Από την αρχή του ’60 έως τα μέσα του ’70 (1975, γύρισε την τελευταία ταινία του «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα»), ο Παζολίνι έπλασε την κινηματογραφική του υπόσταση, παράλληλα με άλλες δραστηριότητες (ποίηση, συγγραφή, έντονη πολιτικοποίηση, κ.ο.κ.), συνθέτοντας πολλές περσόνες σε μία.
Το 1961 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το «Ακατόνε». Ακολουθούν οι ταινίες «Μάμα Ρόμα» με τους Anna Magnani και Ettore Garofolo (1962), το «κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), «Οιδίπους Τύραννος» (1967), «Θεώρημα» με τον Terence Stamp(1969), «Χοιροστάσιο» (1969), «Μήδεια» με τη Μαρία Κάλλας (1970), καθώς και η λεγόμενη τριλογία της ζωής: το «Δεκαήμερο» (1971), «Οι Ιστορίες του Καντέρμπουρυ» (1972) και «Χίλιες και μια νύχτες» (1974).
Μια εξαιρετικά πολυσχιδής προσωπικότητα, ο Παζολίνι γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1922, τη χρονιά που ανέβηκε στην εξουσία ο Μπενίτο Μουσολίνι, στην πόλη Μπολόνια της Ιταλίας. Ο πατέρας του Κάρλο είναι υπαξιωματικός του στρατού και εξαιτίας αυτού, η οικογένεια Παζολίνι αλλάζει διαρκώς τόπο διαμονής. Η σχέση του με τους γονείς του, τον αυταρχικό και τυραννικό πατέρα που διοικεί την οικογένεια με στρατιωτικό τρόπο και τη δασκάλα μητέρα του για την οποία έτρεφε αισθήματα λατρείας, επηρεάζουν από το ξεκίνημα της ζωής του τον Ιταλό δημιουργό.
O Παζολίνι υπήρξε δηλωμένος Μαρξιστής και αμετανόητος Αντιφασίστας.Σχεδόν όλες οι ταινίες του περιέχουν κοινωνικά και πολιτικά σχόλια για τα λαϊκά και αστικά στρώματα, τα οποία συμβαδίζουν με τις αρχές του Μαρξισμού, όπως Το θεώρημα (1968) και το Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Εκεί που οι κριτικοί περίμεναν την πρόκληση ή τη βλασφημία για να τον αποθεώσουν, εκείνος γύριζε τη «Μήδεια», μια ταινία σχεδόν χωρίς καθόλου διάλογο, μια αλληγορία απο-ιεροποίησης: η βαρβαρική μαγεία του παλιού κόσμου σαρώνεται από τον νέο πολιτισμό της λογικής. Δεν συμβιβάστηκε, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ, με εκείνο που περίμεναν οι άλλοι από τη στάση ή από το έργο του. Είχε τη δυσκολία του ανθρώπου που δεν βολεύεται, δεν επαναπαύεται, αρνείται την εύκολη αναγνώριση, τον εφησυχασμό. Ακολούθησε μια αντιδημοφιλή ζωή, χωρίς να ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του. Έζησε όπως ήθελε. Το κόστος, το υπολογίζουμε σήμερα εμείς, αποτιμώντας τη ζωή του· εκ των υστέρων.
Η υπόθεση της δολοφονίας του παραμένει ακόμα ένα μυστήριο, αφού μόλις to 2014 ο αρμόδιος εισαγγελέας πήρε κατάθεση από τον Πίνο Πελόζι, τον άνθρωπο που καταδικάστηκε για τον φόνο του Παζολίνι και ο οποίος πέθανε σε ηλικία 58 ετών τον περασμένο Ιούλιο. Ο Πελόζι είχε δηλώσει πως δύο άλλοι άνδρες χτύπησαν τον σκηνοθέτη μέχρι θανάτου, σε αντίθεση με την προηγούμενη κατάθεσή του πως είχε ενεργήσει μόνος του. Δείγματα DNA που ελήφθησαν από τα ρούχα που φορούσε εκείνο το βράδυ ο Παζολίνι αποκάλυψαν ίχνη που ανήκουν σε τουλάχιστον 3 ανθρώπους, σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης.
Από την άλλη ο Παζολίνι είναι πιθανό για τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου, ο Παζολίνι να δολοφονήθηκε από ομάδα νέο-φασιστών, είτε εξαιτίας των ριζοσπαστικών απόψεών του και τις ομοφυλοφιλίας του, είτε εξαιτίας του δημιουργικού έργου του που θεωρήθηκε ως απειλή από τους Χριστιανοδημοκράτες.
Πηγη:tvxs.gr-alfavita.gr-Wikipedia-Η Καθημερινή-cinemagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου