Οι Alphaville δημιουργήθηκαν το 1983, στο Βερολίνο, από τον Marian Gold (φωνητικά, στίχοι) και τους Bernard Lloyd και Frank Mertens στα πλήκτρα. Έπειτα από κάποιες μικρές συναυλίες, το 1984 ξεκινούν να ηχογραφούν το
πρώτο τους άλμπουμ. Ο Marian Gold δε θέλει να συμπεριληφθεί το τραγούδι Big in Japan καθώς το είχε γράψει το 1978 ( σε συνέντευξή του έχει σημειώσει ότι το θεωρούσε απαίσιο τραγούδι εκείνη την εποχή) και, πλέον, το θεωρούσε «παλιό». Μετά από παρότρυνση της δισκογραφικής τους εταιρείας, το Big in Japan γίνεται το πρώτο τους single. Το τραγούδι εκτοξεύεται στις πρώτες θέσεις σε όλη την Ευρώπη και, φυσικά, και στην Ελλάδα. Οι Alphaville δέχονται πιέσεις για να εκδώσουν σύντομα και δεύτερο single. Η δισκογραφική απορρίπτει το Forever Young καθώς θέλει κάτι που να μοιάζει περισσότερο με hit. Οι Alphaville γράφουν μέσα σε δύο μέρες το Sounds like a Melody το οποίο γίνεται ανάρπαστο στον κόσμο και μισητό στους ίδιους, αφού ένιωσαν ότι «εκπορνεύονται» για χάρη της μουσικής βιομηχανίας κάνοντας περισσότερο από 10 χρόνια να ξαναπαίξουν το τραγούδι σε live εκτέλεση («να γράφεις μουσική μόνο και μόνο για την εμπορική επιτυχία είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις, ένα αδιέξοδο» έχει δηλώσει ο Gold.).
Έπειτα κυκλοφορεί και το Forever Young με επίσης μεγάλη επιτυχία. Το πρώτο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται, επίσης, Forever Young μπαίνει στο πάνθεον των καλύτερων new wave άλμπουμ όλων των εποχών. Η μίξη των synthesizers, με τις ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητες του Gold, οδήγησε σε αριστουργήματα όπως τα προαναφερθέντα single αλλά και στο επικό A Victory of Love όσο και στο μελαγχολικό Summer in Berlin. Παράλληλα, εκπληκτική είναι και η ευρηματικότητα (πόσο μάλλον για ένα γερμανικό συγκρότημα που γράφει στα Αγγλικά) όσο και η θεματολογία των στίχων τους. Το Forever Young είναι ένα τραγούδι που κινείται στο φόβο του Ψυχρού Πολέμου (Hoping for the best, but expecting the worst, Are you gonna drop the bomb or not?), το The Jet Set καυτηριάζει τη ζωή των πλουσίων ενώ το Big in Japan αναφέρεται σε ένα ζευγάρι ναρκομανών που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ηρωίνη και ονειρεύονται πως θα ήταν ο έρωτας δίχως τη χρήση ουσιών.
Το επόμενο τους άλμπουμ, Afternoons in Utopia, συνεχίζει την παράδοσή τους με την ποιότητα των στίχων (τα τραγούδια είχαν γραφτεί για μία παράσταση που τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ) αν και η εμπορική του επιτυχία δεν πλησιάζει αυτή του Forever Young. Έχοντας αντικαταστήσει τον Mertens με τον Ricky Echolette, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1986 ( ξεχώρισαν τα Dance with Me, Jerusalem και Universal Daddy ως επιτυχίες) τους κινείται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας με αναφορές σε κοσμικές οντότητες όπως κομήτες, ο πλανήτης Άρης, διαστημόπλοια και δελφίνια που μιλάνε! Ο Gold, ερωτηθείς για το τελευταίο, έχει σχολιάσει «Μερικές φορές, έχω ακούσει να λένε, «Έχουν τρελαθεί; Να μιλάνε με δελφίνια;». Νομίζω, όμως, πως όταν μάθουμε να κατανοούμε τη γλώσσα των δελφινιών -αυτή την αμοιβαία προσέγγιση που την χαρακτηρίζει- ίσως αυτή να είναι η στιγμή μια σημαντικής αλλαγής για τον διεστραμμένο πολιτισμό μας».
Οι Alphaville συνεχίζουν, με αλλαγές στη σύνθεσή τους, μέχρι και σήμερα δίχως όμως να έχουν καταφέρει να επαναλάβουν τις εμπορικές επιτυχίες που είχαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Παρόλα αυτά, δεν έχουν χάσει την ουσία στη μουσική τους, συνεχίζοντας να εκφράζουν τις κοινωνικές και υπαρξιακές τους ανησυχίες μέσα από τους στίχους τους. Το τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο Strange Attractor, που κυκλοφόρησε το 2017 αποδεικνύει ότι είναι προτιμότερο ένας καλλιτέχνης να εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο παρά να θυσιάζει την ίδια του την καλλιτεχνική φύση, όπως έχουν κάνει αρκετά όμορα συγκροτήματα, στο βωμό της εμπορικής επιτυχίας και των οικονομικών απολαβών.
πηγή:The Weird Side Daily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου