφόρησαν 32 τεύχη από το 1974 έως το 1986, με το πέμπτο απ’ αυτά να είναι ίσως το πιο «βαρύ» στην περιοδική κινηματογραφική μας ιστορία. Επιγράφεται «Σύγχρονη Σημειολογία και Φιλμολογία» και περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα των Marshall McLuhan, Γιώργου Διζικιρίκη, Christian Metz, Umberto Eco, Jean-François Lyotard κ.ά., όλα σχετικά με την… γλώσσα του κινηματογράφου. Με τέτοια κείμενα μεγάλωσε τουλάχιστον μια γενιά ελλήνων κινηματογραφόφιλων, εκεί στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, καθώς επισυνέβαιναν και οι ανάλογες «μάχες». Σήμερα τέτοιοι προβληματισμοί αποθαρρύνονται, ενώ και η θεωρητική κατάρτιση δεν φαίνεται να ανήκει στα πρώτα ενδιαφέροντα των νέων σινεφίλ…  

 5. ΣΙΝΕΜΑ, τεύχος 1, Οκτώβρης-Δεκέμβρης 1978, δρχ.60       Το πρώτο «Σινεμά» ήταν ένα τριμηνιαίο κινηματογραφικό περιοδικό, που εξέδιδε ο Μάκης Μωραΐτης (γνωστός από τα βιβλία και τα κείμενά του για τον πρωτοποριακό και underground κινηματογράφο). Πρέπει να βγήκαν 12 τεύχη μέχρι το 1981 και στο πρώτο απ’ αυτά διαβάζουμε κείμενα και μεταφράσεις για τον Georges Méliès, τον Man Ray, τον Andy Warhol, τον Michael Snow, τον Paul Sharits… Όπως έγραφε και ο Μάκης Μωραΐτης στις πρώτες σελίδες του «Σινεμά» του: «Με την έκδοση αυτού του περιοδικού, οι στόχοι μας, έτσι κάπως απλά, θέτονται ως εξής: α) θέλουμε με τούτο το περιοδικό να πανηγυρίσουμε, έστω και κάπως αργά, ένα πραγματικά νέο κινηματογράφο που αν και έχει φέρει μια ολόκληρη επανάσταση στην κιν/φική γλώσσα, αγνοείται παντελώς στον τόπο μας(…), β) βασική μας επιθυμία είναι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε την ανάπτυξη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου στις καθαρά πρωτοποριακές του τάσεις(…)».  

 6. Τσόντα, τεύχος 2, Φεβρουάριος-Μάρτιος ’79, δρχ.40       Ωραίος τίτλος για κινηματογραφικό περιοδικό… καμμία σχέση, όμως, με την γνωστή μας «τσόντα». Η «Τσόντα» κυκλοφορεί στο τέλος του 1978 από την Κινηματογραφική Λέσχη του Θεατρικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης (Κώστας Λαχάς, Νίκος Ναουμίδης, Μάκης Τρικούκης…) και κρατάει μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80. Στο τεύχος 2, από τον Φλεβάρη-Μάρτη του ’79, διαβάζουμε ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον ουγγρικό κινηματογράφο (Miklós Jancsó, Márta Mészáros, Károly Makk, András Kovács, Zoltán Fábri), καθώς και κείμενα για τον κινηματογράφο-ντοκουμέντο του Μίκαϊλ Ρομ («Αληθινός Φασισμός»), των Σάκη Μανιάτη-Γιώργου Τσεμπερόπουλου («Μέγαρα»), του Γκριγκόρι Τσουχράι («Μνήμη») κ.ά.  

 7. Θεατρικά Κινηματογραφικά Τηλεοπτικά, τεύχος 36-37, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1979, δρχ.80       Τρία-σε-ένα περιοδικό που ξεκίνησε δεκαπενθήμερο τον Ιανουάριο του ’77, για να καταλήξει μηνιαίο με αλλοπρόσαλλη αρίθμηση (διπλά, τριπλά τεύχη κ.λπ.) τρία χρόνια αργότερα. Παρά ταύτα το ενδιαφέρον δεν έλειπε. Σ’ ένα από τα τελευταία τεύχη του, με εξώφυλλο τον Κωνσταντίνο Τζούμα από τα «Κουρέλια…», διαβάζουμε μιαν ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Νίκου Νικολαΐδη, ένα πολεμικό κείμενο του Κώστα Φέρρη και άλλα διάφορα…   

 8. Μετείκασμα, τεύχος 1, Νοέμβριος 1980, δρχ.60       Το μικρού σχήματος «Μετείκασμα» κυκλοφόρησε ένα μόνο τεύχος (σπανιότατο σήμερα), έχοντας ως εκδότη και διευθυντή του τον Κώστα Φέρρη. «Μετείκασμα» είναι, όπως διαβάζουμε στην αρχή, το… φαινόμενο της διατήρησης της εικόνας που μεταφέρει το οπτικό νεύρο στον εγκέφαλο, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά την εξαφάνισή της. Το περιοδικό, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι αφιερωμένο στον συγγραφέα, ζωγράφο και σκηνοθέτη Herbert Achternbusch, μια «μορφή» του γερμανικού κινηματογράφου που έχει επισκεφθεί τη χώρα μας στο παρελθόν –η πρώτη το 1962–, όντας επηρεασμένος, κατά τα λεγόμενά του, από την ελληνική αρχαιότητα και μυθολογία. Όπως ο ίδιος μας συστήνεται στην σελίδα 15 του περιοδικού: «Υποχρεώθηκα να γεννηθώ το 1938, αφού είχα ήδη επιλέξει τους γονείς μου. Η μητέρα μου ήταν μία αθλητική καλλονή από χωριό, και μόνο στην πόλη ένιωθε άνετα. Ο πατέρας μου ήταν πολύ ανέμελος και του άρεσε να πίνει και να κάνει αστεία. Μόλις πάτησα το πόδι μου στη γη, πέσαν απάνω μου νοσοκομεία, σχολεία και ό,τι άλλο υπάρχει. Υπάκουσα όσο έπρεπε, και υπερασπίστηκα τον ελεύθερο χρόνο μου. Έγραψα βιβλία ίσαμε που πιάστηκα από το καθισιό. Ύστερα έκανα κινηματογράφο, γιατί ήθελα να κινούμαι. Τα παιδιά που απόκτησα αρχίζουν τα ίδια από την αρχή. Γεια χαρά!». Ψάξτε να βρείτε και να δείτε τα αναρχικά στη γραφή φιλμ του Achternbusch, ο οποίος, πλην των όσων άλλων, έχει γράψει και το σενάριο για τη φοβερή ταινία του Werner Herzog “Herz aus Glas”. Το δικό του “Bierkampf” υπάρχει και στο YouTube, αλλά χωρίς υπότιτλους… 

  9. Προοδευτικός Κινηματογράφος/ άλλοι καιροί, περίοδος Β, τεύχος 12, Α τρίμηνο 1982, δρχ.100       «Βαρύ», αριστερό (μαρξιστικό) περιοδικό της εποχής, ο «Προοδευτικός Κινηματογράφος» πρωτοβγαίνει το 1978 και ξανά ως «Προοδευτικός Κινηματογράφος/ Άλλοι καιροί» γύρω στο ’81, με υπεύθυνη σύνταξης την Άντα Κλαμπατσέα. Πρέπει να κυκλοφόρησαν περί τα 12 τεύχη, και στο τελευταίο(;) απ’ αυτά συναντάμε κείμενα καθαρής πολιτικής φιλολογίας, φεμινιστικά, αλλά και άρθρα για την ελεύθερη ραδιοφωνία, που τότε «έκαιγε» (ωραίο πολυσέλιδο αφιέρωμα). Ξεχωρίζουν επίσης τα άρθρα για δύο ελληνικές ταινίες της εποχής, τις «Ιστορίες μιας Κερήθρας» του Νίκου Βεργίτση και τις «Γυναίκες στην Εξορία» του Βαγγέλη Δημητρίου. Με το περιοδικό συνεργαζόταν ο γνωστός συγγραφέας, κριτικός και μεταφραστής Άρης Μαραγκόπουλος.   

 10. Cine Φανταστικό, τεύχος 1, Φεβρουάριος 1983, δρχ.150        Το «Ciné ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ» έβγαινε κάθε δυο μήνες από τον Βαγγέλη Κοτρώνη (με αρχή τον Φλεβάρη του ’83). Ο Κοτρώνης, που σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1985 στα 28 του χρόνια υπήρξε, στη σύντομη ζωή του, μια τρομερή περίπτωση. Πρόλαβε να τυπώσει λογοτεχνικά και ποιητικά βιβλία (Αθήνα-Οθόνη, Ασανσέρ για το Ικρίωμα…), να εκδώσει περιοδικά (Χιονάτη για Μεγάλους, Ciné ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ), να ιδρύσει εκδόσεις (Χιονάτη για Μεγάλους), να συμμετάσχει στην συγγραφή σεναρίων και να γράψει σενάρια ο ίδιος (Ο Δράκουλας των Εξαρχείων, Ντελίριο…), να σκηνοθετήσει ταινίες (Flash, Βερνταλάκ), να παίξει σε ταινίες (Σουβλίστε τους, Άρπα Colla…), να γράψει σε περιοδικά (Ιδεοδρόμιο…), να οργανώσει (μαζί με τον Αντώνη Στεργιάκη) τις ανεπανάληπτες για την εποχή (πρώτο μισό των eighties) μεταμεσονύχτιες προβολές ταινιών… φρίκης και τρόμου, αρχικά στο Ελυζέ των Ιλισίων και αργότερα (μόνος του;) στο Ριάλτο της Κυψέλης κ.λπ. Όπως έγραφε και ο ίδιος στο editorial του πρώτου «Ciné ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ»: «Η ΧΙΟΝΑΤΗ για μεγάλους ξεκίνησε να εκδίδεται το Δεκέμβριο του 1979. Αν δηλ. συνέχιζε να εκδίδεται μέχρι τώρα θα έκλεινε 3 χρόνια. Όμως το τελευταίο της τεύχος βγήκε τον Μάιο του ’82. Και τώρα κυκλοφορεί ένα καινούριο περιοδικό που κάτω από την επωνυμία Ciné ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ φιλοδοξεί να καλύψει μια ολόκληρη κίνηση κουλτούρας και κοινωνικής έρευνας που έχει ξεκινήσει στον υπόλοιπο κόσμοι ευθύς αμέσως μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο και που στην Ελλάδα τα τελευταία μόλις χρόνια έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται». 

 11. Οθόνη, τεύχος 23, Δεκέμβριος ’84-Ιανουάριος ’85, δρχ.200       Ό,τι ήταν ο «Σύγχρονος Κινηματογράφος» για τη δεκαετία του ’70, ήταν η «Οθόνη» για τη δεκαετία του ’80 (ακόμη και οπτικά έμοιαζε στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» της πρώτης εποχής με το μεγάλο σχήμα). Το περιοδικό είχε την έδρα του στη Θεσσαλονίκη και στα κείμενά του επιχειρούσε να συνδυάσει τον βαθύ με τον λιγότερο βαθύ (αλλά πάντα συνεπή) κινηματογραφικό λόγο. Ονόματα που πέρασαν από την «Οθόνη»; Πολλά και γνωστά. Να μερικά: Νότης Φόρσος, Γιάννης και Περικλής Δεληολάνης, Αλέξης Δερμεντζόγλου, Βασίλης Κεχαγιάς, Χρήστος Μήτσης, Γιώργος Τζιώτζιος… Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν οι σελίδες των Ειδήσεων-Σχολίων, ενώ τα θέματα αφορούσαν στον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο, γραμμένα πάντα με σοβαρότητα και άποψη. Στο εξώφυλλο τού τεύχος που έχουμε επιλέξει βλέπουμε τον Klaus Maria Brandauer από την ωραία ταινία τού Jerzy Skolimowski «Το Πλοίο των Παρανόμων».  

 12. Κινηματογραφικά Τετράδια, τεύχος 22-23, Δεκέμβρης ’85, δρχ.300        Κι άλλο έντυπο από την Θεσσαλονίκη, τα «Κινηματογραφικά Τετράδια» (κατά τα Cahiers du Cinéma), που είχαν στη σύνταξή τους τον Μπάμπη Ακτσόγλου, τον Δημήτρη Κολιοδήμο κ.ά. Καλό περιοδικό, που μερικές φορές έμοιαζε με βιβλίο, και που ιδίως στα τεύχη των εκάστοτε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τα έδινε όλα. Όπως στο παρόν του 26ου Φεστιβάλ (1985) με την Πέμη Ζούνη στο εξώφυλλο από την ταινία του Σταύρου Τσιώλη «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία»… με το τεύχος να συμπληρώνεται κι από ένα 16σέλιδο αφιέρωμα στον Orson Welles.   

13. Κάμερα, τεύχος 7, Μάιος-Ιούνιος 1987, δρχ.250       Συμπαθητικό περιοδικό ήταν η «Κάμερα», ενώ είχε και «καλές πένες», όπως την Στέλλα Θεοδωράκη και τον Ηλία Κανέλλη. Κι εδώ τα κλασικά… ελληνικός και ξένος κινηματογράφος, μα ακόμη και τηλεόραση, βίντεο, βιβλίο και άλλα διάφορα. Στο παρόν τεύχος κυριαρχεί το ελληνικό σινεμά (στο εξώφυλλο «Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη), αλλά εκείνο που ξεχωρίζει είναι το κείμενο της Μαρίας Παραδείση για την βελγίδα σκηνοθέτιδα Chantal Akerman, που πέθανε τον προηγούμενο μήνα (5/10).   

14. Αντί, περίοδος Β, τεύχος 374, 27/5/1988, δρχ.150       Το «αντί» δεν υπήρξε φυσικά κινηματογραφικό περιοδικό, όπως και ο «Κούρος» στην αρχή αυτού του κειμένου, έδωσε όμως ένα κινηματογραφικό τεύχος που αξίζει πολλά λεφτά. Κατ’ αρχάς έχω τη γνώμη πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το ωραιότερο κινηματογραφικό μας εξώφυλλο. Ο Λευτέρης Βογιατζής στη βροχερή, χειμωνιάτικη Κέρκυρα να περπατάει στο έρημο Λιστόν, από την ταινία «Μελόδραμα;» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Η ύλη του τεύχους είναι βασικά συνεντεύξεις, αλλά τι συνεντεύξεις! Μία και μία. Διαβάστε ονόματα: Αλέξης Δαμιανός, Σταύρος Τορνές, Γιώργος Πανουσόπουλος, Σταύρος Τσιώλης, Μαρία Γαβαλά, Δήμος Αβδελιώδης, Θόδωρος Μαραγκός, Φίλιππος Κουτσαφτής, Θανάσης Αρβανίτης (τεχνικός ήχου), Γιώργος Στάμου (υπεύθυνος εργαστηρίου) και τέλος ο σπουδαίος Σωκράτης Καψάσκης (σκηνοθέτης, ποιητής, μεταφραστής, αλλά και ο αιθουσάρχης του Studio).   

15. Cine 7, τεύχος 13, Ιούνιος ’88, δρχ.250       Το “cine7” ήταν ένα διαφορετικό έντυπο. Το έβγαζε ο Βάσος Γεώργας και στους συντάκτες του συναντάμε τους Αντώνη Κεχρή, Μάνο Ξυδού(ς), Θοδωρή Βαμβακάρη, Ρόμπυ Εκσιέλ, Κώστα Φέρρη, Νίκο Ζερβό κ.ά. Σαν περιοδικό είχε μια κάπως… αναρχική δομή (έμοιαζε με fanzine) με τις ειδήσεις και τα ειδησάρια να πέφτουν βροχή, με κείμενα στημένα παράξενα, με πολλές Α/Μ φωτογραφίες και πολλαπλές γραμματοσειρές που τσάκιζαν το μάτι, συμπληρώνοντας με κόμιξ, μουσικά θέματα και μια πολύ καλή στήλη αλληλογραφίας. Στο παρόν τεύχος ξεχωρίζει το αφιέρωμα στην reggae (άσχετο αλλά καλό!), αλλά κι ένα κείμενο του Κεχρή για το φαινόμενο… Dario Argento.  

 16. Σινεμά, τεύχος 2, Δεκέμβριος 1989, δρχ.350       Το «Σινεμά», το δεύτερο «Σινεμά», είναι το περιοδικό που ξέρουμε όλοι, αφού κυκλοφορεί ακόμη… 26 ολόκληρα χρόνια μετά! Ξεκίνησε δηλαδή το Φθινόπωρο του ’89 (αν θυμάμαι καλά μ’ ένα μηδενικό τεύχος) κι έκανε τη διαφορά «σβήνοντας» κατ’ ουσίαν ό,τι σύγχρονό του υπήρχε. Μεγάλο σχήμα, έγχρωμο, καλή εκτύπωση, πιασάρικα δημοφιλή θέματα (Χόλυγουντ σε αυξημένες δόσεις), απλό και κατανοητό γράψιμο… Διευθυντής ήταν ο Γιώργος Τζιώτζιος, υπεύθυνος σύνταξης ο Χρήστος Μήτσης, και στην συντακτική ομάδα πολλοί και διάφοροι. Από τον Μπάμπη Ακτσόγλου και τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, μέχρι τον Νότη Φόρσο και τον Θάνο Φουργιώτη. Στο τεύχος 2 το “Valmont” του Miloš Forman στο cover και μέσα πολλά και διάφορα… Τα βλέπετε… 

  17. Splater Zine, τεύχος 1, Άνοιξη ’92, δρχ.400       Και αν το «Σινεμά» το ξέρουν όλοι το “Splatter zine” θα το θυμούνται ελάχιστοι. Εξάλλου δεν έβγαλε πολλά τεύχη (στο δίκτυο διάβασα για τέσσερα, αλλά εγώ έχω δει μόλις δύο). Το περιοδικό, fanzine να το πούμε, δεν ήταν καθαρά κινηματογραφικό, αλλά γενικότερα «σπλατερικό» (αφού υπήρχαν κείμενα για τον H.P. Lovecraft, για το splatter στην Αρχαία Ελλάδα κ.λπ.), έχοντας και κάποια μουσική ύλη (συνέντευξη με τους Last Drive, δισκοκριτικές). Τα καθαρά κινηματογραφικά θέματα αφορούσαν σ’ ένα ακόμη αφιέρωμα στον Dario Argento, αλλά και σ’ έναν εκτεταμένο κατάλογο ταινιών με zombie. Είχε και χιούμορ το περιοδικό, ενώ ήταν μάλλον ακατάλληλο για τους ανηλίκους… πάσης ηλικίας.   

18. αντιΚινηματογράφος, τεύχος 3, Άνοιξη 1993, δρχ.400       Καλό περιοδικό, το οποίον έβγαζε ο Γιάννης Φραγκούλης από τον Πειραιά. Αν και βρισκόμαστε στα nineties ο «αντιΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» θυμίζει με το στήσιμο και την θεματολογία του early eighties, για να μην πω ακόμη και seventies. Την εποχή τής κυριαρχίας του «Σινεμά» ένα διαφορετικό ασπρόμαυρο περιοδικό έρχεται να διεκδικήσει το κοινό του. Και το κατάφερε για κάμποσα τεύχη… Στο #3, από την άνοιξη του ’93, ξεχωρίζει το αφιέρωμα στον «ερωτισμό στον κινηματογράφο», όπως και η τελευταία συνέντευξη του Χρήστου Βακαλόπουλου (είχε πεθάνει τον Γενάρη εκείνης της χρονιάς).   

19. Καθρέφτης, τεύχος 1, Καλοκαίρι 1996, δρχ.1000       Το 1996 κάμποσα περιοδικά είχαν πιάσει πλέον το χιλιάρικο και ο «Καθρέφτης» ήταν ένα απ’ αυτά. Το έντυπο, που ήταν διμηνιαίο, εξέδιδε η κινηματογραφική ομάδα «Καθρέφτης», με σύμβουλο έκδοσης τον Μάκη Μωραΐτη (του πρώτου «Σινεμά»). Στην ύλη κείμενο του Θανάση Ρεντζή, ένα ωραίο αφιέρωμα του Μωραΐτη στον Gregory Markopoulos, ένα κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου για τον «Κινηματογράφο ως ποπ κουλτούρα», ένα του Νίκου Μητρογιαννόπουλου για «τον επαρχιώτη στην Ομόνοια»… 

  20. Κινηματογράφος & Επικοινωνία, τεύχος 4, Νοέμβριος 2000-Ιανουάριος 2001, δρχ.1500       Περιοδικό που θυμίζει, στην ύλη του, τον «αντιΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ» και όχι μόνο επειδή το έβγαζε ο ίδιος άνθρωπος (Γιάννης Φραγκούλης). Ξεχωρίζουν το αφιέρωμα «Προς τα πού βαδίζει ο Ελληνικός Κινηματογράφος;», οι συνεντεύξεις των Αμπάς Κιαροστάμι και Χρήστου Δήμα, καθώς κι ένα κείμενο της Mariangela Jelo για τον Πιέρ-Πάολο Παζολίνι και τον τρόπο που αντιμετώπιζε το θέατρο.

   Πηγή: www.lifo.gr