Στη δεκαετία του 80 η ενημέρωση για τη μουσική γινόταν μέσω περιοδικών (π.χ. ΠΟΠ ΚΟΡΝ), ραδιοφώνου (προς τα τέλη της δεκαετίας ειδικά με το ξεκίνημα του ιδιωτικού ραδιοφώνου) και φυσικά της τηλεόρασης με την Κρατική τηλεόραση στα πολύ πάνω της! 

 Αρχές της δεκαετίας του ΄80 οι έφηβοι της εποχής είχαν μία και μοναδική επιλογή να μάθουν τι συμβαίνει στη διεθνή μουσική σκηνή, να ακούσουν νέα τραγούδια ξένων καλλιτεχνών και να απολαύσουν τα βίντεο κλιπ τους.

Η αρχική ονομασία της εκπομπής ήταν "Μουσική Ποπ", μετά από τρεις εκπομπές όμως μετονομάστηκε σε "Μουσικόραμα" και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στη νεολαία τη δεκαετία του ’80..

Έδειχνε βίντεο κλιπ από ξένη ποπ και ροκ μουσική. Πού ακούστηκε…

Η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν για την ξένη μουσική ότι και η «Αθλητική Κυριακή» για το ποδόσφαιρο. Υπό αυτήν την έννοια, ο παρουσιαστής της Γιώργος  Γκούτης για πολλούς πενηντάρηδες (ή και λίγο μικρότερους) είναι ό,τι ο Διακογιάννης, ο Κατσαρός και ο Σωτηρακόπουλος μαζί.

Τι θυμάμαι από αυτόν : Το ήρεμο ύφος του, τις γνώσεις του, την έλλειψη σοβαροφάνειας, το ότι έπαιζε μόνος του χωρίς αντίπαλο και έπαιζε καλά.

Το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε από την ΕΡΤ-1 την 24/09/1982 (ημέρα Παρασκευή) και η τελευταία την 15/06/1991 (ημέρα Σάββατο). Προβαλλόταν κάθε Παρασκευή λίγο πριν τις 9 το βράδυ και διαρκούσε 40 λεπτά.

Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Γιώργος Ζιάκας, ενώ η μουσική σύνθεση στους τίτλους έναρξης, με τις εναλλαγές εικόνων από καλλιτέχνες σε ρυθμό πολυβόλου, ήταν του Σταύρου Λογαρίδη.


Υπήρξε μια εποχή που οι τηλεθεατές έστελναν γράμματα (σ.σ χαρτί-στυλό- φάκελος) στο Μουσικόραμα, διαμορφώνοντας με τις προτιμήσεις τους το play list της εκπομπής, μια φορά το μήνα.

Police, Queen, Chicago, Duran Duran, Genesis, Spandau Ballet, Sade, Ιron Maiden, Motorhead, Wham και πολλοί άλλοι σταρ της εποχής ενθουσίαζαν τη νεολαία των ΄80ς....

Μετά το τέλος της εκπομπής ο Γιώργος Γκούτης εξαφανίστηκε. Δεν τον ξαναείδαμε σε καμία εκπομπή, δεν έδωσε καμία συνέντευξη, δεν ασχολήθηκε ούτε με το ραδιόφωνο ή κάποιο μουσικό έντυπο....

Μετά από δύο πετυχημένες χρονιές, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ανατομία Εγκλήματος και Τρόμουεπιστρέφει αρχές Νοεμβρίου με πλούσιο πρόγραμμα μικρού και μεγάλου μήκους ταινιών θρίλερ και τρόμου.

Οι ταινίες θα προβάλλονται στις 7, 8, 9και 10 Νοέμβρη 2019 στον Δημοτικό Κινηματογράφο Καλλιθέας “Καλυψώ”. Παρακάτω μπορείτε να δείτε την αφίσα και το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Να είστε όλοι εκεί!

Πηγή:Horrormovies

 The NeverEnding Story (είναι το τραγούδι τίτλου από την αγγλική έκδοση της ταινίας του  1984 ,The NeverEnding Story.

H σύνθεση είναι  από τον  Ιταλό μουσικό Giorgio Moroder και ερμηνευτικε από τον Limahl.

Ο Limahl κυκλοφόρησε δύο εκδόσεις του τραγουδιού, ένα στα αγγλικά και ένα στα γαλλικά. Η αγγλική έκδοση παρουσίασε φωνητικά από τον Beth Anderson και η γαλλική έκδοση με τίτλο "L'Histoire Sans Fin" παρουσίασε φωνητικά από την Ann Calvert.


Ως αναφορά στην ταινία και στον τίτλο της, το τραγούδι δεν έχει ξεχωριστή αρχή ούτε τέλος. Ενώ πολλά τραγούδια ξεθωριάζουν, η "NeverEnding Story" όχι μόνο ξεθωριάζει, αλλά και σβήνει, καθιστώντας έτσι "να μην τελειώνει ποτέ".

Ο Eddie, η θρυλική mascot των IRON MAIDEN.Παντα ήθελα να γράψω άρθρο για την μεγαλύτερη μασκότ του Metal.Νομιζω οτι ηρθε η στιγμη να αναφερθώ και εγω σε αυτη την τεραστια φιγουρα που την αγαπησαμε μεσα απο τα εξώφυλλα των άλμπουμ της θρυλικής μπάντας του NWBHM(New Wave of British Heavy Metal).

Η πρώτη εμφάνιση του δυναμικού Eddie έγινε στη σκήνη αλλά όχι με την σημερινή, δυναμική μορφή του.

Η φρικιαστική μεν εμβληματική δε φιγούρα έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή ως μάσκα. Στην αρχή λοιπόν η μάσκα αιμορραγούσε όταν ακουγόταν ο στίχος «See the blood begin to flow» από το τραγούδι «Iron Maiden».

Δεν ήταν παρά μια τυχαία συνάντηση με τον καλλιτέχνη ζωγράφο Derek Riggs με το συγMaiden προσγειώθηκε μασκότ με διευθυντή Rod Smallwood θεωρώντας ότι είναι απαραίτητο ότι Eddie να εμφανίζεται σε όλα τα έργα τέχνης της μπάντας.


Με την Riggs ως το μόνο καλλιτέχνη που σχεδιάζει τα άλμπουμ,τα single covers και τα t-shirts μέχρι το 1992,με τελευταίο το Fear of the Dark , ξεκίνησε μια νέα εποχή εικαστικών που θα συνυπάρξει για πάντα με την ήδη προκλητική εικόνα του heavy metal. Ο Eddie είναι ένα σκηνικό των ζωντανών εμφανίσεων των Maiden, με την εμφάνισή του να σηματοδοτεί συχνά το υψηλό σημείο της συναυλίας.


16 στούντιο δίσκους κοσμεί η φιγούρα του Eddie αλλά και ακόμα περισσότερες κυκλοφορίες που πραγματικά θέλεις τόμους για να τα μπορέσεις να τα αναφέρεις όλα.

Το ASSAULT ON PRECINCT 13 από πολλούς θεωρείται ως η ταινία που έκανε ευρύτερα γνωστό τον John Carpenter και ουσιαστικά είναι η δεύτερη χρονικά πιο αξιόλογη σκηνοθετική του δουλειά μετά το DARK STAR του 1974.


Ο Καρπεντερ σε αυτην την ταινια προσαρμοζει την πλοκη του γουεστερν Ριο Μπραβο στο υφος ενος μοντερνου κλειστοφοβικου αστυνομικου θριλερ. Προκειται για την πρωτη του σημαντικη δημιουργια. Η μονη παραφωνια το ερασιτεχνικο παιξιμο των ηθοποιων το οποιο ομως δικαιολογειται σε μια ταινια γυρισμενη με φτωχα μεσα και μεσα σε ελαχιστο χρονο.

Το κλίμα κλειστοφοβίας και ολοένα αυξανόμενου πανικού είναι σχεδόν μοναδικό στα χρονικά του σινεμά, με μόνη ταινία που μου έρχεται στα γρήγορα στο μυαλό που να μπορεί να το συναγωνιστεί είναι το αξεπέραστο πρώτο έπος ζωντανών νεκρών του George Romero, το οποίο είναι και η κύρια επιρροή του Carpenter για το ASSAULT ON PRECINCT 13.


Ο πρωταγωνιστής είναι Αφροαμερικανός και οι αντίπαλοί του ένα καινοφανές διαφυλετικό μείγμα.
Η πλοκή είναι απέριττη και το πρώτο ημίωρο στήνει το σκηνικό:


Μια συμμορία κηρύσσει πόλεμο σε έναν αστυνομικό σταθμό που προσφέρει άσυλο σ' έναν ανθρωπο που σκότωσε ενα μέλος της. Δυο αστυνομικοί που έχουν απομείνει στον σταθμό την τελευταία μέρα της λειτουργίας του, προσπαθούν να σώσουν εαυτούς και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με τη βοήθεια μερικών φυλακισμένων.


Από τις πρώτες λοιπόν ταινίες του μεγάλου Τζον Κάρπεντερ, όπου πραγματικά έδειξε γιατί θα γινόταν ένας από τους καλύτερου σκηνοθέτες τρόμου και φαντασίας. Το σενάριο, η μουσική και η σκηνοθεσία είναι του ίδιου Κάρπεντερ.


Ένας συνδυασμός λοιπόν τρόμου και γουέστερν , χαμηλού προϋπολογισμού δουλεμένος με μεγάλο μεράκι και ακρίβεια, δείχνει πως ούτε τα έφε είναι απαραίτητα ούτε τα πολλά κλισέ (βλ. Χόλιγουντ) για να γυριστεί μια καλή ταινία τρόμου..

Οι θρυλικοί Toto σχηματίστηκαν στο Los Angeles της Αμερικής εν έτει 1976.Η μπάντα πήρε το όνομά της από τον σκύλο της ταινίας “Ο Μάγος του Oz”.

Οι Paich και Jeff Porcaro έπαιξαν μαζί ως μουσικοί σε διάφορα άλμπουμ  καλλιτεχνων  και έτσι αποφάσισαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Ο David Hungate, ο Lukather, ο Steve Porcaro και ο Bobby Kimball προσλήφθηκαν πριν από την πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ. Το συγκρότημα απολάμβανε μεγάλη εμπορική επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 70 και του 80, ξεκινώντας με το ομώνυμο ντεμπούτο του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε το 1978.

 Με την κυκλοφορία του επιτυχημένου και εμπορικά επιτυχημένου Toto IV (1982),  Οι Toto έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες μουσικές μπαντεςτην εποχή τους.

Έχουν κυκλοφορήσει 17 albums και έχουν πουλήσει 30 εκατομμύρια δίσκους μέχρι σήμερα. Στα πιο γνωστά τραγούδια τους που χρησιμοποιήθηκαν επίσης σε κινηματογραφικές ταινίες, ανήκουν τα Hold the Line (1978) και Africa (1982).

Το «Africa» παραλίγο να μην έμπαινε στο δίσκο των Toto καθώς σκέφτηκαν ότι δεν ταίριαζε με το ύφος του συγκροτήματος και δεν ήταν ό,τι καλύτερο τη δεδομένη στιγμή, ενώ ο David Paich σκεφτόταν να το συμπεριλάβει στον προσωπικό του δίσκο που σχεδίαζε εκείνη την εποχή. Τελικά, το «Africa» τοποθετήθηκε τελευταίο στο δίσκο αφού δεν περίμεναν ότι θα γνώριζε επιτυχία!

Τ

ο “Rosanna” γίνεται κλασσικο και οι Toto καθιερώνονται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Φημολογείται ότι το “Rosanna” πήρε το όνομά David-Paichτου από την πρώην κοπέλα του Steve Porcaro, την ηθοποιό Rosanna Arquette, ωστόσο οι στίχοι του τραγουδιού δεν αναφέρονται σε αυτήν όπως έχει δηλώσει ο συνθέτης του, David Paich.



Ιστορικά, λίγα  συγκροτήματα στην ιστορία της  μουσικής είχαν μεμονωμένα ή συλλογικά μεγαλύτερη έκφραση στην ποπ κουλτούρα από ότι τα μέλη του TOTO.

Εθεωρείτο ένας από τους πολυτελέστερους συνοικιακούς κινηματογράφους της προπολεμικής Αθήνας.

Ήταν το έτος 1926 και ο ομίλων κινηματογράφος δεν είχε φτάσει ακόμη στην Αθήνα.Ετσι ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου, Κλαύδιος Χατζηγεωργίου ανήγγειλε ότι οι ταινίες θα προβάλλονται με συνοδεία αυτόματης ορχήστρας με 30 όργανα 

Από την οθόνη του Αχχιλειον  παρέλασαν όλα τα ονόματα του προπολεμικού κινηματογράφου:Ροδόλφος Βαλεντίνο,Πόλα Νέγκρι,Η Ναταλία Κοωανκο,η Γκλόρια Σβανσον,η Έλινορ Γκλιν και πολλοί άλλοι .

Οι Daft Punk είναι ένα γαλλικό δίδυμο ηλεκτρονικής μουσικής που δημιουργήθηκε στο Παρίσι το 1993 από τους Guy-Manuel de Homem-Christo και Thomas Bangalter. Έχουν επιτύχει δημοτικότητα στα τέλη της δεκαετίας του 90 ως μέρος του γαλλικού κινήματος της House μουσικης. Ειχαν επίσης επιτυχία τα επόμενα χρόνια, συνδυάζοντας στοιχεία House μουσικής με funk, techno, disco, rock και synthpo Έχουν φορέσει περίτεχνα κράνη και γάντια στις περισσότερες δημόσιες εμφανίσεις από το 1999 και σπάνια δίνουν συνεντεύξεις ή εμφανίζονται στην τηλεόραση.



 Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Homework κυκλοφόρησε από την Virgin Records το 1997 με θετικές κριτικές συγκαταλεγοντας singles οπως"Around the World" και "Da Funk". Το δεύτερο άλμπουμ τους, Discovery, είχε περαιτέρω επιτυχία με Hit  singles οπως"One More Time", "Digital Love" και "Harder, Better, Faster, Stronger". Το Μάρτιο του 2005, Οι Daft Punk κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, Human After All, με όχι πολύ καλές κριτικές αν και τα singles "Robot Rock" και "Technologic" πέτυχαν επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Daft Punk περιόδευσαν το 2006 και το 2007 και κυκλοφόρησαν το ζωντανό άλμπουμ Alive 2007, το οποίο κέρδισε το βραβείο Grammy για το καλύτερο ηλεκτρονικ Dance Album. Επίσης συνθεσανε το σκορ για την ταινία Tron: Legacy, η οποία κυκλοφόρησε το 2010 παράλληλα με το άλμπουμ του soundtrack.


Δεν είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς πως κάθε τραγούδι των Daft Punk θα μπορούσε να είναι το ιδανικό συνοδευτικό για μια κινηματογραφική στιγμή. 

Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.Το βέβαιο είναι ότι ο Χοακίν Φίνιξ θα αγκαλιάσει το Οσκαρ με τον εξαιρετικό ρόλο του στο Joker.


Γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο.

Οι νεώτεροι δεν θυμούνται τον Ρίβερ, τον αδελφό του Χοακίν. Αλλά, πάλι, οι νεώτεροι δεν θυμούνται ούτε τον Χοακίν, όταν έπαιζε στις πρώτες του ταινίες και πολλοί αναρωτιόντουσαν αν έχει κάποια συγγένεια με το Ρίβερ, τον «Τζέιμς Ντιν των 80s». το

Σε αντίθεση με τον αδερφό του, Ρίβερ, που θεωρούνταν ένας από τους ανερχόμενους και εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς,  ο Χοακίν απείχε από τα φώτα της δημοσιότητας. Μέχρι το 1993, όταν ο Ρίβερ πέθανε από υπερβολική δόση έξω από το κλαμπ του Τζόνι Ντεπ «Viper Room». ...

Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο αδελφός του, ο Χοακίν είχε γίνει 19 ετών. Ο Χοακίν αποσύρθηκε εντελώς για ένα χρόνο, προσπαθώντας να ξεχάσει. Και να ξεχαστεί.

Αυτός που τον έπεισε να επιστρέψει ήταν ο Γκας βαν Σαντ, που πριν το θάνατο του Ρίβερ είχε πολλά σχέδια για να κάνει ταινίες μαζί του. Στο πρόσωπο του Χοακίν βρήκε τον ιδανικό ηθοποιό για να ερμηνεύσει το διαταρραγμένο δολοφόνο στην ταινία To Die For, η οποία πήγε στις Κάννες και έγινε επιτυχία τόσο καλλιτεχνικά, όσο και στο Box Office. Για ένα διάστημα ο Χοακίν θα έπαιζε τέτοιους χαρακτήρες, οι οποίοι για κάποιο λόγο φαίνεται ότι ταίριαζαν τόσο στη φυσιογνωμία του όσο και στον ψυχισμό του.

Γιος μίας πολύ φτωχής, αμερικανικής οικογένειας με πέντε παιδιά (οι γονείς του ήταν μέλη αίρεσης), ο Χοακίν θυμάται μέχρι και σήμερα την εποχή που εκείνος και τα άλλα 6 μέλη της οικογένειας έμεναν σε ένα διαμέρισμα με μόλις ένα υπνοδωμάτιο. Μάλιστα, στο συγκεκριμένο διαμέρισμα δεν επιτρέποταν τα παιδιά και κάθε φορά που ο ιδιοκτήτης έκανε την εμφάνιση του ο ίδιος και τα αδέλφια του έπρεπε να κρύβονται πίσω από το πληντύριο ρούχων για ολόκληρες ώρες. «Όσο ζω δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω εκείνες τις στιγμές. Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Τύχη, να πώς λέγεται αυτό που έχω». Ο ίδιος το χαρακτηρίζει τύχη και φυσικά σε πολλά σημεία έχει απόλυτο δίκιο.

Έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Space Camp το 1986 και ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος έγινε στην ταινία Russkies το 1987. Το 1989 συμπρωταγωνίστησε στην ταινία Δεσμοί Στοργής (Parenthood) σε σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ. Άλλες ταινίες στις οποίες έχει εμφανιστεί είναι οι Έτοιμη για Όλα (To Die For, 1995) μαζί με τη Νικόλ Κίντμαν σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ, Τυφλή Στροφή (U Turn, 1996)) του Όλιβερ Στόουν, Μονομάχος (Gladiator, 2000) σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ όπου και έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, Quills, η Πένα της Αμαρτίας (Quills, 2000) όπου πρωταγωνίστησε μαζί με τους Τζέφρεϊ Ρας και Κέιτ Γουίνσλετ, Οιωνός (Signs, 2002) με τον Μελ Γκίμπσον σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, Όλα για την Αγάπη (It's All About Love, 2003), Σκοτεινό Χωριό (The Village, 2004), Hotel Rwanda (2004) και Πυροσβεστικός Σταθμός 49 (Ladder 49).


Ο ρόλος, του «Τζόκερ», του χάρισε διθυραμβικές κριτικές και στο τέλος το πολυπόθητο ΟΣΚΑΡ. Λίγο πριν προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, ο Φοίνιξ έχει ήδη αποσπάσει θετικά σχόλια για την εξαιρετική του ερμηνεία και πολλοί μάλιστα συγκρίνουν την ερμηνεία του με εκείνη του Χιθ Λέτζερ, που ενσάρκωσε το ίδιο ρόλο στη ταινία «The Dark Knight»....

Μόνο τα στοιχεία εξάλλου των πρώτων τεσσάρων ημερών προβολής με 135.000 εισιτήρια στην Ελλάδα δείχνουν τον αντίκτυπο που έχει προκαλέσει η νέα απεικόνιση του μεγάλου εχθρού του Μπάτμαν. Πολύ περισσότερο, δε, σε όλο τον κόσμο όπου τις πρώτες ημέρες προβολής η αξία των εισιτηρίων που έκοψε ο Joker σε όλο τον κόσμο υπολογίστηκε σε 234 εκατομμύρια δολάρια.

Φυσικά, η οξύμωρη αυτή λατρεία μας προς τον Τζόκερ δεν είναι αδικαιολόγητη, αλλά έχει βασική πηγή προέλευσης τους ανθρώπους που τον ενσάρκωσαν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι, όταν ακούμε το όνομά του, δεν σκεφτόμαστε κάποια comic ή animation εκδοχή του, αλλά κατευθείαν στο μυαλό μας έρχεται, ανάλογα τα γούστα και την ηλικία μας, είτε ο Τζακ Νίκολσον είτε ο Χιθ Λέτζερ είτε ο Τζάρεντ Λέτο.

Επίσης ακόμα ποιο παλιός στο ρόλο του Τζόκερ ήταν ο Σέζαρ Ρομέρο στην δημοφιλής σειρά των 60s που είχαμε και εμείς την τύχη να την απολαύσουμε στο ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.


Ο Χοακίν Φίνιξ έπαιξε εξαιρετικά στην ταινία, την «κουβάλησε επάνω του». Και ήταν μια ταινία δύσκολη. Πολύ πιο δύσκολη από το Μονομάχο του αριστοτέχνη Ρίντλεϊ Σκοτ, ο οποίος μπορεί να αναδείξει σε υπερ-ηθοποιό ακόμα και το σκουπόξυλο στη γωνία.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του           Νίκου  Κούνδουρου αποτελεί ένα αυθεντικό δείγμα ελληνικού νεορεαλισμού.

Πρόκειται για ένα νεορεαλιστικό δράμα, στο ύφος των ανάλογων ιταλικών ταινιών του είδους.


Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η συγγραφέας Μαργαρίτα Λυμπεράκη και τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις.

Εκτυλίσσεται σε μία λαϊκή συνοικία της Αθήνας, το Δουργούτι (σημερινός Νέος Κόσμος), με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στα δύσκολα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια της δεκαετίας του ‘50.

Η ιστορία ενός νεαρού φορτηγατζή που στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τη φτώχεια θα μπλέξει με μια συμμορία, μέσω της οποίας έναντι αδρής αμοιβής θα αναλάβει να βοηθήσει στη μεταφορά ενός φορτίου ναρκωτικών.

Το ελληνικό κράτος, 30 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν είχε καταφέρει να στεγάσει τους πρόσφυγες, οι οποίοι διέμεναν σε καταλύματα από τσίγκους και χαρτόνια. Ο σκηνοθέτης συγκλονίζεται από τον χώρο και αποφασίζει να γυρίσει την πρώτη ταινία του εκεί. Ετσι δημιουργήθηκε η νεορεαλιστική «Μαγική πόλις».


Ο Κούνδουρος συνεργάζεται με τη σπουδαία ελληνίδα πεζογράφο Μαργαρίτα Λυμπεράκη, και με τον Μάνο Χατζιδάκι , ο οποίος εκείνη την εποχή δούλευε στο εργοστάσιο του Φιξ. Συγκρότησε δε το συνεργείο της ταινίας αλλά και ένα μέρος από τους ηθοποιούς με φίλους του συγκρατούμενους στο Μακρονήσι. Ανάμεσά τους ήταν ο Μάνος Κατράκης και ο Θανάσης Βέγγος.


Κάτω από την επίδραση του νεορεαλισμού, το φιλμ εστιάζει τη δράση του στις αθηναϊκές φτωχογειτονιές με τις παράγκες, τα λιμνάζοντα νερά και τον καημό της προσφυγιάς για μια καλύτερη ζωή.


Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Φούντας, Στέφανος Στρατηγός, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου. Σε χαρακτηριστικούς ρόλους εμφανίζονται ο Μάνος Κατράκης, ο Ανδρέας Ντούζος, ο Ανέστης Βλάχος, o Μίμης Φωτόπουλος και ο Θανάσης Βέγγος.

Tina Turner:Η «βασίλισσα» της ροκ μέτρησε περισσότερα από 50 χρόνια στο μουσικό στερέωμα, γεγονός που θα καλούσε σε αναπροσαρμογή του τιμητικού της τίτλου, μιλώντας πια για «γιαγιά» της ροκ! 


Με τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή, τα καλλίγραμμα πόδια και τα «ατίθασα» μαλλιά, η Τίνα Τάρνερ άφησε ιστορία στη μουσική σκηνή.

Η «βασίλισσα» της ροκ, μετράει περισσότερα από 50 χρόνια στο μουσικό στερέωμα.

Ξεκίνησε την καριέρα της το 1958 ως τραγουδίστρια με το συγκρότημα Kings of Rhythm του Ike Turner, αρχικά κάνοντας ηχογραφήσεις με το όνομα "Little Ann".
Η
πρώτη εμφάνισή της στο κοινό με το όνομα Τίνα Τέρνερ έγινε το 1960 ως μέλος του συγκροτήματος Ike & Tina Turner Revue. Ακολούθησε η επιτυχία με μια σειρά από σημαντικά hits συμπεριλαμβανομένων των "A Fool in Love", "River Deep – Mountain High" (1966), "Proud Mary" (1971) και "Nutbush City Limits" (1973), ένα τραγούδι που έγραψε η ίδια.

Το 1983 έμελλε να είναι ωστόσο η χρονιά της: η σόλο καριέρα της Τάρνερ αρχίζει να απογειώνεται μετά την ηχογράφηση της επανεκτέλεσης του περίφημου κομματιού του Al Green «Let's Stay Together».

Η Τίνα ήταν πλέον γνωστή για τις ιδιαίτερα θεαματικές και ενεργητικές εμφανίσεις της στη σκηνή, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής της να αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς.

Πήρε μέρος σε αρκέτες ταινίες όπως, Tommy, Mad Max Beyond Thunderdome, Last Action Hero. Τα album της, πούλησαν παγκοσμίως 180 εκατομμύρια αντίτυπα και αναδείχθηκε η πιο επιτυχημένη ροκ καλλιτέχνης.


Στης συναυλίες της, πούλησε τα περισσότερα εισιτήρια από οποιονδήποτε solo καλλιτέχνη στην ιστορία της μουσικής.

Παρά τα 80 της  χρόνια  δεν έχει χάσει το ταλέντο της που την καθιστά μια από τις μεγαλύτερες Rock divas όλων των εποχών.